Sophie

Op bovenstaande foto, gemaakt op 1 september 2011, sta ik samen met mijn collega Sophie. Er werd die dag gevierd dat Sophie 40 jaar (!) bij de firma was. Als u even meerekent, is zij er, bij het failliet gaan in februari 2016, dus meer dan 44 jaar werkzaam geweest. Bovendien, met nog een aantal andere dames, steevast in één vestiging. Zij waren er bij de opening bij en zijn tot het laatst gebleven. Gisteren ontvingen we het verdrietige nieuws dat Sophie is overleden.

Waar ik bijna maniakaal vasthield aan mijn eigen domeintje binnen de vestiging, de boeken/entertainmentafdeling, kenmerkte het Sophie dat ze in die meer dan 40 jaar overal wel heeft gestaan, van de diverse afdelingen door het warenhuis, tot aan de kantine en zelfs ook de ontvangst goederen aan toe. Daarnaast is ze jarenlang een bevlogen lid geweest van het VOC (Vestiging Ondernemingscommissie). Zelf heb ik bij haar een luisterend oor gevonden toen de firma langs de randen van de wet, en er net iets overheen, opereerde ten nadele van mij. Ze stond letterlijk naast me in de diverse gesprekken die toen zijn geweest. Uiteindelijk bleek dat wat men wilde cao-technisch helemaal niet mogelijk te zijn, en liep het met een sisser af. Maar het was fijn in Sophie iemand te vinden die met mij 'de strijd' aanging.

De laatste jaren waren Sophie en ik naaste collega's op dezelfde etage vallend onder dezelfde leidinggevende. Het was een leuke tijd. Één van de meest hilarische dingen die ik samen met haar heb meegemaakt was toen we, om uren in te halen die we door foutieve inroostering te weinig hadden gewerkt, werden uitgeleend aan de vestiging Gouda om aldaar te helpen met de inventarisatie.

De eerste dag kwamen we te laat, dit als gevolg van een communicatiestoornis. Wij hadden opgekregen ons om 9.00 uur te melden, maar de mensen in Gouda dachten dat we er om 7.00 uur zouden zijn. Dat is nog enigszins hoog opgelopen, maar de tweede dag liepen Sophie en ik in alle vroegte door de verlaten straten van Gouda, om zo rond 6.45 uur achterom de personeelsingang in te gaan. We liepen naar binnen en hadden het niet meteen door, maar na enige minuten riep ik uit: "Kind, we staan in de HEMA!!" Gierend van de lach kwamen we uiteindelijk in het pand waar we moesten zijn, waar we mede door het debacle van de dag ervoor met een soort wrevelige meewarigheid werden aangekeken.

Het was dit voorval waar ik aan moest denken gisteren na het trieste nieuws van Sophie's overlijden. Want wat toch het meeste bijblijft van al die jaren werken met elkaar zijn de momenten dat we hebben gelachen, de vrolijkheid en de humor.

Lieve Sophie, rust zacht. Het was fijn om je te hebben gekend. Ik koester heel veel dierbare herinneringen aan de bijna 20 jaar dat we hebben samengewerkt.