In Memoriam: Manfred de Graaf

Twee en een halve maand nadat zijn televisievrouw uit "Zeg 'ns Aaa", Sjoukje Hooymaayer overleed is ook Manfred de Graaf overleden, eveneens aan kanker. Bij het grote publiek werd hij bekend door zijn rol van dokter Hans Lansberg in voornoemde serie welke heeft gelopen van 1981 t/m 1993. Maar hij debuteerde al op zijn vijftiende bij het Rotterdams Toneel. Vanaf 1960 tot 1974 was hij verbonden aan het Haagse Toneel. Daarnaast heeft hij in vele films en tv-series gespeeld. o.m. "Turks Fruit", "Dagboek Van Een Herdershond" en "Dokter Vlimmen". Zijn laatste toneelrol was in het seizoen 2003-2004 waar hij zijn rol van Hans Lansberg prolongeerde in de theaterversie van "Zeg 'ns Aaa".

Begin dit jaar werd bij Hans vergevorderde kanker ontdekt wat hij niet in de publiciteit heeft gebracht. Toen hij vernam dat ook Sjoukje met kanker was gediagnosticeerd, heeft hij contact met haar gezocht en zijn verhaal met haar gedeeld. Volgens zijn dochter hadden de twee voormalige collega's veel steun aan elkaar.  27 november j.l is hij overleden. Hij is 79 jaar geworden. Hij was getrouwd met Monique en samen hebben ze een dochter, Fien.

Manfred samen met Sjoukje in een scene uit "Zeg 'ns Aaa".

De doos

De middelbare maar nog verrassend energieke verkoper is druk bezig in de schoenenwinkel waar hij werkt. Hij had in het verleden als boekhandelaar de literaire werken van Jean-Paul Sartre verkocht, met als zijn persoonlijke favoriet "Les jeux sont faits", alsmede de psychologische analyses van professor Wayne Dyer aan cliënten aangeraden die hem na verloop van tijd uitvoerig kwamen bedanken omdat Wayne's visie hun leven had veranderd. Nu, in de nadagen van zijn werkzame leven, dus schoenen, en hij heeft er lol in. Hij bezit het vermogen om meestentijds het zilveren lijntje te zien, bovendien heeft het wegzetten en bijhouden van de vakken met schoenen wel iets weg van de lexicografische manier waarop hij decennialang boeken in de kasten heeft geplaatst.

Momenteel heeft hij zich verdiept in de afdeling met kinderschoenen, het is net wat aantrekkelijker om met maatjes 28 en 30 te werken dan met de maten 45 en 46. Daarnaast zijn de kinderschoenen anno nu zoveel leuker dan die uit zijn eigen kindertijd. En hij is natuurlijk dol op kinderen, altijd al geweest, zo schattig hoe ze met die kleine kleverige handjes de zojuist opgeruimde afdeling met hun nog niet volledig ontwikkelde motoriek in een oogwenk tot een plaats delict weten om te toveren. Dan zijn ze toch om op te eten. Letterlijk.

Gisteren was hij weer vol enthousiasme bezig terwijl kinderen vrolijk en blijmoedig om hem heen dartelden. Hij heeft ontdekt dat kinderen na het aanpassen van nieuwe schoenen de onbedwingbare behoefte voelen om te rennen. Wij grote mensen doen dat niet meer. De conversatie tussen (groot)ouders en kinderen zijn prijsloos. Je pikt er ook meteen de verwende kinderen uit, die zitten verveeld op een stoel met veel chagrijn en laten moeder, met piekhaar en vlekkerige huid, af en aan lopen met schoenen en vinden niks leuk. Niet verrassend: jongens zijn veel makkelijker dan meisjes. Een jongen van een jaar of 11 constateerde bij iedere schoen die hij paste; "Hier kan ik ook goed mee voetballen", dat was zijn belangrijkste criterium. Een andere vrij geduldige jongen verzuchte tegen zijn nogal zeurderige moeder: "Ja maar mam, je kunt niet van iedere schoen weten of ze altijd lekker zullen zitten". Dat is nog eens een waarheid, dat beaamde moeder ook.

"Vraag jij eens aan de kassa of ze lege schoenendozen hebben?" hoorde hij een moeder aan haar kind vragen. Waarschijnlijk bedoelde de moeder dat het ventje het aan de persoon achter de kassa moest gaan vragen, maar het was een slim kereltje, hij begreep dat terstond. Even later kwam hij terug met de mededeling dat er geen dozen waren. Later die middag ontdekte onze middelbare doch energieke verkoper twee schoenendoosjes met ieder twee paar schoentjes erin. Ernaast twee gaten waar de dozen van de schoentjes hadden gestaan. "Geen dozen?" had moeder blijkbaar gedacht, "Ik zie genoeg dozen!" en vond dat zij recht had om twee schoenendoosjes uit het vak te halen en de inhoud bij andere schoenen in de dozen te doen, wel dezelfde, dat dan weer wel. "Ach ja", dacht de middelbare en nog steeds energieke verkoper, "het is sinterklaastijd er moeten natuurlijk surprises gemaakt worden."

Ironie

Cabaretier Jan Jaap van der Wal benoemde wat mij ook al geruime tijd is opgevallen: steeds meer mensen hebben moeite om ironie te herkennen. "Er is tegenwoordig een gebrek aan opvoeding in humor, heb ik het idee". zo stelt hij. En ik ben het met hem eens. Ik heb er over nagedacht hoe dat zo gekomen zou kunnen zijn. Het heeft er volgens mij mee te maken dat in de huidige maatschappij het reageren op belangrijker is dan eerst daadwerkelijk tot je door laten dringen waaróp je reageert, wat staat er nu werkelijk of wat wordt er nu echt gezegd? En in welke context? Wat is de toon van het geschrevene dan wel gebodene?

Hijzelf kwam met een voorbeeld waarin hij een 'tirade' hield over het wonderlijke feit dat je aan de Universiteit van Amsterdam met puppy's kunt knuffelen om examenstress tegen te gaan. Hij eindigde ermee dat mensen die zulks hadden verzonnen niet meer zouden mogen deelnemen aan het maatschappelijk verkeer. Ik heb het programma gezien waarin hij dit vertelde en ik vond het hilarisch, omdat het overduidelijk ironisch was bedoeld met natuurlijk wel een ondertoon van 'hoe gek gaan we het maken'. Daags na uitzending werd Jan Jaap benaderd door actualiteitenprogramma's met de vraag of hij het serieus bedoelde. Nee, natuurlijk niet!

Hieruit blijkt dus dat niet alleen Jean avec la casquette moeite heeft met het herkennen van ironie of zaken die met een knipoog worden benaderd. Maar zoals gezegd denk ik dat de grootste boosdoener hierin is dat men tijdens het lezen of tot zich nemen van iets al bezig is met een antwoord of reactie te formuleren in plaats van zich te verdiepen in wat de brenger daadwerkelijk bedoeld. Ook kan het zijn dat men al vooringenomen is en niet eens open staat om zaken met enige afstand en wat humor te bekijken. Daarnaast leest men over het algemeen gewoon niet goed. De, naar ik heb ondervonden, zeer beladen term 'begrijpend lezen', is niet meer iets waar men moeite voor wil doen, men gaat er voor zichzelf van uit dát men heel goed begrijpt wat er staat ook al drukt de eigen visie de bedoeling van de schrijver naar de achtergrond. Datzelfde geldt ook voor 'begrijpend luisteren'.

Begrijp jij dan altijd alles wat iedereen bedoeld in hun schrijfsels en taal? Nee, ik ben ook maar een mens met al z'n beperkingen. Ik durf te zeggen dat ik door de gekozen woorden, de toon, de context en bij fysieke aanwezigheid ook lichaamstaal heel goed kan herleiden wat iemand bedoeld ook al is dat niet meteen duidelijk vanwege bijvoorbeeld gebruikte ironische beeldspraak. Maar ook ik zit er wel eens naast. In plaats van dan mijn eigen visie vol te blijven houden probeer ik in te zien wat ik gemist heb waardoor ik het had kunnen weten. Zo kun je nog eens wat leren. En ik leer nog dagelijks.

Ryan Luijkx en Teun Phillippe

Met vriendin Talitha de film "Just Like Heaven" gekeken met Mark Ruffalo en Reese Witherspoon, op DVD want een film uit 2006. Een aanrader als je van het suikerzoete Amerikaanse romcomgenre houdt, zoals ik. Na afloop nog even de bloopers en de interviews met de acteurs gekeken. 'Reese Witherspoon was getrouwd met die leuke acteur' merkte ik op. Zoals gewoonlijk kon ik niet op zijn naam komen, maar ik wist nog wel dat ie in "Studio 54" had gespeeld. Leve Google! 'Och ja, Ryan Phillippe!' ik had hem nog voor me als in die film, maar ook Ryan wordt net als iedereen natuurlijk ouder.

Wat mij opviel aan de Ryan-van-nu, is dat ie sprekend lijkt op een Nederlandse acteur die ik ook erg leuk vindt. Moest weer even diep graven over zijn naam, terwijl ik 'm zelfs een keer ontmoet heb. Ik ben erg slecht in namen, altijd geweest, alleen lijkt het wel of het erger wordt, maar dit geheel terzijde. Ik bedoelde Teun Luijkx. Oordeel zelf:

Ryan Phillippe in "Studio 54". 

Ryan Phillippe anno nu. 

Teun Luijkx. 

Grote Markt

De Grote Markt in de binnenstad van mijn geliefd Den Haag is een markant punt. Pas bij het zien van onderstaande foto's door de jaren heen valt op hoeveel er is veranderd maar dat het gebouw met de rode daken en belendende percelen er al ruim honderd jaar staan en alle veranderingen hebben doorstaan. Indrukwekkend. 

1901.

1920.

1952.

1961.

1973. 

Week 47 2018; Wat een week!

Wat iedereen natuurlijk al lang vermoedde is ook de conclusie van de CIA, kroonprins Mohammad bin Salman al Saoed van Saoedi-Arabië is de opdrachtgever van de moord op Jamal Khashoggi. Zoals ik destijds al zei, deze tragische en schokkende gebeurtenis zal nog een lange echo krijgen. Maar daar waar Donald Trump zei dat de dader(s) hoe dan ook gevonden en gestraft zouden worden, krabbelt hij nu terug: "Ach ja heeft hij die opdracht gegeven? Misschien wel misschien niet". Later in de week twitterde Donald een bedankje naar Saoedi- Arabië voor de lage olieprijzen. In een speelfilm zou je het ongeloofwaardig vinden.

De Chinese schrijfster Liu is veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf voor het schrijven van een roman waarin passages voorkomen over homoseks. Deze veroordeling heeft tot protesten geleid op de Chinese sociale media, bovendien heeft Liu beroep aangetekend.

Wat zeer terecht dat de International Children's Peace Prize dit jaar gaat naar de studenten van Parkland waar het vreselijke schietincident heeft plaatsgevonden en er 17 doden te betreuren vielen. Zij organiseerden de March For Our Lives, en zijn iets op lokaal niveau gestart wat inmiddels is uitgegroeid tot een zich nog steeds uitbreidende vredelievende protest beweging wereldwijd.

Ik ga mijn sollicitatiebrieven van de afgelopen twee en een half jaar bewaren! Waarom? Die van Joanne Rowling aan de Schotse gemeente Edinburgh waarin ze solliciteerde naar de functie van lerares buitenlandse talen (Duits, Italiaans en Frans) is op een Amerikaanse veilingsite aangeboden voor €218.000. De brief is geschreven in 1996, één jaar voordat ze na twee jaar een uitgeverij vond voor haar Harry Potter-boeken, Het is niet duidelijk wie de brief te koop heeft aangeboden.

Als tegenwicht voor alle ellende die hij veroorzaakt is er gelukkig veel te lachen om Donald Trump en zijn familie. Tijdens de verkiezingen liet hij geen moment onbenut om Hillary Clinton het in het gezicht te wrijven dat ze haar privé emailaccount had gebruikt voor overheidszaken. Nu blijkt dat zijn dochter Ivanka die hij, nepotistisch als hij is, heeft aangesteld als 'assistent van de president', hetzelfde heeft gedaan. Ik word daar heel vrolijk van.

De politie heeft een inwoner van Amsterdam Nieuw-West aangehouden op verdenking van witwassen. Een term die hij vrij letterlijk nam. Zij vonden €350.000 in zijn wasmachine.

Black Friday wat is dat plotseling voor waanzin? Ik ben twee en een half jaar uit de retailbranche en opeens is er dit onzinnigs. Mijn mailbox ontplofte met allerhande aanbiedingen en winkels halen de gekste toeren uit. Het spreekt voor zich dat ik mij er verre van hou. Het is in Amerika de dag na Thanksgiving, waarop de Amerikanen vieren en benoemen waar ze allemaal dankbaar voor zijn om de dag erna malkander te vertrappen om toch nog meer te vergaren. Dat is al achterlijk, maar hier raakt het echt kant noch wal.

Tegeltjeswijsheid 300

Allerhande

Hoe weet je dat het in een land heel erg goed gaat? Als inwoners ervan overstuur raken als in de kersteditie van een gratis verkrijgbaar kooktijdschriftje naar hun idee teveel vegetarische recepten staan. Dan heb je verder gelukkig een zorgeloos leven. Ik heb het over Allerhande een gratis verkrijgbaar tijdschrift met recepten van supermarktketen Albert Heijn. En lieve mensen, 'gratis' is hier toch echt wel het sleutelwoord. Je hoeft het tijdschriftje niet mee te nemen, het is geen verplichting, je hoeft er ook niet uit te koken, er zijn ontelbare andere kookboeken en -tijdschriften, weliswaar tegen betaling, waarin recepten staan met kilo's vlees van diverse dieren en hoe die te bereiden met foto's en al.

Ik begreep dat er grote teleurstelling heerst onder carnivoren die bang zijn voor de vegetarisatie van Nederland. Nou, dat zal wel meevallen hoor, er worden 1800 edelherten afgeschoten in de Oostvaardersplassen, dus een hertenbiefstuk is heus nog wel te krijgen. En hoewel tegen dovemansoren gezegd waarschijnlijk, veel vlees eten is niet zo gezond....drie...twee...één.... Mogen we dan helemaal niks meer in dit land? Je hoort en ziet die mensen voor je die zich meteen aangevallen voelen. Vaak mensen die met verkleinwoorden spreken om het onderwerp van discussie minder erg te doen lijken: 'Ik wil gewoon een stukje vlees/patatje/biertje/sigaretje kunnen eten/drinken/roken.'

Ja dat kan ook allemaal, leef je leven, maar er is langzaamaan een bewustwording aan de gang dat (te veel) vlees eten niet verstandig is en er komen ook steeds meer alternatieven. En daar hóef je helemaal niks mee, het is en blijft een keuze. Dus om nu volledig van slag te zijn omdat Albert Heijn meegaat hierin is wat overdreven. En ja, ik eet ook vlees, ik heb onlangs nog gedineerd bij biefstukrestaurant Loetje, waarbij een van de jus druipende kwaliteitsbiefstuk wordt geserveerd met brood om mee te dopen. Ik voelde een ader dichtslibben terwijl ik het at. Maar daarnaast eet ik ook genoeg dagen vegetarisch, het is, zoals zoveel, niet zwart/wit. Ik neem Allerhande eigenlijk nooit mee, maar ik ben van plan om bij mijn volgende bezoek aan Albert Heijn het deze keer wel te doen. Ik heb wel zin in een aantal lekkere vegetarische recepten.

Groengestapo

De natuur van het miniparkje waar ik vanuit de woonkamer en vanaf de lanai op uitkijk doet het fantastisch! Prachtige bomen, imposante struiken en mooie stukken gras zie ik aan de overkant van de vijver waarlangs een fietspad loopt waar het voor de fietsers heerlijk fietsen is door al dat groen. De natuur, daar hoef je niet zoveel aan te doen, die redt zich wel. Als vanzelf komen er ook veel (water)vogels op af vanwege de beschutting die dit kleine stukje groen biedt.

Daar denkt de gemeente Capelle aan den IJssel toch heel anders over. Die gebruiken in een brief de termen 'verwilderd' en 'sterk uitgegroeid', jawel, de groengestapo is weer actief. Het is ook niet echt een verrassing, dol als ze zijn op kappen, hakken, zagen, uitgraven en verwijderen. Er staat nog ergens een door het zonlicht verbleekt bord als men de gemeente binnenrijdt met de mededeling 'Groenste stad van Nederland'. Dat was in 2015, maar daar deden dan ook niet zo heel veel steden aan mee. Het feit dat men nog steeds met dat inmiddels achterhaalde predicaat pronkt geeft al te denken. Het is te vergelijken met de 88 jarige mevrouw Weitner die 65 jaar geleden Miss Holland was en nog steeds met de sjerp om rondloopt achter haar rollator.

Er wordt verder in de brief gesproken over een 'toekomstbeeld groen' voor dit natuurgebiedje. Zo'n door ambtenaren verzonnen jeukterm. Maar bovenal, het ziet er al prachtig uit! Wij, de bewoners aan de overkant van de vijver genieten van het prachtige uitzicht op al de verschillende schakeringen groen bovendien geeft het ons privacy als we op de lanai willen vertoeven. En belangrijker nog het is zo'n heerlijk beschut gebied voor de vogels en andere dieren. Maar de zin waardoor ik pijn op mijn borst kreeg met uitstraling naar mijn linkerarm was: 'We benadrukken de openheid van het water'. Voor wie? Wij die er aan wonen zien het water en zij die er langs fietsen of wandelen zal die openheid aan hun reet roesten, die vinden het vele groen waar ze zich door voortbewegen veel mooier. Dus ik voel de bui al hangen, daar gaan de prachtige bosschages, weg oogstrelend struweel, want we moeten van de groengestapo het water zien. Het zilveren lijntje, die overal in zit, is in deze dat ze de vijvers niet willen dempen. Vooralsnog. En dat 'de bijzondere bomen' die in dit gebiedje staan behouden blijven. Intussen verkeer ik tussen hoop en vrees.

Het lied gaat door!

Volgend jaar op 29 maart is het precies 50 jaar geleden dat Lenny Kuhr het Eurovisie Songfestival won met de nu klassieker "De Troubadour". Ja kinderen, toen wonnen we dat festival nog wel eens. 1969 was een bijzonder Eurovisiejaar, want er bleken na de puntentelling vier winnaars te zijn. Zowel Nederland met dus Lenny, als Engeland met de popzangeres Lulu, Frankrijk met de chansonnière Frida Boccara en Spanje met de in een ontzettend lichtblauw broekpak gestoken Salomé haalden een gelijk aantal punten. De organisatie had geen moment rekening gehouden met het feit dat zulks zou kunnen gebeuren, dus werden alle vier de landen als winnaar aangewezen. Leuk om te vermelden bij deze is dat er weliswaar een andere puntentelling was dan nu, maar volgens de huidige regels zou Lenny als winnaar zijn aangewezen omdat haar "De Troubadour" van één land (Frankrijk) het hoogste aantal punten kreeg (6). Lenny wordt nog vaak geïnterviewd over het festival, en bij één van die gelegenheden vertelde ze dat ze het prima vond om de prijs te delen met de anderen, maar dat ze om het lied van Salomé, "Vivo Cantando" 'kwaad' werd. Waarom zei ze er niet bij maar ze werd het bijna weer toen ze er over sprak. Mocht ik Lenny ooit eens spreken ben ik toch heel benieuwd wat daar aan ten grondslag ligt.

Maar genoeg over het verleden. Iemand die het destijds nog zeer prestigieuze festival heeft gewonnen en daarna terecht een prachtige carrière heeft gekregen in binnen- en buitenland, daarvan zou je verwachten dat haar bijdrage aan ons culturele erfgoed wordt gekoesterd en dat platenmaatschappijen zichzelf aan zouden melden om muziek van haar hand (Lenny schrijft het leeuwendeel van haar muziek en teksten zelf) te mogen uitbrengen. Denk opnieuw. Ik herhaal mijn stokpaardje nog maar eens: 'In Nederland zijn we niet zo zuinig op ons culturele erfgoed en op hen die het maken'. Zodoende is Lenny een crowdfunding gestart om een album op te nemen die ze graag op 29 maart 2019, exact 50 jaar na haar overwinning van het festival, ten doop wil houden. Dat is Nederland voor je. Ik kan me niet herinneren dat Charles Aznavour, Vicky Leandros of Tom Jones dat ooit hebben hoeven doen. Maar goed het is een feit.

Ik had het een tijdje geleden al vernomen, en het bleef maar door mijn hoofd spoken hoe onbegrijpelijk ik het vind dat het op deze wijze gaat, maar tegelijkertijd ook wel mooi dat er genoeg mensen zijn die de (muziek)cultuur in het algemeen en Lenny in het bijzonder een warm hart toe dragen dat op deze manier haar werk toch uitgebracht kan worden. Zelf zat ik met een klein dilemma. Als momenteel parttime werkende moet ik bewust budgetteren, geen punt, ik ben een tevreden en dankbaar mens om wat mij ten deel valt, maar het moet uit de lengte of de breedte komen en omdat ik graag aan deze crowdfunding mee wilde doen heb ik besloten om dit jaar geen kerstkaarten te sturen ten gunste van het culturele belang. Het voelde goed dit besluit genomen te hebben, en in de huidige multimedia-wereld kan ik mijn dierbaren op een andere manier mijn feestelijke wensen doorgeven.

Ik kan me zo voorstellen dat u na het lezen van dit blogje denkt: 'Ik zou ook erg graag bij willen dragen om het nieuwe album van Lenny het levenslicht te doen zien'. Dat kan, hier is het linkje waarop Lenny u het één en ander uitlegt erover: Lenny Kuhr - Het lied gaat door!. En onder de lezers van dit blogje zullen vast meisjes en sommige jongens van toen zijn die nog woordelijk het liedje "Mama geef me je make-up" van Kinderen Voor Kinderen kunnen meezingen. Ook dát is muziek en tekst van Lenny Kuhr. Alleen al om die vrolijkheid uit jullie jeugd zou een donatie voor Lenny's album meer dan gerechtvaardigd zijn.

Gedoe

Soms moet je iets nog eens overdenken, om dan terug te komen op een eerder genomen besluit. Toegegeven in dit geval op aandringen van een dierbare vriend die het woord 'eigenwijs' gebruikte. Ik? Eigenwijs? Nou ja....soms. Het gaat over het niet geaccepteerde SD-kaartje door mijn telefoon. Ik had geen zin in het gedoe om 'm terug te gaan sturen, voornamelijk omdat ik dácht dat het een gedoe zou zijn, en gedoe en ik is geen goede combinatie. Ik ben anti-gedoe. Maar mij werd in een soort mantra-vorm toch aangeraden het geld weer terug te krijgen. Nah, gedoe. Tot ik op internet las dat het zomaar zou kunnen dat het kaartje eerst geformatteerd zou moeten worden via de computer. Maar toen zelfs de computer het kaartje niet herkende, kwam het mij zo voor dat ik gewoon een defect kaartje ontvangen had.

Dat was het teken, samen met de gewoon terugsturen-mantra. Ik heb op de site van het bedrijf eens bekeken wat ik moest doen en dat was veel minder gedoe dan gedacht. De reden opgeven, waar ik meteen erbij heb gezet dat de verpakking natuurlijk open was anders kon ik niet weten dat het kaartje defect was. In hetzelfde doosje waarmee het gekomen was met een uitgeprinte retoursticker naar het postagentschap in de locale Primera gebracht, waar het gratis werd ingenomen. Voilà. 

Meteen de dag erna een berichtje van het bedrijf: "Je hebt je pakket naar ons teruggestuurd omdat je je bestelling wilt annuleren. Je product heeft al enige gebruikssporen maar daar doen we dit keer niet moeilijk over. We hebben de bestelling geannuleerd." Heel klantvriendelijk, maar ook heel duidelijk een standaard antwoord, er is niet ingegaan op het feit dat het kaartje het niet deed, en er is ook niet met een alternatief gekomen, ik had om hen die kans te geven het merk van foontje bij de retourreden vermeld. En 'daar doen we deze keer niet moeilijk over' klinkt gereserveerd vriendelijk-met-ondertoon, maar zoals al uitgelegd, is de verpakking vanzelfsprekend open en beschadigd. Maar goed, all's well that ends well, en krijg ik nog deze week het bedragje gestorneerd.

Mijn telefoon bleef heel pesterig 'geheugen bijna vol' aangeven, en hoe ik ook opschoonde, het bleef er staan ook al werden er MB's verwijderd. Ook werden updates niet geïnstalleerd, want geen ruimte, een vicieuze cirkel. 'Ja stom *#**#**, jij wilt geen extra geheugen', zou ik tegen foontje willen schreeuwen, wat ik niet gedaan heb want ik ben me ervan bewust dat ie abiotisch is. Ik heb wel een langgerekt 'Waaroooommmmmm!!!!' uitgeroepen. Maar net toen ik dacht, ik weet het nu ook niet meer, drukte ik op wat knopjes en mapjes en kwam ergens waar nog dingen stonden die verwijderd konden worden, waarna er plots weer voor 4 GB ruimte was, en er weer geüpdatet kon worden. Wát ik nu precies heb gedaan, dat weet ik natuurlijk niet meer. Gedoe!

Er moet gewoon tóch een SD-geheugenkaartje in, ik laat dat idee niet los, ook al wil foontje dat niet. Ik zal ermee naar een fysieke winkel moeten en het daar ter plekke door de vakman/vrouw/persoon moeten laten installeren, gruwelt foontje er weer van, dan gaan we net zolang door tot er een juist kaartje gevonden is. Maar voorlopig even niet, het is zo'n gedoe.

Toen was geluk ...#23

In de tijd dat ik vroeger mijn schoen mocht zetten zat er wel eens een pakje chocoladesigaretten in. Dat was een op een echt pakje gelijkend doosje met daarin chocoladestaafjes omhuld met een op een filtersigaret lijkend papiertje. De merknamen en logo's waren veelal afgeleid van de grote sigarettenmerken. Het was in de tijd dat zowat iedereen rookte, sterker nog de leraren op de basisschool rookten gewoon in de klas. Het hoorde destijds bij onze cultuur en was heel gebruikelijk.

Heden ten dage zal geen weldenkend mens het meer in zijn hoofd halen om kinderen met artificiële rookwaren te confronteren, sterker nog in 2013 heeft de Europese Unie chocoladesigaretten verboden. Ik vind dat nog vrij laat, in mijn beleving waren ze al veel langer niet meer te koop. Terecht natuurlijk, ik las onlangs een artikel dat zaken, zoals bepaalde (culturele) tradities, waarvan we vroeger vonden dat het kon, maar nu niet meer, gewoon voortschrijdend inzicht is. Net zoals we vandaag de dag niet meer op straat poepen en aan doodstraf of kinderarbeid doen. Beschaving heet dat ook wel.

Week 46 2018; Wat een week!

Kwestie van vraag en aanbod zou je denken, zeker in Amsterdam, maar de politie heeft drie portiers van het W Amsterdam hotel gearresteerd omdat zij drugs aan gasten verkochten. Het onderzoek van de politie heeft plaatsgevonden op verzoek van de directie van het hotel n.a.v. een melding van een gast. Maar dit is Nederland, en de advocaten van de drie verdachten vinden dat de politie te ver ging in hun onderzoek omdat ze zich voordeden als gasten van het hotel.

Wat ongelooflijk leuk voor het tijdschrift "LINDA.", van de zeventig Nederlandse media die een aanvraag hadden ingediend om Michelle Obama te interviewen over haar autobiografie zijn zij uitgekozen om het interview af te nemen. Buiten de Verenigde Staten geeft Michelle slechts vier interviews waarvan die aan "LINDA." er één van is.

Ondernemer Gert Snitselaar is voor de vierde keer op rij getroffen door brand waarbij vijftig koeien en stieren zijn omgekomen, vorige maand zijn er ook al een aantal koeien om het leven gekomen door brand. Er wordt uitgegaan van brandstichting uit gristelijke hoek vanwege de geaardheid van Gert en de anti-homo bedreigingen die hij heeft ontvangen. Hun God is duidelijk geen liefde.

Ze mocht maar 37 jaar worden, Marie Antoinette de vrouw van koning Lodewijk XVI, na een schijnproces werd ze na een gevangenschap van negen maanden op 16 oktober 1793 geëxecuteerd door onthoofding. Afgelopen week is een juweel van haar geveild bij Sotheby's. De hanger met diamanten en één grote parel, waarvan werd verwacht dat die 1,8 miljoen euro zou opleveren, werd in een veiling van zo'n tien minuten afgetikt op 32 miljoen euro. Nog nooit is er eerder zoveel betaald voor een parel meldde het veilinghuis.

Voor de tweede keer wordt de ambtsketen van burgemeester Henri Lenferink van Leiden vermist. Sinds 2 oktober is de keten spoorloos. In 2008 is hij de ambtsketen ook al verloren, en nooit meer teruggevonden. In deze tijd denk ik meteen aan Sint-Nicolaas die zijn grote boek kwijt is en dat er dan geen cadeautjes kunnen worden gegeven. Ik voel een tv-format opkomen. Wie vindt de ambtsketen van Henri?

Iedereen begreep meteen in 2016 al dat die hele Brexit niet zo'n verstandige keuze was. Niemand had er echt rekening mee gehouden dat dat de uitkomst zou zijn. Je snapt wel meteen waarom het gepeupel en een bindend referendum geen goede combinatie is. Teresa May was ook tegen een Brexit, maar ja er is gekozen en dan gaat ze er ook voor, of zoals ze zelf zei: "Brexit means Brexit".  Het arme mens heeft het zwaar. Over iets onderhandelen en verdedigen wat je zelf van meet af aan niet zag zitten en dan ook nog alles en iedereen over je heen krijgen.

Zaterdag is de grote kindervriend Sint-Nicolaas en zijn gevolg weer in ons land aangekomen. Bij de landelijke intocht in Zaandam is meer politie op de been dan bij zogenaamde risicowedstrijden. Er zijn daar vier mensen opgepakt voor het verstoren van de openbare orde.
- In Hoorn zijn voorstanders van Zwarte Piet door de politie in een steeg gedreven omdat ze aan het
schelden en intimideren waren.
- Ook in Eindhoven werd er gescholden en gedreigd tussen 20 tegenstanders en 250 harde kernsupporters van PSV. Politie heeft ze uit elkaar gehouden. Er zijn meerdere mensen opgepakt.
- In Rotterdam is een man opgepakt die een activist had geschopt en geslagen. Er is met twee auto's op hen ingereden, zij wilden met de activisten op de vuist, maar de politie heeft ingegrepen. Er zijn drie arrestaties verricht twee pro Piet aanhangers en één anti Piet demonstrant.
- In Leeuwarden heeft de politie met busjes een barrière gevormd tussen activisten en supporters van Cambuur. Honden, wapenstok en de ME waren in gereedheid.
- Ook in Groningen zijn twee groepen demonstranten door de politie uit elkaar gehouden.
- Vanzelfsprekend doet ook Den Haag een duit in het zakje, daar is met gebruik van veel ME twee groepen voor- en tegenstanders uit elkaar gehouden.
- In Rotterdam was de politie opgelucht en tevreden, want 'Er hoefde niemand naar het ziekenhuis na de incidenten'.
Kortom het is weer de gezelligste tijd van het jaar. Als voetbalsupporter ben je ook automatisch demonstrant voor Zwarte Piet destilleer ik hieruit. Ik vraag me tevens af of je bij de politie en ME bent gaan werken om doorgeslagen voor- en tegenstanders van een kindersprookje tegen elkaar te beschermen.

Antoinette Scheulderman heeft voor LINDA. Michelle Obama geïnterviewd.

Kinderen. Zegen of recht?

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug te luisteren is. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost.

“Ik ben altijd acht gebleven” zei de grote Annie M.G. Schmidt over zichzelf, waarmee ze bedoelde dat ze het kind in zichzelf bewaard had. Daarnaast antwoordde ze op de vraag dat ze gezien haar vele kinderboeken wel heel erg dol moest zijn op kinderen met: “Nou nee, ik zal ze niet slaan, maar ik ben niet zo heel erg gek op kinderen”. En ik snap haar volledig. Het feit dat je volwassen bent is voor sommigen het signaal om enigszins ingedut en saai te worden omdat men zich in de rol van de verantwoordelijke volwassene meent te moeten schikken, in plaats van het leven niet zo serieus te nemen, uiteindelijk gaan we er allemaal aan dood. Als we iets van kinderen kunnen leren is dat ze in het moment leven en zich enorm kunnen verheugen op iets leuks of fijns wat in het verschiet ligt en veelal totaal onbevangen zaken tegemoet treden. Zo kan ik kinderlijk blij zijn als ik wakker word en besef dat het vrijdag is, de door mijzelf ingestelde pizzadag, waarop ik ’s avonds pizza eet. Het zijn de kleine dingen die het doen zongen Saskia en Serge al.

Net als Annie ben ik niet bovenmatig dol op kinderen, er zijn mensen die eigenlijk vanuit een soort oergevoel alle kinderen leuk vinden en heel soms eens eentje niet, ik vind in principe kinderen helemaal niet zo leuk en zo af en toe eentje wel. En om nog even bij Annie te blijven, ook ik zal ze niet slaan. Het is een cliché maar het komt vaak door de ouders en hun opvoeding of meer door het gebrek daaraan waardoor kinderen zich manifesteren als kleine manipulatieve dictators die langzaam vakkundig het protoplasma uit hun ouders wegzuigen. Het is de tijdgeest, daar waar vroeger iedere volwassene een kind kon aanspreken op wangedrag, wordt dat nu niet meer getolereerd. Ouders zien hun Gewenste Kind als een prinsje of prinsesje, en erger nog noemen ze ook zo, aan wie het niets mag ontbreken, waarbij iedere wens van de kleine hun bevel is. Daar passen geen correcties van derden in.

Dit gezegd hebbende kunnen kinderen op zich heel leuk en ontwapenend zijn naar anderen, vooral zonder hun ouders erbij. Aan de sportschool waar ik sport is ook een ballet- en dansschool verbonden, en in de kleedkamer zijn soms kleine dansertjes die vanuit zichzelf een gesprek beginnen, heel open en eerlijk, dat zijn leuke gesprekjes. Ze vertellen over school of over thuis, de les die ze zojuist hebben gehad of nog gaan doen, daar kan ik van genieten. Maar tegelijkertijd heb ik niet het gevoel dat ik als kinderloze iets heb gemist.

Net zoals ik niet weet hoe het voelt als je vindt dat je in een verkeerd lichaam bent geboren, weet ik ook niet wat het is om een diepgewortelde kinderwens te hebben, wat niet automatisch betekent dat ik niet kan begrijpen dat anderen dat wel voelen of hebben, ik ken het alleen niet vanuit mezelf. Vroeger werd er gezegd dat het gezin was gezegend met de geboorte van een kind, of heel vroeger met de geboorte van twaalf kinderen, want Gods water moest over Gods akker lopen, zoveel was duidelijk en zo niet dan vertelde meneer pastoor, dominee of ouderling je dat wel. Het krijgen van kinderen was de kroon op het huwelijk en het werd ook maatschappelijk verwacht dat je je vermenigvuldigde, en dat laatste is nog zo. Bewust kinderloze vriendinnen van mij die wel een relatie hebben, hebben zich in hun vruchtbare jaren regelmatig moeten verantwoorden waarom ze geen kinderen wilden.

Voor een homoseksueel mens is het lange tijd een uitgemaakte zaak geweest. Je woonde samen met iemand van hetzelfde geslacht, daar kunnen geen kinderen van komen. Punt uit. Twee mannen of twee vrouwen namen een kat die vervolgens op alle kerst- en verjaardagskaarten als mede afzender werd genoemd. Vaak waren ze wel de favoriete ooms of tantes van de neefjes en nichtjes die vanwege het dubbel inkomen en geen kinderen bij bezoekjes werden verwend. Maar tijden veranderen en de wereld wordt steeds meer maakbaar, daarnaast komen er door het opvoeden van prinsjes en prinsesjes generaties bij die de termen ‘nee’ en ‘is helaas niet mogelijk’ niet (willen/kunnen) accepteren.

Dus hoewel homo’s qua levensstijl zich van oudsher enigszins afzetten tegen het gezapige vooraf uitgestippelde huwelijkse heteroleven met al die brintagezinnen en hun 2.3 kinderen, blijkt dat er dus onderhuids een intens verlangen geweest te zijn bij sommigen om juist dat leven te willen kopiëren. Ze wilden ook kunnen trouwen en ook kinderen opvoeden. Nou, dat huwelijk is er in veel landen, met Nederland voorop, dan ook gekomen en zij die het belangrijk vinden kunnen zich in de echt verbinden. Voor velen is dat niet voldoende en vinden dat het hebben van een kind, via ingewikkelde draagmoeder- en co-ouderconstructies of adoptie de kroon op hun huwelijk of relatie zal zijn. De eerste helft van de vorige eeuw revisited.

Nogmaals voor mij een totaal onbekende wens, dus heb ik er in zoverre een mening over dat ik vind dat er altijd vanuit het kind gedacht moet worden, en dat dat te allen tijde voorop moet staan. Een niet onbelangrijk detail hierbij is dat twee vaders of twee moeders die samen een kind willen via adoptie of de vele andere mogelijkheden er zo bewust mee bezig zijn, zich er zo op moeten voorbereiden en wiens doopceel wordt gelicht dat je ervan uit kunt gaan dat daar heel erg goed over nagedacht is en alle voors en tegens zijn afgewogen alvorens het lange intensieve traject in te gaan. Dit in tegenstelling tot heteroparen die niet zoals homoparen worden doorgelicht voordat er aan nageslacht wordt gedacht en soms zelfs in deze tijd nog onbedoeld zwanger raken of zich helemaal niet realiseren wat het krijgen en opvoeden van een kind inhoud. Ga maar eens op een willekeurige zaterdagmiddag in de stad kijken wat je aan gezinsgeluk voorbij ziet komen, en je wenst zo’n kind twee liefhebbende vaders of moeders toe in plaats van de mopperende ouders met gezichten op onweer waarmee je ze ziet lopen.

Maar het is een lange en moeizame weg om kinderen op een andere manier te krijgen dan de zogenaamd natuurlijke. Wie anders dan Robert Long kan daar een ironisch lied over schrijven, met de titel ‘Het Moderne Leed’, waarbij al het denkbare en ondenkbare mis gaat. De fenomenale Jenny Arean weet als geen ander hoe je zo’n lied moet brengen.

                                              Robert Long, de meester zelf, brengt hier het lied

                                              "Het Moderne Leed".

Bevestiging

Soms weet je iets al maar wil je het toch bevestigd zien. Een tijdje terug had ik het idee opgevat om een SD-kaartje voor mijn telefoon te kopen omdat het geheugen steeds aangaf vol te zitten. Ik doe eigenlijk helemaal niet zoveel met m'n foontje, maar 16GB geheugen blijkt toch vrij snel aan z'n taks te zitten.
Nou, destijds sloeg mijn hele telefoon in de stress bij het kaartje wat erin kwam dat ik dacht, laat maar.

Maar nu er tot twee keer toe in korte tijd aangegeven werd dat ik iets moest doen aan het bijna volle geheugen, ook al 'reinig ik de opslag' maniakaal vanwege het beperkte geheugen dacht ik, ik probeer het, tegen beter weten in, nog maar eens.

Daar waar Barbra Streisand, zo zag ik in het hilarische carpool karaoke interview met James Corden, als er iets met haar computer was Steve Jobs belde, ze zei het op een toon alsof ze de buurjongen om advies vroeg, ben ik in de gelukkige omstandigheid een vriend als Christian te hebben. De man is mijn Steve Jobs, onlangs heeft hij mijn leven meer inhoud gegeven door me kennis te laten maken met MusicBee. Ik vroeg hem welk kaartje ik zou moeten kopen en hij gaf me advies.

In het huidige tijdperk kun je 's avonds iets via het wereld wijde web bestellen wat de volgende dag wordt bezorgd, dus gistermiddag al kwam in een belachelijk groot doosje met heel veel plastic kussentjes het SD-kaartje voor mijn telefoon. En wat ik al dacht, na het kaartje erin gedaan te hebben gebeurde er niets. Niet eens een overspannen reactie van mijn telefoon. Ik vermoede het wel, maar wilde toch de bevestiging en die kreeg ik.

Ik zal het dus moeten zien te rooien met de schamele 16 GB. Er zijn ergere dingen. En nee, ik ga dat kaartje niet retourneren. Ik weet dat het kan, maar ik vind het teveel gedoe en het is een bedragje waar ik wel overheen kom, en wie weet doet het kaartje het bij een ander telefoontje ooit wel. Ik blijf een onverbeterlijke optimist.

Tegeltjeswijsheid 299

Herinnert U zich deze nog? #131

ED & WILLEM BEVER

"HUP DAAR IS WILLEM"

1971

Aantal weken: 6

Hoogste positie: 6

Tijdens het bezoek aan de tentoonstelling afgelopen zaterdag werden we er natuurlijk mee geconfronteerd, de liedjes uit de "Fabeltjeskrant", waarvan er een aantal een hit zijn geworden, waaronder deze van Ed & Willem Bever, met de stemmen van Frans van Dusschoten (Willem) en Ger Smit (Ed). Een jaar eerder was "Het Stoomlied" eveneens uitgebracht in carnavalstijd een grote hit, en ook "Hup Daar Is Willem" was een schot in de roos. Ook een verlengde versie van het openingslied van de "Fabeltjeskrant", "Hallo meneer de Uil" van kinderkoor de Schellebellen met wederom Frans van Dusschoten als Jacob de Uil is op single verschenen.

Ed & Willem maakten nog drie singles "Drink Meer Prik", "De Ed & Willem Bever Boogie" en curieus genoeg "Ajax Zal Hem Raken". Curieus omdat de gebroeders Bever raszuivere Rotterdammers waren, en het hele Fabeltjeskrant-idee van Rotterdamse origine is, maar blijkbaar kon dat toen nog. Heden ten dage zou men zich middels social media roeren en zouden makers van het programma worden bedreigd. Wat een heerlijke tijd toen zulks nog geen probleem was.

Een tijdelijke bewoner van het Dierenbos Rokus de (vrije) Vogel, met de stem van Aart Staartjes had ook een hit met het grappige "Heb Je Last Van Wintertenen". De andere dieren zijn op de verschillende langspeelplaten die van de "Fabeltjeskrant" zijn verschenen ook te horen, waaronder de diverse vrouwtjesdieren en Stoffel de Schildpad waarvan de stemmen door Elsje Scherjon zijn gedaan. 

♫ Is dit het echte leven of is het fantasie? ♫

Die vraag komt momenteel regelmatig in me op als ik wat er mondiaal zoal gebeurt tot me me neem. Freddie Mercury vroeg het zich in 1976 al af in de eerste regels van wat later een mijlpaal in de moderne muziek zou blijken, "Bohemian Rhapsody". En dat is ook de titel van de film over het leven van Freddie en de opkomst en successen van zijn popgroep Queen. Ik bedacht me dat ik de doorbraak van die band bewust heb meegemaakt, alsook de opwinding die het nummer "Bohemian Rhapsody" veroorzaakte in de muziekwereld destijds, zoiets was nog nimmer gehoord. Terug redenerend besef ik dat ik erbij was toen er muziekgeschiedenis werd geschreven, alleen had je dat, ondanks dat je voelde dat het iets heel bijzonders was, niet goed door.

De film is met inmenging van de twee Queen-leden Brian May en Roger Taylor gemaakt, het andere bandlid John Deacon heeft zich jaren geleden teruggetrokken uit het openbare leven. Het is in dat licht natuurlijk niet verwonderlijk dat er diep op de muziek van de band wordt ingegaan. Van sommige nummers komt echt naar voren hoe en waarom ze zijn gemaakt. Maar het gaat in de eerste plaats over de veel te vroeg overleden Freddie Mercury, de flamboyante leadzanger van de band. Deze rol wordt heel goed gespeeld door Rami Malek, die zich zeer intensief heeft voorbereid om zich alle typische bewegingen, en manieren van Freddie eigen te maken. Ook zingt Rami, maar omdat zijn stem niet op die van Freddie lijkt, wordt zijn stem gemixt met die van Freddie en Marc Martel, die een wedstrijd om een ultieme Queen tributeband te creëren, opgezet door Roger Taylor, had gewonnen. Rami komt, mede door het enorme nepgebit en zijn gedegen voorbereiding heel dicht bij de echte Freddie. Persoonlijk was ik qua gelijkenis meer onder de indruk van Gwilym Lee die echt als twee druppels water op Brian May lijkt. Ook Ben Hardy die drummer Roger Taylor speelt en Joe Mazzello die de door de jaren heen zich steeds een andere haarstijl aanmetende John Deacon gestalte geeft zijn qua uiterlijk heel goed gecast.

Wat vooral duidelijk naar voren komt is dat Freddie zich op het podium het meeste thuis voelt, daar is hij de man die duizenden mensen kan laten zingen, ook componerend of in de studio is ie in z'n element. Als dat wegvalt blijft er een man over die ondanks alle adoratie heel eenzaam is. Een schrijnend contrast. Qua chronologie van gebeurtenissen en nummers in de film heeft men zich artistieke vrijheden veroorloofd, daar klopt niet alles van, maar dat kan ook niet anders, dan zou het een documentaire worden. Er is hier en daar voor het dramatische effect ook wat verzonnen en verdraaid, maar we krijgen een heel goed beeld hoe het er tussen de vier mannen aan toeging, en door de bemoeienissen van Roger en Brian wordt vanzelfsprekend naar buiten gebracht wat ze willen, en dat is ook goed. Ik heb kritieken gelezen dat er te weinig aandacht zou zijn voor de mindere kanten van Freddie, maar dat onderschrijf ik niet, zoals gezegd het is een speelfilm, en daar hoort bij dat je zelf ook wel wat verder kan doordenken als er iets wordt aangestipt.

Ik raad de film ten zeerste aan, het is een prachtig eerbetoon aan een bevlogen, muzikaal en geniaal mens, die samen met zijn 'familie' Brian, Roger en John, zoals gezegd, muziekgeschiedenis heeft geschreven en die helaas maar 45 jaar mocht worden.

♫ Jaja, naar Fabeltjesland ♫

Van de zomer werd het aangekondigd dat er in Rotterdam een tentoonstelling zou komen van 50 jaar 'Fabeltjeskrant', en ik vond dat ik als eerste generatie kijkbuiskind er heen moest. Vrienden Rick en Chris die net wat later zijn geboren hebben er toch middels herhalingen destijds ook kennis van genomen en wilden de tentoonstelling ook graag bezoeken. Dat Rotterdam de plaats is waar dit hele gebeuren plaatsvindt is niet zomaar, het hele Fabeltjeskrant-idee heeft een Rotterdamse oorsprong. Jacob de Uil, Cato Ooievaar, Truus de Mier en Ed en Willem Bever zijn gemodelleerd naar echte Rotterdammers, wat met name bij de plat Rotterdams pratende gebroeders Bever duidelijk naar voren komt.

Als kind heb ik er met enorm plezier naar gekeken en het was, nadat de fabels van Jean de La Fontaine, waar de eerste verhalen op gebaseerd waren, op waren, ook voor volwassenen leuk om naar te kijken omdat zaken die zich in de maatschappij en op het politieke vlak afspeelden werden vertaald naar de fabels in de 'Fabeltjeskrant'. Eén van mijn favoriete dieren was Isadora Paradijsvogel, die eigenlijk Doortje Spreeuw heette, maar zich als vaudeville-artieste uitdoste met veel 'verenverf' en dus een artiestennaam had. Ze sprak met een Adèle Bloemendaal-intonatie en noemde iedereen 'troel'. "Hè troel, maak nou geen ruzie, neem een glaasje grenadine rood." Maar alle dieren hadden zo hun eigen karakter. Cato Ooievaar was natuurlijk een Hyacinth Bucket avant la lettre, de immer nerveuze Bor de Wolf, nagelbijtende Jodokus de Marmot, Truus de Mier met haar schoonmaakdwangneurose, de eeuwig kuchende voormalige Limburgse mijnwerker Momfer de Mol en de slissende gezusters Martha en Myra Hamster die zich overal tegenaan bemoeiden. Toen de Twents sprekende Teun Stier ging scheiden van zijn vrouw Greta Koe werd ze feministe en opende een vrouwenhuis, helemaal in de tijdgeest van de jaren 70. 

De tentoonstelling is dan ook eigenlijk alleen maar leuk voor mensen die het in hun jeugd daadwerkelijk gezien hebben. Voor de kinderen van nu is er niet veel aan, die hebben hun eigen helden. Het is geen grote tentoonstelling en de €13,50 die de entree kost is dan ook goed betaald. Maar er kwam wel een schat aan herinneringen en o ja-momenten los. Zeker bij de vitrine met merchandise en memorabilia van het programma, je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een fabeltjeskrantvariant op. Naast de gebruikelijke puzzels en (kleur)boekjes is er een heel servies, speelkleden, een tuinsetje voor kinderen en natuurlijk de beschuitbussen waarvan wij er vroeger thuis ook één hadden. Leuk is de psychologische uitleg van de karakters van een aantal dieren, die de stelling van Jacob de Uil 'Dieren zijn precies als mensen' onderstreept. Ook de originele poppen uit de serie, gehavend en al, zijn aandoenlijk om te zien. De grotere poppen die in de musical van de serie (2007) te zien waren spreken mij natuurlijk veel minder aan. Er zijn ook enkele tv-fragmenten te zien, w.o. de uitreiking van de Gouden Televizierring 1969 voor het programma en optredens van de stemmen achter de poppen, Frans van Dusschoten, Elsje Scherjon en Ger Smit met de hits uit de serie. Wat voor mij nieuw was is dat de "Fabeltjeskrant" ook internationaal succes had en de rechten van het programma waren verkocht aan meer dan veertig landen. Het is heel vreemd om het bekende openingslied in het Engels te horen. Alleen in Zweden ("Fablernas Värid") was het net zo succesvol als in Nederland. Zo hebben we er zelfs nog wat geleerd. 

Mijn favoriet: Isadora Paradijsvogel.

Week 45 2018; Wat een week!

De afgelopen zondag geopende Signature Bridge in Dehli lijkt sterk op de Erasmusbrug in Rotterdam. En voor de uitnodiging van de officiële opening zijn er door een politieke partij foto's geplaatst, maar op één van die foto's is een verlichte Erasmusbrug te zien met als onderschrift: 'Dehli! Hier is jullie trots, The Signature Bridge'. Oplettende twitteraars kwamen er achter dat een verkeerde foto is gebruikt.

Als je denkt dat zaken niet gekker kunnen is daar altijd nog Emile Ratelband, die overigens steeds meer op een typetje van Kees van Kooten gaat lijken, maar dit geheel terzijde. De getroebleerde naar aandacht hunkerende Emile stond voor de rechter omdat hij zijn leeftijd officieel wil laten terugdraaien. Hij is geboren in 1949 en voelt zich, naar eigen zeggen, twintig jaar jonger en zou graag op zijn geboorteakte 1969 zien staan. "Net zoals bij transgenders op de geboorteakte het geslacht veranderd kan worden, zo moet er ook ruimte zijn voor een leeftijdswijziging", zo meent hij.

Verffabrikant AkzoNobel heeft Defensie al in 2012 gewezen op een chroomvrije verf die gebruikt zou kunnen worden in plaats van de verf waar het kankerverwekkende chroom-6 in zit. Maar Defensie, lees: de mensen die zelf niet met die verf hoefden te werken, hebben het voor kennisgeving aangenomen. Veel oud-medewerkers van defensie die wel met de verf hebben gewerkt zijn ziek geworden ervan. Zouden zij die voor anderen hebben beslist met fatale gevolgen zichzelf nog in de spiegel kunnen aankijken?

Van oktober 2017 tot januari 2018 hielden wetenschappers van Harvard een sigaarvormig object in de gaten dat door ons zonnestelsel schoot. Ze denken nu dat het donkerrode object misschien een onderzoekssonde van een buitenaardse beschaving was. Hun theorie is gebaseerd op het feit dat het object een vreemde baan had en er opeens ook weer vandoor ging ons zonnestelsel uit. De hoge snelheid zou vervolgens kunnen suggereren dat de sonde niet meer operationeel was.

Dat de Amerikanen nog steeds tot op het bot verdeeld zijn merkten we bij de uitslag van de midterm-verkiezingen. Beide parttijen hebben wat gewonnen. De Republikeinen hebben hun meerderheid in de Senaat vergroot, de Democraten hebben het Huis van Afgevaardigden gewonnen. Dat laatste is natuurlijk fijn omdat het voor Donald Trump moeilijker is om iets voor elkaar te krijgen. Maar de dikke dame heeft niet gezongen dus Donald gaat voorlopig gewoon op oude voet verder met zijn 'greatest hits', w.o. fakenews, journalisten uitschelden, zelf onwaarheden vertellen, en vooral zichzelf op de borst slaan.

Ik wist niet dat hij ziek was, maar wat een fijn nieuws voor Jamai Loman dat de operatie waarbij hij een niertransplantatie heeft ondergaan is geslaagd. Hij kreeg de nier van zijn zwager. Nu kan de tijd van herstel beginnen en daarna wil hij zijn werkzaamheden weer oppakken.

Nou, ze hebben er dan een jaar over gedaan, maar de 34 blokkeergekkies hebben dan toch uiteindelijk taakstraffen van gemiddeld 120 uur tegen zich horen eisen vanwege het in gevaar brengen van de verkeersveiligheid en het verhinderen van de mogelijkheid tot demonstreren van de demonstratiegekkies wat nu eenmaal een fundamenteel recht is in een democratie. Wat mij opvalt aan de blokkeerders is gelijk aan wat mij tevens is opgevallen aan de Oostvaardersplassenactievoerders, het zijn door de bank genomen van die rijdende rechter-types. Chronisch verongelijkt met een beperkte vaak onverstaanbare vocabulaire doorspekt met scheld- en verwenswoorden.

De foto van de Erasmusbrug die per abuis werd gebruikt voor de brug in Dehli.

Jamai Loman.

Blokkeergekkies. 

Toen was geluk ... #22

Mijn vader ging in 1953 wonen in een nieuwe wijk van Den Haag, Morgenstond, destijds hield de bebouwing daar op. Later zijn er nog meer wijken bijgekomen, zoals o.a Bouwlust en Vrederust, ze werden betiteld als de 'naoorlogse wijken'. Er werd zo heel anders gebouwd dan wat tot die tijd gebruikelijk was. Er was ruimschoots aandacht voor groen in de wijk en het werd allemaal wat ruimer opgezet. Ook had ieder gebied binnen de wijk een eigen winkelgalerijtje. Bij ons was die gesitueerd op de Maartensdijklaan, een rijtje van zes winkels. op de foto zie je een apotheek, maar dat werd in de loop van de tijd een zelfbedieningskruidenier Ardi, daarnaast was een drogist vervolgens een groenteman, een bakker, vanzelfsprekend een filiaal van de Haagse bakkerij Hus, een sigarenboer en op de andere hoek een slagerij Kroes.

In de jaren 70 is Ardi vanwege de concurrentie van de grote supermarkten in de buurt weggegaan en kwam er een bloemenwinkel voor in de plaats, ook is later voor de drogist een tapijtenwinkel in de plaats gekomen, wat ik toen als kind al wat misplaatst vond. De rest van de winkels heeft het heel lang volgehouden. Joop Bos de groenteman het langst. Mevrouw Vroegindewei die in Hus werkte, en de familie Bos woonden zelfs achter de winkel. Het kwam in die dagen voor dat winkel en woonruimte bij elkaar hoorden. In Hus was een trapje naar een deur waarachter haar woning zich bevond. Mijn moeder, vroeger zelf filiaalhoudster geweest van Hus, bestelde en betaalde op vrijdag altijd brood en andere zaken die ze van Hus wilde hebben voor het weekend, die ik dan zaterdags ging ophalen. Koos de sigarenboer deed steeds meer aan branchevervaging, je kon op een gegeven moment zelfs gebak bij hem bestellen.

In de buurt werd dit rijtje winkels aangeduid als 'De Hoek', een echte benaming had het niet. "Mama is even naar De Hoek" kon ik antwoorden als buurvrouw tante Stien vroeg of ze thuis was. "Ga jij even voor mama naar De Hoek om..." werd me wel eens gevraagd. Ach ja, deze neringdoenden hoorden net zo bij het dagelijkse leven van mijn jeugd als naar school gaan. Het waren bekende en vertrouwde gezichten. Mooie dierbare herinneringen.

In liefdevolle herinnering: Sylvia de Leur (1933-2006)

Van de week moest ik ineens aan haar denken, Sylvia de Leur. Een actrice, die zoals ze zelf wel eens zei 'erbij werd gehaald als het leuk moest zijn'. Ik heb eens een programma gezien waarin ze centraal stond en daar hadden ze de hele studio behangen met uitgeschreven op papier wat ze allemaal op artistiek gebied had gedaan, het was een schier eindeloze lijst. Sylvia was bekend als de komische actrice en cabaretière, maar haar leven heeft vele grote tragedies gekend. Ik heb ooit haar autobiografie gelezen en het is onwaarschijnlijk wat ze heeft doorstaan

Ze werd in 1933 geboren in Breslau, wat destijds deel uitmaakte van het Duitse Rijk, maar nu Wroclaw heet en in Polen ligt. Haar vader was de Nederlandse concertmeester Tonny de Leur en haar moeder, Hertha Sommer,  was een Duitse danseres. Haar moeder vond dat Sylvia haar even had verwoest en werd tot haar achtste bij haar opa en oma gedropt die een bakkerij bestierden. Ze groeide op in een artistiek milieu en trad al heel jong op als o.a. acrobate en goochelaarsassistente. Dit zei ze zelf over hun vlucht in de oorlog uit Breslau:

"Nadat Hitler was begonnen Europa op te slokken, dook mijn vader onder in de bakkerij. Hij sliep in de oven. Tegen het eind van de oorlog, midden in de SS-razzia's en de chaos - van de ene kant kwamen de Engelsen, van de andere kant de nazi's, links de Russen, rechts de yankees - sloegen we op de vlucht. Een tafereel uit een stuk van Brecht. Allerlei artiesten stapten in de laatste trein richting... tja, richting ergens. Jongleurs, acrobaten, accordeonisten, zangers, goochelaars, het was een wild gezelschap. Vlak voor Dresden kwam onze wagon tot stilstand in een tunnel. Het voorste deel van de trein stak eruit. Wham, plotseling vloog dat de lucht in. We waren het geallieerde bombardement op de stad binnengereden. Ontploffingen, rook, stof, het licht ging uit. Geschreeuw, hysterie. Het duurde en duurde.
We trokken verder met de groep. Een week of meer in een trein naar het Tsjechische kuuroord Karlsbad, inmiddels Karlovy Vary. Ik herinner me vrieskou, metershoge sneeuw. 'Nicht gucken!', riep mijn moeder. Dus keek ik. Uit een andere coupé kwam een pop gevlogen, een groenblauwe pop. En nog één, en nog één. Het waren dode baby's. In die horrortrein werd bevallen en gestorven. Mensen waren bevreesd dat de pest zou uitbreken, alles wat een besmettingshaard kon vormen moest overboord. Er zijn nachten dat ik de moeders nog hoor krijsen."

Haar vader kwam met een onbegrijpelijk verhaal over een ijzeren gordijn en zo kwam de familie de Leur in 1948 in Nederland terecht. Haar vader zei: 'Straks, in Nederland, houd je om te beginnen je lippen op elkaar. Duits, Tsjechisch, Russisch: dat spreek je nooit meer. En je vergeet wat we hebben meegemaakt. Het is gewoon niet gebeurd. Vrolijk zijn, meisje.' En zo hebben wij haar leren kennen als de altijd vrolijke vrouw in komische rollen in o.a. "Wat Zien Ik", "Rust Noch Duur" en "Vreemde Praktijken". Ook maakte ze deel uit van het Lurelei-cabaret. 

In 1975 ziet Sylvia vanuit haar auto hoe haar 13 jarige zoon Marino die voor haar rijdt op zijn fiets voor haar ogen door een cementwagen overreden worden. Een traumatische gebeurtenis die ze verdrong. Ze bleef werken. 'Werken was weg-werken' zei ze hier later over, 'Dingen op een afstand houden'. Later, tegen haar zestigste kwam alsnog de klap van alles wat ze vanaf haar prilste jeugd had verdrongen. In 1997 maakt ze haar rentree op het toneel in een solovoorstelling "Geluk? Wieso Glück?" wat handelde over de moeizame relatie met haar moeder. Haar autobiografie waarin ze haar levensverhaal optekende verscheen min of meer gelijktijdig wat naar mijn gevoel beiden therapeutisch voor haar moet zijn geweest.

In 2006 is ze op 72 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van de neurologische ziekte ALS. Ik dacht dus van de week aan haar, en vond het zo ongelooflijk bijzonder en ook wrang dat ze zoveel mensen plezier heeft bezorgd in haar werk terwijl haar leven zo veel verdriet heeft gekend. Robert Long heeft in 1999 een heel mooi liedje over haar gemaakt:

Sylvia, 'k heb je gesprek gehoord
Ik zag je zitten vanwaar jij me niet kon zien
Sylvia, ik hoorde ieder woord
En ik loop vaak aan je te denken, sedertdien
Je klonk teleurgesteld
Je leek zo'n spring in 't veld
Je hebt me zo vaak in een goed humeur gebracht
Sylvia, waar zijn je kuiltjes, als je lacht

Sylvia, je moet niet droevig zijn
Als is het leven dan ook hard voor je geweest
(Want) Sylvia, als je verdrietig bent
Dan mis je alles wat je kwijt bent juist het meest
Dat brengt nog meer verdriet
Dat wil je zelf toch niet?
En wie weet wat er nog voor prachtigs op je wacht
Sylvia, ik vind je zo mooi als je lacht

Sylvia, je moet niet bitter zijn
Hoewel het bitter was toen jij je kind verloor
Sylvia, dat doet vast nu nog pijn
Jouw wereld stopte maar toch ging het leven door
Dat heeft beslist iets wreeds
Maar jij bestaat nog steeds
En wie weet wat er nog voor prachtigs op je wacht
Sylvia, ik vind je zo sterk als je lacht

Sylvia, al voel je eenzaamheid
Zolang je leeft is er een zin in je bestaan
(En) Sylvia, 't was niet voor niks hoor meid
Jij hebt al zoveel mensen een plezier gedaan
Dat kan je altijd nog
Je bent een taaie, toch?
En wie weet wat er nog voor prachtigs op je wacht
Sylvia, ik vind je zo lief als je lacht

Sylvia, ik ken je niet zo goed
En 'k heb waarschijnlijk half zoveel niet doorgemaakt
Sylvia, maar jij hebt veel meer moed
Ik had waarschijnlijk mijn bestaan al lang gestaakt
Dat heb jij ook getracht
Maar jij had toch de kracht
Om te beseffen dat er iemand op je wacht
Sylvia, misschien wordt alles toch nog mooier
Dan je dacht
Sylvia

Tegeltjeswijsheid 298

Denk nou eens na!

Zover is het dus nu gekomen dat het Rode Kruis een campagnefilmpje moet maken om mensen er van bewust te maken dat het filmen van ongelukken en gewonden niet normaal is. We kunnen het er toch over eens zijn dat je gewoon een randdebiel bent als het überhaupt in je hoofd op komt. Merk op dat ik bewust 'hoofd' gebruik en geen 'hersens', omdat ik degene die met hun mobieltjes rampspoed van anderen filmen ervan verdenk er niet zoveel te bezitten.

Bel 112, verleen hulp en als je niets kunt doen ga dan weg, loop hulpverleners niet in de weg en probeer je gewoon eens voor te stellen hoe vreselijk het voor de getroffenen, hun familie en bekenden is als ze worden gefilmd. Ik vraag me ook serieus af wat doe je met zo'n filmpje? Kijk je dat thuis nog eens terug? Verzamel je ze en categoriseer je ze op onderwerp? Organiseer je avondjes met vrienden om gezamenlijk deze filmpjes te bekijken? Zijn er clubs van waarbij men filmpjes onderling uitwisselt?

Vorige week zijn er bekeuringen uitgedeeld aan automobilisten die een ongeluk op de A58 filmden of fotografeerden, en terecht wat mij betreft. Duitsland kan hierin een voorbeeld zijn. Het is daar verboden om dit soort situaties te fotograferen of te filmen. De boete kan oplopen tot duizend euro en er staat zelfs gevangenisstraf op.

Scene uit het campagnefilmpje van het Rode Kruis.