Mama's magnetron

Zondag warmde ik iets op in de magnetron terwijl Chris gezellig bij mij in de keuken aan het kletsen was. Toen ik het gerecht uit de magnetron haalde zei Chris: "Zo, is er wat ontploft in je magnetron?". De magnetron is gesitueerd bovenop de ijskast. Chris is vergeleken bij mij un peu plus petit, zodat hij vanaf een lager perspectief in de magnetron kon kijken en de binnen-bovenkant zag die ik doorgaans niet zie, maar nu ik door zijn signalering door mijn knieën zakte, zag ik het ook. Ranzig!

Toen zij wegwaren heb ik eens even gekeken wat er aan de hand was, en het was niet fraai, stukjes emaille van de binnenkant waren afgebladderd of zoiets. Ik ging er aan rommelen en het werd alleen maar erger. Gelukkig staat alles altijd afgedekt in de magnetron, maar toch, dit is niet goed. Maar, ik wist, in de berging heb ik nog een magnetron staan die van mijn moeder is geweest. In de originele doos. Met het leeghalen van haar woning na haar overlijden heb ik die meegenomen voor 'je weet maar nooit'. Nou, dat is dus nu.

Bij het uit de doos halen wist ik het weer, het glazen plateautje was gebroken en er stond nog het verdeelbordje in, die ook gewoon zo op de wieltjes kon staan, waar mama haar eten 's avonds op deed. Dat was wel weer even een momentje. Verder zat in de doos de gebruiksaanwijzing voor zover je die nodig hebt bij een eenvoudige magnetron en de aankoopbon, en dat was ook bijzonder. De magnetron was gekocht op mijn verjaardag toen ik dat jaar in Londen was. Om 10 uur 44, Londense tijd 09 uur 44. Ik zat op dat moment aan het ontbijt in het restaurant van het National Portrait Gallery, met een mooi uitzicht over de stad.

Deze magnetron ziet er nog als nieuw uit, mama heeft 'm ook niet zo heel lang in gebruik gehad, en daarnaast was ze altijd zuinig op haar spulletjes. Ik zie het als een soort verjaardagscadeautje van over de regenboog heen. 

Kaarsverlicht dinertje

Eind vorig jaar wilden we het al plannen, maar zij waren druk in november en de decembermaand is sowieso een lastige maand om afspraken te maken, en we hadden al het kerstdiner bij Hotel New York staan. Maar gisteren was het dan toch zover, een kaarsverlicht dinertje bij mij met Rick en Chris. 

Zo rond vieren kwamen ze aan en dat was een mooi moment om aan de wijn te gaan met wat vingervoedsel. Weer even fijn bijkletsen. Voor het diner had ik chili con carne gemaakt wat ik Talitha al had voorgeschoteld toen ze mijn huis naar de eenentwintigste eeuw haalde met het instaleren van De Stem. Dat was goed bevallen dus ik dacht, ik maak het gewoon nog een keer. Rick had voor het dessert gezorgd, eigengemaakte tiramisu, daar had ik nog wat lekkers bij, Baileys Tiramisu, dat complementeerde heel goed met elkaar. Koffie met bonbonnekes na maakte het helemaal af. 

De chili was echt cón carne. Ik heb nog getwijfeld om vegetarisch gehakt te gebruiken, maar dat zou ik eerst zelf moeten proeven, ik vermoed dat het net zo lekker zal zijn. Het gaat meer om het 'mondgevoel' om maar even een jeukwoord te gebruiken en er zitten heel veel andere ingrediënten in die de smaak meer maken dan het gehakt. U weet ik ben geen vegetariër, maar eet doorgaans vrij weinig vlees. En in deze tijd zijn er genoeg alternatieven, dus ik ga het ook eens maken met vegetarisch gehakt.

Het was zoals altijd weer heel gezellig zo samen. 

Ach liefde

Van de week kwam dit liedje van Robert Long ineens voorbij op mijn random ingestelde muziekbibliotheek, en steeds ben ik weer onder de indruk van de prachtige teksten die hij heeft gemaakt. Hoe hij meteen een hele sfeer kan neerzetten en het gezongene als een film aan je voorbij trekt. Hij behoort echt tot de allergrootsten van Nederland. 

Het eerste deel van dit nummer is zo waar en het is zo heerlijk om daar op deze leeftijd in te berusten, al dan niet met een kopje thee, en met een glimlach terug te denken aan hoe het ooit was, maar ook heel blij dat het, dank God, gelukkig voorbij is, want het was ook allemaal heel vermoeiend. Het tweede gedeelte, daar herken ik voor mezelf natuurlijk niets in, maar wel anderen, sporadisch, maar het bestaat zeker. En uiteindelijk de conclusie, daar ben ik het weer helemaal mee eens. 

Ach Liefde

Soms als ik zo’n skater voorbij me zie sjezen,
Zo’n prachtig gebouwd exemplaar
Dan zou ik weer even verliefd willen wezen
En achttien of negentien jaar
Met soepele heupen en strak in de kleren
Ontspannen bewegend en koel
En samen met hem door het verkeer willen scheren
Met net zo’n uitdagende smoel
Maar ik loop naar de zestig, ik kan het wel vergeten
Hij suist langs me heen
Met zijn spottende blik.
Zo’n blik die me eens en voor altijd laat weten
Er is in zijn leven geen ruimte voor voetvolk als ik

Maar leeftijd heeft niks met verlangen te maken
Je raakt het nooit helemaal kwijt.
Al komen er nog zoveel andere zaken,
Je ziel zoekt misschien wel altijd.
Ook hij zoekt naar iemand,
Nog mooier dan hij is
Hij speurt naar het merk op hun shirt

Hij heeft ze ontleed,
Nog voordat hij voorbij is
En lacht als ze goed zijn gekeurd.
Hij heeft van die ogen die God soms cadeau geeft
Aan struisvogels of aan een ree.
Hij zwenkt over het asfalt alsof hij een show geeft
En ik ga naar huis
En daar zet ik een vers potje thee.

Ach, liefde is het mooiste wanneer je nog jong bent,
Als hartstocht een naam krijgt en passie ontwaakt,
Wanneer je haast elke romantische song kent,
Die blijkbaar voor jou en je schat werd gemaakt.
Als het af en toe lijkt of je zou kunnen zweven
Tot boven de wolken, de zon tegemoet.
Als je alles wilt doen, als je alles wilt geven,
Je hart en je lichaam, je ziel en je bloed.
En al gaat het weer over, misschien
Jonge liefde ontroert me nog steeds.
Ik vind het mooi om te zien.

Maar liefde is ook als je oud bent vaak prachtig,
Dat heb ik al zo vaak van dichtbij gezien.
Je hebt van die stellen,
Soms ver in de tachtig,
Die scoren nog hoog in de liefdes top tien.
Hij pakt elke dag nog wel even haar hand en
Zij kust hem des avonds nog steeds goedenacht.
Die dingen die vind je nooit terug in de kranten,
Maar echt, het komt veel vaker voor
Dan je dacht.
Het is niet meer zo heftig, misschien,
Maar als liefde een leven lang duurt,
Is dat mooi om te zien.

Ach, liefde, voor mij blijft het altijd een wonder,
Hoe kort het ook opvlamt, hoe lang het ook duurt.
Want wanneer wordt iemand voor jou echt bijzonder?
Als Amor zijn pijl op je af heeft gevuurd.
Pas dan ga je voelen en proeven en ruiken,
Ontdek je de hemel, de sterren, de zee.
Pas dan ga je woorden als eeuwig gebruiken,
Pas dan is opeens één en één niet meer twee.
Je vindt me te optimistisch, misschien,
Maar zolang als de liefde bestaat,
Blijft er veel moois te zien.

© Robert Long

Cacharel

Het was in de tweede helft van de jaren 80 dat ik kennismaakte met de herengeur Cacharel pour l'homme, het was liefde op het eerste snuifje, of zoiets. Ergens gaandeweg, er is niet echt een moment te noemen, ben ik andere geurtjes gaan gebruiken en verdween Cacharel naar de achtergrond. 

Op een zeker moment besloot V&D waar ik mezelf nuttig maakte op de boeken- en entertainmentafdeling de parfumerieafdeling op te doeken. Dit resulteerde erin dat alle geurtjes voor ons als personeel voor een paar euro per flesje aangeschaft konden worden. Een wagonlading is wat overdreven, maar een flinke tas met verschillende eau de toilettes heb ik toen wel gekocht. Ik heb er echt jaren mee gedaan. Ik dacht helemaal niet meer aan Cacharel, die zat ook niet bij de voorraad die werd uitverkocht. Parfums en eau de toilettes zijn ook aan mode onderhevig, er zijn er maar enkele die de tand des tijds en de waan van het moment blijven doorstaan. 

Mijn huidige geurtje is aan het opraken en ik dacht van de week ineens, zou Cacharel pour l'homme nog bestaan? Nou, een simpele zoekopdracht leerde me dat dit zeker het geval was. Het geurtje is een blijvertje gebleken, een klassieker zo u wilt. Ontworpen door Gerard Goupy en uitgebracht in 1981 en nog steeds volop verkrijgbaar. Maar ja wat wil je ook met topnoten van nootmuskaat, lavendel, scharlei en bergamot, hartnoten van cyclamen, anjer, jasmijn, ylang-ylang, lelietje van dalen en geranium en basisnoten van spar, amber, sandelhout, muskus, eikenmos, ceder en vetiver, dan heb je wel wat in de markt gezet. 

U vat 'm waarschijnlijk al, ik heb Cacharel pour l'homme besteld en gisteravond werd het bezorgd. Bij de eerste snuif aan het flesje leek het wel of er honderden beelden in milliseconden door mijn hoofd flitsten. Cacharel en ik zijn weer vriendjes.

Toen was geluk... #131

Op onderstaande foto ziet u Het Blad. Deze staat bij mij in de keuken op een randje boven de ingang. Wat u meteen zal opvallen is dat het er niet zo heel puntgaaf meer uitziet, het is nogal beschadigd in de loop der jaren. Ik kan me nog herinneren dat Het Blad in een andere woning ook ergens bovenop was gesitueerd en een onverwachte windvlaag tocht in de woning veroorzaakte waardoor Het Blad is gevallen. 

En toch zal ik Het Blad nooit wegdoen. Het Blad is namelijk Hét Blad van thuis. 'Ach, pak jij het blad even..... Het blad staat al op tafel.... Volgens mij staat het strooizout ook op het blad....' Zomaar wat opmerkingen uit de tijd toen Het Blad nog gewoon het blad was en er niet zo heel veel betekenis aan werd gegeven. 

Het Blad stond in de keukenkast met daarop al het zoete broodbeleg. Hagelslag, vruchtenhagel, pindakaas, gestampte muisjes, jam, en ik denk idd ook zomaar het busje met strooizout, en wellicht de suikerpot. Als we ontbeten, dat deden we aan tafel toen ik kind was, ook doordeweeks, of als we 's avonds eens brood aten dan werd Het Blad op tafel gezet. 

Gevoelswaarde, u kent die uitdrukking vast wel, want ik zie ook wel dat Het Blad zelfs in een kringloopwinkel nog niet te koop zou worden aangeboden, maar voor mij heeft het zoveel waarde, al die herinneringen aan thuis. En voor mij is Het Blad er altijd al geweest, ik ken ons huisgezin niet zonder.

Als ik over een paar jaar mijn laatste grote reis ga maken, dan kan het gerust in de grote container die men zal moeten huren geworpen worden tezamen met al het andere wat voor mij onschatbaar en prijsloos is, maar wat voor anderen nul tot generlei waarde heeft, zeker niet qua gevoel. Maar tot die tijd blijft Het Blad met al z'n beschadigingen gewoon op het randje staan. 

Tegeltjeswijsheid 454

 

I want candy

Ik meende in eerste instantie met een satirische berichtgeving à la 'De Speld' van doen te hebben die de o zo geplaagde (dat vinden ze zelf) extreem rechtste witte heteroseksuele man in een ironisch spotlicht zette. Maar het bleek echt waar.

M&M's heeft 'limited edition' verpakkingen gelanceerd met vrouwelijke 'candies' in de kleuren bruin, groen en paars. Met daarbij de slogan, 'Supporting women flipping the status quo' om steun aan vrouwen te geven en om bestaande verhoudingen te veranderen. M&M's gaat van elk verkocht pakje één dollar doneren aan organisaties die zich op 'empowerment' van vrouwen richten. 

Dat is in het verkeerde keelgat geschoten van de extreem rechtse witte heteroseksuele man die zich überhaupt al heel snel gekrenkt voelt en dat meestal probeert te maskeren door immer een grote muil op te zetten. Tucker Carlson van Fox News is daar de verpersoonlijking van. Hij was woedend en vond dat M&M's 'woke' ging, noemde de poppetjes in de reclame, want daar gaat het om 'wellicht lesbisch' en de paarse variant 'plus sized obese', die achter je kinderen aangaan. We hebben het nog steeds over de pinda-chocolade snoepjes en de poppetjes ervan in de reclame. 

Ook de zichzelf alfaman (!) noemende rechts conservatieve Nick Adams deelde de intense boosheid van Tucker. 'Elke Amerikaan met een beetje verstand zou buiten zichzelf moeten zijn van woede vanwege dit wokisme van M&M's. Het is absoluut niet iets om weg te lachen, dit is een echte crisis. Mannelijkheid wordt bedreigd zoals nog nooit eerder in de geschiedenis is voorgekomen. 

Ik herhaal het nog maar eens, het gaat over snoepjes en poppetjes. Zelden zulke pussies gezien als dit soort extreem rechtse witte heteroseksuele mannen. Je bedreigt voelen in je bestaan door snoepjes en het ondersteunen van vrouwen. M&M's had niet verwacht dat de nieuwe karaktertjes zoveel ophef zouden veroorzaken. "Bij ons draait het om het samenbrengen van mensen". Ze hebben besloten de campagne stop te zetten, voor nu. Want tijdens de in Amerika geliefde Super Bowl zendt M&M's ook een commercial uit.

Ik haal mijn oude signalering maar weer eens van stal: ik ben omringd door gekken. 

Nutteloze weetjes

In Utqiaġvik, een stadje in Alaska, gaat de zon op 18 november onder,

om pas weer op 23 januari op te komen. Voor 66 dagen is er geen 

zonlicht.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De identieke tweeling Brittany en Brianca trouwden de eveneens 

identieke tweeling Josh en Jeremy. Ze wonen in hetzelfde huis en in 

Januari 2021 werd Brittany's zoon Jett geboren, drie maanden later

Brianca's zoon Jax. De kinderen zijn dus neven van elkaar, maar 

vanwege de bijzondere omstandigheden blijken ze genetisch meer als

broers op elkaar te lijken dan neven. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De aarde pulseert elke 26 seconden, maar seismologen komen niet tot

een eenduidig antwoord waarom. Sinds minstens het begin van de 

jaren zestig is dit pulseren geregistreerd op verschillende continenten.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sri Lanka en India waren ooit verbonden met een landbrug bekend

als 'Rama Setu'. Lokale documenten geven aan dat de brug volledig

boven het zeeniveau lag voordat het in 1480 door een cycloon werd

verwoest.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'Crown shyness' is een natuurlijk fenomeen waarbij sommige 

boomsoorten groeien zonder elkaar aan te raken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~'

In november is er een dag in Zuid Korea waar in heel het land stilte is

voor een heel belangrijk examen, het Seneung exam, om de studenten

te helpen te concentreren. Vliegtuigen staan aan de grond, 

bouwactiviteiten zijn gestaakt, banken zijn dicht en zelf militaire 

trainingen staan on hold. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zo'n ongeveer 4,5 biljoen weggegooide sigarettenpeuken wereldwijd 

vervuilen per jaar de omgeving. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 

In de jaren zeventig was Ben Cohen, zonder veel succes, bezig om een 

pottenbakker te worden en Jerry Greenfield werd steeds afgewezen om

een medische opleiding te volgen. Ze dachten erover om gezamenlijk

een bagelshop te openen. Maar de kosten voor de apparatuur om bagels

te kunnen maken bleken te hoog. In plaats daarvan besloten ze voor $5

een cursus ijs maken te volgen. Niet lang daarna begonnen ze met het

Ben & Jerry merk. 

Herinnert U zich deze nog? #211

CONNY VINK

'IK WIL JOU IN EEN KOOITJE'

1970

Geen hitnotering

Aan de Nederlandse voorronde voor het Eurovisie Songfestival in 1969 deden nogal wat namen mee: o.m. Rob de Nijs, Patricia Paay, Anneke Grönloh, Dave (die later in Frankrijk enorm naam zou gaan maken), Conny Vink en Lenny Kuhr. Lenny won en samen met Frankrijk, Verenigd Koninkrijk en Spanje won ze ook het Eurovisie Songfestival met 'De Troubadour'. 

Met slechts één puntje verschil eindigde Conny Vink op de tweede plaats met 'De Toeteraar', een lied waarbij goed geluisterd was naar de inzendingen van Sandie Shaw en Cliff Richard in 1967 en 1968, hoempapa muziek. En zo kan ik me Conny Vink ook herinneren, goedlachs, hypervrolijk en in mijn beleving steevast gekleed in een broekpak over het podium marcherend. Al dan niet vocaal ondersteund door kinderkoor de Schellebellen. In die tijd kwamen haar liedjes ook altijd voorbij als er woensdag- en zaterdagmiddag kindertelevisie was. Voordat de programma's begonnen was er dan het testbeeld met voor kinderen geschikte muziek, 'Bosa Nova Boy', 'Maak Je Niet Dik'  en het al eerder genoemde 'De Toeteraar' waren dan vaak te horen. 

Bovenstaand liedje is voor mij weer een andere herinnering. Mijn vader had vroeger zo'n grote bandrecorder met van die grote spoelen een daar stond 'Ik Wil Jou In Een Kooitje' op. Het is een Nederlandse hertaling van het Franse 'L'oiseau Sur La Branche' van Julie Bergen. Ik vond dat toen een heel leuk liedje. Heel veel jaren later, zeker ruim twintig jaar, kocht ik een cdtje van Conny en toen dit liedje kwam kon ik het na al die tijd woordelijk meezingen en werd er weer vrolijk van. Dat is voor mij toch wel de kracht en het mooie van muziek, het zit ergens verborgen in je brein en in je hart en kan er zomaar op een onverwacht moment uit naar voren komen.

Conny is nu 77 jaar en treedt, volgens mij, nog steeds op. Ooit op een feestavond in 1980 waar ik aanwezig was kwam ze optreden, ik weet niet meer wat ze heeft gezongen, maar ik kan me zo voorstellen een selectie van haar hits. Wel weet ik nog dat ze een hele leuke interactie met het publiek had. Die vrolijke 'spring in 't veld' (Jaren 60 uitdrukking) van tv, zo is ze naar mijn idee ook gewoon. 

Van Dordrecht naar Babylon

Eigenlijk hadden Talitha, Rick, Chris en ik voor afgelopen zaterdag een dagje Dordrecht in de planning. Maar een onfortuinlijk accident gooide roet in het eten, niet iets heel alarmerends, maar één van ons is daardoor tijdelijk minder mobiel. De meest voor de hand liggende oplossing is het dan volledig af te blazen, maar goede vriendschap is, naast dat je er voor elkaar bent met belangrijke gebeurtenissen, natuurlijk ook gebaseerd op de momenten dat je met elkaar quality time kunt doorbrengen, dat zeg je niet zo makkelijk af. En daarnaast denken wij in mogelijkheden, dus hebben we het dagje Dordrecht omgebogen door het anders in te delen. 

We bleven in het bruisende Rotterdam waar we 's middags hadden afgesproken bij NRC in de Witte de Withstraat waar we onder het genot van een kopje thee en koffie even konden bijkletsen om vervolgens ons naar Cinerama te begeven om de film 'Babylon' te gaan zien. 

De film handelt over de begintijd van Hollywood en de overstap van stomme film naar 'talkies'. Het is een ruim drie uur durende film, er zit zelfs een pauze in, dat heb ik sinds de jaren 80 van de vorige eeuw niet meer meegemaakt. De onconventionele manier waarop de film gemaakt is zal niet ieders kopje thee zijn, in ons kleine gezelschap liepen de meningen erover al uiteen. Het is vanaf moment één een rollercoasterrit door de zeer overdonderende beelden en de absurdistische, extravagante en soms knettergekke gebeurtenissen in het klassieke Hollywood. We volgen de levens, opkomst en soms ook ondergang van een actrice, acteur, filmproducent en een trompettist, gespeeld door Margot Robbie, Brad Pitt, Diego Calva en Jovan Adepo met daaromheen nog heel veel andere figuren uit de filmwereld van die beginjaren tot ergens in de jaren dertig om aan het eind van de film met een sprong in de tijd in 1952 uit te komen, waarna met een kakofonisch beeld- en geluidsorgasme de geschiedenis van Hollywood over het bioscooppubliek wordt uitgestort. Het is niet zozeer een filmbezoek geweest als een totaal-ervaring. 

Daarna was het tijd voor het diner. We hadden gekozen voor restaurant Gusto waar we heerlijk hebben gegeten en o.m. over de film hebben nagepraat. Rick en ik vonden het een bijzondere, goede maar vooral verrassende film, Chris en Talitha hadden haast woorden te kort over hoe vreselijk de film wel niet was. En dat mag, daar is ruimte voor. Belangrijk was dat we elkaar weer hebben gezien en gesproken en een leuke dag hebben gehad samen. 

Diego Calva, Margot Robbie, Brad Pitt en Jovan Adepo. 

Restaurant Gusto.

Tegeltjeswijsheid 453

 

Toen was geluk... #130

Roltrappen, in de huidige tijd kijken we er niet meer van op. Sommigen stappen erop terwijl ze op hun mobieltje kijken, zo ingeburgerd zijn ze. Maar ooit zijn ze ingevoerd en ik vermoed zomaar dat het pas in de jaren zestig langzaamaan gemeengoed werd. 

Ik kan me herinneren dat nog tot ver in de jaren zeventig in V&D op de Leyweg in Den Haag, en ik denk in alle filialen landelijk, maar dat was de V&D op loopafstand van mijn ouderlijk huis, er bij de roltrappen bordjes hingen met hoe de roltrap te gebruiken. Je ging bewust en met aandacht op een roltrap staan. Ik meen me te herinneren dat er stond aangeven dat je eerst de leuning moest vastpakten en dan op de tree moest gaan staan en je de leuning ook niet meer los moest laten tijdens het rolavontuur. Verder waren er pictogrammen waarop je kon zien dat je honden altijd moest optillen, kinderen vóór je moest laten staan (dat deed mijn moeder ook) en dat dames met naaldhakken erg moesten uitkijken dat de hak niet tussen de ribbels van de tree bleef steken, en nog meer do's en don'ts betreffende het roltrapgebruik.

Ik heb op het wereldwijde web gezocht of die V&D richtlijnen voor roltrapgebruik nog te vinden waren, maar helaas. Onderstaande foto geeft het enigszins weer.

Smart

Smart is het woord de cette époque, en dan bedoel ik niet het grappige autootje, waar ik leuke maar ook tegelijkertijd traumatische herinneringen aan heb, nee, ik heb het over van alles in het huishouden. Ik heb nu dus lampen die smart zijn en ik blijk ook een tv te hebben die smart is en natuurlijk ook een smartphone. Sinds afgelopen maandag heeft mijn woning een voorzichtige stap gezet in de smartwereld van nu. 

Talitha kwam met equipment om mijn lampen nog smarter te maken dan ze al zijn en ze te laten samenwerken met De Stem. Als ik nu binnenkom en ik vraag om de lampen aan te zetten dan doet De Stem dat. En andersom ook als ze weer uit moeten. Ik kan ook vragen om de lampen feller dan wel minder fel te zetten of van kleur te laten veranderen. Dat doe ik natuurlijk nooit, het is nu zo ingesteld zoals ik het graag wil. Wel is ingesteld dat bepaalde lampen vanzelf aangaan als de zon ondergaat, dat scheelt gedoe met tijdklokken die je dan steeds moet aanpassen. 

Ook mijn tv bleek smarter dan ik dacht. Er kwamen tijdens het instellen dingen voorbij waarvan ik het bestaan niet wist, maar De Stem zet nu op verzoek ook de tv aan en uit. Nog niet van zender wisselen, dat moet nog gewoon met de afstandsbediening, maar toch. Daarnaast wenst De Stem me goedemorgen terug als ik dat tegen hem zeg en vertelt me vervolgens de temperatuur, de weersverwachting en het nieuws van dat moment. Gisteren attendeerde hij me erop dat mijn telefoon opgeladen moest worden. En volgens mij kan er nog veel meer, maar dat komt wel, babystapjes.

In Memoriam: Gina Lollobrigida

In de aflevering over Rome van Joanna Lumley's reisdocumentaires wat vorig jaar is opgenomen, kwam ze even voorbij voor een praatje, Gina Lollobrigida. En je zag meteen: dít is een diva. Prachtig gekleed, goed gekapt, mooie make up en welbespraakt. 

In 1947 bij de Miss Italia verkiezing werd ze derde en een jaar eerder was ze al begonnen met acteren in Italiaanse films. Begin jaren vijftig verscheen ze ook in Franse films om vervolgens de overstap naar Hollywood te maken. En met succes, naast een goede actrice was Gina ook een adembenemende mooie vrouw. Ze speelde natuurlijk immer de temperamentvolle femme fatale, begeerd door alle mannen. Ze werd dan ook de mooiste vrouw van de wereld genoemd, naar één van haar filmtitels uit 1955 'La Donna Più Belle Del Mondo'. 

Gina omarmde haar reputatie als seksbom (jaren vijftig woord) en tegelijkertijd verzette ze zich er tegen. Haar grootste succesperiode was in de jaren vijftig en zestig, toen ook Europese actrices als de Franse Brigitte Bardot en Hongaarse Zsa Zsa Gabor internationaal furore maakte. Tevens effende ze het pad voor haar Italiaanse collega Sophia Loren. Na die periode acteerde ze nog maar heel sporadisch. Ze had een nieuwe succesvolle carrière, die van fotojournalist en beeldhouwster. Het geld wat ze daarmee verdiende schonk ze aan goede doelen. 

Gina was van 1949 tot 1968 gehuwd met Milko Škofič met wie ze in 1957 een zoon kreeg. In een interview in 2000 zei ze: "Ik studeerde schilderkunst en beeldhouwen op school en werd bij vergissing actrice. Ik heb vele lovers gehad en nog steeds. Mijn hele leven heb ik veel te veel bewonderaars gehad". Na een laatste rol in de film 'XXL' in 1997 stopte ze definitief met acteren en woonde beurtelings in Rome en Monte Carlo waar ze huizen had. Na 2009 ontving ze geen bezoek meer thuis. In 2013 verkocht ze haar juwelencollectie en de ruim vijf miljoen die dat opleverde doneerde ze aan onderzoek naar stamceltherapie. 

16 januari j.l. overleed Gina op de leeftijd van 95 jaar. 

Herinnert U zich deze nog? #210

 TOM & DICK

'BLOODY MARY'

1969

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 1

Mocht het clipje niet te zien zijn, klik hier.

Tom Poederbach en Dick Swaneveld waren respectievelijk filmeditor en geluidstechnicus bij de NOS. Ze hadden drie singletjes uitgebracht toen ze dit 'Bloody Mary' opnamen. Het was oorspronkelijk een Engelstalig nummer geschreven door Pieter Puister en Jan Pijper, waar Tom en Dick een Nederlandstalige tekst op schreven, met, tot hun eigen verbazing, een nummer één hit tot gevolg. Het is een parodie op het shantyrepertoire. Voor de Duitstalige markt namen ze ook een Duitse versie op, maar die was niet succesvol. 

Tot 1971 brachten Tom en Dick acht singletjes uit een één lp, 'Bloody Mary En De Rest'. In 1980 kwam er nog één single getiteld 'Majesteit' en dat was het voor hun muzikale carrière. Hieronder ziet u een leuk clipje uit 2009 waarin Tom en Dick terugkijken op hun succes van toen 40 jaar geleden. Vrolijke mannen. 

Mocht het clipje niet te zien zijn, klik hier.

Laat er licht zijn. En toen was er licht.

De vraag die iedereen bezig hield het afgelopen weekend was of het mij zou lukken om het lantaarntje op de lanai, waar plots kortsluiting in zat, weer operationeel te krijgen of dat er wellicht grovere middelen nodig waren. Ik heb heel veel feedback gekregen en ook dat ik voorzichtig moest doen, maar het bleek nogal mee te vallen.

Het was sommige al opgevallen dat er een stukje elektriciteitsdraad bloot lag en ook dat de constructie niet meer iets is van deze tijd. Bij daglicht was het inderdaad duidelijk dat, waarschijnlijk door het vervangen van het lampje, wat niet zo heel eenvoudig is, er wat is verschoven met de bedrading zodat er draad bloot is komen te liggen. Sinds ik hier 23 jaar geleden ben komen wonen is het al zoals het is, de constructie is precies geschikt voor buitenverlichting, het ziet er door weersinvloeden inderdaad niet meer heel strak en fris uit, maar het voldoet nog steeds. Het bleek het stukje blootliggende elektriciteitsdraad wat de boosdoener was. 

En toen kwam de wijze les van de technische man van V&D Leyweg, meneer Dekker, God hebbe zijn ziel, naar boven: tape. Altijd als je hem verwittigde dat er iets kapot was kwam hij met tape aan, het maakte niet uit wat er was, tape was de oplossing. Uiteindelijk was het tape wat het hele gebouw bij elkaar heeft gehouden. 

Ik heb natuurlijk de reparatie niet met cellotape gedaan, maar met speciaal tape wat er voor is bedoeld. Ja, ik was zelf ook verbaasd dat ik dat überhaupt in mijn bezit heb. Ik heb zo'n doos in de berging met, voor mij, onduidelijke dingen, maar die ik toch niet weg doe vanwege 'je weet maar nooit'. En dit was zo'n 'je weet maar nooit' moment. Ergens in mijn achterhoofd wist ik dat ik het nog moest hebben. En ja hoor, in die wonderdoos zat dus de oplossing, de blootliggende draad is weer bedekt en het lantaarntje brandt weer zonder kortsluiting te veroorzaken. 

Ga d'r maar aanstaan

Laat ik voorop vertellen dat ik voor de zestien kandidaten van het programma 'Op Zoek Naar....Danny & Sandy' oprecht hoop dat al hun dromen mogen uitkomen, maar teringjantje wat is het door de bank genomen afschuwelijk slecht. Ten eerste de opzet van het programma, waar ik altijd met heel veel plezier naar heb gekeken, is veranderd. Men zoekt nu voor de re-re-re-reprise van de musical 'Grease' naar twee hoofdrolspelers, Danny en Sandy in plaats van één wat tot nog toe steeds het geval was. Acht jongens en acht meisjes doen dus live op tv auditie voor die rol waarbij er elke week één of soms ineens twee afvallen. Het is in eerste instantie opgedeeld in aparte meisjes- en jongensafleveringen. Dat loopt al niet zo lekker. 

De jury, bestaande uit Jim Bakkum, Marlijn Weerdenburg, Maurice Wijnen en een wekelijks wisselend gastjurylid, becommentariëren het getoonde en dan mis je een gelauwerde autoriteit als Willem Nijholt die dat jarenlang heeft gedaan. Willem gaf opbouwend commentaar waar de kandidaten wat aan hadden en waar je als kijker van leerde. "Een gezongen zin begint bij het eerste woord...", ik hoor het hem nog zeggen en let daar sinds die tijd, als ik in het theater ben, ook op en of het überhaupt verstaanbaar is. Daarnaast kan ik me nog herinneren dat hij een jongen terecht bekritiseerde die in huilen uitbarstte vanwege de persoonlijke emoties die hem overvielen tijdens het zingen van een nummer. Willem betitelde dat als onprofessioneel en legde ook heel goed uit waarom. De jury van het huidige programma steekt louter de loftrompet af over iemand die kneitervals heeft gezongen en zeggen om de drie zinnen: "Ga d'r maar aanstaan" om de vaak amateuristische zang en performance te vergoelijken. 

En slecht gezongen wordt er, vanaf het eerste nummer in de eerste uitzending. Ik dacht toen nog dat 'You're The One That I Want' blijkbaar een moeilijk nummer is om live te zingen, maar daar hadden de meeste kandidaten met alle volgende nummers die hen werden toegeschoven wel meer last van. De jury zei later dat men is gewend aan autotune tegenwoordig en dat dit allemaal echt live is. Maar lieve mensen, zingen, acteren en dansen in een musical is een vak, dan dien je al die disciplines goed te beheersen als je dat zeven keer per week moet spelen. En dat je heel hard kunt zingen (belten) betekent niet automatisch dat het ook goed is. 

Misschien moeten we onder ogen zien dat het echte talent in Nederland onderhand wel gevonden is voor dit moment. Ik geloof dat we sinds 'Idols' 253 verschillende talentenshows hebben gehad, het raakt een keer op. Me er bewust van dat het programma gewoon een veredelde auditie is, is het wel een soort amateur hour met hele lieve en leuke jonge mensen die dan met z'n zestienen het beste waren van wie zich hadden opgegeven, maar het neusje van de zalm is het niet. Natuurlijk hebben ze allemaal pril talent, maar een dragende hoofdrol in een musical, en in dit geval zelfs twee. Ik heb er een hard hoofd in.

Ook omdat men de onzalige gedachte heeft gehad om het tv-publiek thuis te laten beslissen wie er doorgaan, wie afvallen en wie het dan uiteindelijk worden. Dit is hetzelfde publiek dat ervoor gezorgd heeft dat de Meilandjes programma's kunnen maken en Dreetje Hazes een zangcarrière heeft. Je zal maar de producent van 'Grease' zijn, dan zit je toch met samengeknepen billen te kijken wat het gepeupel in jouw musical wil hebben. Ga d'r maar aanstaan. 

Toen was geluk... #129

'Ach, ga jij voor mama even een pakje sigaretten halen op de hoek', was een verzoek die ik als tien of elfjarige met enige regelmaat kreeg. Voor ƒ2,75 (€1,25) kocht ik dan voor mijn moeder bij Koos de sigarenboer op loopafstand een pakje Stuyvesant van 25 stuks. Of toen ik iets ouder was en ik wel eens boodschappen deed bij de supermarkt van V&D voor mijn moeder kon ik gerust bij Slijterij 'in de Lanscroon', die binnen het supermarktconcept van het warenhuis viel, een fles de Kuyper vieux voor mijn vader meebrengen. Geen wenkbrauw werd opgetrokken.

Heden ten dage is zulks natuurlijk ondenkbaar. U weet allemaal dat rookwaar en alcohol pas mag worden verkocht als de koper 18 jaar of ouder is. Mensen die tussen de 18 en 25 jaar zijn dienen zich dan ook te legitimeren als ze het willen aanschaffen. Daar wordt ook streng op gecontroleerd met lokkinderen en al, van nog net 17 jaar. Boetes volgen als de winkelier het, al is het per abuis, tóch verkoopt aan iemand onder de 18.

Daar waar vroeger, met name roken, heel erg was ingeburgerd, in mijn beleving rookte iedereen, rookt nu de meerderheid van de bevolking niet. En dat is een goede ontwikkeling. Ondanks dat in mijn jeugd roken eerder regel dan uitzondering was, mijn ouders rookten en iedereen die op bezoek kwam ook, ben ik nooit in de verleiding gekomen. Ik vond het toen al stom. Ik zag leeftijdgenoten op school beginnen om na twee maanden met veel gevoel voor drama te verzuchten: 'Ik wil stoppen maar het lukt niet...'. Wat een aanstellerij vond ik dat. Nou viel ik toch al enigszins buiten welke groep dan ook, dus hoefde ik ook nergens bij te horen om erbij te horen, ik heb altijd mijn eigen plan getrokken. In mijn inner circle nu is er niemand die rookt. Het geld wat je niet aan roken uitgeeft kun je aan zoveel andere zaken besteden. In vergelijking met de prijs eerder genoemd kost een pakje sigaretten met ongeveer dezelfde inhoud nu €11,- (ƒ24,25). 

De Hoek, waar sigarenboer Koos was gevestigd. Wij woonden er schuin achter. 

Ik ben er nog

U was waarschijnlijk voetstoots van bovenstaande titel van dit blogje uitgegaan, maar laat me u meenemen naar gisteravond. Inderdaad waren de lampen die ik had ingesteld met de timer om aan te gaan als het donker werd ook daadwerkelijk aangegaan. Maar al snel heb ik de loftrompet die ik over mezelf had afgestoken weer opgeborgen. 

Een gedeelte van de lampen waren uit en ook mijn Experia box was uit. Een check in de meterkast leerde me dat er een aardlekschakelaar was uitgeschoten. Ik die weer omhoog gezet, alles deed het weer, maar....pang! Weer uit, weer omhoog....pang! Nadere inspectie bracht aan het licht dat er kortsluiting zat in de lamp op de lanai. Opeens, sinds ik er gisteren een ander lampje in heb gedraaid. Het lichtknopje dat die lamp bedient zit binnen en is tegelijkertijd ook het knopje voor een lamp binnen. Ik weet ook niet hoe of wat, maar zo zit dat nu eenmaal al sinds ik hier woon. 

Ik de lantaarn van de lanai uitgezet in het appje, maar de lamp binnen niet. Dan is er toch wel stroom op die lantaarn, want toen ik even ging kijken met het licht van mijn foontje over hoe en wat, kwamen er vonkjes en rook uit daar waar de stroomdraad het lantaarntje ingaat. Dat is niet goed, dacht ik, mede omdat het op een houten balk is bevestigd. Vandaar 'ik ben er nog'. Er had zomaar een krantenbericht kunnen zijn over een bejaarde man die is gevonden in een uitgebrande woning. 

Nu ik erover nadenk deed de lantaarn voor de wisseling van het lampje al vreemd. Ging niet meteen aan als ik 'm aanzette, pas veel later. Ik dacht dat het bolletje wat erin zat aan het eind van z'n leven was en de rook die ik zag toen ik de bolletjes verwisselde, daarvan dacht ik niet dat het rook was, maar iets stoomachtigs van het warme lampje in de koude nacht ofzo. Ter mijn verdediging, de aardlekschakelaar is toen ook niet uitgesprongen als teken dat er iets aan de hand was.

Nou ja, er is niets ernstigs gebeurd, lantaarn en lampje in huis wat gekoppeld is beide uitgezet en ik zal zondag overdag es kijken wat er aan de hand is. Ondertussen begrijpt u dat die hele ommezwaai naar de 21e eeuw qua lampen een heel feuilleton aan blogjes gaat opleveren. Als er in de tussentijd geen ongelukken gebeuren natuurlijk. 

Trots

In principe ben ik niet het mens die zich op z'n borst klopt voor wat dan ook, maar over het volgende ben ik best trots op mezelf. Gisteravond werden de lampjes bezorgd die mij ongekende mogelijkheden zouden gaan bieden. Met Talitha had ik al afgesproken dat zij maandag komt om het allemaal te installeren met spraakbesturing van de vriendelijke man die in mijn telefoon huist en al. 

Maar ik bedacht, lampjes indraaien lukt me nog wel, en bij de lampjes zat een QR-code waarmee ik de AigoSmart app kon downloaden om ze via die app alvast in te stellen. Dat ging in eerste instantie natuurlijk mis. De lampjes brandden wel, heel, heel fel, maar ze te laten communiceren met de app, om ze te dimmen dan wel een kleur te geven, dat ging niet. Nou ja, dan maar op Talitha wachten, die heeft er verstand van. 

Maar toch kan ik het niet goed uitstaan. Een You Tube filmpje bracht, na veel proberen, uitkomst. Het snel knipperende lampje in de app is een voorbeeld en niet waar ik op moet letten, de lamp die geïnstalleerd gaat worden moet knipperen. Ja, technische mensen onder mijn lezers, slaat u zich maar op de dijen van pret over zoveel onnozelheid. Maar uiteindelijk is het me gelukt om alle acht de lampen operationeel te krijgen, in te kunnen stellen qua kleur en sterkte en, als het goed is, gaan er vandaag twee aan middels een timer die ik heb ingesteld in de app. Ook heb ik alle lampen in een groep gezet, zodat ze met één klikje allemaal aan gaan.

Ik was zelfs zo helder van geest om bij twee oudere lampen die ik heb en die geen conventionele schakelaar hebben en dus nooit geïnstalleerd zouden kunnen worden er de bolletjes in te doen van lampen die ik eerder had aangemeld en wel al in de app bekend waren. Maar het moet gezegd, het is een moeizaam traject, want de herkenning van de lampen gaat niet in één keer, daar gaan gerust een aantal pogingen aan vooraf. 

Tot zover het borstgeklop over mijn eigen competenties als non-technisch mensch. Maandag komt Talitha om het voor elkaar te krijgen dat ik dus kan roepen dat de lampen aan moeten en volgens mij gaat dat ook met de tv gebeuren. Nou ja, ik vínd dit....., met beide voeten ineens in die 21e eeuw. 

Glass onion

Bij herhaling zag ik wervende beelden voorbij komen van de film 'Glass Onion' in de reclame blokken die op Netflix te zien is. Het getoonde sprak me wel aan. Officieel is de titel: 'Glass Onion: A Knives Out Mystery', en zo kwamen we er achter dat er in 2019 al een film was met de titel 'Knives Out'. Het zijn losstaande verhalen, de enige met een terugkerende rol is Daniel Craig als detective Benoit Blanc. 

Dus besloten we vorige week eerst 'Knives Out' te kijken en deze week 'Glass Onion'. Omdat het films zijn waarin een moordmysterie plaatsvindt, zal ik u niet zo veel vertellen over het hoe en wat, maar meer over de sfeer. Stelt u zich een Agatha Christie achtig verhaal voor met veel personages en dus ook verdachten maar dan wel qua verhaallijnen helemaal naar deze tijd gehaald. En er spelen in beide films een geweldige sterrencast, w.o. Kate Hudson, Christopher Plummer, Chris Evans, Don Johnson, Hugh Grant, Janelle Monáe en nog vele anderen, waarvan sommige soms enkel maar in korte cameo's. 

Het is prachtig verfilmd het eerste verhaal speelt zich af in een enorm landhuis in Massachusetts en het tweede op een privé eiland in Griekenland. De verhaallijnen zitten heel ingenieus in elkaar en er zit ook humor in. Tevens word je telkens verrast door plottwists. U moet wel rekening houden met een lange zit, beide films zijn zo'n twee en een half uur lang. Maar de moeite waard!

'Knives Out'. 

'Glass Onion'. 

Lievelings

Voor mij hoort een dessert of, om het wat populairder te zeggen, 'een toetje' onlosmakelijk bij het diner. Zo thuis niet iets heel overdrevens, meestal iets van vruchtenkwark of -yoghurt. Een enkele keer zo'n eenpersoonsijsje van Hertog in de zomer of als ik er echt trek in heb iets van pudding. Als ik gasten heb voor wie ik me culinair inspan wil ik vaak nog wel wat uitgebreider gaan qua dessert. Maar zo zonder toetje heb ik niet echt gegeten. Toch als ik soms copieus heb gedineerd wil ik het dessert wel eens overslaan, maar meestal zorg ik ervoor dat er nog wat ruimte over is. 

Onlangs heb ik een nieuwe yoghurtvariant ontdekt wat meteen mijn lievelings is. Almhof roomyoghurt pistache. Pistache is één van mijn favoriete smaken van ijs. Als ik bolletjes ijs bestel is er altijd één van pistache bij. En u weet waarschijnlijk nog mijn euforie toen Lidl een soort van Magnum-achtige pistacheijsjes in hun assortiment hadden opgenomen. 

Ik had die pistacheyoghurt nooit gezien, maar op mijn werk zag ik het voorbij komen en dacht meteen die moet ik eens proberen. Nou, ik kan u zeggen: divine! Gisteren heb ik het meegenomen toen ik bij Talitha ging eten en zij vond het ook heerlijk. 

Dus bij deze raad ik u de Almhof pistache yoghurt ten zeerste aan, mocht u het nog niet kennen. Nee, ik wordt niet betaald door Almhof om u erop te attenderen. Ik ben veel, maar gelukkig geen influencer. I'd rather die. 

Huis van de toekomst

Als je een vriendin als Talitha hebt, kun je al enigszins het idee hebben hoe het huis van de toekomst zal zijn. Zij roept dingen en apparaten en licht reageren middels de vriendelijke stem van een dame. U kent me en weet dat ik wat behoudener ben, aan mij heb je niet veel met nieuwerwetse dingen. Ik ben zo heerlijk vertrouwd met het oude. Als het aan mij had gelegen deden we onze was nog gewoon aan de oever van de IJssel, hadden we nog bakelieten telefoons en hadden we van computers nog nooit gehoord. Daarom is het maar goed dat er anderen zijn, zieners, die het grotere geheel zien en het oude los durven laten.

Uiteindelijk ga ik vaak wel overstag, meestal als één van de laatsten, en na veel aanmoediging (lees: doordrammen) van vrienden die weten dat ik er wel vertrouwd mee raak. Maar ook omdat sommige dingen gewoon niet meer gemaakt worden. Zo ben ik destijds noodgedwongen van de lp naar de cd overgegaan omdat die niet meer werden geproduceerd. Inmiddels wordt de lp weer omarmd door de hippe mensen van nu, maar daar ga ik niet meer in mee. CD's zijn eigenlijk ook alweer passé, maar ik bewandel daar de gulden middenweg. Wel cd's maar ook alle cd's op een externe harde schijf die ik middels mijn geluidsysteem kan afspelen. Zo ingedeeld dat ik kan kiezen, door middel van keuze voor artiest, jaar, genre, etc. Ik doe aan cherry picking als het gaat om het toevoegen van moderniteiten in mijn dagelijks leven.

Nu is er weer iets nieuws op komst. Ik zal, net als Talitha, ook dingen kunnen gaan roepen waarbij in mijn geval een vriendelijke stem van een man zal reageren en de opdracht uitvoeren. Daartoe moet er een app worden geïnstalleerd op mijn foontje, dat is al gedaan. De man en ik hebben al interactie gehad. Ik moet speciale lampen kopen die daarop reageren met keuze uit miljoenen kleuren, dimmen tijdschakelaar en lampen aanzetten op afstand. Voor mijn lampen heb ik een kogellampje nodig met grote fitting. Ik heb op internet gespeurd en meen het gevonden te hebben, maar toch voor de zekerheid maar even de vraag gesteld aan de winkel, daar krijg ik vandaag waarschijnlijk antwoord op. 

Dan zal Talitha komen om het allemaal operationeel te krijgen. Waarschijnlijk kan ik dan ook mijn tv aanroepen om aan en uit te gaan. Ja mensen, niets is te dol. 

Party

Enige tijd geleden deed ik de observatie dat men op mijn leeftijd meer naar uitvaarten gaat dan naar bruiloften, maar er zijn gelukkig heus nog wel momenten van jolijt te vinden in de gouden jaren. Zo zijn er lieve vrienden die een mijlpaal hebben bereikt en dat met mensen die hen dierbaar zijn willen vieren. 

Afgelopen december bereikte vriend Rick zo'n mijlpaal en begon zijn jubeljaar. Omdat december al een vrij drukke maand is had hij besloten om het op 7 januari te vieren. Al ruim van te voren waren we hier over geïnformeerd zodat wij die dag konden reserveren en hij er zeker van was dat hij zich omringd wist met familie en vrienden die voor hem een speciaal plekje in hun hart hebben en vise versa.

Talitha en ik waren ook uitgenodigd en omdat zij eerst nog een afspraak had in de stad, niet ver van waar het feestje werd gegeven, hadden we afgesproken samen naar haar afspraak te gaan, daarna even te lunchen om vervolgens naar Rick's party te lopen. Ik had een leuk zaakje op het oog, maar ik kom haast nooit in de stad, en het zaakje bleek niet meer in bedrijf. Al jaren niet, ook. Gelukkig zijn er genoeg andere opties en hebben we heerlijk geluncht bij de Bagel Bakery. 

Voor de party had Rick een gedeelte van de Rode Boot Vessel afgehuurd. Een geweldig leuke locatie, waar ik natuurlijk weer entree maakte met mijn gebruikelijke flair, om een bekend lied maar eens aan te halen, over de drempel struikelde en met een langgerekt 'whoooeee' mijn komst kracht bijzette. Gênant. Het is een gezellige ruimte ingericht met wat helemaal bij zo'n boot hoort. Leuk om ook weer wat bekenden te zien en te spreken. De inwendige mens werd flink verwend en het was heerlijk om te zien hoe geliefd Rick is. Hij verdient het.

Tegeltjeswijsheid 452

 

Toen was geluk... #128

In mijn jeugd dacht men dat melk drinken gezond was. Ik geloof dat dat in de huidige tijd wel wat genuanceerd is. In de natuur drinken enkel babydieren melk bij hun moeder, maar in de mensenwereld wordt/werd aan melk allerlei gezonde eigenschappen toegeschreven. Ik ben geen voedingsdeskundige, dus daar meng ik me niet in. Ik kan u wel zeggen dat ik eigenlijk nooit melk in huis heb, maar ik merk toch, nu ik dat op mijn werk dagelijks zie, dat het drinken van melk wel heel erg vervlochten is in het leven van de Nederlandsche mensch.

Ik weet niet of dat nu nog steeds zo is, want u weet, ik ben bewust kinderloos, maar vroeger kregen wij op de lagere school op een zeker moment in de ochtend een driehoekpakje met melk te drinken. Want, zoals ik al zei: gezond. Er was zelfs een figuurtje in het leven geroepen door het Nederlands Zuivelbureau, Joris Driepinter. Bedacht door Dimitri Frenkel Frank en ontworpen door Ib Antoni Jensen. Het menneke met een, in mijn herinnering, Paula Majoor-achtig stemgeluid (zij sprak de stem van Pipi Langkous in) was gezond en sterk, kon zelfs een olifant of een leeuw optillen, door het drinken van drie glazen melk per dag. Overal kon je posters zien hangen van Joris en er werden zelfs strips en verhalenboekjes uitgebracht.

Later kwam er nog een campagne waar veel vaderlandse vedetten uit de late jaren zeventig een zakcentje mee bijverdienden: Ik drink melk. U ook? En ergens in de jaren tachtig waren daar de Dolly Dots, die in het wit gekleed op witte motoren zaten met als slogan: 'Melk de witte motor'.

Maar in mijn jeugd was het dus Joris Driepinter. Maar ik geloof nooit dat ik drie glazen melk per dag heb gedronken. En later al helemaal niet meer, omdat ik eigenlijk ook wel vind dat melk voor baby's is, zowel dierlijke als menselijke.

Joanna Lumley

Schrikt u niet, dit is geen in memoriam, Joanna is er nog steeds, inmiddels 76 jaar en still alive and kicking. Maar ik zat van de week naar weer een geweldige reisserie van haar te kijken, en bedacht om eens aandacht aan haar te geven middels een blogje.

Ik ben al fan van haar sinds 1976, toen speelde ze Purdey in de tv-serie 'The New Avengers'. Joanna zelf kwam met de naam voor haar karakter en nooit is in de serie geopenbaard of dat nou haar voor- of achternaam was. Tevens was het kapsel van Purdey een idee van Joanna. Het Purdey-kapsel was in die tijd een rage, zoals mensen van mijn generatie misschien nog wel weten.

Joanna's carrière begon in 1969 waarin ze direct zowel in films, series als ook in het theater speelde. De lijst is inmiddels eindeloos. Haar grootste succes kwam met de rol van de hilarische Patsy Stone in de serie 'Absolutely Fabulous'. De serie heeft gelopen van 1992 tot 1996, 2001 tot 2004 en 2011 tot 2012. Ook is er een film gemaakt in 2016. Voor deze rol heeft Joanna verschillende prijzen ontvangen. 

Sinds 2008 maakt ze verschillende reisprogramma's en andere documentaires en dat is een feest om te zien. Zo heerlijk Brits en tegelijkertijd heel informatief en heel begaan met de mensen die ze op die reizen ontmoet. De reisserie die onlangs op tv was, heet 'Joanna Lumley's Great Cities Of The World' waarin ze Parijs, Rome en Berlijn bezoekt. Mocht u het gemist hebben het is zeker de moeite waard het middels uitzending gemist terug te kijken.  

Een belezen en bereisd persoon als Joanna is vanzelfsprekend begaan met het lot van velen in het algemeen en de wereld in het bijzonder. Ze support dan ook meer dan zestig liefdadigheidsinstellingen. Joanna heeft een zoon, Jamie van fotograaf Michael Claydon. Sinds 1986 is ze gehuwd met dirigent Stephen Barlow en zij wonen in Londen. 

Joanna als Purdey.

Joanna als Patsy

Joanna anno 2022. 

Technisch wonder

Ik kan heus dingen, ik schrijf wel aardig, ik heb vaak wat handigheidjes paraat voor zo in het dagelijks leven maar echt technisch aangelegd ben ik niet. Gisteren mijn fiets naar de fietsenmaker gebracht vanwege het debacle op oudejaarsavond. Er komt een nieuw achterwiel in, ergens eind van de week is ie klaar. U weet nog dat ik op de elektrische fiets van Talitha naar huis ben gegaan en omdat zij er niet vaak op fietst zei ze dat ik 'm voorlopig wel kan gebruiken. Hoe lief!

Ik heb de accu volledig opgeladen en gisteren op de fiets gezet en....niks. Het schermpje op het stuur gaf geen sjoege toen ik op het plusknopje drukte. Ook de verlichting deed niks. In mijn onwetende zoektocht naar een oplossing dacht ik: als ik er nu een stukje op ga fietsen dan schiet dat wellicht vanzelf aan. Nou u snapt waarschijnlijk wèl meteen dat het zo niet werkt. Ik dacht er over om nogmaals de gang naar de fietsenmaker te maken. Maar ja, vroeger toen ik nog schattig en leuk was kwam ik wel weg met lief lachen en dom kijken, maar als ik dat nu op deze leeftijd doe denkt men dat ik een beroerte heb. 

Dus heb ik eerst Talitha verwittigd over het euvel en ze vroeg of de accu wel aan stond en of ik lang op het 'mode' knopje had gedrukt. Nou, die accu was niet zo moeilijk, maar modeknopje? Ik ben weer naar beneden gegaan en middels video bellen zijn we er uitgekomen. Op het schermpje zitten verschillende knopjes. De plusknop is niet om het schermpje aan te zetten, daar is het modeknopje voor. Als bij toverslag deed én het schermpje om de ondersteuning in te schakelen én de verlichting het. Had u mij al zien staan bij de fietsenmaker? Ik heb er al een reputatie van toen ik mijn achterlicht niet open kreeg om het batterijtje te vervangen. De blik die ik toen kreeg, ik word er nog wel eens huilend wakker van. Maar nu met Talitha samen hebben we er, per video, om gegierd. 

Who knew?

Volwassen kinderen tussen de 25 en 34 jaar die nog thuis bij hun ouders wonen. In het westen, met uitzondering van Ierland, Luxemburg en Oostenrijk, zijn we daar niet zo van. Maar in het oosten en zuiden vindt men het blijkbaar niet zo'n punt.

Wachtwoorden. In heel Europa is 123456 dus populair, behalve Denemarken die doet het met een cijfertje minder. Oekraïne gebruikt vooral qwerty

In de rode gebiedjes woont de helft van alle Australiërs. Als u nog ruimte om u heen wilt....

Er zijn nog maar enkele absolute monarchieën in de wereld: o.m. Saudi Arabië. Brunei, Swaziland en Vaticaan (ja, de paus is een monarch)

Het grootste gedeelte van Europa is te zien middels street view. Gedeeltes van IJsland, Scandinavië en Rusland uitgezonderd, vanwege de grote gebieden waar niemand woont. Ook Duitsland is een uitzondering vanwege de strikte privacywetgeving aldaar.