Klusjes

Toen ik begin december te horen kreeg dat men had besloten mijn contract bij de firma niet om te zetten naar een vast contract, was dat jammer, maar meteen bedacht ik me, oké dan gaan we voor plan B. Plan B was om even pas op de plaats te maken en qua (nieuw) werk het op m'n gemak es te bekijken. Momenteel nog geen afwijzingen gehad, maar ook nog geen uitnodigingen, met mijn goedvinden houdt men mij 'in het bestand'. Iets in me zegt dat het een beleefde vorm van geen interesse is, maar het is nog geen 'u past niet in het profiel', wat vaak werkgeverstaal is voor 'u is te oud'. Hoe dan ook, het is graag of niet, wat mij betreft. Volgens de dame van het UWV ben ik goed bezig en ze gaf toe dat binnenkort 60 worden niet echt een pre is. Ik mag nog zo'n zes, zeven jaar, de dame zei het met een uitroepteken, maar ik legde uit dat ik al 44 jaar in het arbeidsproces meedraai en dat die paar jaar voor mij in dat licht gezien niet zo heel veel meer is. Daar gaf ze me dan ook gelijk in. Kortom, we gaan het zien wat er op m'n pad gaat komen.

Wat ook bij plan B hoorde was om thuis dan eindelijk es de klusjes die ik steeds op de lange baan schoof aan te pakken. Maar ik schoof ze niet voor niets op de lange baan want het waren doe 't zelf klusjes, en u weet daar ben ik niet voor op de wereld gezet. De voordelen van bewust alleenstaand zijn, zijn voor mij groter dan de nadelen, maar doe 't zelf klusjes behoren dan tot de weinige minder leuke dingen. Ik heb lieve vrienden die vaak het e.e.a. voor me oppakken, maar ik vind dat als je dan zo graag alleenstaand wil zijn je dan soms ook bepaalde zaken het hoofd moet bieden.

Een paar jaar geleden had ik, met enige weerzin, m'n trap mooi wit geverfd en er leuke regenboog trapmatjes op bevestigd. Niet lang erna kreeg m'n woning een verduurzaamheidsmetamorfose wat inhield dat er een week lang allerlei mannen in en uit liepen en zowel beneden als boven van alles werd gedaan. Ik zat in die dagen op één vierkante meter in de kamer terwijl zij bezig waren. Om de trap te beschermen hadden ze er plastic op bevestigd met tape. Die tape, zo kwam ik later achter, had ervoor gezorgd dat daar waar het bevestigd was de verf een soort bruinachtige vlekken kreeg. 

Daar moest ik dus wat mee, maar omdat het me een heel gedoe leek, bleef ik het maar voor me uit schuiven. Elke week vrij dacht ik: nú ga ik die trap es doen, want het irriteerde me wel. Vorige week zag ik in een folder een verfspuitbus staan met witte verf en ik dacht: bingo! Geen getrut met rolletjes, kwasten, blikken en verfbakjes, wie weet werkt dit ook, ik probeer het gewoon. En, lieve lezers, het werkte! Mijn trap is weer sneeuwwit zonder bruinige plekjes van de tape. Een échte schilder zal wellicht het zijne/hare/hunne ervan denken, maar ik ben er trots mee. 

Dronken van de euforie hierover heb ik meteen het andere euvel aangepakt dat me al heel lang stoorde. De latjes die op het laminaat tegen de muur liggen waren hier en daar losgeraakt, zodat ik ze steeds weer op de plaats moest schuiven. Houtlijm gekocht en de loszittende latjes weer vastgemaakt. Hupsakee! 

Goed bezig over de gehele linie dus.