Niets is zwart wit, het blijft altijd in elke situatie belangrijk om de nuances te blijven zien. De hooligan-boeren zijn volop in het nieuws met hun buitensporige gewelddadige acties vol vernielingen en intimidatie. Daarom sta ik mijn blogje vandaag weer eens af aan iemand die het beter weet te verwoorden dan ik, namelijk iemand die tot een groep behoort die er ook is, een veel stillere groep, boeren die ook in een spannende onzekere periode zitten, maar ervoor kiezen er op een andere manier mee om te gaan.
Boerin Pauline:
'Waar ik vannacht van wakker lag: dat wij boeren ons zó hebben laten ophitsen door personen en politici die ons uit pure stemmingmakerij voorhouden dat ons bestaansrecht verdwijnt. Het beleid vertalen als: alle boeren moeten weg. Dat na boeren de burgers aan de beurt zijn.
Wij boeren, maar ook de politici, weten al jaren dat de huidige situatie niet houdbaar is. Dat er niet te veel boeren, maar wel degelijk te veel vee is in grote delen van ons kleine landje. Ongezond voor mens, dier en natuur. Maar geen regering die zich eraan wilde branden. Na het probleem jarenlang genegeerd te hebben, (uit angst voor stemmenverlies, maar ook om economische reden, want het verdient zo goed aan al die hardwerkende, veel investerende en geld lenende boeren), staan we nu allemaal met de rug tegen de muur: boeren èn beleidsmakers.
En daar springen ophitsende populisten graag op in. Zij zien het land graag ontregeld. Met onze trekkers kunnen wij dat. Wakker lig ik ervan. Want ik snap de woede om de onbegrijpelijke uitleg met dito stikstofkaartje. Maar ook dat ingrijpende veranderingen echt nodig zijn. Dat de intensieve veteelt op veel plekken in Nederland zó enorm is, dat het ten koste gaat van ons milieu. Er zullen gene boeren, maar wel veestapels moeten verdwijnen. En dat is geen plotseling misdadig plan van Christianne van der Wal, maar al heel lang pure noodzaak.
Ophitsers kan ik niet stoppen, maar ik kan wel stoppen met me laten ophitsen. Boeren hebben totaal geen baat bij escalatie, populisten wél. Beleidsmakers: doe iets aan je communicatie. Boeren: gooi niet je trekker maar je gezonde verstand in deze strijd.'
Ik denk, nee, weet zeker dat er veel meer boeren zijn als Pauline, wellicht wel meer dan die terreurboeren die zo prominent in het nieuws zijn. Laten we die groep, ook al worden ze overschreeuwd, niet vergeten.
Meestal zit ik niet om woorden verlegen. Maar inzake de golf van terreur die ons land overspoelt vanwege rellende boeren en de extreem rechtse politici en hun idolate achterban die er alle begrip voor hebben ben ik echt met stomheid geslagen. Je begrijpt ineens wel waarom die boeren jarenlang hulp nodig hebben van een tv programma om aan een partner te geraken. Ik volsta dan ook met enkel de weerzinwekkende feiten op te sommen.
Er zijn door boeren, onder aanvoering van boer/SGP raadslid Floor de Jong honderd knotwilgen omgezaagd.
In het hele land worden wegen worden geblokkeerd
Hooibalen worden in brand gestoken op de snelweg
Bestuurders worden door de boeren geïntimideerd.
Mest is uitgereden op de snelweg.
Provinciehuizen in het hele land en ook de Tweede kamer zijn door boeren met trekkers bezocht
Er zijn twee koeien meegenomen naar Den Haag waarvan de eigenaar vindt dat als de Tweede Kamer instemt met de stikstofplannen er één naar het slachthuis zal moeten.
Banden van een politieauto en politiemotoren zijn lek gestoken.
Boeren zijn door de politieblokkade heen gebroken en hebben de woning van stikstofminister Christianne van der Wal bereikt en er werd met vuurwerk gegooid.
Er is ook vuurwerk gegooid naar hulpverleners die de brandende balen hooi aan het blussen waren.
Nou ja dit dus, en waarschijnlijk nog wel meer. Er zijn bekeuringen uitgedeeld, maar zo'n bekeuring van €380 voor het rijden met een tractor op de snelweg daar lachen de boerenmiljonairs natuurlijk om. Ondertussen steunt de Tweede Kamer de stikstofplannen van het kabinet vanzelfsprekend gewoon. Wel kunnen we een nieuwe Boer Koekkoek verwachten. We hebben natuurlijk boerenoma Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas die, zeker nu, regelmatig haar vleestransport zowel naar het spreekgestoelte als elke talkshow die haar maar wil hebben transporteert, maar boer Koos Cromwijk die ook regelmatig in talkshows te gast is, heeft de smaak te pakken en meent al een nieuwe roeping gevonden te hebben voor als zijn boerenbedrijf ter ziele is. "Ik heb nu een halve week ervaring in de politiek en ik voel dat het nu hard nodig is". Hij wil zich aansluiten bij de Boeren, Burgers en Buitenlui-beweging van Caroline (Kèro'lai'n).
De zangcarrière van Tracey Ullman is maar een heel klein onderdeel van haar imposante carrière als actrice en comédienne zowel in haar geboorteland Engeland als in Amerika waar ze talloze awards voor heeft mogen ontvangen. In 'The Tracey Ullman Show' werden de eerste korte filmpjes van The Simpsons geïntroduceerd, wat later is uitgegroeid tot de langstlopende animatieserie
Haar korte carrière als popzangeres kwam tot stand doordat Dave Robinson van het vermaarde Stiff Records haar een platencontract aanbood vanwege een aantal muzikale parodieën die hij haar had zien doen op televisie. Het was begin jaren tachtig en de sixties sound was aan een revival bezig, veel artiesten grepen terug naar het geluid uit die tijd en scoorden er hits mee. In samenspraak met Stiff werd besloten een album op te nemen met jaren zestig invloeden maar wel met een jaren tachtig power-pop glans.
Zelf was Tracey onder de indruk van jaren zestig iconen als Sandie Shaw, Dusty Springfield en Cilla Black. Het resultaat werd een album met de hilarische titel 'You Broke My Heart In 17 Places'. De eerste single werd dit 'Breakaway', een cover van Irma Thomas. Verder stond het album vol met covers van o.m. de al eerder genoemde Sandie en Dusty. Tracey's redelijke zangkwaliteiten werden door producer Peter Collins door middel van multitracking geharmoniseerd en de masters werden versneld afgespeeld. Tracey wist daarvan: "Als ik zing klink sowieso al als een klein meisje, maar nu klinkt het als Minnie Mouse met helium".
In twee jaar tijd brengt Tracey twee albums uit en een aantal singles en vindt het eind 1984 wel genoeg geweest en gaat zich weer op haar acteer carrière richten. "We hebben heel veel plezier gehad en onwijs veel gelachen maar ik ben er wel klaar mee". Tracey is nu 62, heeft zoals gezegd een geweldige carrière en is nog steeds bezig. Ze was tot aan zijn overlijden in 2013 getrouwd met producer Allan McKeown zij hebben twee kinderen Mabel en Johnny.
Afgelopen zaterdag zijn Christian en ik een dagje naar 's-Hertogenbosch gegaan. Bij het voorbereiden van de reis kwam ik er tot mijn grote verbazing achter dat er geen rechtstreekse verbinding is vanuit Rotterdam. Die blijkt er nooit te zijn geweest, hoorde ik van Chris die wat vaker met de trein reist dan ik. Maar dat drukte de pret geenszins. Zo rond de klok van elven stapten wij het station uit en zagen een rij staan voor de deur van bakkerij Jan de Groot, dé Bossche bollen bakker. Vlak ernaast is een hotel met binnentuin waar men de bollen van Jan serveert. U begrijpt dat de keuze snel gemaakt was, we hadden wel zin in een bakje koffie met zo'n beroemde bol, en ik kan u zeggen het is in één woord zalig!
Verkwikt door de koffie en de met mesje en vorkje geserveerde Bossche bol gingen we een wandeling maken door het zonnige 's-Hertogenbosch. Wij vinden het dan leuk om ons dan net even buiten de gebaande paden te begeven, lees; weg van de winkelketens, en komen daardoor op verrassende plekken terecht. Mooie oude gevels, bijzondere neringdoenden en zelfs een oude kloostertuin. Hebben deze middelbare mannen nog even geschommeld toen zij een schommel tegenkwamen? Misschien.
Tijd voor de lunch en uit de vele, vele gelegenheden waar dat kan kozen we een terras in een zijstraatje waar we beiden een heerlijk rijkelijk belegd broodje tot ons hebben genomen. Even gekeken waar, wat en hoe, en het Design Museum bleek niet zo ver weg. In dit erg mooie museum hebben we de geschiedenis van de sneaker en de hele cultuur eromheen bekeken en ons best verbaasd over hoe belangrijk de JUISTE sneaker in bepaalde subculturen is en hoe afschuwelijk lelijk sommige sneakers zijn. Ook in dit museum de geschiedenis van Engel Verkerke, die van de posters, u weet wel, zo'n waaier van posters met voorbeelden in de winkel met daaronder een vak met de opgerolde exemplaren ervan met het corresponderende nummer. Begonnen eind jaren vijftig met de glorietijd in de jaren zestig, zeventig en tachtig, een feest van herkenning. Engel komt zelf ook aan het woord in een leuk interview over zijn voormalige bedrijf.
Buiten weer wandelend liepen we heel organisch het Noordbrabants Museum in, ook interessant met veel schilderijen, van prachtig tot 'bijzonder' en de geschiedenis van 's-Hertogenbosch. Later bleek dat deze twee museums met elkaar zijn verbonden en we ook binnendoor hadden kunnen lopen. Na al die cultuur was het tijd voor een wijntje, weer fijn op een terrasje mensen kijken. We zagen gedurende de late namiddag en tijdens ons diner op weer een ander terras bij het voortreffelijke Italiaanse restaurant Onesto (aanrader!) veel, heul veel, na 14 of 15 zijn we gestopt met tellen, bachelor party gezelschappen m/v. U weet nog dat ik samen met Talitha in Dordrecht ook veel huwelijk gerelateerde aanwijzingen heb gezien en dat met name Talitha het zag alsof het universum haar iets wilde zeggen. Ik ben nu zo bang dat het universum mij iets wil zeggen, mij als bewust alleenstaande die zo ongeveer nul heeft met het instituut huwelijk en bovendien tegen de zestig loopt. Aanwijzingen met betrekking op de eindigheid van het leven zou ik kunnen plaatsen, maar huwelijk....
We hebben een heerlijke dag gehad en de Nederlandse Spoorwegen was niet te beroerd om er nog een verrassingselement aan toe te voegen. Aangekomen vanuit 's-Hertogenbosch op station Breda, bleek de trein die wij zouden moeten nemen niet te rijden. De damesstem uit de wolken deelde mee 'dat ie niet reed'. Dat was de hele mededeling. En ook dat we in de app moesten kijken hoe of wat. Wij konden de sprinter naar Dordrecht nemen en daar overstappen op de trein naar Rotterdam. Echter, er was iets met de bovenleiding in Lage Zwaluwe (Lage wat? Precies.) zodat de trein vertraging zou gaan hebben, waardoor we de aansluiting gingen missen. Ik word daar dan lacherig van. Chris weet niet beter dan dat het al tijden zo gaat bij de NS en heeft er ook iets berustends onder. Uiteindelijk kwam de trein die ons met vertraging onderweg naar Dordrecht bracht. Vervolgens, u zult er niet van opkijken, had de trein die we gingen nemen nadat we de aansluiting hadden gemist, eveneens vertraging, zo deelde de wolkenstem mee.
Zoals ik al zei, mijn humeur wordt er niet door beïnvloed, en daarnaast, je ergens over druk maken en opwinden waar je toch niets aan kunt doen heeft geen zin. Dus de geweldig leuke dag die we hebben gehad bleef de boventoon voeren.
Tentoonstelling Sneakers unboxed
De Posterwaaier ontbrak natuurlijk niet bij de Verkerke tentoonstelling 'De grote versierder'.
De 95 jarige Dottie logeert bij haar familie in hun condominium aan Orange Beach in Alabama. Elke dag tijdens haar verblijf dragen de strandwachten Dottie vanuit haar logeeradres naar het strand zodat ze het zand tussen haar tenen kan voelen, en wanneer ze weer terug wil dragen ze haar weer naar huis.
Mocht u ondanks het 'bezoek' bij minster Christianne van der Wal thuis onlangs en de vorige protesten vol intimidatie, bedreigingen, vernielingen en ontregelingen nog ambivalent staan tegenover de boze verongelijkte boeren, na afgelopen woensdag is het wel duidelijk. Het feit dat bruinrechts het allemaal steunt en het over 'onze boeren' heeft is natuurlijk een perfecte graadmeter om er nog eens goed over na te denken. Ooit werd er ook over 'onze homo's' gesproken in die kringen enkel en alleen om er moslims mee in een kwaad daglicht te zetten. Bruinrechts heeft helemaal niets met homo's, want jaren vijftig ideologieën, ze zijn ook fel tegen abortus. Met boeren hebben ze ook niet zoveel, maar hun 'onze boeren' schetst zo fijn het geromantiseerde jaren vijftigbeeld van een oude boer die met 8 koeien een klein familiebedrijfje runt.
De boeren zijn tegen de stikstofplannen, en daar waar men tegen is en wat het overgrote deel van de bevolking snapt en begrijpt, daar is bruinrechts van de partij. Tegen zijn is hun hele bestaansrecht. Kamerleden van D66, GroenLinks en VVD werd afgeraden om naar het boerenprotest te gaan omdat niet voor hun veiligheid kon worden ingestaan. Fakkels, hooivorken, dat werk vermoed ik. Je zou dan als collega Kamerleden zeggen, dan gaan wij ook niet. Maar basis collegiale omgangsvormen, daar doet bruinrechts niet aan, dus daar stonden ze, de afgevaardigden van SGP, BBB, JA21, BvNL, FvD en PVV het roerend met de boeren eens te zijn.
Ondanks dat de politie had aangekondigd te zullen handhaven, werd er niet ingegrepen toen de boeren met tractors en weet ik wat voor landbouwvoortuigen de snelwegen blokkeerden en zelfs gingen spookrijden. Er zijn ook gewonden gevallen. De politie zegt niets te kunnen aanvangen want 'Moeilijk optreden als het zo massaal is'. Geruststellende gedachte, zeker nu #burgeroorlog trending is onder de laagschedelige primair denkende en reagerende achterban van bruinrechts.
Ik begrijp de onrust bij de boeren. Maar de hakken in de aarde is niet constructief en het kan zo natuurlijk niet doorgaan. Mij persoonlijk zal het aan m'n kont roesten, ik maak de resultaten van het niet willen verminderen van stikstofuitstoot niet meer mee en heb ook geen nazaten die ermee belast worden, maar desondanks lijkt het me toch fijn om een leefbare wereld achter te laten voor de onbekende mensen die na mij komen.
Onlangs heb ik het programma 'Eens ging de zee hier tekeer' bekeken over de Zuiderzeewerken, de Zuiderzee die werd afgesloten en veranderd in het IJsselmeer en gedeeltelijk ingepolderd werd. Daar zat destijds ook niemand op te wachten en was er ook veel wantrouwen en protest van de vissers, met vrijwel exact dezelfde argumenten die de boeren nu ook aandragen. Ook dat is uiteindelijk goed gekomen. Iets met soep en niet zo heet gegeten, kent u die uitdrukking? Thuis of op uw werk?
En dan nog even dit:
- Elk jaar worden er 800.000 kalveren geïmporteerd. Ze worden hier vetgemest in (te) kleine stallen en worden daarna weer geëxporteerd.
- Geen boeren geen eten. Het grootste deel van de productie (70-90%) gaat naar het buitenland. De supermarkt is niet leeg als de productie wordt verkleind of aangepast.
- Van alle werkende Nederlanders is iets meer dan 1,5% miljonair. Bij de overheid is het 0.3%. Bij de landbouw 18,2% waarbij de melkveehouders eruit springen met 43%.
In mijn jeugd zag je ze regelmatig, veelal in de buurt van winkels, maar ik kan me herinneren dat er op de Maartensdijklaan in Den Haag waar wij vlakbij woonden, precies in het stukje 'niemandsland' tussen de Meppelweg en de Vreeswijkstraat, ook twee hingen. Kauwgomballenautomaten. Bij inworp van, ik denk een dubbeltje, draaide ja aan de knop en dan viel er een kauwgombal in het vakje.
Er waren er ook met speledingetjes. Die met het kapsetje van de foto heb ik nooit gezien, wel met van die 'eitjes' waarin dan een kleinood zat, een speelgoedje of een sierraadje, de spanning was dan welke eruit zou komen. Volgens mij zijn dit soort automaten, zeker op plekken waar geen toezicht is, er heden ten dage niet meer. De (jonge) mens van nu kan dat niet aan, dat nodigt uit om eraf gesloopt of getrapt te worden. Iets waar ik als jongmens nooit aan gedacht zou hebben.
Nu Astrid Nijgh, volledig terecht, viraal gaat met haar geweldige optreden in de laatste 'Even Tot Hier' van dit seizoen, waarin ze een op de actualiteit gestoelde tekst zong van haar hit 'Ik Doe Wat Ik Doe', wil ik graag de column nogmaals plaatsten die ik vier jaar geleden schreef omdat zij te gast was in het radioprogramma 'Uit De Kast' van Radio Capelle. Vanessa King en ik interviewde haar over haar leven en werk en wij hadden besloten om het niet te hebben over haar grote hit, daar wordt al zoveel naar gevraagd, maar de tijd te nemen om over andere zaken te praten, want Astrid is zoveel meer dan de zangeres van haar meest bekende lied. We hebben tussendoor toen ook juist ander repertoire van haar laten horen en ook nummers waarvan zij de muziek heeft gecomponeerd. In mijn column heb ik het toen o.m. wel over de ontstaansgeschiedenis van 'Ik Doe Wat Ik Doe' gehad. Een vakvrouw, die Astrid, en dat bewees ze afgelopen zaterdag in 'Even Tot Hier'. Tekstinterpretatie mensen! En ook ieder woord is te verstaan.
Astrid in 'Even Tot Hier'. Is het clipje niet te zien, klik hier.
zaterdag 21 april 2018
Als ik in gezelschap de naam Astrid de Backer zou laten vallen zal er waarschijnlijk geen reactie van herkenning zijn. Maar drop ik de naam Astrid Nijgh, dan lichten ogen op en is de welhaast automatische reactie, ‘oh ja, ik doe wat ik doe’, de titel van de hit van Astrid uit 1973, welke zich sindsdien in ons collectieve geheugen heeft genesteld. En dan te bedenken dat het lied niet voor Astrid was geschreven. Het was een tekst van destijds Astrid’s man, de fenomenale tekstdichter Lennaert Nijgh, waarbij Astrid de muziek had gemaakt voor een programma van de VPRO waarin Jenny Arean het zong. Daarna verdween het lied, totdat Adèle Bloemendaal tegen de inmiddels van Lennaert gescheiden Astrid zei: “Kind, je moet dat lied opnemen, dat wordt een hit”. En dat had Adèle goed gezien, het werd een hit.
Ik was acht jaar toen het uitkwam en de tekst zal ik niet meteen zo hebben begrepen, maar het intro en het ritme van de muziek maakten indruk, het is zo’n lied die je bij de eerste maten al herkent, en daarbij natuurlijk Astrid’s bijzondere stem. Het lied sloeg in als een bom. Tot die tijd moest Nederland het doen met de olala-pikanteriën van Johnny Hoes over sneeuwwitte boezems die nauwelijks bedekt waren, of Dikke Leo die de schoorsteen kwam vegen van Brigitte Bardot; ‘Goedemiddag juffrouw Bardot, is-ter hier nog iets wat ik vegen mot’, dat werk. Liedjes waarbij het min of meer op verhullende wijze over seks ging in het algemeen en over prostituees in het bijzonder. Maar altijd op een wat lacherige oh-oh-hoor-ons-nou-toch-eens-ondeugend-zijn toon.
Daar maakte Astrid met “Ik Doe Wat Ik Doe” korte metten mee, in dit lied werd in iets meer dan drie minuten een portret geschetst van vrouw van vlees en bloed die op nuchtere wijze over haar professie als prostituee sprak, zonder flauwiteiten. Baarde dat zal opzien, het feit dat Astrid zo’n persoonlijk relaas in de ik-vorm zong was ook iets wat tot dan toe nog niet veel en zeker niet zo expliciet was gedaan. Dit alles bij elkaar heeft er toe geleid dat nu 45 jaar na dato Astrid Nijgh en “Ik Doe Wat Ik Doe” onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en dat zal ook altijd zo blijven.
Maar Astrid heeft zoveel meer gedaan, natuurlijk in eerste plaats het zingen van weergaloze nummers, veelal geschreven in samenwerking met Lennaert, want na hun scheiding zijn ze als een soort Gerard Cox en Joke Bruijs op artistiek gebied altijd samen blijven werken, maar vanaf een bepaald moment is ze begonnen met ook zelf teksten te schrijven. Astrid zingt met die prachtige contra-alt stem nummers op een manier die je raakt. Je ziet dat wat ze zingt voor je, je beleeft het. Als ze zingt “Kom zwerf met mij door de nacht”, dan wil je met haar mee, want je beseft dat deze vrouw weet waar je moet zijn, waar het gebeurt, waar je de bijzondere en interessante mensen ontmoet. In de mist en regen van het Leidseplein bijvoorbeeld. Zij kent die lieve Maria die aan de gracht zit en haar beroep alleen maar kan uitoefenen als ze zich in een fantasiewereld waant. Ze geeft die vrouw wiens man in de bak zit maar voor de buurt probeert vol te houden dat ie in het buitenland is een stem. Herkennen we onszelf niet allemaal in die onzekere puber als Astrid zingt, over de zomer dat ze zeventien werd en heeft niet iedereen op een zeker moment de angst voor oude wonden gekend die door warmte weer open zouden kunnen gaan zoals ze dat zo mooi in het lied “Misstap” verwoord. Stuk voor stuk pareltjes van het betere Nederlandse lied.
Maar naast haar werk als platen opnemende zangeres heeft Astrid ook radioprogramma’s gepresenteerd en aan verschillende theaterprogramma’s meegewerkt. Ik heb haar samen met Barrie Stevens, Saskia van Zutphen en de veel te vroeg overleden Martin van Dijk in ons eigen Isala Theater gezien met de geweldig leuke voorstelling “De Krasse Knarren” . Hierin werd gezongen en gedanst, en belichtten ze het ouder worden en vertelden ze alle vier op anekdotische wijze over hun leven en carrière.
En laten we niet vergeten dat Astrid ook voor collega’s al dan niet samen met Lennaert nummers heeft geschreven, uiteenlopend van Ria Valk tot Leen Jongewaard. Eén van de meest fantastische nummers, of zoals de zanger die het heeft opgenomen zelf altijd zo mooi zegt, ‘stukken’ is het meer dan prachtige en tijdloze “Tegen Beter Weten In”. Het behoort zeker tot mijn favorieten aller tijden. Het lied is oorspronkelijk in opdracht geschreven voor een IKON-programma maar in 1973 nam Rob de Nijs het op voor het album “In De Uren Van De Middag”, welke zijn rentree als populaire zanger markeerde.
Tegen Beter Weten In
Ik was klein en ons tuintje was de wereld Een zandbak met een schutting eromheen Wat erachter was, dat mocht ik zelf verzinnen Een grote tuin vol bloemen en een zon die altijd scheen.
En dat bleef zo al ontdekte ik ook later Dat er niets was dan wat onkruid en wat puin Want de werkelijkheid had immers niets te maken Met die zelfbedachte echte bloementuin.
Van de wereld was die schutting wel het einde Van m'n eigen wereld was 'ie het begin En daar bleef ik in geloven Tegen beter weten in.
Op het lyceum zat ik jarenlang gevangen Als een vreemde vage vogel in de klas Van elk meisje kreeg ik wilde toekomstdromen Want na het eindexamen begon het leven pas En al liep ik later eenzaam vele blauwtjes Ergens op een koude kamer in de stad Ik wist zeker: "Morgen zou het echt beginnen Het grootse leven dat ik voor me had".
Want van vroeger was vandaag altijd het einde Van iets beters en iets nieuws steeds het begin En daar bleef ik in geloven Tegen beter weten in.
En zo kwam ik steeds aan weer een nieuwe schutting Met daarachter weer een ander paradijs En dan bleek dat steeds opnieuw een veld vol distels En zo werd ik langzaam ouder en heel erg langzaam wijs Maar al ben ik dan toch wat men noemt volwassen En schuttingen, daar kijk ik overheen Wanneer ze zeggen: "Eens wordt alles liefde En eens dan worden alle mensen een".
En er is geen einde aan het laatste einde Er is alleen een eeuwig nieuw begin Dan zal ik daar onmiddellijk in geloven Tegen beter weten in.
En er is geen einde aan het laatste einde Er is alleen een eeuwig nieuw begin Dan zal ik daar onmiddellijk in geloven Tegen beter weten in.
Met ons hoofd vol van de indrukken die we in Roermond hadden opgedaan maakten we ons op voor wederom een warme nacht. Bij het ontwaken bleek het gelukkig zo'n 10 à 15 graden lager. Wat een fijnheid! Het ontbijt nuttigden we deze keer binnen en na het inpakken van de valiezen zijn we richting Maastricht gereden. Talitha was er nog nooit geweest en ik één keer in 1983 met mijn ouders. Het enige wat ik me nog kon herinneren was de Sint Servaasbrug die er nog steeds hetzelfde uitziet. De Sint Janskerk, waar je echt niet omheen kan, heb ik destijds waarschijnlijk niet opgeslagen.
We hebben eerst wat gewandeld door de nog slapende stad en besloten om een rondvaart over de Maas te gaan doen. Dat kwam mooi uit want we voelden een drupje regen. We nestelden ons binnen en op een gegeven moment waanden we ons in een soort SBS of RTL realitysoap want daar kwam en hele uitschuiffamilie binnen met oma's opa's honden en een kinderwagen die zo werd gepositioneerd dat het bedienend personeel aan die kant geen doorgang meer had, maar dit waren niet het soort mensen die daar rekening mee houden. Het kind, voor wie de wagen was, bleek het door iedereen geadoreerde middelpunt. Voorop verteld: het kind was de hele rondvaart niet te horen, dit in tegenstelling tot één van de oma's, zo'n dan-kennen-ze-mij-nog-niet vrouw. Continu aan het woord en omstandig foto's makend. Talitha zag het allemaal en ik zat met mijn rug ernaar toe, maar haar gezichtsuitdrukkingen spraken boekdelen.
Wij genoten van een kopje koffie en eindelijk een vlaai, ik bedoel als je in Limburg bent moet je toch aan de vlaai, maar met die 35 graden een dag eerder, was die behoefte niet heel erg aanwezig. Na de vijftig minuten durende rondvaart was de regen ook opgehouden en hebben we verder een heel zonnige middag gehad. Op de boot hoorden wij over het Stokstraatkwartier wat verpauperd dreigde te raken maar waar men dat vanaf de jaren vijftig tot zeventig tegen is gegaan en het nu een heel mooi winkelgebied is geworden met bijzondere winkels in pittoreske straatjes met prachtige oude panden. We vielen met onze neus in de boter want het bleek een soort kunstweekend te zijn waardoor er door de hele binnenstad diverse kunstenaars te zien waren die hun kunst aanprezen.
We hebben heerlijk gewandeld door de stad in een aangename temperatuur, door de oude straatjes, over de stadsmuur en voor een lunch zijn we neergestreken op een terras voor salade met wijn met, net ver genoeg om het leuk te vinden, een live dixielandband. In de namiddag weer de rit naar huis aanvaard en 's avonds nog wat rozig op de bank kunnen terugkijken op een geweldig leuk weekend.
U zult begrijpen dat in de abdij waar wij sliepen geen airconditioning aanwezig was, maar zij hadden voorzien in ventilatoren op de kamers. Toch was het een warme nacht, maar wie had kunnen voorspellen dat in het weekend dat wij zouden gaan het 35 graden zou gaan worden? 's Morgens hebben we heerlijk in de abdijtuin ontbeten alvorens we de reis van slechts 6 kilometer naar Roermond gingen aanvangen. De auto geparkeerd in een koele parkeergarage en wij liepen de bloedhitte in. Ik had een petje meegenomen tegen de zon op mijn bolletje, maar Talitha had er niet aan gedacht dus heeft ze een leuk hoedje gescoord die ook nog eens perfect bij haar outfit paste.
Op de heenweg door Roermond dacht ik bij elke zijstraat: zou tante Jopie hier in betrekking zijn geweest? Wandelend door de prachtige binnenstad viel de enorme Munsterkerk meteen op, die was er toen ook, dacht ik en bij alle oude geveltjes, sommige gedateerd met een jaartal, dacht ik die hebben mama en tante Jopie ook gezien. Al snel hadden we De Steenen Trappen gevonden waar zij beiden in de oorlogsjaren hebben gezeten. Van te voren heb ik geprobeerd via gemeente en VVV of het wellicht mogelijk zou zijn om De Steenen Trappen van binnen te bekijken, daar is heel netjes en met interesse op gereageerd, maar bleek helaas niet mogelijk. Dat ik de daadwerkelijke trappen heb beklommen en op het bordes voor de deur heb gestaan vind ik al heel bijzonder.
De hitte was niet te doen, de winkeltjes lieten we voor wat ze waren en we besloten om de koelte van het museum op te zoeken, dat werd het Cuypershuis, het voormalige woonhuis en atelier van de architect Pierre Cuypers. Dit is de man die Nederland architectonisch vorm heeft gegeven, naast heel veel kerken in het hele land is hij ook de architect van het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam, de fontein op het Binnenhof in Den Haag en de herbouw van kasteel de Haar in Haarzuilens waarvoor een heel dorp werd afgebroken en een paar kilometer verder weer werd opgebouwd. Was heel indrukwekkend en vooral heel koel.
Ons weer in de hitte begevend hebben we heerlijk geluncht op het terras bij theaterhotel de Oranjerie, daarna weer wat gewandeld, maar in de namiddag besloten we om in het hotel even wat te relaxen ons op te frissen en te gaan dineren bij Zinc Wine & Dine. Dat is aan de kade en wij dachten dat is vast met een briesje goed toeven, maar daar aangekomen raadde men ons aan dat het binnen veel koeler was, en dat was ook zo. Het was een feest om daar te dineren, wat een voortreffelijk restaurant met geweldig leuk personeel, alles wat we voorgeschoteld kregen was even prachtig opgemaakt als uitmuntend van smaak. Kortom als u naar Roermond gaat raad ik Zinc ten zeerste aan.
Na het diner en de wijn even een frisse neus halen en toen we door de binnenstad liepen hoorden we muziek. Op de Markt in Roermond bleek de jaarlijkse Taptoe te zijn. We waren net op tijd om de finale mee te maken. Wat een indrukwekkend schouwspel. We stonden naast een groepje leuke mensen die ons vertelde dat het door corona twee jaar niet is geweest, maar zij er ieder jaar heen gaan. Ik was erg onder de indruk van de Pipers Society Anam Cara, Schotse traditionele muziek. Ik raakte geëmotioneerd, door de muziek, maar ook omdat ik wist hoe dol mijn moeders jongste broer ome Bertus was op taptoe muziek. In zijn woonplaats Delft hield hij zich daar mee bezig. Hij is in 1987 op de veel te jonge leeftijd van 59 jaar overleden. En zo waren de zusjes en broer van Etten er alle drie even bij op deze mooie, bijzondere, zonnige en warme zaterdag in Roermond.
Na een lange werkdag op vrijdag, ik had niet eens tijd voor lunch, kwam ik bij McDonalds in Reading om iets te eten te kopen. Ik had mijn bestelling geplaatst en kwam tot de ontdekking dat mijn portemonnee nog op mijn werk lag. Ik vroeg de jongeman die mij hielp mijn bestelling te cancelen omdat ik niet kon betalen. 'Het is oké mevrouw, het komt goed' was zijn antwoord en hij pakte zijn eigen portemonnee en betaalde voor mijn eten. Wat een geweldige knul! Ik plaats dit met zijn goedkeuring en ik bedankte hem voor zijn vriendelijkheid en zei hem dat ie moest blijven wie ie is: een geweldig mens. Hij wist niet hoe moe ik was of dat ik de hele dag nog niet had gegeten en zelfs niet of ik hem terug zou betalen, maar hij aarzelde geen moment en handelde. McDonalds heeft in Jeremiah een fantastische kracht.
Van Talitha heb ik voor mijn verjaardag een weekendje Roermond gekregen. Dat was niet zomaar een random keuze. Een aantal van mijn lezers zullen zich de verhalen van mijn tante Jopie herinneren die ik als feuilleton in mijn blogjes heb gepubliceerd. Samen met haar zus Netty (mijn moeder) waren ze in de oorlog bij de zusters van De Steenen Trappen in Roermond en hebben de zware bombardementen op de stad meegemaakt en de evacuatie via Duitsland naar Friesland, eerst lopend en later in veewagens met de trein.
Altijd heb ik in mijn achterhoofd gehouden een keer naar Roermond te gaan om het gebouw De Steenen Trappen te gaan zien. Het is geen klooster meer, maar het staat er nog wel. Talitha wist dit, vandaar dit geweldig leuke cadeau. Wij konden natuurlijk niet vermoeden dat het het warmste weekend in tijden zou zijn, en dat het zwaartepunt van de hitte in Limburg zou liggen.
Vantevoren had Talitha voor een lunch geserveerd ergens halverwege. Ondanks dat bleek dat we ergens anders zaten dan gepland, hebben heerlijk buiten van een lekkere salade genoten. Ons hotel ligt in het plaatsje Horn (met één o) net buiten Roermond. Het is een voormalig klooster. Daar aangekomen even gerelaxt van de reis en besloten in het hotel op het terras te dineren. Heerlijk gegeten, alles wordt er vers gemaakt.
Na het eten zijn we gaan wandelen, dat was een vrij surrealistische ervaring. De kerk met kerkhof, het nog bewoonde kasteel is nog zoals je verwacht, ook de directe omgeving daarvan niets aan de hand. Maar verder het dorp in, huizen met identieke zielloze onderhoudsvrije voortuinen, en het meest creepy was dat 99% van de huizen bij elk raam, echt tot aan de badkamerraampjes aan toe van die metalen rolluiken hebben. En allemaal dicht. Tel daarbij op dat wij de twee enige levende stervelingen waren die er liepen en u begrijpt dat wij hier het begin zagen van een uiteindelijk noodlottig verhaal. Die met keien, stenen en vreemde sculpturen ingerichte voortuinen leken steeds meer op graven.
Uiteindelijk gewoon de Abdij gehaald waar we nog even wat hebben gedronken alvorens te bedde te gaan.
De Abdij
Vooraf een proeverij.
Talitha had asperges met zalm en ik wienerschnitzel. Dat was jaren geleden.
De temperatuur van deze dagen als ook het begin van de schoolvakantie deden me denken aan deze hit uit de jaren 70 wat een cover is van The Jamies , een soort Amerikaanse Fouryo's, uit 1958. Hobby Horse was een eenmalig projectje (het liedje duurt iets meer dan twee minuten) van Mary Hopkin, u weet wel de zangeres van 'Those Were The Days', en haar man destijds Tony Visconti. Geniet van twee minuten vrolijkheid en het mooie weer!
Als je haar aan de telefoon hebt denk je met een heel vrolijke dertig jarige te praten, maar ze is al 87 jaar, Nel, mijn voormalige collega. U weet het misschien nog wel dat ik vorig jaar september bij een bezoekje aan Den Haag out of the blue bij haar aanbelde en ze even goed moest nadenken wie ik ook alweer was. Na dertig jaar elkaar niet gezien te hebben is dat helemaal zo gek niet, maar al binnen luttele seconden viel het kwartje en hebben we een hele leuke ochtend gehad.
Dit moesten we zeker nog eens overdoen en we hadden een date ergens begin dit jaar, maar toen was er die vreselijke storm waardoor ook treinen niet gingen rijden en hebben we verzet, maar die datum ging ook niet door want toen was Nel ziek, griep. Voor de nieuwe koffieafspraak gisteren stond niets ons meer in de weg, mooi weer, de treinen reden en geen van ons beiden was ziek. Dus met een bos rozen, dit was immers een officieel aangekondigd bezoek, stond ik om 11.00 uur bij haar aan de deur, die Nel met een zwaai open deed. 'Het is ons dan toch gelukt', zei ze 'Kom binnen!'
Waar wilde ik zitten? Binnen of buiten? Buiten in haar tuin leek me goede keus, en aan de foto van mijn uitzicht hieronder zult u dat ook beamen. We hebben een heerlijke gezellige dag gehad, alsof we de dag ervoor nog met elkaar achter de toonbank hadden gestaan en nu verder gingen, zo voelde dat voor ons alle twee. Over hoe het nu met ons ging, maar we gingen natuurlijk ook naar het verleden, naar de jaren dat we samen op de boekenafdeling in V&D Leyweg stonden Ik kon haar vertellen hoe het met een aantal mensen ging waarmee ik nog contact heb. Ook het trieste bericht van het veel te vroeg overlijden van Ankie eerder dit jaar. Nel vertelde me dat onze collega Dien Esseveld inmiddels ook was overleden, de vorige keer was ze er nog. We constateerden samen dat we de rozen moeten plukken zolang als we kunnen.
De tijd vloog om en toen ik in de late namiddag afscheid nam bezigde Nel het archaïsche gezegde: 'Wij kunnen vijf kwartier in een uur kletsen'. Ik ben dit keer bewust niet de oude wijk van waar ik ben opgegroeid ingegaan. Ik word daar niet per se vrolijk van, er is zoveel niet ten goede veranderd, dat het de geweldig leuke dag met Nel zou overschaduwen. Dit gaan we zeker nog vaker doen, wat een heerlijk mens!
Dit is de blog waarvan u wist dat ie er zou gaan komen: zonneschermgate deel drie. De moed niet opgevend ben ik op het wereld wijde web naarstig op zoek gegaan naar een parasol in een fysieke winkel. Uiteindelijk kwam ik uit bij de firma Hornbach, u weet wel van die afstotelijke kama-jaja-jippie-jippie-jee-reclames. Maar ze hadden wel de parasol die het dan uiteindelijk zou moeten gaan worden. Ik had het tegen Talitha gezegd en had zoiets van het komt wel, maar Tailtha is van het aanpakken, dus zo kon het gebeuren dat ze maandag appte met de mededeling: 'Zullen we vanmiddag naar Hornbach gaan?'
In het dorp naast me is een Hornbach gesitueerd en daar was de parasol van mijn keuze op voorraad. Talitha pikte me op en binnen een kwartier draaiden we de parkeerplaats op. Ik weet het nu zeker, de hel is geen vuur, maar een Hornbach waar je nooit meer uit mag. Wat een vreselijke winkel, of nou ja winkel, wat is het eigenlijk, een bouwmarkt of zo iets. Bij Gamma en Praxis loop ik altijd al half huilend rond, maar dit is next level afschuwelijk, zoals gezegd: de hel. Talitha, aan de andere kant, voelt zich thuis in de hel Hornbach. En terwijl ik nog de enormiteit en de prikkels aan het verwerken was zag zij meteen de bewegwijzering waar 'tuin' op stond. Gelukkig had ik naam, prijs en artikelnummer opgeschreven, dus was ons bezoekje aan de hel slechts tien minuten.
Eenmaal weer thuis paste de parasol precies goed in de standaard die ik had gekocht. Een spannend moment was of ie, als ik aan de hendel zou draaien, wel open zou gaan, maar dat ging ie. Enkel.... hij knikte niet. Het knopje waarmee dat in werking moest worden gezet werkte niet. Ik voelde het zo door mijn aorta schieten. Na even wat heen en weer geschuif knikte de parasol zoals het hoorde. Maar hij was wel wat lang en kon niet worden ingeschoven. De pergola was toch minder hoog dan dat ik had gedacht.
Oplossingsgericht zoals Talitha is zei ze dat er een stuk van afgezaagd zou kunnen worden en dat ze dat bij bouwmarkten wel doen. Wij naar Gamma, maar daar zagen ze alleen hout, zodat we zelf een ijzerzaag hebben aangeschaft en Talitha 30 centimeter parasolstang eraf heeft gezaagd, terwijl ik het vasthield. Was eigenlijk zo gepiept.
En zo heb ik dan uiteindelijk, na heel veel gedoe, een parasol op de lanai en is de zonweringtrilogie hiermee tot een einde gekomen.
Van de week zag een post voorbij komen van actrice Rebel Wilson waarin ze haar nieuwe liefde, Ramona Agruma voorstelde: 'Ik dacht altijd op zoek te zijn naar een Disney-prins, maar misschien was wat ik echt al die tijd nodig had een Disney-prinses'. Daarbij had ze een foto geplaatst waarop ze er beiden heel gelukkig en verliefd uitzien. Ik dacht alleen maar: wat leuk, altijd fijn als mensen het geluk vinden.
Het blijkt echter anders in elkaar te steken. Ja, Rebel en Ramona zijn verliefd, maar het was niet de eigen keuze van Rebel om haar coming-out op dit moment met de wereld te delen. Een columnist van de Australische krant Sydney Morning Herald had een artikel in de pijplijn waarin hij de relatie bekend ging maken. Maar uit 'voorzichtigheid en respect' gaf de redactie van de krant Rebel twee dagen de tijd om te reageren op het artikel. Waardoor Rebel en Ramona er voor kozen om, gedwongen, hun relatie openbaar te maken.
Het is zo niet oké om mensen uit de kast te duwen of te trekken als zij daar zelf nog niet aan toe zijn, ook niet, ik wil zelfs zeggen: juist niet, in het geval van een succesvolle actrice. En nee, Gerda, dat is niet wat nu eenmaal bij het bekend zijn hoort. Jouw leven in een vinex-wijk, met je te dikke uitgebluste man en je 2.3 kinderen is mislukt en daardoor ervaar je lichte opwinding als 'de sterren' van hun door het publiek gecreëerde voetstuk vallen, zodat je daar dan eindeloos over kan twitteren, facebooken en instagrammen, het geeft je het gevoel dat het bij jou dan allemaal nog wel meevalt.
Maar bottom line is dat het nooit oké is om wie dan ook tot een coming-out te forceren of, erger nog, het voor hen te doen. Het is een heel persoonlijk iets waar enkel de persoon die het betreft de regie over heeft. Want vergist u zich niet, na die eerste coming-out is de kous niet af. Er komen gaandeweg meer momenten van coming-out. Bij de nieuwe school of de nieuwe studie, een nieuwe baan, sportclub, hobbyclub, en ga zo maar door. Altijd willen mensen weten hoe het zit, mensen willen kunnen duiden, in hokjes kunnen plaatsen. Altijd komt er één afgevaardigde die, vermoed ik, het kortste strootje heeft getrokken en het dan komt vragen. 'Het is geen probleem hoor, het maakt niks uit', nee, maar ze willen het wel weten. Soms ook uit interesse, maar vaker gewoon om bevestiging. Achteraf zullen de tientjes over en weer gaan van wie het goed had gegokt, dat gevoel geeft het.
Dus omdat na die eerste coming-out er nog zovele keren zullen volgen, laat die eerste keer dan in godsnaam aan de persoon zelf, wanneer die eraan toe is, het is haar/zijn/hen moment, en niet dat van jou omdat je mensen zo graag wilt kunnen plaatsen.
Ik wens Rebel en Ramona, na dit onfortuinlijke begin, alle geluk en liefde van de wereld.
Als u wel eens in Londen bent geweest bent u ongetwijfeld ook met de metro aldaar gegaan. 'Mind the gap' is voor u dan geen onbekende uitdrukking. Oswald Laurence was één van de 'Mind the gap-zeggers', hij had de waarschuwingszin eind jaren vijftig ingesproken. Oswald was van oorsprong een acteur maar is later gaan werken als reisbegeleider, in die hoedanigheid heeft hij zijn latere vrouw Margaret ontmoet.
Al die jaren was zijn stem te horen op de Northern Line. In 2007 is hij op 78 jarige leeftijd overleden. Margaret zijn weduwe vond er troost in om op het metrostation soms wat metro's voorbij te laten gaan enkel om zijn stem te horen. Maar opeens, in 2012, was zijn stem vervangen omdat men was overgegaan om een ander systeem.
Margaret heeft toen aan het transportbedrijf gevraagd of zij de tape met opnames van de stem van haar man mocht hebben. Dat is geregeld, maar omdat ze het zo'n mooi verhaal vonden is de stem van Oswald weer te horen op het metrostation Embankment, dat is het station waar Margaret vlakbij woont.
Nu Talitha in Rotterdam woont, is ze zelf goed bezig om zich in de omgeving te verdiepen. Het nabij gelegen Dordrecht kende ze nog niet, dus stelde ik voor om samen die mooie en gezellige stad eens te bezoeken en dan op de leuke manier: per boot. Wij besloten om de boot van 9.30 uur te nemen zodat we dan om iets voor 10.30 voet op Dordtse bodem konden zetten. We waren keurig op tijd, maar er gebeurde niet veel. Toeristen die naar Kinderdijk wilden en ook op deze boot aan het wachten waren omdat de directe verbinding met Kinderdijk er tijdelijk niet is en ze bij Ridderkerk een overstap moesten maken kwamen bij ons voor informatie. Het bleek dat de boot van 9.30 uur was gecanceld en we moesten wachten op de boot van 10.00 uur. Maakte niets uit, we zaten lekker en we zijn van het onthaasten.
Na de altijd leuke boottocht kwamen we aan in Dordrecht en de wandeling vanaf de kade naar de binnenstad is meteen fijn vanwege alle antiek- en bric & bracwinkels. Het weer knapte op dus koffie met taart op een terras. Wat ons tevens opviel was dat er veel bruidsmodezaken te vinden zijn in Dordrecht, en toen we ook nog twee bruidsparen tegenkwamen de een bij het stadhuis en de ander bij de Onze Lieve Vrouwekerk met klokkengelui, uitgelaten familieleden en al vroeg Talitha zich af of het misschien een teken zou kunnen zijn, want laten we eerlijk zijn, hoe vaak kom je nou een bruidspaar tegen en hoeveel bruidsmodezaken kun je op een dag zien? De toekomst zal het leren.
De kerk natuurlijk ook in geweest en ook deze keer kwam er geen bloed uit de muren. Weer even rondgewandeld om vervolgens op een ander terras neer te zijgen voor de lunch. Talitha had een geweldige zwarte ceintuur gescoord en wilde eigenlijk ook nog wel een witte, dus hebben wij diverse winkels bezocht en ze heeft een hele leuke gevonden die vandaag meteen in première gaat als ze het concert annex bruiloft van Anouk gaat bezoeken.
Terug zijn we met de trein gegaan en eenmaal thuis heb ik even een powernapje moeten doen. Het is duidelijk, ik ben ook de jongste niet meer en het vele lopen en alle prikkels hebben zo hun weerslag op mijn algehele gestel. Maar wat hebben we een fijne dag gehad met prachtig weer.
