Valise d'emballage

Op de uitvaart van mijn moeder heb ik vanzelfsprekend gesproken en één van de dingen die ik aanstipte was dat als u mijn zus en mij zou vragen waarom we bepaalde dingen doen zoals we ze doen het enig juiste antwoord zou zijn: 'Zo deed mama dat altijd'. 

Gisteren hoefde ik enkel maar in de ochtend te werken en dat kwam heel goed van pas omdat ik dan nog ruim de tijd had om me voor te bereiden op het lange weekend in Frankrijk. Wat daar dan bij hoort is dat ik mijn huis netjes achter wil laten zodat ik bij terugkomst in een schoon en opgeruimd huis aankom. Dat is dan zoiets wat mijn moeder ook altijd deed. Het hoort er gewoon bij voor mij. Daarnaast natuurlijk het inpakken van de valiezen, dat vind ik wel een dingetje, maar ik denk in dagen en setjes met daarbij behorende schoenen, riemen en jassen. De weersvoorspellingen zijn goed, zomers zelfs, maar mij is aangeraden om toch ook een trui mee te nemen, praktisch denkend heb ik nu vestjes ingepakt in plaats van jassen, die kunnen zowel als trui en jas fungeren.

Waar ga ik dan heen is natuurlijk de vraag die op ieders lippen ligt, samen met Talitha, Rick en Chris reis ik af naar het, wat ik ervan gezien heb, pittoreske Alligny-Cosne. Rick en Chris hebben daar sinds enige tijd een pied-à-terre. Als goede vrienden hebben wij natuurlijk het hele proces meegemaakt en de rode draad daarin was dat zaken in Frankrijk nét allemaal even anders gaan dan wij hier in Nederland gewend zijn, maar uiteindelijk is het helemaal goed gekomen en is hun maison klaar om ons als allereerste gasten te ontvangen. De eer! We hebben intens met hen meegeleefd in de stappen die genomen moesten worden en het daadwerkelijke 'it giet oan' met bubbels gevierd, niets is leuker dan het geluk, blijdschap en successen van en met vrienden vieren. 

Zowel Talitha en ik zijn nooit verder gekomen dan Parijs, maar het schijnt dat Frankrijk meer is dan dat en dat gaan we nu meemaken. De foto's die we gezien hebben en de verhalen die we hebben gehoord hebben ons nieuwsgierig gemaakt, dus we hebben er zin an! Als u dit leest zijn wij al een heel eind op weg. Je vous tiendrai au courant.

Het pied-à-terre en France.

Het verhaal van de foto

We werkten allemaal bij V&D, ik als fulltimer en zij als vrijdagavond/zaterdaghulp en we hadden het geweldig leuk met elkaar. Marija en José stonden op mijn afdeling, boeken-entertainment en Marcel en Paulien op de huishoudafdeling naast ons. Mensen die mij kennen weten dat ik een toetjesmens ben, altijd al geweest en nog steeds. Hoe het zo kwam weet ik niet maar met z'n vijven bedachten we dat we een toetjesavond zouden gaan houden met elkaar, geen voor- of hoofdgerechten maar uitsluitend toetjes. Ieder zou een toetje maken op 27 februari 2003.

Als plaats van handeling werd gekozen voor het studentenhuis in Utrecht waar José toen pas haar intrek in had genomen. Ik weet nog dat ik trifle had gemaakt, Marcel hield het basic en had ijs met slagroom, wat José en Paulien hadden gemaakt weet ik niet maar op foto's zie ik iets van tiramisu en iets wat lijkt op appeltaart. Marija's toetje kwam als laatste aan de beurt, we hadden toen al vier toetjes achter de kiezen, en zij pakte uit met een Kroatische taart. Heerlijk, maar het is een vrij heftige compacte lekkernij die toch wel nadrukkelijk op de maag ligt, zeker na al die andere toetjes. Maar wat hebben we het toen ongelooflijk leuk gehad samen. Ik had toen nog mijn Smartje waarmee ik naar Utrecht ben gereden. 

Met datzelfde Smartje zijn José en ik een keer een dagje naar Arnhem geweest om te shoppen en in de middag bij Marcel op bezoek te gaan die daar met twee andere jongens een studentenwoning bewoonde. Dat was ook zo'n leuke dag, en wat hadden die jongens een schoon huis! Op de terugweg weer naar huis hadden we het er nog over, ook dat we los van elkaar achter het gordijntje in de douche hadden gekeken omdat je altijd de verhalen hoort over hoe ranzig studentenwoningen zijn, maar alles was spik en span.

Marija, Paulien en Marcel zijn in de mist van de tijd verdwenen, maar met José heb ik nog steeds contact, ze woont, samen met haar vriend Marijn, nog steeds in Utrecht, maar natuurlijk niet meer in een studentenwoning. 

Marcel, Paulien, José en Marija aan, ik vermoed, Marcels toetje.

Samen met Marija, Marcel en Paulien aan toetje zoveel waarvan ik denk dat het iets van appeltaart is. Wat een afschuwelijk shirt had ik aan en dat haar ook: harryhaar.

Herinnert U zich deze nog? #222

 

GEORGE BAKER SELECTION

'WILD BIRD' 

1976

Aantal weken: 8

Hoogste positie: 4

Mocht het clipje niet te zien zijn klik hier.

De George Baker Selection werd opgericht 1967 en hadden hun eerste hit in 1969 met 'Little Green Bag'. De band was geformeerd rond zanger, componist en tekstschrijver Hans Bouwens (George Baker). De bandleden wisselden weleens, maar sommigen, zoals Jacques Greuter, Jan Hop en George Thé hielden het tot het stoppen van de band in 1977 vol. Bij de doorstart vanaf 1982 tot 1989 waren naast natuurlijk Hans ook Jan en George van de partij. 

Na die eerste hit bleven de hits gestaag komen waarmee doorgaans met gemak de top 10 werd gehaald. In 1974 kwam zangeres Lida Bond bij de groep, dat resulteerde in drie nummer één hits achter elkaar, waaronder de wereldhit, tot in Amerika aan toe, 'Paloma Blanca' in 1975. Dit 'Wild Bird' komt uit 1976 en moest natuurlijk enigszins voortborduren op het Paloma Blanca-thema. Bijzonder hierin is de prominente rol die Lida heeft, Hans hield toch vaker graag de aandacht op zichzelf gericht. In 1976 kwam na de grote successen van de George Baker Selection ook BZN met een zangeres, Annie Schilder, en transformeerde van rockband naar palingsoundband. En dat heeft ze geen windeieren gelegd. Daar waar Annie en Jan Keizer van BZN chemie hadden en veel gekkigheid uithaalden met elkaar, was het bij de Selection of iedereen van de band op een eigen eilandje stond, een beetje statisch. Dat viel me nu pas op toen ik wat clipjes achterelkaar zag. Trouwens een leuk weetje: Jan en Lida hebben voor BZN en de Selection samen in een band gezeten, Q-Tips. 

Zoals u weet heb ik over Lida geschreven omdat ze na het stoppen van de band in 1977 uit beeld is verdwenen, en ik benieuwd was hoe het met haar ging. Naar aanleiding daarvan heeft ze gereageerd en hebben we contact gekregen. Het gaat goed met haar, ze heeft nadien niet meer gezongen en heeft bewust de schijnwerpers vermeden, maar vindt het wel leuk dat er nog belangstelling is voor, zoals ze dat zelf zegt, 'het zangeresje van toen'. De blogjes over haar zijn, wereldwijd, mijn meest gelezen blogs. 

Wat mij stoort is dat Hans nooit haar naam noemt als hij over de succesperiode van de band praat, waar Lida toch een belangrijk onderdeel van is geweest. Lida vertrouwde me toe dat het meer mensen was opgevallen. Ooit had ie het over 'het meisje', als was ze een muziekinstrument, nou dan wil je hem toch slaan!  Maar goed we zijn inmiddels 46 jaar verder en gelukkig hebben we de muziek en de beelden nog. 

Ik weet nog dat ik in 1975 als single kopend kind voor het dilemma stond welke single ik zou kopen, 'Paloma Blanca' of 'Uncle' van Big Mouth & Little Eve. Het werd de laatste, maar een jaar later kocht ik 'Wild Bird'. 

Q-Tips met Lida Bond en Jan Keizer. 

Tegeltjeswijsheid 450

 

Toen was geluk... #142

Zoals eerder gemeld dineerden Rick, Chris en ik zondag in het Amersfoortse Eethuis Mama Roux, en zij hadden een heel authentiek interieur. Verschillende tafels met daaraan verschillende stoelen zo uit de jaren vijftig en zestig. Wij werden geplaceerd aan een ronde tafel waar we gaandeweg het diner ontdekten dat het zo'n tafel was die je groter kon maken tot een ovale tafel.

En dat deed me denken aan de ronde eettafel vroeger bij ons thuis. Ook die was groter te maken als er meerdere gasten waren voor het diner. Je trok dan de twee helften uit elkaar en dan openbaarde zich een dubbele plank die je uitklapte en vervolgens de twee helften er weer tegenaan schoof en het vast zette met de haakjes onder de tafel.

Ik vermoed dat zulk soort tafels nog steeds bestaan, alleen ken ik eigenlijk niemand die zo'n tafel (nog) heeft. Zelf heb ik nooit een uitschuifbare eettafel gehad. Mijn eerste was een vierkante witte op een grote kolompoot, die is na de eerste scheiding achter gebleven. Daarna had ik een kleine rechthoekige met een gespikkeld blad en toen een grotere rechthoekige van koloniaal hout. Die heb ik nog steeds. Voormalige verloofdes kunnen niet zeggen dat ik duur ben in het onderhoud, sterker nog, (aspirant)verloofdes hebben mij altijd geld gekost. Drie eettafels in 37 jaar het mag geen naam hebben. Mijn voetafdruk op deze wereld is miniem, dat is ook wat waard. 

Oogappels' Amersfoort

Sinds twee weken is het vijfde seizoen van de geweldige tv-serie 'Oogappels' weer begonnen, een serie die ik sinds het eerste seizoen met veel plezier volg en die dit jaar genomineerd is voor de Gouden Televizier-Ring. Het moet heel gek lopen als 'Oogappels' deze niet zal winnen. Als u nu nog niet weet over welke serie ik het heb, heeft het duidelijk niet uw interesse en daar bent u niet minder om, maar dan heeft het ook geen zin dat ik het uit ga leggen, wel zal ik verhalen over de geweldig leuke dag die ik met Chris en Rick heb gehad afgelopen zondag in de stad waar de serie is gesitueerd: Amersfoort.

De gemeente Amersfoort heeft namelijk een wandelroute uitgezet langs de locaties van de serie. We besloten om met de trein te gaan want vanaf het station, welke ook in beeld is gekomen in de serie, is meteen vlakbij de locatie waar de ouders van Eric Larooi, Claire en Lodewijk, wonen. Zij worden als (groot)ouders veelal gefilmd zittend voor het raam hun visie gevend, net zoals de andere (groot)ouders, op dat wat centraal staat in de aflevering. En zo is er een hele route door de stad waarbij je langs de diverse locaties komt, naast woonhuizen ook de school van de pubers, daar waar men vaak afspreekt voor koffie en de voetbalclub van Max Meijer. 

Het is heerlijk wandelen in het prachtige Amersfoort, naast de serielocaties is er veel moois te zien. Enkel zou de gemeente Amersfoort die de route heeft uitgestippeld dat wat gebruiksvriendelijker kunnen maken, nu was het soms best wel heel goed kijken op de app om de juiste route te nemen. Maar wij hebben ons prima vermaakt, het weer was fantastisch en, u kent ons, wij hebben ook de innerlijke mens niet vergeten. We hebben heerlijk buiten op een terras kunnen lunchen en naderhand nog ergens een bakje koffie gedronken en toen we eenmaal in het pittoreske stadscentrum van Amersfoort waren aanbeland zouden we nog één locatie moeten bezoeken, maar het was wel tijd voor een wijntje op weer een ander terrasje, dus hebben we die gelaten voor wat het was. We hadden inmiddels ook de benen van een Hongaarse kogelstootster, dat wijntje was zeer verdiend. Daarna hebben we voortreffelijk gedineerd bij Eethuis Mama Roux.

Zo gerieflijk als de heenreis was per trein naar Amersfoort, zo, hoe zeg ik dat netjes, nou ja, ongerieflijk was de weg weer terug naar huis. Op station Utrecht Centraal overstappen op de trein naar Rotterdam was een sensatie en niet op een inspirerende manier. Het leken Chinese taferelen, het enige wat ontbrak waren de duwers die mensen in de wagons moesten proppen. Wij hebben het met open mond aangezien en besloten een trein later te nemen. Nou, dat was niet veel anders, met dit verschil dat we de trein in konden maar in het gangpad moesten staan. De hel, ik zeg het u. Mijn rug en benen zijn daar niet meer tegen bestand, zeker niet na het wandelen in Amersfoort. Ik kón niet meer toen ik in Alexander uitstapte. Ik strompelde meer dan dat ik liep. 

Al met al was het een heerlijke dag, lekker ongedwongen en ontspannen zoals altijd als wij iets met elkaar ondernemen. Bij het wandelen konden we zelf onze pauzes reguleren, maar de terugreis met de overvolle trein was wel een nekslag voor mijn gestel, ik ben ook niet meer de jongste, hè en mijn rugconditie draagt daar niet heel erg aan bij. Gelukkig is maandags mijn vrije dag. 

Woning van Merel van Voorst

Woning van Dina Amrani en Tim en Max Meijer

Corderius College

Langs de IJssel

Naast een begenadigd acteur is Huub Stapel ook een goed verteller en interviewer en dat alles komt samen in de programma's die hij maakt over Nederland, 'Het Dorp', over de verschillende dorpen in Nederland en hun tradities en wetenswaardigheden. 'Eens Ging De Zee Hier Tekeer', over de transformatie van de Zuiderzee naar het IJsselmeer en 'Langs De Kust', over de Nederlandse kust van Zeeland tot aan Groningen. Je hangt aan zijn lippen hoe hij op een fijne ontspannen manier interessante dingen met ons deelt, maar ook de bijzondere mensen die hij ontmoet die zoveel te vertellen hebben. Het is alsof je er zelf bij bent.

Dus toen ik enkele weken geleden vernam dat er een nieuw programma kwam met Huub onder de titel 'Langs De IJssel', was ik meteen enthousiast, ook omdat ik 'aan den IJssel' woon en dus verwachtte dat Huub wellicht zaken uit mijn woonplaats wist op te diepen die ik nog niet wist. Bij de allereerste aflevering werd het pijnlijk duidelijk dat ik op school niet zo heel goed opgelet heb. Het ging helemaal niet over de rivier waaraan ik woon, maar over de Geldersche IJssel die van Westervoort naar het Ketelmeer stroomt. Ik woon aan de Hollandsche IJssel. 

Deze kleine deceptie drukte de pret niet, want ik geniet alweer enige weken van alle weetjes en de mooie beelden van de Geldersche IJssel, de prachtige mensen met wie Huub in gesprek gaat en de pittoreske plaatsen langs de rivier die hij laat zien.

Zo kwam ik er plots achter dat hij al eerder dezelfde soort programma's heeft gemaakt over de Maas en de Rijn, die tot mijn schande volledig aan mij voorbij zijn gegaan. Maar ik zie dat die, o wonder van de hedendaagse mogelijkheden, zijn terug te kijken. Dat ga ik zeker doen. En wie weet zal Huub toch ook eens langs de Hollandsche IJssel gaan. 

Gedachten

Precies weet ik het niet meer, of het nu eens in de maand, of eens in de twee weken was, maar vroeger in Den Haag was er dan 'grofvuildag', wat betekende dat men alles kon buitenzetten wat niet in een vuilniszak past. Ik weet ook dat er dan mensen waren die op de avond ervoor als alles buiten gezet mocht worden door de wijken gingen rijden om te zien of er nog wat bruikbaars tussen stond.

Tegenwoordig bestaat zo'n dag niet meer, nu dien je als je grofvuil hebt de betreffende dienst daarvan op de hoogte te stellen en ook wát er buiten zal staan, dan spreken ze een datum af wanneer ze komen. Daarnaast kun je ook met een aan het woonadres gebonden pasje naar de lokale gemeentewerf of milieustraat waar je zelf het grofvuil naar toe kunt brengen en netjes gescheiden kunt afgeven. 

Nou heb ik een soort kronkel dat als ik ergens zo'n hele berg grofvuil zie staan dan denk bij het zien van een sleetse bank, een afgedankte kast of een uit elkaar gehaald bed: ooit hebben mensen flink wat tijd besteed om het te kopen. Men is winkel in, winkel uit gegaan, of heden ten dage, is het internet afgespeurd. Er is gewikt en gewogen, vergeleken, er is proefgezeten en -gelegen, gemeten, de kleur bepaald, etc. Uiteindelijk heeft men de keus gemaakt. Met ongeduld is men het aflevertermijn doorgekomen, men heeft de woning ontvangstvriendelijk gemaakt voor het nieuwe meubilair en de spanning op de dag van arriveren was groot, eindelijk kwam het bestelde dan aan! 

Met trots werd het aan iedereen getoond, er werd bewonderd naar gekeken en complimenten gemaakt. En dan na verloop van tijd eindigt zo'n eens met overgave aangekocht meubelstuk letterlijk als oud vuil voor de deur waar het ooit met de grootste voorzichtigheid naar binnen werd gebracht. Het zijn niet eens mijn bezittingen die daar dan liggen, maar toch overvalt me dan een soort van weemoedige triestheid, zo'n 'dat was het dan'-gevoel. Ja, ik ben een gek mens.

Gelukkig zijn er ook kringloopwinkels waar van alles en nog wat, dus ook meubilair, een tweede leven wordt gegund. Dat een eettafel met bijbehorende stoelen voor een tweede maal wordt onthaald door andere weer dolblije mensen in hun woning. Een soort leven na een bijna dood ervaring voor meubelstukken. 

Update

Ja, lieve lezers, ik sport nog steeds, maar zoals al gemeld heel kassie an. Ik moet rekening houden met mijn rug, het dient daar ondersteunend voor te zijn dus ga ik niet als een bezetene tekeer, maar in mijn eigen tempo. Daarnaast ben ik op een leeftijd en in het stadium van mijn leven dat ik niemand iets heb of hoef te bewijzen. Het zou erg sneu zijn als ik me op dat vlak nog liet opstuwen om me te gaan meten met anderen die vele malen jonger zijn dan ik. Ik ga op tijden dat het mij uit komt en heb zo mijn eigen verzonnen schema dat voor mij werkt. 

Ik ben nu vier maanden bezig en elke maand zo rond de 20e stap ik op de Body analyzer om te zien of ik progressie maak. Ik merk het natuurlijk zelf wel aan mijn lichaam, dat ken ik namelijk al vanaf mijn geboorte, maar het is soms fijn om het in cijfers uitgedrukt te zien. Eens per maand, dat is meer dan genoeg. Het zal u niet verbazen dat mijn botmassa constant blijft, het zou toch vreemd zijn als ik plots meer of minder geraamte zou hebben. Spier- en vetmassa fluctueren Ze zijn respectievelijk beduidend meer en minder sinds mijn eerste bezoek aan de sportschool toen ik nog niets had gedaan, maar in die vier maanden is het dan weer een procentje erbij dan weer eraf. 

Mijn gewicht is wel gedaald, hoewel in maand drie ik weer was aangekomen (vakantie!), slechts 900 gram, maar toch. Edoch gisteren ben ik qua gewicht onder een bepaald psychologisch ijkpunt geraakt en dat geeft de oude mensch moed. Nee, ik ga het u hier niet noemen, want het is enkel belangrijk voor mij, en dan, er zijn lezers die mijn blogjes lezen onder ontbijt of lunch en dat moet wel smakelijk blijven voor hen. 

Ik ben er nog lang niet, maar het rustige tempo bevalt me prima en het werkt ook nog goed voor de geest. Serotonine, endorfine, dopamine of weet ik wat voor ine's nog meer nemen toe bij sporten en daardoor voel je je weer wat lekkerder in je vel. Iets te veel vel nog, maar het komt allemaal goed, ik ben op de goede weg. 

On the radio

Gisteren was ik op de radio! Nou hoef ik daar niet zo hyper over te doen, ik heb immers 2½ jaar lang elke twee weken mijn zelf geschreven column live voorgelezen in het radioprogramma 'Uit De Kast' van Radio Capelle, maar dit is iets anders. Omdat ik soms hysterisch vroeg moet beginnen met werken, gaat mijn wekker ergens in de nacht af. Ik ben niet iemand die bij de eerste tonen van de wekker naast z'n bed staat. Ik moet eerst het idee verwerken dat ik er überhaupt nog ben en dan langzaam tot het besef komen dat er dingen van me verwacht worden. Dat gaat met een good old wekkerradio, en als ik heel vroeg moet beginnen beland ik in het radioprogramma 'DagNacht' op Radio 2 gepresenteerd door Desiree van der Heiden. 

Een programma met leuke muziekjes en de prettige presentatie van Desiree. Er is een rubriekje 'Tijdperktunes', waarin luisteraars tips mogen aandragen voor een liedje uit een bepaalde periode. Op woensdagochtend is dat de jaren zeventig. En nu had ik al een paar keer gedacht laat ik ook es inbellen, en gisteren heb ik de daad bij de gedachte gevoegd en gebeld. Het is zo allejezus vroeg dat de kans groot is dat de telefoon aan de andere kant wordt opgenomen. En alzo geschiedde. Ik kreeg producer Anne Klein Gunnewiek aan de telefoon en ze vroeg me wat het nummer was wat ik in gedachten had. Ik moest blijven hangen. In totaal worden vier mensen door Desiree in de uitzending gevraagd welk nummer ze graag willen laten horen en ik was daar dus één van. Daarna kiest ChatGPT uit welk van de vier het wordt. Maar ik vermoed zomaar dat Desiree en Anne dat gewoon zelf doen. Vervolgens komt er wel een AI beschrijving van het desbetreffende lied en artiest.

Desiree vroeg me welk nummer ik wilde horen en ik vertelde dat het 'Soul Dracula' van Hot Blood was. Zij kende dit nummer, als kind van de jaren 90, niet. Ik vertelde haar, en de luisteraars, het een en ander, dat het een studioproject was waarvan de makers niet optraden en ook dat het ballet van Penney de Jager bij Top Pop veel indruk heeft gemaakt op mij als kind met een heuse Dracula en een in haar nek gebeten Penney, ook dat ze het maar es op YouTube moest bekijken. U begrijpt van de vier nummers werd 'mijn' Dracula gekozen. Na afloop van het liedje vertelde Desiree dat ze het clipje op YouTube had bekeken en met haar een aantal luisteraars die weer reageerden. Hoe leuk is dat?!

Ik heb ooit es een blogje geschreven over het nummer van Hot Blood, maar dat kwam omdat, ook door mijn bemoeienis, er een remix van is gemaakt als u hier klikt kunt u het lezen. Het liedje gaat dus als een soort rode draad door mijn leven. En gisteren was het volgens mij voor het eerst sinds 1977 dat het weer te horen was op de Nederlandse radio. Natuurlijk hieronder het clipje met Penney en haar ballet én de remix die er in 2012 van is gemaakt op aanraden van mij.

U begrijpt dat ik nog wel meer niet doorsnee one hit wonders uit mijn mouw kan schudden voor het rubriekje van Desirees programma, dus wie weet bel ik nog es in. 

Desiree van der Heiden.

                 Het clipje van de originele versie van Hot Blood met het ballet van Penney de Jager

                                                       Klik hier als het clipje niet te zien is. 

                                     De remixversie uit 2012. Klik hier als het clipje niet te zien is. 

In Memoriam: Roger Whittaker

Voor mij had hij de uitstraling van een lieve oom met die rustgevende bijna meditatieve prachtige baritonstem, Roger Whittaker. Hij is geboren in, destijds, Brits Kenia en bracht zijn jeugd daar en in Zuid Afrika door. Op 23 jarige leeftijd kwam hij naar Groot Brittannië en ging er zoölogie studeren, hij studeerde af maar heeft niets ermee gedaan. Tijdens zijn studie zong hij al in lokale clubs en zaten er flexiplaatjes met door hem gezongen liedjes bij de schoolkrant. Hij ging zich richten op zijn muzikale carrière. 

Die kwam in 1967 goed van de grond door zijn deelname met de Engelse equipe aan het Knokke Songfestival, in die dagen net zo populair als het Eurovisie Songfestival. Hij zong er 'If I Were A Rich Man' uit de musical 'Fiddler On The Roof' en bracht er zijn eigen gecomponeerde nummer 'Mexican Whistler', een volledig gefloten stuk op opzwepende muziek, want naast zanger was Roger ook kunstfluiter. Deze twee nummers kwamen ook op single uit en werden grote hits in Nederland. Het Engelse team won het festival en Roger won tevens de persoonlijkheidsprijs van de pers. 

In zijn thuisland kwam het succes wat later in 1969 met het mooie melancholieke 'Durnham Town'. De hits volgden zich snel op begin jaren zeventig: 'New World In The Morning', 'I Don't Believe In If Anymore', 'Why' en zijn allergrootste wereldwijde hit wat zijn signaturesong zou worden: 'The Last Farewell'. Vanaf de jaren tachtig was Roger enorm populair in Duitsland waar hij, fonetisch ingezongen, Duitstalige hits scoorde, waaronder 'Schön War Die Zeit', waar Corry Konings in een Nederlandse vertaling ('Mooi Was Die Tijd') een grote hit mee had bij ons. Wereldwijd heeft Roger meer dan 55 miljoen platen verkocht en heeft zo'n 250 zilveren, gouden en platina platen ontvangen. 

Zijn carrière heeft vijftig jaar geduurd tot 2012. In 1989 kreeg hij een groot drama te verwerken toen zijn ouders, die nog steeds in Kenia woonden, werden overvallen door vier mannen. Zijn vader werd vermoord en zijn moeder is acht uur lang gemarteld. Na het incident is zij teruggegaan naar Engeland. Hij was sinds 1964 getrouwd met Natalie O'Brien en in 2012 zijn ze in Frankrijk gaan wonen. Ze hebben vijf kinderen, drie dochters en twee zoons en elf kleinkinderen.

Begin deze maand kreeg Roger een beroerte en op 13 september is hij overleden. Hij is 87 jaar geworden. 

Het Engelse team na hun overwinning van het Knokke Festival op Heathrow Airport.
Oscar, Lois Lane, Roger Whittaker, Dodie West en Gerry Marsden. 

Tegeltjeswijsheid 449

 

Nel blu dipinto di blu

Ergens voor de zomer al hadden Talitha en ik verf aangeschaft voor Tanah Lot. Unaniem was besloten dat het blauw moest worden. Kwasten, rollers, bakjes de hele shebang was gekocht en gestald om het op een zeker moment met elkaar op te pakken. Maar ja, wanneer? Het moest niet te warm, te nat of te koud zijn en we moesten allemaal wel kunnen dan zou het met malkander zo gepiept zijn. De tijd ging wel dringen want de zomer wordt fluks ingeruild voor de herfst en nog een najaar en winter op het tot nog toe onbewerkte hout los te laten was geen optie meer.

Tot mij kwam het bericht dat het zondag 17 september zou gaan plaatsvinden, de weersvoorspellingen waren tot dan toe gunstig en een vriendin van Talitha, Mariska, had zich ook aangemeld als vrijwilliger. Toen ik 's morgens opstond regende het en in ons groepsappje werd de begintijd wat verlaat wanneer de regen was opgehouden. Even na twaalven kwamen Mariska en ik tegelijk aan. Rick, Chris en Talitha waren al begonnen en het zag er heel vrolijk uit. Ik deed mijn verfshirt en oude schoenen aan en nam ook een verfbakje op met een roller. Heel organisch nam een ieder een taak op zich. Rugtechnisch gezien was het voor mij logisch dat ik de dingen ging verven waar ik gemakkelijk bij kon zonder klimmen en hurken. Het huisje is aan de zijkanten niet zo hoog dus dat ging prima. We hadden de rollers, waaronder ik, en degenen die met een kwast in de ruimtetjes tussen de planken gingen verven. Rick kennen we van op ladders en trappen staan en zo nu en dan aan gevels hangen om dingen voor elkaar te krijgen dus hij was degene die het meeste aan de voorkant in de hoogte heeft gedaan en hij was het die het naambordje 'Tanah Lot' mocht bevestigen. 

Al met al vonden we het heel snel gaan. Talitha had ook voor de inwendige mens gezorgd met een voortreffelijke lunch. Na nog wat verven en puntjes op de i gezet te hebben was het tijd voor een wijntje, lekker buiten want ondanks dat de zon niet scheen was het een aangename temperatuur. We hadden met elkaar een leuke, gezellige en welbestede middag doorgebracht.

'Nel blu dipinto di blu' (in het blauw geschilderde blauw) heb ik natuurlijk niet voor niets gekozen als titel voor dit blogje. Tanah Lot is nogal blauw geschilderd nu en ik ben, zoals u weet, vrij creatief met taalinterpretatie. Daarnaast wil ik u vanzelfsprekend ook weer iets meegeven ter leering ende vermaeck. 'Nel blu dipinto di blu' is tevens de titel van de Italiaanse inzending van het Eurovisie Songfestival in 1958. 

Het lied won niet, werd derde, maar is de allergrootste wereldwijde hit die het festival heeft voortgebracht. En behoort tot de dag van vandaag tot de grootste Italiaanse klassiekers. Op het festival werd het gezongen door Domenico Modugno, die er eerder het San Remo Festival mee had gewonnen, maar daarna is het door talloze andere artiesten opgenomen enkel werd de titel veranderd in een veel voorkomend woord uit de tekst: 'Volare'.

Over de hele wereld en met name in Amerika was het een doorslaand succes, het won twee Grammy Awards. Domenico componeerde de muziek en schreef samen met Franco Migliacci de tekst. Domenico zou daarna nog twee keer aan het Eurovisie Songfestival meedoen in 1959 en 1966. In 1994 is hij op 66 jarige leeftijd overleden. Afgelopen week, op 15 september, overleed Franco, hij is 92 jaar geworden. 

Aanschouw het verschil. Chris loopt het verfwerk nog even na. 

Chris en Rick in actie. 

Iemand kon zijn verfbakje, ondanks ervoor gewaarschuwd te zijn,
niet rechthouden. Ja, dat was ik natuurlijk. 

Aan Rick de eer om het naambordje te bevestigen.

Het is volbracht. 

Toen was geluk... #141

Sommige producten die nu te koop zijn waren er al in mijn jeugd, maar hadden toen een andere naam. Ik zal wat voorbeelden noemen die bij mensen van mijn generatie een o ja belevenis zullen oproepen. 

Wij kenden Bonitos en Treets. Treets in gele zakken, dat waren pinda's gehuld in chocolade met een bruin suikerlaagje en Bonitos in bruine zakken, dat waren een soort Smarties in verschillende kleuren. De reclameslogan in die tijd was 'smelten in de mond, niet in de hand'. Ik meen dat wel eens geprobeerd te hebben, maar dat bleek niet helemaal waar. In Amerika werd dit snoep M&M genoemd en vanaf 1983 in Nederland ook. M&M staat voor Mars & Murrie's naar de uitvinders van de snoepjes Forrest Mars en Bruce Murrie. Laat het niet gezegd zijn dat mijn blogjes niet leerzaam zijn. De M&M pinda's zijn nu ook in verschillende kleuren verkrijgbaar. In de speciale M&M winkels, o.a. in Londen, zijn ze gewoon in elk denkbare kleur te koop. Voor een lichte OCD'er een prachtig gezicht die grote buizen gevuld met op kleur gesorteerde M&M's. Ook het chocoladekoekje Raider onderging in 1991 een naamsverandering naar Twix.

Thuis wilde mijn moeder alleen chips van Smiths, dat was een begrip. In Nederland ontstaan in 1958. In 2001 werd ook voor Nederland en België de naam veranderd in Lay's, die naam werd in de rest van Europa namelijk al gebruikt. Ook in 2001 werd Jif ineens Cif. Jif werd in Nederland in 1971 op de markt gebracht in een, vanzelfsprekend voor die tijd, oranje fles. Het was een schuurmiddel die niet kraste, u kent die reclame nog wel met die schaats op het ijs; "....dan kan er dit gebeuren: krassen! Maar niet met Jif." Het is een Frans product dat daar al meteen de naam Cif kreeg, maar in een aantal landen, waaronder dus Nederland, heette het in eerste instantie Jif. Mijn moeder was ook hier erg enthousiast over dus ik weet niet beter dan dat er een fles Jif in het aanrechtkastje stond. 

Dit zijn een aantal producten die (in Nederland) een naamsverandering hebben ondergaan, misschien zijn er nog wel meer. 

Een blij mens

Wat is er fijner dan iemand verrassen of blij maken, zelfs al ken je die persoon niet. Ik ben lid van een Facbookgroep over V&D waar ik 35 jaar gewerkt heb, er worden vaak leuke foto's en berichtjes in gedeeld en eergisteren was er een oude foto van V&D Leyweg in Den Haag geplaatst met daaronder de vraag of iemand zich wellicht Adrie Berkeveld nog kon herinneren. Het was haar kleindochter die dat wilde weten. Ze wist dat haar oma er in 1960 was begonnen, maar tot wanneer? En welke afdeling?

V&D Leyweg was een kleine vestiging, meer een buurtwinkel. Ik woonde in de wijk en kwam er van kinds af aan al als klant en vanaf 1982 tot 1989 heb ik er ook gewerkt en de naam mevrouw Berkeveld deed wel een belletje rinkelen, maar ik had er geen beeld bij. Gisteren antwoordde de kleindochter met twee foto's van oma, één uit 1960 en één uit 1976 en jawel hoor, ik herkende haar. Ik moest wel even heel diep nadenken op welke afdeling en tot me kwam kwam het beeld van de afdeling chocolaterie met ook losse koekjes en drop wat toen nog werd afgewogen. 

We gingen nog wat over en weer met vragen van haar en antwoorden van mij, ook dat toen ik er werkte zij er ook nog was, maar dat er in 1983 een regeling was voor de 57½ jarigen, die konden er toen uit, dus misschien was haar oma toen gestopt. Maar oma was van 1930 dus heeft ze er langer gewerkt. Heel diep in mijn geheugen schoof er een laatje open met daarin het vermoeden dat ik ooit ergens een foto had gezien waar mevrouw Berkeveld op stond. 

Even zoeken.....en ja, ik had 'm gevonden. Onderstaande foto, gemaakt in de kantine waar men in die dagen nog lustig kon roken. Die foto is van rond 1987, dat is op te maken uit de eerste ronde (afschuwelijke) bedrijfskleding die we toen hadden. Mevrouw Berkeveld is de dame helemaal vooraan met de roze oorbellen. Mijn vermoeden dat zij op de chocolaterie werkte klopte, want ze zit aan de 'supermarkttafel'. In de kantine was er heel organisch een tafel ontstaan waar de mensen uit de supermarkt bij elkaar zaten in de pauzes.

Haar kleindochter was helemaal verguld met de informatie en de foto, ze herkende meteen de roze oorbellen van oma. Ik denk zomaar dat oma Berkeveld niet meer onder ons is, dus hoe leuk is het voor haar kleindochter om op een doordeweekse vrijdag een foto te zien van haar oma, lachend met haar collega's op het werk. 

Helemaal rechts vooraan mevrouw/oma Berkeveld met de roze oorbellen. 

Bestaanszekerheid

Bestaanszekerheid, kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk. Bestaanszekerheid. Het is in ieder geval het woord du jour in deze verkiezingstijd, van links tot rechts. Terwijl het een nogal leeg begrip is. Toch worden we ermee om de oren geslagen, en iedereen geeft er zo z'n eigen draai aan.

Zo vindt Partij van de Arbeid/GroenLinks, dat er bestaanszekerheid voor iedereen moet zijn, niemand uitgezonderd. Hoe lief is dat? Nobel ook, maar tegelijkertijd ook heel onrealistisch. Hoe iemands bestaan verloopt is nogal van wat factoren afhankelijk, waaronder de eigen keuzes die mensen maken. Er zijn nu eenmaal mensen die, al dan niet bewust, verkeerde keuzes blijven maken. Hen bestaanszekerheid garanderen is utopisch.

VVD vindt bestaanszekerheid enkel belangrijk voor de grote bedrijven, daar moeten de miljoenen, nee, miljarden heen, dan komt het vast allemaal goed. Bij SGP en ChristenUnie is men alleen zeker van het bestaan van God, het CDA noem ik hier niet, aan die partij is niets christelijks, het is een partij die met alle winden mee waait een soort radicaal midden, maar ze zwenken net zo makkelijk uit naar rechts of links als het voor hen beter uitkomt. Bij de Partij voor de Dieren is het duidelijk geworden de afgelopen week dat dieren zoveel leuker zijn dan mensen, vooral hun eigen bestuur is van de ratten besnuffeld. Ik zou als ik hen was maar voor mijn eigen bestaanszekerheid vrezen. 

Bij PVV, FvD, Ja21 en nog wat loslopende extreem rechtse mannekes en vrouwkes is bestaanszekerheid er vooral voor de witte in Nederland geboren mens tot minstens 8 generaties terug. Mensen van kleur en buitenlandse afkomst, wederom tot minstens 8 generaties terug, in het algemeen en vluchtelingen in het bijzonder hebben bij hen geen zekerheid van bestaan en al helemaal niet in ons land. Voor de Boeren Burgers en Buitenlui is het van meet af aan duidelijk geweest: bestaanszekerheid geldt vooral voor boeren, hen dient geen strobreed in de weg gelegd te worden. Ja, dan gaat de natuur er maar aan, maar zij moeten en zullen boeren met die duizelingwekkende hoeveelheid vee, want anders hebben wij geen eten, zo willen ze ons, het gepeupel, doen geloven. 

En zo zijn er nog veel (te veel) andere partijen voor wie bestaanszekerheid het toverwoord is en er hun achterban mee willen bedienen, maar het blijft hangen in algemeenheden. U dient gewoon zelf uw eigen bestaan zekerheid te geven door te doen wat voor u goed is en goed voelt. En ja, dan maakt u soms verkeerde keuzes, God weet dat ik dat ook heb gedaan, maar dan lost u dat zoveel mogelijk zelf op. En dan, als er één ding zeker is in het bestaan, is het dat niets zeker is. 

Mooie zinnen

Naar aanleiding van een bericht van vriend Bertus die in zijn klas een bakje heeft met 'mooie zinnen' die zijn leerlingen zijn opgevallen in boeken, heb ik daarna nog een blogje geschreven met de belofte dat ik er hier vast nog wel eens op terug zou komen, omdat mooie zinnen je soms zomaar kunnen overvallen c/q opvallen. 

Van de week had ik mijn muziekbibliotheek op random staan en bij een lied van Rob de Nijs viel mij een zin op in het lied 'Einde Van Misschien', geschreven door Bies van Eden op muziek van Boudewijn de Groot, die het zelf ook, samen met Henny Vrienten en George Kooymans, heeft opgenomen op hun laatste 'Vreemde Kostgangers' album: 

We zijn te oud om jong te sterven,

maar veel te jong om dood te gaan.

Het is toch zo'n beetje de levensfase waar ik in zit, de langste tijd zit erop, maar ik ben nog niet de dagen moe, ik voel me nu zo veel meer senang dan vroeger. Toch aan de andere kant zou ik niet in de kindermeel gestikt zijn mocht ik vannacht in een al te diepe slaap verzinken. Dan ben ik niet jong gestorven maar zullen, uitzonderingen daargelaten, de meesten vinden dat ik best nog wat jaren mee had gekund. Voor iedereen is en voelt dat anders. Volgens mij verschuift dat voor veel mensen ook met de jaren. Dat je mensen van zo rond je eigen leeftijd altijd 'te jong' blijft vinden om de laatste grote reis te maken. 

Ik kan me daar voor een deel in vinden, zeker als het mensen betreft die je al heel wat jaren kent, dan gaat niet enkel die persoon dood van dat moment, maar tevens al die personen die hij/zij/hen vroeger is geweest en die jij je allemaal nog zo voor de geest kunt halen. 

Voor mezelf kijk ik er anders naar, u weet vast nog wel dat toen ik vijftig werd ik voor mezelf vond: het is volbracht, alles wat nu komt is extra. En dat vind ik nog steeds, het is nadien voor mij alleen maar leuker geworden, dus heeft het voor mij niet iets negatiefs of fatalistisch maar gewoon een nuchtere constatering die voor mij werkt. Ik behoor dus niet tot de 'het leven begint bij vijftig'-bejaarden. Gelul, je leven is over de helft dus wie hou je voor de gek? Ik heb toen bewust besloten om mijn zelfbenoemde extra tijd niet meer te verdoen aan zaken en mensen die enkel energie kosten en me daarnaast tevens niet meer druk te maken over dingen die ik toch niet in de hand heb waardoor er zich organisch een 'het komt altijd wel weer goed' houding heeft ontwikkeld. 

Die extra tijd mag wat mij betreft dus nog wel even voortduren want ik heb voor mijn gevoel m'n plek gevonden in het leven, ben omringd door een select groepje lieve mensen, maar als ik alleen wil zijn kan dat ook. Doe leuke dingen en als ik geen zin heb doe ik lekker niks. Na je vijftigste is het tijd om te oogsten, je hóeft niet zoveel meer, heerlijk.

Tegeltjeswijsheid 478

 

Debilisering

Het zal zo aan het begin van deze eeuw zijn geweest dat ik, opgestuwd in de vaart der volkeren, ook aan een mobiele telefoon ging. En nee kinderen, dat was niet zoals we die nu kennen. Je kon ermee bellen en sms'en, dat was het wel. Ik had een abonnement bij Dutchtone. Zonder dat ik ook maar iets eraan gedaan heb werd dat plotseling Orange om na verloop van tijd te veranderen in T-Mobile. Onlangs moest ik als voormalig Dutchtone, Orange en huidig T-Mobile klant middels de media vernemen dat de firma vanaf nu door het leven gaat als Okido, nee, nee, dat was het niet.....Oebidoebi, of nee.....Oibibio, nee, ook niet, dat was dat new-agecentrum van zo'n kleinkind van Albert Heijn. Ik ga het even voor u opzoeken.... Odido, dat is het! Vrij infantiel net wat u zegt en het is geen naam die beklijft, daarnaast, een sterk merk als T-Mobile met uitstekende naamsbekendheid en betrouwbaarheid zomaar aan de kant schuiven.... maar het is wel weer een goed voorbeeld van de debilisering van de samenleving.

Daar waar mijn ouders na de oorlog hebben meegemaakt hoe voortvarend men te werk ging tijdens de wederopbouw van het land alsmede de ontwikkeling op velerlei gebied om een ieder die dat wilde te verlichten, merk ik nu sinds jaren dat de debilisering in grote mate om zich heen grijpt. Als beginpunt kun je gerust de opkomst van de commerciële televisie markeren. Wat een hersenloos aanbod van zinloze programma's wordt daarop uitgezonden. Mensen gaan weken met malkanders vrouw/man in huis zitten, gaan op elkaars vakantie, zoeken op gênante wijze voor het oog van de camera naar een partner en zitten hijgerig op de bank te vernemen wat bekende Nederlanders allemaal wel niet uitspoken, al dan niet aangedikt of verzonnen. Daar waar het voorheen als een deugd werd gezien om 'het volk' te verheffen laat men nu de onderkant van de samenleving kijken naar anderen die met hetzelfde sop overgoten zijn. 

Ook de politiek is verworden tot een satirisch gebeuren met een soort stripfiguurachtige typetjes, je kunt, en ik gebruik de term losjes, 'politici' als Geert Wilders, Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas, Thierry Baudet, Gideon van Meijeren en al die splinterpartijtjes die van onderling overgestapte plucheplakkers aan elkaar hangen toch niet serieus nemen, om het nog maar niet te hebben over wat ze allemaal uitkramen. Maar zij spreken dan wel weer de onderbuikgevoelens van die laagschedeligen aan, ze dalen gewoon af naar hun niveau en voeden met graagte hun chronische boosheid op de lucht. 

Daarnaast merk ik in het dagelijks leven hoe, met name veel jonge mensen, sociaal gemankeerd zijn. Daarmee bedoel ik gewoon de basis omgangsvormen als begroeten, aandacht bij degene waarmee je interactie hebt en niet tegelijk ook met je telefoon bezig zijn, bedanken en afscheid nemen. Ik zie de hele dag allerlei mensen voorbij komen op mijn werk, maar, noem me ouderwets, de debilisering van de maatschappij is ook hier zeer merkbaar. Het valt gewoon op als mensen geboren na 2000 zich op een normale manier manifesteren. Waar ik ook van ben geschrokken is dat kinderen niet (meer) met geld kunnen omgaan. Negen van de tien keer krijg ik een handje geld wat tevens negen van de tien keer gewoon teveel is. Ze tellen het niet zelf uit. Daardoor komt het ook vrij regelmatig voor dat ze te weinig geld hebben voor hetgeen ze willen kopen. Opnieuw, noem me ouderwets, maar vroeger overkwam ons dat toch niet? Ligt het aan de leerstof? Komt het omdat de ouders vrijwel niet meer met contant geld betalen? Naast school heeft mijn moeder mij geleerd hoe met geld om te gaan. En zo af en toe is er een kind die het prima doet, hoor, maar zoals gezegd, dat valt dan gewoon op.

Mijn vader zei het weleens: "Ik ben te oud voor de wereld" en ik denk dat zelf nu ook vaak. Je moet er toch niet aan denken dat zo'n kind dat nu €1,39 moet afrekenen en je een handje losgeld geeft wat dan bij elkaar €3,30 is straks degene is die jou medicijnen moet geven. Ik vermoed een hoge oversterfte in de nabije toekomst. 

Okido, Oebidoebi, Oibibio, Odido.

Hersenverwekende televisie.

Koefnoen in de politiek. 

Toen was geluk... #140

In mijn jonge jaren had je verschillende soorten thee die je in de supermarkt kon kopen, maar vruchtenthee was eigenlijk alleen citroenthee, maar plotseling zo ergens in de jaren tachtig, negentig, kwamen er talloze vruchtensmaken bij, soms gemengde vruchten of vruchten met kruiden. Als je nu in een restaurant een kopje thee besteld wordt er een hele doos met met smaakvarianten voor je neus neergezet: kiest u maar. Zelf ben ik niet zo'n theemens, ik vind het wat lafjes, geef mij maar koffie, zwart en sterk. 

Toen ik nog in de boekhandel werkte kwam er in de slipstream van al die in kleurrijke zakjes verpakte thee een hele merchandise op gang van knutselboekjes met daarin wat je allemaal met theezakjes kunt doen. Hofleverancier was origamiste Tiny van der Plas. Origamiste, ja, dat is een woord en een beroep blijkbaar. Deze vrouw bracht een niet aflatende stroom van boekjes uit, vooral in de serie 'Doeboekjes' van uitgeverij Cantecleer met daarin beschreven wat je allemaal met theezakjes kon doen. Theezakjes vouwen noemden we dat, en in het begin was het dat ook. Tiny leerde de geïnteresseerden hoe men met al die leuke gekleurde theezakjes de mooiste patronen kon maken voor wenskaarten, maar daar stopte het niet. Voor hen die helemaal los wilden gaan op theezakjesgebied en wenskaarten op een gegeven moment te gewoontjes vond liet Tiny zien hoe men hele mobiles kon maken van theezakjes. 

Ik geloof dat ik wel tientallen varianten heb gezien in die tijd van theezakjesboekjes. We moesten in die dagen ook de voorraad opnemen door middel van de fondskaarten die in de boeken zaten. Ik vond die van uitgeverij Cantecleer echt een kriem om te doen, want dan moest je steeds het hele bakje van die 'Doeboekjes' door om de aantallen van de titels te tellen. 

Later werd de voorraad natuurlijk automatisch bijgehouden als je de boeken scande in plaats van de prijs aan te slaan, de fondskaart eruit te halen en die, zoals al gezegd, handmatig te tellen. Daar was je een groot deel van de tijd aan kwijt, het opnemen van de voorraad. Tijden veranderen, kaarten worden nu ook steeds minder gestuurd en zullen er überhaupt nog mensen zijn die theezakjes vouwen? 

In Memoriam: Ron van der Zwan

"Als je oud bent móet je, maar als je jong bent kún je", zei mijn moeder altijd en daarmee bedoelde ze de laatste reis die iemand gaat maken. Ankie, Richard, Chris, Marianne, Gerrit, Philippe, Ulla, Pia, Dieter, Diny, het zijn zomaar wat namen van mensen die door mijn gedachten schieten omdat zij vroegtijdig het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld, door ziekte, ongeval of eigen keuze. Niet iedereen wordt 95 jaar, maar het voelt vaak als iets heel oneerlijks wanneer iemand in de bloei van zijn/haar/hen leven eruit wordt weggerukt. 

De laatste tijd was ik in mijn gedachten, die vaak afdwalen naar de dagen van weleer, bezig met Ron. Ron kende ik sinds begin jaren tachtig, hij was de vriend van Ellen met wie ik op school zat en die gelijk met mij bij V&D begon. Ze woonden nog bij hun respectievelijke ouders, Ellen in de Hulshorststraat en Ron op de Soestdijksekade in ons Den Haag. We werden vrienden, kwamen thuis bij elkaar, gingen samen uit en maakten uitstapjes. Op een gegeven ogenblik gingen ze samenwonen in de Muiderbergsestraat en daar ben ik menig avondje geweest. Op 11 december 1986 zijn ze getrouwd en mij werd gevraagd om met Ron te gaan shoppen voor zijn trouwkostuum. Say no more....ik heb hem meegenomen naar een bruidsmodezaak aan het Noordeinde in Den Haag, en daar zijn we dan ook geslaagd. Dat zijn outfit duurder uitpakte dan dat van de bruid, heeft er waarschijnlijk in geresulteerd dat ik door niemand ooit meer ben gevraagd voor een soortgelijke taak. 

Ze kregen twee kinderen en zijn verhuisd naar Waddinxveen waarbij ik geholpen heb met de verhuizing. Ik was inmiddels naar Capelle en vervolgens twee keer in Rotterdam verhuisd. Het contact was er nog wel, maar werd wat minder. We hadden andere levens, zij met opgroeiende kinderen en ik het gebrek daaraan en de vrijheid wat daarmee gepaard gaat. Zoals dat vaker gaat, het verwaterde. Maar met de opkomst van social media had ik destijds met Hyves contact gekregen met hun oudste zoon Kevin, en vervolgens ook weer met zijn ouders. Hyves was maar een kort iets, zodat ik een jaar of zeven, acht geleden Ron weer had gevonden. Ellen en hij waren inmiddels gescheiden en hij woonde op Scheveningen en kon vanwege gezondheidsklachten niet meer werken. 

Als iemand uit het verleden bovenmatig in mijn gedachten komt is dat vaak geen goed teken, dat bleek ook nu weer. Van de week stuitte ik op een herdenkingspagina ter ere van Ron, hij is overleden. Wat ik er uit op kan maken in 2021. Dat zou betekenen dat hij 62 jaar is geworden. Tegelijkertijd zag ik, omdat ik naar hem ben gaan zoeken, dat zijn zoon Kevin op 23 augustus j.l. is getrouwd. Wat mij vooral veel deugd deed is dat ik op Kevins tijdlijn zag dat hij echt een kind van z'n vader is. Een sociaal betrokken mens wat Ron ook was. Ron was in zijn opvattingen en wereldbeeld en net iets te laat geboren hippie, hij en ik vonden elkaar daarin in die dagen van onze vriendschap en gesprekken liepen er ook altijd op uit. Waarvan Ellen dan altijd verzuchtte "Ja hoor, we zijn er weer".  Hij verkondigde dat 'the age of Aquarius' welke eind jaren zestig er voor een heel korte tijd was, in de toekomst voor een langere tijd onder de mensheid zou opleven, maar dat we eerst door het kille, koude ieder-voor-zich pisces tijdperk zouden gaan. Nou, kijkt u maar es naar de stand van de wereld heden ten dage. 

Lieve Ron, dank je wel voor de jaren van vriendschap in onze jeugd, je humor, je wijsheden en je love, peace and happiness vibe. In mijn hart voor altijd.

Ron en ik op 20 juli 1985 in Madurodam. 

11 december 1986.

Het Witte Huis

Gisteren, 8 september, was het precies 125 jaar gelden dat in 1898 Het Witte Huis werd opgeleverd in Rotterdam. Als voorbeeld werd er gekeken naar de Amerikaanse wolkenkrabbers. Het is ontworpen als kantoorgebouw en was destijds met z'n 42 meter, het hoogste kantoorgebouw van Europa en telt elf verdiepingen en, voor die tijd heel bijzonder, een lift. Oorspronkelijk zou de afmeting 15 x 20 meter worden, maar omdat tijdens de bouw door werking van de bodem een pand op de hoek van de Wijnhaven en de Geldersekade is ingestort, is die vrijgekomen grond gebruikt om Het Witte Huis uit te breiden naar 20 x 20 meter. 

U heeft natuurlijk op school geleerd dat het bombardement in 1940 op de Rotterdamse binnenstad deze volledig heeft verwoest, maar Het Witte Huis heeft het bombardement, welleswaar gehavend, doorstaan. Net zoals andere markante gebouwen in de binnenstad als het stadhuis, Laurenskerk, Schielandhuis, Hotel New York, De Doelen en het Erasmushuis. Ook toen Het Witte Huis in de frontlinie stond met de Duitsers op het Noordereiland en de Nederlandse mariniers op de rechter Maasoever is het behoudens een aantal kogelgaten niet bezweken. 

Het Witte Huis behoort tot de Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg. 

1937.

Na de bombardementen in 1940.

Ik zit alleen op m'n kamertje....

...voor me ligt m'n dagboek. Een boekje vol met herinneringen.

Zoals eerder gemeld ben ik voor het eerst in mijn dagboekje gaan lezen, van 25 december 1980 t/m 6 mei 1982, dat was wel weer genoeg voor nu. Erin beschreven zijn mijn laatste schoolmomenten voor het eindexamen en de gebruikelijk stress die daarbij komt kijken, mijn eerste baantje bij Waaijer en vervolgens mijn sollicitatie bij V&D en het daar beginnen op 10 september 1981. 

Het is de belevingswereld van een tiener, Himmelhoch jauchzend, zum tode betrübt, zwart/wit, geen kleurnuances. Aan de andere kant toen ook al beschouwend en observerend, een beetje zoals de dagboeken van Adrian Mole.  Veel mensen komen er in voor die er niet meer zijn of waarmee het contact verloren is gegaan in de tijd. Wat mij opvalt is dat we heel vaak mensen over de vloer hadden en ook veel op visite gingen. Ik werd er met terugwerkende kracht alsnog overprikkeld van. Pia en Harry waren nog niet weg of tante Riek stond alweer voor de deur. Mijn zus Els leek wel weer ingetrokken in het ouderlijk huis. Bezoek aan opa en oma, al dan niet in het ziekenhuis. Álle verjaardagen werden gevierd, dus reisden we van Castricum naar Zoetermeer en van Rotterdam weer naar Den Haag. Ook thuis werd geen verjaardag overgeslagen. Kerst en Oud en Nieuw idem dito. Nieuwjaar wensen bij opa en oma? Dan troffen we daar Harry, Pia, Kitty en Peter aan. En logeren, kinderen, oma, kleinkinderen, vrienden uit Duitsland, een bed was zo neergezet. Maar zo was het eigenlijk altijd al bij mijn ouders thuis. Mijn moeders zus tante Jopie had al eens gezegd: "Bij jou is het net hotel Stoot-je-hoofd-niet". 

Daarnaast viel me op dat we enorm veel hebben gekaart in die jaren (Amerikaans jokeren). Sommige gebeurtenissen kan ik me werkelijk helemaal niets meer van herinneren, maar het staat beschreven dus is het gebeurd. Andere zaken kan ik me nog levendig voor de geest halen, en zo hier en daar ging er weer een 'och ja dat is ook zo'-luikje open. Kleinkinderen van mijn ouders werden geboren, verder leefde iedereen nog, ik had nog nooit een uitvaart bezocht, maar dat zou niet lang op zich laten wachten. Zelf voor het eerst verliefd wat heel ongemakkelijk was, het afvallen van twintig kilo na het zien van een foto waarvan ik schrok. Inmiddels mag er wel weer wat af, maar als ouder mensch moet je ook weer niet te mager willen zijn. Ik herhaal het maar weer eens: balans, daar gaat 't om. 

Juli 1981 versus mei 1982. Min 20 kilo en iets meer zongebruind, dat kon toen nog. 

Het verhaal van de foto

Onderstaande foto bracht ook weer het hele verhaal naar boven. Op mijn werk, destijds nog op de boekenafdeling van V&D Leyweg in Den Haag, kwam er een boek binnen met allemaal historische en nostalgische foto's van Den Haag. Eén van die foto's betrof lunchroom Heck wat gevestigd was aan het Spui in Den Haag. Daar is waar mijn ouders elkaar hebben ontmoet in 1959. Meteen begon er een plannetje in mijn hoofd te ontstaan. U moet begrijpen dat dit zich afspeelt in 1988, nog lang voordat het wereld wijde web ons op onze wenken bediend. Ik heb toen een kopie van die foto gemaakt. 

Mijn ouders zijn getrouwd op 25 november 1964, op 26 november 1988 logeerden ze bij tante Jopie en ome Ton in Den Haag en zouden ze met z'n vieren bij mij op de koffie komen. Ik woonde toen zo'n anderhalf jaar op mezelf in een tweekamerappartementje in de Dalfsenstraat. Ik had een taart besteld bij banketbakker van Kempen en kaarsjes gekocht om er bij stil te staan dat mijn ouders 24 jaar getrouwd waren, met onder de taart de fotokopie van lunchroom Heck. 

Ik was die week ziek geweest en tante Stien, onze buurvrouw uit de Hellendoornstraat waar wij met het gezin hebben gewoond, heeft de taart toen voor me afgehaald. Ik weet nog dat pa en ma heel erg verrast waren, dat is ook wel aan hun gezichten te zien op de foto. Ze zitten aan de eettafel die voor dat bijzondere kleine raampje stond. De flat is niet meer, die is ergens in de jaren negentig gesloopt. Ook lunchroom Heck, met filialen in verschillende steden, is eerst veranderd in Ruteck, maar is eind jaren zestig uit het straatbeeld verdwenen. Wat blijft zijn de mooie herinneringen, en gelukkig hebben we de foto's nog. 

Deze foto van lunchroom Heck is uit 1958. Het torentje ernaast bestaat nog steeds. Het is rond 1890 ontworpen als winkel-woonhuis. U ziet het vaak bij het NOS Journaal op de achtergrond als er politiek verslag wordt gedaan uit Den Haag.

Dalfsenstraat. Ik woonde in dit portiek rechts bovenaan op nr. 39.
U ziet dat kleine raampje waar mijn ouders voor zitten. Deze foto is uit
begin jaren vijftig.