Toen was geluk... #126

Gisterochtend zag ik, toen ik boodschappen ging doen, een enorme speelgoedauto staan bij het grof vuil dat buren hadden aangeboden. Zo'n auto waar een kind ook in kan, maar echt enorm. Zo'n formaat waarvan je je afvraagt: waar in godsnaam zet je zoiets neer? Had ik al gezegd dat ie enorm was? Nou ja goed, onderwijl naar de winkels lopend kwam het beeld weer bij me op van thuis waar er op een gegeven moment een enorme kartonnendoos fungeerde als 'auto' voor mij.

Ik ga ervan uit dat het waarschijnlijk een doos was van een wasmachine of ijskast. Hij werd geplaatst in de gang, er werd een deurtje gemaakt en een stoeltje in gezet en mijn speelgoedstuurtje werd er in bevestigd en voilà, ik had een auto. Ah, hoe eenvoudig waren de tijden toen. Dat speelgoedstuurtje was natuurlijk bedoeld voor kinderen in de auto, maar wij hadden geen auto. Ik kan me wel vaagjes herinneren dat ik wel eens met het stuurtje in de auto van familie of vrienden van mijn ouders heb 'meegestuurd'. Maar ik gebruikte 'm gewoon in mijn kartonnendoosauto. 

Ik heb geprobeerd zo'n stuurtje op te zoeken op het wereld wijde web, en kwam tot de ontdekking dat ze er nog steeds zijn, maar dan met allemaal knopjes, toeters en bellen. Dat moet blijkbaar, want kinderen krijgen heden ten dage nog niet genoeg prikkels. Mijn stuurtje was gewoon een stuurtje, niets meer of minder.

Of die doos er lang heeft gestaan weet ik niet meer. Als kind kunnen dingen opeens heel erg in zijn om vervolgens na enige tijd er geen aandacht meer voor te hebben. Daarnaast was mijn moeder niet de vrouw die hield van obstakels in huis, dus ik vermoed toen ze enige desinteresse meende te bespeuren van mij aangaande de kartonnendoosauto dat ie uit de gang is verdwenen.

Dit was het meest eenvoudige stuurtje wat ik kon vinden.
Mijn stuurtje was zwart. 

Nou ja, zoiets, alleen was mijn kartonnendoosauto langer,
met een deurtje erin gemaakt. De wielen moest ik er
zelf bij denken.