Murals

Talitha maakte ons deelgenoot van de mooie actie van het Mauritshuis in Den Haag. Zij breken dit jaar, zoals zij het formuleren, het museum open en brengen kunst naar buiten. Vijf streetart artists hebben zich laten inspireren door schilderijen uit hun collectie en hebben daar muurschilderingen van gemaakt op verschillende muren in Den Haag. En van de vier die nu klaar zijn, zijn er drie min of meer gesitueerd in de omgeving waar ik ben opgegroeid. Rick, Chris, Talitha en ik hadden zin in een dagje Den Haag om naar de kunst te kijken en ook om, wellicht tot vervelens toe, de verhalen uit mijn jeugd aan te horen. Het is verbazend hoeveel herinneringen over elkaar heen buitelen als je fysiek weer op de plek van toen bent. 

Allereerst chauffeerde Talitha ons naar de Vredenrustlaan waar kunstenaar Julien de Casabianca geïnspireerd door het schilderij 'Oude vrouw en jongen met kaarsen' zijn muurschildering heeft gemaakt. Wij begrepen zijn invalshoek niet zo heel erg, maar nu ik dit blogje schrijf blijkt dus dat we naar een ander kunstwerk hebben staan kijken. We waren ook helemaal niet op de Vrederustlaan, maar op de Erasmusweg hoek Beresteinlaan. Dat kan gebeuren, daar zijn wij niet minder om. We keken naar een kunstwerk gemaakt door Jochem van Aller in samenwerking met de groepen zeven en acht van basisschool de Springplank voor de Internationale Dag voor de Rechten van het Kind. In samenspraak met de leerlingen zijn daar de kinderrechten op te zien die zij belangrijk vinden. Nu snap ik het kunstwerk ook beter. Even door de wijk gewandeld en je begrijpt de bedoeling van eind jaren vijftig toen het werd gebouwd en opgeleverd, hoe mooi het toen moet zijn geweest en tegelijkertijd de enigszins trieste en wat verpauperde aanblik nu.

Het volgende kunstwerk was gelegen aan het Joubertplantsoen hoek Smitstraat, voor mij een onbekend gebied. Nadia van Luijk werd geraakt door 'Vaas met bloemen' van Jan Davidsz de Heem. Zij vertaalde het naar de wijk met vele nationaliteiten waarin ze de muurschildering aanbracht, noemde haar werk 'Taste my culture' en te zien zijn verschillende ingrediënten en lekkernijen uit alle windstreken. Daar kregen we trek van en vonden het tijd voor lunch. Het werd lunchroom Birdflower op de hoek van de Professor Kaiserstraat en de Weimarstraat. Hele bijzondere en lekkere kaart, kortom genoten en aangesterkt voor het derde kunstwerk. 

Op naar het Willem Dreespark bij de Troelstrakade voor het kunstwerk van GLEO, zij haalde haar inspiratie uit 'Vaas met bloemen in een venster' van Ambrosius Bosschaert de Oude en maakte een grote (700 M²) kleurrijke schildering waarin zij bloemen uit verschillende landen samenvoegt. Daar naast is ook een muurschildering te bewonderen die is geïnspireerd op de Haagse popband Di-Rect en hun nummer 'Wild Hearts'. Deze murals bevinden zich al in een wijk waar ik, vanwege school, veel voetstappen heb liggen uit mijn jeugd maar de laatste mural is letterlijk middenin mijn jeugdomgeving aangebracht, de Lonnekerstraat. Aan de Lonnekerstraat ligt de kerk waar ik ben gedoopt en de muurschildering is geschilderd op een muur waar de personeelsingang van V&D Leyweg was en waar ik vanaf 1982 t/m 1989 dagelijks naar binnen ben gegaan. Binnen loopafstand van mijn ouderlijk huis en mijn lagere- en kleuterschool.

We parkeerden de auto op de Maartensdijklaan recht tegenover de voormalige Ceciliaschool en kleuterschool het Koningshofje. Daar hebben we natuurlijk eerst rondgewandeld en gelukkig zijn beide gebouwen weer in gebruik als school, eerder was sprake van afbraak. Vervolgens langs de kerk die nooit zal worden afgebroken, want rijksmonument, naar de Lonnekerstraat waar de mural van Stefan Thelen en Collin van der Sluis is te zien. 'Kippen en eenden' van Melchior d'Hondecoeter was hun inspiratiebron. Hierna was het moment aangebroken om met Talitha, Chris en Rick verder mijn jeugd in te stappen, langs de winkeltjes op de Maartensdijklaan (De Hoek) naar mijn ouderlijk huis om onderwijl alles wat aan herinneringen in me opkwam, volgens mij als een kip zonder kop, met hen te delen. Wat een prikkels! Voor een mens, nou ja voor mij, zijn zulke bezoekjes aan toen een leuke maar ook intense beleving. Hierna natuurlijk even een korte visite aan het Zuiderpark om er bij Parkoers een wijntje te drinken op dat wat was en wat nog zal komen.

Dat waren de andere tijden terug naar de onze, weer richting Rotterdam alwaar we bij het Italiaanse restaurant Trattoria Sophia uitstekend hebben gedineerd. We hebben genoten van alles wat de dag ons bracht en natuurlijk van elkaars gezelschap. Research voor dit blogje heeft mij geleerd dat er in Den Haag ongelooflijk veel murals zijn door de hele stad heen, niet alleen geïnspireerd op oude meesters, dat maakt me als geboren Hagenaar toch wel weer trots. Dat ik, als die geboren Hagenaar, de Escamplaan voor de Vrederustlaan aan zag blijft tussen ons, hè. 

Dit kunstwerk zagen we abusievelijk aan voor de 
mural van Julien de Casabianca, maar is dus gemaakt door
Jochem van Aller vanwege de Internationale Dag voor de 
Rechten van het Kind. 

Dit is wél het werk van Julien, maar die hebben wij dus niet gezien. 

Joubertplantsoen/Smitstraat, mural van Nadia
van Luijk. 

GLEO's visie op de 'vaas met bloemen in een venster' van Ambrosius Bosschaert de Oude 

En passant namen we de muurschildering
van Di-Rect ook nog even mee. 

Het kunstwerk in de Lonnekerstraat waar u achterin onder het raam de voormalige
personeelsingang ziet van V&D. De muur rechts is van de pastorie van de kerk.

Happy vibes week 44

Matt Grodsky en Laura Sheel leerden elkaar kennen in de peuterspeelzaal toen ze 3 jaar waren. Van begin af aan hadden ze een geweldige band. Ze werden ook buiten school vrienden. In de weekenden gingen ze bij elkaar spelen en als ze met één van hun ouders naar de film gingen, pakte Matt Laura's hand als het eng werd. 

Later gingen ze beiden naar verschillende scholen en ze zagen elkaar nog wel in de weekenden, maar ze waren druk met school, huiswerk, familie, nieuwe vrienden, zodat ze elkaar steeds minder zagen. Er werden nog wel kerstkaarten gestuurd maar ook dat stopte op een gegeven moment. 

Tien jaar waren voorbij gegaan en het was tijd om met high school te beginnen. Ook alletwee op verschillende scholen. Maar op een dag was Laura op de telefoon van een vriendin en zag een voor haar bekende naam: Matt Grodsky. Laura vroeg hoe ze hem kende en vertelde over hun tijd samen als opgroeiende kleuters. En dat was het voor Laura. Maar haar vriendin dacht er anders over. 

Ze wilde een ontmoeting regelen tussen Laura en Matt. Laura stond er wat aarzelend tegenover. Matt en zij hadden elkaar jaren niet gesproken, ze waren vast te veel veranderd. Maar uiteindelijk stemde ze toe dat haar vriendin Matt haar telefoonnummer gaf. Ze verwachtte niet dat ie contact met haar zou opnemen.

Maar dat deed hij wel, hij stuurde haar een berichtje en al snel waren ze aan het chatten en besloten om elkaar te gaan zien. Ze gingen naar een film. De klik was er meteen weer en niet lang daarna waren ze een item. Ze gingen nog steeds naar verschillende scholen, maar ze konden nu autorijden en zo hun relatie beter onderhouden. 

Maar na hun high school, gingen ze naar verschillende colleges, in verschillende staten zelfs en waren 1600 kilometer bij elkaar vandaan. Een uitdaging. Ze waren in verschillende tijdzones, maar dankzij social media en Facetime konden ze elkaar toch vaak 'zien'. Een als het even kon zochten ze elkaar op.

Toen hun laatste jaar op college aankwam wilde Matt dat vieren. Ze waren beiden thuis in de zomer en Matt regelde een picknick. Wat Laura niet wist was dat hij de picknick had georganiseerd bij hun voormalige peuterspeelzaal waar ze bijna twintig jaar eerder samen hadden opgezeten. Maar dit was nog niet alles. Matt ging op één knie en vroeg haar ten huwelijk. 

Ze zijn dan een pas getrouwd stel maar kennen elkaar al zo lang dat ze wel het één en ander weten hoe een relatie te laten werken. "Wat ik geweldig vind aan Matt is zijn humor, hij maakt me altijd aan het lachen en is daarnaast de meest gedreven persoon die ik ken. "Laura's aanstekelijke lach en haar vermogen om mensen te helpen die het minder getroffen hebben vind ik fantastisch".  

Tegeltjeswijsheid 445

 

NS Publieksprijs

In 1987 werd de Publieksprijs voor het Nederlandse boek in het leven geroepen, in 1992 werd het omgedoopt tot Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse boek en sinds 2001 NS Publieksprijs voor het Nederlandse boek. En al die jaren, nou ja tot 2016, werkte ik in de boekhandel. Het leuke aan deze prijs is dat het een publieksprijs is en het lezerspubliek kan kiezen uit een aantal genomineerden, maar ook zelf een titel naar keuze aandragen. In de boekhandel werden de genomineerde boeken op een in het oog springende plaats in de winkel uitgestald, met daarbij de aangeleverde signing. 

In de beginjaren verstrekten wij in de boekhandel de stemformulieren die we, eenmaal ingevuld, ook weer innamen en die we in een speciale enveloppe fysiek op een vastgestelde datum in de brievenbus moesten doen. Heel officieel allemaal en we namen het ook heel serieus, want zo zijn wij boekenmensen. Daarnaast was het ook weer een moment in het jaar, naast o.m. de Boekenweek en Kinderboekenweek om mensen in de boekhandel te krijgen en met boeken in aanraking te laten komen. Later kon men dit, zoals alles, natuurlijk via de computer doen. Het was altijd een leuke periode voor het publiek maar ook voor auteurs, uitgeverijen en boekhandels. Tot dit jaar.

Dit jaar waren er ook weer zes genomineerden en het kunnen stemmen was nog maar net begonnen toen de fascistische leider van Forum voor Democratie, Thierry Baudet, die blijkbaar ook een tot de ramsj gedoemd boekje had geschreven, zich middels de socials tot zijn idolate achterban richtte om hen te bewegen als voorkeurstem op zijn boek te stemmen. Dit zijn het soort mensen die als hun Grote Spirituele Leider zegt: "Spring", zij in koor antwoorden: "Hoe hoog?" Thierry bleef er maar op los tweeten en instagrammen, en zijn volgelingen deden wat hij vroeg en meer. Ze bleven stemmen met andere dan hun eigen emailadressen. En ja, het zijn niet de scherpste mesjes uit de la, ook met emailadressen van politici. Ze riepen elkaar ook middels de socials op om dat te doen, en hadden al de grootste lol. Hún Grote Meester zou winnen, zij zouden ons, de deugers, eens een poep laten ruiken. Thierry wees hen niet terecht, maar ging er gewoon in mee, likete elk initiatief. 

Nou ja, u heeft het allemaal kunnen vernemen wat er is gebeurd. Eind van het verhaal is dat de NS Publieksprijs dit jaar niet wordt uitgereikt vanwege de door bruin rechts geïnitieerde fraude. U kon natuurlijk ook de Pavlovreactie van Thierry en zijn discipelen voorspellen: de eeuwige slachtofferrol, ThIeRrY mAg NiEt WiNnEn!! Hij gaat zelfs zo ver om opheldering te vragen bij NS Publieksprijs. De gotspe! Dit is de man die het woord 'fraude' voor in de mond had bij de laatste Amerikaanse verkiezingen omdat zijn natte droom Donald Trump had verloren. En dat is niet zo heel vreemd, in die bruin rechtse fascistische kringen is het heel gebruikelijk om middels fraude, liegen en bedriegen zaken voor elkaar te krijgen, zodat ze denken dat iedereen zo rolt. En dan, hoe goed is je niet eens genomineerde boekje als je het middels manipulatie moet laten winnen. En vervolgens, hoe sneu ben je dan? Zijn gevolg is jedenfalls heel sneu, die posten nu felicitaties aan hun Führer vanwege zijn winst. Een niet bestaande winst op een geseponeerde wedstrijd. Echt, wat gaat er om in die laagschedelige hoofdjes. Nee, inderdaad, net wat u zegt, niet heel veel. Trouwens, hoe veel van hen zouden het boekje ook daadwerkelijk hebben gelezen?

Dit waren de zes genomineerde boeken van dit jaar. Het prijzengeld wordt nu door de zes auteurs gedeeld. En elke auteur krijgt een NS jaarkaart. 

Toen was geluk... #124

Het was ergens zo halverwege jaren zeventig dat men massaal ijzertjes onder de hakken van de schoenen liet spijkeren, of je deed het gewoon zelf. Het doel was volgens mij om zo slijtage aan de hakken tegen te gaan. Het klonk of iedereen op naaldhakken liep, want de ijzertjes tikten nogal natuurlijk. 

Het was in een tijd dat je 'erbij wilde horen', dus ik had dat ook, ik meen onder mijn Zweedse klompen die toen ook in het straatbeeld waren te zien. Op de foto zijn het andere, die destijds in waren hadden zo'n gegolfd opstaand randje die je dan zag aan de buitenkant. Het heeft niet zo heel lang geduurd en is met een stille aftocht (hoewel stil?) verdwenen. 

In Memoriam: Leslie Jordan

De lijst van films en series waarin Leslie Jordan te zien is geweest, is schier eindeloos. Maar het meest bekend is hij van zijn rol in de serie 'Will & Grace'. Hij speelde daarin één van de meest geliefde karakters naast de hoofrolspelers, Beverley Leslie, een duidelijke homoseksueel maar ernstig in ontkenning en de aardsrivaal van Karen Walker (Megan Mullally). De scènes tussen Beverley en Karen waarin ze elkaar begroeten en tegelijkertijd elkaar verbaal met de grond gelijk maken behoren tot de leukste momenten uit de serie.

Beverley: "Wel, wel, wel, Karen Walker, ik meende al de geur van gin en spijt te ruiken.

Karen: "Ah, Beverley Leslie, 's werelds oudste meisje"

Voor de rol van Beverley heeft Leslie een Emmy Award ontvangen. 

Zijn zangerige accent gaf meteen al weg dat Leslie uit het zuiden van Amerika kwam, Chattanooga in Tennessee om precies te zijn. In 1982 verhuisde hij naar Los Angeles. Hij kwam met drank en drugs in aanraking en werd ook meermaals opgepakt, tot hij besloot dat het genoeg was en doormiddel van het bijhouden van een dagboek als hulpmiddel ermee ging stoppen. Ooit heeft hij een cel gedeeld met Robert Downey Jr. en toen ze beiden een rol hadden in 'Ally McBeal' zag Robert wel iets bekends maar kon het niet zo goed plaatsen. 

Naast acteren in films en series heeft Leslie ook in het theater gestaan en een viertal stukken geschreven. Tijdens de covid pandemie postte hij op zijn Instagram account bijna dagelijks een komisch filmpje wat hem 5.8 miljoen volgers opleverde.

Leslie is bij een eenzijdig auto ongeluk om het leven gekomen toen hij op 24 oktober j.l. op Cahuenga Boulevard in Hollywood tegen een muur is gereden. Waarschijnlijk is hij onwel geworden Hij was op slag dood. Hij is 67 jaar geworden. 

Leslie Jordan en Megan Mullally als Beverley en Karen
in 'Will & Grace'.

One love

'Ons voetbal is van iedereen', 'OneLove : Football has the power to unite people', 'Verschillen doen er niet toe omdat alle voetballers en voetballiefhebbers minimaal één ding gemeen hebben: de liefde voor voetbal'.  

De OneLove campagne is in het leven geroepen omdat de voetballerij qua acceptatie van lhbt'ers met acht-nul achterstaat, om maar even in voetbaltermen te blijven. Saillant detail daarin is dat lesbische voetbalsters over het algemeen wel worden geaccepteerd maar openlijk homoseksuele mannelijke voetballers, daar wordt nog steeds over gefronst. Die zijn er dan ook niet of nauwelijks, zo lijkt het. Spreekkoren met 'homo' als scheldwoord is nog heel gebruikelijk in die kringen. De aftrap van de campagne was op 26 september 2020. Van betaald voetbal tot amateurclubs hebben aanvoerders met de OneLove-band om de arm gespeeld, omdat de aanvoeder op elk niveau een rolmodel is. Wellicht ten overvloede: De OneLove band staat voor verbinding en tegen elke vorm van discriminatie en is tevens een internationale campagne. 

Vorige week weigerden de aanvoerders van Feyenoord, Orkan Kökçü, en Excelsior, Redouan El Yaakoubi, om de band te dragen. Officieel vanwege hun geloof, maar spelen met gokreclame op zijn shirt, wat het islamitisch geloof afkeurt, daar heeft Orkan geen problemen mee. En verbinding, waar de band voor staat, is dat echt iets wat welk geloof dan ook afkeurt? We hebben het hier dan ook gewoon over homofobie. 

Het meest bijzondere van de hele discussie die hierover losbarstte vind ik dat homofobie blijkbaar verbindt. Onderbuikwappies met omgekeerde vlaggen en tractortjes in hun profielnaam met een hele cijferreeks er achter die doorgaans vinden dat Nederland vol is en iedereen met een migratieachtergrond stante pede het land uit moet worden gezet, want 'eigen volk eerst', 'ze komen aan onze dochters' en meer van dat soort kreten waren het nu roerend eens met Orkan en Redouan. Al dat woke gedoe met die lhbt'ers wordt hen maar door de strot geduwd, afijn, u kent de boze chronisch verongelijkte Nederlanders wel, met veel taal- en stijlfouten hun ongenoegen kenbaar makend op de socials. 

Er ontstond dus, zoals gezegd, discussie, precies wat zoiets ook moet losmaken. Op de goede weg en nu doorpakken zou je denken. Maar in plaats daarvan schrapt de KNVB de nieuwe OneLove actie die gepland stond tijdens de WK, EK of weet ik wat voor K in Qatar ergens met kerst of zoiets. U weet, ik ben niet zo bezig met voetbal, u bent waarschijnlijk beter op de hoogte van het wat en hoe.

Ik vind dat nogal een gotspe. Wel voetballen in een dictatuur, waar geen persvrijheid is, geen mensenrechten, laat staan voor lhbt'ers, en waar duizenden slachtoffers zijn gevallen onder arbeidsmigranten als gevolg van moderne slavenarbeid aan de stadions, hotels en wegen, alsook door hitte en slechte woonomstandigheden. 

In de voetballerij is er dus nog een wereld te winnen qua acceptatie van de lhbt-medemensen. De KNVB geeft nu het signaal af dat voetbal weliswaar voor iedereen is, maar dan moet er geen discussie over ontstaan want dan krabbelen ze terug en blijven zo het bolwerk van de bierdrinkende met 'homo' scheldende ongearticuleerde klanken uitstotende cis heteromannen. 

Boo(st)(m)er

Als boomer schijn ik een risicogroep te zijn in zake het covid virus. Het is mede daarom dat ik keurig mijn vaccinaties heb gehaald en me aan alle regels heb gehouden tijdens de lockdowns. Zoals al eerder gezegd voor mij geen grote opgave, mijn leven veranderde er niet heel erg door. Uit eten gaan, bioscoop- en theaterbezoek konden niet meer plaatsvinden, maar als dat het ergste is. Voor de bedrijfstakken zelf was het veel erger. Ik werkte destijds bij een niet essentieel bedrijf, al dachten ze daar zelf heel anders over, het ging dus morrelend dicht en we konden enkel bestellingen aannemen. Ik moet bekennen dat ik het wel een relaxte periode vond. Lekker cocoonen in huis en een gelimiteerd aantal mensen kunnen zien, een fijne introspectieve tijd voor mij. 

Bijzonder is dat er ook zoiets als coronaschaamte blijkt te bestaan. Sommige mensen hebben het wel gehad maar willen dat voor anderen, en waarschijnlijk ook zichzelf, niet weten. Zij vinden dat ze gezond leven, verstandig eten, sporten, niet roken en drinken, en dat uitgerekend zij, ondanks de vaccinaties, tóch door het virus worden gegrepen geeft kortsluiting in de hersentjes. Dit soort mensen doen me glimlachen, ze doen niemand kwaad, het zijn slechts schattige paradijsvogels. 

Zelf heb ik de laatste drie jaar nog geen snottebel gehad, maar om mij heen is iedereen één of meerdere keren besmet geweest met het coronavirus, ondanks vaccinaties en de voorzichtigheid die zij betrachtten. Nee, ik sla me er niet voor op de borst, ik ben (tot nu toe) gewoon nog niet aan de beurt geweest en waar dat aan ligt, geen idee. Het is een voordeel dat ik bewust alleenstaande ben, niemand kan het meebrengen naar huis en daarnaast ben ik geen menigtemens of heel aanrakerig naar anderen toe, dat zal meetellen en wellicht ben ik er niet zo vatbaar voor. Maar zeg nooit nooit. 

Het is daarom dat ik voor mezelf en, meer nog, voor anderen gisteren de boosterprik heb gehaald. Ik werk nu in een daadwerkelijk essentieel metier en daar komen heel veel mensen. Daarnaast is de policy vanuit de overheid nu: vertrouwen op de eigen verantwoordelijkheid van mensen. Maar als we iets hebben geleerd de afgelopen coronaperiode is dat dat er zo goed als niet is. De ik-heb-corona-maar-moet-toch-boodschappen-doen-mensen. Ook paradijsvogels maar minder schattig.

Ik kon zelf een afspraak maken en wel in het splinternieuwe zwembad in mijn woonplaats op loopafstand. Dat leek me geweldig, omdat ik, gezien mijn leeftijd, me niet meer in Badeanzug kan vertonen in het openbaar en dus anders nooit het zwembad van binnen zou hebben gezien. Nu vonden de vaccinaties plaats in een bijzaaltje van het gebouw, maar toch. Het verliep allemaal heel smooth, prikje, kwartiertje wachten dat ik niet dood ter aarde zou storten en weer door. 

En nu zie ik het wel. Ik hoop dat ook deze opkomende golf weer aan me voorbij gaat, en zo niet dan hoort u het, geen valse coronaschaamte bij mij. 

Zwembad Aquapelle.

Happy vibes week 43

Donderdag was voor de drie jaar oude Brooklyn Andracke de belangrijkste dag van de week dan kwam vuilnisman Delvar Dopson voorbij in zijn grote vuilniswagen, toeterde en zwaaide dan naar haar achter het raam. Brooklyn zou hem zo graag eens ontmoeten, dus haar moeder nam haar mee naar buiten zodat ze Delvar beter kon zien als ze naar elkaar zwaaide. Daarna was het niet meer 'de vuilniswagen' maar 'de vuilnisman' waar Brooklyn het over had. 

Het was op haar verjaardag dat Brooklyn met haar moeder iets hadden bedacht. De verjaardag was op woensdag, maar ze wilden Delvar erbij betrekken. De dag erna zag Delvar Brooklyn's moeder gebaren om even naar hen toe te komen. Brooklyn wachtte op hem met een cupcake van haar verjaardag een dag eerder. Onderwijl legde moeder Traci uit wat de donderdagen wanneer hij langskomt, toetert en zwaait voor Brooklyn betekenen. 

De week erna kwam Delvar met een verrassing voor zijn kleine fan. Een verlaat verjaardagscadeau, speelgoed van haar favoriete film 'Frozen'. Delvar bleek een lokale beroemdheid bij meer kinderen in de buurt. Onderwijl dat hij werkte als vuilnisman studeerde hij en toen hij zijn examen had gehaald en makelaar werd, kwam er vanzelfsprekend een afscheidsfeest, georganiseerd door Traci. 

De vriendschap tussen Delvar en de familie is gebleven, hij was zelfs gast bij hen met Kerstmis. Onlangs vierde Brooklyn haar negende verjaardag. Delvar riep zijn social media volgers op haar te feliciteren: "Please help me wish the coolest kiddo in the land, Brooklyn, a happy birthday!"

Tegeltjeswijsheid 444

 

Daar gaat ze

U weet het wellicht nog in het blogje van 30 augustus j.l. heb ik kond gedaan van het ANWB Kinderfietsenplan, en een fiets die bij mij in de berging stond te staan met heel weinig kans dat ik er ooit nog op zou gaan fietsen die ik daarvoor heb aangemeld. Daarop kreeg ik een mail terug dat ik t.z.t. zou horen wanneer de aangeboden fiets zou worden opgehaald. In die mail stond ook dat daar best wat tijd overheen zou kunnen gaan. Maar u kent me, ik ben een geduldig mens, en de fiets stond me verder niet in de weg. 

Zo nu en dan dacht ik wel, goh, zullen ze het vergeten zijn? Maar nogmaals, geduld is mijn tweede naam. Vorige week vrijdag kreeg ik plots mail, het was zeker niet vergeten, sterker nog, op donderdag 20 oktober zou de fiets worden opgehaald. Dat gaat dus volgens een heel protocol. 

Allereerst diende ik even te reageren zodat de ophaler weet dat ik de mail heb gelezen en de fiets nog beschikbaar is. Meteen gedaan. Daarnaast diende ik de fiets voor het huis te zetten, met een etiket (gewoon een papier met plakband) op het zadel dat deze fiets door de ANWB wordt opgehaald en het fietssleuteltje onder het zadel. Dat laatste is best nog een gedoe kan ik u melden, maar het is gelukt. Ik heb de fiets woensdagavond neergezet precies zo dat ik 'm met de videocamera van de deurbel kon zien staan. Ik woon niet in een achterbuurt, maar toch, het voelt enigszins apart. 

De fiets zou in de ochtend worden opgehaald. De fiets stond er nog keurig toen ik naar mijn werk ging, het blijft toch spannend. 's Avonds bij thuiskomst vond ik onderstaand berichtje in de brievenbus. Ik kon gerust zijn, de fiets gaat, na wat te zijn opgeknapt, een ander weer heel blij maken. 

Voor altijd

Op 6 juni overleed Sandra Reemer op 66 jarige leeftijd aan borstkanker. Een maand na mijn moeder. Ik was nog aan het rouwen en weet nog dat mijn eerste reactie was: 'iedereen gaat maar dood'. Het kwam nogal binnen. Sandra heeft altijd een plekje in mijn hart gehad en ik heb het geluk gekend haar eens te ontmoeten en daarbij ontspannen met haar te kunnen praten. Ze was precies zoals men haar heeft leren kennen, geïnteresseerd, lief en een gezellige klets. Nederland gaat niet zo heel goed om met het culturele erfgoed van onze nationale artiesten, dus van Sandra is er nooit een mooie cd box verschenen met een overzicht van alles wat ze heeft gedaan, en dat is veel. 

Begin jaren zestig had ze als kindsterretje al hits en was later met Dries Holten internationaal bekend als Sandra en Andres. Na het stoppen van het duo ging ze solo en heeft prachtige albums gemaakt zowel in Engels als Nederlands. Ook was Sandra actief als backingvocalist op heel veel producties en werd haar stem wel eens ingezet op hits waarvan de mensen die we zagen vocaal niet zo heel sterk waren. Daarnaast ontpopte ze zich als presentatrice van verschillende tv-programma's. Kortom een multitalent. 

Afgelopen 17 oktober, op wat haar 72e verjaardag zou zijn geweest, is er een cd uitgekomen, 'Voor Altijd', op initiatief van Franklin van Liempt van CD Licious. Geen cd met een overzicht van haar carrière, maar een album waarin de veelzijdigheid van Sandra wordt benadrukt. Een aantal nummers welke ze in tv-shows heeft gezongen en duetten met o.m. haar man destijds, Ferdi Bolland, Simone Kleinsma en Hans Vermeulen. Haar drie songfestivalbijdragen staan er ook op, maar in het Frans en Duits. Fantastisch vind ik dat het Annie M.G. Schmidt nummer ''T Is Over' erop staat uit een voorstelling met liedjes van Annie waarin ze speelde en die ik in het theater heb gezien. Ook staat haar allerlaatste lied, dat enkele maanden voor haar overlijden opgenomen is, 'De Tijd' erop. In het begeleidende boekje staan naast mooie foto's herinneringen opgetekend van o.m. Ferdi, Simone, Cornald Maas en Addy van den Krommenacker. 

Franklin klopte voor dit project aan bij Sandra's broer Frenk, hij houdt de muzikale erfenis van zijn zus levend, maar die verklaarde niet haar erfgenaam te zijn als het om haar culturele erfgoed gaat. Sandra heeft in haar testament laten zetten dat haar neven en nichten dat zijn. Die werkten graag mee en hebben bepaald dat het geld, na aftrek van productiekosten, wat er wordt verdiend, helemaal in de geest van hun tante, naar een goed doel gaat. 

Het is een mooie cd geworden waarin Sandra's veelzijdigheid en muzikale talent worden onderstreept. Van 'Ave Maria' tot 'Weet Je Nog Wel Die Avond In De Regen' en Brel's 'If We Only Have Love' tot Llyod Webber's 'All I Asked Of You'. Ik kan me goed voorstellen dat u meer wilt weten over deze mooie cd, hier kunt u er alles over lezen en wellicht een bestelling plaatsen: CD Licious Sandra Reemer

Toen was geluk... #123

Bona, Blue Band, Becel, ze zijn er allemaal nog in de koelschappen van de supermarkt. Maar de margarine die wij thuis gebruikten is er niet meer bij, Era. Era kwam zo ergens halverwege de jaren 70 in de winkel, het bevatte 50% minder calorieën. Ik kan me niet anders herinneren dan dat het kuipje op tafel stond. Ook weet ik nog dat men, ik denk door middel van het sparen van punten of iets dergelijks, een verzilverd kuipje kon aanschaffen waar het Era kuipje precies in paste. En ja, die hadden we ook. 

Er hing een sterke reclameboodschap aan Era, 'Zo slank zijn als je dochter'. André van Duin heeft onder die titel een carnavalshit geschreven voor Corrie van Gorp:

"Zo slank zijn als je dochter, dat is m'n ideaal
Zo slank zijn als je dochter, dat wil je allemaal
Zo dun zijn als 'n rietje, zo mager als een plank
Dat is wat ik zou willen, slank, slank, slank"

Dat zou in deze tijd niet meer kunnen, vermoed ik, fatshaming, u weet toch, maar in 1977 had Corrie er, gekleed in een dikmaakpak (!), haar grootste hit mee. 

Met de ogen en oren van nu is de reclame met die bekakte mannenstem (de 'r' wordt uitgesproken als een 'j') niet om aan te horen. Vooral ook hóe hij over zijn vrouw praat. Acute jeuk! Die kunt u ook krijgen want die reclame heb ik onder het blogje gezet. 

Era is in 1987 uit de handel genomen en vervangen voor Linera, een halvarine. 

                                                       Als de video niet te zien is klik hier.

Dorpsidioot

Onze nationale dorpsidioot Thierry Baudet, meestal is wat hij te melden heeft van het niveau ene oor in andere oor uit. Veel roeptoeteren, vooral overal op tegen zijn, steeds data noemen wanneer 'the great reset' zal plaatsvinden, data die dan ook gewoon weer voorbij gaan en (gespeeld) verontwaardigd doen, maar dat is een politici-dingetje wat breed wordt gedragen door de dames en heren. Zij kunnen geschoktheid voorwenden over zaken waarvan de ganse bevolking al weet hoe het zit. Het vervelende van Thierry is dat hij bruin rechts is en dat ook niet onder stoelen of banken steekt, zeg maar wat de NSB in de bange jaren voor en in de oorlog vertegenwoordigde. 

U en ik lopen er niet warm voor, maar er is een klein gedeelte van het electoraat die alles wat hij ventileert met gejuich ontvangt onder het hen zo bekende mom van 'Hij seg watofwij denke'. Het zijn inderdaad niet de felste lampjes uit de doos, maar desondanks hebben ook zij stemrecht, hence het feit dat hij überhaupt in de Kamer zit, als ie er tijd voor heeft, want meestentijds is ie afwezig. 

Gisteren is er een filmpje geplaatst van een interview, in het Engels voor de internationale markt blijkbaar, en in dat filmpje is pijnlijk duidelijk geworden dat de dorpsidioot van weleer mentaal nu volledig de weg is kwijtgeraakt. Zijn gebruik van lavendelsnuifjes e.d. is algemeen bekend en het kan dus zijn dat het één en ander met elkaar te maken heeft. In dat filmpje verklaart hij de volgende zaken:

"Ik geloof in complotten"

"We worden geregeerd door kwaadaardige reptielen"

"De enige die ons kan redden is de zwarte ridder Vladimir Poetin"

"Poetin moet winnen en we moeten alles doen wat we kunnen om hem te ondersteunen"

"Waarom ben ik de enige die dat begrijpt"

Eerder noemde hij de Russische dictator en oorlogsmisdadiger al een 'prachtkerel' en de inval van Rusland in Oekraïne 'de mooiste gebeurtenis uit zijn leven'. Klein detail, kort daarvoor was hij vader geworden van zoon Lancelot. Ja, hij plant zich voort, de genen worden doorgegeven en toch was voor hem de oorlog die Rusland ontketende door een ander land binnen te vallen een mooiere gebeurtenis dan dat. 

Het lijkt in het filmpje of de man in een psychose zit. Wellicht tijd voor een gedwongen opname met een zorgmachtiging. Hier kunt u het filmpje zien: https://twitter.com/i/status/1581959323642900480

Een still uit het filmpje. 

Derry Girls

Schaamte op mij, omdat ik onlangs het derde en laatste seizoen van 'Derry Girls' op Netflix heb gezien en u er nog niet op attent heb gemaakt. Oorspronkelijk uitgezonden op Channel 4, maar nu dus ook te zien op Netlfix. Seizoen één en twee waren te zien in 2018 en 2019. Seizoen drie was bedoeld voor 2020, maar door Covid is deze pas dit jaar uitgekomen. 

Het verhaal speelt zich af in Noord Ierland in (London)Derry in de jaren negentig ten tijde van The Troubles, het etnisch-nationalistische conflict, welke is begonnen in 1960 en eindigde met de ondertekening van het Goede Vrijdag-akkoord op 10 april 1998. Maakster Lisa McGee, geboren in Derry wilde het verhaal uit haar jeugd in Noord Ierland vertellen en heeft in de serie een perfecte mix gemaakt van fictie en de actuele gebeurtenissen van toen, met, ondanks dat het een serieuze zaak betreft, ook veel humor in de verhaallijnen van de hoofdpersonen, vijf tieners die opgroeien in die bizarre tijd.

We maken kennis met Erin Quinn (Saoirse-Monica Jackson) haar nichtje Orla McCool (Louisa Harland) hun vriendinnen Clare Devlin (Nicola Coughlan) en Michelle Mallon (Jamie-Lee O'Donnell). De Londense neef van Michelle, James Maguire (Dylan Llewellyn), maakt de vijf tieners om wie de serie draait compleet. De humor begint meteen al omdat James uit Londen komt en met een Londens accent spreekt denken ze dat hij voor zijn veiligheid beter niet naar een jongensschool kan gaan en is hij de eerste mannelijke student aan Our Lady Immaculate College. De rode draad door de serie is dat, vanwege zijn omgang met de vier meiden, hij op een meisjesschool zit en best wel zachtaardig is, er wordt aangenomen dat hij homo is, ondanks zijn steevaste ontkenning, daar wordt gewoon geen acht op geslagen. 

De vier meisjes zijn heel uitgesproken maar ook heel verschillende types, Erin is vrij ambitieus en heeft literaire aspiraties, Orla is nogal excentriek en leeft in een eigen gedachtewereld, Clare is vaak de meest verstandige en voor reden vatbaar al is ze bij tijd en wijle enigszins hysterisch, Michelle is de meest losgeslagen, altijd bezig met alcohol, sex en drugs, constant vloeken en de meeste problemen waarin de groep terecht komt, komen door haar.

Daarnaast zijn er nog de diverse familieleden en scholieren die stuk voor stuk hilarisch zijn. Mijn favoriet is Sister Michael (Siobhán McSweeney) een non en hoofd van de school waar de vijf opzitten. Zij voert een ijzeren bewind en vindt alles wat de leerlingen doen bij voorbaat al verschrikkelijk en vervelend. Non zijn is voor haar meer een beroep dan een roeping. 

Mooi is het dat ook goed in beeld wordt gebracht hoe het in die tijd was met militairen op straat en de spanning die altijd voelbaar was, soms met echte nieuwsbeelden uit die dagen. Nu 'Derry Girls' op Netflix wereldwijd te zien is, krijgen Lisa en de acteurs berichten uit de hele wereld en daar zijn ze aangenaam door verrast omdat de situatie van destijds alweer zo lang geleden is en voor een vrij klein gebied gold. In Noord Ierland wordt de serie terecht unaniem omarmt. Kunstenaars Karl Porter, Raymond Boner en Dave O'Hara hebben een muurschildering van de vijf hoofdpersonages gemaakt in Derry. Een toeristische trekpleister, vooral nu de serie, zoals gezegd, wereldwijd kan worden bekeken. 

Ik raad de serie ten zeerste aan, zeker om de absurde humor, Noord Ierse humor is weer zo anders dan de Britse, maar ook om de gevoelige momenten, waarbij gerust een traantje kan worden weggepinkt, met een heel mooie zinderende finale van het laatste seizoen. 

James, Clara, Michelle, Erin en Orla. 

Typisch Sister Michel

De vijf acteurs bij de muurschildering in Derry. 

Happy vibes week 42

Chimpansee Washoe (1965-2007) was Amerikaanse gebarentaal geleerd. Een vrouw, Kat, die haar verzorgde was zwanger en was weken niet op haar werk vanwege een miskraam. Washoe omarmde Kat toen ze weer terug was. Kat maakte met gebruik van gebarentaal duidelijk waarom ze zo lang niet was geweest. Ze gebaarde: 'Mijn baby is doodgegaan'. 

Washoe staarde haar aan en keek toen naar de grond. Ze keek vervolgens Kat weer aan en gebaarde 'huilen'. Ze raakte Kat's wang aan en maakte een neerwaartse beweging, zoals een traan zou gaan op een mensengezicht, chimpansees hebben immers geen tranen. Kat zei later dat dit gebaar zoveel meer vertelde over Washoe en haar mentale vermogens dan al haar grammaticale goede zinnen. 

Zelf had Washoe twee kinderen verloren, één kleine overleed kort na de geboorte aan een hartprobleem, de andere, Sequoyah, stierf aan een stafylokokbesmetting toen ze twee maanden was. Na de dood van haar kinderen waren haar verzorgers vastberaden om haar een baby te laten verzorgen en zo brachten ze de tien maanden oude chimpansee Loulis naar haar toe. 

Eén van de verzorgers ging naar Washoe en gebaarde "Ik heb een baby voor je'. Ze werd er heel erg opgewonden van, ze schreeuwde en bewoog heen en weer terwijl ze 'baby' bleef gebaren en uiteindelijk ook 'mijn baby'. De verzorger kwam aan met Loulis en haar opwinding verdween volledig. Ze weigerde Loulis op te pakken, in plaats daarvan bleef ze apathisch 'baby' gebaren. Het was duidelijk dat ze dacht dat de baby Sequoyah zou zijn. 

Na verloop van tijd benaderde Washoe Loulis en de volgende dag hadden de twee een band, vanaf dat moment was ze volledig toegewijd aan hem. Wat heel interessant is, ze begon hem na verloop van tijd Amerikaanse gebarentaal te leren. Binnen acht dagen kon Loulis al z'n eerste gebaren maken. Zo leerde hij de gebarentaal net zo vloeiend spreken als Washoe en kon met mensen communiceren net zoals zij. 

Dit verhaal herinnert ons er aan nooit de intelligentie van dieren te onderschatten, en misschien nog wel belangrijker, compassie tonen naar elkaar toe. 

Washoe en Kat.

Washoe en Loulis. 

Tijd

Zij die mij kennen weten dat ik een mens van de klok ben. Als er een tijd is afgesproken ben ik altijd op tijd, vaak nog te vroeg. Ik ben de mening toegedaan dat je respect behoort te hebben voor andermans tijd. Het feit dat anderen tijd met jou willen doorbrengen in plaats van iets anders te doen dient op waarde te worden geschat. De keren dat ik ergens niet op tijd kon zijn of iets moest afzeggen werd dan ook veroorzaakt door externe factoren, een trein die was uitgevallen of ik was weer eens door mijn rug gegaan. En dan is het wel zo netjes om dat even te melden: ik ben wat later of mijn rug zegt nee. 

Omdat ik niet van haasten hou, ben ik op mijn werk ook immer ruim op tijd. Ik kan niet binnenkomen en meteen hup in de benen. Even op m'n gemak settelen en dan gewoon op tijd aan de arbeid. Bij V&D was ik altijd vroeg, ging dan op mijn gemak een bakje koffie halen en liep daarmee naar de afdeling. Dat was in principe niet toegestaan, maar soms ben ik een rebel! Dan ging ik op mijn gemak alles in orde maken voordat de winkel open ging, onderwijl mijn koffie drinkend. Ook bij de banen erna hield ik ervan om op tijd te zijn en als ik dan collega's met een rood hoofd van inspanning één minuut voor tijd binnen zag rennen, wist ik weer waarom. 

Echter, gisterochtend gebeurde iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt. Ik was ingeroosterd om om 12.00 uur te beginnen. Dus zo rond acht uur opende ik mijn ogen, dacht wat ik elke ochtend denk: ik ben er nog, zette mijn telefoontje aan en meteen werd ik gebeld. Ik word nooit gebeld. Wie belt er nog? Alles gaat via appjes tegenwoordig. Het was mijn leidinggevende, waar ik bleef. "Ik begin om twaalf uur", was mijn antwoord. Dat bleek te zijn veranderd. Dat was ook doorgegeven via het werkappje, maar ik had het over het hoofd gezien. Meteen mijn hersentjes in overdrive, maar ze zei dat het oké was, want eer dat ik er nu zou zijn daar ging ook weer wat tijd overheen. Ze was, denk ik, al blij dat ik respondeerde, want op mijn leeftijd ben je natuurlijk een mens van een dag. De vraag was of ik dan een half uur eerder kon komen, om half twaalf. Uiteindelijk had ik mezelf er ook mee, want in het veranderde rooster zou ik om 13.00 uur vrij zijn geweest. 

Voor iemand voor wie op tijd zijn en afspraken nakomen kernwaarden zijn vond ik het knap stom dat ik het niet had gezien. Uiteindelijk was het best druk in de middag, dus was mijn aanwezigheid niet zinloos. Daarnaast ben ik, ondanks dat daar de meningen over verdeeld zijn, ook maar een mens. En ach, voor alles is een eerste keer, ook voor een man van middelbare leeftijd kunnen er dus nog eerste keren zijn, al is het maar gebeld worden door het werk met de vraag waar je blijft. 

Geld

Het is dit jaar alweer twintig jaar geleden dat we zijn overgegaan op de euro. Er zijn nu dus volwassen mensen die de gulden nooit hebben meegemaakt. En nee, ik hoef en wil de gulden niet terug, zoals sommigen van de realiteit losgezongen typjes voorstellen die in één adem ook een nexit er doorheen willen jassen. Maar ik mag als boomer toch wel vinden dat we, qua vormgeving, mooi geld hadden in Nederland. Vrolijk en kleurrijk, zeker als je het vergelijkt met wat andere Europese landen hadden, met van die behoudende rioolkleuren. Ik weet nog dat vrienden van mijn ouders uit Duitsland het Nederlandse geld net speelgoedgeld vonden vanwege die uitgesproken kleuren, en dat een dubbeltje kleiner was dan een stuiver maar wel meer waard was konden zo ook al niet goed begrijpen.

Terugrekenen van euro's naar guldens doe ik vrijwel nooit, maar een enkele keer heb ik het in een flits gedaan als ik iets een belachelijke prijs vind hebben. Zoals van de week, ik liep langs de plaatselijke banketbakker en zag in de vitrine één van mijn lievelingsgebakjes staan: harde mokka's. Daar stond een prijs bij van €3,-. Ik liep er voorbij en voordat ik het wist dacht ik: dat is in echt geld ƒ6,60. Zes gulden zestig voor één gebakje!! Ik kan me nog herinneren dat ze ƒ0,90 waren, maar ik ben dan ook van ver uit de vorige eeuw. Zoals ik al zei, het is slechts incidenteel dat ik terugreken en dan niet eens bewust maar in een reflex. 

Voor de jonge lezers en ook voor hen die het zich nog wel kunnen herinneren hieronder de bankbiljetten van de Nederlandsche bank.

In Memoriam: Angela Lansbury

Vijf dagen voor haar 97e verjaardag is ze overleden, Angela Lansbury, haar grootste bekendheid kreeg ze vanwege haar rol van Jessica Fletcher in de tv-serie 'Murder, She Wrote'. Een rol die ze speelde van 1986 t/m 1996, 264 afleveringen lang. 

Angela is geboren in Londen, maar emigreerde in 1940 met haar familie naar de Verenigde Staten, waar ze in 1951 tot Amerikaanse werd genaturaliseerd. Haar filmdebuut maakte ze in 1944 in 'Gaslight' en ontving meteen een Oscarnominatie, voor haar tweede rol in de film 'The Picture Of Dorian Gray', een jaar later  werd ze nogmaals voor een Oscar genomineerd. Op Broadway heeft ze in verschillende musicals gestaan w.o. 'Mame', 'Gypsy' en 'Sweeney Todd'. Voor alle drie ontving ze een Tony Award. Angela heeft een enorme staat van dienst zowel op tv als in film en theater.

In 1945 trouwde Angela met de 16 jaar oudere acteur Richard Cromwell, die homoseksueel was en hoopte daarvan af te komen door met haar te trouwen. Het huwelijk werd een jaar later ontbonden. Maar ze bleven vrienden tot aan Richards dood in 1960. In 1949 trouwde ze voor de tweede keer met acteur en producer Peter Shaw en dat huwelijk hield 54 jaar stand tot zijn dood in 2003. Ze kregen twee kinderen Anthony Peter en Deirdre Ann. 

Angela leek natuurlijk een keurige dame, een actrice zonder enige smet op haar blazoen, maar in een interview in 2014 vertelt ze over haar 'badkamervloerjaren', jaren waarin ze telkenmale stomdronken op de badkamervloer wakker werd. In 1974 is ze gestopt met drinken. Kort daarvoor verhuisde ze met haar kinderen naar Ierland omdat ook zij te kampen hadden met verslavingen, haar dochter was bovendien één van de volgelingen van seriemoordenaar Charles Manson  "Daar heb ik mijn gezin gered". 

Ze is in haar slaap overleden en laat naast haar broer, twee kinderen, een stiefzoon, drie kleinkinderen en vijf achterkleinkinderen achter. Op 12 juni van dit jaar kreeg ze nog de Lifetime Achhiefment Award bij de Tony Awards. 

Maria

In 1973 moest de muziekcarrière van Rob de Nijs, die vanaf eind jaren zestig een doorstart maakte als acteur-zanger in de tv-series 'Oebele' en 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer' weer opnieuw leven worden ingeblazen. Voor de successeries was zijn populariteit als tieneridool groots geweest maar kon de vertaalslag naar nieuw repertoire niet worden gemaakt. Hulp werd ingeroepen van Boudewijn de Groot en Astrid en Lennaert Nijgh. Samen met hen maakte hij het album 'In De Uren Van De Middag', voor mij nog steeds één van zijn mooiste platen. De hits 'Jan Klaassen De Trompetter' en 'Dag Zuster Ursula' stonden erop als ook een eerste aanzet van een lied wat twee jaar later in een nieuwe versie één van zijn grootste hits werd, 'Malle Babbe'.

Astrid en Lennaert schreven samen het nummer 'Maria' wat ook op dit album staat en wat Astrid zelf een jaar later ook heeft opgenomen. Het is voor mij meer dan zomaar een liedje, hier wordt een verhaal verteld in een verhaal. Er wordt een beeld geschetst wat inderdaad wel een schilderij lijkt, maar de tekst trekt ook als een film aan je voorbij. Maria is een vrouw die haar verbeelding gebruikt om datgene te kunnen doen wat ze doet. Je ziet haar zo voor je. Een parel zoals alleen Lennaert dat kan schrijven op de muziek van Astrid. 

Maria

Maria zit aan de gracht

Heel stil een roman van Courths-Mahler te lezen

Ze zou zo graag gravin willen wezen

Die, bleek van smart, op haar minnaar wacht

Het theelicht, de lamp, het behang met de rozen

Tekens van 'net als bij moeder' voor jonge matrozen

Die buiten passeren, grijnzen

En fluiten naar haar

Maria kijkt niet op, de gravin die wacht

Ze slaat de bladzij om en lacht

Maria zit voor het raam

De gracht wordt een park met het maanlicht door bomen

Ze wacht op 't bordes tot het rijtuig zal komen

Langs de vijver, over de oprijlaan

De baron met zijn mantel van zij komt gereden

De paarden staan stil en ze gaat naar beneden

Ze valt in zijn armen en buiten staat eenzaam

Een man op de gracht

Maria kijkt 'm aan, ze lacht

Ze slaat de bladzij om en wacht

Ze ziet z'n gezicht

Een man komt de stoep op, verlegen en haastig

Het boek legt ze neer op tafel naast zich

Ze knikt en doet de gordijnen dicht

Ze laat hem begaan met starende ogen

Met zijn ruwe onhandige lichaam

Van eindelijk eens mogen

En over zijn schouder kijkt ze

Naar de bloemen op 't behang

Die rozen heeft hij voor haar meegebracht

Ze sluit haar ogen en ze lacht

© Lennaert Nijgh, Astrid Nijgh, Rob de Nijs

-ADVERTENTIE-

Who Knew?

Kaartjes van Europa met wat feitjes:

Meest voorkomende achternamen per land:

Ik dacht de meest voorkomende achternaam in Nederland de Vries was, maar het
blijkt dus de Jong te zijn. 

Waar krijg je als gast bij mensen thuis eten aangeboden?

Nou, de Noordelijke landen zijn niet zo gastvrij met eten verstrekken. (IJsland is voor de gelegenheid
een stukje verplaatst) Maar hoe zuidelijker je gaat hoe meer je gezellig kunt mee eten. 

Dit wetende is het wellicht handig om in beeld te hebben wanneer er 's avonds aan het diner wordt begonnen in de diverse landen.

Koffie drinken kan altijd maar waar wordt er nu de meeste koffie gedronken?

Je zou denken dat de Italianen de grootste koffiedrinkers zijn omdat ze er zo nadrukkelijk over kunnen doen, maar het zijn de Luxemburgers die de grootste koffieliefhebbers zijn van Europa met de Scandinavische landen als goede tweede. 

Hoe groot is de gemiddelde man in Europa?

In Nederland en Bosnië Herzegovina wonen de reuzen van Europa en de dwergen in Portugal en Turkije. 

Het eerste wat vaak geleerd wordt in een buitenlandse taal zijn de scheldwoorden, maar wat zijn de kindevriendelijke scheldwoorden? 

Litouwen heeft gewonnen hoor: Krab de oksels van een worm! Chips! Die zit!
Maar kudos voor de donkergrijze landen waar alle scheldwoorden kindvriendelijk zijn. 

The Windsors

Tussen 2016 en 2020 was de satirische sitcom 'The Windsors' te zien op Channel 4. Drie seizoenen met in totaal 20 afleveringen. Deze zijn nu op Netflix te bekijken. Het gaat over de Britse koninklijke familie met natuurlijk fictieve verhalen maar wel geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Laat het aan de Britten om er een hilarische over de top iets van te maken.

Het meest heerlijke personage is Camilla, gespeeld door Haydn Gwynne, die haar neerzet als een kettingrokende niets ontziende machtswellusteling. Een soort mix van Joan Collins en Beatrice Arthur. Koningin worden is haar voornaamste doel in het leven en daarvoor staat niets haar in de weg, moord, bomaanslagen, vergif, zij draait er haar hand niet voor om. Charles (Harry Enfield) is vooral met zichzelf bezig en voelt zich chronisch ondergewaardeerd.

Ook William, Kate, Harry, Meghan en Kate's zus Pippa komen in beeld als ook Charles' broers en zus, Andrew, Edward en Anne. Sarah, de voormalige vrouw van Andrew en hun dochters Beatrice en Eugenie hebben ook een belangrijke en dolkomische rol. Alles wordt natuurlijk in het belachelijke getrokken. Alleen al de manier waarop met name William (Hugh Skinner), Beatrice (Ellie White) en Eugenie (Celeste Dring) spreken is echt geweldig. Anne (Vicki Pepperdine) verschijnt steeds plotseling voorafgaand van een temperatuurdaling, immer ouwelijk in zwart gekleed. William krijgt op belangrijke momenten advies van voorvaders en -moeders. Kortom 'Spitting Image' achtige gebeurtenissen.

Daarnaast komen o.m. Theresa May, Donald Trump en Justin Trudeau en anderen die in die tijd het nieuws beheersten voorbij in uitvergrote versies. Zo nu en dan wordt het Nederlandse koningshuis genoemd zoals zij zeker niet willen zijn. Koningin Elizabeth en prins Philip komen enkel in de dialogen voorbij, hoewel Philip aanwezig is middels vulgaire, racistische berichtjes vol met schuttingtaal. 

In Groot Brittannië kwam er na de serie nog een theatervoorstelling, 'The Windsors: Endgame' in 2021 waar maar een paar acteurs van de tv cast aan meededen. 

Pippa, Meghan, Harry, Kate, William, Charles, Camilla,
Andrew, Edward, Anne, Beatrice, Eugenie en Sarah

Camilla (Haydn Gwynne) en Charles (Harry Enfield).
Die blik van beiden zegt alles over hun personage. 

Happy vibes week 41

Op onderstaande foto ziet u een man die in Londen van een brug wilde springen. Passanten, vreemden van hem en van elkaar, praatten op hem in en hielden hem een uur lang vast, totdat hulp arriveerde. 

Ik kan hier niet met droge ogen naar kijken. De compassie, de zorg, de onbaatzuchtigheid, de vastberadenheid die deze mensen, nogmaals vreemden, laten zien aan een gekwetst mens.

Dit soort mooie gebeurtenissen worden ondergesneeuwd door alle negativiteit die momenteel de boventoon voert. Veel zijn er chronisch boos, op van alles maar het vaakst op de lucht. 'Als je niet met me bent dan ben je tegen me', het is wij-zij, zwart-wit, geen kleurtinten, absolute waarheden, zelfs al zijn ze, om eigen standpunten kracht bij te zetten, verzonnen. Maar wie er oog voor heeft ziet dat we in de kern nog steeds van goede wil zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dát is wat uiteindelijk weer als grootste gemene deler zal gaan gelden. 

Tegeltjeswijsheid 443