Regenbooggemeenschap

Vandaag, 5 juni, is het de Internationale Dag van het Milieu. Het gaat niet goed met het milieu. Klimaatverandering en de politiek die daar weinig aan doet, de bergen plastic in de oceaan, uitstervende diersoorten, illegale houtkap... We worden omringd met milieuproblemen, maar de Verenigde Naties dragen hun steentje aan de oplossing bij door er een dag over te houden. De Internationale Dag van het Milieu moet mensen bewust maken van de problemen, omdat het journaal het blijkbaar niet genoeg doet. 

Juni is het ook Pridemaand, de maand waarin mensen van de regenbooggemeenschap met trots en vreugde vieren dat ze zijn we ze zijn en van wie ze houden. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het lang niet altijd en zeker niet overal. De maand juni is gekozen vanwege de Stonewall opstand in 1969, daar heb ik ooit een column over geschreven voor de radio. Bill Clinton heeft in 1999, dertig jaar na dato in een officiële presidentiële proclamatie verklaard dat vanaf dat moment juni Pridemonth zou worden.

Nu Donald Trump de scepter zwaait worden mensen uit de regenbooggemeenschap in de Verenigde Staten weer teruggebracht naar de tweederangs burgers die hij en zijn kiezers vinden dat ze zijn. Minderwaardig vergeleken met de superieure witte heteroman en in mindere mate met de witte heterovrouw, want in de beleving van extreem rechts zijn vrouwen natuurlijk ondergeschikt aan de man. De, door mij regelmatig aangehaalde, rechtse wind die over de globe waait betekent voor mensen uit de regenbooggemeenschap niet veel goeds. Ik merk, en u dus ook, dat ik de laatste tijd daardoor meer van me laat horen over dit onderwerp, waar ik vroeger niet zo uitgesproken was. In de eerder genoemde column over de Stonewall rellen kunt u lezen:  'Ik ben niet iemand om op de barricade te gaan staan, maar tot het uiterste getergd weet ik niet wat ik zou doen'. Ik laat me de mond niet (meer) snoeren en kom op voor de regenbooggemeenschap nu de zwaar bevochten verworvenheden steeds minder vanzelfsprekend lijken te worden. 

Ook u, of u nou wel of niet tot de regenbooggemeenschap behoort, kunt het verschil maken. Ik zag een commercial gemaakt in het kader van Oslo Pride Month, Als u hier klikt kunt u het zien, het duurt maar twee minuten. Het ontroerde me zeer, nu zitten mijn tranen de laatste tijd erg hoog, maar toch.

Net als vrouwen zijn mensen uit de regenbooggemeenschap altijd op hun hoede, geloof me maar. Altijd in de gaten houden waar je, zeker als het donker is, loopt en vooral ook wie er nog meer lopen. Zelf ga ik, als ik het donkere stuk van de metro naar mijn huis moet lopen, en er loopt een vrouw voor me, altijd aan de ándere kant lopen en ik zorg dat ik haar inhaal zodat ik voor haar loop en ze me kan zien, zodat ze zich niet ongemakkelijk voelt omdat er een man vlak achter haar loopt. Nu ben ik de laatste van wie die dame iets te vrezen heeft, maar dat weet zij niet. Dit is trouwens meteen een tip voor alle mannelijke lezers. En als er in mijn ogen iets te uitgelaten jongemannen lopen ben ik op mijn beurt weer op m'n qui-vive. 

Die ogenschijnlijk kleine onopvallende gebaren in de commercial betekenen veel, regenboogmensen letten van nature al op van alles omdat een blik, een gebaar of een woord van een ander kan betekenen dat jouw zijn niet gewenst is. Zelf heb ik op Paarse Vrijdag in december altijd iets paars aan. Het is de dag voor scholieren en studenten om solidariteit te tonen met de regenbooggemeenschap op hun scholen en universiteiten. Jonge mensen dus, die vaak het kwetsbaarste zijn. Al is er maar één die ziet dat deze bejaarde man een bondgenoot van hen is, is mijn missie al geslaagd. Afgelopen december werkte ik nog en had paarse sneakers en een paars shirt aan waarvan een klein stukje te zien was onder mijn uniform. De dame die de kerstversieringen kwam aanbrengen vroeg of dat was vanwege Paarse Vrijdag. Op mijn bevestiging antwoordde ze: "Wat goed! En als ik het zie zien anderen het vast ook". En zo is het.