Het verhaal van de foto

Het was begin jaren negentig toen op mijn initiatief werd begonnen met zogenaamde 'Van Ettendagjes'. Van Etten is de oorspronkelijke achternaam van mijn moeder, tante en zus en ik deelde me daar voor het gemak maar bij in. De bedoeling was dat we met ons vieren met enige regelmaat een dagje uit gingen. Het was de tijd voor het internet, dus de planning verliep via tante Pos. We hebben dagjes Rotterdam, Amsterdam, Delft, Efteling en Volendam en Marken gedaan. Toen hield het op omdat mijn zus naar Argentinië verhuisde. 

Op 26 mei 1995 hadden we ons laatste van Ettendagje die ons naar Volendam en Marken bracht. Met het openbaar vervoer. Eerst met de trein naar Amsterdam en vervolgens met de bus naar Volendam, toen met de boot naar Marken en 's avonds dineren in Amsterdam alvorens weer naar huis af te reizen.

In Volendam hebben we gedaan wat duizenden voor ons en duizenden na ons hebben gedaan, een foto in Volendams kostuum. Ook omdat mijn zus zou afreizen naar den vreemde. En wat me bijstaat van die fotosessie is dat we echt tot tranen toe hebben gelachen, we kwamen niet meer bij! Die mensen die ons op de foto moesten zetten wisten niet wat ze meemaakten. Die kleding zijn hele grote lappen die je over je eigen kleding aan moet, dat vonden we al hilarisch. Vervolgens word je door de fotograaf in scene gezet, met attributen en in een bepaalde houding. Dat het gelukt is om ons toch enigszins behoorlijk op de foto te krijgen is welhaast een wonder. Aan mijn zus haar rode neusje en betraande oogjes is nog te zien dat we kort daarvoor nog tegen elkaar aanvielen van de onbedaarlijke lol die we hadden.

Gouden herinneringen, tante Jopie en onze moeder zijn er niet meer, maar het zijn dit soort momenten uit ons gezamenlijke verleden die toch steeds weer een glimlach geven. 

Els, tante Jopie, ik en mama. 

Die mensen vonden ons zo hysterisch met al dat gelach dat ze ook wel een foto van ons wilden
maken met mijn fototoestel in de kleedruimte.