Toen zij wegwaren heb ik eens even gekeken wat er aan de hand was, en het was niet fraai, stukjes emaille van de binnenkant waren afgebladderd of zoiets. Ik ging er aan rommelen en het werd alleen maar erger. Gelukkig staat alles altijd afgedekt in de magnetron, maar toch, dit is niet goed. Maar, ik wist, in de berging heb ik nog een magnetron staan die van mijn moeder is geweest. In de originele doos. Met het leeghalen van haar woning na haar overlijden heb ik die meegenomen voor 'je weet maar nooit'. Nou, dat is dus nu.
Bij het uit de doos halen wist ik het weer, het glazen plateautje was gebroken en er stond nog het verdeelbordje in, die ook gewoon zo op de wieltjes kon staan, waar mama haar eten 's avonds op deed. Dat was wel weer even een momentje. Verder zat in de doos de gebruiksaanwijzing voor zover je die nodig hebt bij een eenvoudige magnetron en de aankoopbon, en dat was ook bijzonder. De magnetron was gekocht op mijn verjaardag toen ik dat jaar in Londen was. Om 10 uur 44, Londense tijd 09 uur 44. Ik zat op dat moment aan het ontbijt in het restaurant van het National Portrait Gallery, met een mooi uitzicht over de stad.
Deze magnetron ziet er nog als nieuw uit, mama heeft 'm ook niet zo heel lang in gebruik gehad, en daarnaast was ze altijd zuinig op haar spulletjes. Ik zie het als een soort verjaardagscadeautje van over de regenboog heen.
