Zegels en anthuriums

Ik had een tante, geen familie, maar in mijn jeugd waren alle volwassenen tantes en ooms, die op verjaardagen als ze niet kon komen opbelde, want zo had ze berekend, dat was voordeliger dan een kaart sturen. Deze vrouw bestierde het huishouden met de hand op de knip, kocht groenten en vlees als het in de aanbieding was en vroor dat in. Bovendien had ze ook een eetschema. Op maandag altijd sperzieboontjes, op dinsdag sla, op woensdag bloemkool, etc. Áls ze dan op verjaardag kwam bracht ze voor mijn moeder strijk en zet anthuriums mee, er zijn meer dan 600 soorten, maar het waren die per drie werden verkocht in een plasticje verpakt. Die bloem-bladeren leken zelf ook van plastic. Mijn moeder kon bij wijze van spreken een vaasje al klaarzetten als deze tante kwam.

Ik moest aan haar denken toen ik vernam dat PostNL de tarieven voor het basispakket aan postdiensten volgend jaar met maar liefst 14,2 procent verhogen. Het komt omdat het aantal brieven en kaarten wat wordt verstuurd terugloopt. En hoe minder er verstuurd wordt, hoe hoger de tarieven worden. Zo wordt met niet zoveel woorden duidelijk gemaakt dat we het aan onszelf te danken hebben. O zo!

In 2012 betaalden we nog € 0.50 voor een postzegel, nu is dat al € 0.83 en zal met de aanstaande verhoging dus € 0.94 (in écht geld ƒ 2,07) worden, bijna het dubbele van 2012. Daarnaast verdwijnen er ook steeds meer brievenbussen. Die bij mij in de straat blijft, want gesitueerd naast een verzorgingsflat. Ik stuur best nog wel (verjaardags)kaarten, gewoon omdat het leuk is om te versturen en ook om te ontvangen. Maar ik ben bang dat ik nog mee zal maken dat er van fysieke post helemaal geen sprake meer zal zijn. Tante was haar tijd dus ver vooruit.

Herinnert U zich deze nog? #126

GOOMBAY DANCE BAND

"RAIN"

1981

Geen hitnotering

Jörg Knoch is geboren op 29 oktober 1946 in Potsdam. En speelde vanaf zijn elfde in films. In 1967 neemt hij onder de naam 'George' vier singles op en was tevens in het theater te zien in de Duitse versie van de musical "Hair". Weer wat later neemt hij de artiestennaam Oliver Bendt aan en heeft bescheiden succes met coverversies van bekende Engelstalige hits. Tegen het eind van de jaren 70 woont hij op het eiland Saint Lucia, waar hij zijn vrouw Alicia ontmoet en het idee krijgt voor de Goombay Dance Band. 

In 1980 heeft Goombay Dance Band een enorme hit met "Sun Of Jamaica", wat in Nederland de eerste plaats van de hitparade haalt. Officieel bestaat de Goombay Dance Band uit Oliver, zijn vrouw Alicia, Mario Slijngaard en een wisselende vierde dame. Maar aan de platen kun je horen dat er toch best een aantal sessiezangers aan moeten hebben meegewerkt. De vrolijke door de Caraïben geïnspireerde muziek ligt heel dicht tegen de sound van Boney M. aan. Met vet Duits accent zingt Oliver nummers over hoe fijn het in het Caribisch gebied en andere zonnige oorden is. 

Tot ieders stomme verbazing bereikt het liedje "Seven Tears" een jaar na verschijnen in 1982 de eerste plaats van de Britse hitparade, waarmee Goombay Dance Band de eerste Duitse Engelstalig zingende popgroep is die drie weken achtereen op één staat in Groot Brittannië. 

Deze single "Rain" was alleen in Duitsland een grote hit, maar gezien de huidige droogte en de smeekbede in dit lied wat tot een apotheose komt in de laatste minuut van het nummer als buien losbarsten en Oliver de Goden bedankt voor de regen, leek het me uitermate gepast.  

Halverwege de jaren 80 hield het succes wel op, maar tot in de jaren 90 werden er nog albums gemaakt en de tot nu toe laatste single zag in 2014 het levenslicht. Ze treden nog steeds op door Duitsland en ook in Rusland is Goombay Dance Band nog graag gezien op festivals. 

Week 30 2018; Wat een week!

In India is de belasting van 12 procent op maandverband en tampons, welke een jaar geleden was ingevoerd, geschrapt, nadat er campagne is gevoerd tegen die verhoging. Daarvoor waren deze producten voor 80 procent van de vrouwen in India al te duur. Veel meisjes en vrouwen blijven thuis van werk en school als ze ongesteld zijn omdat ze zich geen maandverband of tampons kunnen veroorloven.

Cuba, het land waar in het verleden homo's en lesbiennes naar werkkampen werden gestuurd, gaat het homohuwelijk toestaan. Een apotheose van de laatste tien jaar waar bijvoorbeeld verandering van sekse is goedgekeurd en discriminatie op de werkvloer is aangepakt. Andere landen in Latijns-Amerika waar mensen van gelijk geslacht kunnen trouwen zijn: Argentinië, Brazilië, Columbia, sommige gedeeltes van Mexico en Uruguay.

De ouderenbond vindt het Nationaal Hitteplan van gezondheidsinstituut RIVM overdreven. Volgens mij is de ouderenbond de eerste die moord en brand schreeuwt als er vanwege de hitte slachtoffers vallen zonder dat er een Nationaal Hitteplan zou zijn afgekondigd. Het is een raadgevend plan, men kan het gewoon naast zich neerleggen.

Patricia Paay heeft terecht de rechtszaak gewonnen tegen GeenStijl, omdat het zeker geen stijl is om een gelekte video te publiceren waarvan je van te voren kunt weten dat het de desbetreffende persoon veel schade kan berokkenen. Laat deze uitspraak als voorbeeld dienen voor privacyschending in de toekomst.

In de thuiszorg zal in de zomer kantoorpersoneel worden in gezet vanwege een tekort aan mankracht. Dit soort nieuws wordt, in welke branche dan ook, gebracht als iets dramatisch en ontzettends. Alsof ze vanachter hun bureau een mijnschacht in worden geduwd. Ik weet nog uit het metier waar ik gewerkt heb dat het personeel van het hoofdkantoor nog nét niet met een Eau de cologne-zakdoekje onder de neus zich tussen het gepeupel in de winkel begaven, en ook pas als ze echt gedwongen werden om te helpen.

In deze belachelijk warme dagen, laat je geen mens, geen dier, geen plant, niet eens je boodschappen achter in de auto omdat het daar snikheet in kan worden. Toch heeft de politie donderdag in Ter Aar twee kinderen bevrijd die in een auto zaten bij een supermarkt. Ook in Assendelft was er een kind achtergelaten in een auto, na bevrijding was het kind niet goed aanspreekbaar en bezweet van de hitte. Beide gevallen zijn vanzelfsprekend gemeld bij Veilig Thuis.

Vrijdagavond was er dus een maansverduistering en het was de langste totale eclips van deze eeuw, die nog geen 18 jaar oud is. Ik zat met vrienden op de lanai en geen van ons had de dringende behoefte om dat gade te willen slaan, sterker nog, toen we er aan dachten was het geloof ik alweer voorbij. Ik ben daar ook veel te nuchter voor, vind het prima dat er bloedmaan is, maar hoef er geen getuige van te zijn. Later bleek dat op social media velen zich wel ergens hadden geposteerd om het natuurverschijnsel te zien en, vanzelfsprekend in deze tijd, te fotograferen of te filmen. Ik geloof niet dat wij genietend op de lanai van Wein, Weib und Gesang* iets gemist hebben.

*doorhalen wat niet van toepassing is

Nationaal Hitteplan.

Patricia Paay.

Bloedmaan. 

Pruikenstrijd

Men is weer eens op de teentjes getrapt, men voelt zich weer eens geschoffeerd. Wie die 'men' is weet ik niet zo precies maar volgens mij mensen met een heerlijk leven als je je druk kunt maken over zoiets als de benaming van feestpruiken op een website. Verkooppartners van Blokker en Intertoys boden op de website een gay pruik aan en noemde die dan ook 'gay pruik'. Het haarstukje vertoont sprekende gelijkenis met het kapsel wat de acteur Sacha Baron Cohen heeft in zijn rol als de stereotype homo in de film "Brüno". Bijzonder is dat hetzelfde pruikje ook wordt aangeboden door een andere webwinkel als 'Willem-Alexander pruik voor koningsdag' en in Frankrijk als 'meche blonde homme'. Het maakt het pruikje, door het model wat het item showt, zo nodig nog gaysueler.

De pruik zou stigmatiserend werken en inspelen op vooroordelen. Grappig is dat juist uit de hoek van homo-organisaties zelf ook die kritiek kwam. Diezelfde organisaties die volgende week in Amsterdam op stereotype wijze in een visioen van roze en regenboogkleuren het homo zijn vieren.
Nu 'men' dan toch op de Blokker/Intertoys site bezig was, zijn meteen alle pruiken maar eens onder de loep genomen, en werd tot grote ontsteltenis een pruik ontdekt genaamd 'Jamaicaan Ruud' met nep rastahaar, overduidelijk zo genoemd naar de voetballer Ruud Gullit die ooit in de vorige eeuw zulk haar had. Deze werd aangeduid als 'negerpruik voor heren'. Het n-woord is inderdaad een no go area, en mag alleen gebezigd worden door donkere mensen zelf, dat is organisch zo gegroeid en is algemeen bekend. Ook werd er een 'zwarte pruik met kroeshaar' getoond door een donker geschminkt model, welke overigens op talloze andere websites ook zo te zien is. Ik vermoed dat (donkere) mensen mét kroeshaar zo'n pruikje ook niet nodig hebben. Maar men vond dat deze ook echt niet door de beugel konden. Blokker/Intertoys hebben de items inmiddels van de site gehaald, maar de overige webwinkels niet.

In een tijd waarin moeder Natuur langzaam maar gestaag bezig is zich van de mensheid te ontdoen ten einde zelf te kunnen overleven (klimaatverandering, bijensterfte, het bijzondere feit dat er wereldwijd een welhaast gehersenspoelde hang is naar megalomane rechtspopulistische leiders met alle gevolgen van dien, e.d.) maakt men zich hier druk om. Verbijsterend.

Gay pruik links en de in mijn ogen veel gayere Willem Alexander pruik rechts (met Franse vlag, maar een kniesoor....) 

Sacha Baron Cohen als zijn
typetje Brüno Gehard. 

Tegeltjeswijsheid 286

De zomer van 1976

Ja, dit wordt inderdaad weer een blogje over het weer, maar geen geklaag, slechts constaterend. Klagen over het weer, had ik al eerder geconcludeerd, heeft niet zoveel zin, het weer trekt zich er toch niets van aan. Het journaal opende er gisteren mee: "Veel ouderen denken terug aan die zinderende zomerhitte van 1976." En ja ook ik kan me die zomer nog goed herinneren, maar waarschijnlijk omdat ik toen kind was en ook omdat het inmiddels wel heel lang geleden is kan ik me niet zo voor me halen dat ik toen last had van de warmte. Misschien kon ik er toen ook beter tegen dan nu, of kinderen nemen überhaupt de dingen meer zoals ze komen.

Wij waren toen op vakantie in het Duitse Koblenz. Ik weet dat we naar een prachtig buitenzwembad zijn geweest, gelegen langs de Rijn, waar je verplicht een badmutsje op moest, daar ter plekke uitgereikt. Het leek nog het meest op zo'n oude dames regenkapje. Ook weet ik nog dat ik er een lieveheersbeestje heb gered uit het zwembadwater onder het goedkeurend oog van ein riesiger deutscher Mann, die halverwege het zwembadtrapje zich haastig weer op de kant spoedde omdat ik met een levensreddende operatie bezig was. We zijn ook wat avonden naar zo'n wijndorp geweest, hebben een boottocht over de Rijn gemaakt en ik heb zelfs in een kabelbaan gezeten, iets wat ik nu echt niet meer zal doen. Ook veel gewandeld in de mooie bosrijke omgeving, en bij één van die wandelingen weet ik nog wel dat ik erge dorst had. Van een hitteplan had nog nooit een mens gehoord, dus geen water of iets bij ons. Het is meer dat iedereen die die zomer heeft meegemaakt het heeft over 'die hete droge zomer van 1976' dan dat ik er zelf traumatische herinneringen aan heb. Als kind beleef je het natuurlijk ook allemaal anders.

Nu ben ik me er terdege van bewust dat het abnormaal heet is, maar gisteren op het journaal werd medegedeeld dat dit gewoon gaat worden en de prognose is dat het zelfs nog warmer gaat worden in komende jaren. Jottem! Zoals al eerder vermeld blijf ik zoveel mogelijk binnen. En sinds een paar dagen heb ik voor het eerst in de achttien jaar dat ik hier nu woon vanwege de warmte alle ramen en deuren  tegen elkaar opengezet zowel beneden als boven, daarbij de binnendeuren gebarricadeerd met een stoel of iets dergelijks om dichtslaan te voorkomen. 's Avonds zelfs de buitendeur open zodat het nog wat meer kan doortochten. Aan de andere kant slaap ik als een roos omdat die verzengende hitte me moe en loom maakt.

Awel, ik zal het wel doorstaan, maar ik maak me meer zorgen om de natuur, het droogterecord uit dat iconische jaar 1976 is onderhand al gebroken.

Mama op de zonneweide van het zwembad. 

Met mama ergens hoog boven de Rijn.

De kabelbaan waar ik nu voor geen geld meer in zou gaan. 

Begrijpend lezen

Begrijpend lezen is iets wat niet voor iedereen is weggelegd. Je merkt het aan hoe mensen primair reageren op iets wat ze gelezen hebben en waaruit je kunt opmaken dat ze niet hebben begrepen waar het écht over ging of wat de schrijver ermee bedoelde. Mensen betrekken dat wat ze lezen ook vaak op zichzelf. Je ziet het op social media regelmatig, men reageert om te reageren zonder goed gelezen te hebben. Ik merk het soms als ik reacties krijg op blogs of columns, als ik daarin iets beschrijf of behandel waarbij niet direct een naam wordt genoemd, dat mensen menen dat het over hen gaat. Waarschijnlijk zit er dan iets in wat herkenning oproept, en voelt het als een vorm van 'betrapt' te zijn of iets dergelijks. Het is meestal de eigen interpretatie van de lezer, en dat is iets persoonlijks. Omdat de aanname al gedaan is heeft verklaren of verdedigen geen zin, en daar voel ik me ook niet toe geroepen. Ver is het van me om me te kunnen of durven meten met echte auteurs, maar ik haal in deze graag een auteur aan die ooit heeft gezegd: 'Lezers halen meer uit mijn boeken dan wat ik er ooit mee bedoeld heb'.

Begrijpend lezen, of liever gezegd, niet begrijpend lezen, komt voor in alle vormen van geschreven communicatie. Zo had ik ooit eens samen met de toenmalige bedrijfsleider van V&D bedacht om als boekverkoper, en dus het 'literaire geweten' van het warenhuis, iedere week een inspirerende spreuk op de kantinetafels te zetten. Gewoon iets werkgerelateerds in hooguit drie zinnen. Het werd gelezen en leuk gevonden, maar een bedrijfsleider daarna trok dat wat ik op de tafels had neergezet naar zichzelf toe, steevast dacht hij dat het over hem ging. Dat was absoluut niet zo, maar mensen met, laat ik het netjes zeggen, grote ego's, hebben de neiging te denken dat alles om en over hen gaat. "Wat bedoel je daar nou weer mee?" kon hij soms argwanend aan mij vragen. Het is zelfs voorgekomen dat mijn direct leidinggevende bij binnenkomst werd gevraagd: "Wat heeft die boekverkoper van jou nou weer neergezet?" Wat mijn leidinggevende vervolgens toen ie boven kwam gierend van de lach weer aan mij doorgaf. En nogmaals het gíng niet over hem, het waren actuele maar algemene reflecties.

Gisteren kreeg ik een brief in de bus van de woningbouw. Er stond feestelijk in vermeld dat zij erg met duurzaamheid en milieu e.d. begaan waren, en dat er dit jaar nog werd begonnen met energiezuinig maken van de woning. Al in augustus en september zouden er vijf werkdagen per woning worden uitgetrokken om het allemaal voor elkaar te krijgen. Maarrrrrr....er stond bij dat het om de appartementen ging, en ik woon in de maisonnettes, dat zijn heel andere gebouwen. Onze bewonersconsulent was er en toen ik haar over de brief vertelde leek het of ze een apoplexie kreeg en ze riep uit, terwijl ze haar hand op haar voorhoofd legde: "Dat meen je niet! Het is zo'n dag vandaag!" Ze vroeg of ze die brief mocht zien, dat mocht, en ze zuchtte: "Ik weet nu al dat ik daar weer heel veel telefoontjes over ga krijgen." Het is natuurlijk een fout van de woningbouw, maar het overgrote deel van de mensen zal het niet opvallen dat het niet onze woningen betreft. Ze bedankte me hartelijk en ging zich in contact stellen met het hoofdkantoor. Later hoorde ik dat er een brief overheen gaat komen waarin zal staan dat ze iets té voortvarend waren.

Dus jij bent zo'n begrijpende lezer wie niets ontgaat? Zult u nu misschien hieruit opmaken. Nou nee hoor. Afgelopen maandag nog. Omdat ik jarenlang in een winkel heb gewerkt ken ik de taal van de folders. Ik weet dat je altijd op de datum moet letten wanneer een actie ingaat, dat als er bij een artikel een asterisk staat het betekent dat er ergens op de pagina of in de folder een voetnoot is wat iets zal vertellen over voorwaarden e.d.. Ik had zondag het folderpakket weer doorgenomen, en in de Lidlfolder was er een aanbieding van zoals zij het noemen 'ambachtelijke salades'. Twee bakjes voor €2,-. Ik had in de kleine lettertjes gelezen dat 'alle combinaties' mogelijk waren, én dat de aanbieding alleen gold van 23 t/m 25 juli. M.a.w. twee bakjes van wat voor salade in welke combinatie ook waren dus €2,-. Dat dacht ik, zo had ik het gelezen. Maar ik had niet begrepen dat het uitsluitend om de zes afgebeelde salades ging. Dus u begrijpt, één van mijn salades behoorde niet tot de aanbieding. Het was de caissière die het me moest meedelen. Ik had zelf niet begrijpend gelezen, dus maak ik er ook geen drukte om. Je hebt natuurlijk de categorie mensen die dan een scène gaan maken ondanks dat ze zélf iets niet goed gelezen hebben, maar ze vinden dat ze het récht hebben op, en vinden dat het fout staat in de folder, e.d.. Ik heb dat vaak genoeg mee mogen maken toen ik zelf nog in betrekking was.

Conclusie is dat de ene mens wat beter is in begrijpend lezen dan de ander, maar dat iedereen wel eens ergens overheen leest of het gewoon niet begrijpt. We zijn allemaal maar mensen. Gelukkig maar.

Toen was geluk ... #11

Heel vaag staat me er iets van bij, maar uit de overlevering weet ik dat ik als kind van een jaar of 3 van Sint Nicolaas een stepje kreeg, zo'n houten stepje. Sint Nicolaas was zelf, in de persoon van buurjongen Martin, aanwezig, maar het verhaal gaat verder dat ik eenmaal geconfronteerd met het stepje geen oog meer had voor Sint, en op het stepje door de woning ging steppen.

Later heb ik nog een grote step gehad, met luchtbanden, in mijn beleving was die rood, maar dat weet ik niet zeker meer. Steppen kinderen heden ten dage nog? Hier in de buurt zie ik het niet. Wel was er eind jaren 90 een opleving van de step, maar dat was meer voor mannen met het Peter Pan-syndroom, die zag je in best grote getale plotseling op zo'n aluminium stepje door de straten gaan. Maar even zo snel als die rage kwam, was ie ook weer verdwenen.

Dit ben ik niet maar ik vond het zo'n
leuk tijdsbeeld. 

De kleine jongen en de oude man

"Soms laat ik m'n lepel vallen", zei de kleine jongen.
"Ik ook wel eens", zei de oude man.
"Soms plas ik in mijn broek", fluisterde de kleine jongen.
"Ik ook wel eens", lachte de oude man.
"Ik huil vaak", zei de kleine jongen.
"Ik ook", knikte de oude man.
"Maar het ergste is", zei de kleine jongen. "Het lijkt wel of
grote mensen me helemaal niet zien".
En hij voelde de warmte van een gerimpelde oude hand.
"Ik weet wat je bedoeld", zei de oude man.

vertaling van 'The little boy and the old man" van Shel Silverstein

Week 29 2018; Wat een week!

Hoewel het geen staatsbezoek was, is Donald Trump wel verwelkomd door koningin Elizabeth. Alléén door koningin Elizabeth. Het is heel ongebruikelijk dat zij dat alleen doet, maar de prinsen Charles en William hadden laten weten niet deel te willen nemen aan het bezoek van Donald. Ook haar man prins Philip, die zijn verplichtingen heeft stopgezet, maar nog steeds gaat naar waar hij heen wil, zag er geen noodzaak in hierbij aanwezig te zijn. De ontmoeting is ook zo kort mogelijk gehouden.

Omdat het journaal weer op de gebruikelijke zender werd uitgezonden, dacht ik dat het al voorbij was, maar eerst afgelopen zondag was pas de laatste wedstrijd van het WK voetbal, en Frankrijk heeft gewonnen. Ik vond het wel ontspannen in de samenleving dat Nederland niet mee hoefde te doen. Als ik het systeem goed heb begrepen is er over twee jaar weer een EK, en daar zou Nederland zich weer voor kunnen plaatsen neem ik aan. Nu ja, we zien het tegen die tijd wel weer.

De nationale ploeg van Kroatië die in de finale van Frankrijk verloor, heeft het volledige premiebedrag van bijna 24 miljoen euro gedoneerd aan een goed doel. Het geld gaat naar een stichting die in Kroatië kinderen uit arme gezinnen de mogelijkheid geeft om op vakantie te gaan.

De ontmoeting tussen Donald Trump en Vladimir Poetin in Helsinki. Die ene zin is voor iedereen die het nieuws heeft gevolgd toch voldoende om nóg maar weer eens de totale ongeschiktheid van Donald als president van de Verenigde Staten aan te tonen.

Minister Stef Blok van Buitenlandse Zaken, heeft ooit als voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie integratiebeleid meegedeeld dat de integratie van veel mensen met een migratieachtergrond geheel of gedeeltelijk geslaagd is en noemde het zelfs een prestatie van formaat. Nu heeft hij onlangs o.a gezegd dat mensen uit verschillende culturen niet vreedzaam samen kunnen leven. En dat was nog klein bier bij wat voor beschamende dingen hij nog meer zei, ook over andere landen. Minister van Buitenlandse Zaken, hè. De beheerders van de site  www.isereenvvderopgestapt.nl/ staan al in de starblokken.

Even iets om mee te geven; veel stellen gaan uit elkaar na de zomervakantie. Uit onderzoek blijkt dat zes op de tien ondervraagde advocaten in september meer scheidingsaanvragen krijgt. Bij Zorgeloosch Scheiden (what's in a name) kwamen in 2017 maar liefst 20% van alle aanmeldingen in september binnen. In april is dat zo rond de 7%. Hebben u en uw partner de zomervakantie overleefd en september gehaald is het gerust tijd voor een etentje om het te vieren.

Zaterdag is na veel gedoe, vertraging en een budget van 3,1 miljard euro, waar in den beginne 1,4 miljard was geraamd, na vijftien jaar bouwen in Amsterdam de Noord/Zuidlijn geopend. Je kunt niet zeggen dat de Amsterdammers over één nacht ijs zijn gegaan. Al in 1968 kwam er een Noord/Zuidlijn voor in het Plan Stadsspoor. Dat de Amsterdammers er maar veel gemak en plezier van mogen ondervinden.

Donald Trump en Vladimir Poetin.

Voetbalploeg Kroatië.

Noord/Zuidlijn.

Ik doe mijn eigen ding

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

“Ik doe mijn eigen ding” is de nieuwe vrolijke single van de Rotterdamse zanger Nigel Andrews. Het is zo’n gevleugelde uitspraak: “ik doe mijn eigen ding”, je hoort het mensen vaak zeggen die zich er graag op laten voorstaan dat enige vorm van zich conformeren hen vreemd is. Zij zijn vrije vogels, ze gaan en doen zoals het hen belieft. Mijn ervaring is dat hoe nadrukkelijker men het zegt, hoe minder het zo is. Zij die echt ‘hun eigen ding doen’, doen dat geruisloos. Het houdt namelijk niet in dat je het ding wat je dan doet met veel misbaar moet doen om aan iedereen te laten zien en merken dát je het doet.

Ieder mens wil natuurlijk leven op de wijze zoals het hem het beste lijkt, en het is ook een mooi streven dat te bereiken, maar ergens gaandeweg zul je, als je onderdeel wilt blijven uitmaken van de maatschappij, wat compromissen moeten sluiten. Zonder daarbij in de val van manipulatie te komen door anderen of zelf te manipuleren, omdat je als eigen-ding-doener als geen ander begrijpt dat anderen ook recht hebben om hun leven in te richten naar eigen idee.

En zo is het eigen ding doen in de huidige samenleving iets wat als het grootste goed wordt beschouwd, maar wat niet vanzelfsprekend is. Van kinds af aan zijn er al bepaalde verwachtingspatronen waar aan voldaan moet worden volgens ouders, leraren en anderen, en als je daarvan afwijkt krijg je opmerkingen als: ‘Stel je voor dat iedereen zich zo gedroeg als jij’, ‘Er klaagt toch niemand anders’ of ‘Waarom lijk je niet wat meer op je broers en zusjes’. Men gaat jou met anderen vergelijken om te bepalen hoe jij je leven moet leiden. Met manipuleren wordt al vroeg begonnen. Het is maar net hoe je daar mee leert omgaan. Zelf heb ik ontdekt dat na altijd lief en gehoorzaam ja en amen te hebben gezegd op een bepaald ogenblik het woordje ‘nee’ eens te bezigen. Het had niet minder dan een schokeffect op anderen. “Zei je nou nee?” werd er zelfs met ongeloof gereageerd. Ja, ik had ‘nee’ gezegd en het was een ontdekking dat het kon. Vanzelfsprekend kreeg ik veel tegenwerking, want men wilde helemaal niet dat ik veranderde. Daar was ik op voorbereid en liet ze morren. Langzamerhand werd het niet meer als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat ik overal maar ja op zei of mee instemde.

Als je op een moment in je leven ontdekt dat je l, h, b of t bent, of tot één van die vele andere letters die aanduiden dat je nét even anders bent dan het gemiddelde Brinta-gezin, is het je eigen ding kunnen doen essentieel. Zeker omdat je tot een minderheidsgroepering behoort is het lang niet overal vanzelfsprekend en hangt het van vele factoren af, zoals bijvoorbeeld afkomst of geloof. Je eigen ding doen kan op vele manieren, met veel tamtam en gedoe anderen dwingen je te accepteren of rustig en onopvallend je leven lijden zoals jij dat verkiest ongeacht wat anderen ervan vinden, dat is dan weer hún ding, of iets er tussenin.

Of ik mijn eigen ding doe, is de vraag die op ieders lippen ligt. Volgens mij wel, maar niet op een manier die door roeien en ruiten gaat. Ik hecht er veel waarde aan om mijn eigen gang te kunnen gaan, en heb mijn leven zo ingericht dat het ook kan, maar ben, misschien wel mede daardoor, in gezelschap iemand die binnen het normale niet te veel golven maak en me neer kan leggen bij wat de meerderheid verkiest. Het is namelijk een groot misverstand dat als je doorgaans je eigen ding doet, je geen rekening wilt of kunt houden met anderen. Juist wel, zou ik zeggen.

Is er dan toch iets wat ik helemaal niet zie zitten, dan treed ik net zo makkelijk terug om anderen hun plezier te gunnen. Zo is er een plan in de vriendengroep om ooit eens zo’n escape room te bezoeken. Daar ga ik met een lichte vorm van claustrofobie geen lol aan beleven, en zij, als ik erbij ben, daardoor ook niet. Wat natuurlijk niet in de weg staat dat zij daar wel een hele leuke middag, dag of week gaan beleven. Ik heb geen idee hoe lang je er in moet blijven.

Er is een mooi gezegde dat luidt: ‘Blaas je eigen deuntje, maar probeer niet jouw maat aan de hele wereld op te dringen’. Ik vind dat meer dan waar. Daarom is het lied "Make Your Own Kind Of Music" van de legendarische Mama Cass Elliot mijn levensmotto omdat ik mezelf en mijn levensvisie er zo in herken:

“Make your own kind of music, 

sing your own special song. 

Even if nobody else sings along”.

Mama Cass Elliot

Brownies & DownieS

Niet alleen in mijn straat maar ook in het centrum van Capelle aan den IJssel wordt flink gesloopt, afgebroken en weer (op)gebouwd. Het winkelcentrum en het stadsplein worden grofstoffelijk onder handen genomen. Het duurt nog even maar het visioen wat men voor ogen heeft is dat men niet geleefd heeft als men niet ten minste één keer in het leven het bruisende Capelle heeft bezocht. Er zijn zelfs geruchten dat er een heuse bioscoop zou kunnen komen! Mag ik u even spreken zeg! Niet zo heel gek gedacht, want het Isala Theater waar ik zelf graag en regelmatig kom heeft heel duidelijk ook bestaansrecht.

Wat wel al zeker is en wat ik enorm leuk vind is dat naast de prachtig vernieuwde bibliotheek na de zomer er een filiaal van Brownies & DownieS aan het Stadsplein 39a geopend zal gaan worden. Het is het bekende concept van een koffie- en lunchroom waar mensen met het syndroom van Down werken. Onderhand zijn er verspreid over het hele land al zo'n vijftig filialen. Ik hoop dat het openen van het Capelse filiaal het verdriet en de teleurstelling een beetje weg kan nemen van het sluiten van Brownies & DownieS in Rotterdam. Negen maanden na de opening aan de Nieuwe Binnenweg aldaar moest het filiaal sluiten omdat er, vanwege de werkzaamheden aan de Nieuwe Binnenweg, niet genoeg aanloop was.

Ik ben er sterk van overtuigd dat het in het centrum van Capelle met de komst van Brownies & Downies alleen nog maar leuker wordt.

Wim Hogenkamp: Mijn zoon was een terrorist

Onlangs maakte ik ademloos kennis met dit lied van en door de betreurde Wim Hogenkamp. Gemaakt en opgenomen in 1981 voor zijn album 'Punt Uit'. Ik was gegrepen door de tekst en de manier waarop Wim het bracht, maar bovenal ook hoe ongelooflijk actueel dit lied, 37 jaar later, is. Het verdient het om anno 2018 in het repertoire te worden opgenomen door iemand die het met net zo'n intensiteit kan brengen als Wim.

Mijn zoon was een terrorist, dat is ie nu niet meer
Bij de een of andere actie knalden ze 'm neer
Ik heb het nooit begrepen, wat 'm dreef tot dit soort daden
Totdat ik hem zag liggen, op TV en in de bladen
Ze lieten hem zo duidelijk zien, daar lag ie badend in zijn bloed
In kleur over twee pagina's dat doet het bij de abonnees zo goed

Toen ik mijn jongen daar zag liggen, voor Jan publiek zo uitgestald
Toen kwamen al die vragen als wie heeft het voor wie verknald
Want zijn erfdeel was een wereld, die vervuilde en verkrotte
Een wereld vol met mensen die om je kleur of je geloof bespotten
Een dreiging van tekorten, gezag ongrijpbaar aan de top
Daar mocht ie het mee doen, hier is de troep en ruim maar op

Een wereld die verloederd, die wij onze kinderen geven
Een bom die haast op springen staat en waar hij op mag leven
Een vader die van fatsigheid en drank niet meer kan staan
Een moeder die te slap is, om er tegenin te gaan
Maar hij wenst niet vervuild te zijn, niet van lichaam noch van geest
De huichelaar de hypocriet, die haatte die het meest

Mijn zoon was een terrorist, dat is ie nu niet meer
Bij de een of andere actie knalden ze 'm neer

Taboe

Nederlanders hebben over het algemeen een obsessie wat betreft het weer. Het is een vrij homogene fixatie die simpel valt uit te leggen in: zon en warmte is fijn, regen en kou is niet fijn. Dat verklaart de drang om waar men ter wereld ook zit de temperaturen aldaar door te geven aan het thuisfront. Waarbij het de bedoeling is dat het weer beter (lees warmer) moet zijn dan thuis voor een extra stukje genot. De ontvangers dienen dan ook geheel volgens het protocol (gespeeld) jaloers te reageren. Het is één van die stilzwijgende omgangsvormen die in de loop van de tijd gemeengoed is geworden.

Ik speel dat gewoon, zij het wat minder fanatiek, mee, ondanks het feit dat ik helemaal niet van warm weer hou, 22 hooguit 23 graden is voor mij meer dan genoeg. Alles daarboven beschouw en ervaar ik als onprettig. Ook nu ik het gevoel heb dat het al zes weken belachelijk warm is, de natuur voor mijn ogen aan het verdorren en verdrogen is, ik zoveel mogelijk binnen blijf en pas naar buiten ga als het echt niet anders kan, voelde ik niet echt de drang dit mee te delen, omdat ik meende vrijwel alleen te staan in die mening.

Nu ben ik wel in het stadium van mijn leven dat het me echt niet uitmaakt als enige iets heel anders te vinden of het anders te zien dan de meerderheid, maar ik huldig het principe dat wat mijn mening is alleen belangrijk is voor mij. Bovendien is niets zo zinloos als klagen over het weer, omdat je er toch niets aan kunt doen. Weer signaleer en onderga je, je past er je doen en laten daar waar mogelijk op aan, en klaar. Maar gisteren toen ik vernam dat ergens richting volgende week een hittegolf staat aan te komen, terwijl ik zoals gezegd het gevoel heb al wekenlang in een hittegolf te verkeren en juist zo hoop op, vooral voor de natuur, wat flinke regenbuien, knapte er iets in me. Zeker toen er werd gesuggereerd dat de temperaturen wel eens richting 40 graden zouden kunnen oplopen.

Heel voorzichtig heb ik op die mededeling als volgt gereageerd: 'Ik weet dat ik vrijwel alleen sta als ik zeg: ik hou helemaal niet van dit weer. Blijf het liefste binnen'. Wie schets mijn verbazing dat spot en hoon niet mijn deel waren, maar herkenning, begrip en steun. Wie had gedacht dat wat ik beschouwde als het laatste taboe, warm weer niet per definitie fijn vinden, meer leeft dan ik kon vermoeden. Het zal een minderheid zijn, maar dat ik in een minderheidspositie verkeer, daar ben ik aan gewend.

Dit blogje is dan ook een hart onder de riem voor iedereen die niet zo gelukkig is met de hitte, zoals het overal wordt voorgespiegeld dat we zouden moeten zijn. En dan houden we nu gewoon weer onze mond en ondergaan het op individueel gepaste wijze. We gunnen het de mensen voor wie het niet warm genoeg kan zijn, onze tijd van meer aanvaardbare temperaturen komt er fluks weer aan.

Ontruiming

Toen ik hier nog niet zo lang woonde, had ik vrij veel overlast van mijn bovenburen. In de nacht veel lawaai, ruzies, mensen aan de deur, dat werk. Ik ben niet zo'n klager, en toen de man eens bij mij aanbelde met de mededeling dat er, zoals hij zei, 'een plantje' van zijn lanai op de mijne was gevallen, stond voor me een man van twee meter met een enigszins verwilderde blik in camingsmoking gehuld op plastic badslippers mét sportsokken. Niet het type met wie je eens een gesprek aangaat over overlast. Het plantje bleek overigens een meter hoge wietplant te zijn.

Op een gegeven moment viel het me op dat het erg rustig was boven, misschien waren ze op vakantie, maar een buurvrouw wist me te vertellen dat ze met huurschuld waren uitgezet. Voor mij in dit geval een zegen, en van de buren die erna zijn komen wonen hoor ik niet meer dan de gebruikelijke woongeluiden.

Omdat het in de straat momenteel een komen een gaan is van werktuigen, werkmannen en containers voor de nutsbedrijven en het opnieuw bestraten vond ik het niet zo raar dat er zo'n man of tien bij elkaar stonden te wachten op iets of iemand, echter bleek het een ontruiming in voorbereiding te zijn. Ze waren in afwachting van de politie. Bij terugkomst van het boodschappen doen werd het me pijnlijk duidelijk: het huis van mijn buurman (blog van 12 juli) werd ontruimd. Ik manoeuvreerde me met boodschappentrolley (als beginnend bejaarde met rugklachten mag dat) door de naar mij toe vriendelijke mannen en onze bewonersconsulent, die de meter aan het opnemen was, heen om bij mijn woning te komen.

Heel veel werk zullen ze er niet aan gehad hebben, want er stond niet zo veel (meer) in volgens mij, maar toch vind ik het altijd een triest iets zo'n ontruiming. Ook de eerste keer met die lastige buren. Je weet nooit wat er aan ten grondslag ligt hoe het zover is gekomen dat er geen huur meer betaald kan worden. Zoals eerder gezegd heb ik altijd fijn naast de buurman gewoond en heeft hij me wel eens geholpen met gaatjes boren in de betonnen muren. Ik hoop dat wat er momenteel niet goed gaat in zijn leven snel weer op de rit gezet kan worden.

Voor mij is het nu spannend wie er naast me komt wonen. Ik hoop een rustige alleenstaande of een paar zonder kinderwens, maar het zou evengoed een gezin kunnen zijn met kwetterende stemmetjes en het getrappel van kleine voetjes. We gaan het meemaken.

In de kast

Van de week waren er twee mannen met hoogwerker bezig iets aan de buitenmuur te bevestigen van het appartementengebouw naast de mijne. Het was een vierkant ding en ik had geen idee wat het zou kunnen zijn. Een buurvrouw die met mij op kwam lopen keek ook al naar boven en had ook niet het mistigste idee. Een airco? gokte ze. Ik ben dan niet nieuwsgierig genoeg om het te vragen, en liep naar boven. Ik ben dan wel nieuwsgierig genoeg om mijn pas in te houden toen ik die buurvrouw het wél aan de heren hoorde vragen, zodat ik heel onopvallend en passant hoorde dat het een vleermuizenkast is.

Een vleermuizenkast. Ik wist van het bestaan niet af. Ik weet wel dat er in Capelle vleermuisjes rondvliegen, en dat ze graag in holle bomen wonen. Maar ja, Capelle is nogal rigoureus met de bomenkap, dus gaat de gemeente klaarblijkelijk over tot het aanbrengen van kunstmatige verblijfplaatsen voor de dieren. Dat is dan wel weer lief. Nu las ik op internet dat deze kasten nadrukkelijk door de vleermuizen niet worden gebruikt als nestkasten, ze worden alleen gebruikt als slaapplaats of paarplaats. 

Binnenkort dus nieuwe bewoners in de straat. Leuk!

De nieuwe aanwinst in de straat: een vleermuizenkast

Als volleerd natuurfotograaf leg ik het nieuwe vleermuizenverblijf vast. 

Week 28 2018; Wat een week!

De verkiezingsoverwinning van Recep Erdoğan vorige maand waardoor hij nóg meer macht naar zich toe kan trekken, heeft erin geresulteerd dat er nog maar eens 18.000 ambtenaren zijn ontslagen. Tegelijkertijd benoemd hij, op Trumpiaanse wijze, zijn schoonzoon tot minister van Financiën. Je verwacht het niet.

'Vrouw genoemd als ceo van Air France- KLM', 'Vrouw wordt burgemeester van Tunis', 'Vrouw wordt hooglereaar aan de Theologische Universteit in Kampen'. Wie is toch die meneer of mevrouw Vrouw? En hoe kan het dat deze persoon zoveel verschillende en uiteenlopende functies kan bekleden?

Twee conducteurs, Mustafa Hosgören en Onur Yürükel, staan positief in het leven en dragen dat tijdens hun werk uit. Op Instagram delen ze, sinds vorig jaar, onder de naam 'Selfieconducteurs' vrolijke foto's, vaak met wat reizigers en soms met voltallige coupés. 'We proberen in elke coupé waar we komen wat gezelligheid te brengen'. Wat een leuk initiatief van deze twee mannen.

Als koning kun je ook niet zomaar alles doen wat je wilt. Zo wil Willem-Alexander zonnepanelen op paleis Huis ten Bosch, maar dat mag niet van de wet. Er mogen geen wijzigingen worden toegepast aan het uiterlijk van rijksmonumenten. Maar van de week deelde hij mee dat ie de strijd niet heeft opgegeven. In Amsterdam is het beleid omgegooid ten aanzien van monumenten, onder voorwaarden mogen daar wel zonnepanelen op geplaatst worden. Dan moet zulks in Den Haag toch ook kunnen.

In het pittoreske Leiderdorp heeft een man zijn huwelijk gemist omdat hij bij een politiecontrole op de vlucht sloeg. Met hoge snelheid ging hij er vandoor. sprong de auto uit en liet zijn aanstaande achter in de auto. Korte tijd later vond de politie hem en bleek dat hij dronken was, geen rijbewijs had en daarnaast de agenten ook nog beledigde. Het huwelijk is tot nader order uitgesteld, hoewel deze blik in de toekomt voor die vrouw wel voldoende moet zijn om......

Femke Halsema is beëdigd als burgemeester van Amsterdam. Zo beëindigde ze haar speech als nieuwe burgemeester met de tanden op elkaar van emotie: "Het is een ongelooflijk voorrecht om Amsterdam en zijn bewoners als burgemeester te mogen dienen. Ik ga mijn best doen". Ik wens haar veel plezier en succes met haar nieuwe functie.

Het oranje orakel was afgelopen week in Europa. De olifant in de porseleinkast. Hoe vreselijk de man ook is, is het wel hilarisch om te zien hoe de Europese leiders totaal niet weten hoe ze hiermee moeten omgaan. Ondertussen maakte hij zowel Angela Merkel als Theresa May met de grond gelijk, om ze als ie naast ze stond weer de hemel in te prijzen. Hij is als die nadrukkelijk aanwezige oom op een verjaardag die ze niet allemaal op een rijtje heeft, maar om wie je niet heen kunt bij de uitnodigingen. De meewarige blik van Angela zei voldoende toen hij aan het woord was. Het klopte ook allemaal niet zo erg wat ie zei. Hij kan niet uit de NAVO stappen zonder toestemming van het Congres, de VS betalen niet voor 90 procent van het NAVO-budget, en het is ook niet zo dat 60 tot 70 procent van de Duitse energie uit Rusland komt. Kortom hij geeft, zoals gebruikelijk, z'n bek maar een douw.

Melania en Donald Trump & Theresa en Philip May

Onur Yürükel en Mustafa Hosgören de vrolijke 'selfieconducteurs'. 

Femke Halsema wordt beëdigd als burgemeester van Amsterdam.

Changes

Wie denkt dat je in de pubertijd de enige en grootste verandering van je lichaam meemaakt is duidelijk de vijftig nog niet gepasseerd. Er zijn nu momenten dat ik mijn lichaam bezie en constateer: 'o, zit dat nu zo?' In de pubertijd zijn die veranderingen spannend, leuk en vooral ter verbetering van het lichaam, maar na verloop van tijd vertoont dat nieuwe lichaam gebreken en uitval welke niet meer zullen herstellen. Het heet in de volksmond ook wel gewoon 'ouder worden', en zoals we allemaal weten komt dat met gebreken. Daar waar het lichaam van de adolescent zichzelf helemaal opbouwt en klaarstoomt om het leven te attaqueren, laat het lichaam van de beginnend bejaarde merken dat het langzaam maar zeker richting het einde gaat.

En dat is prima. Ik heb er geen problemen mee dat mijn haar wat grijze kleurschakeringen krijgt, dat er zich lachrimpeltjes rond mijn ogen vormen, dat ik zo nu en dan een leesbril nodig heb, er zijn leuke modellen te koop tegenwoordig. Noch heb ik er problemen mee dat de eens zo strakke contouren wat vervagen en dat de algehele energie minder wordt en ik wat meer tijd nodig heb om te herstellen van een enerverende dag. Maar waar ik absoluut niet tegen kan is wat ik nu al zo'n week of twee mag ervaren: een onwillige rug.

Mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik niet zo'n sterke rug heb, dat wil zeggen, ik kan in principe alles, maar omdat mijn ruggenwervel aan de onderkant een soort van afbuigt, kan ik soms zomaar 'door m'n rug gaan'. Meestal doordat ik tegen beter weten in toch meer heb gedaan dan ik zou kunnen. Toch gebeurde het in mei dat spontaan, terwijl ik door het winkelcentrum liep, het ineens in mijn rug schoot. Dat was na twee dagen weer goed, maar wel raar dat er geen aanleiding voor was. Sinds een week of twee zeurt mijn rug. En ik negeer dat dan onder het motto wat je geen aandacht geeft is er niet.

Het is ook niet echt 'er doorheen gaan' meer een soort beknellend gevoel. Ik weet dat in beweging blijven de beste remedie is en dat heb ik dan ook gedaan. Gewoon alles doen wat ik altijd doe, maar dat vond mijn rug blijkbaar geen goed idee. In de nacht was het het ergste, omdat ik dan stil lig. Ik stond vervolgens op met veel pijn, maar dat liep ik er in de loop van de ochtend wel weer uit. Blijven bewegen! Dus gewoon ook sporten, waar je lichaam warm wordt en de pijn dan ook verdwijnt om dan 's nachts weer op te spelen. Een soort vicieuze cirkel. Maar nu eist mijn rug de aandacht op die het klaarblijkelijk nodig heeft. Ik strompel door het leven, met in huis een soort elastische rugband om voor wat versteviging, een oude-mannen-rugkussentje in de bank en pilletjes tegen de pijn. Het sporten laat ik ook maar even voor wat het is

En dit kan ik dus níet uitstaan, zo'n belemmering. Ik ben überhaupt een ongeduldige zieke, maar als je dan nog koorts hebt, dan verslaap je hele dagen, maar nu word ik er letterlijk en figuurlijk pijnlijk aan herinnerd dat mijn lichaam een eigen leven heeft en op stop heeft gedrukt tegen mijn wil in. Maar goed het kan altijd erger natuurlijk. Ik heb nog gewoon, zij het wat schuifelend, boodschappen kunnen doen en in huis red ik het ook wel. Ik blijf bewegen, maar wissel het af met een beetje bankhangen. Na deze aandacht voor rug verwacht ik na het weekend wel dat rug zich weer gedeisd houdt.

Toen was geluk ... #10

Toen ik in de vijfde en zesde klas van de lagere school zat (de huidige groepen zeven en acht), werden wij als kinderen in de gelegenheid gesteld om kinderpostzegels te gaan verkopen. Het idee van kinderpostzegels komt uit Zwitserland en werd daar in 1912 geïntroduceerd. Het principe van de kinderpostzegel is dat er bovenop de frankeerwaarde een toeslag wordt betaald welke ten goede komt aan goede doelen voor kinderen. Nederland was in 1924 het tweede land dat kinderpostzegels ging verkopen.

In de jaren 1975 en 1976 heb ik ook kinderpostzegels verkocht. Je kreeg een enveloppe mee waarmee je langs de deuren ging, aanbelde en vroeg: "Wilt u nog kinderpostzegels?" Ik kan me nog herinneren dat iemand vroeg van welke school ik was, en toen ik antwoordde; "Ceciliaschool", werd er tot koop overgegaan. De school stond denk ik goed aangeschreven bij deze mevrouw. Ten teken dat er was besteld plakte je een stickertje op de deur, zodat andere kinderpostzegelverkopertjes niet meer hoefde aan te bellen. Als ik me het allemaal nog goed herinner schreef je naam, adres en de hoeveelheid postzegels op die grote enveloppe, welke je eenmaal volgeschreven weer inleverde op school.

Enkele weken later kreeg je de enveloppe weer terug met daarin de bestelde zegels die je dan af ging geven bij de klanten, die vervolgens betaalden, zodat je als kind van 11, 12 jaar met een enveloppe met geld over straat ging. Kom daar in deze tijd nog es om. Al sinds 1992 is dat contante betalen verdwenen en geven de kopers een eenmalige machtiging af, want er werden, jawel, kinderen beroofd van hun enveloppe met geld.

Ik weet dat ik het indertijd erg leuk vond om te doen, en bij het zoeken naar de kinderpostzegels uit mijn jaren op het wereld wijde web kreeg ik met een glimlach een o ja-gevoel.

Kinderpostzegels 1975

Kinderpostzegels 1976

De zaak van de verdwenen buurman

Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een willekeurige detective. Ik ben er al een paar keer naar gevraagd door verschillende buren en van de week liepen een aantal buren te hoop en vroegen het toen ik kwam aanlopen weer aan mij: "Weet jij waar jouw buurman is?" Jouw buurman ook.  Omdat ik een hoekwoning bewoon is de buurman over wie het gaat mijn enige naaste buur, maar om de man nu meteen als mijn buurman te zien gaat wat ver, om nog maar niet te spreken dat ik over 's mans handel en wandel zou moeten weten. Daarnaast heeft hij aan de andere kant ook nog buren, maar ook die namen het bezittelijk voornaamwoord richting mij in de mond.

Ik ben zelf een buurman die pakjes aanpakt voor anderen, goedemorgen/middag/avond wens, soms eens een praatje maak wat dan gaat over algemeenheden in de straat, zoals bijvoorbeeld nu, de enorme ravage vanwege alle nutsbedrijven die de grond in gaan in de straat waarvoor heel veel groen moest sterven en wat enige overlast geeft. Maar ik ben geen buurman die op bezoek komt of ontvangt. Dus ook van de buurman die voor beroering zorgt in het appartementencomplex weet ik niet veel.

Ik weet dat hij graag wilde verhuizen en dat hij wel eens in het buitenland werkt. Ik zag hem enige maanden geleden wat verhuisachtige bewegingen maken met een busje voor de deur waar in werd geladen. Maar ik ben niet zo'n type die dan gaat vragen wat er gaande is. Ik dacht óf hij gaat verhuizen, óf hij heeft (weer) een relatie en gaat even proefsamenwonen. Nou, verhuizen is het niet, want de woningen zijn erg geliefd en was dan al lang en breed door een nieuwe bewoner betrokken. Dus kwam later bij mij de gedachte dat ie misschien tijdelijk emplooi heeft in het buitenland.

Die drie antwoorden geef ik dan ook aan mensen die vragen of ik weet waar mijn buurman is. Maar het groepje buren wist meer, of meenden meer te weten, want iemand zei dat ie in Duitsland werkte, maar ook dat hij fietsend was gesignaleerd in het lokale bos alhier. Bovendien wist een ander dat er een deurwaarder voor zijn deur had gestaan. En zo komt er een geruchtenstroom op gang waarvan de waarheid vaak niet het belangrijkste meer is. Ik merkte op dat zijn brievenbus toch op gezette tijden geleegd wordt, want na al die maanden zou in het boxje niets meer passen, en dat de deurwaarder daar wel een briefje in gedaan zal hebben.

Zonder het waarschijnlijk zelf te weten houdt buurman de gemoederen bezig.

Jongens

De door de media tot 'voetballertjes' gereduceerde Thaise tieners en hun coach zijn gered! Het zal niemand ontgaan zijn wat hen is overkomen en hoe het uiteindelijk goed is afgelopen. Ik heb het nieuws hieromtrent ademloos gevolgd, soms letterlijk toen ik zag hoe nauw en ondoorgrondelijk het grottenstelsel was. Mijn eigen weerzin om grotten in te gaan werd er door bevestigd.

Vrijwel direct na de bekendmaking van het lot van de tieners en hun coach en de wereldwijde aandacht die dat genereerde, kwamen er geluiden van mensen die de bekommernis overdreven vonden en meteen allerlei andere zaken aanstipten in de wereld die minstens zo erg of zelfs erger en schrijnender zijn. Ja, natuurlijk zijn die er, maar er is bij mijn weten geen wedstrijd gaande over wat het ergste, verschrikkelijkste of schokkendste nieuws is.

Het nieuws wordt doorgaans gedomineerd door niet de mooiste kant van de mensheid. Daarom was, nadat de jongens en hun coach na tien dagen waren gevonden, de aan zekerheid grenzende hoop zo krachtig en mooi, de hoop dat ze alle dertien gered zouden kunnen worden.

Er ontstond rond de ingang van de grot heel organisch een soort dorpje van hulpverleners en familieleden die zich gesterkt zagen in elkaars verdriet en wil om de moeilijke reddingsoperatie te doen slagen. Bovendien kreeg de Thaise overheid internationale hulp uit vele landen, en plotseling zagen we hoe mensen in tijden van nood samen kunnen werken om een gezamenlijk doel te bereiken; het redden van de dertien onfortuinlijke jongens.

Deze beelden en de beelden van de jongens in de grot die, gesterkt door de meditatieoefeningen van hun coach, 25, dus eigenlijk ook nog een jongen, om beurten ons in de huiskamers wereldwijd begroetten alsook de briefjes die ze aan hun ouders schreven, zorgden ervoor dat we allemaal vurig hoopten dat de gevaarlijke reddingsoperatie maar goed zou mogen gaan. Er was immers al een zeer ervaren duiker gesneuveld tijdens zijn werk.

Voor iets meer dan twee weken zagen we dat moeder natuur ons altijd nog de baas is als zij wil, dus een beetje meer eerbied voor moeder is gepast. Dat als de mensen maar willen er altijd een mogelijkheid is tot samenwerking voor een mooi resultaat, in dit geval het redden van dertien slachtoffers die door een ongelukkige samenloop van omstandigheden vastzaten in een ogenschijnlijk ondoorgrondelijke grot. Wij konden in deze bange tijden met inderdaad heel veel onvoorstelbaar leed voor velen weer eens zien waar het écht om gaat. Terug naar de basis: menselijkheid. Het is goed om te zien dat het nog steeds bestaat.

Meer dan duizend woorden

Een lamp die je kamer in een soort bos doet veranderen. Maar of dat nu zo rustgevend is?

Een zeldzaam moment waar bliksem een regenboog aanraakt.

Een Amerikaanse soldaat brengt twee kinderen in veiligheid tijdens de Vietnamoorlog. 

Het totaal vervallen château de la Mothe-Chandeniers in Les Trois-Moutiers in Frankrijk

💖

Tegeltjeswijsheid 285

Week 27 2018; Wat een week!

1 Juli was het 10 jaar geleden dat het rookverbod in de horeca inging. Dat ging niet, zoals in andere landen, soepel, want dit is Nederland. Na veel gedoe mochten de uitbaters tijdelijk speciale rookruimtes creëren. Tijdelijk was het sleutelwoord, want vanaf 2020 mogen die speciale rookruimtes ook niet meer. Dat gaat niet heel soepel, want dit is Nederland. Ook al was van het begin af aan duidelijk dat het een tijdelijke oplossing was.

Johan van Dams-Blikslager is op 74 jarige leeftijd overleden. In Rotterdam was hij als "Blikkie" een bekende figuur. Hij was straatkrantenverkoper en stond meer dan twintig jaar bijna iedere dag op de trappen voor de Bijenkorf. Waar hij praatzingend vroeg: "Wie maakt me blij, wie koopt een krantje bij mij?" De laatste maanden werd hij niet meer gezien. Hij bleek uitgezaaide leverkanker te hebben en verbleef in een hospice, waar hij veel kaarten en cadeautjes mocht ontvangen waar hij heel dankbaar voor was. Er is een petitie gestart om op zijn vaste verkoopplek een gedenktegel te plaatsen. Ik ben daar ontzettend voor.

Aldi en Lidl stoppen per 1 september met de verkoop van energiedrankjes aan jongeren onder de 14 jaar. Ik weet ook wel dat er talloze manieren te verzinnen zijn om dan als kind tóch aan die drankjes te komen, maar daar gaat het niet om. Het gaat om het signaal wat afgegeven wordt. Natuurlijk zijn ouders de eerst verantwoordelijke in deze, maar heden ten dage is opvoeden niet iets waar sommige ouders hun prioriteit hebben liggen, vraag dat maar aan een willekeurige leraar, of kijk gewoon om je heen.

Als je dan toch om je heen kijkt moet het je opgevallen zijn: er zijn in Nederland steeds meer mensen met obesitas. In de jaren 80 was het nog 5%, nu is het bijna 15% van de bevolking van 20 jaar en ouder die met overgewicht kampt. Het is een probleem in heel Europa, en in Nederland valt het dan eigenlijk nog mee. Alleen in Italië en Roemenië zijn minder mensen met obesitas. Er zijn meerdere factoren die de oorzaak kunnen zijn, naast een ongezonde levensstijl speelt erfelijkheid of hormonale ziekte ook een rol. En omdat het lichaam een 'geheugen' heeft creëert het lichaam van mensen met overgewicht een nieuwe standaard, zodat als je afvalt het lichaam eigenlijk weer terug wil naar het overgewicht omdat het lichaam 'denkt' dat het normaal is. Obesitas wordt dan ook steeds meer gezien als een chronische ziekte.

Ondertussen worden er nog steeds geestelijken gearresteerd die kinderen hebben misbruikt. Nu weer kardinaal George Pell, voormalige aartsbisschop van Sidney en momenteel de op drie na belangrijkste persoon in het Vaticaan. Ook de Franse priester en psychotherapeut Tony Anatrella is uit zijn ambt gezet vanwege ontoelaatbaar gedrag. De man gold in het Vaticaan als 'expert op het gebied van homoseksualiteit' (wat dat ook moge zijn). Die totale misinterpretatie van 'Laat de kinderen tot mij komen' wat Jezus ooit gezegd zou hebben is wijdverspreid in de katholieke kerk.

Nieuw onderzoek geeft aan dat de emigratieaanvragen van Otto Frank om naar de Verenigde Staten te emigreren in 1940 en 1941 nooit zijn afgehandeld. Eerder werd gedacht dat de familie Frank werd geweigerd door de VS. Dat laatste had trouwens makkelijk gekund, want de VS hadden destijds een zeer streng immigratiebeleid en er was geen beleid om gevluchte Joden op te nemen. Mensen op de vlucht die niet welkom zijn, daar kun je je nu toch niets meer bij voorstellen. O, wacht......

Ik ben vast niet de enige die met vochtige ogen het nieuws volgt van de twaalf Thaise jonge voetballers, tussen de 11 en 16 jaar oud, en hun 25 jarige trainer die sinds 23 juni vastzitten in een grot en er door het snel wassende water niet meer uit kunnen. We zien hoe internationale hulpdiensten zich inspannen voor iets waarvan men niet weet hoe lang het kan duren. Hoe gevaarlijk het is blijkt wel nu Saman Kunan, voormalig lid van de Thaise elite-eenheid van de mariniers, die zich als vrijwilliger had gemeld, tijdens zijn werkzaamheden is overleden vanwege gebrek aan perslucht. Laten we positieve gedachten zenden naar de kinderen, hun trainer, de families en hulpverleners.

Johan van Dams- Blikslager (Blikkie).

Saman Kunan.