Danse Macabre

De Efteling, ik ben er al jaren niet meer geweest, in de jaren zeventig ging ik er als kind voor het eerst heen. Het park was voor ons kinderen geweldig, speeltuinen, Holle Bolle Gijs (papier hier, dankjewel), de stoomcarrousel en natuurlijk het sprookjesbos met o.m. de gekleurde duiven bij Sneeuwwitje (wisten wij veel van dierenleed) en het hoogtepunt van de dag, het sprookje geschreven door de Belgische koningin Fabiola 'De Indische Waterlelies' met Bert Kaempfert's 'Afrikaan Beat'. Daar keek je met open mond naar.

Ik kan me de reclame nog herinneren in 1978 met de bij kinderen zeer populaire Martin Brozius ('Hamelen' en 'Ren Je Rot'), waarin hij gewag maakte van de allernieuwste spannende aanwinst van de Efteling: Het Spookslot. Martin stond midden tussen de zerken en wat keek ik er naar uit om dat te gaan zien. In werkelijkheid kwam je als publiek niet in het spooklandschap zelf te staan, zoals Martin, dat viel wat tegen, maar wat we zagen gebeuren achter het glas onder het opzwepende 'Danse Macabre' van Camille Saint-Saëns maakte desalniettemin enorme indruk. 

Sindsdien is het park flink uitgebreid en zich meer gaan richten op het beleven van attracties, het moest hoog, hard, snel, over de kop, ondersteboven, etc. Fata Morgana en Droomvlucht trek ik nog wel, maar bij die snelle toestanden was ik altijd degene die bij de jassen en tassen bleef met een ijsje totdat de anderen hun adrenalineshot weer hadden gehad. Ik bleef het sprookjesbos toch altijd nog het leukste vinden, ook al mocht ik bij de kabouterhuisjes niet meer naar binnen als volwassen mensch.

Onlangs kwam in het nieuws dat daar waar 'De Indische Waterlelies' een vaste onaantastbare plek heeft veroverd in het park sinds 1966, het Spookslot na 44 jaar zal worden gesloopt ten gunst van een nieuwe nog niet bekend gemaakte attractie. Ik moest meteen aan Martin denken en zijn reclame en hoe wij kinderen erdoor gegrepen werden. De dodendans zal aankomend seizoen voor het laatst te horen en te zien zijn in het ten dode opgeschreven Spookslot, de jeugd van nu reageert weer op andere prikkels dan wij destijds, de publiekstrekker uit de late jaren zeventig blijkt na onderzoek het minst gewaardeerd van het hele park. Het kan verkeren.