In 2002 stonden Jenny Arean en Willeke Alberti samen in het theater in de voorstelling 'Klarenbeek En Verbrugge', een titel ontleent aan hun werkelijke achternamen. Twee uitersten, wat ook werd uitvergroot in het programma, maar wat ook tot uiting kwam in de samenwerking. Prachtige nummers werden gebracht waaronder dit lied, oorspronkelijk van Charles Aznavour die het als 'Emmenez Moi' schreef en waar Jurrian van Dongen een heel andere tekst op maakte. Nu ruim twintig jaar later nog steeds akelig actueel. Jenny vond het zelf waarschijnlijk zo'n mooi lied, dat ze in 2005 haar solo theatershow er mee opende.
Geef Mij De Moed
Nu de wereld genadeloos toont hoe het ons vergaat
Als gemakzucht steeds weer wordt beloond en domheid volstaat
Nu de ene helft z'n leven, z'n geluk en lot
In handen heeft gegeven van Allah of God
En hun profeten
En de andere helft zich richt op status en op geld
En roept: 'Wij zijn verlicht' maar dat wat werkelijk telt
Lijkt vergeten
Nu blijkt op de lange termijn
Dat oude verweer
Om onverschillig en cynisch te zijn
Helpt ons niet meer
Geef mij de moed om me niet af te wenden
Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij
Zonder angst voor het onbekende
De trots en de schaamte voorbij
Ik heb een dame bij mij in de straat veel ouder dan ik
Die ons getob en gedoe gadeslaat met spottende blik
Mijn geduld laat veel te wensen over ben ik bang
Maar zij beziet de mensen en hun geldingsdrang
Vol vertrouwen
Ik vroeg haar hoe het kon, dat zij nog altijd die betrokkenheid
en verwondering en sympathie vol kon houden
Ze zei: 'Respect houdt niet op bij de grens
Van één zwak moment
Je negeert of verwaarloost geen mens
Zodra je hem kent'
Geef mij de moed om me niet af te wenden
Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij
Zonder angst voor het onbekende
De trots en de schaamte voorbij
Tot voor kort dacht ik: iedere vrouw die kiest voor een kind
En het aan deze tijd toevertrouwd moet gek zijn of blind
Toen zag ik meisjes spelen op een sombere dag
Hun spel en rituelen schreeuwen en gelach
Zo vol leven
Ik was ooit toch net als zij een meisje in de stad
Stel dat men toen mij en al mijn dromen had
Afgeschreven
Er zal onbegrip zijn en verdriet
Zo lang ik er ben
Maar waarom zou een wonder straks niet
Beginnen bij hen
Geef mij de moed om me niet af te wenden
Moed om nieuwsgierig te blijven en vrij
Zonder angst voor het onbekende
De trots en de schaamte voorbij
© Jurrian van Dongen, Charles Aznavour, Willeke Alberti, Jenny Arean
Geen opmerkingen:
Een reactie posten