San Lorenzo

Het talent van Robert Long was om liedjes te schrijven en te zingen alsof hij je een verhaal vertelt. Eén van mijn meest favoriete nummers is "San Lorenzo", omdat het verhaal wat hij in deze tekst brengt zo beeldend is en, vooral als je wat ouder bent, zo herkenbaar; iedereen heeft wel iemand in zijn leven gekend die ie nooit meer vergeet, waardoor er een glimlach op de lippen komt als je er even aan terugdenkt.

San Lorenzo

Hij is aan het eind gekomen van een prachtig leven

Hij sterft nog niet, maar ach, z'n krachten nemen af

Altijd gereisd heeft ie en heel veel opgeschreven

Over de landen die ie zag, de mensen waar ie wat om gaf

Hij is fysiek niet meer in staat om te vertrekken

Toch reist ie nog wanneer ie z'n notities leest

Om al die plaatsen van destijds weer te ontdekken

Hij maakt zijn tochten weer opnieuw, nu in z'n geest

Hij neemt vandaag de trein naar San Lorenzo

Waar ie z'n hart verloor, een halve eeuw terug

Hij ruikt en ziet het allemaal weer in extenso

Hij voelt de hete middagzon weer op z'n rug

Hij voelt die ogen weer die volgen waar ie heen gaat

Hij ziet zichzelf weer als ie plotseling blijft staan

Hij hoort die stem weer die hem vraagt of ie alleen gaat

Of dat ze voortaan met z'n tweeën zullen gaan

En dan dat eerste oogcontact

En hoe z'n hand wordt vastgepakt

Vanaf die dag deden ze voortaan alles samen

Ze trokken samen op naar steeds een ander land

In het begin kenden ze enkel elkaars namen

Leerden elkaar hun eigen taal en deelden al hun proviand

En op den duur kenden ze ook elkaars geheimen

Er was geen ander waar ie zo vertrouwd mee was

Het valt voor hem dan ook nog altijd niet te rijmen

Wat hij die ochtend in dat afscheidsbriefje las

Ik neem vandaag de trein naar San Lorenzo

Ik kan niet verder met je mee, ik moet terug

Ik kan er niks aan doen, vergeef me, maar ik ben zo

Bedankt voor alles, ik vergeet je niet zo vlug

Ik heb je alles wat ik geven kon gegeven

En jij gaf alles wat je geven kon aan mij

Maar ik gehoorzaam aan de wetten van het leven

En één daarvan luidt: alles gaat een keer voorbij

Ik draag je mee in elke cel

Het ga je goed m'n vriend, vaarwel

Hij zag wel in dat het geen zin had om te zoeken

En ging teleurgesteld maar weer alleen op pad

Hij trok de wereld door tot in de verste hoeken

Naar Buenos Aires, Libanon, naar Borneo en Stalingrad

Hij heeft z'n hart daarna nog dikwijls weggegeven

Maar nooit zo argeloos meer, nooit meer zo naïef

Toch kijkt ie terug op een gevuld en zinvol leven

Hij zag de wereld, werd bemind en hij had lief

Hij heeft het noorderlicht gezien en de Seychellen

Toen daar het woord 'toerisme' zelfs nog niet bestond

Hij kan je alles van Noord-Afrika vertellen

Maar San Lorenzo brengt een glimlach om zijn mond

Hij zoekt geen troost of medelij

Want alles gaat een keer voorbij

© Robert Long