Tegeltjeswijsheid 335

Verzoek

Bij thuiskomst gisteravond in het donker (want 't uur) zag ik dat er wat op mijn buitendeur was geplakt, en ik las 'de Penning'. De rest kon ik niet lezen vanwege de donkerte en mijn oude ogen. Mijn eerste gedachte was: een deurwaarder? Niet dat ik die verwacht, maar ooit bij een andere woning ben ik eens na een werkdag thuis gekomen met op de buitendeur een brief van een deurwaarder met de mededeling dat ze op een bepaalde datum en uur de deur zouden gaan forceren. Het had er de hele dag opgezeten, en die deur was aan de straatkant zodat iedereen die langsliep.... 

Eén telefoontje naar de desbetreffende deurwaarder om uit te leggen dat ik niet mevrouw Whatsherface was en ik er al best een tijdje woonde, maakte dat er verder niets gebeurde. En omdat ik nu de naam 'de Penning' las, dacht ik: het zal toch niet... Nou nee, het was van een schildersbedrijf die bezig zijn in de straat. Ik heb echt altijd mijn slaapkamerraam boven open staan, zo ook maandag, maar ik rook brandlucht, ze bleken bezig met de verf eraf te branden, met bladders die niet alleen op de galerij vielen maar ook in mijn slaapkamer. Dat, samen met die brandlucht, heeft me doen besluiten het raam dicht te doen. Omdat ik niet wist wat ze gisteren gingen doen had ik het raam uit voorzorg maar niet open gedaan. De brief op de deur was een verzoek om de ramen vandaag wél open te laten zodat ze kunnen gaan verven. 

U merkt het, er wordt nog steeds wat nagesudderd wat werkzaamheden betreft. 

Leven op de rand

Soms moet je de koe bij de horens vatten en doorpakken, anders verzandt het weer in een 'nah laat ook maar'. Ik heb het over de werkzaamheden aan het keukenraam en de beschadigde deuren. Allereerst moest ik de verf regelen, ik heb de juiste kleurstaal kunnen vinden en het Gamma-kleurnummer ervan doorgestuurd naar de uitvoerder die reageerde met: "Ik heb een RAL-kleurcode nodig". Serieus? Is de wereld van het doe 't zelven zo gecompliceerd? Een blik op die site leerde me dat de kleur die ik nodig heb er niet opstond, dus deelde ik mee dat ik het gewoon zelf wel koop. Maar de uitvoerder wil toch dat zijn bedrijf die verf betaalt dus is afgesproken dat ik het bonnetje bij hen inlever. Mooi, dat was erledigt.

Ik had op de website GordijnenWinkel.nl het keukengordijntje gezien die alle andere keukengordijntjes overbodig maakt. Maar ja, nog geen drie dagen geleden heb ik in een blogje op mijn heilige communiezieltje verklaard dat ik gordijnen per se in een winkel wil bestellen bij een levend persoon. Hoe snel was ik het vliegengordijngate van enkele jaren geleden vergeten. Ik had ooit het perfecte vliegengordijn gezien met prachtige kralen voor een best wel aanzienlijk bedrag, zodat ik besloot rond te gaan kijken voor een surrogaat. Lang verhaal kort, maanden stad en land afgelopen en niets kunnen vinden wat ook maar in de buurt kwam, zodat ik uiteindelijk tóch het mooie kralen vliegengordijn heb gekocht en ik heb er nog geen dag spijt van gehad.

Omdat ik iets soortgelijks vreesde voor de keukengordijntjes, heb ik gisteren besloten mijn angst recht in de ogen te kijken, te leven op de rand en tóch via die website de gordijnen te bestellen die ik zo geweldig vind. Mijn vrees was vooral dat ik niet weet hoeveel stof er nodig is om het een beetje leuk te laten hangen met plooien enzo. Ik weet dat voor wat je meet, in mijn geval 1 meter 25, er meer stof nodig is dan precies dat, maar op de website staat dat het systeem zelf berekent hoeveel stof er nodig is. Laat ik in dit geval nu eens met beide voeten in die éénentwintigste eeuw staan, en er blind op vertrouwen dat het goed komt.

Naast dat de adrenaline vanwege deze wilde actie door mijn lichaam giert, is het ook en stok achter de deur om aan de sponningen te beginnen. Er is al geschuurd en geplamuurd, zodat ik van de week kan gronden. De gordijntjes komen over zo'n drie weken, dan wil ik het klaar hebben. Omdat ik gisteren toch dronken van overmoed was heb ik meteen gordijnrails gekocht. Nou, dan voel je dat je leeft, hoor, als man. Als je je roekeloos in een gordijnavontuur stort waarvan de uitkomst nog ongewis is. Live life to the fullest!

Het keukengordijn der keukengordijnen. 

Het vliegengordijn der vliegengordijnen.

Dat is goed gelukt

Zaterdag zat ik in het Isala Theater in Capelle toen ik voor de voorstelling twee mensen, die toevallig naast elkaar zaten, achter me hoorde praten. "Weet u wie zij is?" "Nee, ik ken haar ook niet", was het antwoord. Deze mensen hadden dus kaartjes gekocht voor een voorstelling van iemand die ze niet kenden. Ik schoot in de veroordelingsmodus, maar herpakte me vrijwel direct, want ik heb zelf ook wel eens plaatsen geboekt voor voorstellingen op basis van gevoel en om me te laten verrassen door het onbekende. Maar deze vrouw naar wie wij gingen kijken, is toch niet onbekend, Annick Boer! Ja, u kent haar ook wel, zij speelt al tijden in het tv-programma 'Kanniewaarzijn', de meest uiteenlopende typetjes waarmee ze samen met collega's consumentenklachten op ludieke wijze in beeld brengt. Daarnaast zit ze al vijfentwintig jaar in 'het vak', zoals dat heet, en bent u haar vast wel eens tegengekomen in de talloze tv-series waarin ze een gastrol heeft gespeeld, of de al even lange rij aan theaterproducties waaraan ze heeft meegewerkt.

Toen ik de producties doornam waarin Annick haar opwachting heeft gemaakt, kwam ik erachter dat ik haar al jaren geleden (1995) heb gezien toen ze net was afgestudeerd aan de Kleinkunstacademie, in de musical 'Willeke' waar ze samen met haar nicht Plien van Bennekom in het ensemble speelde. De voorstelling afgelopen zaterdag, 'Dat Is Goed Gelukt' is haar eerste zelfgeschreven cabaretvoorstelling. Ze kwam op met een een lied en vroeg daarna aan het publiek: 'Weet u wie ik ben?" Om uitvoerig te vertellen dat mensen vaak wel iets bekends zien, maar niet precies weten wat. Zeker met het gesprek van de twee mensen achter me kort daarvoor nog vers in het geheugen erg grappig.

Annick boeit anderhalf uur lang met haar verhalen en liedjes over haar leven tot nu toe. Op humoristische anekdotische wijze vertelt ze over haar relaties, haar werk en haar angsten. Het is alsof ze zich, ondanks die vijfentwintig jaar, voor het eerst aan ons voorstelt. Daarnaast zingt ze prachtig. Bekende kleinkunstnummers worden afgewisseld met door haarzelf en haar pianist Jean Louis van Dam geschreven liedjes, zelfs een stukje opera van Verdi, 'Il Tramonto', komt voorbij. Ze laat zien dat ze al die typetjes die ze zo goed kan neerzetten helemaal niet nodig heeft, Annick is als Annick geweldig leuk en humoristisch, ik heb met heel veel plezier naar haar gekeken en geluisterd en vaak gelachen over de droogkomische wijze waarop ze de zaken beziet. Nu we haar dan na deze voorstelling allemaal kennen, kan ze de volgende voorstelling de diepte ingaan, dat gaf ze zelf ook al aan toen ze even aanstipte dat ze geen eigen kinderen heeft maar die best graag had willen hebben.

Ik raad deze voorstelling van harte aan, echter ze is bijna al uitgespeeld, maar ze vertelde, toen ik een cdtje met de geweldige liedjes van deze voorstelling kocht, dat er volgend jaar een reprise aankomt. En daarna gaat ze vast door met een nieuwe muzikale cabaretvoorstelling, want wat past het haar goed.

Een heel kleine impressie van de voorstelling:

Mevrouw van Dam

Protesteren, in de jaren zestig en zeventig konden we er wat van in Nederland, en nu lijkt het erop dat het oude vuur van het protesteren weer is opgestookt. Van vreedzame protestacties van klimaatactivisten tot aan een soort neanderthalerprotesten van boeren. Protesteren lijkt weer hot. Daarom is dit lied van het ABC-Cabaret van Wim Kan eigenlijk wel weer actueel. Willeke Alberti heeft het op de plaat gezet toen ze begin jaren zeventig een album opnam met nummers van Wim Sonneveld, Herman van Veen, Seth Gaaikema, Paul van Vliet, Toon Hermans en Wim Kan.

Mevrouw van Dam

Mevrouw van Dam zit voor haar raam

Ze kan de stoet voorbij zien gaan

Mevrouw van Dam is vierentachtig

Ze kan niet meer lopen, maar ziet nog goed

Ze kijkt aandachtig naar de stoet

En leest de leuzen fier en krachtig

Ze ziet de jonge mensen

Die de borden dragen  met hun wensen

De jeugd die vecht als pacifist

Tegen de oorlog die ze mist

Ze lopen weer met borden in Amsterdam

Maar wie loopt met het wagentje

Het invalidewagentje van mevrouw van Dam

Kijk daar, die knappe jonge meid

Die geeft haar hele vrije tijd

Aan een protestmars met de borden

Ze sjouwt met zevenduizend man

Achter idealen an

Die aan stokken omhoog gehouden worden

Ze vecht voor vreemde verre landen

Zij houdt hun toekomst in haar handen

Samen met Marjolein en al die

Zevenduizend man

Die lopen met die borden in Amsterdam

Maar wie loopt met het wagentje

Het invalidewagentje van mevrouw van Dam

Mevrouw van Dam zal voor haar raam

De stoet nog vaak voorbij zien gaan

Wie weet zal ze de honderd halen

Nog twintig optochten misschien

Het park zal ze nooit meer zien

Maar wel de borden met de idealen

Vaak wuift ze naar de jonge mensen

Die met hun machteloze wensen

Voor stakkers hier heel ver vandaan

Zo vlakbij voor haar venster gaan

Die lopen met die borden in Amsterdam

Maar niemand loopt met het wagentje

Het invalidewagentje van mevrouw van Dam

© Wim Kan, Ru van Veen, Ruud Bos, Willeke Alberti

Van uitstel....

....komt afstel, het aloude Nederlandse spreekwoord blijkt telkenmale bewaarheid. Al jaren geleden had ik het plan opgevat om de sponningen van het keukenraam te gaan verven. Ik had zelfs al verfstaaltjes gehaald, maar ik vind het geen leuk werk en het enthousiasme om het doen verdween langzaam maar zeker. Nu na het hele Duurzaam Wonen gebeuren móet ik wel, de onderkant en zijkanten zijn in witte grondverf, terwijl de rest de oude gele kleur nog heeft. Ik wil het in een off white tot heel licht beige- achtige kleur gaan verven. Plan de campagne is gaatjes plamuren, schuren, grondverven en aflakken.

Afgelopen donderdag liep ik in sportbroek en shirt, omdat ik thuis flink aan het werk was en ik vond het de geschikte outfit om me naar bouwmarkt Gamma te bewegen. Normaal zou ik een wortelkanaalbehandeling verkiezen boven het mezelf op de openbare weg vertonen in bovenstaande plunje, maar de gruwel van een bouwmarkt doorsta je beter door te mêleren met de doorgewinterde bezoekers, zo leek ik één van hen, terwijl ik een angstaanval onderdrukkend me heel casual langs de schappen bewoog. Wat me wel weg had kunnen geven was mijn boodschappenbriefje. Boodschappenbriefjes zijn zo niet des Gamma's, daar loopt men trefzeker op het doel af omdat men gewoon weet wat men wil en ook waar het staat. 

Allereerst heb ik me in de stalen verdiept wat me al bijna een zenuweninzinking bezorgde want er zijn ongeveer 854 kleurschakeringen verkrijgbaar tussen off white en licht beige. Het moet namelijk ook de kleur zijn van de deuren die beschadigd zijn en die ik wil herstellen. Ik zal van de week bij daglicht nog even zien welke het gaat worden. Vervolgens stond op mijn briefje plamuur, grondverf en kwasten. Grondverf had ik vrij snel gevonden, plamuur duurde even, ik vond zo'n twaalf euro voor een tube nogal aan de prijs, maar zag ook een wat goedkopere die ik heb gekozen. Het is niet zo dat alle plamuur bij elkaar staat, ik moest echt op expeditie om te ontdekken waar het nog meer te vinden was. Bij kwasten kon ik kiezen uit kwasten voor 'watergedragen' of 'terpentinegedragen' verf. Ik voelde tranen prikken want ik wist niet wat dat betekende, maar zo'n Gamma maakt in mij een soort onbewoond eiland-overlevingsdrang in me los, dus ik kon plots heel helder denken en besloot op de pot grondverf te kijken of daar misschien wat opstond, en jawel in heel kleine lettertjes las ik 'waterbasis', dus heb ik voor de kwasten voor watergedragen verf gekozen. Ook nam ik een setje roerhoutjes mee, maar het meisje bij de kassa vroeg of ik die echt nodig had, want ik kreeg er van haar ook twee. Met die actie verraadde ik mijn onnozelheid, want dat schijnt heel gebruikelijk te zijn bij de aanschaf van verf. Zij keek met haar geoefende oog dus dwars door mijn plebsoutfit heen, niet letterlijk natuurlijk, maar mijn oprechte verbazing ('Nou ja, wat lief!') over de kleine geste maakte wel duidelijk dat ik niet one of the regulars was. Zo spaarde ik €0,99 uit. 

Ik heb ook nagedacht over de raambekleding van het keukenraam, omdat raamfolie niet kan/mag. Ik heb zo'n zin in een old school keukengordijntje, jawel! Iets kleurrijks met fruit of zo. Ik heb al gekeken op het wereld wijde web om me te oriënteren, maar ik wil naar een fysieke winkel met zo'n gordijnenjuffrouw voor wie het bestellen van gordijnen geen geheimen kent, zo'n vrouw die meteen snapt welke plooien het moeten worden en welke haakjes en railsjes je nodig hebt. Dat kleurrijke vooruitzicht maakt de gruwel van het plamuren, schuren en verven veel lichter. 

Hier een beetje een idee waar ik naar toen wil: 

Het fluffeltje

Woensdag was het qua werkzaamheden een wat rustigere dag. Er kwamen enkel mannen die de buitenboel voor en achter in de grondverf gingen zetten. Ikzelf had het daarentegen best druk met verder gaan om alles weer schoon te maken, op te ruimen en in te richten. Ik ben verder gegaan met de bovenetage en de kamer.

Donderdag werd er weer vol ingegaan. De mannen van het ventilatiesysteem maakten entree. Er was blijkbaar een nieuwe bij (zieken weet u nog wel) en die hoorde ik zeggen 'dit is normaal niet zo mijn ding'. Dat wil je niet horen van mannen die gaan boren en stroomleidingen leggen, je wilt dan horen dat dit zijn doel in het leven is. Deze man ging naar de badkamer, een tweede wierp zich op het toilet en de derde ging werken in de keuken, waar ik zelf ook bezig was, althans waar ik op dat moment bij kon. Wat deze mannen hebben gedaan is niet te missen. Enorme toeters zijn aangebracht in de keuken en badkamer. Als enige van het complex heb ik geen open keuken, ik heb een muurtje tussen de kamer en de keuken, daardoor werd het iets anders aangelegd omdat de sensor die het CO2 gehalte in de woning meet in de kamer moet hangen. Is prima gedaan, en omdat mijn keuken niet open is, zit dat enorme mechanische ventiel niet in het directe zicht, zoals bij de rest van de bewoners. De man in de keuken was ook zo lief om het kapotte stopcontact die er was te vervangen. 

Onderwijl kwamen de heren schilders om de boel aan de buitenkant af te lakken. Steekproefsgewijs, zo stond er in de informatie, zou er op de dag van de oplevering in de ochtend een onderzoek gedaan kunnen worden naar de luchtdichtheid, er wordt dan gemeten hoeveel lucht de woning verlaat. En u raadt het al, mijn woning behoorde tot die 'enkele woningen'. Een jongmens, type Sheldon Cooper, kwam met zijn laptop, een rode soort achterwerk in de kast-scherm en een elektrisch apparaat voor mij onduidelijke dingen doen, maar na een uurtje was ie tevreden, zo deelde hij schuchter mee op mijn vraag of het allemaal goed was. 

Nou, tijd voor de oplevering. Alles werd nagelopen, ik kreeg een informatiepakket waarin alles stond te lezen over het ventilatiesysteem, het H++ glas, de zonnepanelen, de roosters en de radiatormeters. Bovendien een cadeaubon voor alle doorstane temptaties en ik krijg een blik verf omdat er bij het inkorten van de deuren het e.e.a. is beschadigd. Bij de inspectie van de ramen zei de uitvoerder: "Hé...". Hij keek en zag wat ik eerder ook al had gezien tijdens het zemen, tussen één van de ramen van de woonkamer zit een fluffeltje. En ik dacht, ach een fluffeltje. Hij keek er aandachtig naar en ik meende dat ik hem hoorde mompelen: "Dat raam moet er weer uit". Op mijn vraag wat hij zojuist had gezegd bleek dat ik het goed had gehoord. Ik voelde de linkerkant van mijn lichaam niet meer en mijn stem was zo goed als weg, maar ik kon nog net hees fluisteren: "Dat hoeft niet, hoor, voor mij". Mensen die mij kennen weten dat ik geen golven wil maken, en dit was een tsunamigolf, niet alleen voor mijzelf, weer gedoe in huis, maar vooral ook voor de glaszetters en de schilders. De hoofd-glaszetter werd erbij gehaald, en ze hebben precies zoveel ramen als er woningen zijn, dus zal het nieuwe glas voor mij moeten worden besteld. En omdat het pas aangebrachte en gisteren geschilderde hout er ook weer uit moet, zullen die mensen óók weer moeten komen.

Ik vroeg later aan de uitvoerder , toen het gevoel in mijn lichaam en mijn stem beiden weer terug waren, of dat nou echt wel nodig is, maar hij zei dat er anders geen garantie opzit. Tussen dubbelglas mag helemaal niets zitten, ook geen fluffeltje. Zo ziet u maar, het is niet voorbij eer de dikke dame heeft gezongen, of in dit geval de niet geheel onprettig ogende uitvoerder. Er zal met mij een afspraak gemaakt worden wanneer deze hele operette opnieuw gaat plaatsvinden. Stiekem hoop ik eigenlijk dat ze het vergeten. Blijft mij dan niets bespaard? Het is, zoals u zult begrijpen, een retorische vraag, want tevens las ik in de informatie dat men op H++ glas helemaal geen raamfolie mag aanbrengen! Daar gaat mijn plan voor het keukenraam. Ga ik nog even aan het verzinnen, ik heb tijd, want ik moet de sponningen ervan schuren en verven. Jottem!

Het fluffeltje.

Het meten van de luchtdichtheid.

Het ventilatieventiel in de keuken. Je kunt er niet omheen. 

De sensor die de luchtkwaliteit in de
woning mechanisch meet. 

En in de badkamer. 

Flexibele zuigmond

Ik heb een flexibele zuigmond. De verloofdes uit het verleden met wie ik ooit een gezamenlijk huishouden heb gerund toen ik nog in de relatieleeftijd zat, zullen unaniem roepen: 'Daar heb ik anders niks van gemerkt!' En dan hebben ze gelijk, ik heb die flexibele zuigmond nog niet zo lang. Ik heb decennialang zonder gedaan en gekund, maar bij de aanschaf van een nieuwe stofzuiger zat ie er als één van de hulpstukken bij.

In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik ermee moest, de parketborstel en het kussenmondstuk gebruikte ik al vanaf dag één voor het laminaat, bank en stoelen maar die flexibele zuigmond, ik vond het maar een gek ding. Tot onlangs. Nu min of meer noodgedwongen de grote najaarsschoonmaak een feit is merkte ik dat mijn old school radiatorborstel maar ten dele reinigt, en dacht ik opeens aan die flexibele zuigmond. Nou, wat een gemak zeg! Wat ben ik al die jaren toch aan het aanmodderen geweest. Nooit is het achter en tussen mijn radiatoren schoner geweest dan nu. Dus ik geef het u bij deze mee: geen huishouden is compleet zonder een flexibele zuigmond.

Flexibele zuigmond. 

Old school radiatorborstel. 

Espagnolet

Maandagochtend zat ik om half acht klaar in afwachting van wat er komen ging, en er gebeurde in eerste instantie niet zoveel. Ik dacht zelfs dat men mij vergeten was, maar om iets na elven ging de bel en stapte een groep mannen binnen met de mededeling dat ze roosters in deuren gingen maken. O. Ik wist niet dat zulks ging gebeuren, maar de groep verspreidde zich en na een rustig begin van de ochtend was er weer volop gewemel. In de deur van het toilet en de badkamer werden roosters aangebracht, andere mannen wierpen zich op alle bewegende delen van de raampartijen, en gingen daar aan kierdichting doen. Mijn zorgvuldig gezeemde bovenlichten werden uit de sponningen geschroefd ten einde daar strips te monteren alvorens ze weer terug te plaatsen en ik dacht alleen maar: vingers!!

Het was een drukte van belang met veel lawaai, en net op het moment dat mannen deuren van de bovenetage uit de sponningen hadden gelicht en de trap afsjouwden kwam de duurzaamwonenprojectbegeleidster even een kijkje nemen in deze augiasstal, "Hoe gaat het hier?" vroeg ze belangstellend. "Chaos!" was mijn antwoord, met de overbodige toevoeging dat ik hier zó geen mens voor ben, want dat zag ze ook wel, ik zie er door de tensie uit als een vierenvijftigjarige. Het viel haar op dat de mannen de nieuwe ramen zo schoon hadden achter gelaten, ik heb haar die illusie meteen ontnomen en verteld dat ik zelf zondag alles heb gezeemd. Attent wel trouwens dat ze even poolshoogte kwam nemen, natuurlijk.

Die deuren die de trap af werden gedragen werden ingekort, samen met de roosters in de andere deuren moet dat zorgen voor betere luchtcirculatie in de woning. Schiet mij maar lek, naar mijn gevoel gaat de warmte dan juist naar plaatsen waar dat niet zo nodig is, maar ik heb daar natuurlijk niet voor gestudeerd, dus wat weet ik? De duurzaamwonenprojectbegeleidster vertelde dat zij een nieuwbouw woning heeft en dat daar alle deuren aan de onderkant ruimte hebben. Naast alle kierdichtingswerkzaamheden is mijn slaapkamerraam voorzien van een espagnolet. Hoe heb ik ooit zonder gekund!? Eerlijk is eerlijk het sluit nu beter, maar een slotje er op is wat overdreven, die hoef je ook niet te gebruiken, maar ik merkte de eerste dag al dat je die heel snel ongemerkt indrukt, dus de sleuteltjes houd ik bij de hand.

In de namiddag kwam er een jongen die meedeelde dat hij de andere dag de sponningen kwam gronden, en of hij zijn spulletjes alvast kon neerzetten. O. Ik dacht dat dat al was gedaan, maar toen hij gisteren om half acht kwam en aan de gang ging bleek dat gronden iets anders is dan wat ik had aangezien voor gronden. Resultaat is dat de sponningen er beter uitzien, maar ik moet er zelf nog wel met gewone verf overheen. Gisteren kwamen ook de mannen van de verwarming om die leeg te laten lopen, te vullen en te ontluchten en er nieuwe thermostatische knoppen op te bevestigen. Tegelijkertijd gebeurde er aan de buitenkant van alles aan de gevel, omdat ik boven een vijver woon hingen er mannen in bakjes van een hijskraanachtig ding en ze maakten heel veel lawaai, boren, timmeren, e.d..

Het is u waarschijnlijk opgevallen dat er niet verder is gewerkt aan het ventilatiesysteem waar vrijdag een begin mee is gemaakt. Ik heb de uitvoerder daarover gebeld en hij vertelde dat ze vanwege zieken achter lopen. Dat zal vandaag of uiterlijk morgen opgepakt worden. Donderdag is de oplevering en dan komen ze kijken of alles goed en naar wens is gegaan en of er niets is beschadigd, nou, er is hier en daar wel wat beschadigd, niets alarmerends, maar toch.

Zelf ben ik ook heel druk. Nu alles van zijn plek is, is het een mooie gelegenheid om als werkzaamheden klaar zijn in bepaalde ruimtes die meteen eens flink onderhanden te nemen als een soort najaarsschoonmaak. Van de nood een deugd maken. Ik kan dat.

'Sfeerbeeld' van de bedrijvigheid.

Waar dat nou voor was? Om het huis voor instorten te behoeden of zo?

Mannen in bakjes.

Telkens weer samen zijn

Net in de week dat mijn hele woning op stelten staat vanwege het Duurzaam Wonen-project wordt de door mij eerder bestelde 25 delige oeuvrebox van Willeke Alberti geleverd. En zoals Willeke door de jaren heen met haar liedjes harten onder riemen heeft gestoken doet ze dat nu weer, want is niet één van haar nummers en tevens levensmotto 'Het Komt Allemaal Goed'? Troostende woorden die ik in deze hectische tijden wel kan gebruiken.

Zoals ieder zichzelf respecterende muziekverzamelaar in de breedste zin van het woord heb ik vanzelfsprekend haar oeuvre reeds in mijn bezit, maar van haar repertoire tot ergens in de jaren 80 was niet alles op cd verkrijgbaar, en nu dus wel. Hoewel de samenstellers, net zoals bij de eerder verschenen oeuvre box van haar vader Willy, hier en daar wel wat steekjes hebben laten vallen. 'Het complete overzicht 1958-2019' is daardoor niet zo compleet als had gekund. Daarnaast staan er een aantal doublures op, terwijl bijvoorbeeld één van de mooiste versies van haar signaturesong 'Telkens Weer' uit 2001 met het Metropole Orkest is weggelaten, hoewel de drie andere nummers van die cd-single er wel opstaan. Maar goed, aan de andere kant staan er een handvol liedjes op die nog nooit verschenen zijn zoals een prachtige Nederlandse vertaling van Lucifer's  'House For Sale' en een duet met Rob de Nijs, 'Schrijf Me Niet', wat was bedoeld voor zijn album 'Chansons' uit 2008, maar waar uiteindelijk voor een soloversie van hem is gekozen.

De veelzijdigheid van Willeke staat buiten kijf. Naast zangeres heeft ze gedurende haar zestigjarige carrière alle disciplines wel beoefend, acteren zowel op tv, film als in het theater, musicals, revues, concerten en cabaret. Die veelzijdigheid komt op deze box duidelijk naar voren. Van haar hits als tienerster, via meezingers naar prachtige luisterliedjes. Samenwerkingen met niet de minsten uit het vak, o.a. Seth Gaaikema, Boudewijn de Groot, Corry Brokken, Leen Jongewaard, Paul de Leeuw, Jenny Arean en zelfs Herman Brood.

Een aanrader voor iedereen die het betere Nederlandse lied een warm hart toedraagt, al heeft Willeke in haar repertoirekeuze daar niet altijd op geselecteerd, maar dat is haar vergeven. Tegenover dubieuze, maar stiekem wel leuke liedjes als 'Babaloo' en 'Wie Komt Er In M'n Hokkie' staan zoveel prachtige nummers als 'Zeilen Op De Wind Van Vandaag' en 'Op Is Op'.

Weer een mooie (bijna) complete oeuvrebox van een Nederlandse artiest, na o.m. vader Willy Alberti, Ramses Shaffy en Conny Vandenbos is er natuurlijk nog één van onze nationale vedettes die zo'n prachtig oeuvre heeft dat een box met compleet werk gerechtvaardigd zou zijn: Liesbeth List. Vanwege haar ziekte komt ze niet meer in de publiciteit, maar wat zou het meer dan verdiend zijn als alles wat zij op plaat heeft gezet kraak-, tik- en ruisvrij 'voor het nageslacht bewaard blijft' in een mooie cd-box. Naast haar Nederlandse repertoire heeft ze ook albums gemaakt in het Frans, Duits en Engels, bovendien heeft ze zich altijd weten te omringen met de beste tekstschrijvers. Ik zou 'm op voorhand meteen bestellen!

Rock bottom

Vrijdag, om half acht precies, stonden de twee mannen voor de deur die zich bezig gingen houden met de asbestsanering van de slaapkamerkast. Er werd daartoe een heel containment opgezet in mijn slaapkamer, deuren van slaapkamer en kast werden uit de hengsels gelicht en er werd één of ander groot elektrisch apparaat aangesloten. Tegelijk kwamen 's ochtends ook de mannen binnen die de ramen gingen plaatsen als ook de man die in de badkamer en keuken het ventilatiesysteem ging installeren, althans de eerste stappen daarvoor ging zetten.

Ik zat weer op mijn eigen kleine plekje er niet te wezen. Het was koud, want alle ramen waren eruit, en er liepen constant mannen heen en weer om van alles te doen. Ook bleek dat het zijraampje er wel uit moest, daar ging voor de tweede keer mijn 'glas in lood'-raampje, en toen de klemmetjes voor de rolgordijnen er af werden geschroefd, wat niet zou hoeven, begon ik licht met mijn mond te trekken. Vervolgens bleek dat het ventilatiesysteem vandaag, dus na het weekend, afgemaakt zou gaan worden, ook de slaapkamerkast die was ontmanteld van asbest en achterwand, werd eerst maandag aan het herstel ervan gewerkt. Ik bemerkte dat de mannen van het glas de sponningen met een witte grondverf hadden bewerkt in de keuken en in de kamer. En alsof dit nog niet genoeg was, kon mijn rolgordijntje van het keukenraam, vanwege het nieuwe ventilatierooster, niet meer teruggeplaatst worden. Het was dat moment dat er teveel tegelijk en niet volgens het voorgespiegelde gebeurde dat ik rock bottom raakte. Er zijn mensen bekend die in vergelijkbare situaties in een dwangbuis zijn afgevoerd en bij ieder gezicht die ze ontwaarde met grote ogen vroegen: 'Bent u dat grootmamma?'

Maar goed, eenmaal op rock bottom kan het alleen maar beter worden. Ik zat nog hevig te bedenken dat ik sponningen moest gaan verven en een andere oplossing moest zoeken voor het keukenraam en tevens de teleurstelling aan het verwerken dat ik het weekend helemaal niets constructiefs kon gaan doen. De laatste man was bezig met het kitten van de ramen, en ik deelde mijn deceptie met hem dat ik van de opzichter had vernomen dat er pas maandag aan mijn slaapkamerkast verder gegaan werd. "Er is nog iemand bezig hoor in de slaapkamer" zei hij. En jawel bij aankomst in de slaapkamer zag ik een jongen die net uit de kast kwam (pun intended). Hij had er weer een achterwand ingezet. "Je zou pas maandag komen" sprak ik hem op verbaasde toon aan. Dat bleek inderdaad zo, maar hij moest bij buren zijn die er niet waren, zodat ie dan maar bij mij aan het werk is gegaan.

Kijk, nu kon ik wat, de kast kon weer worden ingericht, als ook de kledingkamer en mijn slaapkamer. Ik mocht de ramen pas na een week zemen, maar diep van binnen ben ik een rebel, dus ben ik zondag met mijn emmertje langs alle ramen gegaan, want ze zagen er echt afschuwelijk uit. Levend op de rand heb ik ook de stellage beklommen die nu toch ten gunste van de werkmannen op de lanai staat, om zodoende de ramen van de kleed- en logeerkamer aan de buitenkant te kunnen zemen. Voor het keukenraam heb ik inmiddels ook een oplossing gevonden, ik ga er raamfolie op doen. En dat verven van de sponningen in de keuken, heel eerlijk, dat was ik een lange tijd terug al van plan, maar omdat ik het geen leuk werk vind is van uitstel afstel gekomen, tot nu, nu moet het wel, want het ziet er niet uit. Dus zal ik van de week mijn angst voor bouwmarkten weer eens moeten overwinnen. Ik voel me er altijd zo misplaatst tussen al die mensen die trefzeker op hun doel aflopen. Ik kan nooit iets vinden en weet ook niet hoe het allemaal heet, en als ik dan na lang zoeken met een klein stemmetje iets vraag word ik steevast met zo'n meewarige blik bekeken. Ik zal die temptatie toch moeten aangaan, ik pas gewoon de optimistische autosuggestie volgens de methode Coué toe, dan komt het vast goed. 

Een heel containment in de slaapkamer. 

Een elektrisch apparaat met veel snoeren. 

Achter de achterwand van de kast blijkt
zich een afvoerbuis voor regenwater te
bevinden.

Het begin van de nieuwe
mechanische ventilatie. 

Zo ziet de sponning er in de keuken nu uit. 😲

Na zijn dood

Samen met 'Jouw Ogen' en 'San Lorenzo' kan ik dit nummer van Robert Long niet met droge ogen aanhoren. Hij weet zo precies in alle drie de nummers gevoelens te benoemen die voor mij heel herkenbaar dan wel invoelbaar zijn.

Na Zijn Dood 

Ze is hem kwijt, voor altijd kwijt

Na zoveel jaar van tederheid

Na al die jaren samen delen

Samen geven

En niets is meer zoals daarvoor

Al draait de wereld rustig door

Maar het heeft niets te maken

Met het echte leven

Ze kijkt naar buiten waar een nieuwe lente wenkt

Ze hoort de vogels vrolijk fluiten en ze denkt

Als je voor mij zingt, vogel, kan je beter stoppen

Het klinkt toch allemaal als over en voorbij

Ik hoor je liedje en ik zie de voorjaarsknoppen

Ik ruik de lente wel, maar het werkt niet meer voor mij

Je weet niet half hoe wij van jou konden genieten

Het venster open voor de eerste prille zon

En we vertelden ieder jaar dezelfde onzin aan elkaar

Hoe mooi het was en dat het leven weer begon

Het ging te snel, te onverwacht

Zoals een dief komt in de nacht

Ze merkte niets

Ze kan het nog niet goed verkroppen

Hij kneep er zomaar tussenuit

Zonder misbaar, zonder geluid

Een hart van goud

Dat niet meer verder wilde kloppen

Er hangt een zweem van hyacinten in de lucht

Zinloze geuren denkt ze treurig en ze zucht

Als je voor mij bloeit, hyacint, ach doe maar niet dan

Verspilde moeite, want je sterft straks toch weer af

Daar krijg ik enkel nog meer heimwee en verdriet van

Ik zie nog steeds al die boeketten op het graf

Je hebt geen flauw idee hoe wij van jou genoten

Als je in bloei stond, roze, wit of donkerblauw

Elk voorjaar bracht hij jullie mee

Gaf me een zoen en zei dan: hé

Die zijn voor jou, omdat ik zoveel van je hou

Maar ja, toch gaat het leven door

Al weet ze nu nog niet waarvoor

Omdat ie zoveel leegte

Achter heeft gelaten

En als ze huilend in hun bed ligt

Is het af en toe soms net

Of ze zijn stem hoort

Of ie met haar zit te praten

Zo overtuigend, zo indringend en zo echt

Dat ze zou zweren dat hij werkelijk heeft gezegd

Als je om mij huilt, lieve schat, moet je dat niet doen

Het heeft geen zin, dus droog je tranen liefste, kom

Het lost niets op, je moet jezelf toch geen verdriet doen

'K was graag gebleven, maar mijn tijd was blijkbaar om

Je zou van nu af aan voor twee moeten genieten

Voor mij erbij, kijk maar eens aan, geloof dat nou

'K wil dat je doorleeft en geniet

Van alles wat het leven biedt

En als het ophoudt, schat, dan wacht ik hier op jou

© Robert Long

Brood met tranen

Vandaag maak ik in mijn blogje ruimte voor Mrs. Ghasem, een moeder, die het verhaal verteld van één van haar drie kinderen, Michiel. Ik ben zo erg geraakt door dit verhaal dat ik het graag wil delen, en dat mag van haar, want zo zegt ze: "Als het anderen kan helpen, al is er maar één kind mee geholpen: graag."

Ik smeerde vanochtend brood voor mijn 24 jarige zoon, en deed het in zijn lunchtrommel, met tranen in mijn ogen. Tranen van blijdschap! Mijn prachtige, gevoelige, zeer veelzijdig getalenteerde zoon. Hoogbegaafd, maar al jaren levend als kluizenaar.

Mijn zoon, die met drie jaar naar de basisschool ging, twee jaar in één deed, daarna weer moest doubleren en vervolgens toen hij uit psychische nood gedragsproblemen kreeg zonder pardon van zijn 'o zo sociale' Jenaplanschool werd geschopt. En naar het speciaal onderwijs moest.
Een wanhopig kind, dat als peuter al zei: "Mamma, ik wil naar de dokter want er zit een stout apparaatje in mijn hoofd. De dokter moet mijn hoofd opensnijden en dat stoute apparaatje eruit halen." Die zó vreselijk graag 'gewoon' wilde zijn. Hetzelfde als anderen.

Die op het Gymnasium zo enorm gepest werd, en tot zondebok werd gemaakt, iets waar zijn afdelingsleider hem een excuusbrief voor schreef toen hij overstapte naar het VWO. Terwijl hij zich zo enorm had verheugd op het Gymnasium. "Mag ik alsjebliéft naar deze school?"
Die op het VWO werd nageblaat als hij met zijn prachtige krullenbol door de gangen liep. Zodat hij het kort liet knippen, waarna er geroepen werd dat hij naar het schaapsscheerdersfeest was geweest'. Maar hij zette door en het ging goed, over naar de 4e.

Maar een vader die vertrok en hem jaren mishandeld bleek te hebben, de gruwelijke scheiding die erop volgde en de hond die dodelijk gewond raakte toen hij hem uitliet braken hem. Vanaf zijn 16e zat hij op zijn kamer, 23 uur per dag. Achter zijn computer, zijn enige houvast. Zoveel hulp haalde ik in huis, maar zoveel pech, of ze gaven het op. Gaven hém op. Huilend zei hij een keer tegen één van hen: "Ik zou willen dat mijn moeder opgaf voor mij te vechten. Dan zou ik eindelijk óók kunnen opgeven." Mijn hart brak in duizend stukjes, maar opgeven?

Hoe kun je je kind opgeven, zo bang voor de wereld, zo bang voor de mensen, zo bang om te falen? Hij waste zich niet, kleedde zich niet aan, kwam alleen beneden voor het avondeten en alleen buiten om 's avonds de hond uit te laten. Zo lief, zo alleen. Uren gitaarspelend. Een GVR, grote vriendelijke reus van ruim twee meter, te lief en te bang voor de maatschappij. Maar nu smeer ik 's ochtends zijn brood, al drie dagen. Om 8.40 stapt hij op zijn nieuwe fiets, om naar zijn vrijwilligerswerk te gaan!

Na een schoolreisje naar IVN Gelderland wist ik het! Dit is iets voor hem! En na enige aarzeling ging hij mee kennismaken. "Ik ben heel moe, mijn rug doet pijn, maar ik ben zó blij, mam! Ik teken mijn vrijwilligerscontract, en ik krijg een kerstpakket!" Zijn ogen glimmen: hij doet mee, hij hoort erbij! Brood met tranen.

In mijn eigen kleine hoekje

Al om 7.15 uur zat ik gisterochtend gedoucht en gekleed aan mijn ontbijtje, want om 7.30 zouden de mannen komen. Er was buiten al een drukte van belang om alles klaar te zetten en om even over achten betraden ze dan op kousenvoeten mijn woning. Kousenvoeten ja, want eerst werd er door het hele huis en de trap beschermend plastic neergelegd. Plastic....ik weet, dat kán eigenlijk niet meer in deze tijd, maar we zitten in een overgangsfase wat dat betreft, en ik was er blij mee want er lopen de hele dag door verschillende mannen van buiten naar binnen met die door het zand en weet ik veel waar nog meer doorheen gelopen maat 46. Uiterst vriendelijke en beleefde heren: "Is het goed als ik stroom van u gebruik?" Vanzelfsprekend, anders kunnen ze niet werken, maar het is wel heel netjes.

Ik had overal ruimte gemaakt, maar in de keuken moest het kastje met heel veel serviesgoed erin toch nog wat verschoven worden, en dat deed hij zelf. Overal werden foto's van gemaakt voor als er onverhoopt beschadigingen gemaakt zouden worden. Op de eerste dag werd het asbest gesaneerd, de ramen verwijderd waarna er tijdelijk plexiglas in is gekomen. Ook werden de ventilatiekanalen van de keuken en de badkamer behandeld, er is een soort kunststof in aangebracht voor bescherming.

In de bouwvakwereld gaan de collega's op een bepaalde manier met elkaar om, er wordt vooral op luide toon geconverseerd. Om 9.00 uur hoorde ik ze onder elkaar meedelen dat ze honger hadden en bijna gingen eten. Om 9.00 uur! En jawel, nog geen kwartier later gingen ze pauzeren. "We zijn over zo'n drie kwartier weer terug hoor." En dat was ook zo, met literpakken vla en energiedrankjes kwamen ze weer werken. Eén van de mannen werd om de 20 à 25 minuten gebeld door zijn vrouw/vriendin met wie hij, terwijl hij doorwerkte, videobelde, of hoe heet dat? Er werd met veel 'schatje', 'liefje' en 'ik hou van je' verteld wat er de voorgaande 25 minuten was gebeurd. Heteromannen hebben het niet makkelijk.

Ook vond er een incident plaats, de stroom viel plots uit. Mensen die wel eens wat meer hebben gelezen over werkzaamheden in en rond mijn woning zullen er niet van opkijken, en ik deed dat ook niet. Ik constateerde slechts. De mannen zeiden dat het wel eens meer gebeurd, 'gisteren nog', maar dat het dan snel weer was verholpen. Toen ik de koelkast open deed, deed het lichtje het wel, dus er was geen storing. Ik besloot eens in de meterkast te kijken, en jawel, er was een aardlekschakelaar van een hele groep uitgeklapt. Toen was de boot aan. Eén van de jongens die op de lanai de ramen had verwijderd was aan het opruimen en stofzuigde de rommel op, maar had ook water opgezogen. Zijn leidinggevende ontstak in een tirade. Het bleek om de beste stofzuiger te gaan die ze ter beschikking hadden, en die was nu kapot. Eind van het liedje was dat de leidinggevende later zelf de plexiglazen noodramen erin kwam zetten, zuchtend dat die jongen hem niet meer onder ogen durfde te komen.

Ik voelde me de hele dag alsof ik aan het kamperen was in mijn eigen huis, alles staat op en in elkaar en tijdens de werkzaamheden van de diverse werklieden heb ik me in mijn eigen kleine hoekje op mijn eigen kleine stoeltje zo onzichtbaar mogelijk gemaakt, en heb wat op de computer gewerkt. Let maar niet op mij, ik woon hier slechts.

Dit stond 's morgens klaar op de galerij.

Ook op de trap.

Berschermplastic door het hele huis. 

Het werd serieus aangepakt. 

Het ventilatiekanaal in de keuken. 

Permanente mist. 

Onder het keukenraam op de galerij. Dat wordt vandaag aangepakt.

Tegeltjeswijsheid 334

Voorbereiding

De dag waarvan ik weet dat ie komt is bijna daar, donderdag aanstaande zullen de werkzaamheden betreffende het Duurzaam Wonen project in mijn woning starten. Daarvoor dien ik wel ruimte te maken voor de mannen. Vorige week donderdag kwam de duurzaamwonenprojectbegeleidster even langs om met een wapperend gebaar aan te geven waar er allemaal ruimte moet komen, bij alle ramen een meter ruimte, alle raambekleding moet eraf en de diepe kast in de slaapkamer moet leeg, want daarvan moet de achterwand weg, want asbest, en ook de buizen van weet ik veel wat die er achter lopen worden vervangen.

Ik woon hier nu bijna twintig jaar, en een mensch gaat leven naar de ruimte die hij heeft, m.a.w. alle ruimte is benut en omdat ze overal tegelijk bezig gaan zijn is het nogal een uitdaging waar ik alles neer moet gaan zetten. Gisteravond besloot ik om met de bovenetage maar te beginnen. Het is nu al een complete chaos, en ik kan daar niet zo heel goed mee omgaan. Omdat ik weet dat het tijdelijk is, een ruime week, kan ik mezelf er enigszins overheen zetten, maar toch. Allereerst de logeerkamer, het bed onder het raam moest natuurlijk uit elkaar gehaald, en het rolgordijn eraf. In de kledingkamer moesten wat kledingrekken weg, die zijn nu verdeeld over de logeer- en de slaapkamer. De luxaflex daar weggehaald en gelukkig lag het plan er al om die niet meer terug op te hangen, want die beugeltjes waar ze aan hingen moesten ook eraf en dat ging niet helemaal soepel. De gordijnen die ervoor in de plaats komen heb ik een tijd terug al aangeschaft.

De grootste uitdaging was de diepe slaapkamerkast leegruimen waar het linnengoed in ligt en een gedeelte van mijn schoenen. Omdat ik kastjes in de buurt van het slaapkamerraam moest verplaatsen was het een heel gepuzzel, maar de schoenen staan nu naast mijn bed, en het linnengoed ligt beneden naast de eettafel opgestapeld. Die tafel moest ik naar de muur schuiven, want de mannen moeten in één run door kunnen lopen van de voordeur naar de lanai, zo was het devies.

Vanavond zal ik de woonetage onderhanden nemen. Alle raambekleding weg, vensterbank leeg, kleed oprollen (de mannen leggen bescherming neer voor het laminaat). Bureautje weg van het raam, in de keuken en toilet waar ze de ventilatiekanalen gaan vervangen alle snuisterijen weghalen die zouden kunnen sneuvelen, en dan ben ik er klaar voor om iedere dag om klokke half acht in de ochtend met een joviaal gebaar de heren binnen te laten en het allemaal over me heen te laten komen.

Als ik de prachtig gelamineerde duurzaamwonenwerkzaamhedendagkalender goed interpreteer, zullen vrijdag de werkzaamheden van de slaapkamerkast afgerond zijn. Dan hoop ik die zaterdag weer te kunnen inrichten. Ik zit dan wel heel het weekend met plexiglas in plaats van de ruiten die zijn verwijderd, want eerst maandag wordt dan het HR++ glas geplaatst. Ik houd u op de hoogte van alle temptaties die ik zal moeten doorstaan. Je maintiendrai.

De door velen zo geliefde jaren 70 logeerkamer lijkt nu meer
op het winkeltje van Malle Pietje. 

Ook de slaapkamer lijkt nu op een uitdragerij. 

Linnengoed naast de eetkamertafel. 'Het is maar tijdelijk' is mijn
mantra om niet mijn verstand te verliezen. 

Boerenlul

Het enigszins in onbruik geraakte wat archaïsche scheldwoord 'boerenlul' kunnen we na de gedragingen van sommige stakende boeren in Groningen wel weer aan onze nationale vocabulaire toevoegen. Want wat een ongelooflijke boerenlullen zijn dat zeg, om met zoveel geweld hun protest kracht bij te zetten, inrijden op een politiepaard met een trekker, door hekken rijden en de deur van het provinciehuis er uit rammen. Dat gaat natuurlijk averechts werken. Waren er nog mensen die enige sympathie voor de boeren konden opbrengen, dat schip is nu gevaren.

Hulde ook voor het Gronings provinciebestuur die niet voor al dit geweld is gezwicht. Dit in tegenstelling tot de wat slappere collega's van Drenthe, Friesland, Gelderland en Overijssel die hebben de eerder genomen stikstofmaatregelen ingetrokken. Wat ze daarbij wel even over het hoofd zien is dat die stikstofregels niet zomaar door politici bedacht zijn, de hoogste rechter in Nederland heeft er over geoordeeld.

Maar goed, gelukkig hebben we de foto's nog:

Je rijdt es een hek omver.....

je hangt es een strop op....

Je belaagt de politie maar es....

Je beukt de deur van het provinciehuis es open....

Boerenlullen anno 2019....

Welkom in.....

Gisteren de laatste aflevering gezien van het buitengewoon leuke programma 'Welkom In De Jaren 20 En 30', de zesdelige serie van Niek Barendsen welke in eerste instantie is bedoeld voor de jeugd, maar zo ongelooflijk leuk is om te zien voor iedereen vanwege de humor die erin zit en de voor volwassenen herkenbare kleine verwijzingen naar persoonlijke kenmerken en gedragingen van de bekende personages.

De serie komt uit een reeks waarin steeds een bepaalde tijd uit de geschiedenis wordt belicht, zo zijn er al o.m. geweest 'Welkom In De Gouden Eeuw', 'Welkom In de Jaren 60', 'Welkom Bij De Romeinen'. Ook is er door dezelfde makers de serie 'Oh Mijn Hemel' gemaakt over de wereldreligies. Iedere aflevering volgt een zelfde stramien, presentatrice Dorine Goudsmit (Plien van Bennekom) ontvangt mensen uit de behandelde periode ("Ze is al dood sinds 1962, maar speciaal voor ons maakt ze een uitzondering, hier is koningin Wilhelmina!") vervolgens worden gebeurtenissen bekeken uit de periode van de gast, tussendoor becommentarieerd door een ouder tv kijkend stel Trui en Maarten (Ellen Pieters en Alex Klaasen). Er wordt leuke en interessante informatie gegeven in de sketches met veel humor en ironische uitvergroting.

Wat zeker meewerkt is dat niet de minsten uit de acteerwereld hun medewerking verlenen aan het programma. Plien is natuurlijk de gedroomde licht hysterische presentatrice, daarnaast spelen acteurs als Pierre Bokma, Elise Schaap, Laus Steenbeeke, Lies Visschedijk, Ilse Warringa en zovele anderen lekker vet aangezet personages uit de geschiedenis.

Omdat het een kinderprogramma betreft wordt het steevast uitgezonden op de late zondagmiddag om 17.50 uur. Maar prime time zou zeker geen verkeerd tijdstip zijn. Als u googelt op de titels, kunt u de afleveringen van de verschillende series terugkijken. Doen, het is absoluut de moeite waard.

Plien van Bennekom als Dorine Goudsmit.

Ellen Pieters en Alex Klaasen als Trui en Maarten.

Welkom in de jaren 20 en 30.

Welkom in de jaren 60. 

Foto's

Veel, heel veel albums heb ik en ook nog een doos vol met foto's. Door het overlijden van opa's, oma's en ouders heb ik albums met kiekjes vanaf heel vroeg 1900 met jeugdfoto's van mensen die ik alleen als oudere gekend heb, en ook talloze mensen die voor mij naamloos zijn, maar ergens familie moeten zijn van heel, heel vroeger of die op z'n minst een rol hebben gespeeld in het leven van voorouders. Ik kan ze daarom ook niet wegdoen. Toch aan de meeste mensen op die foto's heb ik herinneringen, of kan ik hen linken, maar als ik er dan niet meer zal zijn? Daarover gaat dit lied van Jenny Arean met de tekst van Ivo de Wijs.

Foto's

De kiekjes zijn zwart-wit en klein

Ze zijn gekarteld aan de rand

Een album dat haast uit z'n band valt

Maar op die schommel met een glaasje prik

Dat meisje met die paardenstaart ben ik

Hier staat 'logeren bij oom Wim'

Hier staat 'vakantie te Kijkduin'

Maar wat zou dit hier voor een tuin zijn?

Waarschijnlijk een verjaardag of zoiets

En dit is onze buurman met z'n fiets

Foto's van lang gelee

Van zon en zand en zee

Foto's in overvloed

Van mannen met een hoed

Ik weet nog wie ik zoal zie

Dit zijn de meisjes uit m'n klas

M'n nichtje Els, m'n neefje Jasper

M'n opa en m'n oma uit Roermond

En dokter van de Biezen met z'n hond

Als ik ooit word geveld door Magere Hein

Dan weet geen levend mens meer wie dit zijn

Foto's van tante Noes

Van ome Guus uit Goes

Foto's, maar zonder meer

Een massagraf in leer

M'n dochter vist die paar van mij

D'r vast wel uit, dat weet ik best

Maar voor de rest is er geen hoop, nee

Wanneer je sterft, het is een raar idee

Dan sterven al je foto's met je mee

© Carla Bruni. Julien Clerc, Ivo de Wijs, Jenny Arean