Pensioen

De vakantie is ten einde en ik kan niet anders zeggen dat het heerlijk was om deze vakantie op mijn vierkante kilometer door te brengen. Ik ben helemaal tot rust gekomen, mede door mijn woning van boven tot beneden grondig schoon te maken wat mij, zoals al eerder vermeld, rust geeft in mijn hoofd. De dagen gingen fijn kabbelend aan me voorbij, ik kon een kleine inhaalslag maken door wat meer te gaan sporten wat natuurlijk ook goed is voor lichaam en geest. Ik kreeg een beetje het gevoel dat mij een blik in de nabije toekomst gegund werd voor als ik over een paar jaar met pensioen ga, dan zouden mijn dagen er precies zo uit kunnen zien.

U weet natuurlijk dat ik bij voorkeur nooit verder vooruit kijk dan een week, want waarvoor zou je dat doen? Ik deed dat al nooit, maar als dit jaar ons iets heeft geleerd is het wel dat te ver in de toekomst plannen niet zoveel zin heeft. Wie had kunnen denken bij het proosten op een fantastisch 2020 dat we drie maanden later met een wereldwijde pandemie te maken zouden krijgen die een streep zou zetten door veel plannen die waren gemaakt. Sommige mensen kunnen daar niet zo heel goed mee omgaan vandaar de rabiate wijze waarop ze zich tegen alle maatregelen verzetten, die pandemie past niet in hun gemaakte plannen. 

Tot nog toe ben ik, ondanks dat ik tot de risicogroep behoor, verschoond gebleven van besmetting met het coronavirus. Ik probeer zoveel mogelijk me aan afstand- en hygiëneregels te houden en van groepen mensen werd ik voor corona al niet gelukkig, dus het is voor mij niet zo'n probleem die actief te mijden. Ik voel me koning op mijn vierkante kilometer. 

Die blik in de toekomst die ik heb gekregen is natuurlijk niet meer dan een glimp van hoe het zou kunnen. Het is van veel factoren afhankelijk, ten eerste ben ik dan nog net zo gezond en fit als nu? Tegen die tijd zijn er misschien wel vijf of zes andere virussen geweest die die wereld in hun greep houden en wie zegt dat ik die ook allemaal doorsta? Daarnaast zijn we allemaal maar een mens van een dag, er kan zomaar iets gebeuren en het is klaar. Over de spanningen in de wereld heb ik het maar niet, u kunt dat zelf wel invullen.

Maar donkere scenario's daargelaten, zoals ik mijn leven de afgelopen weken heb mogen ervaren met het zenachtige gevoel van rust in hoofd en lichaam, vreemd genoeg mede door de pandemie, is die stip aan de horizon van het pensioen best iets om met genoegen naar uit te kijken zonder het hier en nu uit het oog te verliezen. Want hoewel mijn werkzame leven zijn langste tijd heeft gehad duurt het nog een wijl, maar het stipje geeft wel knipogend licht.