Geef mij de moed

In 2002 stonden Jenny Arean en Willeke Alberti samen in het theater in de voorstelling 'Klarenbeek En Verbrugge', een titel ontleent aan hun werkelijke achternamen. Twee uitersten, wat ook werd uitvergroot in het programma, maar wat ook tot uiting kwam in de samenwerking. Prachtige nummers werden gebracht waaronder dit lied, oorspronkelijk van Charles Aznavour die het als 'Emmenez Moi' schreef en waar Jurrian van Dongen een heel andere tekst op maakte. Nu ruim twintig jaar later nog steeds akelig actueel. Jenny vond het zelf waarschijnlijk zo'n mooi lied, dat ze in 2005 haar solo theatershow er mee opende. 

Geef Mij De Moed

Nu de wereld genadeloos toont hoe het ons vergaat

Als gemakzucht steeds weer wordt beloond en domheid volstaat

Nu de ene helft z'n leven, z'n geluk en lot

In handen heeft gegeven van Allah of God

En hun profeten

En de andere helft zich richt op status en op geld

En roept: 'Wij zijn verlicht' maar dat wat werkelijk telt

Lijkt vergeten

Nu blijkt op de lange termijn 

Dat oude verweer

Om onverschillig en cynisch te zijn 

Helpt ons niet meer

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

Ik heb een dame bij mij in de straat veel ouder dan ik

Die ons getob en gedoe gadeslaat met spottende blik

Mijn geduld laat veel te wensen over ben ik bang

Maar zij beziet de mensen en hun geldingsdrang

Vol vertrouwen

Ik vroeg haar hoe het kon, dat zij nog altijd die betrokkenheid

en verwondering en sympathie vol kon houden

Ze zei: 'Respect houdt niet op bij de grens

Van één zwak moment

Je negeert of verwaarloost geen mens

Zodra je hem kent'

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

Tot voor kort dacht ik: iedere vrouw die kiest voor een kind

En het aan deze tijd toevertrouwd moet gek zijn of blind

Toen zag ik meisjes spelen op een sombere dag

Hun spel en rituelen schreeuwen en gelach

Zo vol leven

Ik was ooit toch net als zij een meisje in de stad

Stel dat men toen mij en al mijn dromen had

Afgeschreven

Er zal onbegrip zijn en verdriet

Zo lang ik er ben

Maar waarom zou een wonder straks niet

Beginnen bij hen

Geef mij de moed om me niet af te wenden

Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij

Zonder angst voor het onbekende

De trots en de schaamte voorbij

© Jurrian van Dongen, Charles Aznavour, Willeke Alberti, Jenny Arean