Dat is goed gelukt

Zaterdag zat ik in het Isala Theater in Capelle toen ik voor de voorstelling twee mensen, die toevallig naast elkaar zaten, achter me hoorde praten. "Weet u wie zij is?" "Nee, ik ken haar ook niet", was het antwoord. Deze mensen hadden dus kaartjes gekocht voor een voorstelling van iemand die ze niet kenden. Ik schoot in de veroordelingsmodus, maar herpakte me vrijwel direct, want ik heb zelf ook wel eens plaatsen geboekt voor voorstellingen op basis van gevoel en om me te laten verrassen door het onbekende. Maar deze vrouw naar wie wij gingen kijken, is toch niet onbekend, Annick Boer! Ja, u kent haar ook wel, zij speelt al tijden in het tv-programma 'Kanniewaarzijn', de meest uiteenlopende typetjes waarmee ze samen met collega's consumentenklachten op ludieke wijze in beeld brengt. Daarnaast zit ze al vijfentwintig jaar in 'het vak', zoals dat heet, en bent u haar vast wel eens tegengekomen in de talloze tv-series waarin ze een gastrol heeft gespeeld, of de al even lange rij aan theaterproducties waaraan ze heeft meegewerkt.

Toen ik de producties doornam waarin Annick haar opwachting heeft gemaakt, kwam ik erachter dat ik haar al jaren geleden (1995) heb gezien toen ze net was afgestudeerd aan de Kleinkunstacademie, in de musical 'Willeke' waar ze samen met haar nicht Plien van Bennekom in het ensemble speelde. De voorstelling afgelopen zaterdag, 'Dat Is Goed Gelukt' is haar eerste zelfgeschreven cabaretvoorstelling. Ze kwam op met een een lied en vroeg daarna aan het publiek: 'Weet u wie ik ben?" Om uitvoerig te vertellen dat mensen vaak wel iets bekends zien, maar niet precies weten wat. Zeker met het gesprek van de twee mensen achter me kort daarvoor nog vers in het geheugen erg grappig.

Annick boeit anderhalf uur lang met haar verhalen en liedjes over haar leven tot nu toe. Op humoristische anekdotische wijze vertelt ze over haar relaties, haar werk en haar angsten. Het is alsof ze zich, ondanks die vijfentwintig jaar, voor het eerst aan ons voorstelt. Daarnaast zingt ze prachtig. Bekende kleinkunstnummers worden afgewisseld met door haarzelf en haar pianist Jean Louis van Dam geschreven liedjes, zelfs een stukje opera van Verdi, 'Il Tramonto', komt voorbij. Ze laat zien dat ze al die typetjes die ze zo goed kan neerzetten helemaal niet nodig heeft, Annick is als Annick geweldig leuk en humoristisch, ik heb met heel veel plezier naar haar gekeken en geluisterd en vaak gelachen over de droogkomische wijze waarop ze de zaken beziet. Nu we haar dan na deze voorstelling allemaal kennen, kan ze de volgende voorstelling de diepte ingaan, dat gaf ze zelf ook al aan toen ze even aanstipte dat ze geen eigen kinderen heeft maar die best graag had willen hebben.

Ik raad deze voorstelling van harte aan, echter ze is bijna al uitgespeeld, maar ze vertelde, toen ik een cdtje met de geweldige liedjes van deze voorstelling kocht, dat er volgend jaar een reprise aankomt. En daarna gaat ze vast door met een nieuwe muzikale cabaretvoorstelling, want wat past het haar goed.

Een heel kleine impressie van de voorstelling: