Je moet dansen op mijn graf / Été 85

Als tiener heb ik het boek 'Je moet dansen op mijn graf' van Aidan Chambers gelezen. Het is het tweede deel van de zesdelige jeugdboekenserie van Aidan, 'Dance Sequence', uitgegeven tussen 1975 en 2005. Het gaat over de 16 jarige Henry Robinson die in het Britse Southend-on-Sea woont en er de twee jaar oudere Barry Gorman leert kennen. Er ontstaat een vriendschap en liefdesrelatie tussen de twee die, zoals de titel al doet vermoeden en waarmee het boek ook begint, geen 'en ze leefden nog lang en gelukkig' einde kent. Het boek beslaat de zes weken van dat zij elkaar leren kennen tot de dood van Barry. Ik heb het destijds ademloos uitgelezen. Het is één van de eerste jeugdboeken die een homoseksuele liefdesrelatie als onderwerp heeft en waarin het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, maar waar ook de schaduwkanten van de liefde worden getoond.

Ik wist het niet maar er bleek in 2020 een film op basis van dit boek te zijn gemaakt. 'Été 85'. Een tijdje terug was ie op tv en heb ik het opgenomen om er later naar te kijken. Daar waar het verhaal in het boek zich afspeelt midden jaren zeventig in Groot Brittannië, is het voor de film naar 1985 gesleept en speelt het zich af in Frankrijk. Henry heet nu Alex en Barry David. Eigenlijk wilde regisseur François Ozon het in 1984 situeren, maar omdat hij per se 'In Between Days' van the Cure als soundtrack wilde hebben, schoof hij net zo makkelijk een jaartje door, omdat dat het jaar is waarin het nummer is uitgekomen. 

Boekverfilmingen, het blijft een dingetje. Allereerst kudos voor de jonge acteur Félix Lefebvre die op indringende wijze een getroebleerde Alex neerzet, door de sprongen heen en terug in de tijd komen zijn stemmingswisselingen goed tot zijn recht. Benjamin Voisin speelt David, een jongen die in z'n houding naar zichzelf en anderen toe een soort Ramses Shaffy achtige zelfoverschatting heeft. Ik kreeg het gevoel dat die zes weken er doorheen gejaagd moesten worden, om een aanvaardbare filmlengte te kunnen behouden. Daardoor bleef het allemaal wat oppervlakkig, terwijl het verhaal juist zo veel lagen heeft. Daarnaast is het storend dat er een aantal continuïteitsfoutjes in de film zitten, het feit dat die me opvielen geeft al aan dat het verhaal van de film me niet echt meenam. Ook de over de top neergezette moeder van David, gespeeld door Valeria Bruni Tedeschi, is veel te nadrukkelijk. Ze is psychisch wat in de war, maar nu wordt ze een karikatuur. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik niet (meer) tot de doelgroep behoor, het is immers een verfilming los gebaseerd op een jeugdboek.

Kortom, ik kan jonge mensen vanaf 15 jaar het boek (het wordt nog steeds herdrukt) ten zeerste aanbevelen.

Félix Lefebvre (Alex) en Benjamin Voisin (David).