Nederlanders zijn verzamelaars, postzegels, suikerzakjes, ansichtkaarten, Swarovski kristallen figuurtjes, je kan het zo gek niet verzinnen of er is wel iemand die het verzamelt. Supermarkten hebben een verdienmodel ontdekt in de spaarwoede van Nederlanders. Pluchen beesten, voetbalplaatjes, serviesgoed of bestek, bij €10 aan boodschappen een zegel en bij een x aantal zegels een mok of zoiets. Als kind heb ik in navolging van oma van vaderskant ansichtkaarten verzameld en in albums geplakt. En net als tante Jopie heb ik kort klederdrachtpoppetjes gespaard. Zij had een jaloersmakende verzameling in een stofvrije vitrine staan. Later had ik een manie om kleine schildpadbeeldjes te verzamelen, omdat ik ooit een landschildpad, Kees, heb gehad. Nu verzamel ik muziek en hou ik mijn Suske en Wiske stripalbumreeks up to date door drie (of vier?) keer per jaar het nieuwe uitgekomen album aan mijn collectie toe te voegen, meer uit gewoonte dan dat ik de strips nog heel erg leuk vind.
In de jaren zestig spaarde de jeugd speldjes. Reclamespeldjes om precies te zijn. Hoe of wat weet ik niet precies, maar voel u vrij om mij hieronder er over in te lichten. Ik kan me voorstellen dat bedrijven ze cadeau deden, misschien 'bij aankoop van' of kon je ze voor een klein bedragje kopen. Ze dienden op een soort plat kussenachtig iets geprikt te worden om ze ten toon te stellen. Misschien werd er ook onderling geruild? Het zou me ook niet verbazen als er anno 2022 nog steeds liefhebbers zijn van de speldjes van toen, die wellicht nu zelfs geld waard zijn terwijl ze destijds werden weggegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten