zaterdag 30 november 2019
vrijdag 29 november 2019
Zwarte Vrijdag
Al weken word ik van alle kanten bestookt, via reclame, social media en inbox over 'Black Friday'. Black Friday? Back Friday. Zo wordt de dag na Thanksgiving Day in de Verenigde Staten genoemd die op de vierde donderdag in november wordt gevierd. De vrijdag erna is iedereen er vrij, behalve het winkelpersoneel, die bevinden zich, net zoals hier, aan de onderkant van de arbeidsmarkt, zodat niemand er echt om maalt dat zij die extra vrije dag niet hebben en zich juist de #*$*#* moeten werken om die hele ordeloze troep consumenten te bedienen op de jacht naar koopjes, want traditiegetrouw gaat heel Amerika shoppen.
Waarom worden wij in Nederland dan om de oren geslagen met 'Black Friday'? Het wordt ons ongevraagd door de strot geduwd door...., ja door wie eigenlijk? Sinds enkele jaren vindt een niet heel duidelijke entiteit dat ook wij aan de 'Black Friday' moeten. Wij hebben hier geen Thanksgiving Day, nondeju, en dus ook geen vrije dag op de vrijdag erna. Maar het lijkt met het jaar onontkoombaarder te worden. Het neemt ook lachwekkende vormen aan, er zijn winkels en websites in Nederland die een 'Black Friday-week' hebben. En alsof het al niet debiel genoeg is, is het de maandag erna, ook naar Amerikaans voorbeeld 'Cyber Monday', waar met name webwinkels grote kortingen geven. Flikker toch op, zeg! Het hele infantiele gedoe heeft op mij juist een averechts effect.
Ik heb zo het vermoeden dat de mensen die zich er door laten verleiden dezelfde mensen zijn die ook met Kerstmis willen winkelen, met Pasen en Pinksteren in de file staan om naar Ikea te gaan en wiens leven alle zin zou verliezen als de zondagsrust weer in ere wordt hersteld en de koopzondag tot het verleden gaat behoren. Maar dat is slechts een aanname van mij.
Positief gedacht, aan de andere kant zitten we dus met een groep boreale Nederlanders die een, laten we zeggen, wat ongezonde hechte band hebben met het attributief gebruik van het woord 'zwart', juist in deze tijd waarin ook 'Black Friday' valt. En ineens begrijp ik die onzichtbare entiteit! Het is volgens mij nog maar een kwestie van tijd dat we het in Nederland gaan hebben over Zwarte Vrijdag, zodat deze Nederlanders heel organisch het door hen zo geliefde bijvoeglijk naamwoord kunnen blijven gebruiken, maar zonder dat ze daardoor andere mensen onnodig kwetsen. Langzaam worden we ervoor klaargestoomd dat een niet nader te noemen oude man met schimmel komt te overlijden en wij gaan inzien dat we zo ongelooflijk veel hebben om dankbaar voor te zijn dat we er een dag voor in het leven gaan roepen, laten we zeggen de vierde donderdag in november. We komen bij elkaar, geven elkaar cadeautjes, en benoemen tijdens het diner om beurten waar we dankbaar voor en tevreden over zijn. Om de dag erna, als een stel hyena's de winkelcentra te overspoelen om nog meer te vergaren waar we dan dankbaar en tevreden mee zijn. Dat kan want iedereen heeft die dag vrij, behalve het winkelpersoneel, we moeten niet te veel ineens willen veranderen natuurlijk.
Waarom worden wij in Nederland dan om de oren geslagen met 'Black Friday'? Het wordt ons ongevraagd door de strot geduwd door...., ja door wie eigenlijk? Sinds enkele jaren vindt een niet heel duidelijke entiteit dat ook wij aan de 'Black Friday' moeten. Wij hebben hier geen Thanksgiving Day, nondeju, en dus ook geen vrije dag op de vrijdag erna. Maar het lijkt met het jaar onontkoombaarder te worden. Het neemt ook lachwekkende vormen aan, er zijn winkels en websites in Nederland die een 'Black Friday-week' hebben. En alsof het al niet debiel genoeg is, is het de maandag erna, ook naar Amerikaans voorbeeld 'Cyber Monday', waar met name webwinkels grote kortingen geven. Flikker toch op, zeg! Het hele infantiele gedoe heeft op mij juist een averechts effect.
Ik heb zo het vermoeden dat de mensen die zich er door laten verleiden dezelfde mensen zijn die ook met Kerstmis willen winkelen, met Pasen en Pinksteren in de file staan om naar Ikea te gaan en wiens leven alle zin zou verliezen als de zondagsrust weer in ere wordt hersteld en de koopzondag tot het verleden gaat behoren. Maar dat is slechts een aanname van mij.
Positief gedacht, aan de andere kant zitten we dus met een groep boreale Nederlanders die een, laten we zeggen, wat ongezonde hechte band hebben met het attributief gebruik van het woord 'zwart', juist in deze tijd waarin ook 'Black Friday' valt. En ineens begrijp ik die onzichtbare entiteit! Het is volgens mij nog maar een kwestie van tijd dat we het in Nederland gaan hebben over Zwarte Vrijdag, zodat deze Nederlanders heel organisch het door hen zo geliefde bijvoeglijk naamwoord kunnen blijven gebruiken, maar zonder dat ze daardoor andere mensen onnodig kwetsen. Langzaam worden we ervoor klaargestoomd dat een niet nader te noemen oude man met schimmel komt te overlijden en wij gaan inzien dat we zo ongelooflijk veel hebben om dankbaar voor te zijn dat we er een dag voor in het leven gaan roepen, laten we zeggen de vierde donderdag in november. We komen bij elkaar, geven elkaar cadeautjes, en benoemen tijdens het diner om beurten waar we dankbaar voor en tevreden over zijn. Om de dag erna, als een stel hyena's de winkelcentra te overspoelen om nog meer te vergaren waar we dan dankbaar en tevreden mee zijn. Dat kan want iedereen heeft die dag vrij, behalve het winkelpersoneel, we moeten niet te veel ineens willen veranderen natuurlijk.
donderdag 28 november 2019
Toen was geluk... #45
Thuis hadden mijn ouders een granieten aanrecht met in de gootsteen kleine zwart/witte tegeltjes en een koperen afvoerputje. Mijn moeder zette de salontafel opzij een maakte een radslag toen bij een renovatie van de woning eind jaren 70 er een roestvrijstalen aanrecht kwam. Een innige wens van haar in die tijd. Het is iets wat ook allang weer achterhaald is, sterker nog, voor granieten aanrechten met gootstenen van zwart/witte tegeltjes wordt de beurs heden ten dage weer wijd opengetrokken. Het kan verkeren.
Maar waar ik het over wil hebben zijn gootsteenbakjes. In die zwart/wit betegelde gootsteen stond een gootsteenbakje, in mijn herinnering van groen emaille. Toen ik halverwege de jaren tachtig op mezelf ging wonen had ik de jaren tachtig variant ervan aangeschaft, in grijs plastic. Grijs en wit waren de tinten in die dagen. Als beginnend op zichzelf staande kopieer je in eerste instantie de dingen van thuis. Maar ik kan me nu totaal niet meer herinneren waar dat gootsteenbakje nou voor diende. Ik heb zogezegd een Ruttetje wat betreft het nut van gootsteenbakjes.
Wat voor mij het meest voor de hand ligt is dat je er kleine afvaldingetjes in deed. Bij ons thuis en in mijn eerste woning stond de zinken afvalemmer, of zoals wij ze in Den Haag noemde: asemmer, op het balkon, dus om nu voor ieder frummeltje wat weg moest het balkon op te hoeven, daar zou het gootsteenbakje voor hebben kunnen dienen. Wie het nog helder voor de geest staat mag het zeggen.
Maar waar ik het over wil hebben zijn gootsteenbakjes. In die zwart/wit betegelde gootsteen stond een gootsteenbakje, in mijn herinnering van groen emaille. Toen ik halverwege de jaren tachtig op mezelf ging wonen had ik de jaren tachtig variant ervan aangeschaft, in grijs plastic. Grijs en wit waren de tinten in die dagen. Als beginnend op zichzelf staande kopieer je in eerste instantie de dingen van thuis. Maar ik kan me nu totaal niet meer herinneren waar dat gootsteenbakje nou voor diende. Ik heb zogezegd een Ruttetje wat betreft het nut van gootsteenbakjes.
Wat voor mij het meest voor de hand ligt is dat je er kleine afvaldingetjes in deed. Bij ons thuis en in mijn eerste woning stond de zinken afvalemmer, of zoals wij ze in Den Haag noemde: asemmer, op het balkon, dus om nu voor ieder frummeltje wat weg moest het balkon op te hoeven, daar zou het gootsteenbakje voor hebben kunnen dienen. Wie het nog helder voor de geest staat mag het zeggen.
 |
| Zo zag, in een wat nettere vorm, onze gootsteen thuis er uit. |
 |
| Groen emaille gootsteenbakje |
 |
| Jaren tachtig versie van het gootsteenbakje. |
woensdag 27 november 2019
VVD-isms
Die VVD blijft toch een bron van verbazingwekkende arrogantie welke zo verbijsterend is dat het haast weer komisch wordt. Zowel Mark Rutte (premier) als Bert Koenders (destijds minister van Buitenlandse Zaken) kunnen zich niet meer herinneren of zij geïnformeerd zijn door Jeanine Hennis-Plasschaert (destijds minister van Defensie) over de burgerdoden die zijn gevallen in Irak na een Nederlandse luchtaanval. Iedereen met een beetje verstand weet natuurlijk dat er keihard wordt gelogen, het is per slot van rekening de VVD, bij de echte VVD'er zit het liegen en frauderen in het bijna blauwe bloed. Nu heeft Jeanine gemeld dat deze heren wel degelijk op de hoogte waren, zij heeft ze zelfs mondeling er over geïnformeerd. Daarnaast was ook de toenmalige minister van Jusitie Art van der Scheur op de hoogte. Art heeft zoals een goed VVD'er betaamt een hele reeks van incidenten waarvoor hij zich menigmaal heeft moeten verontschuldigen in de Kamer op zijn naam staan waardoor hij uiteindelijk op 26 januari 2017 zijn ontslag heeft aangeboden aan de Koning. Dit alles is na te lezen op de steeds langer wordende lijst op de website Is er een VVD'er opgestapt? waar alle blunderende, liegende en frauderende VVD'ers in kaart zijn en worden gebracht.
Vorige week was daar VVD staatssecretaris van Sociale Zaken Tutje van Ark die een oude wens van rechts wil doordrukken dat uitkeringsgerechtigden een tegenprestatie moeten leveren voor hun uitkering. Ze wil het zelfs in de wet vastleggen. Op zich is er met het idee niet zo veel mis, maar in de praktijk komen de wethouders veel mitsen en maren tegen. Om het nog maar niet te hebben over de toon van dwang die gehanteerd wordt, wij wonen per slot van rekening niet in communistisch China. Daarnaast gaat Tutje, en eigenlijk haar hele rechtse achterban, ervan uit dat bijstandsgerechtigden in den beginne allemaal fraudeurs zijn. Gezien de omgeving waarin zij zelf verkeerd is dat niet zo vreemd gedacht, maar de VVD mentaliteit betreffende frauderen en liegen is niet de maatstaf voor het overgrote deel van de bevolking.
Het is daarom om je op de knieën te slaan van louter jolijt dat nog geen week na Tutje's proefballonnetje naar voren komt dat haar collega VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff bovenop zijn salaris van €115.000 per jaar en de onvermijdelijke toeslagen die daar nog bij komen ook nog €37.000 wachtgeld per jaar ontvangt. Hij heeft er ook recht op, maar andere parlementariërs zien geregeld af van die vergoeding. Zo niet Klaas. "Het is uitgesteld loon, net als pensioen. Daar doe ik ook geen afstand van". We kennen Klaas allemaal als die iets te veel gemediatrainde politicus die onlangs volledig in zak en as zat toen er vanwege de stikstofcrisis is besloten om overdag op snelwegen 100 km te gaan rijden. Ik zag ondanks, of misschien wel dankzij, de mediatraining de tranen bijna in zijn ogen staan.
Leuk detail is dat Klaas in de zomer van 2018 met het idee kwam om mensen in de bijstand te korten tenzij ze bewijzen nuttig te zijn. Mensen met pech, zo vond/vindt hij, moeten wel opgevangen worden, maar gestimuleerd worden direct weer op eigen benen te staan. Hij wilde/wil ze beroven van het bestaansminimum. "Korten is niet zielig, maar juist een prikkel om je best te doen" aldus Klaas. Kortom het aloude neoliberalisme in optima forma, want zelf wél het onderste uit de kan willen onder het mom van 'ik heb er recht op'.
Ieder land krijgt de regering die het verdient, maar ik ben zo benieuwd wie die mensen zijn die zichzelf zo onwaardig inschatten dat ze bij de verkiezingen in 2021 ondanks alles wat we nu weten over het reilen en zeilen van de VVD tóch weer op die partij zullen gaan stemmen.
Vorige week was daar VVD staatssecretaris van Sociale Zaken Tutje van Ark die een oude wens van rechts wil doordrukken dat uitkeringsgerechtigden een tegenprestatie moeten leveren voor hun uitkering. Ze wil het zelfs in de wet vastleggen. Op zich is er met het idee niet zo veel mis, maar in de praktijk komen de wethouders veel mitsen en maren tegen. Om het nog maar niet te hebben over de toon van dwang die gehanteerd wordt, wij wonen per slot van rekening niet in communistisch China. Daarnaast gaat Tutje, en eigenlijk haar hele rechtse achterban, ervan uit dat bijstandsgerechtigden in den beginne allemaal fraudeurs zijn. Gezien de omgeving waarin zij zelf verkeerd is dat niet zo vreemd gedacht, maar de VVD mentaliteit betreffende frauderen en liegen is niet de maatstaf voor het overgrote deel van de bevolking.
Het is daarom om je op de knieën te slaan van louter jolijt dat nog geen week na Tutje's proefballonnetje naar voren komt dat haar collega VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff bovenop zijn salaris van €115.000 per jaar en de onvermijdelijke toeslagen die daar nog bij komen ook nog €37.000 wachtgeld per jaar ontvangt. Hij heeft er ook recht op, maar andere parlementariërs zien geregeld af van die vergoeding. Zo niet Klaas. "Het is uitgesteld loon, net als pensioen. Daar doe ik ook geen afstand van". We kennen Klaas allemaal als die iets te veel gemediatrainde politicus die onlangs volledig in zak en as zat toen er vanwege de stikstofcrisis is besloten om overdag op snelwegen 100 km te gaan rijden. Ik zag ondanks, of misschien wel dankzij, de mediatraining de tranen bijna in zijn ogen staan.
Leuk detail is dat Klaas in de zomer van 2018 met het idee kwam om mensen in de bijstand te korten tenzij ze bewijzen nuttig te zijn. Mensen met pech, zo vond/vindt hij, moeten wel opgevangen worden, maar gestimuleerd worden direct weer op eigen benen te staan. Hij wilde/wil ze beroven van het bestaansminimum. "Korten is niet zielig, maar juist een prikkel om je best te doen" aldus Klaas. Kortom het aloude neoliberalisme in optima forma, want zelf wél het onderste uit de kan willen onder het mom van 'ik heb er recht op'.
Ieder land krijgt de regering die het verdient, maar ik ben zo benieuwd wie die mensen zijn die zichzelf zo onwaardig inschatten dat ze bij de verkiezingen in 2021 ondanks alles wat we nu weten over het reilen en zeilen van de VVD tóch weer op die partij zullen gaan stemmen.
dinsdag 26 november 2019
Vlinder in de winter
Faceboekvriend en artistieke duizendpoot Jan-Simon Minkema heeft in 1997 een cd uitgebracht waarop collega acteurs en actrices met wie hij heeft gewerkt een aantal van zijn gedichten voorlezen. Bij het opruimen van zijn zolder kwam hij nog twee doosjes tegen en vroeg wie er misschien interesse in had. U begrijpt dat ik wel belangstelling had. Ik heb de boeken van Jan-Simon waarin zijn gedichten staan en vind ze prachtig. Op de cd zijn het niet de minsten die ze voordragen, naast dat hijzelf de cd opent en afsluit komen de stemmen van o.a. Sjoukje Hooymaayer, Ellen Vogel, Liesbeth List en Marnix Kappers voorbij.
De gedichten zijn niet zomaar lukraak op de cd gezet, er zit een duidelijke lijn in. Sommige zijn gevoelig, diep en intens, anderen weer met humor of een twist, zoals 'Marlene drinkt koffie' ongeëvenaard verteld door Sjoukje Hooymaayer. En hoe heerlijk is het om die karakteristieke stem van Ellen Vogel te horen in het gedicht over Vincent van Gogh. Samen met Ine Kuhr brengt Jan-Simon het gedicht 'Verschillen' een vrolijk verhaal over een jongen en een meisje die zo heel verschillend zijn, maar elkaar toch aantrekken. En noem je dat bij het voordragen van een gedicht eigenlijk ook een duet? Een gedichtenduet?
Bij het beluisteren van de cd was ik weer tot tranen toe geroerd door het gedicht 'Er is een land'. Het wordt voorgelezen door Karla Wildschut. Jan-Simon had het mij gestuurd toen mijn moeder overleden was:
De gedichten zijn niet zomaar lukraak op de cd gezet, er zit een duidelijke lijn in. Sommige zijn gevoelig, diep en intens, anderen weer met humor of een twist, zoals 'Marlene drinkt koffie' ongeëvenaard verteld door Sjoukje Hooymaayer. En hoe heerlijk is het om die karakteristieke stem van Ellen Vogel te horen in het gedicht over Vincent van Gogh. Samen met Ine Kuhr brengt Jan-Simon het gedicht 'Verschillen' een vrolijk verhaal over een jongen en een meisje die zo heel verschillend zijn, maar elkaar toch aantrekken. En noem je dat bij het voordragen van een gedicht eigenlijk ook een duet? Een gedichtenduet?
Bij het beluisteren van de cd was ik weer tot tranen toe geroerd door het gedicht 'Er is een land'. Het wordt voorgelezen door Karla Wildschut. Jan-Simon had het mij gestuurd toen mijn moeder overleden was:
Er Is Een Land
Er is een land waar mensen heen gaan,
als ze heengaan.
Een land voorbij de ziekte en de pijn.
Er is een land waar mensen niet alleen staan.
Een land waar wij voor eeuwig samen zijn.
Er is een land waar mensen heen gaan,
als ze heengaan.
Een land vol liefde, vreugde en geluk.
Er is een land waar zelfs de jaren stil staan.
Een land waar ik weer bloemen voor u pluk.
Er is een land waar mensen heen gaan,
als ze heengaan.
Een land voorbij de dood, voorbij het zwart.
Er is een land waar onze liefsten voortbestaan.
Dat dragen wij allen in ons hart.
© Jan-Simon Minkema
En Jan-Simon is nog steeds bezig met van alles, zijn woonkunst, teksten schrijven, op de laatste cd van Lenny Kuhr staat een liedtekst van zijn hand en onlangs is er een nieuwe dichtbundel uitgekomen 'Logement' waarin hij samen met Rick van der Made de gedichten die zij aan elkaar schreven hebben gebundeld.
maandag 25 november 2019
Joke
December 1996. Joke gaat naar V&D Rotterdam om aldaar een cd te kopen van Frank Affolter die daar optreedt en/of signeert. Frank Affolter is de broer van Heddy Lester, die in 1977 voor Nederland aan het Eurovisie Songfestival meedeed met het door Frank en Wim Hogenkamp geschreven 'De Mallemolen'. Frank deed en doet heel veel, naast een bescheiden oeuvre als zanger heeft hij veel samengewerkt met zijn zus, componeerde voor film en tv en maakte verschillende voorstellingen in het theater.
In 1996 komt zijn eerste, en tot nog toe enige, solo-cd uit: 'Hold On'. Om die te promoten is hij op 22 december 1996 bij V&D in Rotterdam. Joke heeft een recensie over die cd gelezen en besluit deze aan te schaffen met een handtekening van de zanger zelf. Frank schrijft: 'Voor Joke. Heel veel goeds in 1997 ontzettend veel plezier met 'Hold On', Liefs en tot gauw'.
November 2019. Drieëntwintig jaar later loopt een man van middelbare leeftijd, maar nog goed ter been, een kringloopwinkel binnen op zoek naar vervanging voor een pas gesneuvelde koffievoorraadpot van Claire Wilson's Country Kitchen. Hij heeft geen succes, maar ziet een vak met cd's staan en gaat daar even doorheen en merkt een cd op van Frank Affolter. De hit 'The Way To Love' staat er op die hij nog kent uit z'n jeugd. Bovendien is de cd gesigneerd door Frank voor een zekere Joke en zit er een van een datum voorziene recensie van de cd bij. De man besluit de cd aan te schaffen, te genieten van de muziek en er een blogje over te schrijven, waarbij de grootste vraag is: Waarom heeft Joke die ooit zo felbegeerde cd, met handtekening nota bene, aan de kringloopwinkel weggegeven? Of is Joke niet meer onder ons en hebben haar naasten bij het opruimen van haar spulletjes dit kostbare kleinood niet als zodanig herkend?
In 1996 komt zijn eerste, en tot nog toe enige, solo-cd uit: 'Hold On'. Om die te promoten is hij op 22 december 1996 bij V&D in Rotterdam. Joke heeft een recensie over die cd gelezen en besluit deze aan te schaffen met een handtekening van de zanger zelf. Frank schrijft: 'Voor Joke. Heel veel goeds in 1997 ontzettend veel plezier met 'Hold On', Liefs en tot gauw'.
November 2019. Drieëntwintig jaar later loopt een man van middelbare leeftijd, maar nog goed ter been, een kringloopwinkel binnen op zoek naar vervanging voor een pas gesneuvelde koffievoorraadpot van Claire Wilson's Country Kitchen. Hij heeft geen succes, maar ziet een vak met cd's staan en gaat daar even doorheen en merkt een cd op van Frank Affolter. De hit 'The Way To Love' staat er op die hij nog kent uit z'n jeugd. Bovendien is de cd gesigneerd door Frank voor een zekere Joke en zit er een van een datum voorziene recensie van de cd bij. De man besluit de cd aan te schaffen, te genieten van de muziek en er een blogje over te schrijven, waarbij de grootste vraag is: Waarom heeft Joke die ooit zo felbegeerde cd, met handtekening nota bene, aan de kringloopwinkel weggegeven? Of is Joke niet meer onder ons en hebben haar naasten bij het opruimen van haar spulletjes dit kostbare kleinood niet als zodanig herkend?
zondag 24 november 2019
Al die jaren
De jaren zestig, het beeld dat het toen één grote lange Hair-musical was, waarbij men met bloemen in het haar en gekleed in bonte kleuren blootsvoets zingend, dansend en huppelend door de wei ging, is natuurlijk een vals beeld, maar wel een fijn beeld. Ik betrap me er zelf ook op dat ik het in mijn gedachten ook veel rooskleuriger voorstel dan het werkelijk was. Ik heb die tijd niet bewust meegemaakt, maar de wind van love, peace en happiness die toen waaide is naar alle waarschijnlijkheid wel in mijn systeem terecht gekomen, en beschouw mezelf dan ook als een net iets te laat geboren bloemenkind.
Wie het wel intensief hebben meegemaakt zijn Elly en Rikkert Zuiderveld. Eind jaren zestig begonnen ze als duo op te treden en trouwden in 1968. Ze behoorden tot de hippiecultuur, woonden in een commune en hun liedjes waren maatschappijkritisch. Zo rond 1976 bekeerden ze zich tot het christendom en hun liedjes veranderden mee. In de jaren tachtig werden hun teksten weer meer maatschappijgericht, het eerste album in die stijl heette heel toepasselijk 'Maskers Af'.
Dit lied, uit 1987, is een prachtige terugblik op de jaren zestig, met die nostalgische kijk maar ook dat het allemaal niet zo mooi was als we nu zo graag willen geloven met daarin heel subtiel een stukje geloof.
Wie het wel intensief hebben meegemaakt zijn Elly en Rikkert Zuiderveld. Eind jaren zestig begonnen ze als duo op te treden en trouwden in 1968. Ze behoorden tot de hippiecultuur, woonden in een commune en hun liedjes waren maatschappijkritisch. Zo rond 1976 bekeerden ze zich tot het christendom en hun liedjes veranderden mee. In de jaren tachtig werden hun teksten weer meer maatschappijgericht, het eerste album in die stijl heette heel toepasselijk 'Maskers Af'.
Dit lied, uit 1987, is een prachtige terugblik op de jaren zestig, met die nostalgische kijk maar ook dat het allemaal niet zo mooi was als we nu zo graag willen geloven met daarin heel subtiel een stukje geloof.
Al Die Jaren
Weet je nog van toen van de kruidenthee
It must be twenty years ago today
Sergeant Pepper taught the band to play
En wij speelden mee op gitaar
Oude kleren zo van de rommelmarkt
Bloemen in het haar in het Vondelpark
Zelfgebakken brood en gezonde kwark
En al die tijd was Hij daar
We wilden de hemel bereiken
Een huis dat nooit zou vergaan
Maar ik zie me nog staan
Naar de brokstukken kijken
Nog verder van huis vandaan
Terug naar de natuur op de boerderij
Bij het open vuur in de groene wei
Love is all you need met een joint erbij
En alles gedeeld met elkaar
Telkens weer op reis als een vagebond
Zochten wij naar iets dat ons samenbond
Naar een stille kracht op de achtergrond
En al die tijd was Hij daar
We wilden de hemel bereiken
Een huis dat nooit zou vergaan
Maar ik zie me nog staan
Naar de brokstukken kijken
Nog verder van huis vandaan
Elke nieuwe dag een verovering
Dansend in de tuin van betovering
Niemand had gedacht dat het overging
Maar we bezeerden elkaar
Eén is er geflipt op een paddenstoel
'N ander spoot zich dood in het stadsgewoel
Niemand werd bevrijd van z'n schuldgevoel
En al die tijd was Hij daar
Al die jaren
Bij elkaar
Al die jaren
Was Hij daar
© Rikkert Zuiderveld, Elly Zuiderveld-Nieman
zaterdag 23 november 2019
Moe
Vroeg naar bed, want moe, heel moe. Sla het blogje daarom gewoon een keer over. Mag ik dat doen? Ja, dat mag ik doen.
vrijdag 22 november 2019
Buurvrouw
Ik woon aan de korte kant van het gebouw, met een kleine galerij van vijf woningen. Ik bewoon de laatste woning, en alleen de mensen in de eerste woning wonen er langer dan ik. Ik zeg iedereen vriendelijk gedag, maak een praatje en als het kan helpen we elkaar. Ik ga met niemand echt om, ik bedoel ik kom nergens over de vloer, ik ben wat gereserveerd in die dingen.
Gisteren ging ik in de namiddag sporten en terwijl ik mijn deur sluit zie ik de buurman van de tweede woning net de deur uitstappen bij de buurman van de derde woning. Dat is niet zo vreemd, de bewoners van de eerste drie woningen gaan wat intensiever met elkaar om. We lopen samen op en maken een praatje en ik zie dat hij bedrukt kijkt en een 'het is bijna over' gebaar maakt. Ik denk dat hij het duurzaamwonenproject bedoeld, maar hij praat me bij over de buurvrouw van woning nummer drie. Zij blijkt enige tijd ziek te zijn en de laatste fase te zijn ingegaan, ze is van de week thuis gekomen om daar te sterven. Ik schrik ervan, het is een dame van om en nabij mijn leeftijd en nog niet zo lang geleden heb ik haar nog zien lopen met haar man en hebben we elkaar begroet. Ze hebben haar ziekte bewust niet aan de grote klok willen hangen.
De buurman met wie ik oploop is geraakt door het gebeuren en samen met zijn vrouw koken ze wat extra voor onze buurman, 'want hij zit er helemaal doorheen', zo vertelt hij mij. De verwachting is dat de buurvrouw hooguit dit weekend nog haalt. Hun kinderen zijn ook gekomen. Het is een bericht wat zijn weerslag heeft, ik ben er wat door van m'n stuk gebracht. Zo'n leuke vrouw, twee jaar geleden met de renovatie van de bergingen hadden we als buren even wat meer contact doordat we gezamenlijk de bergingen leeg moesten halen en alles in tijdelijke containers moesten plaatsen en er een hele berg ontstond van alles wat we weg wilden doen naar het grof vuil.
Ik ga sporten en, ik heb het wel eens meer verteld, ik denk in dit soort situaties altijd aan de woorden van mijn tante Stien: 'Pluk de rozen!' Alles is zo relatief. Ik begrijp nu ook waarom zij tijdens de werkzaamheden op vakantie waren. Eenmaal weer terug loop ik wat voorzichtiger langs de woning dan gebruikelijk, en waarom en hoe ik er bij kom weet ik niet, maar ik sla plotseling een kruisje in het voorbij lopen. Of zoiets gepast is of heel raar weet ik ook niet, het ging als vanzelf. Eenmaal binnen vond ik het wel opportuun een kaarsje te branden. Het is een heel onwerkelijk idee dat er twee deuren verder een stervende ligt.
Buurman van huis twee heeft de werkmannen ingelicht over wat er gaande is in huis drie. Ze zijn nu de stellingen van de lanai's aan het afbreken en dus hebben ze niet de radio aanstaan en doen ze het zo geruisloos als mogelijk.
Gisteren ging ik in de namiddag sporten en terwijl ik mijn deur sluit zie ik de buurman van de tweede woning net de deur uitstappen bij de buurman van de derde woning. Dat is niet zo vreemd, de bewoners van de eerste drie woningen gaan wat intensiever met elkaar om. We lopen samen op en maken een praatje en ik zie dat hij bedrukt kijkt en een 'het is bijna over' gebaar maakt. Ik denk dat hij het duurzaamwonenproject bedoeld, maar hij praat me bij over de buurvrouw van woning nummer drie. Zij blijkt enige tijd ziek te zijn en de laatste fase te zijn ingegaan, ze is van de week thuis gekomen om daar te sterven. Ik schrik ervan, het is een dame van om en nabij mijn leeftijd en nog niet zo lang geleden heb ik haar nog zien lopen met haar man en hebben we elkaar begroet. Ze hebben haar ziekte bewust niet aan de grote klok willen hangen.
De buurman met wie ik oploop is geraakt door het gebeuren en samen met zijn vrouw koken ze wat extra voor onze buurman, 'want hij zit er helemaal doorheen', zo vertelt hij mij. De verwachting is dat de buurvrouw hooguit dit weekend nog haalt. Hun kinderen zijn ook gekomen. Het is een bericht wat zijn weerslag heeft, ik ben er wat door van m'n stuk gebracht. Zo'n leuke vrouw, twee jaar geleden met de renovatie van de bergingen hadden we als buren even wat meer contact doordat we gezamenlijk de bergingen leeg moesten halen en alles in tijdelijke containers moesten plaatsen en er een hele berg ontstond van alles wat we weg wilden doen naar het grof vuil.
Ik ga sporten en, ik heb het wel eens meer verteld, ik denk in dit soort situaties altijd aan de woorden van mijn tante Stien: 'Pluk de rozen!' Alles is zo relatief. Ik begrijp nu ook waarom zij tijdens de werkzaamheden op vakantie waren. Eenmaal weer terug loop ik wat voorzichtiger langs de woning dan gebruikelijk, en waarom en hoe ik er bij kom weet ik niet, maar ik sla plotseling een kruisje in het voorbij lopen. Of zoiets gepast is of heel raar weet ik ook niet, het ging als vanzelf. Eenmaal binnen vond ik het wel opportuun een kaarsje te branden. Het is een heel onwerkelijk idee dat er twee deuren verder een stervende ligt.
Buurman van huis twee heeft de werkmannen ingelicht over wat er gaande is in huis drie. Ze zijn nu de stellingen van de lanai's aan het afbreken en dus hebben ze niet de radio aanstaan en doen ze het zo geruisloos als mogelijk.
donderdag 21 november 2019
Time goes by
Vroeger, ja vroeger werden er dingen gemaakt die een leven lang mee gingen. Een klok bijvoorbeeld, die tikte nog door lang nadat jouw tikkertje het al had opgegeven. Hoe anders is dat nu: de consumptiemaatschappij! Mijn, destijds best dure, keukenklok had er geen zin meer in, zodat ik er afscheid van heb moeten nemen. Maar omdat ik als ik in de keuken bezig was steeds naar die lege plek keek voor de tijd, was er de noodzaak om een nieuwe klok aan te schaffen.
Daarvoor heb ik mij naar Woonstore begeven, een onderneming die niet zonder risico's is. Het is een geweldige winkel met eigenlijk allemaal kleine winkeltjes waarin alles te vinden is op het gebied van woninginrichting. Het risico zit 'm daarin dat als ik er rondloop altijd vind dat mijn eigen inrichting stom is, maar vanwege de vele prikkels die ik daar ervaar ook niet zo goed weet welke stijl ik dan zou willen want er is zo ongelooflijk veel te zien. Ik weet ook wel dat die gedachte betreffende mijn eigen woning niet terecht is, maar er is toch altijd een moment als ik er loop dat die overtuiging door mijn hoofd schiet. Eenmaal thuis ben ik intens tevreden met hoe ik woon, hoor. In de loop der jaren hebben al heel wat items van Woonstore de weg naar mijn woning gevonden. En samen met de spulletjes die ik via grootouders en mijn eigen vader en moeder in m'n bezit heb gekregen en die voor mij veel gevoelswaarde hebben voelt m'n huis echt aan als een thuis.
Een klok heb ik er vanzelfsprekend kunnen vinden, ik heb er zelfs een complementerend sierbord in jaren zestig stijl bij gekocht en een vaas. Het is haast niet mogelijk om er weg te gaan zonder iets te kopen. Ter zelfbescherming kom ik er dan ook mondjesmaat.
Een andere ontwikkeling die ik u niet wil onthouden, is dat er een soort eindinspectie is geweest van het hele duurzaamwonenproject. Spontaan ook, ik stond net op het punt om weg te gaan. Toen ik begon over het fluffeltje in het raam en dat er een nieuw raam in zou moeten, keek hij er naar en sprak de bevrijdende woorden: "Wat een onzin!" Mijn woorden! Ik drukte de man aan mijn hart en deelde hem mee dat het voor mij ook niet hoeft, maar dat de uitvoerder het per se wil. "Nergens voor nodig" benadrukte hij nog eens. "Als u het niet nodig vindt, dan laten we het gewoon zo, hoor". Nou voor mij hoeft het inderdaad niet, maar ik juich nog niet te vroeg, want die uitvoerder is het type man die 'nee' niet als een antwoord accepteert. Het enige wat nog niet gedaan is zijn mijn buiten- en meterkastdeur, die moeten nog geverfd, maar dat schijnt nog te gebeuren. Ook het mysterie van de andere omvormer van de zonnepanelen is opgelost, ik sprak de man die het installeerde. Het werkt en er staat al wat opgeslagen zelfs. Het is zo dat de meter achteruit gaat draaien als er van de opgewekte zonne-energie gebruikt wordt. Dat ik dit allemaal nog mag meemaken.
Daarvoor heb ik mij naar Woonstore begeven, een onderneming die niet zonder risico's is. Het is een geweldige winkel met eigenlijk allemaal kleine winkeltjes waarin alles te vinden is op het gebied van woninginrichting. Het risico zit 'm daarin dat als ik er rondloop altijd vind dat mijn eigen inrichting stom is, maar vanwege de vele prikkels die ik daar ervaar ook niet zo goed weet welke stijl ik dan zou willen want er is zo ongelooflijk veel te zien. Ik weet ook wel dat die gedachte betreffende mijn eigen woning niet terecht is, maar er is toch altijd een moment als ik er loop dat die overtuiging door mijn hoofd schiet. Eenmaal thuis ben ik intens tevreden met hoe ik woon, hoor. In de loop der jaren hebben al heel wat items van Woonstore de weg naar mijn woning gevonden. En samen met de spulletjes die ik via grootouders en mijn eigen vader en moeder in m'n bezit heb gekregen en die voor mij veel gevoelswaarde hebben voelt m'n huis echt aan als een thuis.
Een klok heb ik er vanzelfsprekend kunnen vinden, ik heb er zelfs een complementerend sierbord in jaren zestig stijl bij gekocht en een vaas. Het is haast niet mogelijk om er weg te gaan zonder iets te kopen. Ter zelfbescherming kom ik er dan ook mondjesmaat.
Een andere ontwikkeling die ik u niet wil onthouden, is dat er een soort eindinspectie is geweest van het hele duurzaamwonenproject. Spontaan ook, ik stond net op het punt om weg te gaan. Toen ik begon over het fluffeltje in het raam en dat er een nieuw raam in zou moeten, keek hij er naar en sprak de bevrijdende woorden: "Wat een onzin!" Mijn woorden! Ik drukte de man aan mijn hart en deelde hem mee dat het voor mij ook niet hoeft, maar dat de uitvoerder het per se wil. "Nergens voor nodig" benadrukte hij nog eens. "Als u het niet nodig vindt, dan laten we het gewoon zo, hoor". Nou voor mij hoeft het inderdaad niet, maar ik juich nog niet te vroeg, want die uitvoerder is het type man die 'nee' niet als een antwoord accepteert. Het enige wat nog niet gedaan is zijn mijn buiten- en meterkastdeur, die moeten nog geverfd, maar dat schijnt nog te gebeuren. Ook het mysterie van de andere omvormer van de zonnepanelen is opgelost, ik sprak de man die het installeerde. Het werkt en er staat al wat opgeslagen zelfs. Het is zo dat de meter achteruit gaat draaien als er van de opgewekte zonne-energie gebruikt wordt. Dat ik dit allemaal nog mag meemaken.
 |
| De nieuwe keukenklok. |
woensdag 20 november 2019
dinsdag 19 november 2019
Science fiction
Langzaam maar zeker wordt mijn woning de 21e eeuw in geduwd. Na de mengkraan wat voor mijn huishouden een nouveauté is, heb ik nu dankzij vriendin Talitha de mogelijkheid om met één druk op de knop al mijn lampen in de kamer en keuken aan te doen. Zelf zit zij al een stuk in de 22e eeuw, zij kan vanuit de hele wereld haar lampen op afstand aan en uit doen of zelfs programmeren. Ik ben iemand die nooit de eerste is met dat soort dingen, ik hobbel er altijd wat achteraan, dus nu zij vanaf de bank bij mij haar lampen thuis bediend, heb ik haar 'één-druk-op-de-knop'-possibiliteit gekregen. Een 21e eeuws mensch kan niet zonder!
Sinds gisteren zag ik dat ook mijn zonnepanelen zijn aangesloten. Ik moest dat doorgeven aan de energiemaatschappij. In het antwoord wat ik daarop terug kreeg stond vermeld dat zij beoordelen of mijn huidige hoofdmeter geschikt is om dat allemaal te kunnen registreren, zo niet dan nemen ze contact met me op en wordt deze gratis vervangen. Ik heb dan meteen het sterke vermoeden dat uitgerekend míjn meter niet geschikt zal zijn. Maar goed we wachten af. Mijn lichte vorm van autisme wordt wel aangewakkerd door het feit dat de omvormer in mijn meterkast waar de zonnepanelen op aangesloten zijn, niet lijkt op de omvormer die wordt besproken in de informatie die ik heb gekregen. Daarin wordt gerept over groene, oranje en rode lampjes die er niet op zitten, maar die dien je wel in de gaten te houden om alles goed te laten verlopen. De ventilatieroosters in de ramen zijn ook al anders dan aangeven. Je zou ze makkelijk kunnen losmaken om schoon te maken. Denk opnieuw. Dat geldt voor de afgebeelde roosters, niet voor die er uiteindelijk in zitten. Ik kan daar erg slecht tegen, de Sheldon Cooper in me wordt dan wakker. En dan heb ik het nog niet eens over dat ene knopje op de videofoon waarvan niemand weet waar ie voor dient.
Als mijn lagere school zelf naar alle mogelijkheden van nu zou kijken zou ie het allemaal niet kunnen geloven. Science fiction, zou ie het vinden. De computer waarop dit wordtgeschreven getikt en alles wat je daarmee kunt, de mogelijkheden van de televisie waarvan ik het stopzetten van programma's of het terugkijken nog steeds de uitvinding van de eeuw vind. In plaats van toen één singletje per maand kopen, heb ik nu meer muziek dan ik ooit had kunnen dromen. Ik weet wel dat ik toen dacht: Wat moeten ze nu nog uitvinden? Alles is er al. En dat denk ik nu ook weer, maar eigenlijk weet ik wel beter. De veranderingen volgen elkaar sneller op dan ooit tevoren.
Sinds gisteren zag ik dat ook mijn zonnepanelen zijn aangesloten. Ik moest dat doorgeven aan de energiemaatschappij. In het antwoord wat ik daarop terug kreeg stond vermeld dat zij beoordelen of mijn huidige hoofdmeter geschikt is om dat allemaal te kunnen registreren, zo niet dan nemen ze contact met me op en wordt deze gratis vervangen. Ik heb dan meteen het sterke vermoeden dat uitgerekend míjn meter niet geschikt zal zijn. Maar goed we wachten af. Mijn lichte vorm van autisme wordt wel aangewakkerd door het feit dat de omvormer in mijn meterkast waar de zonnepanelen op aangesloten zijn, niet lijkt op de omvormer die wordt besproken in de informatie die ik heb gekregen. Daarin wordt gerept over groene, oranje en rode lampjes die er niet op zitten, maar die dien je wel in de gaten te houden om alles goed te laten verlopen. De ventilatieroosters in de ramen zijn ook al anders dan aangeven. Je zou ze makkelijk kunnen losmaken om schoon te maken. Denk opnieuw. Dat geldt voor de afgebeelde roosters, niet voor die er uiteindelijk in zitten. Ik kan daar erg slecht tegen, de Sheldon Cooper in me wordt dan wakker. En dan heb ik het nog niet eens over dat ene knopje op de videofoon waarvan niemand weet waar ie voor dient.
Als mijn lagere school zelf naar alle mogelijkheden van nu zou kijken zou ie het allemaal niet kunnen geloven. Science fiction, zou ie het vinden. De computer waarop dit wordt
maandag 18 november 2019
List, Shaffy & Piaf
Als je in het repertoire van Liesbeth List, Ramses Shaffy en Édith Piaf mag duiken om er een voorstelling mee te maken ben je een bevoorrecht mens, en afgelopen zaterdag zag ik vijf van die bevoorrechte mensen: Renée van Wegberg, Job Greuter, Billy Maluw, Berry Janssen en André van Damme. Naar een idee van theaterproducent Hans Cornelissen is deze voorstelling tot stand gekomen. Renée heeft Liesbeth List gespeeld in de theatervoorstelling over haar leven waarvoor ze terecht werd onderscheiden met een Musical Award. Billy Maluw is van deze voorstelling de muzikaal leider, speelt mee in de band en zingt een aantal nummers waaronder het magistrale 'Pastorale' en een heel enthousiaste versie van het Ramses-lied 'Marije'.
In het begin zingt Renée één van Liesbeth's eerste nummers 'In Oktober', en dat doet ze aanvankelijk met haar 'Liesbeth-stem', maar na één couplet zegt ze: "Herkent u het timbre?" Ze verhaalt over haar geweldige ervaring met de rol in de musical, maar deelt mee dat ze in deze voorstelling de nummers als Renée zal gaan zingen. En dat is ook goed, Liesbeth was een rol, en zonder pruik, make-up en alles wat haar Liesbeth maakte klinkt het ineens best gek om Liesbeth te horen maar niet te zien. Buiten dat heeft ze een dijk van een stem die gehoord mag worden. Er wordt gewisseld tussen nummers van Liesbeth, Ramses en Édith, zoals er ook wordt gewisseld in Nederlands, Frans en Engels, soms in hetzelfde lied, en het klopt allemaal.
In het begin zingt Renée één van Liesbeth's eerste nummers 'In Oktober', en dat doet ze aanvankelijk met haar 'Liesbeth-stem', maar na één couplet zegt ze: "Herkent u het timbre?" Ze verhaalt over haar geweldige ervaring met de rol in de musical, maar deelt mee dat ze in deze voorstelling de nummers als Renée zal gaan zingen. En dat is ook goed, Liesbeth was een rol, en zonder pruik, make-up en alles wat haar Liesbeth maakte klinkt het ineens best gek om Liesbeth te horen maar niet te zien. Buiten dat heeft ze een dijk van een stem die gehoord mag worden. Er wordt gewisseld tussen nummers van Liesbeth, Ramses en Édith, zoals er ook wordt gewisseld in Nederlands, Frans en Engels, soms in hetzelfde lied, en het klopt allemaal.
Ik heb zelfs een openbaring mogen ervaren. Eén van mijn favoriete nummers van Liesbeth is 'De Sneeuwkoningin', zelf zong Liesbeth het niet meer, maar in de musical zat het wel en ik hoopte dat ook nu dit lied gebracht zou gaan worden. En jawel, maar van te voren vertelde Renée dat het door Lennaert Nijgh als tweeluik is geschreven met 'Pastorale'. Ik had geen idee! Om dit aanschouwelijk te maken werd het gebracht met 'Pastorale' er naadloos achteraan. En het kwartje viel. Die Lennaert, hij had wel meer van dit soort dingen zo heeft hij bijvoorbeeld het lied 'Zonder Vrienden Kan Ik Niet' van Boudewijn de Groot als acrostichon geschreven.
Toen het doek open ging zag ik hem zitten met z'n cello en ik dacht: Daar istie weer. En even later toen hij zich voorstelde aan het publiek zei hij het zelf ook: 'Ja, daar istie weer!' Ik heb het over Job Greuter die ik heb gezien in de showcases van Codarts, de theateropleiding in Rotterdam, en teruglezend in mijn blogs viel hij me toen al op. Als stagiair heeft hij meegewerkt aan de musical 'Liesbeth', en toen Hans graag een nieuw jong talent in deze productie wilde contracteren kwam Renée met hem aan. Ik vind dat je zuinig moet omspringen met de term multitalent, maar Job verdient dat predicaat ten zeerste. Allereerst bespeelt hij naast de cello verschillende andere instrumenten en daarnaast zingt hij niet zomaar een lied, hij wordt het lied. Zelfs het nummer 'Sammy', wat in de loop van de tijd een beetje een stoplap is geworden, geeft hij met zijn tekstbehandeling en interpretatie een heel nieuwe lading mee, waardoor het weer fris klinkt alsof het gisteren is geschreven. Ronduit adembenemend is zijn versie van het Jacques Brel lied 'Amsterdam', waarop hij zichzelf begeleid op zijn cello, heel intens gebracht, we liepen even met de zeemannen mee door het Amsterdam uit de tijd van Jacques.
Deze vijf mensen brachten ons, het publiek, een geweldige avond met natuurlijk fantastisch repertoire. Ze hadden er zelf ook veel plezier in en dat slaat over op de zaal. Erg leuk gevonden was de omgekeerde versie van 'Baby It's Cold Outside' en wat bracht Renée een prachtige uitvoering van Liesbeth's lijflied 'Heb Het Leven Lief'. En toch, als ik deze jonge mensen zo heerlijk bezig zie met deze nummers denk ik aan Liesbeth, die ik een aantal keer zelf heb zien optreden. Die ook ooit als jong meisje op het toneel stond om deze en andere liedjes te zingen, maar die nu vanwege haar ziekte (alzheimer) in een verzorgingshuis woont en bijna niemand meer herkend.
Aan de andere kant vind ik het ook weer geweldig mooi dat jonge artiesten het overnemen. Dat ze de kwaliteit signaleren en deze tijdloze nummers blijven brengen en doorgeven aan nieuwe generaties als eerbetoon en schatplichtig aan de makers en eerste vertolkers van dit weergaloze repertoire.
Toen het doek open ging zag ik hem zitten met z'n cello en ik dacht: Daar istie weer. En even later toen hij zich voorstelde aan het publiek zei hij het zelf ook: 'Ja, daar istie weer!' Ik heb het over Job Greuter die ik heb gezien in de showcases van Codarts, de theateropleiding in Rotterdam, en teruglezend in mijn blogs viel hij me toen al op. Als stagiair heeft hij meegewerkt aan de musical 'Liesbeth', en toen Hans graag een nieuw jong talent in deze productie wilde contracteren kwam Renée met hem aan. Ik vind dat je zuinig moet omspringen met de term multitalent, maar Job verdient dat predicaat ten zeerste. Allereerst bespeelt hij naast de cello verschillende andere instrumenten en daarnaast zingt hij niet zomaar een lied, hij wordt het lied. Zelfs het nummer 'Sammy', wat in de loop van de tijd een beetje een stoplap is geworden, geeft hij met zijn tekstbehandeling en interpretatie een heel nieuwe lading mee, waardoor het weer fris klinkt alsof het gisteren is geschreven. Ronduit adembenemend is zijn versie van het Jacques Brel lied 'Amsterdam', waarop hij zichzelf begeleid op zijn cello, heel intens gebracht, we liepen even met de zeemannen mee door het Amsterdam uit de tijd van Jacques.
Deze vijf mensen brachten ons, het publiek, een geweldige avond met natuurlijk fantastisch repertoire. Ze hadden er zelf ook veel plezier in en dat slaat over op de zaal. Erg leuk gevonden was de omgekeerde versie van 'Baby It's Cold Outside' en wat bracht Renée een prachtige uitvoering van Liesbeth's lijflied 'Heb Het Leven Lief'. En toch, als ik deze jonge mensen zo heerlijk bezig zie met deze nummers denk ik aan Liesbeth, die ik een aantal keer zelf heb zien optreden. Die ook ooit als jong meisje op het toneel stond om deze en andere liedjes te zingen, maar die nu vanwege haar ziekte (alzheimer) in een verzorgingshuis woont en bijna niemand meer herkend.
Aan de andere kant vind ik het ook weer geweldig mooi dat jonge artiesten het overnemen. Dat ze de kwaliteit signaleren en deze tijdloze nummers blijven brengen en doorgeven aan nieuwe generaties als eerbetoon en schatplichtig aan de makers en eerste vertolkers van dit weergaloze repertoire.
 |
| Renée van Wegberg. |
 |
| Job Greuter. |
 |
| André van Damme, Billy Maluw, Renée van Wegberg, Berry Janssen en Job Greuter. |
zondag 17 november 2019
De moeder van 't grote gezin
Pas gaandeweg haar carrière leerde Conny Stuart, die als zangeres van het Franse chanson begon, dat ze komische kwaliteiten had. Eerst bij Wim Sonneveld en later bij de musicals van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. Dit hilarisch leuke lied is geschreven door Jelle de Vries en Guus Vleugel.
De Moeder Van 'T Grote Gezin
Bij 't krieken van de dageraad
Wanneer het klokje zeven slaat
Wie staat er dan al naast haar bed
Met zere voeten op 't karpet
De moeder, ja de moeder
Wie poetst de bel en zuigt het stof
Al staan haar ogen nog zo dof
Wie boent het gotische dressoir
Al zijn haar ogen nog zo zwaar
De moeder, ja de moeder
Wie staat er nog met achtendertig twee
Te stampen in de aardappelpuree
En valt dan van haar zelven bij Jamin
De moeder, de moeder van 't grote gezin
Wie spaart de smeerkaas uit haar mond
Die zij toch zelf zo lekker vond
En eet alreeds bij het ontbijt
Een boterham met tevredenheid
De moeder, ja de moeder
Wie zegt er: 'Jongens eet maar flink'
En leest professor Waterink
En merkt bij bladzij honderdacht
Dat zij er weer één bij verwacht
De moeder, ja de moeder
Wie sleept zich 's avonds voor 't plezier van pa
Naar een film van Gina Lolobrigida
Wie slaapt er al voor de pauze in
De moeder, de moeder van 't grote gezin
Wie legt er 's zaterdags een dweil
Onder de grote keukenteil
Wie stopt er dan haar kinderschat
Voltallig in het hete bad
De moeder, ja de moeder
Wie neemt de kinders in haar greep
En boent ze schoon met groene zeep
Wie helpt er dan nog effe vlug
Om pa te sponsen op zijn rug
Ja heren, de moeder, ja de moeder
Wie stapt er dan het laatst in het nat
Wanneer het water koud is in het bad
Wie heeft er kippenvel tot aan haar kin
De moeder, de moeder van 't grote gezin
Maar eens per jaar op moederdag
Wordt zij verwend met blij gelach
Dan neemt zij lekker haar gemak
Met koffie en met spritsgebak
Ze is zo blij met de cadeaus
Die ieder van haar kinderen koos
(O is dat allemaal voor mij)
Zij kan zo dolgelukkig zijn
Met een glaasje Spaanse zoete witte wijn
(Van één vijfennegentig)
Die moeder, o die moeder
Wie zegt er dan: 'O jongens da's te veel'
Wie krijgt er van de zenuwen zo'n keel
Wie stort er dan voor zeven weken in
De moeder, de moeder van 't grote gezin
© Jelle de Vries, Guus Vleugel, Conny Stuart
zaterdag 16 november 2019
Geouweteringhoer
Na een week als deze kan die opwarming van de aarde niet snel genoeg gaan, zodat ons Madurodamlandje onder water komt te liggen en van de aardbodem verdwijnt en en passant alle zwarte- en roetveegschmink van gezichten wordt gespoeld en men tegelijkertijd denkt: kónden we nog maar honderd kilometer per uur rijden. Want godnondeju, wat, op z'n Rotterdams gezegd, een geouweteringhoer over niks.
Die hele discussie over Zwarte Piet en/of roetveegpiet, als onbeduidend miniland benadruk je toch je eigen onbenulligheid door er zo met gestrekt been in te blijven gaan. Zo was er deze week een éénhersencellige die een rechtszaak aanspande tegen de gemeente Apeldoorn omdat hij de intocht met roetveegpieten vergelijkbaar achtte met genocide. Daarnaast was er een verstandelijk beperkte die dreigde zichzelf te wilde opblazen om op die manier op te komen voor de sinterklaastraditie zoals die in zijn ogen zou moeten zijn. Hij stond zich erop voor dat hij de eerste witte mens in de geschiedenis was die zo'n actie zou ondernemen. U ziet ze zijn fel, maar niet de felste lampjes uit de doos. Dat merk ik, naast deze twee parels, ook als ik zonder dat ik er bewust naar zoek tóch steeds weer discussies onder ogen krijg waarbij de voorstanders van de wat zij noemen 'Nederlandse tradities' de Nederlandse taal niet erg machtig zijn. Er was zelfs een groepje met een soort Zwarte Piet uit een Stephen King verhaal die het voor elkaar kreeg om een spelfout te maken in de vijf woorden tellende slogan op hun T-shirt (zie de foto onderaan de blog). Vandaag is de intocht in heel veel steden in Nederland. Ik houd mijn hart vast.
Tussendoor nog een Minister President met steeds terugkerend geheugenverlies, zo wist hij deze keer niet meer of men hem had ingelicht over zeventig doden door een Nederlands bombardement in Irak. En maakte heel Tokkieriaans Nederland zich druk om de aan necrofilie grenzende seksuele voorkeur van Dreetje Hazes, die nog niet zo heel lang geleden in bepaalde kringen bekend stond als Gaytje Hazes, maar dat zal een experimentele fase zijn geweest, en ook daar is niets mis mee. Laat dat kind.
Op de snelwegen gaan we binnenkort overdag honderd kilometer per uur rijden. Een goede beslissing om een steentje bij te dragen aan de stikstofcrisis. Ik vernam dat er een initiatief is genomen om op 1 januari met zoveel mogelijk mensen honderd kilometer per uur te gaan rijden in de derde versnelling met als doel extra uitstoot te genereren. Ik dacht dat ik een bericht van 'De Speld' aan het lezen was, maar het blijkt echt zo te zijn er hebben zich zelfs bijna 100.000 mensen aangemeld. Nog niet bekomen van zoveel laagschedeligheid kwam het volgende nieuws dat boze automobilisten eind van de maand gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag tegen de snelheidsverlaging naar honderd kilometer.
Dat was het moment dat ik dacht: schiet maar op met die opwarming, de mensheid, in ieder geval in Nederland, is wel klaar nu, ze willen er zelfs moedwillig aan bijdragen, dus over en uit. Maar toen zag ik haar, een meisje van, ik denk, zo'n tien jaar oud. Haar opa en oma werden geïnterviewd over geweld tegen homo's. Zonder enige gêne deed opa kond over hoe hij het zo goed kon begrijpen dat twee mannen die hand in hand lopen in elkaar worden geslagen. "Maar als het uw zoon zou zijn?" vroeg de interviewer. "Ook" was zijn antwoord, met de toevoeging "Dan kreeg ie er van mij nog een paar bij". Het ging nog even zo over en weer en ook oma liet haar niet al te genuanceerde mening er over horen, totdat het meisje wat zei: "Ik vind het best wel normaal als twee homo's hand in hand over straat lopen. Daar is helemaal niks mis mee."
Dit meisje geeft mij weer hoop en geloof in de mensheid. Volwassener dan menig volwassene die zich druk maakt om sprookjes- en showbizzfiguren en het feit dat ze omwille van de toekomst van dit meisje en haar generatiegenoten en, godbetert, hun eigen kinderen de snelheid wat moeten aanpassen op de snelwegen. Ondertussen zijn het vaak dezelfde mensen die het aloude Sint Nicolaasfeest (mét Zwarte Piet godverdomme!) te vuur en te zwaard verdedigen voor hun 'kindjes', maar tegelijkertijd zich aanmelden om op 1 januari extra stikstof te gaan produceren in de wereld waar hun 'kindjes' ook in leven.
Mocht u mij binnenkort zien met een pop in mijn armen en duim in m'n mond wiegend op een stoel, begrijpt u dat al die boze mensen die boos zijn om het boos zijn mij teveel zijn geworden.
Die hele discussie over Zwarte Piet en/of roetveegpiet, als onbeduidend miniland benadruk je toch je eigen onbenulligheid door er zo met gestrekt been in te blijven gaan. Zo was er deze week een éénhersencellige die een rechtszaak aanspande tegen de gemeente Apeldoorn omdat hij de intocht met roetveegpieten vergelijkbaar achtte met genocide. Daarnaast was er een verstandelijk beperkte die dreigde zichzelf te wilde opblazen om op die manier op te komen voor de sinterklaastraditie zoals die in zijn ogen zou moeten zijn. Hij stond zich erop voor dat hij de eerste witte mens in de geschiedenis was die zo'n actie zou ondernemen. U ziet ze zijn fel, maar niet de felste lampjes uit de doos. Dat merk ik, naast deze twee parels, ook als ik zonder dat ik er bewust naar zoek tóch steeds weer discussies onder ogen krijg waarbij de voorstanders van de wat zij noemen 'Nederlandse tradities' de Nederlandse taal niet erg machtig zijn. Er was zelfs een groepje met een soort Zwarte Piet uit een Stephen King verhaal die het voor elkaar kreeg om een spelfout te maken in de vijf woorden tellende slogan op hun T-shirt (zie de foto onderaan de blog). Vandaag is de intocht in heel veel steden in Nederland. Ik houd mijn hart vast.
Tussendoor nog een Minister President met steeds terugkerend geheugenverlies, zo wist hij deze keer niet meer of men hem had ingelicht over zeventig doden door een Nederlands bombardement in Irak. En maakte heel Tokkieriaans Nederland zich druk om de aan necrofilie grenzende seksuele voorkeur van Dreetje Hazes, die nog niet zo heel lang geleden in bepaalde kringen bekend stond als Gaytje Hazes, maar dat zal een experimentele fase zijn geweest, en ook daar is niets mis mee. Laat dat kind.
Op de snelwegen gaan we binnenkort overdag honderd kilometer per uur rijden. Een goede beslissing om een steentje bij te dragen aan de stikstofcrisis. Ik vernam dat er een initiatief is genomen om op 1 januari met zoveel mogelijk mensen honderd kilometer per uur te gaan rijden in de derde versnelling met als doel extra uitstoot te genereren. Ik dacht dat ik een bericht van 'De Speld' aan het lezen was, maar het blijkt echt zo te zijn er hebben zich zelfs bijna 100.000 mensen aangemeld. Nog niet bekomen van zoveel laagschedeligheid kwam het volgende nieuws dat boze automobilisten eind van de maand gaan demonstreren op het Malieveld in Den Haag tegen de snelheidsverlaging naar honderd kilometer.
Dat was het moment dat ik dacht: schiet maar op met die opwarming, de mensheid, in ieder geval in Nederland, is wel klaar nu, ze willen er zelfs moedwillig aan bijdragen, dus over en uit. Maar toen zag ik haar, een meisje van, ik denk, zo'n tien jaar oud. Haar opa en oma werden geïnterviewd over geweld tegen homo's. Zonder enige gêne deed opa kond over hoe hij het zo goed kon begrijpen dat twee mannen die hand in hand lopen in elkaar worden geslagen. "Maar als het uw zoon zou zijn?" vroeg de interviewer. "Ook" was zijn antwoord, met de toevoeging "Dan kreeg ie er van mij nog een paar bij". Het ging nog even zo over en weer en ook oma liet haar niet al te genuanceerde mening er over horen, totdat het meisje wat zei: "Ik vind het best wel normaal als twee homo's hand in hand over straat lopen. Daar is helemaal niks mis mee."
Dit meisje geeft mij weer hoop en geloof in de mensheid. Volwassener dan menig volwassene die zich druk maakt om sprookjes- en showbizzfiguren en het feit dat ze omwille van de toekomst van dit meisje en haar generatiegenoten en, godbetert, hun eigen kinderen de snelheid wat moeten aanpassen op de snelwegen. Ondertussen zijn het vaak dezelfde mensen die het aloude Sint Nicolaasfeest (mét Zwarte Piet godverdomme!) te vuur en te zwaard verdedigen voor hun 'kindjes', maar tegelijkertijd zich aanmelden om op 1 januari extra stikstof te gaan produceren in de wereld waar hun 'kindjes' ook in leven.
Mocht u mij binnenkort zien met een pop in mijn armen en duim in m'n mond wiegend op een stoel, begrijpt u dat al die boze mensen die boos zijn om het boos zijn mij teveel zijn geworden.
 |
| Deze foto geeft zo goed de staat van ons land weer. Een Zwarte Piet uit een Stephen King verhaal, met het prototype witte boze mensen die zelfs in de op hun T-shirt gedrukte slogan van vijf woorden nog een spelfout maken. |
vrijdag 15 november 2019
En nu dan?
Plien van Bennekom en Bianca Krijgsman studeerden beiden in 1993 af aan de Academie voor de Kleinkunst, waar ze elkaar ook hebben leren kennen. Ze gingen ieder hun weg totdat ze in 1996 samen meededen aan Camaretten waarmee ze zowel de jury- als de publieksprijs wonnen. Naast hun gezamenlijke carrière als cabaretduo Plien en Bianca, doen ze los van elkaar ook uiteenlopende dingen. Bianca was o.a te zien in succesvolle tv- series als ''T Schaep' en 'De Luizenmoeder' en Plien werkt o.a. mee aan het kinderprogramma 'Welkom in....' en kan als geen ander het prototype klantenservicemevrouw neerzetten in het consumentenprogramma 'Kanniewaarzijn'.
Maar altijd komen ze weer samen voor een theaterprogramma. 'En Nu Dan?' is het zevende. Gisteren heb ik de voorstelling bezocht in het Isala Theater in Capelle aan den IJssel. Het is altijd strijk en zet bij ieder theaterbezoek: de incidentele theaterbezoekers zitten heerlijk in de stoelen op rij drie wanneer er verwarring ontstaat als er mensen komen met kaartjes voor dezelfde plaatsen. Ik weet dan al wat er aan de hand is, maar er wordt een medewerker bij gehaald die vervolgens constateert dat de bezoekers, die al prinsheerlijk plaats hebben genomen, kaartjes hebben voor de derde rij op het balkon, wat natuurlijk ook op hun plaatsbewijzen staat. Het hoort voor mij een beetje bij de gang van zaken voor aanvang, een soort voorprogramma.
De voorstelling is een patchwork van verschillende scenes met snelle en hilarische verkledingen van de dames. De types die ze neerzetten, vrouwen, mannen, kabouters en jawel ook een incidenteel dier, worden in surrealistische situaties aan ons gebracht, maar blijven ook zeer herkenbaar door de manier waarop Plien en Bianca hen gestalte geven. Beiden zijn natuurlijk kameleons in het spelen van de meest uiteenlopende typetjes, waarbij het nooit schijtlollig wordt, maar altijd iets waarachtigs houdt. Taalkundig zit het geweldig in elkaar met veel humor en hilariteit soms ook vanwege de kenschetsende triestheid van sommige personages.
Er is veel en vaak gelachen in de uitverkochte zaal en terecht. Het was een try-out, maar ik vermoed dat, op een enkel verfijninkje na, de voorstelling wel staat. Tot en met volgend jaar mei is 'En Nu Dan?' door het hele land te zien. Ik kan het u ten zeerste aanraden!
Maar altijd komen ze weer samen voor een theaterprogramma. 'En Nu Dan?' is het zevende. Gisteren heb ik de voorstelling bezocht in het Isala Theater in Capelle aan den IJssel. Het is altijd strijk en zet bij ieder theaterbezoek: de incidentele theaterbezoekers zitten heerlijk in de stoelen op rij drie wanneer er verwarring ontstaat als er mensen komen met kaartjes voor dezelfde plaatsen. Ik weet dan al wat er aan de hand is, maar er wordt een medewerker bij gehaald die vervolgens constateert dat de bezoekers, die al prinsheerlijk plaats hebben genomen, kaartjes hebben voor de derde rij op het balkon, wat natuurlijk ook op hun plaatsbewijzen staat. Het hoort voor mij een beetje bij de gang van zaken voor aanvang, een soort voorprogramma.
De voorstelling is een patchwork van verschillende scenes met snelle en hilarische verkledingen van de dames. De types die ze neerzetten, vrouwen, mannen, kabouters en jawel ook een incidenteel dier, worden in surrealistische situaties aan ons gebracht, maar blijven ook zeer herkenbaar door de manier waarop Plien en Bianca hen gestalte geven. Beiden zijn natuurlijk kameleons in het spelen van de meest uiteenlopende typetjes, waarbij het nooit schijtlollig wordt, maar altijd iets waarachtigs houdt. Taalkundig zit het geweldig in elkaar met veel humor en hilariteit soms ook vanwege de kenschetsende triestheid van sommige personages.
Er is veel en vaak gelachen in de uitverkochte zaal en terecht. Het was een try-out, maar ik vermoed dat, op een enkel verfijninkje na, de voorstelling wel staat. Tot en met volgend jaar mei is 'En Nu Dan?' door het hele land te zien. Ik kan het u ten zeerste aanraden!
donderdag 14 november 2019
Meer dan duizend woorden
 |
| 1972. Mevrouw Hitchcock met een wassen hoofd Van Alfred in de koelkast. |
 |
| 1940. Gasmaskers voor baby's in een Engels ziekenhuis |
 |
| 1925. De Gabors in Boedapest, Eva, Zsa Zsa, Magda en moeder Jolie 1963. De Gabors in New York, Eva, Magda, moeder Jolie en Zsa Zsa. |
 |
| 1961. Glazenwasser in New York |
 |
| 1895. Winston Churchill als 21 jarige in een Huzaren uniform. |
woensdag 13 november 2019
Pakketje voor u
Door de lichte druk die ik voelde van de GordijnenWinkel vanwege de opgewekte updates over in welk stadium mijn bestelde keukengordijntjes zich bevonden, ben ik gezwind gaan schuren, plamuren, gronden en lakken. Na twee grondlagen viel de eerste laklaag tegen, het leek wel of die volledig werd opgezogen, maar een tweede laag liet de beloofde kleur zien. Ik was content. Het hele gebeuren heeft zich over twee weken uitgespreid omdat ik als werkend mensch het van mijn vrije momenten moet hebben en ik daarnaast er erg voor uit mijn comfortzone moet komen. De laatste hand die ik eraan legde was het aanbrengen van de gordijnrails, en juist op die dag kwam het verheugende nieuws van de GordijnenWinkel dat de bestelling volledig was afgewerkt door het atelier en dat deze binnen enkele dagen bij mij thuis zou arriveren. U leest in het bovenstaande dat alles heel organisch en ongemerkt elkaar op de juiste manier in het juiste tempo heeft opgevolgd.
Ik merk wel vaker dat de wereld eigenlijk is ingericht op mensen die niet werken en op afroep klaar kunnen/moeten staan voor allerhande zaken. Dat was zo met het hele duurzaam wonen project en ik merkte het gisteravond weer toen ik thuis kwam en in de brievenbus een kaart vond van het transportbedrijf waarmee de gordijnen blijkbaar aan mij worden geleverd. Ik had tot dat moment verwacht dat het met PostNL of misschien met DHL geleverd zou worden, maar neen. Dit, voor mij niet bekende, transportbedrijf had tevergeefs bij mij aan de deur gestaan en op het kaartje stond dat ik binnen vijf werkdagen een nieuwe bezorgdatum moest afspreken, na die tijd zou mijn zending retour afzender gaan. Onder geen beding kon het pakketje bij buren worden afgegeven.
Bangheid overvalt me dan van zulke ferme taal en met mijn jas nog aan heb ik trillend gelezen wat er van mij verlangd werd. Nou, dat viel uiteindelijk mee, ik kon via hun website een nieuwe bezorgdatum afspreken en aangezien ik donderdag vrij ben heb ik dat aangegeven en nu zullen de gordijntjes donderdag, Deo volente, worden geleverd. Een tijd konden ze nu nog niet geven, maar ook dat kan ik vanaf die ochtend op hun website zien.
dinsdag 12 november 2019
maandag 11 november 2019
Ergens vanuit gaan
Ergens vanuit gaan, kent u die uitdrukking, thuis of op uw werk? Ergens vanuit gaan."Goh, ik ging er vanuit dat jij de afwas zou doen" of "Ik ging er vanuit dat jij het printerpapier zou aanvullen". Ergens vanuit gaan. Ik moest er aan denken nu als enige op de galerij mijn buitendeur en meterkastdeur niet zijn geverfd. Ik was er vanuit gegaan dat het plan van aanpak zo dichtgetimmerd was dat ik daar niet zelf achterheen zou hoeven. Nu blijven de mannen voorlopig nog in de buurt, want mijn straat is dan wel bijna klaar, maar dan verhuist het hele circus naar de andere straat, maar ik heb toch de duurzaamwonenprojectbegeleidster verwittigd. Want van de week zag ik schilder Jan, die de deuren doet, op mijn stukje galerij en ging ervan uit dat als ik 's avonds thuis zou komen mijn twee deuren geverfd zouden zijn, maar niets bleek minder waar. Het zou worden doorgegeven en dan ga ik er maar vanuit dat dat ook gebeurt.
Waar ik ook van was uitgegaan. was dat de zonnepanelen onderhand wel zouden zijn aangesloten. Omdat mijn deuren 'vergeten' zijn, ging ik er vanuit dat het met de zonnepanelen ook zo zou kunnen zijn. Er is wel het e.e.a. aangebracht in de meterkast, maar de kabel hangt er nog los bij en het kastje is nog niet helemaal in elkaar gezet. Nu is het belangrijk om voordat men anderen gaat aanspreken men van de feiten op de hoogte is. Bij navraag bleek dat bij de buren de zonnepanelen ook nog niet in werking zijn, dus wacht ik het nog even af. Als de zonnepanelen aangesloten zijn moet ik mijn energiebedrijf daarvan op de hoogte stellen en ik zag op hun site dat zij willen weten hoeveel Wattpiek de panelen hebben. Ik ga ervan uit dat ik dat nog te horen krijg van de plaatsers, want in het informatiepakket staat er niets over in, alleen dat per woning vijf zonnepanelen worden geplaatst.
Zo ging ik er ook vanuit dat ik blind kon vertrouwen op de incasso die mijn sportschool doet. En dat is al die jaren ook gewoon goed gegaan. Maar nu ontdekte ik dat het lidmaatschapsgeld van de maand oktober twee keer is geïncasseerd. Ik heb het teveel geïncasseerde weer gestorneerd en hen middels een mail van de fout op de hoogte gesteld. Er is geen man overboord, de leiding van de sportschool is onlangs vernieuwd en ze hebben flink verbouwd en opgeknapt, dus veel aan hun hoofd, en dan, waar mensen werken kunnen fouten gemaakt worden.
Wat ik u maar wil meegeven, het is niet erg om ergens vanuit te gaan, maar hou wel altijd zelf de vinger aan de pols.
Waar ik ook van was uitgegaan. was dat de zonnepanelen onderhand wel zouden zijn aangesloten. Omdat mijn deuren 'vergeten' zijn, ging ik er vanuit dat het met de zonnepanelen ook zo zou kunnen zijn. Er is wel het e.e.a. aangebracht in de meterkast, maar de kabel hangt er nog los bij en het kastje is nog niet helemaal in elkaar gezet. Nu is het belangrijk om voordat men anderen gaat aanspreken men van de feiten op de hoogte is. Bij navraag bleek dat bij de buren de zonnepanelen ook nog niet in werking zijn, dus wacht ik het nog even af. Als de zonnepanelen aangesloten zijn moet ik mijn energiebedrijf daarvan op de hoogte stellen en ik zag op hun site dat zij willen weten hoeveel Wattpiek de panelen hebben. Ik ga ervan uit dat ik dat nog te horen krijg van de plaatsers, want in het informatiepakket staat er niets over in, alleen dat per woning vijf zonnepanelen worden geplaatst.
Zo ging ik er ook vanuit dat ik blind kon vertrouwen op de incasso die mijn sportschool doet. En dat is al die jaren ook gewoon goed gegaan. Maar nu ontdekte ik dat het lidmaatschapsgeld van de maand oktober twee keer is geïncasseerd. Ik heb het teveel geïncasseerde weer gestorneerd en hen middels een mail van de fout op de hoogte gesteld. Er is geen man overboord, de leiding van de sportschool is onlangs vernieuwd en ze hebben flink verbouwd en opgeknapt, dus veel aan hun hoofd, en dan, waar mensen werken kunnen fouten gemaakt worden.
Wat ik u maar wil meegeven, het is niet erg om ergens vanuit te gaan, maar hou wel altijd zelf de vinger aan de pols.
zondag 10 november 2019
Zing dan
Het was de bedoeling dat Adèle Bloemendaal en Jenny Arean begin jaren negentig samen een theaterprogramma zouden maken. Door ziektes en andere tegenslagen werd dit idee omgezet in een tv-special getiteld 'Meisjes In De Grote Stad'. Teksten en liedjes die al voor het theaterprogramma waren geschreven waren het fundament. Hierin was ook de première van wat nu min of meer het lijflied van Jenny is geworden, het door Ivo de Wijs geschreven 'Zing Dan'. Het is oorspronkelijk een Italiaans lied, 'Canzone Arrabbiata' en komt uit de film 'D'amore E D'anarchia' (1973)
Zing Dan
Zing dan, al zit je alles tegen, zing dan een lied
Zing dan, bij winter, storm of regen, of bij verdriet
Wordt het bestaan je als geheel, incidenteel, weer wat te veel
Mijn hemel, wring dan de tranen uit je keel
Zie je nergens meer een beetje zon of zin
Zie je nergens hoop of houvast evenmin
Spin je als een grote onheils zwarte spin
Al je ouwe dromen langzaam, langzaam in
Zing dan en trek de hemel open, ach waarom niet
Zing dan bezadigd of bezopen, maar zing een lied
Haat je de baas op je bedrijf of vloekt je wijf je 's avonds stijf
Mijn hemel, zing dan de longen uit je lijf
Voel je hoe de nacht zich zacht rondom je sluit
Voel je hoe de kou zich vasthecht op je huid
Zie je geen geluk en hoor je geen geluid
Loop je door de stad, maar kom je er niet uit
Zing dan en laat de wereld horen: 'Dit is mijn lied'
Zing dan: 'Ik heb een hoop verloren, maar ik geniet'
Vind je de dagen van het jaar weer veel te zwaar, een mer à boire
Mijn hemel, dwing dan je lippen van elkaar
Zing dan, al is de dag van morgen een grijs gebied
Zing dan, en spot met al je zorgen, je bent weer quitte
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn hemel, zing dan en zing vooral voor mij
Zing, al je wolken gaan opzij, je razernij is weer voorbij
Mijn jongen, zing dan en zing vooral voor mij
© Ivo de Wijs, Nino Rota, Jenny Arean
zaterdag 9 november 2019
Sinaasappel
Gisteren zag en hoorde ik Harrie Jekkers nog één keer met Klein Orkest het lied 'Over De Muur' zingen. En hoewel ik dit lied al 35 jaar ken raakte ik er onverwacht door ontroerd. Kwam het omdat de tekst in combinatie met het programma-item over het vallen van de Berlijnse Muur, vandaag precies 30 jaar geleden, nu pas goed binnen kwam, of was het de herinnering aan een tijd waarin mijn leven nog vorm moest krijgen en ik nog lang niet wist over wat en hoe? Ik denk een combinatie van beiden.
Het was een grootse gebeurtenis, het vallen van die muur, en toch moet ik toegeven dat ik het destijds een beetje aan de zijlijn heb meegemaakt. Het volgen van het nieuws zoals ik dat nu dagelijks doe was toen niet echt een prioriteit. Ik was als jongmens vooral bezig met mezelf en hoe ik mijn positie in het leven vorm moest geven. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar moet ik heen? Het ene moment zong ik als een Bianca Castafiore de eerste regels van Gounod's 'Air Des Bijoux', om vervolgens me totaal onzeker vast te klampen aan de wijze woorden in de boeken van Dr. Wayne Dyer. Het was een verwarrende tijd.
En hoewel ik nu veel meer dan toen besef dat er zich tijdens mijn leven een stuk wereldgeschiedenis heeft voltrokken, is er toch één beeld uit die dagen wat op mijn netvlies gebrand staat. Een oudere man uit voormalig Oost Duitsland zag ik huilend op tv in een combinatie van ongeloof en verwondering tegen de reporter zeggen: "Een sinaasappel, meneer, ik heb zomaar een sinaasappel kunnen eten"! Altijd als het over de val van de muur gaat, komt dat beeld in me op.
Het was een grootse gebeurtenis, het vallen van die muur, en toch moet ik toegeven dat ik het destijds een beetje aan de zijlijn heb meegemaakt. Het volgen van het nieuws zoals ik dat nu dagelijks doe was toen niet echt een prioriteit. Ik was als jongmens vooral bezig met mezelf en hoe ik mijn positie in het leven vorm moest geven. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar moet ik heen? Het ene moment zong ik als een Bianca Castafiore de eerste regels van Gounod's 'Air Des Bijoux', om vervolgens me totaal onzeker vast te klampen aan de wijze woorden in de boeken van Dr. Wayne Dyer. Het was een verwarrende tijd.
En hoewel ik nu veel meer dan toen besef dat er zich tijdens mijn leven een stuk wereldgeschiedenis heeft voltrokken, is er toch één beeld uit die dagen wat op mijn netvlies gebrand staat. Een oudere man uit voormalig Oost Duitsland zag ik huilend op tv in een combinatie van ongeloof en verwondering tegen de reporter zeggen: "Een sinaasappel, meneer, ik heb zomaar een sinaasappel kunnen eten"! Altijd als het over de val van de muur gaat, komt dat beeld in me op.
vrijdag 8 november 2019
Herinnert U zich deze nog? #148
WALDO DE LOS RÍOS & ORCHESTRA MANUEL DE FALLA
"MOZART SYMPHONY NR. 40 IN G MINOR KV 550 FIRST MOVEMENT ALLEGRO MOLTO"
1971
Aantal weken: 12
Hoogste positie: 1
Ineens stond er in 1971 een klassiek stuk op de eerste plaats van de hitparade. De Argentijnse pianist en componist Waldo de los Ríos was in 1962 naar Spanje verhuisd en leidde aldaar het orkest Manuel de Falla. Met zijn bewerkingen van klassieke werken genoot hij internationale bekendheid. Dit stuk is het eerste deel van symfonie nr. 40 van Mozart welke uit vier delen bestaat. Mozart voltooide het in 1788.
Waldo schreef ook voor zo'n dertig films de muziek. Zijn bewerking van Schubert's Symfonie nr. 8 werd gebruikt als een herkenningstune voor Gargamel in de tv serie 'De Smurfen'. Daarnaast heeft hij voor vele, vooral Spaanse, artiesten arrangementen gemaakt. In 1971 stond hij namens Spanje als dirigent voor het orkest op het Eurovisie Songfestival om het door hem gearrangeerde 'En Un Mundo Nuevo', gezongen door Karina te dirigeren. Het lied eindigde als tweede achter winnaar Monaco.
Waldo was getrouwd met actrice en auteur Isabel Pisano. Op 28 maart 1977 pleegde hij zelfmoord. Waldo is 42 jaar geworden.
donderdag 7 november 2019
Voordeeluren
De Nederlandse Spoorwegen, bij de gedachte alleen al dat er wel eens sneeuw zou kunnen gaan vallen, worden er al persberichten verzonden met de mededeling dat er minder treinen gaan rijden. Dit geeft in één zin de hele bedrijfsvoering weer. Ik prijs me gelukkig dat ik zelden met de trein hoef te reizen, die enkele keer dat ik het wel doe moet ik zeggen dat dat zonder noemenswaardige malheur plaatsvindt. Het niet op tijd rijden van de trein calculeer ik van te voren al in en voor die spaarzame keren dat ik er gebruik van maak vind ik het prima.
Jááááren geleden heb ik een door de NS hevig gepromote Voordeelurenkaart aangeschaft, waar juichend over werd geroepen dat je voor, toen nog 99 gulden, nu 67 euro per jaar, het hele jaar door na 9.00 uur in de ochtend en verder in het weekend, op alle feestdagen, de zomermaanden juli en augustus, tussen kerst en nieuwjaarsdag, alsmede ook de vrijdag na Hemelvaart zelfs vóór 9.00 uur met 40% korting kon reizen. Kon. Want eenzijdig past de Nederlandse Spoorwegen de voorwaarden aan. Pas in 2021, maar toch.
De NS wil al heel lang van die Voordeelurenkaart af, hij is al sinds 2011 niet meer te krijgen, en voor hen die 'm nog hebben (700.000 mensen) worden de voordelen minder. Vanaf januari 2021 geldt het reizen met 40% korting ook niet meer tussen 16.00 en 18.30 uur. In de zomermaanden juli en augustus, tussen kerst en nieuwjaarsdag, en de vrijdag na Hemelvaart zal ook in de spits (voor 9.00 uur en tussen 16.00 en 18.30) geen 40% korting meer verleend worden.
Voor het uitkleden van de voordelen en liever nog het helemaal laten verdwijnen van de eerst door hen ooit zo aangemoedigde Voordeelurenkaart is hun argumentatie dat er al teveel soorten abonnementen zijn. Abonnementen die ze zelf stuk voor stuk hebben geïntroduceerd. Reizigersorganisaties zijn het dan ook absoluut niet eens met deze beslissing van NS, maar daar trekken ze zich niets van aan. Misplaatste arrogantie is het bedrijf niet vreemd. De abonnementen worden wel 7 euro goedkoper in 2021. Maar ook daar heeft niemand om gevraagd. Wat mij betreft kunnen ze mijn Voordeelurenabonnement vanaf 2021 daar stoppen waar de zon niet schijnt.
Jááááren geleden heb ik een door de NS hevig gepromote Voordeelurenkaart aangeschaft, waar juichend over werd geroepen dat je voor, toen nog 99 gulden, nu 67 euro per jaar, het hele jaar door na 9.00 uur in de ochtend en verder in het weekend, op alle feestdagen, de zomermaanden juli en augustus, tussen kerst en nieuwjaarsdag, alsmede ook de vrijdag na Hemelvaart zelfs vóór 9.00 uur met 40% korting kon reizen. Kon. Want eenzijdig past de Nederlandse Spoorwegen de voorwaarden aan. Pas in 2021, maar toch.
De NS wil al heel lang van die Voordeelurenkaart af, hij is al sinds 2011 niet meer te krijgen, en voor hen die 'm nog hebben (700.000 mensen) worden de voordelen minder. Vanaf januari 2021 geldt het reizen met 40% korting ook niet meer tussen 16.00 en 18.30 uur. In de zomermaanden juli en augustus, tussen kerst en nieuwjaarsdag, en de vrijdag na Hemelvaart zal ook in de spits (voor 9.00 uur en tussen 16.00 en 18.30) geen 40% korting meer verleend worden.
Voor het uitkleden van de voordelen en liever nog het helemaal laten verdwijnen van de eerst door hen ooit zo aangemoedigde Voordeelurenkaart is hun argumentatie dat er al teveel soorten abonnementen zijn. Abonnementen die ze zelf stuk voor stuk hebben geïntroduceerd. Reizigersorganisaties zijn het dan ook absoluut niet eens met deze beslissing van NS, maar daar trekken ze zich niets van aan. Misplaatste arrogantie is het bedrijf niet vreemd. De abonnementen worden wel 7 euro goedkoper in 2021. Maar ook daar heeft niemand om gevraagd. Wat mij betreft kunnen ze mijn Voordeelurenabonnement vanaf 2021 daar stoppen waar de zon niet schijnt.
woensdag 6 november 2019
Ons Ideaal revisited
Zij die al wat langer mijn blogs lezen weten dat ik vier jaar geleden ter gelegenheid van mijn jubeljaar door het hele jaar heen blogjes heb geschreven over wat er zoal is gepasseerd in die eerste vijftig jaar. Een blog over het tuinhuisje van mijn ouders kon daarin niet ontbreken. Zij hebben vanaf 1970 tot 1986, toen ze naar Doetinchem verhuisden, een tuin gehad op het complex 'Ons Ideaal'. Het blogje is hier te lezen.
Alles wat je zoal op het wereld wijde web zet, is daar voor eeuwig. Zo krijg ik met enige regelmaat reacties op blogs van een hele tijd terug, soms weet ik zelf niet meer helemaal precies waar het blogje over ging. En dat zal mij vergeven zijn, want het zijn er, met deze mee, 3133 en die zitten niet allemaal in mijn hoofd. Vorige week kreeg ik een reactie op de blog over 'Ons Ideaal' van een dame die een website bijhoudt over de nog steeds bestaande volkstuinvereniging. Ze vroeg of ze de blog op hun site mocht plaatsten, met de foto's. Dat mocht. Ik kan me zo voorstellen dat geen van de huidige tuinbezitters weet hoe het in het allerprilste begin in 1970 was, en ik heb dat als klein kind samen met mijn ouders meegemaakt. er was letterlijk niets. Het moest vanaf de grond af aan worden opgebouwd. Pionieren. Wellicht dus leuk voor hen om een 'verhaal uit de de oude doos' zoals het op de site vermeld staat te lezen. U kunt het hier zien op de site van 'Ons Ideaal'.
Alles wat je zoal op het wereld wijde web zet, is daar voor eeuwig. Zo krijg ik met enige regelmaat reacties op blogs van een hele tijd terug, soms weet ik zelf niet meer helemaal precies waar het blogje over ging. En dat zal mij vergeven zijn, want het zijn er, met deze mee, 3133 en die zitten niet allemaal in mijn hoofd. Vorige week kreeg ik een reactie op de blog over 'Ons Ideaal' van een dame die een website bijhoudt over de nog steeds bestaande volkstuinvereniging. Ze vroeg of ze de blog op hun site mocht plaatsten, met de foto's. Dat mocht. Ik kan me zo voorstellen dat geen van de huidige tuinbezitters weet hoe het in het allerprilste begin in 1970 was, en ik heb dat als klein kind samen met mijn ouders meegemaakt. er was letterlijk niets. Het moest vanaf de grond af aan worden opgebouwd. Pionieren. Wellicht dus leuk voor hen om een 'verhaal uit de de oude doos' zoals het op de site vermeld staat te lezen. U kunt het hier zien op de site van 'Ons Ideaal'.
dinsdag 5 november 2019
Vlees of geen vlees, dat is de vraag
Vroeger thuis werd er 's avonds steevast aardappelen, groente en vlees gegeten met een toetje na. Uitzondering was de zaterdag, dan aten we brood met eigengemaakte soep. Zo nu en dan aten we macaroni met een door mijn moeder verzonnen saus of eigengemaakte patat. Maar aardappelen, groente en vlees was doorgaans het menu. En dat was in die jaren bij vrijwel iedereen zo. Het waren de jaren zeventig, het ging goed met Nederland, en mijn ouders konden het zich veroorloven hun kinderen iedere dag vlees voor te zetten, iets wat in hun eigen jeugd niet altijd het geval was.
Toen ik net op mezelf ging wonen kopieerde ik veel van thuis, ook het eten, maar de tijden veranderen en ook je smaak. Aardappels, in ieder geval gekookte, verdwenen het eerst van het menu. Ik eet ze eigenlijk nooit meer, als ik aardappels eet zijn ze gebakken. En in plaats van koken roerbak ik veel. De laatste tijd merk ik dat ik geleidelijk aan steeds minder vlees ben gaan eten. Ik kies vaak voor een vegetarische variant. Ik vind vlees er ook steeds minder aantrekkelijk uitzien. Dan sta ik voor dat grote koelschap met al dat vlees of ik zie, met name in het barbecue-seizoen, die foto's ervan in de supermarktfolders en dan denk ik: blèh!
En nee, ik noem mezelf geen vegetariër, vooral omdat ik vegetariërs ken die dat op een vrij passief-agressieve manier zijn, en dat werkt meer averechts. Ik krijg dan de neiging om mijn tanden in een rauw stuk vlees te zetten. Maar meer nog omdat ik een stukje vlees op z'n tijd best lekker vind. 'Stukje' is hierbij het sleutelwoord, want restaurants waarbij men stukken vlees van 500 gram kan bestellen is meer iets voor in het Flintstone-tijdperk dan voor 2019.
Nu moet ook worden gezegd dat de keuze aan vleesvervangers er in de loop van de jaren enorm op vooruit is gegaan, en bovendien heel smakelijk is. Ik mag graag iets nieuws proberen op dat gebied als ik het in de winkel ontdek, maar helemaal van het vlees af ben ik (nog) niet en ik weet niet of ik die omslag zal maken. Misschien wel, misschien niet. Ik vind, voor mezelf, dat ik in de huidige tijd met goed fatsoen niet meer elke dag vlees kan eten. Nogmaals, voor mezelf, voordat de rechtgeaarde carnivoren zich aangetast voelen in hun keuze om dat wel te doen. Een mens kan na de vega-gate van de Postcodeloterij niet voorzichtig genoeg zijn.
Heel RTL-kijkend en meebingoënd Nederland was volledig van de leg toen ze als deelnemer een cadeaukaart ontvingen voor een vega pakket van Albert Heijn. Geen vleesch! Dat ging er bij een groot deel niet in. Het feit dat het een cadeau is en je het ook gewoon kunt weigeren of de kaart aan iemand kunt geven die er wel blij mee is, kwam niet in hen op. Om over het gewoon eens te proberen maar te zwijgen. Vleesch willen ze!!! Klagen over iets dat je krijgt, veel Nederlandser wordt het niet.
Ach, ik heb zo het vermoeden dat er een tijd gaat komen, en die is dichterbij dan u zou denken, dat men vol verbazing kijkt naar deze tijd en zich in totale verontwaardiging en walging misschien ook, afvraagt: "Maar aten jullie dan vlees? Serieus?" Voor mezelf ben ik er wel uit, als ik nooit meer vlees zou kunnen eten, het zou me om het even zijn. Zonder koffie, dat zou pas de hel zijn.
Toen ik net op mezelf ging wonen kopieerde ik veel van thuis, ook het eten, maar de tijden veranderen en ook je smaak. Aardappels, in ieder geval gekookte, verdwenen het eerst van het menu. Ik eet ze eigenlijk nooit meer, als ik aardappels eet zijn ze gebakken. En in plaats van koken roerbak ik veel. De laatste tijd merk ik dat ik geleidelijk aan steeds minder vlees ben gaan eten. Ik kies vaak voor een vegetarische variant. Ik vind vlees er ook steeds minder aantrekkelijk uitzien. Dan sta ik voor dat grote koelschap met al dat vlees of ik zie, met name in het barbecue-seizoen, die foto's ervan in de supermarktfolders en dan denk ik: blèh!
En nee, ik noem mezelf geen vegetariër, vooral omdat ik vegetariërs ken die dat op een vrij passief-agressieve manier zijn, en dat werkt meer averechts. Ik krijg dan de neiging om mijn tanden in een rauw stuk vlees te zetten. Maar meer nog omdat ik een stukje vlees op z'n tijd best lekker vind. 'Stukje' is hierbij het sleutelwoord, want restaurants waarbij men stukken vlees van 500 gram kan bestellen is meer iets voor in het Flintstone-tijdperk dan voor 2019.
Nu moet ook worden gezegd dat de keuze aan vleesvervangers er in de loop van de jaren enorm op vooruit is gegaan, en bovendien heel smakelijk is. Ik mag graag iets nieuws proberen op dat gebied als ik het in de winkel ontdek, maar helemaal van het vlees af ben ik (nog) niet en ik weet niet of ik die omslag zal maken. Misschien wel, misschien niet. Ik vind, voor mezelf, dat ik in de huidige tijd met goed fatsoen niet meer elke dag vlees kan eten. Nogmaals, voor mezelf, voordat de rechtgeaarde carnivoren zich aangetast voelen in hun keuze om dat wel te doen. Een mens kan na de vega-gate van de Postcodeloterij niet voorzichtig genoeg zijn.
Heel RTL-kijkend en meebingoënd Nederland was volledig van de leg toen ze als deelnemer een cadeaukaart ontvingen voor een vega pakket van Albert Heijn. Geen vleesch! Dat ging er bij een groot deel niet in. Het feit dat het een cadeau is en je het ook gewoon kunt weigeren of de kaart aan iemand kunt geven die er wel blij mee is, kwam niet in hen op. Om over het gewoon eens te proberen maar te zwijgen. Vleesch willen ze!!! Klagen over iets dat je krijgt, veel Nederlandser wordt het niet.
Ach, ik heb zo het vermoeden dat er een tijd gaat komen, en die is dichterbij dan u zou denken, dat men vol verbazing kijkt naar deze tijd en zich in totale verontwaardiging en walging misschien ook, afvraagt: "Maar aten jullie dan vlees? Serieus?" Voor mezelf ben ik er wel uit, als ik nooit meer vlees zou kunnen eten, het zou me om het even zijn. Zonder koffie, dat zou pas de hel zijn.
maandag 4 november 2019
Waar gehakt wordt....
Er zijn chirurgen die minder voorbereidingen treffen en zichzelf minder moed in hoeven praten voor een gecompliceerde operatie dan ik voor een doe 't zelf klus. Het is zo niet mijn metier, maar min of meer gedwongen door de duurzaamheidswerkzaamheden aan mijn woning moet ik er toch echt aan geloven en aan het verven gaan. In de aanloop naar het daadwerkelijke moment, zorg ik er voor dat ik alles wat ik nodig heb of denk te hebben verzamel. Kranten om ongewenste verfspatten op te vangen, een leeg potje om de kwasten in te doen met terpentine, afplaktape, kortom alles om dat hele verf gedoe zo soepel mogelijk te laten verlopen.
Er zit een soort mannetje op mijn schouder die me er constant aan herinnert: 'Jij moet nog verven, hè!' Het feit dat ik gordijntjes heb besteld voor het raam die over zo'n week of drie klaar zijn is een stok achter de deur. Dat de gordijnenwinkel, goed bedoeld, updates met me deelt als: 'De benodigdheden voor uw bestelling liggen klaar bij ons confectieatelier. Onze medewerkers in het atelier gaan uw gordijnen op maat maken en leveren ze vervolgens bij ons af' bezorgen me toch een zekere druk. Gisteren besloot ik na van de week al gaatjes geplamuurd en geschuurd te hebben om de eerste grondlaag aan te gaan brengen. In mijn wereld is dat een hele gebeurtenis met trappen, dingen opzijschuiven en me ongemakkelijk bewegen bij een voor mij totaal onnatuurlijke bezigheid.
En dan gebeuren er dingen die niet voorzien waren. Door het sporten heb ik blijkbaar een pronte togus ontwikkeld, pronter dan ik zelf realiseer. Daar kom ik op de harde manier achter als ik tussen het opzij geschoven gasfornuis, de opgestelde trap en de sidetable manoeuvreer en met mijn kaboose langs de aardewerken koffievoorraadpot van Claire Wilson's Country Kitchen schamp die met een klap op de grond valt. Kapot. De pot was onderdeel van een set die ik zo'n twintig jaar geleden heb aangeschaft toen ik nog aan relaties deed voor ons gezamenlijke huishouden. Na de onvermijdelijke dramatische scheiding nam verloofde de uien- en knoflookpot uit dezelfde serie mee en ik mocht de koffie-, thee- en suikerpot houden alsmede de rijst- en spaghettipot. Die allemaal uitgestald staan op de sidetable.
Mijn eerste kommer was dus ook dat ik zo'n zelfde pot moet zien te vinden. Een korte blik op het wereld wijde web leerde me dat dat nog wel gaat lukken. Op Marktplaats heb ik het gezien, maar dat wil ik eigenlijk omzeilen, zal daarom op rommelmarkten of in kringloopwinkels eens gaan speuren, want volgens mij zijn ze niet meer in de reguliere handel. Mocht u als lezer dezes rampspoed zo een pot (onder staat een foto) weten te vinden, ik hoor het graag!
Let wel, toen moest het verven nog beginnen. Nou ja, de eerste grondlaag zit erop.
Er zit een soort mannetje op mijn schouder die me er constant aan herinnert: 'Jij moet nog verven, hè!' Het feit dat ik gordijntjes heb besteld voor het raam die over zo'n week of drie klaar zijn is een stok achter de deur. Dat de gordijnenwinkel, goed bedoeld, updates met me deelt als: 'De benodigdheden voor uw bestelling liggen klaar bij ons confectieatelier. Onze medewerkers in het atelier gaan uw gordijnen op maat maken en leveren ze vervolgens bij ons af' bezorgen me toch een zekere druk. Gisteren besloot ik na van de week al gaatjes geplamuurd en geschuurd te hebben om de eerste grondlaag aan te gaan brengen. In mijn wereld is dat een hele gebeurtenis met trappen, dingen opzijschuiven en me ongemakkelijk bewegen bij een voor mij totaal onnatuurlijke bezigheid.
En dan gebeuren er dingen die niet voorzien waren. Door het sporten heb ik blijkbaar een pronte togus ontwikkeld, pronter dan ik zelf realiseer. Daar kom ik op de harde manier achter als ik tussen het opzij geschoven gasfornuis, de opgestelde trap en de sidetable manoeuvreer en met mijn kaboose langs de aardewerken koffievoorraadpot van Claire Wilson's Country Kitchen schamp die met een klap op de grond valt. Kapot. De pot was onderdeel van een set die ik zo'n twintig jaar geleden heb aangeschaft toen ik nog aan relaties deed voor ons gezamenlijke huishouden. Na de onvermijdelijke dramatische scheiding nam verloofde de uien- en knoflookpot uit dezelfde serie mee en ik mocht de koffie-, thee- en suikerpot houden alsmede de rijst- en spaghettipot. Die allemaal uitgestald staan op de sidetable.
Mijn eerste kommer was dus ook dat ik zo'n zelfde pot moet zien te vinden. Een korte blik op het wereld wijde web leerde me dat dat nog wel gaat lukken. Op Marktplaats heb ik het gezien, maar dat wil ik eigenlijk omzeilen, zal daarom op rommelmarkten of in kringloopwinkels eens gaan speuren, want volgens mij zijn ze niet meer in de reguliere handel. Mocht u als lezer dezes rampspoed zo een pot (onder staat een foto) weten te vinden, ik hoor het graag!
 |
| Twintig jaar, en dan één keer verven..... |
 |
| De stralende schilder van dienst. |
zondag 3 november 2019
Ik had een man
Een liedje deze keer vers van de pers. Ik hoorde het vorige week in het theaterprogramma van Annick Boer 'Dat Is Goed Gelukt'. Ze brengt het nadat ze heeft verteld over het gaan daten tussen twee relaties in, ze bezingt de mannen met wie ze zoal heeft gedatet. Ik vind het hilarisch leuk. Ze heeft zelf de tekst geschreven op muziek van haar pianist Jean Louis van Dam
Ik Had Een Man
Ik had een man die op de eerste date zei
'Jij bent te dik maar dat vind ik geen bezwaar'
Ik had toen al beter kunnen weten
Maar toch datete ik hem zeker wel een jaar
Toen kwam er een man die belde als ie zin had
Maar belde ik een keertje dan nam hij niet op
Ik had toen al beter kunnen weten
Maar toch sloeg de kolder maanden in mijn kop
Toen kwam er een man die 's ochtends aan de port zat
Toen kwam er een man die mijn verjaardag steeds vergat
Er kwam een zieke man voor wie ik steeds moest zorgen
Maar hij deed niks toen ik longontsteking had
En dan die man die zei 'Ik kom wel even
Misschien wat later, later in de nacht'
Dan wachtte ik soms wel tot een uur of zeven
Geschoren benen en mijn poes was lekker zacht
En dan die man die zei 'Wij gaan luxe uit eten'
Maar na het eten zei ie 'Ach ik heb geen geld'
Hij zei 'Anita betaal jij dit dan even'
Waarna ie nog een dure whiskey heeft besteld
Toen kwam er een man die niks in het huis deed
Ik kookte en bakte wat hij vroeg
En na afloop deed hij ook niet eens de afwas
Hij zei 'De plicht roept', maar de plicht dat was de kroeg
En dan die knul van tweeëntwintig
Ik voelde me zo jong en zo vereerd
Totdat ik 'm tegen z'n vrienden hoorde zeggen
'Dit is de ouwe fiets waarop ik het heb geleerd'
Toch hebben die mannen mij ook iets moois gegeven
Dat is dat ik nu zo waardeer dat jij er bent
Als ik al die mannen niet gehad had
Had ik de echte liefde niet herkend
© Annick Boer, Jean Louis van Dam
