Herinnert U zich deze nog? #180

 HANK MIZELL

"JUNGLE ROCK"

1976

Aantal weken: 9

Hoogste positie: 1

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Hank werd als William Mizell geboren op 9 november 1923. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij werkzaam bij de US Navy. Hij begon na zijn diensttijd met zijn muzikale carrière, Hank werd zijn artiestennaam omdat hij zo door een DJ werd genoemd, naar de countryzanger Hank Williams, na een optreden op de radio met zijn gitaar. 

Bovenstaande single nam hij al in 1958 op maar het werd geen succes. In 1962 stopte Hank met zijn muzikale carrière en werd predikant voor de Church of Christ. In 1971 werd op een Nederlands verzamelalbum 'Rock 'n' Roll vol. 1' dit nummer toegevoegd. Een DJ in Engeland ontdekte het nummer en liet het regelmatig horen. Het liedje werd zo populair dat men het in maart 1976 op single uitbracht. Als gevolg daarvan werd het een hit in heel Europa. 

Een speurtocht naar Hank leverde aanvankelijk niets op, zodat in de Britse 'Top of the Pops' een dansgroep het liedje visueel ondersteunde. Maar uiteindelijk vond men Hank in Tennessee, die geen idee had van wat er allemaal gebeurde in Europa met zijn achttien jaar oude nummer. Hij werd overgehaald naar Europa te komen en zo ziet u Hank in de bovenstaande video op z'n 53e gekleed in kakikleding inclusief hoedje zijn liedje playbacken in 'Toppop'. 

Hij nam daarna nog wat singles op maar zonder veel succes. In december 1992 is hij overleden op 69 jarige leeftijd. 

Twee keer Delft

Vorige week woensdag was het tijd dat mijn zus eindelijk eens het klinkertje met de initialen van onze moeder erop zou gaan bezoeken in mama's geboortestad Delft. Samen met haar dochter die ons chauffeerde zijn we erheen gegaan. Het was een mooie zonnige dag en het gouden klinkertje schitterde in het zonlicht. Daarna nog een lunch gebruikt op de Markt. Het was een fijne middag.

Alsof dat niet genoeg is was ik afgelopen zaterdag wederom in Delft met vriend Christian. De oorspronkelijke bedoeling was om er de in de zomer wekelijke curiosa- en antiekmarkt te bezoeken, maar die ging, ik vermoed vanwege de uitloop van de coronamaatregelen, niet door. Maar wij zijn niet zo heel gauw uit het veld te slaan. Een dagje met elkaar doorbrengen in een leuke stad gelardeerd met dranken en spijzen is gerust aan ons besteed. We begonnen met koffie en wat lekkers op de Markt en zijn vervolgens fijn door de stad gaan dwalen en kwamen op plekken waar we nog nooit geweest waren. Natuurlijk ook mama's klinkertje weer opgezocht. Chris vond in een heel leuk winkeltje een kraamcadeautje die alle andere kraamcadeautjes overbodig maakt voor een kraamvisite binnenkort en zo tegen lunchtijd streken we neer in 't Postkantoor. U vermoedt het al waarschijnlijk, het voormalige postkantoor van Delft omgetoverd tot een geweldige locatie om wat te eten, met binnentuin en al. 

Zo'n dag is voor ons vooral ontspanning en we laten de dag gaandeweg een beetje ontvouwen. Omdat de markt er niet was besloten we om De Porceleyne Fles te bezoeken het museum en de werkplaats van het wereldvermaarde Delfts Blauw. Op weg er naartoe liepen we langs een souvenirwinkel waaruit zich iemand losmaakte en ons begroette. Het bleek Hans te zijn een vriend van vroeger die de winkel uitbaat. Delft Souvenir Shop, te vinden aan de Markt 23, is een goed gesorteerde souvenirwinkel waar u van sleutelhangers tot echte antieke Delfts Blauwe vazen terecht kunt. Hans' winkel heeft gelukkig de hele lockdown en de daaruit voortvloeiende afwezigheid van toeristen overleefd en bestaat inmiddels tien jaar. 

Hij wees ons de weg naar De Porceleyne Fles en ik was daar jáááren geleden ooit eens geweest, maar Chris nog nooit. Ik vind Delfts Blauw niet per se mooi, maar de geschiedenis ervan is interessant en er worden ook stukken gemaakt in andere kleuren. In de binnentuin van het museum streken we neer voor een afternoon koffie met, jawel, toch ook weer een gebakje. Wij zijn zulke gekke mensen! Na nog een fijne wandeling door weer een heel ander gedeelte van de stad bewogen we ons naar het restaurant voor die avond. Wijs geworden van Middelburg, had ik het restaurant al gereserveerd. Het was een wild shot want ik kende het niet, maar het zag er op de website van TheFork goed uit met positieve recensies. En na ons bezoek aan Sevenhills kunnen we dat enkel maar beamen. Wij zullen er zeker terugkeren. 

Het was weer een dag met een gouden randje. 

Delfts Blauw is door de hele stad te vinden. 

Een heuse molen midden in de stad. 

Delft Souvenir Shop.

Het prachtige interieur van De Porceleyne Fles. 

Omringd door gekken week 35

Met open mond heb ik het verhaal gehoord van iemand in Disney Land Parijs, die een kindermenu wilde bestellen omdat zijn maag nog ontstoken was vanwege alle behandelingen tegen kanker en daardoor nog niet veel kon eten. Dat mocht niet, tenzij hij kon aantonen dat hij écht kanker had. 

Binnen een week na de regenboogvlaggenbrand in Amsterdam is er in Rotterdam geprobeerd brand te stichten bij de sportschool van Paul van Dorst die tevens voorzitter is van de Feyenoord-supportersvereniging 'De Roze Kameraden'. Ook waren er eenhersencellige leuzen als 'kk homo's sterf' en 'kk flikkers niet welkom' op de muren gekalkt. Nee, het gaat helemaal de goede kant op met de acceptatie van de lhbt medemensch. 

Door het landelijk lerarentekort is er in Lelystad een groep 8 (de vroegere zesde klas voor mensen van mijn generatie) met 52 leerlingen. Ter vergelijking, mijn zesde klas bestond uit 18 leerlingen. Nee, het gaat helemaal de goede kant op met het onderwijs. 

Dus je zit letterlijk in doodsangst en kan uiteindelijk met je gezin in een vliegtuig je land en de terroristen daar ontvluchten en dan kom je aan in één of andere achterhoek van een voor jouw onbekend land. Daar word je door een stel laagschedelige tieners op klompen uitgescholden want 'We zijn gewoon bang voor onrust in ons kleine dorp' die, o ironie, vervolgens vuurwerk afsteken, autobanden in brand steken en nazislogans roepen. 

De reformatorische middelbare school Gomarus in Gorinchem biedt met name lhbt-leerlingen geen veilig omgeving. Gedwongen uit de kast komen tegenover ouders als zij er nog niet aan toe zijn behoort o.m. tot hun werkwijze. De Inspectie van het Onderwijs kwam na een onderzoek tot de conclusie dat Gomarus met name lhbt-leerlingen geen veilige omgeving biedt. Gomarus heeft een kort geding aangespannen tegen de uitslag van het onderzoek omdat ze niet graag zwart op wit zien dat de school met name lhbt-leerlingen geen veilige omgeving biedt. 

Het vermoeden was er natuurlijk al een tijdje, maar nu is het officieel: huisjesmelker Bernhard 'De Bril' van Vollenhoven is een lul. Vragen of artiesten gratis komen optreden op je miljoenen kostende en milieuvervuilende Formule 1 feestje, is het let them eat cake 2.0. U en ik werken ook niet voor niets. Royalty en penoze het is sinds de oude Bernhard een dunne lijn. 

'Ik wil geen jihad in mijn land' en 'Auschwitz back for blacks' waren enkele van de leuzen die de boertjes van buuten scandeerden bij de opvanglocatie in Harskamp voor de voor terreur gevluchte Afghanen. Mark Rutte vind dat dat absoluut niet kan....daar. Je mag nazistische en racistische leuzen gerust roepen van hem op het Malieveld. Een normaal mens en zeker een demissionaire premier die zelf vindt dat ie gewoon nog wel wat jaren mee kan in die functie, zou zulke vuiligheid met klem moeten afwijzen.

 

Geduld

Het heeft waarschijnlijk ook in uw agenda gestaan dat gisteren de muren en de plafonds onder handen zouden worden genomen. En even na negenen stond de man die dat ging doen voor de deur. Hij begon boven bij de slaapkamermuur en de muurtjes van het gangetje. Na enige tijd kwam ie naar beneden voor de plafonds van gang en toilet en deelde mee: 'Ik moet volgende week nog een keer terugkomen, hoor, dit kan niet in één keer'. Vanwege het geduld dat ik opbreng in het hele lekkagedebacle verdien ik eigenlijk wel een standbeeld. Hij legde uit dat hij de slaapkamer muur een isolerende laag gaat meegeven en dat de structuurmuurtjes in het gangetje niet in één keer glad zijn. Gelukkig heb ik volgende week nog vakantie, hij zou me nog informeren wanneer ie precies kwam. De week erna komt de vloerbedekking, dus alles valt precies op z'n plek. Om met Hannibal Smith te spreken: I love it when a plan comes together. 

Hij begon aan de plafonnetjes en vroeg of het goed was als ie even een boterhammetje ging eten. Het was pas elf uur, maar de eetcyclus van de bouwvakker is heel anders dan die van ons onhandige mensen. Toen ie weg was heb ik es even gekeken wat ie had gedaan en het was prima, enkel zag ik dat ie het gat in het plafond van het toilet had dicht gemaakt en een lekkageplek op het plafond in de gang had aangesmeerd. Ik vroeg me af of hij zou weten dat ik verwacht dat ie de plafonnetjes ook gaat witten. Toen ie weer terug was vroeg ik het hem, maar me bleken op dezelfde pagina te zitten. Het witten kwam ook volgende week omdat dat wat ie nu had gedaan moest drogen. 

Dus, ergens volgende week deel twee van het herstellen van de schade: isolerende laag aanbrengen op de slaapkamermuur, muurtjes in het gangetje glad maken, en plafonnetjes in gang en toilet witten. Inmiddels ruim drie maanden verder na het melden van de lekkage. ik zei het u al, een standbeeld. 

Het gat is in ieder geval al dicht gemaakt. 

De slaapkamermuur is weer glad. 

10 Jaar Aidan's World #15

Dit was een heel vreemde ervaring en hoewel het bijna tien jaar geleden is kan ik het me nog als de dag van gisteren herinneren. Ik werkte nog op de boeken- entertainmentafdeling van V&D en het voelde of ik in een sit com verzeild was geraakt. 

dinsdag 29 november 2011

Wat zegt u?

Twee minuten na openingstijd komt er een man aan, onverzorgd, bruine tanden, kortom duidelijk een uitgestotene van de maatschappij. Hij deelt mij direct zijn blijkbaar zojuist gedane observering mee: "U houdt van mannen".
Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had en vroeg: "Wat zegt u?"
"Ik wil niet brutaal zijn of zo, maar u houdt van mannen, dat zie ik meteen".
Ik had het dus toch goed gehoord en antwoordde: "Wat fijn dat u dat meteen ziet".
Hij mompelde nog iets van dat ie er niks mee bedoelde, maar ik ben verder gelopen en had zoiets van: Waarom? Wat voegt deze mededeling toe?

Collega Jowita keek alsof ze water zag branden en collega Carla trok een gezicht alsof ze een acute aortavernauwing kreeg, en strompelde met haar laatste krachten het magazijn in om aldaar in een gierende lachbui te geraken. Toen de man weer weg was kwam ze, zich vasthoudend aan de deurpost, weer tevoorschijn.

Achteraf bleek deze persoon zich op andere etages ook al heel vreemd te hebben uitgelaten tegen collega's. Het was dus iemand die geestelijk niet helemaal in orde was.

Nu weet ik dat je geen master degree in behaviorisme hoeft te hebben om te zien hoe de vork in de steel zit bij mij, maar ik vroeg me af, moeten we anderen van alles wat we constateren en signaleren ongevraagd deelgenoot maken? Dit is een retorische vraag, want natuurlijk moet je dat niet doen, het feit dat je iets meent aan te voelen is alleen belangrijk voor jou.

Op mijn werk never a dull moment!

It's a sin

 'It's A Sin' is natuurlijk het meer dan fantastische nummer van de Pet Shop Boys uit 1987. Het is voor mij één van de beste singles (en 12" singles) aller tijden, maar dit blogje gaat over de mini-serie met dezelfde naam. Als laatste mens op de wereld heb ik het dan eindelijk gezien. Ik had er al over gelezen ten tijde dat het werd uitgezonden op een voor mij onbekende zender, later kwam het op België, maar toen had ik al vernomen dat het in de zomer op NPO 3 uitgezonden zou gaan worden en besloot te wachten. 

'It's A Sin' speelt zich af in het Londen van begin jaren tachtig en volgt in vijf afleveringen een groep vrienden die uit verschillende gedeeltes van het Verenigd Koninkrijk naar de hoofdstad komen tot aan 1991. De vier homoseksuele vrienden Ritchie (Olly Alexander), Roscoe (Omari Douglas), Colin (Callum Scott Howells), Ash (Nathaniel Curtis) en hun gezamenlijke vriendin Jill (Lydia West) huren een flat in Londen. Het is het begin van de AIDS-epidemie en er is nog heel veel onbekend. Kijkend naar de serie viel me op hoeveel er één op één te vergelijken valt met hoe er in deze tijd op Covid wordt gereageerd. De stuitende domheid, onwetendheid en hardheid is nu met terugwerkende kracht verbazingwekkend te noemen, maar zoals gezegd er was zoveel onbekend, dat men er zelf maar op los ging fantaseren over het hoe, wat en waarom van deze afschuwelijke ziekte.

Ik was zelf een tiener in die jaren en de soundtrack van de serie is er één om je vingers bij af te likken. Ik identificeerde me meteen met Colin, de naïeve jongen uit Wales, omdat ik in die tijd ook Miep Muts was en met grote ogen om me heen keek wat er allemaal gebeurde. Voor een aantal mensen loopt het niet goed af, zij krijgen AIDS en dat betekende in die tijd een doodsvonnis. 'Boys die in London' is een gevleugelde uitspraak in die dagen en het is confronterend om te zien dat op de begrafenis van het ene jonge slachtoffer men bij het afscheid zegt: 'Tot overmorgen bij de uitvaart van...', weer een ander jonge bekende. Shockerend is het hoe men in die beginjaren omging met de slachtoffers, alleen in een kamer waar men niet af mag, geen bezoek en eten wat voor de deur wordt gezet. Maar de serie weet heel goed de balans te vinden tussen de afschuwelijke werkelijkheid uit die tijd en de liefde, vrolijkheid en strijdbaarheid die men in de vriendengroep heeft.

De schrijver Russel T. Davies heeft het verhaal gebaseerd op zijn eigen leven en dat van zijn vrienden in die tijd. Zo is het karakter Jill gebaseerd op z'n vriendin Jill Nalder die in de serie een kleine rol speelt als de moeder van Jill. Grote namen als Stephen Fry, Neil Patrick Harris en Keely Hawes maken ook hun opwachting in de serie. Keeley speelt de adembenemende rol van Valerie, de moeder van Ritchie, die door ontkenning, onvermogen en rouw zich van een tuttige huismoeder van Wight ontpopt tot een afschuwelijk onredelijk keihard mens. 'An acting tour de force' werd haar acteerprestatie genoemd. Olly vertelde: 'Er waren veel tranen, zeker bij het opnemen van de laatste aflevering met Keeley Hawes en Shaun Dooley die mijn ouders spelen in de serie. We hebben samen veel gehuild'. 

Kortom een geweldige serie die u echt moet zien om er nog even aan herinnerd te worden hoeveel jonge levens er op een mensonterende manier verloren zijn gegaan en hoe kort dat nog maar geleden is. En ook dat er door onwetendheid toen ook al wappies waren, die we zo nog niet noemden omdat social media er nog niet was en het dus allemaal veel minder zichtbaar was. 

Ash, Colin, Roscoe, Jill en Ritchie.

Valerie. 

Rookstem

Is er al een (inter)nationale dag voor middelbare vrouwen met een rookstem? Ik vraag het, omdat ik zo in de loop van de tijd het vermoeden heb dat zij het zijn die de wereld draaiende houden. Gisteren was ik bij het behangwalhalla Behangwereld in Capelle aan den IJssel om behang te kopen voor het gangetje boven. Ik had op de website behang uitgezocht en bij binnenkomst werd ik meteen weer overvallen door de ongelooflijke hoeveelheid behang dat ze in huis hebben. En rondje door de winkel maakt me duidelijk dat het door mij gewenste behang niet lag uitgestald. Ook zijn er honderden behangboeken aanwezig. Na enig speurwerk ontdekte ik iets wat weg had van een logische volgorde van deze boeken. Maar in het behangboek waar het in zou moeten staan, zat het door mij uitgezochte behang niet.

Inmiddels hoorde ik een verkoopster van middelbare leeftijd met een andere klant spreken over hun wensen en wat mij opviel was de parate kennis en kundigheid alsmede haar rookstem. En ik wist direct, bij haar moet ik zijn als ze met deze mensen klaar is. Deze vrouw kent haar weg in deze winkel met enorme collectie. 'U wilt wat vragen?' vroeg ze me toen ze mij met het briefje in mijn handen gewaar werd. Ik antwoordde bevestigend en vertelde haar dat ik het heel knap vond van mezelf dat ik het juiste boek had gevonden, maar dat het behang wat ik graag wil er niet in staat. Ik noemde merk- en serienaam en nummer (ja, ik was voorbereid). Ze liep met me mee naar het boek en constateerde dat dit het boek was met andere serienummers. 'Maar, dit behang is pas binnengekomen, het staat boven ik haal het voor u'. 

Het tweede deel van de reden van mijn bezoek aan de winkel betrof het slaapkamerbehang waar ik nog wel wat van heb, maar wat makkelijker behangen is als het gewoon hele rollen zijn. U weet nog dat ik één slaapkamermuur kaal heb moeten maken vanwege het vocht wat erin was opgezogen door de lekkage. Ik liet haar een stuk zien en vroeg of dat er misschien nog was. 'Ach, heel fijn behang is dat, maar daar is geen enkele  rol meer van.' Ze ging naar boven om het andere behang te halen, toen ze terug kwam zei ze 'Ik heb nog even gekeken, maar dat behang is er echt niet meer, het had zomaar gekund, hoor, want vorige week heb ik een mevrouw nog heel blij gemaakt met de laatste rol van een behang wat ook al ouder was'. Ik heb wel de naam voor u achterhaald, BN Harmony. Misschien dat u het ergens in een andere zaak nog kunt vinden'. 

Met zulke dames komt het toch goed met de wereld? Ik ben meteen gaan zoeken op het wereld wijde web, maar op de hele wereld is dat behang niet meer te vinden, dus zullen we het moeten doen met wat ik nog heb. Bij oudere blogjes ten tijde van het behangen van de slaapkamer kon ik lezen dat het destijds ook al moeilijk verkrijgbaar was en dat het besteld moest worden en precies op de dag dat de behanger kwam het in de winkel was geleverd. Maar het gewenste behang voor het gangetje is in de pocket. 

Diana Charité één van de bekendste vrouwen 
met een rookstem. 

Filmpje van Diana als gast bij 'Keek op de Week'.

Is de video niet te zien, klik hier.

Tegeltjeswijsheid 402

 

Vakantie

Vakantie nu, en nee, ik ga vanzelfsprekend niet naar het buitenland. Ik ben sowieso niet zo heel erg reislustig. Ik ben meer van de (lange) weekendjes of hooguit een weekje, liefst iets minder, weg, En zoals u heeft kunnen lezen ben ik vorig weekend met vriendin Talitha een weekendje naar Zeeland geweest dus ik ben oké. Ik bewonder mensen die twee of drie weken van huis kunnen zonder het een tweede gedachte te geven. Niet dat ik dat zelf zou willen, mijn systeem is er niet op gemaakt, zeg maar. Maar van zo'n weekendje of (bijna) weekje kan ik wel intens genieten, duidelijk geval van kwaliteit versus kwantiteit. 

Het vrij zijn en niet meteen in de benen moeten is voor mij al meer dan genoeg. Ik ben, zoals bekend, erg graag thuis en het is al heerlijk om 's morgens om m'n gemak een ontbijtje te eten met een leuk muziekje op in plaats van douchen-ontbijten-werken. Er zijn wel wat dingetjes gepland maar dat zijn leuke dingen waar ik dan eindelijk tijd voor heb, maar ook gewoon dagen gevuld met het totale niets omdat ik gewoon senang ben in de omgeving waar ik woon. Van mensen die constant maar aan het ritten zijn en hun vrije tijd helemaal vol plannen heb ik het gevoel dat ze iets ontlopen. De confrontatie met zichzelf of zoiets. Maar aan de andere kant heb ik makkelijk praten, voor mij is het juist belangrijk om na (te) veel prikkels rustmomenten in te plannen en alleen te zijn, dat heb ik nodig om weer op te laden.

Hoogsensitief, u weet, daar heb ik al eens wat over geblogd. Ik ben dat als ik terugkijk vanaf kinds af aan altijd al geweest, maar destijds was je gewoon een raar kind als je o.m. moest huilen als er op de kleuterschool met muziekinstrumentjes werd gespeeld, overstuur raakte van het luchtalarm of muziekkorpsen die in die tijd met enige regelmaat door de buurt liepen. Begin jaren tachtig is het wel al geconstateerd bij me, maar toen kreeg het een andere benaming, ik weet niet meer wat, iets met niet goed kunnen functioneren in een .....systeem, pas sinds 1996 is de term hoogsensitief persoon (hsp) geïntroduceerd. Het is niks bijzonders ofzo, je leert er gaandeweg mee omgaan. Maar het altijd 'aan' staan en het daarom heel bewust moeten filteren van alles om je heen vermoeid, vandaar de belangrijkheid van kleine rustmomenten per dag en grote in de vorm van vakanties. Voor mij is het belangrijk dat die mooi over het jaar verdeeld zijn. De laatste jaren neem ik in februari, mei, augustus en november vakantie op, precies om de twee maanden, dat is voor mij een goede cyclus. 

Eén van de voordelen van ouder worden is dat je jezelf steeds beter gaat begrijpen, mits je er wel de tijd voor neemt natuurlijk, dus als u altijd al uw tijd 'nuttig' wilt besteden en mede daardoor immer maar in de weer bent vraag uzelf dan eens af: waarom? De kruik gaat net zolang te water ie barst, uw lichaam zegt vanzelf een keer: 'ho', als uzelf niet op de rem trapt zo nu en dan.

Omringd door gekken week 34

De beelden vanuit Afghanistan zijn hartverscheurend. Wim van de Camp een hoogbejaarde voormalig CDA politicus vindt dat ook en komt tot de verregaande slotslom: 'Ik zal nooit een baard dragen'. Oppas-oma en waarschijnlijk tot haar eigen schrik Minister van Defensie, Ank Bijleveld, ook CDA, ziet de afschuwelijke beelden van mensen in letterlijk doodsangst ook en concludeert: 'De missie was niet voor niets. We hebben Afghanen laten zien dat het ook anders kan'. 

Sigrid Kaag van D66 heeft het over 'een aanzet voor een opzet voor een mogelijk regeerakkoord'. Wat erin staat wil ze niets over zeggen. 

Thierry Baudet wordt steeds waanzinniger en is het equivalent van de vroegere 'Ik ben Napoleon'-roepers. 'Vaccinatiedwang is vanaf het begin het doel geweest. Niet voor de "volksgezondheid" (want dit hele gebeuren heeft daar niets mee te maken) maar om toegang te verkrijgen tot het menselijk lichaam en (daarmee) totale controle te verwerven over de mensen.' Ik ben Napoleon- roepers werden in dwangbuizen afgevoerd. Deze randdebiel heeft fans en aanhangers en zit in de Tweede Kamer nota bene. Onlangs is hij ergens in een provinciestad gesignaleerd waar hij een betoog hield over de prachtige nummerplaten van vroeger, u weet wel die blauwe met witte cijfers en letters, die jaren voor zijn geboorte zijn vervangen naar de huidige gele met zwarte cijfers en letters. 

U is wel bekend met de uitdrukking 'regeren is vooruitzien'. Sigrid Kaag niet. 'We zagen het niet aankomen' reageerde ze op de afschuwelijke situatie in Afghanistan en de moeilijkheid om mensen naar hier te halen vanwege het labbekakkerig getreuzel van de demissionaire regering. Frankrijk en Engeland daarentegen zijn er al vanaf april mee bezig. In plaats van dit bij het eigen falende beleid te zoeken reageerde ze er geïrriteerd op.  Dit is dan één van de sleutelpersonen voor een nieuw te vormen kabinet. Mon Dieu, ayez pitié de moi et mon pauvre peuple. 

Er komt een camping naast het Formule 1-terrein in Zandvoort met ruimte voor duizenden mensen. Bent u daar nog? Voor eigenaar neef-van-de-koning/huisjesmelker Bernhard van Vollenhoven gelden heel andere regels dan voor, laat ik eens een dwarsstraat noemen, de evenementenbranche, waar meerdaagse festivals met mogelijkheid tot overnachting ter plekke vanuit het demissionaire kabinet zijn verboden. 

Dat hogere leeftijd niet mild maakt, zagen we deze week bij de bijna tachtigjarige Ankie Broekers-Knol, Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid (VVD), wat een afschuwelijk gevoelloos oud wijf is dat zeg. Ik voel me niet te groot om te zeggen dat ik met tranen in m'n ogen zit te kijken naar de beelden uit Afghanistan, zo niet Ankie, die hoorde ik ijskoud zeggen dat al die wanhopige mensen niet echt op steun uit Nederland hoeven te rekenen. Deed me denken aan de vluchtende Joden voor wie de grens in de bange jaren dertig-veertig ook dicht bleef. Maar een dag later moest het oude besje met lichte tegenzin meedelen dat er, door de motie van Salima Belhaj (D66), er een ruimhartig evacuatie- en asielbeleid komt voor alle Afghanen die voor Nederland hebben gewerkt en voor mensenrechtenverdedigers. 

Als u dacht dat zoiets als in Georgië in Nederland niet zou gebeuren, moogt u opnieuw denken. Daar vernielden heteromannen die blijkbaar erg onzeker zijn over hun eigen seksualiteit het lhbt-kantoor tijdens Pride en trokken de regenboogvlaggen van het gebouw af. In Amsterdam is onlangs in een flat brand gesticht vanwege de daar aanwezige regenboogvlaggen. Vier mensen raakten gewond en vier anderen moesten met een ladderwagen worden gered. Het blijkt dat er al eerder incidenten zijn geweest gericht op regenboogvlaggen in de omgeving van de flat. 

Zeeuws Meisje

Als u bij Zeeuws Meisje vooral denkt aan de 'geen cent teveel hoor'-slogan van het botermerk, bent u duidelijk nog niet bekend met de prachtige fotoseries van Rem van den Bosch waarin hij de traditionele klederdracht van Walcheren inzet om maatschappelijke vragen te stellen. Tot vorige week zaterdag waren Talitha en ik dat ook niet. Bij ons bezoek aan Middelburg viel ons de regenboogvlag op die wapperde bij de Koorkerk van de Vrijzinnige Protestante gemeente Middelburg en de Remonstrantse Gemeente Midden-Zeeland. Daar konden we dus veilig naar binnen gaan om de kerk te bewonderen zonder dat er bloed uit de muren zou gaan komen. Tot onze grote verassing was er een tentoonstelling van Rem onder de noemer #gelijkheid.

Het is één van de series uit zijn portfolio. Prachtige foto's met modellen in de Walcherse dracht en voor de tentoonstelling #gelijkheid zijn deze in de regenboogkleuren uitgevoerd en model Narena heeft alle kleuren van de regenboog in haar dracht. De dames zijn alleen of met elkaar gefotografeerd in het Zeeuwse landschap en natuurlijk ook bij de zee, want water is onlosmakelijk verbonden met Zeeland. Ik vond het mooi en ontroerend tegelijk, zeker toen we in gesprek raakten met een dame die achter een tafeltje zat waar koffietafelboeken en ansichtkaarten met het werk van Rem te koop waren. Ze vertelde hoe één en ander in z'n werk was gegaan en op mijn vraag hoe dit door de bevolking van Zeeland wordt opgepikt kwam ze op gang. 

Als randstadbewoner denk je al snel dat alles wat daar buiten valt zo ongeveer in de middeleeuwen is blijven steken of minstens in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Maar deze vrouw vertelde ons dat de dames van de vereniging van behoud van Zeeuwse klederdrachten er volledig achter staan en er ook hun medewerking aan verlenen, want zo legde ze verder uit, het belangrijkste is dat het moet kloppen, de kraagjes, de spelden van de mutsjes, de sierraden het is allemaal perfect, en dat het nu in volledig oranje, paars of letterlijk alle kleuren van de regenboog is maakt geen verschil. De juwelen die de modellen dragen zijn échte originele juwelen. Voorts zijn de projecten van Rem, en met name deze, enorm aangeslagen in Zeeland. Er zijn straatgesprekken over gelijkheid en respect, er is een lesprogramma voor scholen: 'Kan Zeeuws Meisje ook een jongen zijn?' en de posters van de kleurrijke drachten hangen achter heel veel Zeeuwse ramen.

Was Zeeuws Meisje eerst een icoon van zuinigheid anno nu roept ze op tot verdraagzaamheid, inclusiviteit, wederzijds begrip en respect. Naast #gelijkheid, behoren o.m. #vrijheid, #broederschap en #water tot weer andere series die met elkaar verbonden zijn door de traditionele Zeeuwse dracht te verbinden met ontwikkelingen in de huidige samenleving. Als u meer over deze tentoonstelling wilt weten of ander werk van Rem van den Bosch wilt bekijken klik hier. Wij hebben er erg van genoten, zowel van de tentoonstelling als het leuke gesprek met de dame die er zeer nauw bij betrokken is. 

 

Painter man

'Zal ie nou nog met een half gestoffeerde slaapkamer zitten met een kale muur waar vocht in is getrokken en een gang zonder vloerbedekking met eveneens zo'n muur, een gat in het toiletplafond en lekkageschade in de gang beneden?' is de vraag die op ieders lippen ligt. En ja, zo zit ik er nog steeds bij. De badkamer is dan wel in orde gemaakt, maar vanwege de vochtige muren kon er nog niets gedaan worden aan de rest van de gevolgen van de lekkage

Ik was van plan volgende week zelf weer eens aan de bel te gaan trekken, maar afgelopen woensdag werd ik plots gebeld door de man die dit allemaal gaat repareren. Hij wilde vandaag komen. Ik zei dat dat kon als ie er voor acht uur zou zijn, want ik mag vandaag werken. De stilte en een wat aarzelend 'eeeh' aan de andere kant van de lijn gaf heel duidelijk aan dat dat een probleem was. Nou ben ik niemand als ik niet meedenkend en -verend ben, dus zei ik er achteraan dat ik de volgende week vrij was. 'Dan kom ik volgende week vrijdag' zei de muren- en plafondman toen heel monter. Ja, ik weet dat is weer een week later, maar dan kunnen de muren nog een weekje extra drogen. Mij is door een vriend verteld dat tocht het droogproces versneld, dus dat doe ik nu al zo'n week of twee. Ik vroeg hoe laat hij er dan zou zijn en het antwoord was: negen uur. Acht uur is dus te vroeg voor hem, maar negen uur niet. Prima, ik oordeel niet. 

Voorts vertelde ik hem van mijn onderhoud met de aannemer over de extra glad te maken muurtjes in het gangetje boven, daar was hij inmiddels over ingelicht, die staan dus ook op het lijstje. Zoals ik steeds al opmerkte: alles komt uiteindelijk weer goed. Ik heb meteen voor behang gekeken, en aankomende dinsdag zal ik naar de behangzaak gaan om het uitgezochte behang te gaan aanschaffen. Meteen zal ik, tegen beter weten in, vragen of het behang van de slaapkamer nog leverbaar is. Eén muur daarvan moet na de behandeling van de muren- en plafondman weer opnieuw worden behangen en ik heb nog wel behang daarvan, maar het zal mooier zijn als het van hele rollen komt, en is het niet meer leverbaar moeten we roeien met de riemen die er zijn. Lieve vrienden hebben aangeboden om de behangklus te klaren, want ik kan dat niet zelf. 

Alles is mooi op tijd voor de vloerbedekking die op 8 september zal worden gelegd en pas dan, na ruim drie maanden is het hele lekkagedebacle tot een einde gekomen. O ja, dezelfde woensdag was mij een enquête gemaild over hoe ik de aanpak van de woningbouw vond in zake de door mij gemelde lekkage. Hoe tevreden was ik? En kon ik dat ook toelichten? Laten we zegen dat het een mooi stukje proza is geworden met als rode draad de belachelijke tijd van twee maanden tussen het melden van de lekkage en de daadwerkelijke actie daarop met als gevolg veel meer schade. De enquête was, zult u begrijpen, voor de woningbouw om van te leren en daar waar nodig te verbeteren. Ik maak me daar verder geen illusies over. 

Dit behang heb ik op het oog voor het gangetje. 

   

10 Jaar Aidan's World #14

Ook ik maak wel eens een faux pas, ik ben net een mens. In het onderstaande blogje kunt u daar over lezen. Intussen is Maximilian alweer bijna 8 jaar. En ik ben zo benieuwd hoe ie wordt genoemd zo in het gebruik, en of ik voorspellend heb georakeld in deze. 

donderdag 16 oktober 2014

Maximilian

En we noemen hem: Maximilian! Zo ongeveer zal de blijde boodschap op het geboortekaartje er uit hebben gezien. De geboorte van je kind ís een heel blijde gebeurtenis, als ie opgroeit verdwijnt dat gevoel op gezette tijden enigszins naar de achtergrond, maar daar wil je nu nog helemaal niks van weten. De hoeveelheid namen die je in namenboeken hebt bekeken, de mogelijke vernoemingen naar familieleden of bekende personen is welhaast eindeloos, en uiteindelijk is de keus gevallen op Maximilian. Dat kan. Dat is een naam. Ik vind het een uitzonderlijke naam. Dat kan en mag ook. Maar moet ik dat ook uiten?

Moet ik op een Facebookbericht van een Facebookvriendin die babyspulletjes (Peanut Designs) maakt en een prachtig geboortekussen toont die ze heeft voltooid met de naam Maximilian er op cabaretesk reageren met 'Maar houdt iemand van z'n kind als ie het zo'n naam geeft?'?
Het was grappig en retorisch bedoeld, want natúúrlijk wordt er van het kind gehouden! Moeders houden per definitie van hun kind. Ik was de lelijkste baby ooit in de familie (ja, daar zijn foto's van) maar dat weerhield mijn ouders er niet van om van mij te houden als was ik een baby uit de reclame.

Dus ook van de kleine Maximilian wordt gehouden, ik reageerde, voor mijn gevoel hilarisch leuk, louter op de, in mijn ogen, bijzondere naam, en dan nog met in mijn hoofd de vraag of die naam echt ten volle zal worden uitgesproken, of dat het zal worden afgekort tot Max, wat ik een geweldig stoere naam vind, ik stel me daar de bink van de klas bij voor. Maar wat voor de moeder misschien weer een gruwel is, anders had ze 'm zo wel genoemd. Hoewel ik niet de brenger van slecht nieuws wil zijn, kan ik met een aan zekerheid grenzende veronderstelling voorspellen dat als de kleine Maximilian over een aantal jaar naar school gaat het, als ie er zelf niet op staat om voluit aangesproken te worden, uiteindelijk toch wel Max zal worden. Of misschien wil ie dat zelf wel.

Dit alles vond plaats in februari van dit jaar. Pas gisteren reageerde de moeder van Maximilian er op: "Wat heeft houden van te maken met de lengte van de naam? Ik begrijp jouw reactie niet zo goed." Mama van Maximilian.
Nou heb ik meteen weer wat moeite met volwassen vrouwen die zich 'mama van' noemen, ik ben ook zo bang dat ze over hem spreekt als 'mijn kindje', maar ik ga dat mijnenveld niet in, ik hou mij er, als bewust kinderloze, verre van. Ik ga door het stof, want ik heb nu het gevoel dat deze vrouw door mijn grappig bedoelde opmerking in een depressie is geschoten en pas nu maanden later de moed heeft gevonden om er, terecht, op te reageren. Terecht, omdat zij vindt dat zij en haar zoontje onrecht wordt aangedaan en dat is nooit mijn bedoeling geweest. Dus lieve moeder van Maximilian en kleine Maximilian: "Mea Culpa, Mea Maximilian Culpa" (dit laatste stukje is dan tóch weer een taalkundig grapje, ik kan het niet laten, ik word er voor behandeld)

Maar ik meen het wel, Sorry, het was écht niet zo bedoeld. Ik zag trouwens dat Maximilian over anderhalve week zijn eerste verjaardag viert! Ja mensen, een geboortekussen van Peanut Designs je kúnt niet zonder, dat kun je er allemaal aan aflezen! En ik heb eens onderzoek gedaan naar de naam Maximilian. Het is een van oorsprong Engelse jongensnaam en betekent 'Beste'. In 2013, het geboorte jaar van deze Maximilian zijn er in Nederland nog 37 andere jongens geboren die ook die naam kregen. De naam wordt het meest gebruikt in Engelstalige en Duitstalige landen. Iemand noemde de de naam zag ik ergens 'een vet hippe naam'. Zo kun je het dus ook zien!

Nu ik zo'n 15 keer de naam Maximilian heb getikt, begint ie al in mijn systeem te komen.

Rondje Zeeland

Het is nu al haast niet meer voor te stellen, maar afgelopen weekend was het toch echt zomer, in ieder geval in Zeeland. Na ons ontbijt zijn we zondag naar het chocolademuseum gegaan, het was niet zo druk en dat was fijn, want het is niet zo'n heel groot museum, maar om alle informatie tot je te nemen en de chocolade die erbij hoort te proeven heb je wel even de tijd nodig. Bij binnenkomst krijg je een soort buitenmaatse pillendoos waarin allerlei verschillende soorten chocolade zitten. Het museum begint bij de cacaoboon en de boeren die ze verbouwen en hoe ze worden verscheept. Er blijkt een heel smakenpalet te zijn vergelijkbaar met de ontelbare verschillende smaken van wijn. Talitha is meer van de bittere chocolade terwijl ik meer naar de zoete kant neig. Het is een erg leuk museum met heel veel herkenbare snuisterijen die met chocolade te maken hebben. En ook al zijn het maar kleine stukjes chocolade die je proeft, aan het eind van de rit heb je wel het gevoel genoeg zoetigheid binnen te hebben gehad.

In Zeeland heerst nog de zondagsrust en ik vind dat wel iets fijns hebben moet ik bekennen. Horeca is natuurlijk wel open en om alle zoetigheid wat tegenwicht te bieden hebben we een Italiaans kopje koffie gedronken alvorens we naar Vlissingen gingen. Daar aangekomen zagen we nogmaals het strand en de zee, er gaan jaren voorbij dat ik geen zee zie, en nu dan twee dagen achter elkaar. We zijn gaan lopen en in Vlissingen hebben ze gelukkig heel veel oude huizen aan zee in ere gehouden, ik ben nog steeds niet bekomen van de spuuglelijke jaren tachtig en negentig bebouwing in Scheveningen, maar ook Vlissingen is daar niet helemaal aan ontkomen, er is een gedeelte met wanstaltige blokken die enorm detoneren met de prachtige panden die ook goed onderhouden worden, uitzonderingen daar gelaten.

Voor de lunch streken we neer aan het mondaine aandoende Bellamypark op het terras bij restaurant 1618, daar hebben we geruime tijd gezeten en Talitha zei 'Wat is het heerlijk, ik wil nog helemaal niet naar huis, waar kunnen we nog heen?' Ik stelde Zierikzee voor, daar was ik een paar jaar geleden met vrienden geweest en ik weet nog hoe leuk pittoresk ik het vond. Nadere inspectie wees uit dat het zo halverwege op de terugweg was, dus een plan was gemaakt. Daar ook weer heerlijk gewandeld door de kleine straatjes en toen de r in het uur was voor een cocktail namen we plaats op het lommerrijke terras van De Zeeuwse Hemel een restaurant met winkel waar je ook zou kunnen logeren. Plotseling herinnerde ik me weer dat ik daar met die vrienden destijds geluncht heb. Ze hebben er een heel bijzondere kaart met gerechten waarin veel huisgemaakte ingrediënten uit eigen teelt zijn gebruikt, die dan ook weer in de winkel te koop zijn. We zaten er zo lekker dat we besloten er te dineren als afsluiting van een geweldig weekend Zeeland. 

Maar Zeeland heeft nog niet het laatste van ons gezien. 

Chocolademuseum.

Bellamypark.

De Zeeuwse Hemel. 

Middelburg

Na de eerste nacht heerlijk geslapen te hebben kwamen we aan het ontbijt. Het was een buffet dus we konden kiezen wat we wilden. Er waren ook wat mensen die gingen uitchecken waaronder een Gerda (vrouw van middelbare leeftijd met kort pittig kapsel) Op de vraag of alles naar wens was geweest, brandde ze los, ze ging er eens goed voor staan: 'Ik miste vers fruit en..." ze had een hele lijst, maar ik tune meteen uit bij dit soort mensen. Ik had meer oor voor Talitha's verhaal over haar zoektocht op het wereld wijde web om voor de avond ergens te reserveren bij iets wat ook bij ons past, ik bedoel wij zijn geen McDonald's mensen. Heel Middelburg zat vol, maar ze had iets leuks gevonden in Zoutelande aan het strand. Mijn topografische kennis laat wel eens wat steekjes vallen en ik dacht mede door Geike Arnaert's mooie vocalen op de Bløf hit 'Zoutelande' dat het een plaats in Vlaanderen was. Hoe weinig wist ik, het ligt gewoon aan de kust van Zeeland vrij dichtbij Middelburg. Hebben wij, toen we naar de binnenstad vertrokken, die hit luid in de auto afgespeeld? Het is een retorische vraag. 

Eenmaal aangekomen in Middelburg om in de stralende zon de dag te beginnen hebben we eerst door de leuke straatjes gewandeld en bijzondere winkeltjes bezocht. Winkeltje één leverde voor ons beiden al twee leuke koelkastmagneet-spreuken op en voor Talitha een heel bijzondere houder voor koffiecupjes. Een stukje verder bleek er een brocantemarkt te zijn waar ik een mooie melkkan ontdekte, weer doorliep, toch weer terugging, waarop Talitha zei: 'Wil je 'm kopen?'  Ja, eigenlijk wilde ik dat wel het was een soort liefde op het eerste gezicht. Verder nog over de markt gelopen en daarna de toch wel grote kan en de rest in de auto gelegd om ons vervolgens naar de rondvaart te begeven.

We kwamen aan en na een kwartiertje voeren we af, het was een gezellige man die ons van alles vertelde. Wist u bijvoorbeeld dat Middelburg ooit na Amsterdam de tweede stad van Nederland was? Na de boottocht was het tijd voor lunch bij de Kloveniersdoelen, een gebouw uit 1611 wat oorspronkelijk een schutterij was. Heerlijk in de tuin kunnen zitten waar ook een tentoonstelling was van beelden gemaakt door Paul Sanderse die zelf ook aanwezig was. Daarna weer door de straatjes van Middelburg gewandeld waaronder hele oude middeleeuwse straatjes die ook met enige regelmaat als decor worden gebruikt voor films en series. In een heel leuk winkeltje ontdekte ik de twee ontbrekende kleuren van mijn Petrus Regout diepe borden, welk een geluk! Nu nog alle zes de moeilijk vindbare platte borden en kaarsverlichte diners worden een nog vrolijkere aangelegenheid. 

Tijd voor een cocktailtje in één van de vele binnentuin terrasjes die de stad rijk is, daarna de Koorkerk bezocht waar een heel mooie bijzondere en ontroerende tentoonstelling is waar ik een apart blogje over zal schrijven omdat het dat verdient. Vervolgens naar het hotel terug gegaan om even bij te komen en ons gereed te maken voor het diner in Zoutelande. Hebben wij op weg daarheen nogmaals Bløf en Geike afgespeeld? Wederom een retorische vraagstelling. We hebben heerlijk gedineerd bij Strandpaviljoen De Strandzot met een geweldig uitzicht over het strand en de zee en de zonsondergang aanschouwd. 

U zult uit deze blog kunnen opmaken dat we de hele dag en avond buiten zijn geweest en dat zulks heel goed is voor een zalige nachtrust. 

Kloveniersdoelen. 

Melkkan.

De onderste twee gevonden in Middelburg. 

De Strandzot. 

Weekendje weg

'Laten we een weekendje weg gaan' stelde vriendin Talitha een tijdje terug voor. Ze had ook al een idee waarheen: Middelburg. Zij was er vorig jaar een dagje geweest en het smaakte naar meer, ik kende de stad niet, dus stemde ermee in. Er werd meteen naar accommodaties gekeken en we waren er snel uit, het werd een hotel net buiten het centrum. Als weekend kozen we voor 13 t/m 15 augustus, omdat ik dacht dat ik daarna vakantie had, dat bleek een week later te zijn, dus zag ik het als een soort preview-vakantie.

De week voor vertrek hou ik dan met meer dan de doorgaans gemiddelde interesse de weersvoorspellingen in de gaten, zeker omdat Talitha en ik de laatste tijd met geplande picknicks niet heel veel succes hebben gehad qua weer, zodat we de picknicks binnen moesten houden. Het zou zonnig zijn met wat bewolking met op zondag kans op regen. Wat al op de planning stond was een rondvaart, waar ze de vorige keer zo van had genoten en ik had ontdekt dat er een chocolademuseum in de stad was gevestigd, en daar kunnen we dan niet omheen, u begrijpt: chocolade! 

Donderdagavond had ik alles al klaargelegd wat ik mee wilde nemen om het vrijdagavond, de avond van vertrek, na mijn werk zo in het valies te doen. Talitha was al gearriveerd en ze had stoommaaltijden meegebracht. Na het eten heb ik me opgefrist en zijn we de reis naar Middelburg aangevangen. Het hotel was keurig en schoon, we werden er vriendelijk ontvangen en zijn meteen naar de stad gegaan, alwaar we op het centrale plein een geweldig leuk terras zagen waar we proostend op een fijn weekend heerlijk hebben gezeten, lekker bijkletsen en naar mensen kijken onder het genot van een wijntje en een snackje. 

We hebben nog even gewandeld om te zien waar het chocolademuseum was en kwamen langs een leuk etablissement met een uitnodigende kaart, we staken ons hoofd om de deur om te vragen of we voor zaterdagavond konden reserveren. Met een enigszins verbaasde blik met een zweem van hoon daar doorheen werd ons medegedeeld dat het al helemaal vol zat. Eenmaal weer terug in het hotel zei Talitha dat ze wel even zou googelen en bij een ander aanlokkelijk restaurant zou reserveren. De andere dag hoorde ik dat ze er anderhalf uur aan besteed had, omdat alles vol zat. Daar hadden we niet aan gedacht om dat van te voren al te regelen, maar de uiteindelijke keuze bleek een schot in de roos. 

Daarover later meer, mede door de wijntjes heb ik de eerste nacht heerlijk geslapen en was volledig uitgerust en ontspannen aan het ontbijt de andere dag, welke in ieder geval qua weer veel goeds beloofde, blauwe lucht en zon, niks geen wolken!

Oude Stadhuis.

Geweldig mooie geveltjes.

  

Omringd door gekken week 33

Is u er nog? Ik vraag dit omdat wapjes er zeker van waren dat op 11 augustus j.l. 5G zou worden geactiveerd en wij, de gevaccineerden, dan dood op den grond zouden vallen. Of nou ja, 'gemicrowaved' in hun taal, wat dat ook moge betekenen. Het heeft iets Jehova's getuigen achtigs, die hebben ook al meermalen het eind der tijden aangekondigd en yet, here we are. Ik ben meer onder de indruk van de overal voel- en merkbare woede van Moeder Natuur, dan van de complottheorieën van verminderd toerekeningsvatbaren. 

'Pig Business', is een internetplatvorm van, voor en over 'De Varkenshouder'. Chefredacteur is Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas, u weet wel, Boerin Koekoek van de triple B partij. Zij heeft een stuk geschreven met de wansmakelijke titel: 'Of varkens altijd lijden bij stalbrand staat niet vast'. Nee schat, ze staan te springen van blijdschap omdat ze levend verbranden. 

Wantrouw mensen die zeggen dat ze niet ijdel zijn, als je het werkelijk niet bent gebruik je het woord niet eens. Maar er zijn altijd gradaties. Huge de Jonge scoort vrij hoog, de man ziet er steevast uit als een foute autoverkoper en mag zich graag laten fotograferen, zo ook onlangs met een prachtige piano als achtergrond. Dat de bladmuziek op de piano ondersteboven stond, daar kan ik intens vrolijk van worden. 

Afghanistan wordt weer volledig onder de voet gelopen door de Taliban en waar andere landen ruimhartig de mensen die hen daar tijdens de missies hebben geholpen naar hun land halen, bekijkt Nederland het allemaal met een zuinig mondje. Enkel de tolken wordt asiel verleend. Het leven van andere Afghanen die de Nederlanders destijds hebben geholpen loopt dan wel gevaar, maar er moet een grens worden getrokken. Daarnaast stuurt Nederland nu geen uitgeprocedeerde asielzoekers terug naar het land, maar willen wel de mogelijkheid houden om dat weer op te starten en vinden dat er met Afghanistan gepraat moet gaan worden over de naleving van het bestaande terugkeerakkoord. 

Oké, er is dus een voetballer die van de ene naar de andere club overstapt, dat is schering en inslag dus niets nieuws onder de zon. Maar nu Steven Berghuis dat heeft gedaan worden hij, zijn vriendin en kinderen bedreigd. En wel op zo'n intimiderende wijze dat hij zich genoodzaakt ziet om aangifte te doen. Echt hoor, wat zijn dat voor mensen die er tijd en energie insteken om anderen te bedreigen vanwege door hen gedane keuzes?

De Formule 1 wedstrijd gaat door! Ja, het is inderdaad niet te verklaren met het oog op alle meerdaagse evenementen die, terecht, niet door kunnen/mogen gaan. Alle wegen er naar toe gaan vijf dagen dicht, dus al die mensen opeengepakt met het openbaar vervoer en fijn wandelend door de duinen. Zou het er iets mee te maken hebben dat neef-van-de-koning de huisjesmelker Bernhard van Vollenhoven het circuit in 2016 heeft gekocht? Dan heb ik het nog niet eens over de klimaatnoodklok die zo hard klinkt dat het de teringherrie van die autootjes overstemt. 

Tegeltjeswijsheid 401

 

Meer dan duizend woorden

In 1950 maakt Frankrijk kennis met Coca Cola.

In 1974 werkt Robin Williams (rechts) als mime-artiest in Central Park.

Stewardessen in de jaren zestig. 

14 november 1960, Ruby Bridges is de eerste zwarte leerling op een witte school.

Londen 1944 Barbara James wordt door een soldaat gered na een bombardement. 

 

10 Jaar Aidan's World #13

Eén van mijn meest dierbare blogjes is een heel persoonlijke. Als ik het weer eens lees komt alles me zo weer voor de geest. Ik heb het één keer voor een select publiek voorgedragen toen net bekend was gemaakt dat ik columnist zou worden bij het programma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Ik zie het als een klein monumentje voor Richard.

maandag 13 juni 2016

Lieve Richard

Dagboekfragment 8 september 1984:
Met uitgaan een leuke jongen ontmoet: Richard

Plotseling vraag ik me af of je me zou herkennen. Een belachelijke veronderstelling, maar de tijd tussen onze eerste ontmoeting en nu is langer dan hoe oud we toen waren, vandaar dat die gedachte in me opkwam.

Dagboekfragment 16 september 1984
Ik ben met Rob, Nico, Huub, André, Chris, Mano én Richard naar de kermis geweest. Richard en ik maakte ons los van de groep en gingen samen verder de kermis op.

Weet je nog, het was de verjaardag van Rob en het is dan altijd kermis in Den Haag op het Malieveld. We gingen het loop-spokenhuis in. Jij was 2 jaar ouder dan ik en wat ondeugender. In zo'n smal gangetje sloot je me in en we gingen zoenen. Ik vónd het spannend! Ik was nog niet veel, nou ja, zeg maar niks gewend.

Dagboekfragment 19 september 1984
Aankomende zondag ga ik misschien naar hem toe. Ik geloof dat ik verliefd ben. Vrijdagavond moet ik hem bellen dan weet hij of zijn ouders het goed vinden dat ik kom. 

Nou je ouders vonden het goed! Dus ging ik op reis vanuit Den Haag naar het voor mij totaal onbekende Oude Wetering. Tram, trein, bus. Ik weet nog heel goed dat ik uitstapte en op goed geluk maar een kant op ging, en dat bleek de juist richting, want plots stond ik voor jullie voordeur: Blankenstraat 8.

Dagboekfragment 24 september 1984
Gisteren ben ik naar Richard gegaan. Dat was onwijs gezellig. Z'n ouders zijn heel aardige mensen. Ik mocht direct mee eten. We hebben koffie gedronken en een glaasje. Daarna zijn we naar zijn kamer gegaan. 's middags zijn we naar Huub en André gegaan, die zijn 's avonds nog naar Richard gekomen en hebben een rondrit door het dorp gegeven. Morgenavond belt Richard op!!! Ik ben nu echt heel verliefd, maar ik weet niet of hij dat nu ook is. Ik hoop het zo.

We wáren verliefd, met de ogen van nu zo schattig en onschuldig, en ook vooral zo onhandig want wat wist ik nou? Ik was 19 en nog vrij bleu, jij 21 iets minder bleu maar we waren gewoon nog kinderen. We woonden nog bij onze ouders, konden bellen maar de moderniteiten die ons nu allemaal ter beschikking staan voor contact waren er toen nog niet. Bovendien was ik vreselijk onzeker.

Dagboekfragment 7 oktober 1984
Vandaag heb ik Richard van het station gehaald en zijn we naar huis gegaan. 's Middags zijn we naar Palace Promenade gegaan. Pa en ma vonden hem aardig.

Het lijkt wel het liedje "Mijn Dagboek" van Willeke Alberti, want het ging als een nachtkaarsje uit. Ik zie nu pas dat het precies een maand heeft geduurd. We waren er beiden nog niet klaar voor, maar deze korte verliefdheid is me altijd heel dierbaar gebleven, en als ik er aan denk komt er als vanzelf een glimlach om m'n mond, het was zo puur, zo lief.  De laatste keer dat we elkaar onverwacht tegen kwamen was op 16 juli 1988. Ik was uit met mijn toenmalige verloofde in Den Haag en daar was jij ook. 'Wat zijn jullie een prachtig stel' zei je toen.

Ik doe m'n ogen dicht en zie jou weer zo voor me, je warrige blonde haar, die prachtige ogen en die ontwapenende stralende glimlach. Een tijd geleden ben ik met mensen in contact gekomen die we samen kenden. Ik vroeg naar jou, en kreeg het schokkende antwoord wat me sinds die tijd zo af en toe nog steeds bij de keel grijpt. Ik had al eens naar je gezocht op het wereld wijde web, zonder resultaat. Nu weet ik waarom.

Iedereen hield van je zoals je was, je ouders, familie en vrienden, niemand had er problemen mee, maar jij kon er geen vrede mee hebben, zo is mij verteld. Op 9 februari 1992 heb je een besluit genomen die jou het beste leek, je had het moeilijk en zag geen uitweg meer. Je bent maar 28 jaar geworden.

Lieve Richard, gisteren heb ik onze maand weer eens aan me voorbij laten gaan, gevoed door de hernieuwde kennismaking met mensen uit diezelfde periode via iets wat jij niet kent: Facebook. Als het anders was gegaan, hadden wij elkaar vast ook weer gevonden om nog eens het glas te heffen op die tijd van toen. Als.....
Weet dat je mijn hart hebt aangeraakt en dat er altijd een plekje voor je blijft gereserveerd.

'Ver van ons en toch zo dichtbij,
blijf je voor altijd in onze gedachten.
Wij blijven achter met de vele mooie momenten,
die wij met jou mochten delen. 
Wij zullen je erg missen.
Mag na deze moeilijke tijd
de zon voor jou gaan schijnen. 
Onze wens is, dat jij mag rusten in vrede.' 

Stond er geschreven in jouw rouwadvertentie. Ik sluit me er 24 jaar later bij aan, ik hoop zo dat je de rust hebt gevonden die je hier zo miste. En zo nu en dan zal ik onze maand weer even in m'n hoofd beleven, glimlachen, mijn ogen sluiten en jou weer voor me zien.

Richard van der Meer *1963 - †1992