Herinnert U zich deze nog? #155

IL VOLO

"GRANDE AMORE''

2015

Geen hitnotering

Omdat er dit jaar vanwege de pandemie geen Eurovisie Songfestival zal zijn breng ik mijn meest favoriete inzending maar eens in herinnering. De Italiaanse inzending van 2015 het trio Il Volo met 'Grande Amore' waarmee ze eerder het San Remo Festival hadden gewonnen en zo het ticket voor het Eurovisie Songfestival op zak hadden, nadat het nummer werd ingekort naar de maximale toegestane drie minuten. 

Het lied heeft een wat moeizame ontstaansgeschiedenis. Het is al geschreven in 2003 en aangeboden voor het San Remo Festival van 2005 maar het werd 'te ouderwets' bevonden. Na twaalf jaar werd het lied opnieuw aangeboden om op het San Remo Festival te worden gezongen door Francesca Carli en Enrico Giovagnoli, maar vanwege de leeftijdsregels van het festival mochten zij niet meedoen. Vervolgens bedankte Orietta Berti voor de eer het lied ten gehore te brengen omdat ze niet beschikbaar was voor het festival. Uiteindelijk kwam het bij de jongens van Il Volo terecht, die wel verzochten om enkele regels aan te passen. Oorspronkelijk refereerde de tekst aan een serenade onder een balkon gezongen, maar de jongens vonden dat niet bij hun leeftijd, (20, 21 en 22) passen.  

Gianluca Ginoble, Ignazio Boschetto en Piero Barone (van links naar rechts) leerden elkaar kennen in 2009 tijdens de tv-talentenshow 'Ti Lascio Una Canzone'. Hoewel ze gezamenlijk 'O Sole Mio' zongen in dat programma, hadden ze zich afzonderlijk ingeschreven. Uiteindelijk won Gianluca de talentenjacht, maar besloten de jongens na het programma om samen als trio verder te gaan. En met succes. 

In 2010 kwam hun debuutalbum uit waarna er nog drie albums volgenden voor hun deelname aan San Remo en Eurovisie. Ook reisden zij de wereld over voor concerten en tv optredens, w.o. in oktober en november 2012 samen met Barbra Streisand tijdens haar concert tour. Bij het Eurovisie Songfestival werden ze door de televoters met afstand als winnaar uitgeroepen, maar door het samenvoegen met de jurystemmen eindigde Il Volo als derde achter Zweden en Rusland. Wel wonnen ze de door de internationale pers in het leven geroepen Marcel Bezençon Press Award voor het beste lied.

Na het festival gingen ze door met touren en het opnemen en uitbrengen van albums en vieren ze nu met een wereldtournee hun tienjarig bestaan. 

Meer dan duizend woorden

Lockdowns 'intelligente' dan wel complete:

New York.

Londen. 

Parijs.

Amsterdam.

Berlijn. 

Positiviteit

Juist in deze tijd is het nodig als dagelijkse vitaminen, positieve berichtjes hoe klein en triviaal ook.

Een 95 jarige Japanse vrouw vindt het heerlijk om Tetris te spelen op haar GameBoy, maar op een gegeven moment is ie stuk en is er geen winkel die het kon repareren. Haar kleinzoon schreef een brief naar Nintendo waarin hij de situatie uitlegde. Ze stuurden hem een splinternieuwe op en wenste zijn grootmoeder een lang leven toe.

In Beverwijk vond Richard de Bree een gouden trouwring met zijn metaaldetector. Een paar weken later liep hij het stel van wie de ring was toevallig tegen het lijf en raakte met hen aan de praat en kwam er zo achter dat de ring van Johan was, de man die hij net had ontmoet. Het echtpaar wil Richard belonen met een geldbedrag, maar die wil daar absoluut niets van weten. Hun dankbaarheid is voldoende voor hem.

Moeder verteld dat ze aan haar 11 jarige zoon heeft uitgelegd wat 'uit de kast komen' betekent.
"Maar waarom wordt dat zo genoemd? Je hoeft er toch ook niet voor uit te komen dat je hetero bent?" Ik heb hoop voor de volgende generatie.

Dat de natuur er voordeel bij heeft dat de mens nu (tijdelijk?) pas op de plaats maakt is wel duidelijk. Zo is in India de ernstig bedreigde malabar civet gezien in de uitgestorven straten van Kerala in India. De laatste keer dat het dier is gezien was in 1990.

In Memoriam: Liesbeth List

Een icoon, is het eerste wat mij te binnenschiet als ik aan Liesbeth List denk. Zo eigen in haar hele wezen, haar manier van zingen, hoe ze beweegt, hoe ze praat, haar uitstraling. Een diva zonder het daaraan toegeschreven gedrag. Volgens de mensen die met haar gewerkt hebben een hele gulle collega, die de zon heel goed in het water kon zien schijnen en anderen ook het succes gunde.

In de meer dan vijftig jaar dat Liesbeth heeft gewerkt, voornamelijk als zangeres, maar ook als actrice, wisselden periodes van grootse triomfen en volledige stiltes zich af, maar altijd kwam het weer goed. Ze heeft zich weten te omringen met tekstschrijvers die voor haar precies de juiste nummers schreven of vertaalden en soms kwamen die zomaar op haar pad, zoals Frank Boeijen, die ze met regelmaat 'De God' noemde in interviews omdat hij haar na zo'n stille periode weer in de spotlights wist te brengen. Onlosmakelijk is Liesbeth natuurlijk verbonden met Ramses Shaffy met wie ze een twee-eenheid vormde, samen zijn ze verantwoordelijk voor één van de mooiste Nederlandstalige stukken, het door Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot geschreven 'Pastorale'.

Maar ook solo maakte Liesbeth furore, ze zong als geen ander de vertalingen van Jacques Brel. Mikis Theodorakis heeft haar persoonlijk verzocht om zijn Mauthausen liederencyclus op te nemen en daarnaast heeft ze in al die jaren een heel breed repertoire opgebouwd die tot het beste van de Nederlandse muziekgeschiedenis hoort. Naast in het Nederlands ook in het Engels, Frans en Duits.

Ik prijs me gelukkig dat ik Liesbeth een aantal keer in het theater heb mogen zien optreden. Een feest! Zij zong niet alleen een lied, zij wás het lied. Zoals zij bijvoorbeeld 'Dat Soort Volk' van Jacques Brel zingt is echt fenomenaal. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat ze werd benaderd door Albert Verlinde voor de rol van Édith Piaf in de musical over haar leven, die ze in 1999 en later nogmaals in 2008 speelde. Het is met afstand één van de prachtigste voorstellingen die ik heb gezien. Ik zat al dik in de tranen in de eerste tien minuten en bij de laatste scènes waarin Édith (Liesbeth) als een oud afgeleefd vrouwtje aan het eind van haar leven is gekomen had ik het helemaal niet meer. Toen ik Liesbeth na afloop bedankte voor de mooie voorstelling en wees op mijn rood doorlopen ogen zei ze: 'Dán hebben we het goed gedaan!'

In 2017 is er een musical over háár leven gemaakt met een werkelijk waanzinnig goede Renée van Wegberg in de rol van Liesbeth. Liesbeth zelf heeft zich met het maakproces bemoeid en meteen gezegd: 'Álles mag verteld ook de ellende en de shit'. Kort na de musical kondigde Liesbeth aan om zich uit het openbare leven terug te trekken. Bij haar was een vorm van dementie geconstateerd als gevolg van hersenletsel uit het verleden door een auto ongeluk. Haar laatste jaren woonde ze in een verzorgingshuis waar ze op 25 maart 2020 in haar slaap overleed met haar dierbaren om haar heen. Ze is 78 jaar geworden.

Mede door de pandemie zal de uitvaart in kleine besloten kring plaatsvinden. Liesbeth laat een prachtig oeuvre na die tot het Nederlands culturele erfgoed hoort. Ik hoop dat daar wijs mee wordt omgegaan zodat het voor latere generaties bewaard blijft.

Mama is boos!

Voor mij geeft deze mondiale pandemie duidelijk aan waarom ik over het algemeen niet zo heel erg dol ben op mensen, tegelijkertijd zie ik een ander gedeelte van diezelfde mensheid zoveel tot tranen toe ontroerende initiatieven ontwikkelen om anderen in deze verwarrende tijd te helpen en te ondersteunen. Gelukkig maar, er is altijd een balans, het is nooit zwart/wit, het is altijd yin en yang. Moeder Natuur is er heel goed in om die balans te bewaren. 

Voor Moeder Natuur zijn al haar kinderen haar even lief, voor haar is een grasspriet, een boterbloem of een eekhoorn van eenzelfde waarde en net zo belangrijk als een paard, een walvis of een mens. Moeder is liefdevol, geduldig en vergevingsgezind en tegelijkertijd moet ze soms moeilijke keuzes maken om als geheel te verbeteren of om met de meeste van haar kinderen te overleven. Er is altijd in ieder gezin een tegendraads moeilijk en onhandelbaar kind. Voor Moeder is dat de mens. Ze heeft door de eeuwen heen wat afgetobd met dat stuk vervelia. Maar zoals alle moeders, schikte Moeder wat in ten gunste van haar moeilijkste kind.

Moeder heeft het getolereerd dat de mens veel van haar andere kinderen en zelfs ook zichzelf ongelooflijk veel pijn en leed heeft aangedaan, het greep haar aan, maar als moeders iets hebben geleerd is het dat ze beter zwijgen, zo ook Moeder Natuur. Ze waarschuwde wel, liet haar teleurstelling of toorn blijken, maar de mens, arrogant en eigengereid als ie is, zuchtte, steunde, en klaagde wat, maar ging gewoon op de ingeslagen weg verder. Maar nu is de tijd gekomen dat Moeder het zat is. Mama is boos! 

Dat vervelende kind mens is nu echt te ver gegaan. De door haar zo zorgvuldig in stand gehouden balans wordt door die ellendelingen volledig verstoord. De klimaatveranderingen met alle gevolgen van dien, overstromingen en bosbranden, het is Moeder's manier om te laten weten dat het haar menens is, maar een groot gedeelte van de mensheid hoont het weg in plaats van in te zien dat ze Moeder en al het andere wat leeft aan het vernietigen zijn. Dan maar de harde middelen om de mens te laten ervaren dat ze helemaal niet zo superieur zijn zoals ze zelf denken. Moeder is nog altijd de baas, en dat laat ze nu, met pijn in haar hart, weten. 

Tegelijkertijd terwijl ze haar kracht laat zien, toont ze ook meteen haar vergevingsgezinde kant, doordat door haar actie de mens gedwongen is pas op de plaats te maken, laat Moeder zien dat wonderen nog altijd bestaan en zwemmen er dolfijnen en andere vissen in het plotselinge helderblauwe water van Venetië, is boven China voor het eerst sinds decennia de luchtvervuiling gedaald en ook de luchtkwaliteit in ons land is significant verbeterd. Moeder toont hiermee dat haar geduld op is, maar ook dat het nog niet te laat is, zoals moeders sinds het begin der tijden wil ook Moeder Natuur het beste voor haar kinderen, ál haar kinderen, maar schroomt zij niet om als het echt niet anders kan om dat ene kind ten gunste van al haar andere kinderen en zichzelf uit te bannen, niet voor even, maar voor altijd. Moeder laat ons nu nog de keus. 

Tegeltjeswijsheid 350

Toen was geluk... #53

Tijdens mijn lagere schooltijd hadden de meisjes (uitsluitend de meisjes!) een poesiealbum. Een klein boekje waarin anderen, meestal familieleden, vriendjes, vriendinnetjes en klasgenootjes, een versje schreven en op de andere pagina versieringen aanbracht met zogenaamde poesieplaatjes.

Eigenlijk zou het poëziealbum moeten heten, maar het hele idee is afkomstig uit Duitsland, en de boekjes kwamen daar ook vandaan met de opdruk 'Poesie', wat Duits is voor poëzie. Bovendien werd het op z'n Nederlands uitgesproken, ziedaar het poesiealbum. 

"Wil jij in mijn poesiealbum schrijven?" was een heel gewone vraag in de lagere schooltijd. Je kreeg het album dan mee om er thuis een versje in te schijven. Ik schreef meestal het volgende versje:

Als je eens een dametje bent

Met allemaal mooie spulletjes

En opgestoken krulletjes

Een hoedje met pompoentjes

En hoog gehakte schoentjes

Een jurkje van zij

Lieve Truusje denk dan nog eens aan mij

Er moeten, indien bewaard, nog heel wat albumpjes zijn waarin ik dit versje heb geschreven. De geijkte grapjes als, 'tip tap top de datum heeft een hoedje op' ontbraken natuurlijk ook niet. De datum was belangrijk om er in de verre, verre toekomst nostalgisch naar terug te kijken. 

Ik weet niet of er heden ten dage nog steeds poesiealbums zijn. Ik weet wel dat er vriendenboekjes bestaan voor zowel meisjes als jongens, maar daar vul je meestal antwoorden in op voorgedrukte vragen als: 'Wat is je lievelings eten' en 'Welke zanger(es) of groep vind je te gek?' 

Poesiealbum 

Vriendenboekje

Polder lockdown

Wat we de afgelopen week hebben kunnen zien, met als hoogtepunt afgelopen weekend, is dat er een bepaalde categorie laagschedelige Nederlanders is die zich geen reet aantrekken van de pandemie die zich over de wereld verspreid. Alle adviezen van de overheid slaan ze in de wind door toch met buitensporige aantallen tegelijk naar winkels, stranden, bossen en, hou je vast, milieustraten te gaan. De mensen die ik geïnterviewd heb zien worden waarin naar hun gedrag wordt gevraagd zou ik als vredelievend mens in hun gezicht willen stompen. Wie strikt hun schoenveters 's morgens? En erger nog, ze planten zich gewoon voort en ze hebben stemrecht.

Dus toen gisteravond er weer een persconferentie was aangekondigd dacht ik dat er duidelijkere maatregelen zouden worden afgekondigd, zodat ook de simpelen van geest het zouden begrijpen. Maar in plaats daarvan kwam er naast herhaling van wat al geldt een warrig verhaal met halve oplossingen waarbij burgemeesters het eigenlijk per stad en wijk maar zelf moeten bekijken. De bewindslieden gingen er nog steeds vanuit dat het gepeupel een eigen verantwoordelijkheidsgevoel heeft die ze zelf moeten gaan aanspreken. De bijna schattige naïviteit. Ik heb nieuws voor ze, er is een bepaalde laag van de bevolking die dat niet heeft en ook nooit zal krijgen. Het is een gemêleerde laag, van eigenwijze bejaarden en overmoedige jongeren tot uit eigenbelang handelende werkgevers die zeggen zich verantwoordelijk te voelen voor hun werknemers maar louter en alleen maar aan zichzelf en hun positie binnen het bedrijf denken.

Van dat wat gisteren werd gezegd is enkel duidelijk dat de maatregels tot 1 juni van kracht zijn, maar de maatregels zelf, daar is geen touw aan vast te knopen. Geen bijeenkomsten en die anderhalve meter is voor iedereen, behalve voor de eerder besproken hersenlozen, wel duidelijk. Horeca, scholen, kappers dicht. Helder, we lopen straks allemaal met raar haar. Verder moeten burgemeesters maar zien of ze winkels sluiten, markten door laten gaan en parken en stranden afsluiten. Dat kan dus per gemeente verschillen. Scholen? Daar wordt zo rond 6 april weer over nagedacht. Het is te vaag en te vrijblijvend er is geen duidelijkheid op die manier.

Verder denken de bewindslieden dat de hele bevolking zich zelf kan regulieren naar het niet met z'n allen naar buiten gaan, één per gezin naar de supermarkt, en zoveel mogelijk binnenblijven. We hebben allemaal gezien dat we met het verstandelijk beperkte gedeelte zitten dat tóch naar de bouwmarkt wil, tóch naar de gesloten grens met België rijdt omdat de Lidl daar goedkoper is, tóch met hun kinderen naar winkels gaan, die om onduidelijke redenen nog steeds open zijn, om zich daar te vervelen in plaats van thuis en ze daar ongecontroleerd in de rondte laten rennen en met hun vieze kleefhandjes overal aan laten zitten.

Ik begrijp dat voor veel mensen een complete lockdown zoals in de ons omringende landen een gruwel is. U moet mij als bewust alleenstaande met licht autistische kluizenaarstrekjes niet rekenen, ik heb hier het grootste gedeelte van mijn leven voor getraind, het maakt mij de pis niet lauw, maar de gedragingen van de éénhersencelligen laat zien dat het in deze toch de beste oplossing zou zijn. De dat-beslis-ik-altijd-zelf-nog-wel dan-ken-je-mij-nog-niet types hou je met met zo'n polder lockdown niet tegen. Die blijven in groepen of groepjes opereren, die kunnen niet de Action, Gamma en Hema links laten liggen. Die móeten gewoon naar het strand, park of bos ook al betekent dat hun dood. Wat in dit geval letterlijk zo zou kunnen zijn, of erger nog, die, door hun onverantwoordelijke gedrag, van een ander.

Beati pauperes spiritu zo luidt het gezegde maar het zijn in mijn ogen gewoon simpletons die net genoeg hersens hebben dat ze weten dat ze moeten eten en drinken om in leven te blijven. En poepen, dat weten ze ook, vandaar dat toiletpapier.

Tijdens de pandemie in de rij bij de milieustraat.

Hele gezinnen lekker dicht op elkaar in de rij bij de bouwmarkt in tijden van corona. 

In Memoriam: Kenny Rogers

Mijn eerste kennismaking met Kenny Rogers was zijn hit "Coward Of The County", wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds een geweldig nummer vind, het is zo'n verhalend liedje over Tommy een zachtaardige jongen die zijn vrouw komt wreken en de Gatlin boys de bar uit slaat. Kenny kon als geen ander zulke nummers zo zingen dat je het als een film aan je voorbij ziet gaan.

In zijn carrière schuwde hij controversiële onderwerpen niet om over te zingen. In "Ruby, Don't Take Your Love To Town" gaat het over een aan een rolstoel gekluisterde Vietnamveteraan en in "Reuben James" handelt het over een zwarte man die zich ontfermt over een wit kind. We hebben het over eind jaren zestig. Het was ook Kenny die een grote hit scoorde met "She Believes In Me", wat een openbaring bleek voor de vele fans van kroegenhits, want André Hazes maakte daar met het rijmwoordenboek op schoot "Sai Gelooft In Mai" (sic) van.

Kenny heeft ook vele duetten gezongen, o.a. met Dolly Parton, Sheena Easton en Kim Carnes. Naast zanger was hij ook acteur in twee speelfilms en verschillende tv-series. In 2016 vond Kenny het wel genoeg, na meer dan vijftig albums en zeventig singles ging hij op afscheidstournee een deed daar ook Nederland bij aan op 3 november 2016.

Kenny was vijf keer getrouwd en heeft vijf kinderen. Hij is op 20 maart 2020 op 81 jarige leeftijd overleden. Vanwege de corona-pandemie houdt de naaste familie een kleine privé-ceremonie. Er zal een publieke herdenkingsplechtigheid plaatsvinden wanneer dat weer mogelijk is.

Daniël Buter

Er zijn in deze verwarrende corona-tijden naast alle schokkende en verdrietige berichten ook veel mooie en positieve zaken te benoemen die juist in deze situatie mensen bij elkaar brengt. Als u het geluk heeft dat uw werkgever zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid neemt en u dus tijdelijk thuis bent en u op uw beurt weer uw eigen verantwoordelijkheid ter harte neemt en niet naar winkels, parken en stranden gaat, dan heeft u vast wel tijd om die prachtige verhalen en initiatieven tot u te nemen. Daarnaast gebeuren er nog wel meer dingen die ongelooflijk fijn en hartverwarmend zijn, zoals de beslissing dat de negentienjarige Daniël Buter definitief in Nederland mag blijven.

Door alles wat er nu gebeurt bent u het misschien vergeten, maar op 7 november vorig jaar werd de in Nederland geboren en getogen Daniël door de Immigratie- en Naturalisatiedienst opgepakt omdat hij, door fouten van zijn ouders en de gemeente, geen paspoort heeft. Wel had hij een burgerservicenummer omdat hij op het paspoort van zijn vader stond bijgeschreven, maar dat werd ook met terugwerkende kracht ingenomen. Zo kwam het dat hij vier weken in detentie in Rotterdam zat.

Afgelopen vrijdag liet het IND weten dat Daniël tóch in Nederland mag blijven. Hij is heel blij en vertelt dat het eerste wat hij nu gaat doen is het zoeken naar werk, zich gaat inschrijven voor een studie en een bankrekening openen.

Wat een heerlijk en positief bericht in deze bange tijden.

Daniël Buter

Maar de lente wist van niets

Vandaag is het lente en wil ik graag het gedicht van de Italiaanse journalist Irene Vella met u delen:

Het was 11 maart 2020, straten waren leeg,
winkels waren dicht en mensen bleven thuis
Maar de lente wist van niets
Bloemen bleven opkomen en opengaan
De zon bleef stralen
De zwaluwen keerden terug
De hemel kleurde rood en blauw
's Ochtends werd het brooddeeg gekneed en
de tulbanden in de oven geschoven
Het werd steeds later donker en 's ochtends drong het
licht zich vroeg binnen door de op een kier staande ramen

Het was 11 maart 2020, jongeren studeerden online
's Middags wachtte zoals gebruikelijk het tressette kaartspel
Het was het jaar waarin je alleen buiten mocht
om boodschappen te doen
Al gauw ging alles dicht, ook de kantoren
Het leger begon alle uitgangen en landsgrenzen te bewaken
Mensen werden ziek, maar er was niet genoeg plek voor
iedereen in de ziekenhuizen
Maar de lente wist van niets en de scheuten bleven uitlopen

Het was 11 maart 2020 dat iedereen verplicht in quarantaine
werd geplaatst
Opa's, oma's. families en ook jongeren
Toen werd het echt angstig
Alle dagen leken op elkaar
Maar de lente wist van niets en de rozen bloeiden opnieuw

Men herontdekte het genot om samen te eten
Om te schrijven en de verbeelding de vrije loop te laten
Om te lezen en je te laten meeslepen door de fantasie
Er waren er die een nieuwe taal leerden
Er waren er die gingen studeren en het laatste ontbrekende
doctoraalexamen haalden
Er waren er die begrepen wat is om echt met volle aandacht
lief te hebben
Er waren er die stopten met het voor lief nemen van de onwetendheid
Er was er één die het kantoor sloot en een eethuisje opende
met slechts acht couverts
Er was er één die zijn verloofde verliet en doorging met de liefde van
zijn leven

Het was het jaar waarin men het belang van een goede gezondheid
inzag en van oprechte genegenheid
Het jaar waarin de wereld leek stil te staan
Het jaar waarin de economie ten gronde ging
Maar de lente wist van niets en de bloemen maakten plaats
voor vruchten

En toen kwam de dag van de bevrijding
We zaten voor de televisie en de premier vertelde live op alle media
dat de noodtoestand ten einde was
Dat het virus had verloren
Dat alle Italianen samen hadden gewonnen
En toen gingen we de straat op
Met tranen in onze ogen
Zonder mondkapjes en handschoenen
Onze buurman omhelzend alsof het onze broer was

En dat was het moment dat de zomer aanbrak
Omdat de lente het niet wist
En was doorgegaan om er te zijn
Ondanks alles
Ondanks het virus
Ondanks de angst
Ondanks de dood
Omdat de lente van niets wist
En iedereen leerde
Wat de kracht van leven is

© Irene Vella

Desperate tijden

Ik voel me niet te groot om te vertellen dat ik de laatste tijd zo af en toe even moet huilen. Niet dat ik als een slappe vaatdoek over de bank lig te snikken, maar zo bij het zien en horen van het nieuws over de situatie waar we wereldwijd corona-technisch gezien inzitten wordt het me soms teveel en komen er traantjes. Traantjes van onmacht, over het leed van anderen, over het niet weten hoe en wat.

Ik heb menigmaal al gedacht: wat ben ik blij dat mama dit niet meer mee hoeft te maken en denk dan meteen aan de ouders van lieve vrienden, die het, desgevraagd, gelukkig nog allemaal goed maken. Ik hoor van de intens verdrietige ervaringen van mensen die hun oude ouders niet kunnen bezoeken en dat er bij uitvaarten noodgedwongen een quotum is ingesteld over wie er wel en niet bij aanwezig mogen zijn.

Het ene na het andere evenement wordt, terecht, geannuleerd. Ik hoorde over een later in het jaar te houden voetbalpartijtje en iets met auto's wat geen doorgang kan vinden. Maar nu ook het Grand gala Eurovision de la chanson Européennes wordt verplaats naar volgend jaar en er dit jaar voor het eerst sinds 65 jaar geen Eurovisie Songfestival zal zijn komt het bij iedereen pas echt goed aan dat het menens is, en ik geloof zelfs dat dit één van de Bijbelse voortekenen is dat het eind van de wereld nabij is.

Ik heb ook even contact gehad met buitenlandse vrienden, ja ja ik ben een man van de wereld, en ze maken het allemaal goed, zijn thuis aan het werk en houden zich strikt aan de opgelegde regels. Twee van hen zouden in april naar Nederland komen, maar vanzelfsprekend kan dit nu geen doorgang vinden. De directeur van het bedrijf waar ik werk houdt, bijna dagelijks, via persoonlijke mail contact met alle medewerkers. En dat vind ik te prijzen. Daarin zet hij uiteen welke keuzes hij maakt en waarom. Dat het niet de keuzes zijn die ik als verstandig acht is in deze niet belangrijk. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de 1900 medewerkers, zo meldt hij, maar vindt toch dat het om diverse uiteenlopende en elkaar ook tegensprekende redenen noodzaak is de winkels open te houden. Ik vraag me af als er één of misschien wel meer van die medewerkers corona-gerelateerd ziek wordt, of erger, hij daar dan ook volmondig de verantwoording voor zal nemen.

Ik begrijp volkomen de moeilijke afwegingen, maar ik blijf zeggen dat de overheid hierin leidend moet zijn en beslissingen moeten nemen voor ondernemers die de keuze niet kunnen of willen maken. Want dat staat ook in de mails dat die beslissingen door het bedrijf strikt worden opgevolgd.

Zelf blijf ik, als er niet van mij verwacht wordt dat ik acte de présence geef, vanzelfsprekend thuis en ga de deur niet uit. Gelukkig is het erg stil in de winkel, maar ik vind toch dat mijn 1899 collega's en ik onnodig risico lopen, en nu is het voor mij als oude man wiens leven enigszins wel voltooid is nog niet eens zo heel erg, maar er zijn zoveel jonge mensen in dienst en ouders van kinderen. Nu ja, ik hoop dat de overheid de restricties op korte termijn wat aan zullen gaan scherpen. We wachten het af.

Voor iedereen: houd je eigen veiligheid en die van anderen goed in de gaten.

Tegeltjeswijsheid 349

Wie?

Voorop verteld: met veel plezier ga ik naar mijn werk, ik heb leuke collega's en de werkzaamheden zijn plezierig. Maar nu met het coronavirus en alles wat we er over horen en zelf meemaken ging ik ervan uit dat de winkel de deuren voor bepaalde tijd zou gaan sluiten. Zeker omdat o.a. rechtbanken, theaters, bioscopen en bibliotheken de deur tijdelijk op slot doen, alle horeca dicht is, bij tv programma's geen publiek meer aanwezig mag zijn en er zeer pijnlijke maatregelen worden genomen bij het aanwezig kunnen en mogen zijn bij uitvaarten, kon ik me niet voorstellen dat een budget kleding- en schoenenwinkel in belangrijkheid de voorgaande voorbeelden zou overstijgen.

Echter moet men in het leven het onverwachte verwachten, dus vooralsnog zijn we open. Zelf ga ik op dit moment de deur niet uit en blijf binnen, heb afspraken die stonden met dierbare vrienden afgezegd om die op een later tijdstip opnieuw te maken. Maar ik diende mij gisteren wel te melden op mijn werk. Gelukkig kan ik op de fiets, met het openbaar vervoer reis ik vanzelfsprekend nu ook niet. Ik vroeg me wel zeer oprecht af: wie zijn de mensen die in de huidige situatie komen winkelen? Ik had voor mezelf wel een idee, en ik had, zo bleek gisteren, het volledig bij het rechte eind.

Allereerst zijn het de bejaarden tot hoogbejaarden, de mensen, zeg maar, die premier Rutte in zijn speech heeft aangeduid als kwetsbare groep waarvoor jongere mensen zich moeten laten besmetten met het virus om zo groepsimmuniteit op te kunnen bouwen voor een beschermende muur om hen heen. Die groep, waarbij de kinderen en kleinkinderen beter even niet langs kunnen gaan, komt wel winkelen.

Daarnaast zijn er de ouders met kinderen, die ouders die met veel misbaar uit hebben geroepen dat hun kinderen op school zoveel gevaar lopen op besmetting, lopen, nu de scholen dan zijn gesloten, met de vruchten van hun schoot winkel in en winkel uit. Soms wel drie of vier kinderen en u weet hoe meer kinderen het gezin telt hoe groter de kans is dat ze helemaal nergens voor zijn ingeënt en dus zeer vatbaar zijn.

En als derde groep zijn de mensen met een afstand tot de maatschappij te herkennen. Zij die totaal geen weet hebben van wat er om hen heen gebeurd, het zijn dezelfde mensen die in totale verbazing zijn als blijkt dat er op 24 december, kerstavond, geen koopavond blijkt te zijn. Tot die groep behoren ook de mensen die dat hele corona nog gewoon een griepje vinden wat binnen een paar dagen of hooguit twee weken over is, die gewoon publiekelijk snotteren en hoesten zonder te beseffen dat het niet om hen gaat maar om anderen die zij zouden kunnen besmetten, de zogenaamde alleen-op-de-wereld-mensen.

Ik heb het met een mengeling van verbijstering en vermaak aangezien, en nee, druk was het niet, er zijn gelukkig veel meer verstandige mensen die de situatie wel serieus nemen en hun plan trekken zonder te panikeren. Het bedrijf maakt zich wel op voor een op handen zijnde door de overheid verordonneerde tijdelijke sluiting, want alle leveringen zijn reeds stopgezet, er is een werktijdverkorting aangevraagd en geplande acties gaan niet door.

Nu de overheid merkt dat een aanzienlijk deel van de bevolking zichzelf niet kan regulieren in deze, en dat het nu juist die kwetsbare groep is, zal een lockdown zoals in de ons omringende landen uiteindelijk toch ons lot zijn. De dat-beslissen-we-uiteindelijk-altijd-zelf-nog--wel-houding waar de Nederlanders zo prat op gaan ontploft dan in ons gezicht.

Herinnert U zich deze nog? #154

HAYSI FANTAYZEE

"JOHN WAYNE IS BIG LEGGY"

1982

Geen hitnotering

Haysi Fantayzee bestond naast Jeremy Healy en Kate Garner, hier in de clip, ook uit keyboardspeler Paul Caplin die tevens het vriendje van Kate was. Ze hebben bestaan van 1981 t/m 1983 en ze liftten mee op de zogenaamde 'Blitz-beweging' van begin jaren tachtig met o.a. Adam & the Ants, Bow Wow Wow en Culture Club. Hun muziek was een bijzondere combinatie van country, reggae en electropop. 

Hier in Nederland heeft Haysi Fantayzee nooit een hit gescoord, maar toch ken ik dit nummer omdat het toen hoog genoteerd stond in de destijds populaire Europarade, waar hitparades van diverse Europese landen met elkaar een samenwerkingsverband aan gingen. En omdat deze single in andere landen wel een hit was kwam het in de Europarade terecht.

Het liedje lijkt op een kinderliedje, maar het gaat over hoe Europese kolonisten de inheemse bevolking van Amerika behandelden. Het gaat nog verder, de tekst verhaalt van een kolonist die, omdat zijn patroongordel hem in de weg zit, anale sex heeft met een inheemse vrouw. Jeremy kwam op het idee na het lezen van het boek 'Burn My Heart At Wounded Knee' van historicus Dee Brown.

Normaliter zou een lied over zo'n onderwerp, zeker in de jaren tachtig, worden verbannen van de BBC. Maar men dacht met een nonsens-tekst van doen te hebben bij 'Shotgun, gimme gimme low down fun boy, okay, showdown'. Daardoor trad Haysi Fantayzee op bij 'Top Of The Pops' en zelfs bij een kinderprogramma op zaterdagochtend. 

Na Haysi Fantayzee heeft Kate nog een korte solocarrière gehad en is daarna in de fotografie gegaan in Los Angeles. Jeremy is DJ geworden en een albummixer voor andere artiesten waaronder zijn vroegere schoolvriend Boy George. Paul heeft verschillende bedrijven gehad maar maakt sinds 2012 weer muziek samen met zijn vrouw Zeetah Massiah.

*Waarschuwing!: Zoek niet op 'Bienenstich - John Wayne ist der Größte', ik herhaal, zoek niet op 'Bienenstich - John Wayne ist der Größte'. 

Corona, c'est les autres

Een verwijzing naar Jean-Paul Sartre's uitspraak 'L'enfer, c'est les autres' (de hel dat zijn de anderen). Ik kwam erop doordat ik vernam dat er mensen waren die op zaterdagavond gewoon naar de cafés en andere uitgaansgelegenheden zijn gegaan, ondanks dat vanuit overheidswege met klem is verzocht om pas op de plaats te maken betreffende het samenkomen met anderen. Daarnaast bleken er een groot aantal Belgen, waar de lockdown al eerder een feit was, de grens over te komen om in ons land te gaan winkelen en horecagelegenheden te bezoeken. Het hersenloze gedrag is dus niet typisch Nederlands.

We bevinden ons dan nu ook in een surrealistische tijd, ik zei het eerder al. Niemand van ons heeft ooit zoiets meegemaakt. Inclusief onze bewindslieden, voor wie ik bewondering heb op de manier waarop zij dit ook voor hen onbekende pad bewandelen, steunend op de bevindingen van experts. Experts die ook steeds weer nieuwe zaken ontdekken en veel weten maar ook niet alle wijsheid in pacht hebben. Dat bleek bij de 16 jarige Sehraz wiens klachten door de artsen werden afgedaan als 'gewoon thuis uitzieken', want corona voor iemand van zijn leeftijd, dat kon niet. Pas na zes dagen is hij toch opgenomen met als diagnose corona en ligt nu in coma op de intensive care.

Wat we zeker weten is dat we wat betreft dit virus niets zeker weten. Mede doordat mensen zelf de ernst niet inzien zijn er nu verregaande maatregelen afgekondigd. Naast beperking van reisbestemmingen, het verbieden van alle theatervoorstellingen, concerten en andere bijeenkomsten met meer dan honderd mensen zijn nu ook alle scholen, horeca en sportclubs dicht tot minstens 6 april. Ik ga ervan uit dat er nog deze week meer beperkingen komen, zoals winkels dicht behalve supermarkten die dan, vermoed ik, een toegangsprotocol krijgen waarbij er niet meer dan een vooraf te bepalen aantal mensen binnen mogen zijn. Maar alle werkzaamheden die niet op de lijst met vitale beroepen staan zullen worden gestaakt, en terecht.

Dit is geen tijd voor stoerdoenerij. Ik ga ervan uit dat omdat ik geen vitaal beroep uitoefen nog deze week zal vernemen dat ook bij ons de deuren voor een bepaalde tijd zullen sluiten, sterker nog, het zal me verbazen als dat niet zo zal zijn. Het is merkbaar stiller dan anders, en men wil al minimale bezetting doorvoeren. Ik kan me ook niet voorstellen dat ze door halsstarrigheid besmettingen of erger op hun geweten willen hebben. Maar als de onderneming het niet zelf kan/wil beslissen, zal ook de overheid hierbij de doorslag moeten geven.

Mijn sportschool was eerst nog open, want nooit meer dan honderd mensen tegelijk binnen, maar ook zij hebben door de nieuw afgekondigde maatregelen tot in ieder geval zes april het slot op de deur gedaan. Zelf ben ik niet meer gegaan, want ik probeer ondanks alles nog wel enigszins helder na te denken. Ik ben niet zozeer bang voor mezelf, al zit ik als oude man in de risicogroep, maar meer om drager te zijn van het virus zonder het nog te weten en dan anderen te infecteren.

Voor mij persoonlijk zal thuisblijven geen grote opgave zijn, als bewust alleenstaande weet ik niet beter. Maar ik denk dat niet elke relatie bestand is tegen het plotseling dagenlang in huis zitten met elkaar en eventueel de kinderen zonder de mogelijkheid om het zich vervelen te verplaatsen naar winkels, bioscopen, sportvelden en ander vertier. Doorstaan jullie dit, dan kan niets jullie meer breken.

Voor alle lezers van mijn blogjes: Let de komende tijd op jezelf en op elkaar en laten we virtueel het glas heffen op betere tijden!

Coronahulp

Het rondwarende coronavirus maakt dat niets meer zeker is. Blijven de scholen nog open of gaan ze, net als in de andere Europese landen dicht? Gaan die ouders dan niet met die kinderen in overvolle supermarkten lopen zoals ze nu wel doen? Is daarom een complete lockdown, zoals in Italië niet gewoon beter? Is het verstandig om vakanties te boeken, dan wel geboekte vakanties te annuleren? Zullen Nederlanders in dit specifieke geval iets minder Nederlands zijn en niet meteen het woord compensatie in hun mond nemen, iets met overmacht namelijk?

Maar alle ellende en het ontregelen van de maatschappij ten spijt gebeuren er ook positieve dingen. Zo bieden op social media onder de noemer 'coronahulp' mensen hun hulp aan aan anderen, vaak zwakkeren in de samenleving voor wie dit virus wel degelijk levensbedreigend kan zijn.

June:
'Hoi allemaal. Wegens het 3 weken dicht gaan van mijn school wil ik aankomende tijd met liefde (gratis) oppassen op kinderen in Leeuwarden als de ouders wel gewoon moeten werken'.

Nasimah:
'Voor iedereen in de zorg in Nijmegen die na een dag bikkelen in een lege supermarkt terecht komt: Op dinsdag 17 maart maak ik Lehdes en op dpnderdag  19 maart maak ik Loubia. Kom maar een bakje halen na het werk.'

Renee:
'Mijn oudste dochter zei gisteravond: "Mam ik ga morgenochtend even langs bij onze bejaarde buren om te vragen of ik boodschappen kan halen voor ze'.

Laura:
'Wij hebben een vakantiehuisje op de Veluwe en willen dit komend weekend graag aanbieden aan bijv. verpleegkundigen uit Brabant die even wat ademruimte nodig hebben.'

Isa:
Beste volgers die zelf niet in Amsterdam wonen maar waarvan de hulpbehoevende ouder(s)/familie wel, bij deze bied ik mijn hulp aan om boodschappen voor ze te doen. Ik kom uit de Kaukasus, het ergste is al achter de rug voor me'.

Anna:
'Als iemand in Utrecht Zuid coronahulp nodig heeft: ik heb een fiets met een mandje voorop en ben niet bang hem te gebruiken.'

Bianca:
'Ik heb mijn vlucht geannuleerd dus 3,5 week geen reet te doen. Wie heeft er hulp nodig in dit land? Ik kan oppassen, handgels inpakken, eten bezorgen, boodschappen doen, mensen heen en weer rijden. Maakt niet uit waar in het land maar woon zelf in Amsterdam.'

En zo zijn er vele, vele berichtjes van mensen die op wat voor manier dan ook hun hulp aanbieden in deze onzekere tijden.

Hamsteren

Mijn Pavlovreactie bij tegenslagen en andere onverkwikkelijke gebeurtenissen is mezelf terugtrekken om de ontstane situatie te verwerken, het hoofd te bieden en het blokkeermechanisme langzaam in mijn eigen tempo te ontmantelen. Het voordeel, als ik dat in deze zo mag aanduiden, voor mij in de coronacrisis is dat ik als ba'er er al aan gewend ben en het zeer prettig vind om de meeste tijd alleen door te brengen. Dus wat dat betreft hoef ik niet zo heel veel aan mijn levensstijl te veranderen.

Zoals ik in het blogje gisteren al vermeldde weet ik niet zo goed wat ik aan moet met het hele fenomeen 'hamsteren'. En of dat nu in onze hoofden zit of dat het echt noodzakelijk is doet hier nu even niet ter zake. Theoretisch zou het kunnen dat ook in Nederland er een complete lockdown komt en we niet meer naar buiten kunnen/mogen of ik zou zelf besmet kunnen raken en dan dien ik vanzelfsprekend thuis te blijven. Als ba'er moet ik dan vooruit denken. Dus besloot ik gisteren om dan een boodschappenbriefje te gaan maken waar ik mijn visie van hamsteren op losliet. Op de foto hieronder kunt u zien wat ik dan heb ingeslagen anders of meer dan normaal. U kunt het zien als een soort leidraad wellicht als u zelf ook niet zo goed raad weet hiermee. Ik begon met mezelf af te vragen waar ik absoluut niet zonder kon. Het antwoord was koffie en wijn. Dus die stonden als eerste er op. U kunt gerust andere prioriteiten hebben, dat geeft niets, daar bent u niet minder om, maar het is een mooi startpunt en dan volgt de rest min of meer vanzelf.

Ik durf te zeggen dat ik gisterochtend een beetje angstig was. Angstig om naar de supermarkt te gaan. Best vreemd want het is een gang die ik minstens twee keer per week maak, maar het voelde nu op één of andere manier anders. Eenmaal aangekomen zag ik meteen dat hier meer, zelfs veel meer, dan honderd mensen in een beperkte ruimte aanwezig waren. Het was niet zoals op de gedeelde foto's op social media, er was nog voldoende van alles aanwezig. Eenmaal in de ongewoon lange rij bij de kassa ervoer ik iets wat naar mijn gevoel het meest leek op de aanzet van een paniekaanval. Zomaar uit het niets. Ik voelde me raar in m'n hoofd en hield met beide handen het supermarktkarretje stevig omklemt als houvast. Ik probeerde me voor de omgeving met al die mensen af te sluiten en lette bewust op mijn ademhaling en kreeg het ontzettend warm. Na verloop van tijd ging het weer weg. Het was een curieuze ervaring. Mijn aversie voor mensenmenigten is er dus niet voor niets, maar soms moet je wel. Tegelijkertijd is het officieel: ik kan niet zo goed omgaan met crisismomenten, echt of in ons (mijn) hoofd, als dat betekent dat ik me geheel tegen mijn natuur in onder de mensen moet begeven in plaats van me terug te trekken. Ook als beginnend bejaarde blijk je nog wel wat over jezelf te kunnen leren.

Nou, hiermee moet ik dan een eventuele quarantaine mee kunnen doorstaan. 

Zuur realistisch

Er gebeurt nogal wat zo om ons heen de laatste dagen, en het kan zomaar per dag, wat zeg ik, per uur verschillen. Het coronavirus grijpt om zich heen, en de maatregelen om het virus zoveel mogelijk in te perken worden steeds ingrijpender. Ik had in eerste instantie een 'het zal wel loslopen-houding', maar aangezien ik gaandeweg door kreeg dat niemand, ook de deskundigen op het gebied niet, nou echt precies weet over hoe het virus zich ontwikkelt en dat er besmettingen zijn waarvan niet te achterhalen valt waar die vandaan komen. Tel daarbij op dat er mensen zijn die besmet zijn en niet ziek worden maar wel anderen kunnen besmetten, dan kijk ik er toch met andere ogen naar.

Momenteel voel ik me een weinig ontheemd, het is alsof ik naar een film kijk, niet volledig beseffend dat het allemaal echt gebeurd. Enigszins surrealistisch. De maatregelen die worden genomen, ik hoor ze aan maar het landt niet echt. Ik kreeg mail dat de theatervoorstellingen die ik zou gaan bezoeken niet doorgaan, ik hoor van vrienden dat ze tot eind van de maand vanuit huis moeten gaan werken. Er hangt een brief op de toegangsdeur van mijn appartementengebouw met verschillende aanpassingen. Ik was mijn handen wat vaker met water en zeep, handgel, zo heb ik inmiddels geleerd, is niet zo heel best. Omdat mijn sportschool kleinschalig is en er nooit honderd mensen tegelijk aanwezig zijn mag deze tot nader order de deuren openhouden. Op mijn werk is er een klein adviserend protocol en bof ik dat ik er, als enige man, een eigen toilet heb.

Een groot aantal mensen in het onderwijs zijn het er niet mee eens dat de scholen vooralsnog openblijven, maar wat te denken van winkelmedewerkers en mensen in het openbaar vervoer en andere beroepen die niet vanuit huis kunnen worden beoefend? In Nederland heerst er veelal een 'alles moet gewoon doorgaan' cultuur. In mijn arbeidzame leven heb ik altijd met fascinatie gekeken naar die collega's die hoestend en proestend met waterige oogjes op het werk verschenen met de mededeling tussen twee hoestbuien door: "Ik voel me echt belabberd, maar ik denk ik ga gewoon werken hoor". Waarom??? Blijf lekker thuis en kom hier niet de boel aansteken. Maar ze wilden horen dat het zo goed van ze was, en daarnaast, ziek zijn wordt bij de meeste bedrijven eigenlijk op gelijk niveau gesteld als fraude. Men gaat er standaard vanuit dat men de boel flest. Dan begrijpt u dat het aanbevolen 'bij milde klachten thuisblijven', wat nu het devies is, bij zowel de 'kijk mij halfbakken aan het werk gaan-mensen' en de categorische wantrouwenden betreffende zieke medewerkers kortsluiting doet ontstaan in de hersentjes.

In Italië zijn er al veel sterkere beperkingen, daar zijn ook winkels dicht en moet je kunnen aantonen waarom je op straat bent en riskeer je een boete als je je daar onrechtmatig bevindt. Het is niet ondenkbaar dat dit hier ook binnen afzienbare tijd zo zou kunnen zijn. Ik hoor ook dat mensen gaan hamsteren, en ik blokkeer dan, ik zou niet weten wat en hoe? Hoe hamster je? Wat hamster je? Ik koop mijn boodschapjes altijd voor een dag of drie, vier. Vandaag ga ik naar de supermarkt om tot zondag eten te kopen, maar moet ik nu meer kopen dan anders voor het geval we niet meer de straat op mogen? U merkt het al, ik kan daar niet zo goed mee omgaan. Ik zal een brood extra kopen, dat is in te vriezen, misschien wat blikjes soep? Pasta? Rijst? Maar daar moet dan wel wat bij, want wie eet nu enkel pasta of rijst? Maar wat?Nu ja, ik zie wel.

Voorts hou ik me vast aan de officiële berichten van de overheid, ik negeer zoveel mogelijk het gekrakeel van Jan en alleman van het 'Het valt wel mee, het is allemaal zo overdreven' tot 'We gaan er allemaal aan!' Daarnaast ben ik niet zo'n super sociaal mens met vele contacten, dat is in deze dan een plus. Voor mezelf ben ik niet zo bang, maar ik zou het verschrikkelijk vinden als ik, zonder te beseffen, anderen zou besmetten. En bovenal hou ik, voor zover ik dat heb, mijn gezond verstand betreffende de dingen die ik wel of niet ga ondernemen.

Nutteloze weetjes

Er is een universiteit in de wijk Flogsta in Uppsala, Zweden waar de
studenten om precies 22.00 uur stoppen met wat ze aan het doen zijn
om vervolgens collectief te gaan schreeuwen vanaf hun balkons,
daken of vanuit hun ramen. Dit is om stoom af te blazen van alle
stress vanwege examens e.d.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vaak praten zowel mannen als vrouwen met een lagere stem als ze
met iemand converseren die ze aantrekkelijk vinden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Pas in 1841 kwam er wetenschappelijk bewijs dat er dinosaurussen
hebben bestaan. Tot die tijd werd gedacht dat die grote versteende
botten aan een uitgestorven menselijke reuzensoort behoorden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bladeren bij elkaar harken vernietigt ecosystemen. Gevallen bladeren
creëren een natuurlijke laag waar o.a. vlinders, eekhoorns, padden,
wormen en nog veel meer dieren voedsel en bescherming vinden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1967 was er een theorie in Amerika dat ergens rond 1985
Amerikanen nog maar 22 uur per week zouden werken en op hun
38e met pensioen zouden kunnen gaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 1964 exposeerde een Zweedse kunstgalerie vier schilderijen van
de onbekende schilder Pierre Brassau. Iedere kunstcriticus was vol lof
over het avant-gardistische werk van de kunstenaar, behalve één die
zei: 'Alleen een aap maakt zoiets'. En die had het juist. Het was een
actie van een journalist die de kunstcritici wou testen. Pierre was in
werkelijkheid een vierjarige chimpansee genaamd Peter.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
The Poison Garden is een tuin vol met dodelijke planten. Toen de
Duchess of Northumberland de English Garden overnam in 1995, wilde
ze deze inrichten met iets wat kinderen zou interesseren. "Wat pas echt
interessant is om te weten is hoe een plant je kan doden, hoe degene dan
doodgaat en hoe die zich voelt net voordat ie doodgaat". aldus de
Duchess.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De rivaliserende pizza ketens in Amerika, Domino's, Papa John's,
Pizza Hut en Little Caesars kopen hun kaas allemaal bij dezelfde man:
James Leprino. Zijn bedrijf verkoopt 50.000 ton kaas per jaar.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Winston Churchill voorspelde 89 jaar geleden al dat er ooit
laboratoriumvlees zou komen. "We shall escape the absurdity of
growing a whole chicken in order to eat the breast or wing by growing
these parts separatly under a suitable medium".

Duchess of Northumberland.

Peter 'Pierre Brassau'. 

Conversion therapy

De Minister van Justitie van Canada, David Lametti, wil conversion therapy in zijn land verbieden. Conversion therapy zijn therapieën die homo's zouden kunnen 'genezen'. Het Canadese kabinet heeft een wet voor het verbod ingediend. Ook worden Canadezen die hun minderjarige kind naar het buitenland brengen om daar zo'n soort behandeling te laten ondergaan strafbaar. 'Deze praktijken moeten uit ons land verdwijnen, de therapieën die homo-jongeren zouden kunnen veranderen in hetero's zijn immoreel. Bovendien zijn ze gebaseerd op een leugen, alsof iemand met een andere geaardheid slecht is en gerepareerd moet worden.' Men verwacht dat het wetsvoorstel een meerderheid in het parlement krijgt.

In Duitsland is vorig jaar ook een wet aangenomen die deze walgelijkheden verbiedt. Als u denkt dat zulks in Nederland natuurlijk allang verboden is, moogt u opnieuw denken. Vorig jaar riep de Tweede Kamer het kabinet op om ook zo'n wet aan te nemen. Maar de gristelijke partijen stemden toen tegen dit voorstel. Dit zijn dezelfde partijen die nu instemmend knikkend in hun krantje het Reformatorisch Dagblad kunnen lezen dat: 

Niet corona heerst, maar God regeert. Het coronavirus is slechts een tweede oorzaak, een middel in Gods hand. Hij zendt ziekte zoals ooit de plagen in Egypte, om de mens tot inkeer te brengen. Christenen hoeven daarvoor niet te verwijzen naar China, Iran of Italië. Ze hoeven ook geen verwijten te maken aan een overheid die abortus en euthanasie verdedigt of Nederland een genderideologie opdringt. Laten ze de hand in eigen boezem steken en zichzelf onderzoeken.

Ja, ik heb ook een weinig in mijn mond gevomeerd toen ik het las. Maar niet alleen de gristelijken hebben tegen gestemd, ook PVV en FvD zagen niets in het voorstel om Nederlandse jonge lhbt'ers te beschermen tegen deze weerzinwekkende praktijken. Deze twee partijen zijn ook niet zo heel pro lhbt. Ja, alleen als zij er moslims mee in een kwaad daglicht kunnen zetten, dan worden termen als 'onze homo's' ineens in de mond genomen, maar in het fascistische gedachtegoed wat zij nastreven is slechts ruimte voor de witte alles overheersende heteroman en zijn kinderen barende, haar man gehoorzamende en haar dagen in het huishouden doorbrengende witte, liefst blonde, vrouw.

Denkt u nog eens aan de standpunten van deze gristelijke en fascistische partijen als wij, zo God dan wel corona ons niet al van de aardbodem hebben gevaagd, volgend jaar mogen gaan stemmen?  

Toen was geluk... #52

Voordat er zo rond 1987 de afzichtelijke bedrijfsuniformen werden ingevoerd bij V&D, waar ik toen werkte, mochten we onze eigen kleding aan, waar wel wat restricties aan verbonden waren. Geen spijkerbroeken, geen sportschoenen en er moest een das om. Begin jaren tachtig waren opeens leren stropdasjes in zwang, dus naast allerhande stoffen stropdassen had ik ook leren stropdasjes in verschillende kleuren. Zoals op de foto's te zien is in rood, zwart, roze en grijs. Maar ik kan me ook een witte herinneren en ik geloof ook een kobalt blauwe. Dit alles om volgens de voorschriften op het werk te kunnen verschijnen. 

In die tijd droeg men die leren stropdasjes trouwens ook gewoon in de vrije tijd. Sokken waren destijds altijd wit zoals op foto drie is te zien. Afschuwelijk, maar in die dagen liep je voor gek als je geen witte sokken aan had. 

4us

Op dit moment is 0,0014% van de wereldbevolking besmet het het coronavirus. De beelden van hoe de wereld ermee omgaat is een combinatie van een rampenfilm en comedy. Donald Trump roept zonder enige kennis van zaken allerlei dingen, maar dat is iedereen wel gewend, zoals de uitlatingen van die vervelende maar onvermijdelijke oom op verjaardagen. In Italië en bepaalde gebieden in Frankrijk zijn alle scholen dicht, terwijl bekend is dat het virus zich nu juist niet verspreid onder jonge mensen. In Nederland is heel Noord Brabant tot lepragebied verklaard door het RIVM. Men wordt met klem verzocht om met maar de mildste klachten thuis te blijven, geen contacten aan te gaan, niet te gaan werken, etc. Echter, zo zei de RIVM-meneer in hetzelfde betoog: 'Even naar de supermarkt kan wel'. Ik distilleer daaruit dat men supermarktmedewerkers naar hartenlust mag en kan besmetten. Totale waanzin dus omdat men er de vinger nog niet helemaal achter heeft. Ik heb hier en daar ook al gemondkapte mensen gezien, gewoon op straat, terwijl toch wel duidelijk is dat het geen zin heeft. Ik mag dan ook erg graag analyses lezen van mensen die vanuit hun professie er een nuchtere kijk op hebben, zoals Richard Steenvoorden:

'Nee ik ben niet bang voor het coronavirus. En nee, het is niet zo onschuldig als een griep, maar ook niet zo gevaarlijk als men denkt. Je hoeft je alleen zorgen te maken om de zwakkeren en ouderen in onze omgeving. Dus geef ik de volgende tips: Was je handen regelmatig met zeep. Zeep is een wondermiddel! Waarom? Het nieuwe coronavirus heeft een 'enveloppe' wat betekent dat het een celmembraan heeft. Dat membraan bestaat uit vetten en deze vallen uitéén als dit in aanraking komt met zeep.

Antibactieriële zeep heeft GEEN extra nut
- Het is slecht voor het milieu
- Zorgt voor resistente bacteriën
- Helpt niet tegen een virus
- Zorgt voor toename allergieën
Alcohol kan bij virussen met een enveloppe wél helpen.

Gezichtsmaskers zijn vooral schijnveiligheid voor de gebruiker. Ze werken goed voor het filteren van stofdeeltjes, maar de deeltjes waarin het virus zit zijn veel kleiner. N95 maskers werken in 95% van de gevallen, maar zijn voor onze zorgprofesionals.

Als je niest of hoest doe het dan in je elleboog en NIET in je hand of zakdoek. Het is de beste manier om ziekmakende deeltjes te verspreiden. Prettig voor jezelf en anderen. Als je ziek wordt, vermijd dan het contact met andere mensen. Koorts is het meest voorkomende (87.7%), daarna lichte hoest. Blijf vooral uit de buurt van ouderen. Kinderen zijn geen risicogroep, Van de 44.000 besmettingen in China waren er maar 416 kinderen van onder de 9 en zijn er geen doden gevallen.

Als je het vergelijkt met de varkensgriep, loopt de wetenschap nu al iets voor op de aanpak van toen. We zijn nu 65 dagen verder na de eerste vaststelling (1 december). Laten we hopen dat er nu nog sneller een vaccin is!

Luister vooral niet naar mensen met Facebookwijsheid, maar luister naar de professionals en laat je niet bang maken. Je zal het hoogstwaarschijnlijk NIET krijgen, een kleinere kans dat je je echt ziek voelt en een nog kleinere kans dat je eraan overlijdt. Geef je immuunsysteem even 'n boost door gezond te eten. Wees voorbereid in middelen voor eventuele symptoonverspreiding, maar doe dit met mate en ga niet egoïstisch massaal spullen inslaan zodat anderen die het wellicht echt nodig hebben het niet meer kunnen kopen. Denk aan anderen!

En als afsluiter: blijf je handen ook wassen als deze hype voorbij is. Een stuk hygiënischer en helpt ook bij risicovermindering voor de gewone verkoudheid of griep.'

Wat in het vat zit....

De elfjarig Tjits Drenth had een rebus opgelost van Jamin in 1940, echter waarschijnlijk doordat de oorlog uitbrak heeft ze de rebus nooit op de bus gedaan. Daar kwam de inmiddels 91 jarige Tjits achter toen ze samen met haar dochter haar papieren aan het uitzoeken was. Ze had het bijna weggegooid, maar dacht dat Jamin het misschien leuk zou vinden om het in hun archieven te hebben.

Maarten Steinkamp de grote baas bij Jamin was er zeker blij mee, er is helemaal geen archief uit de jaren 1938-1950 aanwezig. Van die prijsvraag had niemand die nu bij het bedrijf werkt ooit gehoord, ook niet van het figuurtje uit de rebus Baron Benjamin. De prijzenpot was trouwens niet mis, duizend gulden aan prijzen, in 1940! De hoofdprijs was een buizenradio ter waarde van 195 gulden.

Maar hierbij stopte het niet voor Jamin. Medewerkers hebben op internet gespeurd naar het type radio van de prijsvraag. Dat was niet eenvoudig omdat iedereen in de oorlog zijn radio moest inleveren. Maar hij is gevonden en de radio is gereviseerd en in de Jamin-kleuren van toen gerestyled. En zo kreeg Tjits tachtig jaar na het verstrijken van het inlevertermijn van de prijsvraag alsnog de eerste prijs uitgereikt. Maarten kwam er met bloemen en bonbons bij haar mee aanzetten. Tjits is een echt 'radiomens', en deelt mee de radio zeer zeker te gaan gebruiken. Het antwoord van de rebus? 'Ik spaar met waardebons van C. Jamin, want het zijn papiertjes van grote waarde.'

Tegeltjeswijsheid 348

Toen en Nu: Robin Tjon Pian Gi

De serie 'Kees & Co' heeft in 2019 een doorstart gemaakt met Simone Kleinsma in de rol van Kees Heistee als enige actrice die ook in het origineel heeft gespeeld. De serie heeft gelopen van 1997 t/m 2006. Het personage Rudie Heisteeg, haar zoon, is ook terug in de nieuwe versie, maar wordt gespeeld door een andere acteur, Tibor Lukács. Onlangs werd bekend gemaakt dat Amber Teterissa, die in het origineel dochter Anne speelt binnenkort haar opwachting zal maken in de huidige serie in dezelfde rol. Wat mij deed afvragen: Hoe is het nu met Robin Tjon Pian Gi die in de eerste serie zoon Rudie speelde?

Jaren geleden zag ik Robin in de metro in Rotterdam, hij viel nogal op omdat hij in het gips zat, een been of een arm dat weet ik niet meer. Nu weet ik waarom hij in Rotterdam was, hij studeerde er aan de Erasmus Universiteit. Hij heeft het acteren vaarwel gezegd en is nu KNO-arts. Robin is nu 35 jaar en sinds 2014 getrouwd. Bovenop dit alles is hij ook nog depressief makend goed opgedroogd😉.

Grow

Wat opvalt aan het Eurovisie Songfestival is dat de inzendingen, zeker de laatste jaren, maar ook al daarvoor niet meer van die typische Eurovisie Songfestivalliedjes zijn. Als je bijvoorbeeld de jaren zeventig en tachtig onder de loep neemt, zijn negen van de tien inzendingen volgens een bepaald stramien geschreven met dezelfde muzikale loopjes en modulaties. Als je tien willekeurige liedjes zou beluisteren uit die tijd waarvan één een songfestival inzending zou zijn, pik je die er zo uit, ook al had je 'm nog nooit gehoord. Het heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat sinds 1999 er geen gebruik meer wordt gemaakt van een live orkest. Zonder waardeoordeel daarover te geven kun je stellen dat men dan muzikaal wat meer uit de voeten kan. En het zal voor sommigen misschien een schok zijn, maar ook al in de jaren zeventig werd er veelvuldig gebruik gemaakt van muziek op band waarbij het orkest slechts een gedeelte live meespeelde. Dat was al zo bij Teach In bijvoorbeeld. en ging in 1990 nogal mis bij de Spaanse inzending van Azúcar Moreno. Het orkest speelde, maar de muziekband startte niet op het juiste moment.

Nog zo'n twee en een halve maand te gaan voor het Eurovisie Songfestival van dit jaar zijn aanvang neemt, maar er zijn al een aantal inzendingen bekend. Gisteren werd het lied waarmee Jeangu Macrooy ons land zal vertegenwoordigen ten doop gehouden. 'Grow' is de titel en het is geen 'tralala en nu allemaal' liedje. Het gaat ergens over, Jeangu zingt dat het niet altijd eenvoudig is om het leven het hoofd te bieden, maar, zo eindigt het, door pieken en dalen van het leven te ervaren groei je. Hij heeft een prettige stem, en het lied is bijzonder qua inhoud, maar ook hoe het is opgebouwd. Het begint heel klein, alleen zijn stem en komt aan het eind als een soort gospel tot een climax. Alleen komt mijn lichte autisme om de hoek kijken, het stopt te abrupt. Net als je mee wilt doen met het gospelgedeelte (halleluja jutteperen) is het plotseling klaar. Het zal zo bedoeld zijn, maar het is net of de toegestane maximale drie minuten van het lied zijn bereikt en het daarom bruusk stopt.

Deze inzending zet de lijn door die Nederland is ingeslagen een paar jaar geleden door kwalitatief goede nummers in te zenden en zeker niet meer vast te houden aan de aloude ongeschreven Eurovisiewetten over hoe een liedje op het festival moet klinken. Hoe het ook zal uitpakken voor Jeangu qua punten, hij zet in ieder geval iets prachtigs neer voor een miljoenenpubliek. Voor hen die nu al menen te weten dat hij 'op zeker' zal gaan winnen dan wel jammerlijk ten onder zal gaan: Hoeveel van jullie hebben alle 41 inzendingen al gehoord en gezien? Het is een retorische vraag, want het antwoord is: niemand, omdat nog niet alle inzendingen bekend zijn. Wat ik wel met zekerheid durf te zeggen is dat Jeangu 'op zeker' in de finale zal staan op 16 mei.

Dionne en Tammy

Het was eind jaren tachtig, begin jaren negentig dat ik bevriend was met een jongmens waarmee ik de passie voor muziek deelde, wij vonden elkaar in de wederzijdse bewondering van Shirley Bassey, maar hij had meerdere zangeressen waar hij blinde adoratie voor had. Eén daarvan was de Amerikaanse zangeres Dionne Warwick, bekend als de voornaamste vertolkster van Burt Bacharach hits in de jaren zestig. Nadat haar platenverkoop in de jaren zeventig langzaam in het slop raakte kwam ze in 1979 onder contract te staan bij Arista Records waarmee haar carrière weer opnieuw tot grote hoogte steeg.

Later leerde ik een verloofde kennen die groot fan was van de country zangeres Tammy Wynette. En bovendien mede voorzitter van de Nederlandse Tammy Wynette fanclub en in die hoedanigheid kwam verloofde zelfs bij haar thuis in Tennessee. Tammy had een warm hart voor haar fans. Country muziek is het Amerikaanse equivalent van het Nederlandse levenslied, of zoals Tammy's collegaatje Dolly Parton het zo mooi verwoordde: 'Country muziek is rijk worden door te zingen over hoe fijn het is om arm te zijn'.

Zoals u zelf wel weet, vrienden en verloofdes komen en gaan, maar wat blijft zijn de dierbare herinneringen aan de mooie en leuke momenten met hen als ook de muziek. Daarom was ik verrast en blij dat eind februari er een boxje uit is gekomen met alle twaalf albums die Dionne Warwick voor Arista Records heeft opgenomen met aardig wat bonustracks. Gisteren is ie bij me afgeleverd. Cherry Red Records heeft dat boxje op de markt gebracht. Deze zelfde maatschappij brengt ook met enige regelmaat op, min of meer, chronologische wijze het oeuvre van Tammy Wynette uit. Van haar is (nog) niet alles op cd verschenen. Nog vijf albums te gaan en dan zijn ook alle studioalbums van Tammy het vinyltijdperk ontstegen.

Door vriendschap en verloving heb ik deze twee zangeressen beter leren kennen dan enkel 'Anyone Who Had A Hart' en 'Stand By Your Man' en daar kan ik vandaag de dag nog intens van genieten. Tammy Wynette is helaas niet meer onder ons, zij is op de veel te vroege leeftijd van 55 jaar in 1998 overleden. Dionne is nu 79 jaar en momenteel bezig met haar afscheidstournee. Op 16 oktober van dit jaar doet ze, als God het wil, ook Nederland aan, in De Doelen in Rotterdam.

Veranderingen en au!

Jawel hoor, ik sport nog steeds. U hoort mij daar nooit over omdat daar niet zoveel over te vertellen valt. Je sport of je sport niet, dat is het. Het is een activiteit, iets wat je doet, ik zou niet weten wat ik er over zou moeten schrijven wat voor u als lezer interessant zou kunnen zijn. Toch is er sinds vorig jaar veel veranderd op de sportschool, en veranderingen, ik hou daar niet zo van.

De sportschool heeft een andere eigenaar gekregen, en het spreekwoord zegt het al: nieuwe bezems vegen schoon. Met een argwanend streepmondje heb ik alle drukte die dat met zich mee bracht gade geslagen. De vloer is aangepast en is in het donkerste zwart gerestyled. Er is een hele nieuwe etage gemaakt, er zijn nieuwe, kleinere, lockers gekomen in de kleedkamers met een vrij omslachtig sleuteltjessysteem. Maar goed, ik ben niemand als ik me niet aan veranderingen, hoewel niet van harte, aanpas. En ik moet zeggen het is, op dat sleuteltjesprotocol na, prima. Ook het feit dat de cardio-apparatuur op de nieuwe etage staat, waar het eigenlijk het warmste is, heb ik me mee verzoend.

Vorige week werd met veel geestdrift aangekondigd dat alle fitnessapparatuur vervangen ging worden. Nou was dat wat er stond ook best wel op leeftijd, maar toch kwam het streepmondje weer terug, want dat gaat dan betekenen dat ik weer moet gaan uitzoeken welke apparaten ik wil gaan gebruiken en hoe ze werken, en kan ik alles wat ik wil doen dan nog wel doen. Gisteren was het dan zover dat ik de vernieuwde fitnessruimte binnenstapte en even dacht dat ik in de horrorkamer van Beëlzebub was beland. Onze vorige apparaten waren vrolijk blauw met chroom, nu is alles zwart met grijs, samen met de zwarte vloer ziet het er niet heel aanlokkelijk uit. En dan kijk ik er na een paar minuten wel doorheen omdat ik het ken, maar nieuwe aspirant leden worden er eerder door afgeschrikt dan aangemoedigd, en ik kan me zo voorstellen als er zoveel wordt geïnvesteerd in het aanpassen en verbouwen dat men nieuwe leden wil werven.

Er zijn veel meer apparaten dan voorheen, van het gerenommeerde merk Tecnhnogym, en voor zover ik kan beoordelen kan ik bijna alles wat ik voorheen deed nog steeds doen, zij het net op een andere manier. En gelukkig zijn er ook nu weer losse dumbells. Maar dat ik nog wel aan alles moet wennen werd gisteren op een zeer pijnlijke, harde manier duidelijk. Ik wilde biceps trainen, en daar was voorheen een apparaat voor, in de nieuwe situatie is er een bankje waarop je met een losse halter met gewichten de oefening moet doen. Ik dacht dat het zwaar zou zijn, dus met alle kracht die ik in me had maakte ik de beweging. Het bleek minder zwaar dan ik vermoedde want met een enorme knal kwam de halter met gewichten tegen mijn voorhoofd aan. Ja mensen, ik heb mezelf met een halter in mijn gezicht gestompt. Het is nogal aangekomen, er moest een ijszakje op worden gelegd en ik heb nu het voorhoofd van een Klingon.

Ik weet niet wat het universum me wil zeggen, vrijdag ben ik op weg naar mijn werk binnen vijf minuten twee keer met fiets en al omgevallen en nu dit weer. O ja, en vandaag, zo werd me meegedeeld terwijl ik met het ijszakje op mijn hoofd zat, komt net zo'n apparaat voor biceps als in de oude situatie. Ik heb het ook niet makkelijk.

Au!