Zuur realistisch

Er gebeurt nogal wat zo om ons heen de laatste dagen, en het kan zomaar per dag, wat zeg ik, per uur verschillen. Het coronavirus grijpt om zich heen, en de maatregelen om het virus zoveel mogelijk in te perken worden steeds ingrijpender. Ik had in eerste instantie een 'het zal wel loslopen-houding', maar aangezien ik gaandeweg door kreeg dat niemand, ook de deskundigen op het gebied niet, nou echt precies weet over hoe het virus zich ontwikkelt en dat er besmettingen zijn waarvan niet te achterhalen valt waar die vandaan komen. Tel daarbij op dat er mensen zijn die besmet zijn en niet ziek worden maar wel anderen kunnen besmetten, dan kijk ik er toch met andere ogen naar.

Momenteel voel ik me een weinig ontheemd, het is alsof ik naar een film kijk, niet volledig beseffend dat het allemaal echt gebeurd. Enigszins surrealistisch. De maatregelen die worden genomen, ik hoor ze aan maar het landt niet echt. Ik kreeg mail dat de theatervoorstellingen die ik zou gaan bezoeken niet doorgaan, ik hoor van vrienden dat ze tot eind van de maand vanuit huis moeten gaan werken. Er hangt een brief op de toegangsdeur van mijn appartementengebouw met verschillende aanpassingen. Ik was mijn handen wat vaker met water en zeep, handgel, zo heb ik inmiddels geleerd, is niet zo heel best. Omdat mijn sportschool kleinschalig is en er nooit honderd mensen tegelijk aanwezig zijn mag deze tot nader order de deuren openhouden. Op mijn werk is er een klein adviserend protocol en bof ik dat ik er, als enige man, een eigen toilet heb.

Een groot aantal mensen in het onderwijs zijn het er niet mee eens dat de scholen vooralsnog openblijven, maar wat te denken van winkelmedewerkers en mensen in het openbaar vervoer en andere beroepen die niet vanuit huis kunnen worden beoefend? In Nederland heerst er veelal een 'alles moet gewoon doorgaan' cultuur. In mijn arbeidzame leven heb ik altijd met fascinatie gekeken naar die collega's die hoestend en proestend met waterige oogjes op het werk verschenen met de mededeling tussen twee hoestbuien door: "Ik voel me echt belabberd, maar ik denk ik ga gewoon werken hoor". Waarom??? Blijf lekker thuis en kom hier niet de boel aansteken. Maar ze wilden horen dat het zo goed van ze was, en daarnaast, ziek zijn wordt bij de meeste bedrijven eigenlijk op gelijk niveau gesteld als fraude. Men gaat er standaard vanuit dat men de boel flest. Dan begrijpt u dat het aanbevolen 'bij milde klachten thuisblijven', wat nu het devies is, bij zowel de 'kijk mij halfbakken aan het werk gaan-mensen' en de categorische wantrouwenden betreffende zieke medewerkers kortsluiting doet ontstaan in de hersentjes.

In Italië zijn er al veel sterkere beperkingen, daar zijn ook winkels dicht en moet je kunnen aantonen waarom je op straat bent en riskeer je een boete als je je daar onrechtmatig bevindt. Het is niet ondenkbaar dat dit hier ook binnen afzienbare tijd zo zou kunnen zijn. Ik hoor ook dat mensen gaan hamsteren, en ik blokkeer dan, ik zou niet weten wat en hoe? Hoe hamster je? Wat hamster je? Ik koop mijn boodschapjes altijd voor een dag of drie, vier. Vandaag ga ik naar de supermarkt om tot zondag eten te kopen, maar moet ik nu meer kopen dan anders voor het geval we niet meer de straat op mogen? U merkt het al, ik kan daar niet zo goed mee omgaan. Ik zal een brood extra kopen, dat is in te vriezen, misschien wat blikjes soep? Pasta? Rijst? Maar daar moet dan wel wat bij, want wie eet nu enkel pasta of rijst? Maar wat?Nu ja, ik zie wel.

Voorts hou ik me vast aan de officiële berichten van de overheid, ik negeer zoveel mogelijk het gekrakeel van Jan en alleman van het 'Het valt wel mee, het is allemaal zo overdreven' tot 'We gaan er allemaal aan!' Daarnaast ben ik niet zo'n super sociaal mens met vele contacten, dat is in deze dan een plus. Voor mezelf ben ik niet zo bang, maar ik zou het verschrikkelijk vinden als ik, zonder te beseffen, anderen zou besmetten. En bovenal hou ik, voor zover ik dat heb, mijn gezond verstand betreffende de dingen die ik wel of niet ga ondernemen.