Het verhaal van de foto

Doordat ik nu de hele week als een hoogbejaarde loop vanwege m'n rugklachten (het gaat steeds wel een stukje beter, hoor), moest ik denken aan de jaren dat ik ingeschreven stond bij Elegance Agency als dressman/model. Ik had bij hen ook een opleiding gevolgd om op de juiste manier kleding te showen en zo nu en dan werd ik gevraagd voor iets. Ik bedacht me dat ik nu enkel geschikt zou zijn voor reclames over trapliften, sta-op-stoelen of incontinentiemateriaal. Maar op 5 september 1984 had ik een opdracht voor een boutique in Scheveningen, Divi Divi, die hun kleding wilden laten zien tijdens een modeshow in het Promenadehotel aldaar. 

's Morgens ging ik doorpassen en ik was nog jong, leuk en vooral naïef, en achteraf ben ik, naar de maatstaven van nu, grensoverschrijdend benaderd door de eigenaar van de zaak. Niet dat het bloempje ongewild is geplukt, het bleef bij net iets te ver gaande complimentjes en een hand door m'n haar, ik was toen te bleu om er iets achter te zoeken ook al voelde het wel ongemakkelijk, het was duidelijk niet oké. Ik las wel in mijn dagboek dat ik m'n naam en telefoonnummer heb gegeven, voor eventuele nieuwe opdrachten, waarbij ik gezegd heb dat het wel allemaal via Elegance Agency ging. Hoe argeloos was ik. Ik ben nooit gebeld of mijn moeder heeft het afgewimpeld zonder dat ik het weet, want ik woonde nog thuis. En ik zie het haar zo doen. 

's Avonds dus naar het Promenade hotel voor de modeshow. De kleding hing netjes bij elkaar op volgorde van de rondes. Ik weet nog dat ik bij één ronde vergeten was van broek te wisselen en er pas achter kwam toen ik bijna op moest. Als een gek naar boven gerend en me verkleed, waardoor de modellen voor me langer moesten lopen ('waar blééf je nou?!'), maar het publiek heeft niets gemerkt. Mijn zus zat ook tussen het publiek. 

Ik vond het leuk om te doen, maar ben er niet heel lang mee doorgegaan. Je moet jezelf heel erg promoten en in de kijker spelen en dat ligt helemaal niet in mijn aard, dat jezelf naar voren dringen. De mode najaar 1984 ziet u op de foto waar ik met collegaatje Miranda loop in op elkaar afgestemde kleding. Grijs was duidelijk in én je trui in je broek proppen met een heel dun riempje.