Het verhaal van de foto

Onderstaande foto kan ik me nog goed herinneren hij is gemaakt in het oude stadhuis aan de Burgemeester de Monchyplein in Den Haag. Het gebouw heeft vanaf 1953 tot 1995 dienst gedaan en is daarna afgebroken. Het is december 1969 en mijn zus gaat trouwen en ik mocht bruidsjonker zijn. Er werd daarvoor speciaal een kostuumpje gehuurd. U ziet dat ik op de foto een coronacoupe avant la lettre heb, dat kwam omdat er bij het kostuumpje, naast handschoenen, ook een hoge hoed hoorde en die had ik vanzelfsprekend op. Ik lach wel op deze foto, maar ik ben er tevens bezorgd, er moet nog een andere foto bestaan waarop dit beter te zien is. Ik werd door een meneer die alles regelde op die stoel gezet en hij nam me mijn hoed af, etiquette, u begrijpt. Ik protesteerde, want míjn hoed, maar hij verzekerde me dat ik 'm later weer terug zou krijgen. Ik wantrouwde dat zeer ook al legde hij de hoed ergens verderop binnen mijn gezichtsveld. 

Het volgende wat ik me herinner is dat ik met het prille bruidspaar mee in de oude jaren 30 auto moest voor de fotoreportage, ik twijfelde zeer want dit betekende dat ik mijn moeder achter moest laten en ik was nogal een moederskindje. We werden uitgewuifd door alle familie en genodigden, dat was leuk, maar ik had meteen al spijt, heel diep van binnen kan ik dat gevoel nog oproepen. Het zal goed gegaan zijn, ik weet nog vaagjes dat de fotograaf ons in poses plaatste. Er zijn dus foto's waarop ik met het bruidspaar sta, maar die heb ik niet. 

De feestavond werd opgeluisterd met, naar ik meen, iemand op een trekharmonica en tevens voltrok zich daar een voor mij enigszins traumatische gebeurtenis. Toen ik het in mijn hoofd opnieuw beleefde ging ik als vanzelf in een foetushouding liggen. De feestavond werd gegeven in een zalencentrum en in één van de andere zalen werd er ook een bruiloft gevierd, en daar was een bruidsmeisje, gekleed als minibruidje met sluiertje en al. U voelt 'm al aankomen....de beide families waren verrukt van zoveel schattigheid. Het meisje en ik moesten van de 'ach' een 'ooh' roepende volwassenen gearmd door de zaal lopen en ik geloof ook dansen, en ik wilde dat niet!!! Terwijl ik dit verhaal voor u oplepel zit ik met opgetrokken benen heen en weer te schommelen als een soort getraumatiseerde Emmy Kapoek: 'Nee mamalette, ik wil dit niet!' Maar het moest en als vierjarige heb je niet heel veel in te brengen. Afschuwelijk, en ook daar moeten foto's van zijn ergens, maar ook die zijn niet in mijn bezit. 

Ik hoop wel dat mijn mamalette dat beeld goed in zich heeft opgenomen, want dichterbij een huwelijk is het voor mij daarna nooit gekomen. Ik wil niet beweren daardoor, maar het zal er vast aan bijgedragen hebben. Associaties met verstikkende dwang en zo, ik zal Sigmund Freud er es op naslaan.  

Het destijds nieuw stadhuis aan het Burgemeester de Monchyplein.