Mooie zinnen deel 2

Het blogje van zo'n dag of tien geleden, 'Mooie zinnen', over wat mees Bertus met zijn klas doet als de leerlingen een mooie zin lezen heeft zich in mijn brein genesteld. Ik vind het zo'n leuk en ook goed idee, dat ik er misschien ook wel iets mee moet. Nu ben ik ook terug gaan denken en meteen kwam een zin uit één van de vele boeken van Simon Carmiggelt (wie kent hem nog?) in mijn gedachten die ik zeker veertig jaar geleden heb gelezen. Ik meen dat het een boek was over zijn kleinkinderen waarop hij het volgende schrijft over z'n kleinzoon: Hij was de dwingelandij van de natuur aan het uitzitten op de sanitaire troon. Dat ik na al die jaren die zin nog zó kan oproepen geeft wel aan dat ik het een bijzondere en in dit geval vooral grappige zin vond en vind. 

Ook zinnen in liedjes kunnen me beroeren, ik heb zelfs een blogje opgehangen aan een zin uit het lied 'All American Boy' van Steve Grand: I drink the moonlight from his eyes, een wonderschone zin die voor mij een wereld oproept, hier kunt u het blogje lezen. Een dan, mijn inmiddels welbekende levensmotto komt ook uit een lied, dat van Mama Cass Elliot: Make your own kind of music, sing your own special song, even if nobody else sings along'. Oké, toegegeven dat zijn drie zinnen, maar samen vormen ze één geheel en mijn levensvisie. Een bevochten levensvisie omdat ik eerst, zoals vrijwel iedereen, me conformeerde aan dat wat gangbaar en maatschappelijk gewenst is om er na veel gedoe achter te komen dat ik mijn eigen liedje op mijn eigen manier moest vormgeven zelfs al deed er niemand mee, sinds ik dat onder ogen zag is het alleen maar beter gegaan.

Ik wil besluiten met een zin die mijn vader altijd zei en ik heb het hem vaak horen zeggen maar er toen nooit zoveel aandacht aan gegeven, maar gaandeweg ik ouder wordt vind ik het zo mooi en heb ik het mezelf bij gelegenheid ook wel eens horen zeggen. Als hij jarig was en men feliciteerde hem met de gebruikelijke 'nog vele jaren' wens, was zijn antwoord steevast: 'Dat je er maar lang getuige van mag zijn'. Het kan zijn omdat het van mijn vader komt die alweer bijna 18 jaar geleden is overleden, dus dat ik het daarom wellicht wat gekleurd zie, maar ik vind het een prachtige veelomvattende zin. 

Mooie zinnen, hier is vast het laatste nog niet over gezegd. In het klaslokaal van mees Bertus niet, maar ook niet in mijn blogjes vermoed ik zomaar.