Oom Bertus

Vandaag, 1 maart, is het Nationale Complimentendag, Geef vandaag zomaar es iemand een complimentje. Ik doe het ook; ik vind u die dit leest een mooi mens en wens u een fijn weekend.

"Met de doden kun je niet leven" was een gevleugelde uitspraak van mijn moeder, daarmee bedoelde ze niet dat je de dierbaren die niet meer onder ons zijn volledig moet vergeten, maar dat het gemis niet van invloed moet zijn op je leven en functioneren in het algemeen. Ik begrijp wat ze zei, zelf ben ik iemand die de mensen die me dierbaar zijn geweest en onderdeel van mijn leven hebben uitgemaakt met me meedraag. Ik kan me bevolkingsgroepen die met eerbied hun voorouders en familie vereren doen dan ook goed voorstellen. Ze reizen met je mee door het leven. Zij waren er voor jou en aan hen ben je mede schatplichtig aan waar je nu bent. Ik heb ooit een boek gelezen van Jean Paul Sartre waarin een hele groep overleden voorfamilie achter één laatste telg van de familie aanloopt. 

Zelf denk ik regelmatig aan dierbare overledenen, vanzelfsprekend mijn ouders, er gaat geen dag voorbij of ze komen wel in m'n gedachten op, gewoon in dagelijkse dingen, maar ook opa's en oma's, tantes en ooms en anderen die, soms veel te vroeg, zijn heen gegaan. Afgelopen maand februari was oom Bertus veel in m'n gedachte, hij was de jongste broer van mijn moeder en ook geboren in Delft. Als enige van de kinderen is hij er altijd blijven wonen. Hij is in 1951 getrouwd met tante Riet, die uit een groot Westlands gezin kwam en ze kregen twee dochters en een zoon. 

Oom Bertus was jarig op 4 mei en ik op 16 mei. In 1986 werd hij ernstig ziek en in december van dat jaar kregen we het trieste bericht dat hij niet meer beter zou worden. In februari 1987 is hij overleden op 59 jarige leeftijd. Het was nu februari 2025 en ben ik 59 en hoop in mei dus 60 te worden. Ik moest er steeds aan denken dat dat oom Bertus niet gegund was, en nu ik zelf 59 ben kijk ik er toch weer op een andere manier tegenaan, daarom was hij wat vaker in mijn gedachten. Vooral ook omdat hij was getrouwd en kinderen en kleinkinderen had met wie hij graag nog wat jaren had willen doorbrengen en zij met hem. Voor mij als bewust alleenstaande ligt dat natuurlijk weer anders. 

Maar zolang ik er ben zullen mijn voorfamilie en andere dierbaren die er niet meer zijn toch een klein beetje blijven voortleven in mijn gedachten zeker, en soms in verhalen en blogjes. Na mij is het klaar, hoewel, die blogjes blijven misschien wel tot in lengte van dagen bewaard. 

De trouwfoto van oom Bertus en tante Riet.

Oom Bertus (links) met zijn zussen Netty (mijn moeder) en Jopie en broer Jan.