2020

Het schijnt maatschappelijk min of meer gedicteerd te worden om het afgelopen jaar aan te merken als een jaar welke niet gauw genoeg voorbij had kunnen gaan, een verloren jaar zelfs, daar werd halverwege 2020 al mee begonnen. Ik begrijp ook wel dat het te maken heeft met de pandemie en vooral met de maatregelen die dat met zich mee heeft gebracht, welke voor sommigen gelijk staan aan de hel. Het was een bijzonder jaar, daar wil ik in meegaan, maar om nu een heel jaar af te schrijven omdat we licht beperkt waren in een aantal eerste wereldzaken gaat mij iets te ver.

Heeft u direct of indirect de vreselijke gevolgen van het virus bij uzelf of dierbaren aan den lijve ondervonden, of heeft u anderzijds een geliefd persoon verloren is het natuurlijk een heel ander verhaal. Dan zullen herinneringen aan het jaar 2020 daar altijd mee verbonden blijven. Voor medewerkers in de zorg is het ook een jaar die de analen zal ingaan als ongekend. Ik vermoed dat er in de decennia die komen met enige regelmaat documentaires te zien zullen zijn over hoe het was om in dat bange jaar 2020 in de zorg te werken. Ook de horeca, sportscholen, theaters en musea en hun werknemers hebben een loodzwaar jaar achter de rug. Sommigen hebben hun faillissement moeten aanvragen of moeten dat binnenkort doen, anderen zijn hun baan in die sectoren kwijt geraakt en doen (tijdelijk) noodgedwongen iets anders of hebben (tijdelijk) een uitkering. Deze mensen hebben recht van spreken, maar u en ik?

Wij konden niet het hele jaar uit eten, naar de kroeg, op vakantie, naar het theater of museum en toen dat tijdelijk wel even kon zaten daar bepaalde restricties aan. Niet iets om moord en brand over te schreeuwen toch? Als ik het op mezelf betrek, was 2020 een heel fijn jaar. Ik kwam er achter dat ik mijn leven eigenlijk al voor een groot deel als iets wat nu een lockdown of lockdown-light heet leidde. Ik wist dat niet, het was een verrassende openbaring. Dat maakte het voor mij misschien makkelijker om er in mee te gaan. 

Wat voor mij dit jaar anders maakte was dat ik niet naar geboekte theatervoorstellingen kon, veel minder uit eten ben geweest, me iets meer in mijn eigen omgeving ophield dan normaal en er meteen achter kwam dat in de vierkante kilometer van mijn domicilie eigenlijk alles te vinden is wat essentieel is. Ik kon een bepaalde periode niet sporten, maar rust is voor een ouder wordend lichaam ook wel even goed. Ik zag vrienden minder of niet, maar dat werd mij ingegeven doordat ik op mijn werk, waar men zo een eigen kijk heeft op wat wel of niet verstandig is, met te veel onbekenden in aanraking kom en het niet op mijn geweten wil hebben onwetend anderen te besmetten. Kortom, niet iets om volledig van van het pad te geraken, om op pannen te gaan slaan of politici te gaan bedreigen. Gewoon een kwestie van logisch nadenken en meeveren met de door niemand gewenste situatie.

Wel is er dit jaar een rimpel in mijn voorhoofd ontstaan. 'Dat komt omdat je bijna zestig bent', zult u zeggen, 'dan mag het ook wel eens.' Maar nee, die is ontstaan door een bijna permanente staat van verbouwereerdheid betreffende mijn medemensen, mondiaal, en hun verbazingwekkende wijze van omgaan met een wereldwijde pandemie. U weet, mijn mensbeeld was al niet zo rooskleurig, en die is het afgelopen jaar enkel maar naar beneden bijgesteld. Dat is inderdaad jammer, maar het is niet anders.

Zo is de voorhoofdrimpel in diepte toegenomen door het feit dat iedereen voor corona hele dagen aan het knuffelen blijkt te zijn geweest met hun oude moeder, hun kinderen, ooms, tantes, ja met wie niet eigenlijk? Ik maak dat op uit het feit dat het niet kunnen knuffelen als het vreselijkste wordt aangemerkt wat in deze pandemische tijden niet meer kan. Ik knuffel nooit. Nu moet ik dat even nuanceren, toen ik nog aan relaties en dergelijke deed, knuffelde ik natuurlijk wel met het onderwerp van mijn affectie, maar dat kun je in coronatijd ook gewoon blijven doen, mits jullie exclusief zijn voor elkaar. En wat ik voor corona deed was vrienden bij begroeten even omhelzen, nou, dat kan dan voor nu even niet, daarvoor is de namasté-groet een prachtig alternatief, en wat mij betreft een permanente vervanger voor het handen schudden in de toekomst. Binnen de gestelde maatregelen kun je je dierbaren nog wel gewoon zien en met hen praten en lachen.

Mijns inziens zijn er afgelopen jaar heel veel problemen gemaakt van dingen die helemaal geen probleem zijn. Gewoon even pas op de plaats en je met name voor anderen even aan wat maatregelen houden. Ik laat de wappies maar even buiten beschouwing, hoewel zij wel de grootste veroorzakers van de voorhoofdrimpel zijn maar tegelijkertijd ook van die veel vrolijkere lachrimpeltjes bij m'n ogen. Het zijn de paradijsvogels van de samenleving, hier en daar wat gewelddadig, maar ten tijde van het roemruchte programma 'Showroom' zouden ze er avonden mee hebben kunnen vullen. 

Het jaar 2020 is bijna voorbij, terugkijkend voor mij dus een mooi jaar en omdat ik in dat jaar de tijd heb genomen om het hele gebeuren van zo'n pandemie en wat dat in de maatschappij teweeg brengt te observeren, kon ik bijna met precisie voorspellen hoe alles een opmaat was voor de uiteindelijke échte lockdown begin december. Wel later dan ik had verwacht was het voor mij, in tegenstelling tot hen die al vanaf maart ach en wee roepen, geen verrassing. Daar waar zij het te druk hadden met benoemen van wat allemaal niet meer kon zag ik al in dat er, gezien hoe er met de maatregelen werd omgegaan door het gepeupel, over niet al te lange tijd nog wel meer niet zou kunnen.

Ik durf mijn hand voor 19 januari niet in het vuur te steken en ik weet dat ik tegen een muur spreek, maar een vaccinatie betekent niet in één streep door naar festivals, kroegen en vliegreizen. Ik vermoed dat 2021 ook nadrukkelijk in het teken zal staan van het al dan niet steeds muterende coronavirus. Maar desondanks dit geschetste beeld van mij, wens ik u een heel fijn en vooral gezond 2021. Er kan nog zoveel wel!

Crazy Ex-Girlfriend

Ik heb weer een, voor mij, nieuwe serie ontdekt op Netflix, 'Crazy Ex-Girlfriend' het is een sitcom van vier seizoenen die heeft gelopen van 2015 t/m 2019. Het is bedacht door Rachel Bloom en Aline Brosh McKenna en Rachel speelt ook de hoofdrol van Rebecca Bunch een succesvolle advocaat in New York die verhuisd naar West Covina in Californië om bij de man te zijn waarmee ze in hun tienerjaren op schoolkamp een romance heeft gehad.

Vanzelfsprekend heeft die man Josh Chan (Vincent Rodriguez III) een vriendin, Valencia Perez (Gabrielle Ruiz). En dit stel, Josh en Valencia zijn voor mij alle leuke, spontane, sociale heterojongens die ik heb leren kennen in mijn al redelijk lange leven en hun steevast jaloerse, bezitterige, alom aanwezige, voor hen denkende en pratende vriendinnen. U kent ze wel, van die pruilende modepopjes die als zij geen en hij wel aandacht krijgt op feestjes met een kindvrouwstemmetje smiespelen dat ze naar huis willen. Maar de hoofdpersoon is natuurlijk de chaotische Rebecca die samen met haar zuster in het kwaad, haar collega/vriendin Paula Proctor (Donna Lynne Champlin) probeert Josh ervan te overtuigen dat zij veel leuker voor hem is, maar de schat gaat het pas heel laat, of misschien wel nooit, doorhebben. Ik ben nu aan het einde van seizoen 1, dus er staat nog een hoop te gebeuren.

Het is een, vind ik, hilarisch serie, geen controverse wordt geschuwd en er wordt ook spontaan gezongen. En nee, niet zoals in musicals, meer een persiflage erop. De teksten zijn vaak vrij expliciet, zo zag en hoorde ik gisteren het lied 'Heavy Boobs' over hoe vervelend het is om grote borsten te hebben (en die heeft Rebecca) wat op vrij aanschouwelijke wijze werd gebracht. Ook een lied wat Valencia zingt, 'Women Gotta Stick Together' dat vrouwen er voor elkaar moeten zijn, maar ondertussen in de tekst zingt ze de meest vreselijke dingen over voornamelijk het uiterlijk van andere vrouwen, is geweldig. Onderaan de blog heb ik clipjes van deze twee liedjes geplaatst.  Ook de ondersteunende rollen zijn perfect gecast en alle acteurs en actrices hebben tevens hun sporen verdiend in het theater in musicals, waardoor er naast goed geacteerd ook goed wordt gezongen. 

Ik zit voor de komende tijd weer gebeiteld voor de broodnodige humor en jolijt.

'Heavy Boobs' 

Klik hier als het clipje niet te zien is.

'Women Gotta Stick Together'

Klik hier als het clipje niet te zien is. 

Toen was geluk... #75

Als schoolgaand kind waren de laatste twee weken van het jaar, de kerstvakantie, omgeven met een oneindige stroom van fijnheden. De kerst met alles erop en eraan, boom, stal, kaarsjes branden, nachtmis, cadeautjes. Mijn ouders en met name mijn vader wisten deze dagen met, in kinderogen, magie te omgeven. Nóg vind ik die laatste twee weken iets om naar uit te kijken en van te genieten maar nu, zoals eerder vermeld, meer vanwege de wat beschouwelijke en bespiegelende manier waarop ik ze graag doorbreng.

Eén van de fijnste herinneringen aan die tijd was 31 december, de dag waarop mijn vader oliebollen en appelflappen ging bakken, from scratch. Ik heb dat vast wel eens eerder met u gedeeld, maar het blijft iets waarop ik ieder jaar in deze tijd met warme gevoelens aan terugdenk. 

Het begon natuurlijk met het deeg voor de oliebollen, dat moest bij een elektrisch kacheltje met een natte theedoek over de kom heen rijzen. Je mocht dan eigenlijk niet de kamer meer in of uit, want het openen van de deur zou desastreuse gevolgen kunnen hebben voor het rijzende deeg. Mijn vader ging gekleed in een oude trui met de keukendeur open en zijn transistorradiootje aan aan de slag met de olie. Ik heb dat beeld op mijn netvlies gebrand staan, helaas zijn er geen foto's van gemaakt, dat deed je in die jaren niet zo snel. 

Met twee lepels maakte hij van het deeg bolletjes die dan in de hete olie werden gedaan en de geboorte van een oliebol was nakende. Mijn moeder intussen had ook een rol, zij schilde de appels en met een appelboor (heeft iemand dat heden ten dage nog in de keukenla liggen?) duwde ze het klokhuis er in één keer uit. Vervolgens sneed ze plakken van de appels en bestrooide die met een mengsel van kaneel en suiker. Nadat er voldoende oliebollen waren gebakken, niet zelden waren dat emmers vol, omdat mijn vader ook voor anderen bakte, voor zijn ouders en broer o.a., waren de appelflappen aan de beurt. In latere jaren, de moderniteit niet schuwend, maakte hij ook ananasflappen. 

Traditie was het dat de eerste baksels aan mama en mij werden aangeboden. Ik kan u zeggen dat ik nooit lekkerdere oliebollen heb gegeten dan die van papa. Mijn vader was wel zo'n man die de keuken niet in ontplofte staat achterliet, maar alles keurig afwaste en opruimde zodat het er weer net zo uitzag als voor hij begon. 

Bij het schrijven van dit blogje heb ik het hele gebeuren weer aan mijn geestesoog voorbij zien gaan. Dierbare herinneringen, ik zei het u al. 

  

Kerst 2020

De kerst viel dit jaar gunstig, op vrijdag en zaterdag met zondag als een soort derde kerstdag wat zeker nu vanwege de lockdown waarbij niet essentiële winkels gesloten moeten blijven een oase van rust was voor het hele land. Ik hoop dat iedereen daarvan genoten heeft, want ik zie het in een eventueel coronavrije toekomst niet snel meer gebeuren. Ik meen dat veel supermarkten wel open waren en dat de stromelozen in plaats van naar IKEA en Hornbach hun vertier dan daar maar zochten. Op zo'n moment, dat je besluit met het gezin op één van de kerstdagen Jumbo in te stappen, hoe voel je je dan? Maar ik denk dat je dan het punt van afvragen van je beweegredenen al lang voorbij bent. 

In oktober, bij de aankondiging van de lockdown-light light waren al de eerste verontruste stemmen te horen: 'Hoe moet dat nou met De Feestdagen?' Niet wetend dat er nog een echte lockdown zat aan te komen, hoewel, een goed verstaander... het was niet echt een verrassing. Voor mij persoonlijk was de kerst in lockdown niet veel, of eigenlijk helemaal niet, anders dan gebruikelijk. Ik heb de dagen heerlijk al cocoonend doorgebracht en ik heb vandaag zelfs nog een vierde kerstdag. Intens en bewust van genoten omdat het niet elk jaar zo gunstig valt. 

De tweede dag was ik uitgenodigd bij lieve vrienden voor het diner. We waren met vier en hebben ons keurig aan de afstand- en andere regels gehouden. We kregen heerlijke smaakvolle en met verse ingrediënten bereidde gerechten voorgeschoteld en mij was verzocht om het dessert te verzorgen, en dat viel bij de anderen ook in de smaak. Het was een heel gezellig avond, want ook tijdens een lockdown in pandemische tijden is er nog zo ongelooflijk veel wat, alle maatregelen in acht genomen, wél kan.

Ik ga heerlijk lichamelijk en mentaal uitgerust de laatste week van het jaar in. 

Taheera Harris / Prequel

Taheera Harris keek raar op toen ze een envelop aan haar deur vond met $250 erin. Ze vroeg zich af van wie het afkomstig kon zijn.  Niet lang daarna kreeg ze een tekstbericht van een buurman, een alleenstaande vader. Taheera kookt altijd te veel en in plaats van het weg te gooien geeft ze het aan hem en zijn kinderen. In het bericht van hem stond dat de dagen dat zij hem en zijn kinderen het eten gaf de dagen waren dat hij moeite had om eten te kopen. Verder las ze dat hij promotie had gemaakt op z'n werk en een flinke bonus had ontvangen en meteen aan haar dacht.  Zij had daar totaal geen idee van, zij probeerde enkel geen eten te verspillen. Haar conclusie is dat je nooit weet waar mensen doorheen gaan, dus als je voelt dat je iets voor iemand kan doen, doe het gewoon. Je hebt niet altijd het hele plaatje in beeld. We hebben allemaal wel eens hulp nodig en zijn dan te trots of schamen ons om het te vragen.

Prequel

Dit was op deze laatste zondag van het jaar het laatste zogenaamde 'positieve blogje', niet dat ik het na zal laten om positieve zaken die mij raken te melden. Het is naast humor en relativeringsvermogen toch de kurk waarop we drijven, en dan ga ik twee woorden zeggen waarvan ik eigenlijk een beetje moet vomeren in m'n mond: juist nu. 

Zo nu en dan dacht ik het wel eens, maar afgelopen jaar ging er bijna geen dag voorbij dat ik dacht: ik ben omringd door gekken. En dat in de breedste zin, in mijn directe omgeving maar ook in de maatschappij in het algemeen. Zo'n Donald Trump bijvoorbeeld, en dat er dan iets minder dan de helft van de Amerikanen nog steeds op hem stemt. Het nazistische gedachtengoed van het Forum voor Democratie, de te verwachte 'LPF-toestanden' en dan toch nog mensen die achter Thierry Baudet blijven staan. De rijen voor Action, IKEA, Black Friday, de randen van wat kan die er door detailhandel Nederland worden opgezocht om in tijden van pandemie de gezondheid van medewerkers en klanten in de waagschaal te stellen om een paar duizend euro te verdienen. 

De mensen die vanaf de lockdown-light in maart moord en brand schreeuwen over het verliezen van vrijheid, in de zomer letterlijk in de rij stonden om als eerste een terrasje op te kunnen toen men dacht dat de teugels wel weer gevierd konden worden, vervolgens in de lockdown-light light in oktober weer met klagen doorging over zoveel leed dat hen overkwam. Er is een mooi gezegde; 'Klaag niet zo luid over een klein verdriet, het noodlot zou het door een groter willen genezen', En dat gebeurde begin december voor hen, de door iedereen al lang verwachte échte lockdown werd afgekondigd. 

Bij dit soort mensen, van Donald Trump tot de huilebalken (en dan heb ik het nog niet eens over de wappies) en meer kleinburgelijk gedoe denk ik steeds vaker: ik ben omringd door gekken. De zondagen van 2021 zal ik dan ook gaan berichten over zaken van de week ervoor waar ik dat gevoel bij kreeg. En ik ben u één stap voor, ik heb natuurlijk eerst gedacht dat ík het was die het allemaal niet snapte en zelf gek aan het worden was in een wereld vol verstandige en wijze mensen, maar nee. Ik heb de tijd die er werd geschapen door de maatregelen afgelopen jaar in plaats van op pannen te slaan en te klagen gebruikt om alles op me in te laten werken en er op introspectieve wijze mijn plaats in weten te bepalen en dan konden het twee dingen zijn: ik ben van een andere planeet en het moederschip zal me op enig moment komen ophalen of ik ben omringd door gekken. Voor nu ga ik vooralsnog uit van het laatste. 

Nutteloze weetjes

Een vrouw in Israël heeft in 1996 een populaire weerman van tv aangeklaagd

voor het verkeerd voorspellen van het weer. Hij had een zonnige dag voorspeld

waardoor de vrouw zich zomers had gekleed. Maar de dag was grauw en 

stormachtig zodat de vrouw een kou te pakken kreeg waardoor ze vier dagen

niet kon werken en €32 aan medicijnen heeft uitgegeven om het nog maar niet

te hebben over de stress die ze ervoer. De vrouw ontving ruim €800 compensatie

en een verontschuldiging van de weerman.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Make-a-Wish Foundation liet een wens in vervulling gaan van een kind om de 

set van de film 'Thor: Ragnarok' te bezoeken tijdens het opnemen van de film. De

scène waarin Thor de arena inloopt en de Hulk ziet maakt hij de iconische 

opmerking: 'He's a friend from work'. Die zin was geopperd door het bezoekende 

kind.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Marius Els een boer in Zuid Afrika redde een baby nijlpaard tijdens een 

overstroming en nam hem mee naar huis waar hij het dier groot bracht. Zes jaar later

werd Marius dood in de rivier gevonden met verschillende tandafdrukken over zijn

gehele lichaam. Het nijlpaard van zo'n 1800 kilo had hem naar het water gesleept

en gedood.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Iraanse schaakster Doris Derakhshani mocht niet meer spelen in het Iraanse

nationale team en gewoon überhaupt niet omdat ze geen hijab droeg. Na de ban

heeft ze zich ingeschreven bij de Saint Louis Universiteit en is begonnen met 

schaken namens de Verenigde Staten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zwembaden hebben geen chemisch urine-detectie goedje toegevoegd in het water.

Simpelweg omdat er niet zoiets bestaat wat het water doet verkleuren als iemand

er in urineert. Het is een wijdverspreide mythe in het leven geroepen om mensen 

ervan te weerhouden om in het zwembad te urineren.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Lisa Jakub, de actrice die de dochter van Robin Williams speelde in 'Mrs. Doubtfire'

werd geschorst van haar highschool omdat ze door het filmen te veel had verzuimd.

Robin heeft toen een brief naar de school geschreven om deze beslissing te 

heroverwegen. Deze actie bleek onsuccesvol, maar de directeur van de school heeft

die brief wel ingelijst en in zijn kantoor opgehangen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bij Airbnb was het een tijdlang mogelijk om het volledige land Liechtenstein te

huren voor $70.000 per nacht. Het huurschema hield onder meer accommodatie voor

150 personen in en tijdelijk aangepaste valuta.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Shampoo komt oorspronkelijk uit India. Al heel vroeg gebruikten ze kruidenextracten

en bessen om een schuimende substantie te maken waarmee ze hun haar wasten. Het 

woord shampoo komt van 'champu' wat haar-en lichaamsmassage betekent. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In de jaren dertig van de vorige eeuw bestudeerden twee wetenschappers, Winthrop

Kellogg en zijn vrouw Luella, hun zoontje Donald en een baby chimpansee Gua. Donald 

en Gua werden opgevoed als 'broer en zus' en de ouders bestudeerden en noteerden hun

ontwikkeling. Gua leerde veel menselijke gedragingen sneller dan Donald, maar het

experiment werd na negen maanden abrupt gestopt omdat Donald zich steeds meer als 

een chimpansee ging gedragen.

Gua en Donald.

 Doris Derakhshani.

 

Marius Els.

Tegeltjeswijsheid 379

© Kris Gelaude 

 

"Grown-up Christmas List"

Het kerstliedje 'Grown-up Christmas List' is geschreven door Linda Thompson-Jenner (tekst) en David Foster (muziek). Het werd voor het eerst opgenomen door Natalie Cole in 1990, maar is daarna door meer dan honderd artiesten op hun repertoire gezet o.a. Barbra Streisand, Michael Bublé en onze eigen Trijntje Oosterhuis. Ik heb het altijd een heel mooi en lief liedje gevonden en had zin om er een hertaling van te maken:

Grote Mensen Wens Voor Kerst

Herinner je nog wie

Ik zat ooit op je knie

Ik schreef aan jou met kinderfantasie

Ach, ik ben volwassen nu

Met een soort van déjà vu

Ik ben geen kind, maar heb nog dromen in m’n hart.

Dus hier is mijn levenslange wens

Van mij als volwassen mens

Niet voor mezelf, maar voor een wereld in smart

Geen levens meer inktzwart

Dat er nooit meer een oorlog start

Tijd wonden heelt van elk hart

Voor ieder mens een echte vriend

Het recht 't altijd wint

En liefde geen einde kent

Dit is mijn grote mensen wens voor kerst

Wat is het geheim van de jeugd om te leven zonder zorgen

Is het een illusie of ligt juist daarin de waarheid verborgen

Er zijn

Geen levens meer inktzwart

Dat er nooit meer een oorlog start

Tijd wonden heelt van elk hart

Voor ieder mens een echte vriend

Het recht 't altijd wint

En liefde geen einde kent

Dit is mijn grote mensen wens voor kerst

Het is mijn levenslange wens

Dit is mijn grote mensen wens voor kerst

Humbug?

Ik was in de keuken bezig toen de bel ging, de bel aan mijn deur, niet die van de entree, en tegelijkertijd keek een niet onprettig persoon met een vrolijk gezicht door het raam de keuken binnen. Ha, dacht ik, ze zeiden altijd dat die met dat witte paard niet aan deur zou komen bellen, nou, als je maar lang genoeg wacht. Eenmaal bij de deur bleek het toch net iets anders, er stond een gezelschapje van vier, dus 'ze' hadden vooralsnog gelijk. De vier kwamen met een zelfgemaakte kaart en een zelfgemaakt kerstkoekje mij fijne feestdagen wensen. Het waren begeleiders en medewerkers van 'De Bonte Keukentafel' van de overkant. Ik heb er in september een blogje over geschreven. 

Helaas ben ik nog niet bij hen geweest, de lockdown-light light en de echte lockdown nu zijn daar de oorzaak van. Het is gesloten vanwege de kwetsbare groep die daar werkt. Ik nam oprecht verrast de gulle gaven in ontvangst en gewend aan bezorgers van allerlei folders en kranten die in deze tijd fooien komen halen maakte ik aanstalten om ook deze mensen iets te geven, maar daarvan kon geen sprake zijn, zo werd mij duidelijk gemaakt, dit kwamen ze gewoon doen voor de mensen in de buurt. Het doet me trouwens denken aan wat ik van de week las van een man die een jongen aan de deur kreeg, die reclamefolders bezorgt, voor een nieuwjaarsfooi. De man zei dat hij een nee/nee sticker op zijn brievenbus had, waarop de jongen antwoordde: "En ik heb u het hele jaar dan ook keurig niets bezorgd". Voor dat antwoord alleen zou ik al wat geven.

Het leuke aan mensen met een verstandelijke beperking, die werkzaam zijn bij 'De Bonte Keukentafel', is dat ze over het algemeen heel eerlijk zijn en benoemen wat ze zien. Als man op leeftijd, zoals ik, moet je niet te krampachtig jong willen zijn qua kleding en uitstraling, veel mannen uit mijn kringen dragen tot op vergevorderde leeftijd kinderkleding of blijven het steeds dunner wordende haar verven. Onlangs zagen we bij Rudy Giuliani hoe vreselijk dit laatste mis kan gaan. Ik kleed me naar mijn idee gematigd naar deze tijd, maar ik weet ook dat er een dunne lijn bestaat tussen nog geaccepteerd draagbaar en altmodische Klamotten. Iets wat vorige week dinsdag nog kon is deze donderdag ondenkbaar. 

Ten tijde van het vrolijke bezoek aan de deur droeg ik een Tommy Hilfiger stonewashed black jeans. Een gedekt moderne keuze voor een man in mijn levensfase. Doch het meisje van 'De Bonte Keukentafel' moest giechelen en zei: "Daar zit een vlek". Ze wees op één van van de door Tommy zelf aangegeven gestonewashte plekken op de broek waardoor de broek €50 duurder was dan de niet door God Hilfiger gefabriceerde broeken. En natuurlijk had die lieve schat gelijk, te veel geld betalen voor een broek die er bij aankoop al uitziet of ie uit de lorremand komt en waar mijn moeder zich vroeger voor geschaamd zou hebben als ze me er in naar school zou hebben laten gaan is ook te ridicuul voor woorden en om te lachen. 

Ik bedankte de vier hartelijk voor hun cadeautjes en hun wensen en wenste hen ook fijne dagen toe. Het verwarmde mijn hart en bracht een glimlach op de lippen van deze veelvuldig 'humbug' roepende Scrooge. 

Gemuteerd

Moeder Natuur heeft haar laatste paardenmiddel ingezet. Om zichzelf en honderdduizenden van haar kinderen te redden is ze bezig die ene groep eigenwijze levensbedreigende kinderen te elimineren middels een virus. Helaas zijn wij dat inderdaad, maar daar hebben we het dan ook wel naar gemaakt. Moeder vindt een geducht tegenstander in ons, want we laten ons niet zomaar van de aardbodem wegvagen, maar Moeder is veel sterker, volhardender en meer vastbesloten dan we voor mogelijk houden.

Nog steeds is niet alles helemaal duidelijk over het wat en hoe van het coronavirus, de besmettingscijfers blijven stijgen, er is een vaccin die z'n werking nog moet bewijzen en bam! Moeder zorgt voor mutaties. Zowel in Groot Brittannië als in Zuid-Afrika zijn er verschillende gemuteerde varianten van het coronavirus ontdekt die nog veel besmettelijker zijn dan het oorspronkelijke. En zo hier en daar wordt er al gewag gemaakt dat één van de gemuteerde varianten ook op andere plekken in de wereld z'n kop heeft opgestoken. Ook al in Nederland.

De eerste berichten erover vind ik vrij hilarisch: 'Je wordt niet zieker, maar het gemuteerde virus verspreidt zich wel sneller'. Met andere woorden: nog steeds is het dodelijk of kun je na besmetting en ziek worden er levenslang chronische klachten aan overhouden, de kans daarop is enkel maar toegenomen vanwege de snellere besmettingskans.

Maar ja, als ik dan verneem dat er afgelopen week 1184 boetes zijn uitgedeeld voor het niet naleven van de coronaregels en er 61 (éénenzestig!) illegale feesten zijn beëindigd, alleen al in Nederland, geef ik Moeder grote kans om zegevierend uit de strijd te komen voor zichzelf en haar honderdduizenden andere kinderen. Maar de grootste waarschuwing betreffende het gemuteerde virus kwam van Hugo de Jonge, hij zei: "De mutatie van het coronavirus is geen reden tot paniek". Als een politicus dát zegt weet je dat de poep de ventilator heeft geraakt. 

Ik zou er ernstig rekening mee houden dat 19 januari waar velen zo reikhalzend naar uitkijken en menen dat dan 'alles' weer kan wel eens flink uitgesteld zou kunnen worden. Mede ook door De Feestdagen waarvan te veel mensen vinden dat de teugels dan wel wat losser kunnen en dat het virus zich even afzijdig zal houden. Tenzij u Moeder een handje wilt helpen natuurlijk, ze zal u er dankbaar voor zijn.

In Memoriam: Bram van der Vlugt

Hij zei in een interview dat hij erg was geraakt door corona. "Ik wil niet te vroeg doodgaan daardoor. Maar ik weet dat als ik besmet raak, die kans groot is" En helaas is dat precies wat er is gebeurd.

Bram van der Vlugt is geboren op 28 mei 1934, de oorlog heeft hem niet gespaard. Zijn Joodse moeder werd afgevoerd naar Auschwitz alwaar ze overleed. het huis waar hij met zijn vader en broer Fred woonde werd tijdens het bombardement op het Bezuidenhout in Den Haag verwoest. Na de oorlog volgde Bram een toneelopleiding en deed in 1961 eindexamen. Vanaf 1963 werd hij bekend door de tv-serie 'Memorandum Van Een Dokter'. 

In de bijna zestig jaar dat Bram actief is geweest heeft hij aan talloze toneelstukken, tv-series en films meegewerkt. Hij wilde acteren 'tot de dood erop volgt' en ook dat is precies zo gegaan. Zijn meest bekende rol is een beetje aan mij voorbijgegaan, hij speelde vanaf 1986 tot 2011 de rol van nationale Sint Nicolaas en was daarmee voor zo'n drie generaties kinderen de échte Sint, zoals voor mij zijn voorganger Adrie van Oorschot altijd de enige echte sint zal blijven. Op social media wordt duidelijk hoe geliefd Bram's sint was bij heel veel mensen.

Zelf heb ik het geluk gehad om hem op het toneel te zien een aantal jaar geleden waar hij samen met Jenny Arean en Saskia Temmink in het door Paul van Vliet bewerkte stuk 'On Golden Pond' stond. Een feest om zo'n groot acteur te mogen zien. 

Helaas is het coronavirus hem fataal geworden en is hij op 19 december overleden, Hij is 86 jaar geworden en laat zijn vrouw, vijf kinderen en drie kleinkinderen achter. 

Introspectie

U weet het inmiddels wel, zo door het jaar heen plan ik voor mezelf een aantal introspectieve dagen in wanneer ik er de behoefte toe voel, maar de laatste anderhalf, twee weken van het jaar is het een vaststaand feit en iets waar ik enorm naar kan uitkijken. En hoewel ik dit jaar vanwege de maatregelen heel goed aan mijn introspectieve trekken ben gekomen, blijven die laatste weken van het jaar voor mij toch een soort warme introspectieve deken. 

Toen ik afgelopen maandag vernam over de langverwachte echte lockdown, was ik verheugd dat die, hoewel veel te laat, juist nú werd afgekondigd. Niet zozeer voor mezelf, ik ben er sinds maart al helemaal aan gewend, maar voor u. U wordt dit jaar zomaar de mogelijkheid in de schoot geworpen om zo aan het eind van het jaar, wat toch altijd een terugkijkmoment is, vanwege de wat strengere maatregelen in plaats van die hele drukte van kerst en oud en nieuw deze op introspectieve wijze door te brengen. En u zult, als u er open voor staat, merken hoe verhelderend zelfreflectie kan zijn. 

Als u alleenstaand bent en tegen iedereen die het maar horen wil verkondigd dat u daar zo blij mee bent, kunt u er achter komen of dat wel echt zo is of dat u uzelf overschreeuwt. Door gewoon eens van een afstand naar uzelf te kijken. Misschien bemerkt u wel dat u steeds uw huis maar ontvlucht, zelfs in deze pandemische tijden, om toch zo goed en kwaad als het kan het gezelschap van anderen op te zoeken en ontdekt u dat een paar dagen alleen thuis doorbrengen u juist helemaal niet gelukkig maakt. Wellicht krijgt u dan het inzicht dat een partner uw leven zou kunnen veraangenamen.

Of u heeft juist een partner en komt er in deze periode achter nu je meer tot elkaar bent veroordeeld zonder verdunning van anderen of activiteiten buitenshuis, dat zonder die verdunning jullie relatie eigenlijk volledig is opgedroogd en het beter is om zonder elkaar verder te gaan. Niet alleen uw gevoelens, gedrag en motieven in uw relatie, maar ook qua werk, sociale contacten in het algemeen en het hebben van voortschrijdend inzicht over wezenlijke zaken kunnen allemaal ertoe bijdragen dat u op een andere manier naar uzelf en uw handelen gaat kijken. 

Voor mij werken introspectieve dagen helend, voorkomt het stress en vermoeidheid en stimuleert het mijn al aanwezige positieve en niet te serieuze kijk op het leven en heeft het me geleerd om tevreden en blij te zijn met wat er is. Vandaar dat ik in deze afschuwelijke pandemie met al de beperkingen die het met zich meebrengt juist de positieve dingen eruit haal en op mijn inmiddels bekende vierkante kilometer volledig zen ben. En het positieve gevoel wat ik daardoor ervaar gun ik u ook zo, en het kan, u dient zich er alleen voor openstellen.

Ik weet dat ik hen die bang zijn om écht eerlijk over zichzelf en hun positie in het leven na te denken of zij die al vanaf maart klagen over wat er allemaal niet meer kan hier niet mee bereik. Dat is jammer. Momenten van introspectie hebben mij zoveel inzicht gebracht, in mezelf, in anderen en gewoon in het algemeen. U kunt het altijd een kans geven, en nu in deze lockdown heeft u alle tijd. Doe es gek, probeer het gewoon eens! 

Goud

Het ging ineens allemaal heel snel, na de mededeling dat de klinker met mama's initialen was geplaatst kreeg ik donderdag een tabel met het legpatroon gemaild en kon ik zien waar de klinker ligt. Dat heb ik op Facebook geplaatst en gisterochtend werd ik wakker met een berichtje van een vriend, met wie ik heel veel jaren terug ga, dat hij de avond ervoor laat had verstuurd:

'Het is al laat, ik zal dit bericht zachtjes versturen...

Heb je al een foto van de gouden klinker van je moeder?

Zo nee, zal ik er dan morgen alvast een paar maken?

Dat is nog eens fijn wakker worden kan ik u vertellen, zo'n lief bericht verwarmt het hart. Ik antwoordde dat ik dat erg leuk zou vinden en het heel lief vond. Net toen we aan het lunchen waren op het werk kreeg ik een foto dat hij met vrouw en kinderen op de fiets op weg was: 'Het zoekteam is onderweg'. En zo kon ik via foto's live meemaken dat ze aankwamen bij mama's klinker. Ik kan u zeggen mijn tranen zitten sinds de aankondiging van plaatsing vrij hoog deze week, de foto's van haar eigen klinker werken daar hard aan mee. Precies op een hoekje ligt haar gouden klinker,  wat een mooi symbolisch plekje is voor een vrouw die haar hele leven van open ramen en deuren hield omdat ze er niet tegen kon om ingesloten te zijn. 

Zij hebben er een mooi uitje met de kinderen van gemaakt, zo vertelde hij, omdat die anders zitten vastgekleefd aan computerspelletjes, ze willen elke dag naar buiten met ze en deze zoektocht was een mooie aanleiding. Er zijn foto's waarop de kids trots de klinker aanwijzen, maar op begrijpelijk en verstandig verzoek plaats ik die niet. Maar wel vol trots de initialen van onze moeder in goud, gefotografeerd door mensen van goud, die zich zo goed konden voorstellen dat ik heel graag wilde weten hoe het er uit zou zien. 

Onze gouden moeder. 

Toen was geluk... #74

Dierbare bezittingen hoeven niet heel veel waard te zijn, de zogenaamde gevoelswaarde ervan is niet in geld uit te drukken. Eén van mijn liefste kleinoden met een voor mij grote emotionele waarde is de lichtgevende kerstster die mijn vader zeker al sinds de jaren vijftig in zijn bezit moet hebben gehad. Mijn hele jeugd werd ie als de boom werd opgetuigd voor het raam gehangen, nu heb ik de ster al jaren in mijn bezit en omdat de kerstster natuurlijk maar heel kort brand per jaar heb ik nog nooit het lampje hoeven te verwisselen. Het lampje wat er inzit moet dus door mijn vader erin zijn gedaan. 

Het originele snoer zit er nog aan, helemaal vergeeld, want wat werd er vroeger gerookt in huis. Die laat ik er fijn aan zitten, want het hoort er zo bij. De ster is van onverwoestbaar hard kunststof, een materiaal wat in de jaren vijftig razend populair was en voor alles wat je maar bedenken kunt werd gebruikt, niet wetend wat voor een ellende het later zou geven voor het milieu. Maar deze ster zou in principe nog millennia dienst kunnen doen in de decembermaand. Ik denk zelfs dat ie er nog zou kunnen zijn als de laatste mens allang van de aardbodem is verdwenen, hoewel de kans zeer aanwezig is dat na mijn verscheiden de ster rücksichtslos in de container zal verdwijnen met al het andere waarmee ik me omring. Het zij zo, mijn voetafdruk op deez aard zal nagenoeg onmerkbaar zijn en dat vind ik ook goed. 'Je verdwijnt in de eeuwige mist' zei Robert Long heel mooi. 

Detailhandel Nederland

Het was in de prille jaren tachtig van de vorige eeuw dat ik mijn eerste schreden zette in de detailhandel. Het was in die tijd een duidelijke branche. Elke winkel ging maandag om 13.00 uur open, er was één keer per week een koopavond tot 21.00 uur op donderdag of vrijdag, dat was plaatselijk gebonden en op zondag waren alle winkels vanzelfsprekend dicht, als ook de zeven nationale feestdagen per jaar die we in Nederland kennen. In de maand december waren er voor St. Nicolaas en Kerstmis wat extra koopavonden. Viel kerst op vrijdag en zaterdag was zondag een soort derde kerstdag en had iedereen alles gewoon in huis. Het waren de jaren dat meneer van der Linden, bedrijfsleider van V&D waar ik toen werkte, zijn verontschuldigingen maakte op maandagochtend in de kantine omdat op zondag de V&D-folders in de bus waren gevallen. Het kon absoluut niet de bedoeling zijn dat onze zondagsrust verstoord werd door zo iets banaals als een aanbiedingenfolder. 

Op enig moment is de detailhandel in Nederland een vinger aangereikt om eens wat ruimer met openingstijden om te gaan zo nu en dan. Die vinger hebben zij dankbaar aangepakt en meteen beide armen, benen, romp en hoofd. Van gekkigheid niet weten wat te doen was het hek van de dam. Op maandag openen winkels in hetzelfde winkelcentrum op verschillende tijden hun deuren, in mijn V&D tijd werden er om het minste geringste koopavonden aangericht, zogenaamd voor vaste klanten, maar iedereen kon gewoon naar binnen. Zondagsrust? U zult ervoor naar de biblebelt moeten. De laatste jaren zijn ook de zeven nationale feestdagen niet meer heilig voor hen die het voor het zeggen hebben in de detailhandel. Zelf zitten degenen die dat beslissen natuurlijk wel thuis bij familie en vrienden, maar dat staat hen geenszins in de weg het anderen te ontnemen. Supermarkten maken het qua openingstijden helemaal bont, ik geloof dat die 365 dagen per jaar geopend zijn van 8.00 tot 22.00 uur. 

Ik weet nog het moment dat ik besefte dat het mis ging, V&D gaf destijds voor het hele jaar door wanneer er extra koopavonden zouden zijn. Ik stelde me zo voor dat iemand van het hoofdkantoor met een maandag tot vrijdag baan van negen tot vijf maniakaal lachend met een waanzinnige blik in de ogen over zoveel macht buiten zichzelf is getreden en is gaan aanstrepen en zo ook 4 mei als extra koopavond had aangemerkt. Dodenherdenking, precies. Ik hoor collega en koffiepauzemaatje Loes nog met een stem vol onbegrip over zoveel ignorantie. Vanzelfsprekend is het ook niet doorgegaan. Die totale desinteresse in het normale leven en alleen maar bezig zijn met koopmomenten en omzet, dat is in de loop der jaren enkel maar erger geworden,

Nu is V&D er het lichtende voorbeeld van dat het een faillissement niet kan voorkomen ook al ben je tot twaalf uur 's nachts open, maar in de detailhandelshersentjes blijken sociale en maatschappelijke aspecten verdwenen ten gunste van omzetcijfers en het steeds maar oprekken van openingstijden. Met calamiteiten kunnen ze al helemaal niet goed omgaan. Ik weet nog van een brand in het winkelcentrum waar ik toen werkte, het is dat de brandweercommandant op zo'n moment het heft in handen neemt en bedrijfsleiders niets meer te vertellen hebben, want de winkel dicht daarvan krijgen bedrijfsleiders een soort kortsluiting van in de bovenkamer en kunnen dan niet meer goed denken. 

Neem nu zo'n pandemie waar we al negen maanden mee te maken hebben met dan nu de langverwachte echte lockdown. Er zijn managers van winkels en winkelketens die niet weten wat 'essentieel' betekent. Ik denk dat ze het best weten, want hoe moeilijk kan het zijn, maar dat de boodschap 'winkel dicht' weer die kortsluiting veroorzaakt. Het doorduwen van de Black Friday-week en de drukte die überhaupt in negen van de tien winkels niet in de gaten werd gehouden geeft al aan dat de gemiddelde middenstander enkel en alleen maar op geld verdienen uit is en zo'n levensbedreigend zeer besmettelijk virus eigenlijk meer hinderlijk voor de omzet vindt dan een gevaar voor medewerkers en klanten. 

'We moeten nu niet de randen van wat kan gaan opzoeken' zei Mark Rutte maandag in zijn toespraak. 'Hold my beer', dachten Action, HEMA en Wibra. Wij zijn ook essentieel, want wij verkopen naast allemaal waardeloze teringzooi ook koekjes, worst en schoonmaakmiddelen, dus open met die deuren, omzet! Die hele lockdown en de stijgende cijfers geven we de vinger. Vanzelfsprekend heeft het kabinet ingegrepen en zijn deze bedrijven weer teruggefloten, maar het geeft wel aan dat er in die veertig jaar in detailhandel Nederland qua mentaliteit, maatschappelijkheid en menselijkheid veel is veranderd en niet alleen maar ten goede.

Eindbestemming bereikt!

U weet het vast nog wel, zo rond mijn moeders geboortedag in mei van dit jaar stuitte ik op Delft is Goud, die in de Jozefstraat aldaar gouden klinkers met initialen van dierbaren plaatsten. Onze moeder is geboren in Delft, dus vonden wij het een mooi en verdiend eerbetoon aan haar om een klinker met haar initialen te laten maken. In dit blogje kunt u uw geheugen weer wat opfrissen.

Er was wat misgegaan, maar van uitstel is geen afstel gekomen, gisteren kreeg ik bericht dat de gouden klinker met mama's initialen is geplaatst! Afgelopen maandag zijn de stratenmakers aan de slag geweest en als het goed is ligt er tussen de nu 1500 klinkers er één met J E F G erop, de initialen van onze moeder.

Er waren wat foto's meegestuurd en u zult begrijpen dat ik die secuur heb bestudeerd of mama's klinker er op te zien was, maar nee. Ze zijn nu bezig met het maken van een legpatroon om het zoeken tussen die 1500 klinkers wat te vergemakkelijken. Later deze week ontvang ik instructies waar we onze klinker kunnen vinden. 

Wat een mooi kerstcadeau! Zodra de lockdown voorbij is zullen we naar Delft gaan om de klinker van onze moeder te gaan bewonderen.

Lockdown

Nou, na negen maanden via een lockdown-light en een lockdown-light light uiteindelijk tóch naar een complete lockdown voor voorlopig vijf weken. Daar is niemand verbaasd over, we zagen het mijlenver en met zwaailichten aankomen. De warrige halfzachte maatregelen vanuit de overheid en het net iets te grote deel van de bevolking die 'zelluf' wel uitmaakt wat ze wel of niet doen waren er een duidelijke opmaat naar. Zie alleen maar de beelden van gisteren, de laatste dag dat de niet essentiële winkels open waren. Heel randdebiel Nederland stond in de rij voor rommel en pestzooi en een snuifje corona om de cijfertjes toch nog even boven de 10.000 te doen uitstijgen.

Mark Rutte had mij zondag gebeld, de laatste keer was bijna zeven jaar geleden. 'Meneer Aidan', begon hij, 'U weet dat uw blog door iedereen hier in de Kamer wordt gelezen en dat met name uw blogs betreffende de pandemie en onze acties hierop door zowel kabinet als oppositie als referentie dan wel munitie worden gebruikt en we ons beleid hier mede op baseren. Het is voor ons van het grootste belang hoe de eenvoudige mens m/v er tegenaan kijkt.' Vervolgens vertelde hij dat er het plan was geweest om mij afgelopen zondag op het Catshuis uit te nodigen omdat bij het chronologisch lezen van mijn blogs betreffende het coronavirus en het Nederlandse beleid daarop naar voren kwam dat zij heel wat steken hebben laten vallen, en er graag met mij over van gedachten zouden willen wisselen. Maar een collega had terecht opgemerkt dat ik al sinds maart niet met het openbaar vervoer reis, vandaar dit telefoontje.

Hij wist mij te melden dat ze het erover gingen hebben om het land nu dan toch in een complete lockdown te zetten. Hoe ik daar tegenover stond. 'Negen maanden te laat, maar toch zeker bij de tweede piek in oktober had u er voor moeten kiezen', was mijn antwoord. Ja, dat had hij al uit mijn blogs opgemaakt en terugkijkend zag hij ook wel in dat het, zeker bij de tweede piek, niet erg handig was geweest om vertrouwen te houden in de eigen verantwoordelijkheid van de mensen, waarbij hij haastig zei dat de meesten juist wél heel serieus met de maatregelen omgingen maar een te grote groep niet. 'Wat u ook al in uw blogs had geconstateerd'. Dus ja, ik wist zondag al wat u gisteren middels de toespraak te horen zou krijgen en nee, ik was het niet die het eerder die dag heeft gelekt. 

'Hou er rekening mee', bereidde ik hem voor, 'dat het juist degenen zijn die zich niet aan de maatregelen houden en met veel misbaar en gedoe er bij elke gelegenheid over ventileren precies degenen zijn die weer moeilijk gaan doen over deze complete lockdown, waar zij, ironisch genoeg, mede voor verantwoordelijk zijn. En dat wij die het belang er al die tijd al van in hebben gezien het zonder morren zullen dragen'. 'Ja', antwoordde hij enigszins gelaten met een wat vermoeide stem, 'daar ben ik inmiddels ook achter'. Tijdens zijn toespraak waren een aantal verstandelijk beperkten die het nog maar eens illustreerden. 

Ik hoorde een vrouwenstem wat roepen op de achtergrond. 'O ja', zei Mark 'mevrouw Kaag wil weten of u als laagopgeleide opererend aan de onderkant van de arbeidsmarkt weet hoeveel een halve liter melk kost.' 'Melk is voor babydieren en baby's, geen enkele volwassene zonder of uit de kleine kinderen heeft enig idee, Mark', antwoordde ik hem. Hij zou het aan haar doorgeven.

Ik wenste hem veel succes en sterkte en stelde hem voor om deze boodschap vanuit het torentje te doen in plaats van de gebruikelijke wijze waarop de persconferentie normaliter wordt gehouden. Hij zou het in overweging nemen. 

Treinreis

Omdat ik met stomheid was geslagen sta ik vandaag mijn blogje af aan een lerares en wat zij meemaakte op een treinreis enige tijd geleden:

Nietsvermoedend van wat er komen ging zat ik in de trein op mijn gemak een paar proefwerken van mijn leerlingen na te kijken. Een normale treinreis, net als alle andere, welke ik een aantal keren in de week maak. Toch zou deze reis een andere wending krijgen en het begon toen er een zwaar opgemaakte in legging met panterprint geklede oudere dame tegenover me kwam zitten. Vanaf het moment dat ze de ruimte betrad zat ze mij aan te staren en elke beweging die ik maakte nauwlettend te volgen. 

Omdat ik net een broodje gegeten had, dacht ik in eerste instantie dat er een enorme klodder saus op mijn gezicht zat en zij me duidelijk wilde maken dat er iets mis was met mijn voorkomen. Toen ik mijn gezicht naar het raam toe draaide zag ik dat er niets ongewoons te zien was en keek op of er nog naar mij werd gestaard. 

Ze begon meteen tutoyerend: 'Wat ben jij aan het doen?' 'Proefwerken nakijken', antwoordde ik. 'Hoezo?' was haar tweede vraag. 'Omdat mijn leerlingen verwachten dat ze de volgende les hun cijfers hebben.' Ik continueerde met mijn groene pen. 'Grappig dat jullie soort voor de klas staan'. 'Welke soort?' vroeg ik. 'Nou, gewoon, jij, dat jij met je doekie onze kinderen les mag geven. Dat dit gewoon toegestaan wordt in Nederland, ik hoop niet dat je mijn kleinkinderen les geeft.'

Deze 'prachtige' woorden spuide ze uit een mond met slecht verzorgde tanden en riekende rokersadem. Ik heb respect voor elk medemens en vooral voor de ouderen onder ons, dus liet haar commentaar voor wat het was en ging verder met nakijken. 

'Waarom draag je eigenlijk zo'n ding op je hoofd? We leven toch in Nederland, hier is dat niet normaal. Je moet het zeker van je man?' Allemaal vragen waar ik helemaal geen antwoord op wilde geven, mede omdat ik het gewoon te druk had en ook omdat ik vond dat ze de lijn van fatsoenlijkheid en recht op privacy allang had overschreden.

Omdat ik geen gehoor gaf aan de vragen die zo uit het niets naar me toe werden geslingerd, raakte de bejaarde rookster enigszins geïrriteerd. 'Krijg ik geen antwoord? Wil je me niet even te woord staan?' 'Nee, ik ben druk bezig.' meldde ik mijn medereiziger en keek geconcentreerd naar beneden. Een superirritante ringtone ging af en ja hoor, het kon haast niet anders, rimpelige handen graaiden in een bij de legging passende handtas en ik hoorde haar zeggen: 'Ja, sorry hoor, ik zie je zo, in de middelste wagon, links naast de deur , je weet wel, waar we altijd zitten.'

Een asblonde vrouw, ook met veel make-up, een nepleren jas met bontkraag en nagels waar een nagelstudio vast uren mee bezig is geweest, kwam het treinstel binnen. 'Jezus, mam, kon het nóg later, mens, ik heb in de koud zitten wachten'. Ook goedendag, dacht ik.

Dochterlief wilde naast me zitten maar mijn schooltas lag per abuis nog op de bank. 'Zou je die niet even weghalen?' kwam er niet al te vriendelijk uit haar mond. 'Kunt u die tas even op de grond zetten?' 'Ja hoor mevrouw, dat kan ik', zei ik om haar te laten zien dat ze het ook normaal kon vragen. 

'Gaan we bijdehand doen?' zei ze meteen nijdig. Ik pakte mijn tas op en het ging even door mijn hoofd om een andere plek te gaan zoeken, maar kort daarna kwam ik weer tot bezinning en bleef ik zitten op de plek waar ik mijn reis begon. Nu zaten er twee 'dames' me aan te starten, het duurde niet lang voordat ze met opmerkingen op de proppen kwamen. 'Ze is lerares', zei moeder. 'Toe maar, haar diploma in Marokko gehaald?' meldde de jongere versie. Zo ging het nog een tijdje door.

De proefwerken waren nagekeken, ik stopte ze terug in de tas en keek op om de beide dames even aan te kijken. Mijn treinreis zat er bijna op, nog een paar minuten, dus even in de contramine gaan kon nog net. 'Dames, geen idee wat jullie dwarszit, maar fatsoen hebben jullie beiden niet, smaak van kleding ook niet, maar dat ter zijde. Ik antwoord niet op vragen die gesteld zijn, maar waar toch niet naar antwoord geluisterd wordt. Ik verdoe mijn tijd niet aan ruzie zoekende oudere dames die mij uit de tent willen lokken, goedendag!'

Nu konden ze hun achterban op feestboek verkondigen dat één of andere moslima ruzie met hen zocht en dat Wilders, Baudet en consorten inderdaad gelijk hadden en dat de islamisering en gevaar voor Nederland is. Toen ik de trein uitstapte en langs het raam liep, liet de genagelde vrouw op ongepaste manier enkele afzichtelijke gouden ringen aan haar middelvinger zien. 

Eenzaam

'Eenzaam maar niet alleen' is de titel van de in 1959 verschenen memoires van koningin Wilhelmina. De titel geeft aan dat zij zich als vorstin altijd omringd wist door diverse mensen, maar zij zich desondanks eenzaam heeft gevoeld. Ik snap het wel, toen ik nog aan amoureuze relaties deed heb ik me meer dan eens eenzamer gevoeld dan sinds het moment dat ik besloten heb tot het bewust alleenstaande-schap. De titel van mijn memoires zou 'Alleen maar niet eenzaam' kunnen zijn. Niet dat er ook maar iets interessants of noemenswaardigs te vermelden is voor een boek, het is om het maar even aanschouwelijk te maken hoe verschillend mensen in het leven kunnen staan.

Mijn oma en haar zusters Rie, Thil en Emma zijn alle vier boven de negentig geworden. Thil en Emma woonden in een verzorgingshuis in Leiden in kamers naast elkaar. Zeker niet samen in een appartement, dat wilden ze niet, ook al zaten ze elke dag samen. Toen Thil overleed was de ongetrouwde Emma als laatste van de zussen over en had vanzelfsprekend verdriet, ze zei: 'Nu heb ik niemand meer met wie ik over vroeger kan praten'. En ik begrijp dat zo, je vroegste vroeger deel je maar met enkele mensen, anderen horen de verhalen wel aan maar hebben niet dat 'o ja weet je nog- gevoel' en kunnen al helemaal niet meegaan down memory lane of aanvullingen geven. 

Dit alles kwam in mijn gedachten toen ik het verhaal las van de 96 jarige mevrouw Meurer uit Den Haag. Ze woont er in een aanleunwoning en heeft geen familie, kinderen of vrienden meer, allemaal gestorven. Het lot als je qua leeftijd bijna de honderd aantikt. Ze werd bezocht door het TV West programma 'Ik Denk Aan Jou' waarin Johan Overdevest op bezoek gaat bij mensen die zich eenzaam voelen en wat extra aandacht verdienen. Ze legt haar situatie aan hem uit: 'Ze komen me douchen en warmen mijn diepvriesmaaltijd op, ze zetten het bord neer en zeggen gedag. Dat is het enige contact wat ik heb'. 

Johan kwam niet met lege handen, hij had een kerstboom, versieringen en cadeautjes bij zich voor mevrouw Meurer. Die is overmand door emoties: 'Wie had er nou ooit gedacht dat er zo iemand voor mij zou zijn. Ik ben u zo dankbaar'. En dan zegt ze iets wat zo heel erg bij haar generatie hoort, ik hoor het mijn moeder, die nu 94 zou zijn geweest, ook zo zeggen: 'Dat ik nou niks terug kan doen voor u...'. Bij het afscheid wenst Johan haar fijne kerstdagen. 'Ik hoef alleen maar naar de boom te kijken en aan u te denken, iemand die toch wat voor me gedaan heeft' zegt mevrouw Meurer.

Ontroerend en een positieve actie van TV West en Johan die ook een oproep heeft gedaan om kaarten naar mevrouw Meurer te sturen en dat wil ik hier ook graag doorgeven. Als u mevrouw Meurer een kaartje wilt sturen kunt u dat doen aan:

Mevrouw Meurer

ten name van 'Ik denk aan jou'

Postbus 24025

2490 AA Den Haag

Zij zorgen dan dan alles bij haar terecht komt.

Rie,  Emma, Oma en Thil. 

Mevrouw Meurer.

 

Tegeltjeswijsheid 378

 

Paarse Vrijdag

Vandaag is het Paarse Vrijdag. Begonnen in 2010 dus voor de elfde keer alweer. Paarse Vrijdag is zoveel leuker, interessanter en zinvoller dan die pauper Zwarte Vrijdag van twee weken geleden waar we nu de te voorspellen coronavruchten van plukken. U bent natuurlijk niet uit de poppenkast gevallen en weet dat Paarse Vrijdag staat voor scholieren, studenten en docenten die de kleur paars dragen op school om zo hun solidariteit te tonen met lhbt'ers en op een positieve manier seksuele- en genderdiversiteit zichtbaar te maken. 

Nog niet zo lang geleden werd weer eens duidelijk hoe nodig dit is toen naar voren kwam dat er in het jaar des heren 2020 nog steeds religieuze scholen zijn die ouders vragen om een verklaring te ondertekenen waarin ze een homoseksuele levensstijl afkeuren. Vorig jaar deden er zo'n 1000 scholen mee aan Paarse Vrijdag en naast het dragen van paarse kleding werden er ook activiteiten georganiseerd door de scholen zelf of door leerlingen en studenten. Er zijn voor de scholen diverse lespakketten te verkrijgen via COC Nederland voor elke leeftijdsgroep, dus als school niet meedoen omdat men niet weet hoe ermee om te gaan kan geen excuus meer zijn.

Mocht het jouw lot zijn als docent werkzaam te zijn op één van die weinige scholen waar men niets van Paarse Vrijdag wil weten maar je profileert je wel als een leerkracht voor wie inclusiviteit van alle leerlingen een stokpaardje is, draag vandaag dan iets paars, een trui, T-shirt, broek, jurk of desnoods een das of sokken, en laat zo zien dat het prima is te zijn of te worden wie je bent. Want de leerlingen en studenten die de pech hebben op jouw school te zitten waar men niet aan Paarse Vrijdag doet of zelfs initiatieven van leerlingen zelf betreffende Paarse Vrijdag niet honoreren, maar die wel met bepaalde gevoelens rondlopen, zullen het zeker zien. Leerlingen en studenten zullen weten door dit kleine gebaar dat jij er zult zijn voor een luisterend oor of hulp als het erop aankomt. Enkel te weten dat jij er bent is al heel belangrijk. 

Ik wens u een heel fijne vrolijke liefdevolle Paarse Vrijdag. En ook al zit u niet in het onderwijs, kunt u gewoon meedoen door vandaag iets paars aan te trekken. 

Meer dan duizend woorden

 

Een park in 1969, waar en moeder aan het haken is en haar kind in een omgekeerde
prullenbak heeft gezet. Heerlijk in de buitenlucht. Bring back those happy days.

Yosemite National Park, de 'Thank God Ledge'.

Dit vriendelijk ogende oudje is Nancy Hazel, die in een tijdspanne van dertig jaar
vier van haar vijf mannen, twee van haar kinderen, haar zus, haar moeder, haar neef
een kleinzoon en een schoonmoeder heeft vermoord om een klein fortuin te vergaren
van hun levensverzekeringen 

1967. Soldaat John J. Schult in Vietnam waar hij een brief leest van thuis. 

1888. De grafstenen van een katholieke vrouw en haar protestante man waarvan
niet werd toegestaan dat ze op dezelfde begraafplaats werden begraven vanwege
hun geloof.

Toen was geluk... #73

Zomaar vanuit het niets moest ik er opeens aan denken, de cassettebandjes met top 40 hits die ik zo halverwege de jaren 80 door middel van een soort ondergrondse operatie afnam. Sinds ik in 1977 een radiocassetterecorder had gekregen met kerst nam ik muziek op van de radio, met name van de Nationale Hitparade op vrijdag na school van 16.00 tot 18.00 uur, want daar werd niet door de platen heen gepraat. Ik deed dat trouw zodat ik na verloop van tijd enkel de nieuwe binnenkomers op hoefde te nemen. De jeugd van nu zal met hun ogen rollen bij het horen van het voorgaande, de dark ages indeed.

Vanwege andere uitzendtijden en werk kon ik dat niet meer doen, maar toen ging het woord rond onder de jongeren van mijn werk, waartoe ik ook behoorde, bij V&D Leyweg dat er een manier was om maandelijks een cassettebandje aan te schaffen waarop de grote hits van dat moment stonden. Er werkte een jongen bij de inname van de lege flessen bij Albert Heijn, dat was destijds gesitueerd vóór je de supermarkt betrad, met zo'n luikje waar een echt mens je flessen nog aanpakte en je een bonnetje kreeg om die later bij de kassa in te leveren. Die jongen, laten we hem Koen noemen (ik heb geen idee meer), maakte die bandjes of kon er via via aan komen voor, ik meen, tien gulden voor negentig minuten hits. 

Dan gebeurde het volgende, je verscheen voor het luikje en mompelde; 'Ik kom voor Koen'. Vervolgens kwam Koen en vroeg je: 'Heb je het bandje van deze maand al?' Soms was dat zo, anders noemde Koen een datum waarop ie 'm zou hebben. Door het luikje wisselde het tientje en het bandje van eigenaar. Het had iets illegaals, wat het natuurlijk ook gewoon was. De cd was toen in opkomst en als er een nummer van het bandje van cd was opgenomen stond dat er uitdrukkelijk bij vermeld. Ik heb zomaar het vermoeden dat Koen meer verdiende aan die bandjes dan met zijn baantje bij Albert Heijn. Nee, ik heb geen cassettebandjes meer, ik zou toen niet geloofd hebben als mij was verteld hoe men nu muziek kan kopen en de welhaast onuitputtelijke keuze via het wereld wijde web. 

Lava, lava, lava, lava

Het is niet verrassend dat de lichte variant van de lockdown-light van het voorjaar niet de gewenste daling van de besmettingsaantallen in gang heeft gezet, even leek het erop, maar nu stijgen ze weer flink. Het verplicht dragen van mondkapjes is pas sinds 1 december, dus of dat van invloed gaat zijn op een daling weten we pas over een tijdje. Ik zeg dit er maar even bij, want er waren alweer roeptoeters die deze verplichting van nu één week al afdeden als niet succesvol vanwege de stijgingen. Het zijn moeilijke tijden voor chronisch boze verongelijkten die menen dat hun vrijheid stelselmatig wordt afgenomen. Hoe durven mensen besmet te raken! Zo kunnen ze niet met hun schoonouders aan het gourmetstel met kiloknallers zitten tijdens De Feestdagen! Nou, dan kent u hen nog niet, ze gaan dat tóch doen! Verzetshelden zijn het!

Vanavond zal er weer een persconferentie zijn waarin met aan zekerheid grenzende veronderstelling meegedeeld zal worden dat er ook tijdens De Feestdagen geen versoepelingen zullen zijn. Maar de harde kern van laagschedeligen zullen op social media, veelal anoniem, luid en duidelijk meedelen dat ze er schijt aan hebben. O zo. Maar dat weten we al, vandaar de steeds weer oplopende besmettingsaantallen. Toch heeft het mijns inziens ook te maken met het vanaf maart afwachtende beleid vanuit de overheid en de kinderlijk naïeve veronderstelling dat er onder de hard core wij-zijn-tegen mensen zoiets bestaat als 'eigen verantwoordelijkheid'. Ik ben ervan overtuigd dat de meerderheid van goede wil is, maar de groep beroepstegendraadsen is net groot genoeg om de cijfers hoog te houden. Ze zijn alom aanwezig op het wereld wijde web en nogal luid, waarbij ze ironisch genoeg steeds erbij vermelden dat je 'in dit land niks meer (zeggen) mag'. Deze parels van de samenleving hebben niet door dat het mede door hun eigen halsstarrige gedrag komt dat die cijfers zo hoog blijven, met als direct gevolg dat er geen versoepelingen zullen komen. Want zie ze eens gaan met hele gezinnen inclusief oma door de winkelstraten, IKEA, Hornbach en supermarkten. 

Niemand kon de Nederlandse volksaard zo goed verwoorden als Annie M.G. Schmidt, ik moet deze dagen steeds denken aan een tekst van haar hand:

'...en alles laten waaien en plaatjes draaien

en graaien en snaaien en drinken en naaien

en nog gauw naar de Costa Brava

Lava, lava, lava, lava

Op blote voeten door de lava

Lava, lava, lava, lava

De sirenes zijn allang gegaan

Maar we trekken ons er niks van aan

Het is altijd zo gegaan

Nooit iets anders gedaan

Dansen op een vulkaan. 

Herinnert U zich deze nog? #167

 EARTHA KITT

"SANTA BABY"

1953

  Geen hitnotering

Als de video niet zichtbaar is, klik hier

Op 5 oktober 1953 zong Eartha Kitt het nummer 'Santa Baby' samen met het orkest van Henri René in. Later die maand werd de single gedistribueerd en er was meteen controverse over, met name in de zuidelijke staten van Amerika. Het lied werd er verbannen van de radio, want de tekst werd veel te suggestief gevonden voor kerst. Nou ja, gaat u zelf maar even na, een vrouw van kleur zingt op verleidelijke toon de kerstman toe en vraagt hem om dure cadeaus zoals bontjassen, jachten en juwelen van Tiffany's. Dat was iets ondenkbaars in de redneck states in de jaren vijftig. Nu zijn we bijna zeventig jaar verder en houden ze er in die staten nog steeds vrij radicale ouderwetse ideeën op na, maar daar gaat het nu niet om.

Eartha scoorde er de kersthit van het jaar mee en in de jaren erna werd het nummer met regelmaat opnieuw uitgebracht. In 1954 kwam er een vervolg op het lied met de titel 'This Years Santa Baby' waarin ze bezingt dat alles van vorig jaar wel weer aan vervanging toe is op dezelfde muziek. Weer een jaar daarna nam ze 'Nothin' For Christmas' op, een knipoog naar de eerdere singles waarin ze zoveel vroeg, nu kreeg ze niks 'Cause I didn't want to be bad' mannen boden haar luxe cadeaus en reizen aan voor een kusje of een knuffel maar Eartha was niet te verleiden, om aan het eind van het lied tot de slotsom te komen 'It's good to be good, but not too good, or you'll get nothin' for Christmas'. Humor heeft altijd als een rode draad door Eartha's muzikale carrière gelopen. 

Toch zijn die laatste twee kerstnummers in de vergetelheid geraakt, maar 'Santa Baby' heeft de tand des tijd glansrijk doorstaan. Het bovenstaande animatieclipje van Eartha in de verschillende stadia van haar carrière is pas deze maand gepost. Ook anderen hebben in de loop der tijd het lied opgenomen met als tragisch dieptepunt de Madonna-versie die dan ook niet op de goedkeuring van Eartha kon rekenen. Zelf vind ik de enigszins herschreven 'mannenversies' van Michael Bublé en Robbie Williams heel grappig. 

Na een lange grillig verlopen carrière is Eartha op eerste kerstdag 2008 overleden aan darmkanker, ze is 81 jaar geworden. Ik heb in 2013 een In loving memory blog over Eartha geschreven.