Twisters

28 Jaar geleden heb ik de film 'Twister' in de bioscoop gezien, een rampenfilm over orkanen en een groep mensen die die orkanen najagen voor wetenschappelijke doeleinden, maar ook voor de kick. Eerst nu is er een vervolg op gekomen onder de bijna gelijke titel: 'Twisters'.

Wij besloten om die film te gaan zien in de bioscoop, maar niet voordat we een week eerder de oude film uit 1996 nog es hadden bekeken. Het bleek dat ik vrijwel niets had onthouden van die film, ja, de stormen en het schuilen in die 'orkaankelder', maar verder was het nieuw voor me. Wat me opviel is het geschreeuw en de over de top Amerikaanse dadendrang met veel drukdoenerij. 

Maandag was de dag dat we naar de bioscoop gingen voor 'Twisters', maar eerst hebben we met z'n vieren heerlijk buiten op het terras van restaurant Sijf gedineerd. De film draaide in het onvermijdelijke Pathé. De eerste helft van de film is een kopie van de film uit 1996, en dat kwam goed naar voren omdat ik die een week eerder had gezien. Maar dan komt er een twist (no pun intended) in het verhaal, waardoor het weer interessant wordt. Ook nu viel me het geschreeuw en de hysterie op, maar goed, het is een rampenfilm, dan moet het ook niet te vlak zijn, toch heb ik op geen enkel moment op het puntje van m'n stoel gezeten. De effecten zijn natuurlijk verbeterd in vergelijking met de eerste film, en de technieken die ze gebruiken in het verhaal van de film ook. 

Mooi is het dat in deze film niet enkel de sensatie alle aandacht krijgt, maar ook de andere kant van wat een orkaan voor leed veroorzaakt onder hen die het treft. Het had ook een mooi verhikel geweest om klimaatverandering op z'n minst aan te stippen, en heel erg verborgen wordt er summier terloops met niet zoveel woorden aan gerefereerd door de moeder van de hoofdrolspeelster, maar voor de niet goede verstaander valt het nauwelijks op. De meesten gaan toch naar zo'n film voor de effecten, en dan kom je goed aan je trekken.

Ik vond het een oké film, onderhoudend, maar niet om over naar huis te schrijven en een beetje lang. Een Twister(s) deel drie, mocht die er ooit komen, zal ik aan me voorbij laten gaan. 

Vakantie

We zitten weer volop in de vakantietijd, ik meen dat stapsgewijs alle scholen nu dicht zijn en dat ook de bouwvak (die officieel sinds 1981 niet meer bestaat, maar er toch nog steeds is) in volle omvang is aangevangen. Ik geloof dat 'zwarte zaterdag', de dag waarop iedereen weet dat het hysterisch druk is op de weg, maar desondanks tóch op reis gaat, ook alweer achter ons ligt. 

Ik als bewust kinderloze en niet werkzaam in de bouw kan mijn vakantie opnemen wanneer het mij uitkomt, natuurlijk wel in overleg met de collega's, we kunnen niet allemaal tegelijk op vakantie. Maar ook voor mij zit het eraan te komen. Roosters worden in de regel ruim van te voren gemaakt, en die met mijn vakantie is al zichtbaar. Over een paar weken is het zover. 

Zoals u van mij weet ben ik geen reiziger, ver en lang is aan mij niet besteed, maar toch ga ik dit jaar een lang weekend naar Luxemburg, net ver en lang genoeg. Daarnaast doe ik wat ik liefst doe in de vakantie, leuke afspraken maken met lieve mensen, even tijd vrij maken voor hen die in mijn hart wonen. Zo gepland dat ik tussendoor ook lekker kan relaxen in en om het huis. Maar bezoekjes, dagjes weg en etentjes zitten in de pijplijn, helemaal mijn idee van vakantie vieren. 

Zelfbeeld

Hoe is het gesteld met uw zelfbeeld? Mijn zelfbeeld ligt in de lijn van 'dit is het en ik moet het ermee doen'. Binnen dat kader opereer ik licht autistisch omdat ik, voornamelijk voor mezelf, zaken onder controle wil houden. Perfectionisme? Zeker, ik sta het mezelf nauwelijks toe om te verzaken. Het is mijn manier om met hier en daar wat ironie en zelfspot door het leven te gaan. Ik voel me er senang bij, noem het een houvast, een kurk om op te drijven of een manier om onzekerheid de baas te kunnen.

Afgelopen week werd mijn zelfbeeld danig op de proef gesteld doordat ik een fout had gemaakt op mijn werk wat ik mezelf dan enorm aanreken. Hoe in de wereld is het mogelijk dat juist ík die tot in detail alles in de gaten heeft, althans dénkt alles in de gaten te hebben, een fout maak? Ik wist natuurlijk niet dat ik een fout had gemaakt, maar ik werd er, terecht, op aangesproken en mijn eerste Pavlovreactie is dan: 'Zie je wel ze hebben zich met mij wat in hun handen laten frommelen, en nu komt naar voren dat ik totaal niet geschikt ben. Ik zal op zoek moeten naar iets anders want dit is onvergeeflijk.' Als ik het zo opschrijf zie ik ook wel dat het een wat overdreven reactie is, maar zo rolt iemand wiens zelfbeeld valt of staat met hoe in zijn ogen hij wordt gezien door anderen: er mag niets fout gaan alles moet perfect, zoals ik al zei, mijn houvast en kurk. De teleurstelling in mezelf komt aan als een mokerslag.

En daar is dan meteen mijn valkuil en achilleshiel: voor anderen denken. Dat is nooit goed, voor jezelf denken is al een hele uitdaging, laat staan voor alle anderen, laten die lekker voor zichzelf denken. Maar mijn overtuiging dat ik heb gefaald is op dat moment te sterk. Later laat ik alles dan nog es bezinken en besef dat ik er juist prima op mijn plek ben, ik op mijn eigen kleine wijze best een gewaardeerd onderdeel ben van het geheel. Ik kan het met iedereen goed vinden, ga met plezier naar mijn werk toe, stel me, binnen het aanvaardbare, flexibel en meewerkend op, denk zo hier en daar ook mee met de gang van zaken, kortom ik moet mezelf niet meteen in het fatalisme werpen. Daar moet ik dan weer niet teveel op doorgaan anders kom ik in een soort neerwaartse spiraal terecht.

Ik heb onbewust een fout gemaakt, dat kost geld, maar in het grote geheel valt het ook wel weer mee. "Het is vervelend, maar ik eet er geen boterham minder om", zei m'n werkgever. Men heeft me ervan op de hoogte gebracht, zodat ik weet waar het fout is gegaan en ik daar beter op kan letten. En ja, ik weet wat u nu gaat zeggen, hetzelfde wat ik tegen anderen zou zeggen: "Je bent een mens, en dan kun je zo nu en dan es een fout maken, niemand is perfect". En u heeft gelijk, maar voor iemand die binnen zijn 'ik moet het ermee doen' kader alles onder controle wil houden is dat wel even een dingetje. 

U ziet in deze meteen de therapeutische waarde van het schrijven van blogjes. Als je iets opschrijft is het uit je systeem. Dank u wel voor de rol van lezende psycholoog, het wordt gewaardeerd. 

Donald en Kamala

De ene hoogbejaarde presidentskandidaat heeft met enige dwang ingezien dat als je bijna in je graf ligt het wellicht niet zo verstandig is om president te willen worden van de Verenigde Staten van Amerika. De andere hoogbejaarde vindt zichzelf nog uiterst geschikt, maar is dat natuurlijk niet, veel geschreeuw weinig wol. Wij kennen dat hier van Geert Wilders, roeptoeteren en met geen enkel werkbaar voorstel komen, de simpelen van geest vinden het allemaal prachtig. 

Maar net nu Donald Trump zijn pijlen had gericht op Joe Biden en het over zijn extreem hoge leeftijd en alles wat daarbij komt kijken had willen hebben in zijn race om het presidentschap, zet Joe een (gedwongen) stap opzij en zet vicepresident Kamala Harris een stap naar voren. Een vrouw van kleur, de ergste nachtmerrie voor de misogyne en racistische Donald. En voor de meest extreme onder zijn achterban zou hij gewoon zijn vrouwonvriendelijke en racistische zelf kunnen blijven en dat zeker ook hardop kunnen zeggen, zij zijn zelf niet anders, maar hij zou er ook veel kiezers mee gaan verliezen. Dus zit Donald met zijn handen in zijn kale haar.

De kaarten zijn ineens anders geschud en nu is Donald het seniele onsamenhangende oudje. Kamala is een veel betere debater op inhoud en inhoud is niet iets waar Donald het van moet hebben. Er zijn wel wat meer verschillen, Donald heeft vier jaar in het Witte Huis gezeten als president met twee afzettingsprocedures, Kamala drie en een half jaar als vicepresident met geen afzettingsprocedures. Donald is veroordeeld om $83 miljoen te betalen aan een pornoactrice vanwege misbruik en laster, Kamala is door niemand aangeklaagd noch voor laster noch voor misbruik. Donald is veroordeeld voor vierendertig verschillende misdaden met nog een aantal in progress, Kamala is geen crimineel. Donald claimt een bachelorsdiploma economie te hebben en heeft de school gedreigd met juridische stappen als ze over zijn tijd daar spreken. Kamala heeft een bachelorsdiploma economie en een doctoraat in de rechten en heeft geen van haar scholen bedreigd. 

Kortom, ik kan hier erg vrolijk van worden. Er zou een debat zijn op 10 september tussen Donald en Kamala, maar een campagnewoordvoerder van Donald zegt dat een debat tussen hen voorlopig niet kan plaatsvinden. De schreeuwende ongenuanceerde hoogbejaarde die zijn bek zonder enige kennis van zaken gewoon een douw geeft en van de eerste leugen niet is gebarsten loopt het dun door de broek omdat ie ook wel weet dat Kamala verbaal en qua kennis veel sterker is dan hij ooit is geweest of zal zijn. 

Comeback

In 1971 maakte ze haar eerste singletje: 'Ieder Meisje Droomt Van Liefde', onder haar roepnaam Connie, pas 10 jaar later komt er een vervolg. Connie noemt zich vanaf dat moment Vanessa en met de single 'In The Heat Of The Night' heeft ze een kleine hit te pakken. De grote doorbraak komt in 1982 met 'Upside Down', waarmee ze een tweede plaats in de hitparade bereikt. Tot halverwege de jaren negentig blijft ze platen uitbrengen.

Ze trekt zich min of meer terug als zangeres en wordt meer een society figuur. De naam Vanessa laat ze vallen en gaat weer door het leven als Connie. Eerst als Connie Breukhoven na haar huwelijk met Hans Breukhoven de baas van Free Record Shop in 1987, na 21 jaar huwelijk scheiden ze en neemt ze haar meisjesnaam Witteman weer aan. In 2010 duikt ze plots de platenstudio in, wat resulteert in het album 'Just Conny', een album met jazznummers, iets heel anders dan de tralala-liedjes waarmee ze bekend is geworden. 

Afgelopen donderdag blies Connie 73 kaarsjes uit en maakte gisteren haar comeback als Vanessa op het Milkshake festival. Zelf zegt ze dat ze nooit afscheid heeft genomen en dat ze herhaaldelijk werd gevraagd om nog eens als Vanessa op te treden. Dat had ze in 2005 al eens gedaan op Gay Pride en twee jaar later zong ze een duet met Jeroen van der Boom op zijn eerste concert. Connie vond het nu dus tijd om Vanessa weer tevoorschijn te halen. Daartoe heeft ze drie van haar hits opnieuw opgenomen en heeft die gisteravond dus gebracht op het Milkshakefestival waar haar trouwe achterban, de gaysuele medemensch, het uit volle borst zal hebben meegezongen. 

Eigenlijk een comeback van nooit echt weggeweest.

1971

1982

2024

Tegeltjeswijsheid 484

 

Toen was geluk... #153

In mijn kindertijd waren ze alom vertegenwoordigd, Monchhichi aapjes. Ze kwamen uit Japan en werden in 1974 geïntroduceerd en het werd een wereldwijd succes. Zelf heb ik nooit zo'n aapje gehad, en zo halverwege de jaren tachtig verdwenen ze weer, maar helemaal weg zijn ze nooit geweest. Speelgoedfabrikant Sekiguchi, die ze maken, heeft in 2006 zelfs een Europese vestiging geopend om de verkrijgbaarheid van de Monchhichi's weer op peil te brengen, maar ik zie ze nergens meer. Maar op het wereld wijde web zijn ze nog volop verkrijgbaar.

Een ander aapje waar ik meteen aan moest denken was dat kleine aapje wat aan Kipling tassen hing, wat meteen een sleutelhanger was. Ik meen dat ze in de jaren tachtig en negentig heel populair waren, men wilde ermee gezien worden. De tassen van Kipling zijn er nog, zo zag ik, en de aapjes hangen er ook nog steeds aan, alleen ik zie ook daar niemand meer mee. Kipling is een internationaal merk, met z'n oorsprong in België waar het hoofdkantoor zich nog steeds bevindt. 

Keel Neus Oor

Het bezoek aan het ziekenhuis en de KNO arts ging goed. Ik was wat eerder gegaan omdat ik als nieuwe patiënt door een echt mens moest worden ingeschreven, en de zeer vriendelijke dame achter de desk deed dat voortvarend. Ik kreeg een bonnetje met QR code en werd op expeditie gestuurd het ziekenhuis in. Het was een soort speurtocht ik moest een route volgen met een nummer en vervolgens het bonnetje scannen zodra ik bij het nummer was aangekomen, een spelelement.

Op mijn werk was het een vrij opmerkelijke ochtend geweest, dus kon ik onder het wachten in de wachtkamer me daar even over beraden. Precies op tijd werd ik bij de arts geroepen, een heel aardige man die, na mij te hebben aangehoord, me bevoelde, met iets enorms mijn neus inging en in mijn oren keek tot de conclusie kwam dat er zich een ontsteking en vocht ergens in mijn holtes bevond en daartoe schreef hij een recept uit, pillen en een neusspray. Meteen naar de apotheek gegaan om de medicijnen op te halen waar ik dan vandaag mee ga beginnen. De pillen is een kuur van twee weken, de spray van zes. Als het na die tijd niet over is moet ik contact met hem op nemen. Maar ik ga ervan uit dat het zich dan wel heeft opgelost. En zo niet, nou ja, ik heb een mooi leven gehad.

Beogen

Zoals u weet mag ik mij binnenkort vervoegen bij de KNO arts in het ziekenhuis. Mijn laatste ziekenhuisbezoek was ergens in de vorige eeuw, men deed nog aan aderlatingen in die dagen, er is veel veranderd sindsdien. Zo gaat veel via mail en sms en moet ik me in het ziekenhuis wenden tot aanmeldzuilen. Ik kreeg een brief met de afspraak erin en ook links waar ik het een en ander in kon opzoeken en aangeven. De link 'mijn ziekenhuis' was er om de afspraak eventueel te verzetten, dat wilde ik in eerste instantie, om de afspraak naar mijn vaste vrije dag te kunnen verplaatsen. Maar met zowel mijn BSN als met het afsprakennummer kwam ik er niet in. Bij mijn BSN kwam er naar voren dat ik niet bekend was in het ziekenhuis, nou dat klopt, dit is mijn eerste keer, en bij het afsprakennummer dat ik 'al een afspraak had'. Ik heb de afspraak dus maar laten staan op de dag die door het ziekenhuis is ingepland.

Het irriteerde me wel een beetje, maar goed. Ik ben natuurlijk licht Sheldon Cooper-autistisch en wil precies weten wat en hoe bij zo'n bezoek. Bij 'Bereid u goed voor op uw afspraak' kon ik veel vinden maar ook weer de verwijzing naar 'mijn ziekenhuis' omdat er wellicht vragen waren die van te voren beantwoord moesten worden. En ook bij de afsprakenherinnering stond dat ik daar moest zijn voor de details. Maar nog steeds kon ik er niet in komen. Tijd, vond ik, om er een klacht over in te dienen. Ik vulde het klachtenformulier in en zette uiteen waar ik tegenaan liep.

Het antwoord kwam vrij snel, maar het was een antwoord met wedervragen op een wat verontwaardigde toon, 'Heeft u reden om te denken dat u vragen vooraf moet beantwoorden?' en de slotvraag: 'Wat beoogt u met het indienen van de klacht te bereiken?' Zij die mij regelmatig meemaken weten dat ik een vrij aimabel mens ben, ik veer, binnen het aanvaardbare, zoveel mogelijk mee, maar don't push my buttons. En deze stafmedewerker klachtenfunctionaris pushte mijn buttons big time, ik voelde het zo door mijn aorta schieten. Per omgaande heb ik haar nogmaals fijntjes op hurkniveau uitgelegd waar ik tegenaanloop en dat de organisatie zelf mij telkenmale doorverwijst naar een link waar ik niet inkom en ik zo dus niet eventuele vragen of details tot me kan nemen.

Vanaf dat moment had ik waarschijnlijk haar buttons gepusht, want ze kwam op een positieve manier in actie. Ze ging het voorleggen aan de afdeling communicatie en ze vroeg me waar ik een afspraak had zodat ze voor mij kon nagaan of ik vanwege het niet kunnen inloggen belangrijke informatie zou missen. Dat was niet zo koppelde ze terug, maar of ik, als nieuwe patiënt, wel twintig minuten eerder aanwezig zou willen zijn om me te melden bij de receptie om me te laten registreren. De terugkoppeling naar de afdeling communicatie kwam ook nog, maar dat zou wel even kunnen duren.

Maar dat pakte anders uit, veel sneller dan verwacht werd er vanuit die hoek gereageerd. Ze herkennen en erkennen de klacht en geven aan dat de communicatie over 'mijn ziekenhuis' voor nieuw patiënten beter kan. Er wordt gewerkt aan een nieuwe website die dit najaar actief zal worden. Als ik al iets beoogd zou hebben is dit het, dat de klacht serieus wordt genomen en dat men er lering uit trekt of er iets mee doet. Alle lof dus voor deze dame van de klachtendienst, die zich in eerste instantie in haar antwoord wat hautain en neerbuigend opstelde, maar die uiteindelijk heel voortvarend te werk is gegaan. 

Het verhaal van de foto

Onderstaande foto kan ik me nog goed herinneren hij is gemaakt in het oude stadhuis aan de Burgemeester de Monchyplein in Den Haag. Het gebouw heeft vanaf 1953 tot 1995 dienst gedaan en is daarna afgebroken. Het is december 1969 en mijn zus gaat trouwen en ik mocht bruidsjonker zijn. Er werd daarvoor speciaal een kostuumpje gehuurd. U ziet dat ik op de foto een coronacoupe avant la lettre heb, dat kwam omdat er bij het kostuumpje, naast handschoenen, ook een hoge hoed hoorde en die had ik vanzelfsprekend op. Ik lach wel op deze foto, maar ik ben er tevens bezorgd, er moet nog een andere foto bestaan waarop dit beter te zien is. Ik werd door een meneer die alles regelde op die stoel gezet en hij nam me mijn hoed af, etiquette, u begrijpt. Ik protesteerde, want míjn hoed, maar hij verzekerde me dat ik 'm later weer terug zou krijgen. Ik wantrouwde dat zeer ook al legde hij de hoed ergens verderop binnen mijn gezichtsveld. 

Het volgende wat ik me herinner is dat ik met het prille bruidspaar mee in de oude jaren 30 auto moest voor de fotoreportage, ik twijfelde zeer want dit betekende dat ik mijn moeder achter moest laten en ik was nogal een moederskindje. We werden uitgewuifd door alle familie en genodigden, dat was leuk, maar ik had meteen al spijt, heel diep van binnen kan ik dat gevoel nog oproepen. Het zal goed gegaan zijn, ik weet nog vaagjes dat de fotograaf ons in poses plaatste. Er zijn dus foto's waarop ik met het bruidspaar sta, maar die heb ik niet. 

De feestavond werd opgeluisterd met, naar ik meen, iemand op een trekharmonica en tevens voltrok zich daar een voor mij enigszins traumatische gebeurtenis. Toen ik het in mijn hoofd opnieuw beleefde ging ik als vanzelf in een foetushouding liggen. De feestavond werd gegeven in een zalencentrum en in één van de andere zalen werd er ook een bruiloft gevierd, en daar was een bruidsmeisje, gekleed als minibruidje met sluiertje en al. U voelt 'm al aankomen....de beide families waren verrukt van zoveel schattigheid. Het meisje en ik moesten van de 'ach' een 'ooh' roepende volwassenen gearmd door de zaal lopen en ik geloof ook dansen, en ik wilde dat niet!!! Terwijl ik dit verhaal voor u oplepel zit ik met opgetrokken benen heen en weer te schommelen als een soort getraumatiseerde Emmy Kapoek: 'Nee mamalette, ik wil dit niet!' Maar het moest en als vierjarige heb je niet heel veel in te brengen. Afschuwelijk, en ook daar moeten foto's van zijn ergens, maar ook die zijn niet in mijn bezit. 

Ik hoop wel dat mijn mamalette dat beeld goed in zich heeft opgenomen, want dichterbij een huwelijk is het voor mij daarna nooit gekomen. Ik wil niet beweren daardoor, maar het zal er vast aan bijgedragen hebben. Associaties met verstikkende dwang en zo, ik zal Sigmund Freud er es op naslaan.  

Het destijds nieuw stadhuis aan het Burgemeester de Monchyplein. 

Antwerpen

Oorspronkelijk hadden we een andere afspraak staan, maar die kon niet doorgaan, ik had wel vrij genomen, zodat we besloten naar het immer festieve Antwerpen te gaan. Toen we dat hadden besloten wisten we natuurlijk niet dat het op dat moment de tot dan toe warmste dag van het jaar zou zijn.

Er was van te voren al een parkeergarage geboekt in de stad, dat leek ons handig, en dat was het ook, maar het was een pakeergaragetje, héél smal opgezet, waarbij je met een volwassen auto wel héél voorzichtig te werk moest gaan, op een klein incidentje na is het ook gelukt. Vanuit de airco gekoelde auto de stad in voelde heel aangenaam, en we besloten om eerst te gaan lunchen. Ik ben al een aantal keer eerder in Antwerpen geweest, dus globaal weet ik dingen, zo ook waar een leuk plein was om ergens de lunch te gaan gebruiken. Het werd de taverne 't Hof van Eden, waar we een heerlijke salade hebben gegeten, onderwijl genietend van de mensen, het weer en het onthaasten. Het voelde meteen als vakantie.

We zijn door de stad richting de Schelde gelopen, vanwege de temperatuur stelde ik voor om naar het stadspark te gaan, onder de bomen is het veel koeler. Ik wist de richting ongeveer, maar met Google Maps kun je tegenwoordig bijna niet meer verkeerd gaan. Mijn eerste bezoek aan Antwerpen met één van mijn verloofdes was eind jaren negentig en we logeerden destijds in het Ibishotel, wat vlakbij het stadspark is. Dat hotel bestaat nog steeds, dus toen we daar liepen wist ik dat het niet ver meer was. Het was inderdaad veel koeler en we nestelden ons op een bankje met een ijsje. Vervolgens even door het park gewandeld en daarna op de Grote Markt genoten van een mocktail, er was live entertainment en nogmaals het gadeslaan van de passanten is ook een erg leuk tijdverdrijf. 

Om te dineren had ik 'Het Vermoeide Model' bedacht, met z'n dakterras, maar het dakterras was vol, en 'Het Vermoeide Model' bestaat ook niet meer, het nieuwe zich daar gevestigde restaurant heet nu 'Mannequin', ik vermoed om toch nog een link met de voorgaande naam te suggereren. Maar zoals gezegd, het was vol. Toen bedacht ik me dat ik met Rick en Chris, ook weer jaren geleden, nog es in Antwerpen ben geweest met een nog warmer weekend, en we toen heerlijk op een terras hebben gezeten waar een fijn briesje stond in een zijstraat van de Meir. Die zaak, The Bistro, zit er nog steeds, sinds 1988 hoorden we van de gerant, en daar hebben we voortreffelijk gedineerd, dat briesje was er immer nog, en hoewel het in het midden van de stad is, heerst er een aangename rust. 

Na al die zon, wandelen, dranken en spijzen, zijn we naar het garagetje gegaan om de laatste uitdaging van de dag aan te gaan: de auto er weer heel uitkrijgen. En dat is gelukt. We hebben een heerlijke dag gehad en we doen dat zeker nog es, alleen dan met een ándere garage. 

Stadspark.

Tegeltjeswijsheid 483

 

Oh Lord....

 "Een groot deel van de mensheid is randdebiel" zei Maarten van Rossem ooit. En de wereld momenteel in ogenschouw genomen kan ik hem alleen maar gelijk geven. Maar er is altijd de overtreffende trap en dat zijn altijd Amerikanen. Donald Trump neemt de mislukte moordaanslag op hem waarbij zijn oor is geschampt met beide handen aan om het ten gunste keren voor zijn onvermijdelijke herverkiezing in november dit jaar. 'Hollywoodniveau' vatte vriend Steven het kernachtig samen, en daar zijn Amerikanen dol op.

In zijn eerste publieke optreden na de aanslag, waarbij twee doden en twee zwaar gewonden te betreuren waren, kwam Donald op met een verbonden oor zoals geen enkele zichzelf respecterende arts het zou doen. Het was duidelijk een soort prop (rekwisiet), zodat de achterste rijen bij de bijeenkomst het goed konden zien. Een bescheiden goed aangelegd verbandje of een pleister zou het doel voorbij zijn gestreefd, en het doel is duidelijk: Donald is een held! Het werkte, huilende Trumpsupporters die hun Grote Leider op ongeveer gelijke voet stelden met de Almachtige. Die had er persoonlijk voor gezorgd dat hij gespaard is gebleven. Dat een andere man dodelijk is geraakt en dat diezelfde God zelden thuis geeft bij de diverse aanslagen op scholen in Amerika en ook net de andere kant uitkijkt in Gaza en Oekraïne en zoveel andere brandhaarden in de wereld werd buiten beschouwing gelaten. Donald is voor hen Zijn plaatsvervanger op aarde.

En net als u denkt dat het niet erger kan, moogt u opnieuw denken. Donalds aanhangers zijn over het algemeen niet de felste lampjes uit de doos, makkelijk beïnvloedbare en eenvoudig op te zwepen simpele zielen die diverse complottheorieën aanhangen en niet te verlegen zijn zichzelf volledig voor lul te zetten, voornamelijk omdat ze geen idee hebben. Maar een nieuw plaatsvervangend schaamtemoment is bereikt nu de idolate achterban zich vertoond met zo'n zelfde over de top verband aan hun oor. Dat zijn dezelfde mensen die ten tijde van covid geen mondmasker wilden dragen, want ze waren geen makke schapen. Randdebiel, Maarten zei het al.

In Memoriam: Wieteke van Dort

Als een rode draad liep ze door mijn jeugd, Wieteke van Dort. Ze heeft ontzettend veel voor kinderen gedaan in haar carrière, ze was erbij toen jeugdtelevisie volwassen werd. In 'Oebele' en 'Hamelen' zong ze liedjes van Harrie Geelen op muziek van Joop Stokkermans, en dat waren de meest prachtige teksten, omdat Harrie het principe aanhing nooit op hurkniveau voor kinderen te schrijven. Wieteke onthaalde Sint Nicolaas bij zijn aankomst in Nederland in mijn kindertijd. De, voor mij, échte Sint en de échte hoofdpiet, Adrie van Oorschot en Piet Römer, die laatste sprak haar dan aan als 'vrouwtje Wiet'. Samen met Aart Staartjes en Joost Prinsen was ze te zien in de destijds baanbrekende kinderprogramma's 'De Stratemakeropzeeshow' en 'J. J. De Bom Voorheen De Kindervriend'. En bij een bezoek aan de Efteling in mijn jonge jaren was daar Wieteke's stem die een groot aantal sprookjes had ingesproken.

In 'Oebele' speelde ze samen met Willem Nijholt en het betekende voor hen een vriendschap voor het leven, beiden met Indische roots, daarin vonden ze elkaar en kwamen ze ook in hun werk elkaar steeds weer tegen in tv- programma's en het maken van platen. Een ander groot succes van Wieteke was haar alter ego tante Lien, een Indische dame op leeftijd die haar oorsprong vond toen ze een keer een Indische tongval gebruikte in 'De Stratemakeropzeeshow'. Dat viel op en ze werd gevraagd of ze het nog eens wilde doen op een feestavond van een Indische vereniging. Ze stelde een kort programma samen en noemde zich Adeline Multatula-van Dommelen, kortweg tante Lien.

Tante Lien, die haar publiek steevast begroette met 'Hallo luitjes' kreeg een eigen programma, 'Late Late Lien Show' waarin ze met humor in sketches, verhalen, dansen en liedjes met weemoed terugkeek naar het oude Nederlands-Indië. In met name de liedjes, die ze ook op de plaat zette, kon Wieteke als geen ander het verlangen naar het Indië van vroeger wat vooral onder de Indische Nederlanders leefde verwoorden. Zelfs ik als witte Nederlander voel de heimwee en het verlangen als ze zingt over het Indië van toen.

Zelf zei ze dat ze tante Lien tot in lengte van dagen zou kunnen spelen, en dat deed ze ook, in bejaardenhuizen en op Pasar Malams bleef tante een graag geziene gast. Maar ook als zichzelf was ze innig verbonden met de Indische gemeenschap en heeft talloze keren gesproken op de 15 Augustus Herdenking bij het Indisch Monument in haar woonplaats Den Haag. Ook nam ze het initiatief voor het oprichten van een gedenkteken op het Ereveld Loenen voor de slachtoffers die vielen bij de Strijd om Tarakan. 

In 2023 was de cirkel rond en speelde ze een rol, opgenomen op locatie, in de speelfilm 'Verliefd Op Bali', die dit voorjaar in de bioscoop verscheen. Wieteke was sinds 1970 getrouwd met Theo Moody, die al twee kinderen had uit een eerder huwelijk, samen kregen ze een zoon. In mei werd bij Wieteke uitgezaaide kanker geconstateerd en op 15 juli j.l. is ze overleden, ze is 81 jaar geworden. Haar man Theo overleed een week eerder op 8 juli, 86 jaar oud.

Selamat Jalan, lieve Wieteke, je hebt mijn jeugd en dat van vele anderen zo mooi gekleurd. 

Met Willem Nijholt in 'Oebele'.

Met Martin Brozius in 'Hamelen'.

Wieteke als tante Lien. 

Oud worden is fijn....

...maar oud zijn is geen pest aan. Dit was het mantra van mijn moeder zaliger in haar laatste jaren, ik heb er wel vaker aan gerefereerd. En ik snap het steeds beter, gisteren was ik net uit bed en moest zo intens hoesten dat het in m'n rug geschoten is. Wat de actuele neuk?! Onuitstaanbaar vind ik dat. Vroeger sprong ik met een achterwaartse salto uit bed, niks aan de hand, tegenwoordig maak ik bij elke fysieke handeling geluid. Opstaan uit bed, stoel of auto gaat gepaard met een diep doorvoeld 'uurraaagh'. 

Die rug weet ik wel, daar heb ik mee leren leven, heb er mede mijn vaste contract voor opgezegd omdat het werk te zwaar werd en heb nu een baan naar volle tevredenheid van diezelfde rug die niet te veel fysieke kracht vergt, hier kan ik, als God het wil, mijn pensioen wel halen over een paar jaar.

Dat hoesten, al sinds november, alsook de lichte druk in mijn hoofd en het bij tijd en wijle in facetjes zien (zo kijken bijen de wereld in leerde ik onlangs in Zeeland) wordt binnenkort op ingezoomd. 

Ik zal mama's mantra nog vaak in gedachten horen vermoed ik. 'Old age is not for sissies' zei Bette Davis al, en zij kon het weten. Maar buiten dat geen geklaag van mij, hoor. Ik voel me met al die p.h.p.d. (pijntjes hier pijntjes daar) meer senang in mijn 'old age' dan ik daarvoor ooit ben geweest. 

Workin' Moms

Sinds enkele weken kijk ik op Netflix naar de Canadese serie 'Workin' Moms'. De serie bestaat uit zeven seizoenen en heeft gelopen van 2017 t/m 2023. Ik ben nu ergens in seizoen vijf. Het speelt zich af in Toronto, wat leuk is omdat ik daar ben geweest, en ik meen in de korte flitsen van de stad zo af en toe wat te herkennen, natuurlijk in ieder geval de alom aanwezige Canadian National Tower.

Het verhaal gaat, zoals de titel al weggeeft, over werkende moeders in een comedy-drama setting. We leren een groep vrouwen kennen, die met hun baby op de 'Mommy and Me' groep samenkomen bij Toddler Time gerund op eigen wijze door Val Szalinsky (Sarah McVie). De hoofdpersoon die we het meest volgen is Kate Foster (Catherine Reitman), die de serie ook heeft bedacht. Ze is zo nu en dan in brede zin de wat onhandige eigenaar van een PR-bedrijf, ze is getrouwd met Nathan (Philip Sternberg) en ze hebben twee kinderen. Maar ook van de andere vrouwen van de groep en hun partners krijgen we hun dagelijkse beslommeringen te zien die het hebben van een relatie, kinderen, een baan, sociaal leven en huishouden nu eenmaal met zich meebrengt. 

Omdat het een Canadese serie is en geen Amerikaanse wordt het moederschap niet gezien en getoond als de heilige graal voor elke vrouw, er komen op humoristische wijze ook allerlei zaken aan bod betreffende het hebben van kinderen en een druk leven. Ook niet alle kinderen zijn leuk, het is geen 'Brady Bunch'. Elk karakter in de serie heeft wel iets leuks en eigens, maar er is één personage die ik niet kan uitstaan, Jenny Matthews (Jessalyn Wanlim), wat een ongelooflijk vervelend wijf is dat. Ja ik weet dat het fictie is, maar als ik het kijk zijn voor de ongeveer 25 minuten dat een aflevering duurt, de peronages 'echt'. Jessalyn is waarschijnlijk een heel leuk mens en gewoon een goede actrice. Het helpt ook niet dat ze de leukste man ooit, Ian (Dennis Andres) heel naar behandelt.

Kortom ik kijk er regelmatig met plezier naar en de dames en hun mannen, minus Jenny dan, voelen welhaast als vrienden. Ik kan u de serie aanraden, als u van, soms directe, humor houdt.

Philip Sternburg (Nathan), Dani Kind (Anne), Juno Rinaldi (Frankie), Kate (Catherine Reitman) en Sarah McVie (Val). 

Kate in een typische 'Workin' Moms' situatie.

Jessalyn Wanlim (Jenny), niet te doen die vrouw.

Dennis Andres (Ian), Oy vey 🔥

Wie wind zaait....

....zal storm oogsten. Kent u die uitdrukking? Thuis of op uw werk? Ik moest eraan denken toen ik vernam dat er een aanslag is gepleegd op Donald Trump. Donald zelf had slechts een schampschot aan zijn oor, een zogenaamd 'van Goghje', maar een bezoeker van de bijeenkomst, de 50 jarige Corey Comperatore, is dodelijk geraakt door de kogel(s) en daarnaast zijn er nog twee zwaargewonden te betreuren. Ook de schutter, de 20 jarige Thomas Crooks, is door de beveiliging doodgeschoten.

Donalds politieke carrière is geplaveid met haat zaaien, schelden, anderen belachelijk maken, feiten verdraaien en naar zijn hand zetten, zeg maar wat Geert Wilders hier ook doet. Om het nog maar niet te hebben over alle rechtszaken tegen hem van pornoactrices tot het aanzetten van de bestorming van het Capitool. Het lag dus in de lijn der verwachting dat, gezien de geschiedenis van Amerika, er ooit iemand zou zijn die vindt dat het vermoorden van een president of presidentskandidaat het antwoord is. En nee, dat is het nooit. 

Wat ik zag was dat de immer publiciteitsbewuste Donald zijn securitymensen (móeten die trouwens altijd een zwarte zonnebril op hebben, hoort dat bij hun uniform?) even een halt toe riep toen ze hem van het podium wilde begeleiden om een vuist te maken als teken van 'mij krijgen ze er niet zomaar onder', wetend dat dit moment voor hem meer stemmen op gaat leveren dan welke duurbetaalde campagne ook. De licht beïnvloedbare gemiddelde chauvinistische Amerikaan wordt er warm van rond zijn/haar/hen hart. 

Bijzonder is wel dat republikeins Amerika zich wat ongemakkelijk voelt wat de dader betreft, Thomas was een witte man, hetero, geen moslim, geen dragqueen, geen democraat want geregistreerd als republikein. Daarnaast gebruikte hij een AR-15, een semiautomatisch geweer, het favoriete wapen van rechts Amerika en het soort wapen wat Donald zo fervent beschermt. De ironie, net wat u zegt. Maar vergist u zich niet, ze zien er in het geheel geen been in om tóch de schuld van de aanslag te schuiven naar de democraten. Precies zoals hier ook altijd alles de schuld is van links ook al hebben we sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw geen links-progressief kabinet meer gehad. 

Anyhow, dit hele gebeuren waarbij er twee doden en twee zwaargewonden zijn gevallen plus natuurlijk dat 'van Goghje', er zijn mannen die zich bloediger hebben verwond bij het scheren, zal Donald volledig in zijn voordeel gebruiken. Rechts Amerika noemt hem al een 'combat veteran' na dit incident, dat bedoel ik met de lichte hysterie waar men in dat land zo makkelijk door wordt bevangen, we hebben het over de man die vijf keer z'n militaire dienst wist te ontlopen. 

Vakantie

Mijn weekjes vakantie plan ik door het jaar heen, en dan zo dat ik om de twee maanden één, of in de zomer twee, weekje(s) vrij ben. Februari, mei, augustus en november zijn die maanden. Ik doe dat omdat er voor mij op die manier een soort regelmaat in zit en ik dan de rust kan nemen die nodig is. U weet inmiddels dat het voor mij als hoogsensitief mensch belangrijk is om op gezette tijden rustmomenten in te bouwen, dat doe ik bewust altijd al en die weekjes vrij zijn dan de wat grotere resetmomenten. 

Het is voor mij niet essentieel dat ik ook daadwerkelijk weg ga naar verre oorden. Bij voorkeur niet zelfs. In mijn eigen omgeving kom ik het best tot mezelf en tot rust. Op vakantie gaan geeft voor mij weer onnodige stressfactoren. Daarnaast ben ik niet graag lang van huis. Vandaar dat ik een (lang) weekendje weg al 'op vakantie gaan' noem, want zo voelt het. En een dag of drie, vier van huis zijn in een andere omgeving is voor mij precies lang genoeg, met daarna nog minstens één dag vrij om alle indrukken weer te verwerken. Voor niet hoogsensitieven is het waarschijnlijk moeilijk te begrijpen, maar dat hoeft ook niet, ik heb zelf lang naar een modus gezocht die voor mij werkt en nu richting het eind van mijn leven heb ik die gevonden. Toverformule: resetten door rust te nemen.

Uit een recent onderzoek is gebleken dat in 2023 Nederlanders gemiddeld 2,5 keer op vakantie gingen. 19% bleef thuis. Van de thuisblijvers gaf 33,6% als reden op dat ze niet graag op vakantie gaan en liever thuis blijven. Maar er zijn ook andere redenen, 30,1% gaat niet vanwege gezondheidsproblemen of lichamelijke beperkingen. 27,6% heeft geen geld om op vakantie te gaan, 15,5 % heeft geen tijd vanwege werk of studie, 8.5% gaat niet door familieverplichtingen en 3,6 % ziet af van vakantie omwille van veiligheid. Ja, dat is meer dan 100%, maar er was een combinatie van antwoorden mogelijk. 

De meeste Nederlanders houden er dus van om op vakantie te gaan, en van die 19% die niet gaan doet ruim twee derde dat vanwege gezondheid, geldgebrek of andere zwaarwegende redenen, ze willen misschien best wel. Het moge duidelijk zijn dat ik ook hierin tot een minderheid behoor, slechts een derde van de thuisblijvers doet dat met volle overtuiging. 

Leven met muziek

Het was zo rond 1974 toen ik mijn eerste pick-upje kreeg, de eerste single die ik zelf kocht was 'Kung Fu Fighting' van Carl Douglas. Tot en met 1977 bleef ik trouw singletjes kopen van mijn zakgeld. Toen kreeg ik voor kerst een radio-cassetterecorder, een wereld opende zich voor me, opnemen van de radio, de Nationale Hitparade, daar werd niet door de liedjes heen gepraat en verschillende locale (illegale) radiostations waren mijn leveranciers van de hits van dat moment. Ik kocht geen singles meer maar lp's. Later werd ik lid van de platenbibliotheek en leende er lp's om thuis op te nemen.

Ergens begin jaren tachtig deed de cd z'n intrede. Ik was niet meteen overtuigd, zoals ik altijd met alles meer volgend dan trendsettend ben. Maar begin jaren negentig ging ik dan overstag, vooral ook omdat er geen lp's meer gemaakt werden. Naast cd's, die ik nu leende bij de muziekbibliotheek en zelf ook kocht, bleef het goede oude cassettebandje nog in zwang, totdat er opneembare cd's op de markt verschenen en een cd-recorder. Daar was ik dan wel heel vroeg mee, en kreeg dus ook met alle kinderziektes te maken die het apparaat kende. 

Lang verhaal kort, singles, lp's en cassettebandjes zijn al jaren de deur uit alleen de cd's bleven over en ik koop ze nog steeds. Ook brand ik nog zelf cd's, nu met de computer in plaats van met de nooit succesvol gebleken cd-recorder. En ook nu ben ik weer niet hip en happening, want met alle streamingsdiensten zijn er meer huishoudens zonder fysieke geluidsdragers dan met. Hoewel bij de echt hippe mensen de vinyl lp's weer helemaal bon ton zijn. Schiet mij maar lek. God, wat waren we (uiteindelijk) blij dat we af waren van de kwetsbaarheid van vinyl, krassen, blijven hangen, tikken, en nu willen velen het weer en zijn de prijzen van vinyl albums hysterisch hoog. 

Ik ga daar niet meer aan mee doen. Ik hou het bij cd's. Zoals u heeft kunnen lezen in vorige blogjes, heb ik mijn cd- en dvdruimte aangepakt en van de week de cd-kastjes in elkaar gezet en inmiddels ingeruimd. Zoals gezegd, ik koop en brand nog steeds cd's, maar ga ook voorzichtig mee in de vaart der volkeren. Ik heb een externe harde schijf waar alles opstaat wat ik op cd heb en meer. Dat speel ik af via mijn computer aangesloten op de geluidsinstallatie middels MusicBee. Onlangs heb ik de beslissing genomen om de veelal zelf gebrande verzamelcd's, ingedeeld naar muziekstijl, te verbannen en die enkel maar op de harde schijf te behouden én natuurlijk op een doublure harde schijf voor als iets verschrikkelijk misgaat. Ik speelde ze nooit meer af en ze namen heel veel plek in. Bijzonder is dat dit allemaal, de cd's in de kastjes en de voormalige verzamelcd's, ook staat op een doosje van 7.5 bij 12 centimeter, om precies te zijn op dit moment 58.966 verschillende nummers. Breed georiënteerd met een nadruk op de jaren 50 t/m 90 en een voorzichtige uitloop het huidige millennium in. Veel muziek van nu is niet mijn kopje thee, uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. 

Het is een hobby, leven zonder muziek, ik zou het niet kunnen. Zoals een ander leeft voor sport, schildert, breit, tuiniert of graag en veel reist, kan ik helemaal senang en gelukkig worden door bezig te zijn met muziek, nog steeds nieuwe dingen ontdekken uit vervlogen tijden, netjes indelen naar artiest, jaar en genre op de externe harde schijf. En nee, streamingsdiensten zijn het niet voor mij, omdat daar echt niet alles is te vinden, het is te mainstream. Daarnaast wil ik het zelf in m'n bezit hebben en kunnen opzetten wanneer ik er zin in heb op mijn eigen manier en niet de voorgeprogrammeerde lijstjes van zo'n streamingsdienst. En het is allemaal begonnen zo'n vijftig jaar geleden met een klein pick-upje en wat singles. 

En hier staat het ook allemaal op. 

Tegeltjeswijsheid 482

 

Gnedby

Om precies 11.00 uur kwamen de jongens mijn bestelde Gnedby kastjes brengen. Inmiddels ben ik de leukste klant van de dag voor bezorgend Nederland, omdat ik hen op de noodtrap wijs, bij mijn voordeur gesitueerd, waar ze hun auto kunnen neerzetten en dan fluks de bestellingen naar binnen kunnen brengen. Het was dan ook in no time uitgeladen en binnen gezet. Tijd voor mij om aan de slag te gaan.

Het zijn geen moeilijke kastjes om in elkaar te zetten. Was er bloed? Misschien. Na het tweede kastje had ik geen gebruiksaanwijzing meer nodig. Het spelelement van IKEA is dat er bij elk kastje, hoe eenvoudig ook, áltijd een plankje zit die je op twee manieren kunt bevestigen: de goede en de verkeerde. Zo ook nu, en u begrijpt bij kastje één heb ik het op de verkeerde manier gedaan. Het kon ook niet meer teruggedraaid worden, want er was gehamerd en al, dus helaas, één kastje is nét even anders dan de anderen. Ook een tip voor u, mocht u iets van IKEA in elkaar willen zetten, als er staat dat u met potlood een streepje dient te zetten, denk dan niet: wat een onzin, dat kan ik ook zo, zèt dat streepje. Ik heb het anders kunnen oplossen de eerste keer, maar bij de volgende kastjes heb ik het potloodstreepje gezet, veel makkelijker. Ze zetten het er natuurlijk ook niet voor niets bij. 

Ik heb er de hele dag over gedaan, met pauzes tussendoor en het in elkaar zetten was niet het probleem, maar de kastjes dienen ook te worden gezekerd aan de muur. Dat is wel even een dingetje, maar met geduld komt een hoop voor elkaar. Voor nu heb ik vier kastjes gezekerd, de andere doe ik van de week, omdat ik voelde dat ik geen lentekip meer ben en mijn lichaam het welletjes vond. Vandaar nog lege kastjes op de foto's. 

Wel viel tegen dat ik niet, zoals Rick en Chris die de paxkasten in elkaar hebben gezet, een gofer had die het karton wegbracht, zodat ik dat zelf heb moeten doen. Het was gelukkig niet zoveel als van de paxkasten, maar IKEA love their cardboard, dus ben ik wel een paar keer heen en weer gelopen. Al met al een welbestede dag. 

De al gezekerde kastjes met het kastje
waarbij een plankje verkeerd zit. 

Deze kastjes ga ik van de week zekeren.
Dan kan er ingeruimd worden.

Hele stapel karton weer. 

Toen was geluk... #152

Als kind was ik een moeilijke eter, ik verbaas me er nog wel eens over, wat ik nu allemaal eet, daar zou ik als kind volledig van overstuur raken. Nog zie ik ons op een uitstapje in de auto met tante Jopie en ome Ton, waar tante Jopie op een gegeven moment zei: "Wil je een reepje?" Ze bood me een reepje Bros chocolade aan. Ik zag de wat bobbelige structuur en riep uit: "Er zitten toch geen nootjes in?!". Ad rem als tante Jopie haar hele leven is geweest en wetend van mijn status als moeilijk kind wat eten betreft antwoordde ze: "Nee, die heeft ome Ton er vanmorgen allemaal uitgehaald". Dat was voor mij voldoende en met smaak at ik het reepje op. 

Ook het voorval met buurvrouw tante Stien is tekenend voor mijn aversie tegen van alles destijds. Op maandag zaten mijn moeder en tante Stien 's middags bij elkaar, de ene week zij bij ons, de andere week mijn moeder bij haar. "Ik heb van de week peen en uien gegeten, maar het was helemaal niet lekker" deelde tante Stien mee. "Dan heeft u zeker de uien erin gelaten" zei ik. "Ja, natuurlijk" reageerde ze. Achter mij stond mijn moeder driftig nee te schudden. "Dat hoort niet, die moet u eruit halen". "Oh, dan zal dat het zijn geweest" speelde tante Stien het spelletje mee. Ik lustte geen uien, vond ik, maar peen en uien at ik wel, en mijn moeder had me wijsgemaakt dat ze de uien er alleen maar voor de smaak in deed en ze er dan weer uithaalde voor het op tafel kwam. En als kind, in ieder geval in die tijd, geloof je dat volwassenen en zeker je ouders en de mensen die je dichtbij staan de waarheid spreken. 

Och, wat zijn we als kind voor de gek gehouden, Sint Nicolaas, de paashaas, de kerstman en toen mijn moeder zei dat ik niet de waarheid vertelde, dat kon ze namelijk zien omdat ik een zwarte streep op mijn voorhoofd had, "Ga maar in de spiegel kijken", zei ze, en inderdaad ik had een zwarte streep op mijn voorhoofd. Ik had natuurlijk niet gezien dat ze met haar vinger door de as van de asbak was gegaan en zo een zwarte streep had gemaakt op mijn voorhoofd toen ze het aanwees. Ja, er werd toen nog overdadig gerookt in het bijzijn van kinderen. Tijden veranderen. 

Ik was dan wel een moeilijk kind met eten, maar wel opgevoed. Niets vond mijn moeder erger dan kinderen die ergens een hap van namen en het dan uitspuugde of, erger nog, het overgebleven stuk weer teruglegde op de schaal waar het vandaan kwam. Ze had me bijgebracht om aan haar te vragen: "Lust ik dat?" En als ze zei dat ik het niet lustte, nam ik het ook niet. Zo kon ik al jong overal mee naartoe genomen worden. Ook uit eten, wat niet zo heel veel voorkwam, maar omdat we thuis ook altijd aan tafel aten en pas van tafel gingen als de laatste (altijd mijn vader) klaar was met eten, bleef ik in een restaurant ook gewoon aan tafel zitten. Wat je nu toch regelmatig ziet, rondrennende of dreinende kinderen in een restaurant, het zou ook niet in me opgekomen zijn. En daarnaast had mijn moeder het absoluut niet getolereerd. Tafelmanieren, die stonden hoog in het vaandel bij haar.  

Een goede opvoeding, met hier en daar een leugentje om bestwil, daar pluk je heel je verdere leven de vruchten van.

Moeilijk te geloven dat die mollige peuter zo'n moeilijke
eter was. Blijkbaar kwam er toch genoeg binnen. 

 

We zijn er altijd al geweest....

Omdat de fotoserie 'We have always been there...' me blijft ontroeren en omdat het in de huidige tijd belangrijk is precies dát onder de aandacht te brengen, terwijl het onderhand eigenlijk gewoon zou moeten zijn, zal ik zo nu en dan wat foto's plaatsten.

Herinnert U zich deze nog? #235

DANNY WILLIAMS 'DANCIN' EASY' 1977 Aantal weken: 5 Hoogste positie: 22                 Mocht de video niet te zien zijn klik hier. "Anytime, anyplace, anywhere, there's a wonderful world you can share. It's the bright taste, the right one, that's Martini"

Mensen van mijn generatie kunnen bovenstaande zo meezingen, het is de tune van de reclames van Martini, ja in die dagen mocht er nog reclame gemaakt worden voor alcohol. Nu is het wel vaker dat een populair liedje wordt gebruikt voor reclame uitingen, denk maar aan de Levi's reclames die artiesten met hun hits uit de jaren 50 en 60 weer in de hitlijsten deden belanden, veelal postuum.

Maar hier ging het anders, de Martini-tune was al vaak in verschillende versies te zien en te horen geweest toen Danny Williams een single opnam waarbij 'that's Martini' werd vervangen voor 'Dancin' easy' en hij scoorde er een hit mee. Danny had al een hele staat van dienst erop zitten toen hij als bijna vergeten zanger dit nummer uitbracht.

Danny werd geboren in Zuid Afrika waar hij als kind al als solozanger optrad in een kerkkoor. Op zijn veertiende won hij een talentenjacht en ging toeren en kwam ook in Europa waar hij werd gespot door Norman Newell, manager van het Britse HMV-label. Danny verhuisde naar Engeland en hij werd gelanceerd als de Britse Johnny Mathis. In 1961 begon dat z'n vruchten af te werpen met zijn versie van 'Moonriver', waarmee hij de eerste plaats van de Britste hitparade behaalde. Tot 1966 kende Danny grote successen, maar ook hij werd slachtoffer van de opkomende Beatmuziek. Incidenteel kwamen er nog wat singles en albums uit met dit 'Dancin' Easy' als laatste succesvolle wapenfeit.

Danny is in 2005 overleden op 63 jarige leeftijd aan longkanker. 

Om de nostalgie compleet te maken een compilatie van Martine-reclames met dit lied:

                                                     Als de video niet te zien is klik hier.

Neem me mee

Ik had er over gelezen en voorstukjes gezien, maar als je tegenwoordig met je ogen knippert, dan is een film al op Netflix te zien. Ik heb het over de film 'Neem Me Mee'. Kees Hulst, Geert de Jong, Helen Kamperveen, Jeroen Krabbé, Renée Soutendijk en Olga Zuiderhoek zijn niet de minste namen uit onze vaderlandse acteerwereld, acteurs en actrices op leeftijd met een staat van dienst die in deze film op reis gaan met de jonge reisleider Thijs, gespeeld door Minne Koole, die tussen deze gelauwerde collega's helemaal op z'n plaats is.

Ze vertrekken naar Zuid Frankrijk en gaandeweg de film leren we de karakters kennen. Vanaf moment één heb ik Geert de Jong in mijn hart gesloten als de zichzelf volledig wegcijferende Susanne, die met en door de groep voor zichzelf leert opkomen. Maar elk van de zeventig plussers en ook Thijs heeft zo zijn/haar eigen levensverhaal, en omdat ik zelf ook wat ouder ben snap ik het zo goed over de kansen die er waren, de keuzes die gemaakt zijn, en waar je het uiteindelijk gewoon mee moet doen. Het is een feelgood film, maar ook met melancholie en hier en daar een traan. De breekbare scène tussen Joep (Jeroen Krabbé) en Thijs die hem helpt is ontroerend mooi.

Nergens is de film sentimenteel maar schept meer een realistisch beeld over hoe het is om ouder te worden met de ongemakken die dat geeft, en de levenservaringen die iedereen met zich meedraagt en het verlies van dierbaren maar ook dat je op elke leeftijd een nieuw pad kunt kiezen. 

Ik heb intens genoten van de film met een lach en, jawel hoor, ook met een traan. Het is heerlijk om naar deze geweldige acteurs en actrices te kijken en ook het prachtige Franse landschap is een lust voor het oog. Ik raad deze film zeker aan!

Renée Soutendijk (Nienke) en Jeroen Krabbé (Joep).

Helen Kamperveen (Florri) en Geert de Jong (Susanne).

Olga Zuiderhoek (Mabel) en Kees Hulst (Anton).

Jeroen Krabbé (Joep) en Minne Koole (Thijs).