Javier Guzman

Vriend Johan had me een tijdje geleden uitgenodigd om met hem naar de voorstelling van cabaretier Javier Guzman te gaan in de Goudse Schouwburg in het pittoreske Gouda. Gisteren was het zover en we hadden afgesproken eerst een hapje te eten. We kozen voor Brunel aan de Hoge Gouwe, een goede keus, zo bleek, we hebben er heerlijk gegeten, beiden voor het eerst diamanthaas, met een lekker voorafje en een smakelijk dessert, en onder het genot van dit alles en een glaasje wijn konden we weer even fijn bijkletsen.

Ik was nog nooit in de Goudse Schouwburg geweest, het was een hele prettige kennismaking, wat een fijn theater. De voorstelling van Javier Guzman is getiteld 'Guzmán', het accent aigu op de a in de titel is niet zomaar neergezet, daar komt Javier gaandeweg het programma op terug. Deze voorstelling wordt aangekondigd als een tweede deel van een trilogie waar de voorgaande voorstelling 'Ga-bie-jer' de eerste van was. Hij neemt het publiek mee in zijn kijk op de dingen in het leven, dagelijkse dingen waar je niet zo snel bij stilstaat en anders naar gaat kijken na zijn visie te hebben gehoord. De arrogantie van Apple of het kassamedewerkersbeleid van Albert Heijn bijvoorbeeld. Ook de overspannen reactie van de Efteling over de vermeende racistische attractie 'Carnaval Festival', welke ze dan ook gezwind hebben aangepast. Javier stipt even aan dat een fakir met tulband en al op een vliegend tapijt die een gebouw binnenvliegt toch veel racistischer is. Ook de visie van de SGP op homoseksuelen krijgt er van Javier even van langs: 'Nee het is geen keuze, wat wel een keuze is, is om je kinderen niet in te laten enten tegen bof en mazelen'. 

Zo zit de hele voorstelling vol met zaken die hij met humor van een andere kant bekijkt, ook zichzelf en zijn familie van Spaanse kant neemt hij onder de loep, waaronder opa die kolonel is geweest onder het regime van generalissimo Franco. Het is een erg leuke voorstelling die goed in elkaar zit. Komt ie bij u in de buurt zou ik zeggen: Ga er heen!

Schooltijd

Vandaag en morgen gaan de leraren weer staken. Zij hebben dat al eerder gedaan, maar de door hen gewenste eisen zijn niet of nog niet helemaal ingewilligd. Via een bevriende docent die al meer dan 30 jaar voor de klas staat verneem ik zo nu en dan waar men in het onderwijs allemaal tegenaan loopt. Ik heb zelf niets met het onderwijs te maken, ik heb geen kinderen op school en, zoals ik wel eens heb verteld, is mijn beeld van school die van de jaren zeventig van de vorige eeuw. Het is daarom dat ik geen stellige mening heb over de staking, ik weet er simpelweg te weinig van. Ik vind het recht op staken an sich een groot goed en ben in de volste overtuiging dat docenten niet de beroepsgroep is die om een wissewasje de klas de klas laat, hier is echt wel iets aan de hand. Middels het nieuws horen we ook genoeg over misstanden in het onderwijs. Lerarentekorten, kinderen die naar huis worden gestuurd omdat er geen docent is, onbevoegden voor de klas, vierdaagse schoolweken, je wordt er niet vrolijk van, en de leraren zelf al helemaal niet.

Dus grijpen zij naar het ultieme middel: een staking. Dit door mensen die van oudsher het vak van leraar hebben gekozen als een soort roeping, om het even archaïsch aan te duiden. Zij willen uw en mijn kinderen, uhm, nou ja, úw kinderen, samen met u klaarstomen voor hun rol in de maatschappij. Vroeger, in mijn tijd en de tijd daarvoor, was er een duidelijke rolverdeling tussen wat de ouders hun kinderen meegeven en dat wat de juffen en meesters op school bijdragen. Daar schijnt tegenwoordig nogal wat verwarring over te zijn, met name bij sommige ouders, die denken dat leerkrachten de volledige opvoeding voor hun rekening nemen. Daarnaast vinden sommige ouders, vaak ten onrechte, dat hun prinsje of prinsesje bovenmatig intelligent of zelfs hoog begaafd is en dat wordt ook luid en duidelijk geventileerd. Van een bevriend psycholoog hoor ik verhalen van ouders die met hun kind bij hem komen met die zelf geconstateerde diagnose, waarvan hij al vrij snel vaststelt dat het kind gewoon een stoornis heeft wat niets met schranderheid heeft te maken. Bevriende docenten en psychologen, ja mensen, de kringen waarin ik me begeef!

Hoewel het niet meer dan vanzelfsprekend is dat het onderwijs met z'n tijd mee moet gaan, de maatschappij en de wereld veranderen namelijk ook, vaak sneller dan we zouden willen. De kinderen van nu moeten daar op worden voorbereid en daar dient het onderwijs op te anticiperen. Maar toch ben ik als leek, ik zeg het er ten overvloede nog maar eens bij, van mening dat het kind van nu niet zo heel veel verschilt van het kind in mijn schooltijd. Ja, natuurlijk is het nu een heel andere tijd met alle mogelijkheden die wij toen als science fiction zagen. Ik weet nog het rumoer wat in de klas ontstond toen de meester voorspelde dat men in de toekomst elkaar kon zien als je telefoneerde. Wij hadden toen nog een bakelieten telefoon. Maar ik bedoel, naast alle moderniteiten willen kinderen op de lagere school, basisschool of primair onderwijs (ik weet echt niet wat de huidige juiste benaming is) zich veilig voelen, gezien, vertrouwde gezichten om zich heen hebben, en vooral voorspelbaarheid, daarmee bedoel ik die goede oude regelmaat uit het rijtje van overgrootmoeder: 'rust, reinheid en regelmaat'.

Mijn lagere schooltijd (in mijn tijd zat je op de lagere school) waren zes jaren van bekende gezichten van kinderen in de klas, van de juffen en meesters, van precies weten hoe het er aan toeging. Je wist dat er een grote zak snoep achter het krijtbord(!) hing in de Sint Nicolaastijd, maar was toch zes jaar lang steeds weer blij verrast, je wist dat er ieder jaar een schoolreisje aankwam, hoe de verjaardagen werden gevierd, dat je in de zesde klas de afscheidsmusical had. En tussen al die speciale momenten door kreeg je gewoon les in rekenen, taal, geschiedenis, aardrijkskunde, enz. Die eerder genoemde momenten waren onderbrekingen van een duidelijk stramien. Regelmaat, kinderen van toen en van nu varen er wel bij naar mijn idee. Nu wordt er heel moeilijk over gedaan: gemiddeld genomen zijn jongens anders dan meisjes, moeten anders worden bejegend, moeten meer energie kwijt, kwam men plotseling achter, er was zelfs een hele overheidscampagne voor gemaakt. In mijn tijd was dat waarschijnlijk de reden dat de jongens twee keer per week gym hadden en de meisjes één keer. Nu zijn we toch veeleer in een tijd gekomen dat men beseft dat niet iedere jongen wil voetballen en niet elk meisje wil handwerken, dat is namelijk wat zij deden als wij dat uur extra gym hadden.

De jaren tot aan het voortgezet onderwijs zijn belangrijke jaren. Ik kan nog steeds de juffen en meesters van toen voor me halen, kan nog woordelijk dingen herinneren die zij hebben gezegd, ik draag die solide basis mijn hele leven met me mee. Ik ben zelfs in 2005 op de uitvaart geweest van de meester die ik in de zesde klas had, wij zijn elkaar altijd kerstkaarten blijven sturen. Ik vermoed dat dat is wat de juffen en meesters van nu ook het liefst willen: bezig zijn met de kinderen, dat stevige fundament meegeven waaruit ze zichzelf kunnen ontplooien, ieder op hun eigen unieke manier, maar altijd blijft er die basis waarop ze kunnen terugvallen.

Ik wens alle kinderen van nu zo'n geweldige schooltijd toe zoals ik die heb gehad, met rust, regelmaat en geplande verzetjes en daarbij horen zeker ook dezelfde vertrouwde gezichten van de juffen en meesters waar je van op aan kan. Je lagere/basis/ primaire onderwijs-periode, je draagt het je hele leven met je mee. En ik durf met een aan zekerheid grenzende veronderstelling te zeggen dat al die stakende docenten vandaag en morgen dat ook meer dan graag willen.

Nutteloze weetjes

Tussen 1950 en 1960 bood Las Vegas 'Atomic Tourism' aan. Gasten

konden dan als vorm van entertainment atoombomtesten die in de woestijn werden gehouden bekijken.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De aflevering 'Home' van de tv-serie 'X-Files' was zo donker en 

verontrustend dat deze maar één keer is uitgezonden op Fox. Bij 

herhalingen van de serie werd deze aflevering niet meer vertoond,

totdat de serie werd uitgezonden op cable channel FX.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het Baader-Meinhof fenomeen, iedereen heeft er wel eens 'last' van, ja u ook. Het is de illusie dat iets wat recentelijk onder iemands aandacht

is gekomen in de periode erna plotseling overal opduikt.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Omdat hanen ongeveer 130 decibel aan geluid maken als ze kraaien,

sluit hun gehoor compleet af als ze dat doen. Dit voorkomt dat ze

hun eigen gehoor beschadigen door het gekraai.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De 'existentiële klap' is de ervaring die een stervend persoon heeft als

deze instinctief weet dat de dood nabij is.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een Amerikaans echtpaar ontdekte in 2013 hun achtertuin een aantal 

roestige emmers die uit de grond staken. De emmers zaten vol met 

gouden munten van 1847 tot 1894. De totale waarde van alle munten

was ongeveer $11 miljoen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Antarctica is het enige continent waar honden niet worden toegelaten.

Ze werden daar tot 1992 gebruikt om de sleeën te treken, maar zijn nu niet meer welkom omdat men bang is dat ze ziektes kunnen overdragen op de zeehondenpopulatie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Op een vlucht van Hong Kong naar Londen hebben doctoren aan boord

het leven van een vrouw gered door haar te opereren met een kleerhanger

en bestek. Ze gebruikten cognac om alles te steriliseren. Ze konden niet

landen omdat de vrouw het verschil in luchtdruk daarbij niet zou overleven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een suïcidale man parkeerde zijn auto bewust op de rails voor een 

aankomende forensentrein in Glendale. De trein ontspoorde wat

resulteerde in elf doden en honderdzevenenzeventig gewonden. De man overleefde en kreeg een levenslange gevangenisstraf opgelegd zonder voorwaardelijke vrijlating. 

Karin Konoval speelde de rol van de weerzinwekkende Mrs. Peacock in de aflevering 'Home' van 'X-Files'

Herinnert U zich deze nog? #152

KLAATU

"A ROUTINE DAY"

1979

Aantal weken: 3

Hoogste positie: 44

Toen ik de film waarover ik gisteren schreef, 'The Day The Earth Stood Still', keek en het personage Klaatu ten tonele verscheen, kwam plotseling de band met dezelfde naam in mijn gedachte, en ik wist ook nog van het verhaal dat daar omheen hing. 

De groep had zich inderdaad vernoemd naar het filmpersonage, maar dan natuurlijk die van de 1951 versie, want de groep is ontstaan in 1973 en heeft tot 1982 bestaan met korte reünies in 1988 en 2005. In 1977 hadden ze een kleine hit met de single met de onwaarschijnlijke titel: 'Calling Occupants Of Interplanetery Craft The Recognized Anthem Of World Contact Day' waarmee ze hun bandnaam eer aan deden, het ging namelijk over buitenaards bezoek aan de aarde. Richard Carpenter was fan van Klaatu en nam met zijn zus Karen een eigen versie van dat nummer op wat een wereldwijde hit werd, groter dan die van Klaatu zelf. In Nederland had Klaatu een hitje met 'A Routine Day'.

Het verhaal wat om de band hing, waren de geruchten dat Klaatu niets minder dan een geheime doorstart van The Beatles was. Die geruchten werden gevoed door het feit dat er geen foto's op de albumhoes stonden, geen namen van bandleden en alle credits (muziek en teksten) werden simpelweg toegeschreven aan Klaatu. Dat het album qua muziek en samenzang wel erg Beatlesque was maakten die geruchten alleen maar sterker. Daar bovenop verschenen de platen van Klaatu op Capitol Records, die ook de muziek van de Beatles in de Verenigde Staten uitbrachten. Capitol Records ging er in mee door door middel van dubbelzinnige statements het vaag te houden wie er nou precies achter Klaatu schuil gingen.

Zo'n gerucht duurt ook maar zolang het duurt, en na enige tijd werd bekend dat Klaatu een Canadese band was bestaande uit Terry Draper, Dee Long en John Woloschuk. Ze hebben vijf albums uitgebracht en zestien singles. 

Klaatu.

The day the earth stood still

Gisteren de film 'The Day The Earth Stood Still' gezien, een film uit 2008 die weer een remake is van het origineel uit 1951. Ik ben erg van de aanname dat in het onmetelijk grote heelal de aarde niet de enige planeet is die wordt bewoond. Of andere beschavingen ons reeds in de gaten hebben en ons maar laten omdat er toch geen land mee te bezeilen is vind ik ook wel erg aannemelijk klinken. In deze film komt er echter wel bezoek van buitenaardsen.

Alles wat je van een Amerikaanse film verwacht over dit onderwerp zit erin, zoals dat ze altijd in Amerika aankomen, deze keer landt men in het Central Park in New York. Nooit in het Russische Kamchatka Peninsula, het Bois de Boulogne in Parijs of het Zuiderpark in Den Haag. Daarnaast zit er het verplichte vroegwijze kind in waar eigenlijk een verlate abortus voor zou moeten gelden, en iemand die als enige het buitenaardse bezoek begrijpt. Deze bindende ingrediënten op de koop toe nemend, is het een film die verrassend actueel blijkt over hoe wij aardlingen met de aarde omgaan en hoe wij buitenaards bezoek zouden verwelkomen: met veel militair machtsvertoon, want Amerika.

Als het ruimtevoertuig is geland, maakt er zich een gedaante los uit het felle licht, en loopt op de latere heldin van het verhaal, Helen (Jennifer Connelly), af. Letterlijk op het moment dat de twee elkaar willen begroeten wordt de bezoeker neergeschoten. Ik zie dat zomaar gebeuren mocht het ooit zover komen. Even fast forward, de alien transformeert naar een menselijke vorm, in dit geval de prettige verschijning van Keanu Reeves, en we komen er achter dat zijn naam Klaatu is. Hij komt in vrede, om de aarde te redden. Let wel: de aarde, niet zozeer de bewoners.

En dan komt het actuele om de hoek kijken. 'De planeet is stervende, het menselijke ras is daar de oorzaak van.',  concludeert Klaatu. 'We kunnen veranderen, we kunnen de zaken nog omkeren', antwoordt Helen. 'We hebben het in de gaten gehouden, we hebben gewacht en gehoopt dat jullie zouden veranderen. Als de aarde sterft, sterven jullie. Als jullie sterven, overleeft de aarde. Er zijn maar een paar planeten in de kosmos die de mogelijkheid hebben voor complexe levensvormen. Wij zullen de schade die jullie de aarde hebben toegebracht ongedaan maken en geven de aarde de kans om opnieuw te beginnen.' 

Dit hele gegeven vind ik gezien de huidige situatie met de klimaatcrisis, de welhaast apocalyptische beelden van de enorme branden en zandstormen in, nu nog enkel, Australië en het uitbreken van het zoveelste dodelijke virus niet zo heel onwaarschijnlijk. De natuur is de mensheid wel zat, heb ik zo het vermoeden, en vecht terug om zelf te kunnen overleven, terwijl als we samen met de natuur zouden opereren, naar haar zouden luisteren en respecteren.... Maar dat schip is reeds gevaren ben ik bang. De totaal misplaatste arrogantie op dat gebied van een groot gedeelte van de mensheid, en de leiders die men kiest is een niet al te best scenario voor de nabije toekomst. Niet zozeer voor mijzelf, ik ben qua leeftijd in overtime en heb geen nazaten, maar voor alle jonge mensen en kinderen die nu geboren worden. In deze film uit 2008 wordt al gesproken over het omslagpunt, wat een klimatologische term is voor het feit dat het omkeren van de klimaatverandering niet meer mogelijk is. Veel wetenschappers zijn van mening dat we dat punt al lang gepasseerd zijn.

De film is natuurlijk fictie, dat weet ik ook wel, voordat u mij in dwangbuis laat institutionaliseren, maar ik vind de raakvlakken met deze tijd opvallend voor een film van twaalf jaar geleden. Op driekwart van de film wordt het verhaal trouwens naar oud Hollywood-gebruik tandglazuur versplinterend, en komt er een verplicht goede afloop, wat niet zozeer mijn goede afloop is, maar dan moet ik zelf maar een film maken, vindt u niet? Desalniettemin wel een film die het kijken waard is.

Thea Reymers

Als 15-jarig meisje was Thea Reymers vluchteling in eigen land  toen de Duitsers het vrachtschip van haar ouders waar zij de woonruimtes van bewoonde aan het eind van de oorlog tot zinken hadden gebracht. Maandenlang heeft ze gezworven in Brabant en Limburg. Angst, angst en nog eens angst is wat ze zich vooral herinnert van de oorlog. Tijdens het bombardement op Rotterdam in 1940 hoorde ze het lawaai vanaf Zwijndrecht. Haar ouders lagen met het schip in Rotterdam. Ze was heel bang dat haar ouders iets was overkomen, maar gelukkig zagen zij elkaar weer na een paar dagen.

Toen hun vrachtschip tot zinken was gebracht hadden ze niets meer, geen huis, geen spullen, geen werk voor haar vader en ook geen geld. Ze mochten een paar dagen bij een hoofdonderwijzer slapen, alvorens ze weer te voet verder trokken naar bevrijd gebied. Op zekere nacht liepen ze een dorp binnen waar vanzelfsprekend geen enkel licht was, want dat mocht niet van de Duitsers. Maar toch zagen ze een streepje licht waar ze aanklopten en Engelse militairen open deden. Het moment wat Thea herinnert als haar bevrijding. Na maanden van rondzwerven in nog niet geheel bevrijd Nederland.

Het zijn haar eigen ervaringen als vluchteling waarom Thea zich, als 84 jarige, aanmeldt bij Taalpunt in Papendrecht om zich te ontfermen over het gezin van de christelijke Syrische vluchtelingen George en Ruba. Ze gaf taalles, maar bracht hen ook overal heen in haar auto, naar de ambassade en naar afspraken voor sollicitaties. Haar beweegreden was net zo simpel als hartverwarmend: 'Ik weet wat het is om vluchteling te zijn, ik weet ook hoe blij je dan bent als iemand je dan wilt helpen'.

Thea, George en Ruba worden goeden vrienden en zij bezoeken haar regelmatig samen met hun kinderen als ze door een herseninfarct in het Havenziekenhuis in Rotterdam terecht komt. Aan George, die bij de Hema werkt, vraagt ze of hij de taart wil maken voor bij haar afscheid, want ze voelt haar einde naderen. Op 8 december 2019 overlijdt Thea op de leeftijd van 90 jaar.

Thea Reymers november 2019.

Tegeltjeswijsheid 344

Haagsche bollen

Brekend nieuws! Die overheerlijke Bossche bollen uit 's-Hertogenbosch blijken eigenlijk uit 's-Gravenhage te komen! Voor mij als geboren en getogen Hagenaar en liefhebber van patisserie in de breedste zin van het woord kwam dat wel even binnen.

De voorganger van de Bossche bol werd al voor de twintigste eeuw verkocht door de Bossche banketbakker Lambermont. Die bol leek op een moorkop en was gevuld met banketbakkersroom. Deze banketbakkerij bevond zich in de Vischstraat, waar in 1938 de Haagse banketbakker Henri van der Zijde zijn Haagsche Banketbakkerij opende. Hij bedacht een variant op de Bossche bol van Lambermont, zijn bol werd gevuld met slagroom en overgoten met echt chocolade. Lambermont is vervolgens zelf ook de door Henri bedachte variant gaan verkopen.

De chocoladebol werd ook buiten de stadsgrenzen van 's-Hertogenbosch populair en kreeg daardoor de naam Bossche bol.  Ach, Bossche- of Haagsche bol, wat maakt het ook uit, het is een heerlijk gebakje welke je niet op een fatsoenlijke manier kunt eten, dat dan weer wel. We houden het op een Haagsche vinding geïnspireerd door een Bossche lekkernij, een coproductie zogezegd.

Toen was geluk... #48

Momenteel hoor je er weer helemaal bij als je je muziek op vinyl koopt. Ergens in de jaren negentig is de omslag van vinyl naar cd definitief gemaakt, maar definitief blijkt ook maar een hole frase in deze. Ik weet nog hoe blij we waren toen van de tikjes, kraakjes en het geruis af te zijn, om het over het gevaar van krassen zodat de plaat bleef hangen of oversloeg nog maar niet te hebben. De cd was het helemaal! Vinyl verdween uit de winkels en de back catalogue van veel artiesten werd op cd heruitgebracht. Consumenten vervingen hun oude vinylalbums voor cd's. Maar cd's zijn voor velen ook alweer passé, men streamt, en het vinyl is aan een comeback bezig, met prijzen die lijken op die van de begindagen van de cd.

Halverwege de jaren zeventig kocht ik van mijn zakgeld één singletje per maand, dat was nog een hele opgave om uit het aanbod het mooiste te kiezen. Later werden dat albums. Dat moest allemaal opgeborgen worden, en de firma K-tel kwam begin jaren zeventig met de 'Disc-o-matic'. Een systeem waar men 24 lp's in kon opbergen, dus niet echt voor de grote muziekverzamelaar, of je moest er een veelvoud van aanschaffen, De crux zat 'm in het feit dat je die albums 'automatisch' aan je oog voorbij kon laten gaan tot je de lp zag die je wilde luisteren. Als je die daarna weer wilde terugplaatsen stopte het ding precies daar waar je 'm vandaan had gepakt. 

Zij die de jaren zeventig hebben meegemaakt zullen waarschijnlijk een o ja belevenis hebben bij het zien van de onderstaande foto. Voor hen die zich er geen voorstelling van kunnen maken is er een Amerikaans reclamefilmpje over de nouveauté. Daar heet wat wij als een 'Disc-o-matic' leerde kennen een 'Record selector'. 

De grote grijze belofte

6 Maart aanstaande wordt ie 80 jaar, en hij is al 60 jaar actief als zanger, cabaretier en acteur, Gerard Cox, toch is 'De Grote Grijze Belofte' zijn eerste solovoorstelling. De voorstelling begint met het lied 'La Belle Américaine' van zijn eerste album uit 1966, en dat is niet toevallig. Het lied van Guus Vleugel en Ruud Bos gaat over een 'negerhaatster' uit Amerika waarmee de zanger een avontuur beleefd, en haar qua denkwijze op andere gedachte probeert te brengen. Het woord 'neger' komt regelmatig voor in de tekst. Dit lied zet de toon van de avond. Gerard vertelt dat dit lied al meer dan vijftig jaar oud is, en dat dit nu absoluut niet meer kan volgens de geldende normen en waarden, maar dat men er toen geen wenkbrauw over optrok.

Aan de andere kant waren er toen grappen en teksten waarvoor men gearresteerd werd, waar we nu laconiek over doen. Hij verhaalt natuurlijk over zijn arrestatie na het zingen van het lied 'Arme Ouwe' over koningin Juliana, waarbij twee rechercheurs in de zaal zaten die hem sommeerde de andere dag zich te melden op het bureau. De rode draad in de voorstelling zijn de lange tenen van nu, je mag alles zeggen, maar je moet heel erg oppassen met wat je zegt. Gerard is de vleesgeworden OK Boomer. Er komt een hele reeks met moppen die niet meer kunnen, maar hij toch verteld, over buitenlanders, homo's, Joden, met als excuus dat hij nu eenmaal uit een tijd komt dat er nog geen taboe op rustte.

Ik ben niet zo'n moppentapmens, dus dat gedeelte van de voorstelling zie ik meer als programmavulling. De anekdotes uit zijn zestigjarige carrière zijn veel leuker om te horen, over zijn tijd met Frans Halsema en Adèle Bloemendaal, de aanvankelijke weigering van de platenmaatschappij om 'Het Is Weer Voorbij Die Mooie Zomer' uit te brengen ("Jij bent geen single-artiest"), wat uiteindelijk een grote hit wordt. De woede van zijn geëngageerde collega's, met voorop Ivo de Wijs, over Gerards hitparadesucces. Een tweede rode draad in de voorstelling is zijn grote vriendschap met Robert Long, aan wie hij deze voorstelling min of meer opdraagt. Kort voor zijn dood schreef hij Gerard een brief met de strekking dat ie voorlopig nog niet moet ophouden, en zie hier dertien jaar later zijn eerste soloprogramma.

Gerard is ook melancholisch over de dingen die voorbij zijn, een prachtig lied van Willem Wilmink 'De Tijd Van De Kersen' verwoordt dat prachtig. Bijzonder dat ik afgelopen maandag een blogje heb geschreven over Elsa Lioni en Gerard het lied 'De Doden Joggen Mee' brengt, wat ik ken, en waarin hij een aantal collega's met naam noemt die al overleden zijn, waaronder dus ook Elsa Lioni. Indrukwekkend is ook 'De Ballade Van Het Wonderorgel', een stuk over het wonderorgel in de bioscoop aan de Coolsingel voor de oorlog, maar gaandeweg wordt het vrolijke lied een verslag van wat er allemaal is gebeurd op die dag van het bombardement.

De hits '1948' en het al eerder genoemde 'Die Mooie Zomer' komen ook voorbij, maar in een herschreven arrangement waarin Gerard het meer parlando brengt dan zingt, wat de tekst veel meer tot z'n recht doet komen en het de herinnering aan de zonnige vrolijke tijd van toen alle vrienden er nog waren die nu zijn overleden voelbaar maakt.

Melancholisch, wars van politiek correcte humor, de blik van een bijna tachtigjarige op een wereld die voor hem iets te veel is veranderd, Gerard Cox ten voeten uit.

Harry

"Someone with a natural nobility who was classless and who proved in the last year that she needed no royal title to continue to generate her particular brand of magic." dat zei Charles Spencer de broer van de verongelukte prinses Diana in zijn speech op haar uitvaart. Ze had de titel 'Her Royal Highness' verloren toen ze van prins Charles was gescheiden.

Ik moest eraan denken nu Harry, haar jongste zoon, samen met zijn vrouw Meghan er voor heeft gekozen om een leven in vrijheid te gaan leven. Vrijheid betekent in deze: weg van het keurslijf van het Britse Koninklijk Huis en vooral van de walgelijke manier waarop de (roddel)pers in Engeland opereert. Nietsontziend en uit op sensatie, het heeft het leven gekost van zijn moeder, haar vriend Dodi Fayed en hun chauffeur Henri Paul. Hoewel ik persoonlijk nog altijd ernstige twijfels heb of het een ongeluk betrof of dat er opzet in het spel was.

'You can check out any time you like but you can never leave', zo moet het leven aanvoelen als je het (on)geluk hebt geboren te worden met blauw bloed, of erger nog, er door een huwelijk in verzeild raakt. Het is zo'n bastion met eigen regels, normen en waarden, dat het voor outsiders, zoals Diana toen en Meghan nu, bijna onmogelijk is om er volledig door iedereen te worden geaccepteerd.

Als we iets hebben geleerd van een serie als 'The Crown' is het dat vrijheid van oudsher het offer is wat blauwbloedigen en hun geliefden in het Verenigd Koninkrijk moeten brengen voor hun privileges. En dat is anno 2020 nog steeds zo. Harry en Meghan wordt die zelfgekozen vrijheid gegund, maar het komt met een prijs. Ze krijgen geen koninklijke toelagen meer en zullen de 2,8 miljoen aan belastinggeld teruggeven die is gestoken in de renovatie van hun landhuis. Ook raken ze hun koninklijke titels kwijt. Maar zoals zijn moeder voor hem, heeft Harry, noch zijn vrouw, die nodig om hun goede doelen- en liefdadigheidswerk voort te zetten. Saillant detail oom Andrew die wordt verdacht van seksueel contact met minderjarigen mag zich nog wel Zijne Koninklijke Hoogheid noemen.

Ik gun Harry en Meghan de vrijheid die ze zo verlangen, en het moet ook fijn zijn voor onze eigen koninklijke Kwik, Kwak en Kwek, de prinsessen Amalia, Alexia en Ariane, dat je wél uit kunt checken als je dat wilt. Nu is het in Nederland volgens mij een heel ander verhaal dan in het Verenigd Koninkrijk, maar toch. Ze hebben al het voorbeeld van hun oudtantes Irene en Christina die redelijk buiten het gezichtsveld een eigen leven hebben weten te leiden, tegelijkertijd is er ook het verkeerde voorbeeld van oom Bernhard die met foute bril een foute huisjesmelker is geworden.                                                                                                  En nu hun collegaatje Harry van de stijve buren aan de overkant het is gelukt om zich los te wrikken, moet dit de meisjes toch aan het denken zetten. Wil Amalia wel koningin worden als haar vader met pensioen gaat? En zo niet, wil één van haar zusjes dan die taak op zich nemen? Volgens hun overgrootmoeder Juliana, 'Een taak zo zwaar dat niemand die zich daarin ook maar een ogenblik heeft ingedacht, haar zou begeren.'

We gaan het zien. Voor Harry en Meghan heb ik alleen maar heel veel begrip voor de keuze die ze hebben gemaakt en wens ze een fantastische tijd toe zonder de rioolratten van de Britse (roddel)pers.

In liefdevolle herinnering: Elsa Lioni

Van de week moest ik ineens zonder enige aanleiding denken aan Elsa Lioni, en ik vroeg me meteen af zijn er nog mensen die zich haar weten te herinneren? Ik ken haar als actrice die in verschillende jeugdprogramma's in de jaren zeventig heeft gespeeld, w.o. 'TiTa Tovenaar', 'Pipo De Clown' en 'Pommetje Horlepiep'. Daarnaast heeft ze ook in diverse speelfilms gespeeld, maar ze was van origine een (opera)zangeres.

Dat laatste wist ik dan weer niet. Voor de oorlog zong ze bij The Ramblers, daarna volgde ze een conservatoriumopleiding en is vervolgens bij De Nederlandse Operastichting gaan werken waar ze dertien jaar lang diverse rollen heeft gezongen. Ook heeft ze toneelrollen vertolkt en in musicals opgetreden, w.o. 'De Man Van La Mancha'. 

Elsa is op 4 juni 1983 overleden op 68 jarige leeftijd. Ik meen me te herinneren dat een val van de trap haar fataal is geworden.

Elsa in 'Pommetje Horlepiep'

Elsa met Eric Beekes met wie ze in 1979 het programma 'Kolder & Keuvel' maakte

Willekeurige daad van vriendelijkheid

Toen de 71 jarige mevrouw Roovers uit Oosterhout bij de supermarkt wilde afrekenen, bleek dat ze haar pinpas kwijt was. In haar scootmobiel ging ze snel naar huis om te zien of de pas daar was, maar deze was nergens te vinden. Eenmaal weer terug in de winkel barstte ze in tranen uit. Een onbekende vrouw schoot te hulp en betaalde voor mevrouw Roovers de boodschappen.

Mevrouw Roovers heeft van de weeromstuit verzuimd om gegevens van haar weldoenster te noteren, zo vertelde haar zoon, maar deelde mee samen met zijn moeder erg onder de indruk te zijn van het gebeuren. En hij wil alles op alles zetten om de vrouw te vinden. 'Desnoods gaan we een hele dag rondlopen tot we haar zien.' De pinpas van moeder bleek trouwens in een andere tas te zitten.

Wat mij opvalt aan dit verhaal is dat de vrouw die mevrouw Roovers te hulp schoot het ook zelf niet nodig vond om haar gegevens door te geven. Het was een daad van onbaatzuchtigheid, een random act of kindness. 

Inmiddels is achterhaald wie de redster in nood was, Stephanie Haveman. Ze deed het gewoon om iemand te helpen, niets meer, niets minder. Stephanie weet wat het is om in een vervelende situatie te zitten. Ruim twee jaar geleden was ze net gescheiden en alleenstaande moeder en moest elk dubbeltje omdraaien. Iedere donderdag ging ze naar de voedselbank, ze was wegens een ziekte afgekeurd en heeft twee jaar lang moeten knokken om te komen waar ze nu is. Ze heeft toch weer werk gevonden en heeft weer wat financiële armslag. 'Dan is het fijn om iets voor iemand te kunnen doen'. 

Mevrouw Roovers wil Stephanie het geld graag teruggeven, maar voor Stephanie is dat niet nodig. 'Laten we het doneren aan een goed doel, of aan de voedselbank' is haar voorstel. 

Het goede van de mens, ik blijf er in geloven en verhalen als deze houden dat levend. 

Inmiddels hebben zij elkaar getroffen. Mevrouw Roovers kwam met een bos bloemen en het boodschappengeld in een enveloppe om Stephanie te bedanken. Samen zijn ze naar de Voedselbank gegaan om het geld aldaar te doneren. 

Tegeltjeswijsheid 343

Thierry Mugler: Couturissime

Gisteren kwamen Anke en Edwin op de koffie om weer eens fijn bij te kletsen en om naar de Kunsthal te gaan waar de overzichtstentoonstelling van de Franse kunstenaar Thierry Mugler nog tot 8 maart te bezoeken is. Voornamelijk is er een selectie te zien van zijn prêt-à-porter en haute couture collecties. Het fijne van op een doordeweekse donderdag buiten de vakantietijd om een museum te bezoeken is dat het er veel rustiger is dan in het weekend en de vakanties, zodoende konden we alles goed en in alle rust bekijken.

Het is een adembenemende tentoonstelling van zo'n 150 outfits die Thierry tussen 1977 en 2014 heeft gemaakt. Naast haute couture en prêt-à-porter zijn er ook toneelkostuums te zien, clips van artiesten die zijn creaties dragen zoals o.m. David Bowie, Pet Shop Boys en Lady Gaga, video's van zijn modeshows waarin men veel van de tentoongestelde kleding op de catwalk gedragen ziet worden. De vormgeving, de belichting en de opstellingen in de zalen laten de creaties van Thierry prachtig tot hun recht komen. Wat een ongelooflijk talent om zulke mooie en uitzonderlijke outfits te bedenken. Hij gebruikt bijzondere materialen zoals metaal, imitatiebont, latex en vinyl en zijn ontwerpen zijn zeer vrouwelijk, soms heel futuristisch, maar altijd wordt het vrouwenlichaam benadrukt.

Wij hebben ruim de tijd genomen om deze tentoonstelling tot ons te nemen, daarna een late lunch in het restaurantgedeelte om vervolgens de andere tentoonstellingen in de Kunsthal te bezoeken, Ter ere van het vijftigjarig jubileum van illustrator, ontwerper en architect Joost Swarte is er een mooi overzicht te zien van zijn werk. Foto's van het naoorlogse havenleven gemaakt door fotograaf Daniël van de Ven geven een mooi tijdsbeeld weer. En omdat museum Boijmans van Beuningen aan het verbouwen is, hebben zij onder de noemer 'Boijmans bij de buren' een selectie van vier eeuwen teken- en schilderkunst met als titel 'Meesterlijk!' opgesteld met zo'n 150 werken van 27 kunstenaars waaronder Rubens, Rembrandt en van Gogh.

We hebben er intens van genoten en ik kan u dit museum en deze tentoonstelling(en) van harte aanbevelen!

Sounds Venlo

Zoals bekend is muziek verzamelen mijn hobby, en omdat ik vind dat niemand voor niets werkt, u en ik ook niet, betaal ik ook gewoon voor de muziek die ik verzamel. De makers en uitvoerenden leven daarvan, het is hun werk. Dat is heden ten dage niet voor iedereen de normale gang van zaken. Er zijn mensen die er prat op gaan dat zij gratis aan nieuwe muziek en films komen. In het laatste geval verdenk ik sommigen ervan een lichte erectie te ervaren als ze een film al gratis in hun bezit hebben terwijl die nog maar net in de bioscoop te zien is, tenminste de geestdrift waarmee ze dat met nog net geen borstgeklop meedelen doen mij dat ernstig vermoeden. Bijna altijd zijn het types die zelf moord en brand schreeuwen als ze maar het idee hebben dat zij financieel benadeeld zouden kunnen worden.
Ach ja.

Ik behoor wel tot een uitstervend soort, want ik koop ook nog cd's, en ik weet dat ik er wat meewarig door word aangekeken. Het zij zo. Het liefst zou ik naar een goed gesorteerde cd-winkel gaan, maar vanwege het veel populairdere downloaden, al dan niet betaald, zijn die nauwelijks meer te vinden. Vroeger waren er in Rotterdam enkele zaken waar ik graag kwam, maar het aanbod verschaalde en uiteindelijk hielden ze op te bestaan. Daar waar nog wel cd's worden verkocht richt men zich vooral op dat wat nu populair is, een smal en ondiep assortiment dus in plaats van het brede diepe assortiment van een echte speciaalzaak. En ze zijn er nog wel hoor, die speciaalzaken in den lande, maar in de regio waar ik woon helaas niet.

Vandaar dat ik me wat het onderhouden van mijn muziekcollectie betreft richt tot het wereld wijde web. Enige tijd geleden kwam ik op de site van Sounds Record Store in Venlo. Het is een fysieke winkel met een enorm assortiment, waar ik graag eens zou willen rondneuzen, maar Venlo is niet naast de deur. Gelukkig kun je ook online bij hen bestellen, en een tijdje terug heb ik er de oeuvrebox van Willeke Alberti besteld, van de week de tweede bestelling gedaan, cd's van Simple Minds en Mungo Jerry. Ik weet, dat is weer een heel andere kant van het muzikale spectrum, maar mijn muzieksmaak is ruim. Beide keren is het allemaal keurig verstuurd en door mij ontvangen, maar wat ze bij Sounds in Venlo heel goed begrijpen is dat je in deze moeilijke branche nét even een klein beetje extra doet voor de klant die wil betalen voor zijn muziek.

Bij de box van Willeke en ook nu weer bij deze bestelling was een kaartje bijgevoegd waarmee mij handgeschreven veel luisterplezier werd gewenst. Het is iets kleins, triviaals wellicht, maar ik ervaar het als erg leuk, verrassend en ze bezorgen er mij een glimlach mee. Er komen binnenkort weer een aantal releases aan die ik vast en zeker - of zeggen ze in Limburg al: zeker en vast? - bij Sounds Venlo ga bestellen.

Nikkie de Jager

U mag mij gerust ervan verdenken onder een steen te leven. Van de week moest ik nog googelen wie Jeangu Macrooy was, de zanger die ons land zal vertegenwoordigen op het aanstaande Eurovisie Songfestival, en nu had ik geen idee wie Nikkie de Jager was om wie de laatste dagen zoveel te doen is. Bij de laatste is mijn excuus dat zij een influencer is en ik in de levensfase zit waarin ik me meer druk maak om influenza. Nikkie houdt zich bezig met visagie en lifestyle en maakt daar zeer succesvolle video's over onder de noemer 'Nikkie Tutorials'. Ze heeft wereldwijd 12,5 miljoen volgers, en de video's zijn meer dan 1,1 miljard keer bekeken.

Nu had ik haar ook kunnen kennen van het programma 'Wie Is De Mol' waarin ze vorig jaar kandidaat was, dat programma is onder veel andere jong bejaarden ongekend populair, maar ik heb ooit eens, vanwege de enthousiaste verhalen erover, geprobeerd te kijken en kwam algauw tot de conclusie dat ik er de intelligentie voor mis, ik snap het gewoon niet. Dus ook die kans om kennis te maken met Nikkie is aan mij voorbij gegaan.

Maar nu weet ik toch wie Nikkie is. Ze heeft zich onlangs vanwege chantage gedwongen gevoeld om aan de wereld kenbaar te maken dat zij transgender is. Is het überhaupt al moeilijk om (als transgender) uit de kast te komen, in haar geval kijken die miljoenen volgers wereldwijd mee, en het is niet op een moment dat zij zelf heeft gekozen, maar geforceerd vanwege anderen die haar ermee wilden chanteren. Als je dat doet sta je evolutionair gezien net onder de pissebed.

Ik heb het gevoel dat we wat genderidentiteit betreft op een keerpunt staan. Er is nog meer dan een wereld te winnen, maar er is gelukkig mede dankzij nieuwe wetenschappelijke inzichten en mensen (veel jongeren gelukkig ook) die meer openminded zijn steeds meer begrip en acceptatie. Ook Nikkie heeft ongelooflijk veel liefde en steun mogen ontvangen van haar enorme achterban. Maar....natuurlijk is er ook heel veel narigheid veelal afkomstig van mensen, als ik het zo bekijk, met vlaggetjes achter hun dikwijls anonieme accounts die alles wat wetenschappelijk is bewezen, zoals bijvoorbeeld klimaatverandering, sowieso al met het grootste wantrouwen bekijken. We staan als mensheid op velerlei gebied, waaronder ook genderidentiteit, aan de vooravond van een kentering. Velen begrijpen het en voelen het ook, maar er blijven altijd hakken-in-het-zand mensen die uit onbegrip, angst, onwetendheid of louter starheid om zich heen gaan slaan.

Maar het overgrote deel steekt Nikkie een hart onder de riem, en terecht. De afschuwelijke situatie van gedwongen uit de kast komen als transgender buigt zij eigenhandig om naar iets positiefs. Ze weet dat ze voor haar miljoenen volgers een rolmodel is, en, zo zei ze in haar video, ze hoopt nu een voorbeeld te zijn voor al de kleine Nikkie's wereldwijd, ze belooft hen dat het beter wordt, zij is er zelf het lichtende voorbeeld van.

In mijn omgeving ken ik ook een jonge 'Nikkie', en ik hoop dat er voor haar mede door de liefde en steun van thuis, maar ook door vrouwen als Nikkie een geweldig mooie toekomst in het verschiet ligt.

Love is the message and the message is love.

Nikkie de Jager.

Teamuitje

Bij het bedrijf waar ik werkzaam ben is het gebruikelijk dat men per filiaal door het jaar heen 'bonussen' kan verdienen die worden opgeteld en na een jaar kunnen worden besteed aan een uitje met het team. Afgelopen zondag hadden wij het uitje.

Nadat voorstellen voor paintballen en een bezoek aan een escape room om duidelijke redenen van de hand zijn gewezen werd besloten een hapje te gaan eten met elkaar om daarna te gaan bowlen. Bowlen, ik had het sinds de jaren negentig niet meer gedaan. Bij het betreden van het bowlingcentrum bleek dat daar sinds de laatste jaren van de vorige eeuw de tijd niet heeft stilgestaan.

Allereerst was er knetterharde muziek, van het niveau dat je met elkaar moest schreeuwen in plaats van praten. Daarnaast was ik nog bekend met formulieren die je handmatig moest invullen na iedere worp om zo het klassement te bepalen. Alsof ik Star Trek was binnengewandeld, alles gaat automatisch en elektronisch! Je kunt zelfs middels de juiste knopjes een ober naar de baan dirigeren om bestellingen op te nemen. Nog wel een echt mens, maar het kan niet lang meer duren eer er een robot voor wordt ingeschakeld. Maar al die moderniteiten ten spijt, nog steeds zijn er die orthopedische schoenen die je aan moet om de baan te mogen betreden. Daar zou nou wel eens voortschrijdend onderzoek naar gedaan mogen worden.

Het bowlen op zich was leuk. Ik merkte wel dat het ouder wordende lichaam wat strammer is en ik wat spierpijn ervoer op plekken waarvan ik niet wist dat er ook spieren zaten. Maar dat stond niet in de weg dat ik zowaar heb gewonnen! Jawel!

In Memoriam: Aart Staartjes

Toen ik vrijdag hoorde over het zware verkeersongeluk waar de 81 jarige Aart Staartjes bij betrokken was, hoopte ik dat hij het zou redden, maar zondag 12 januari is hij toch aan zijn verwondingen overleden.

Aart was acteur, regisseur, presentator en documentairemaker, maar zal door verschillende generaties kinderen vooral herinnerd worden van de diverse vernieuwende kinderprogramma's waar hij aan heeft meegewerkt. In mijn jeugd was er 'De Stratemakeropzeeshow' en 'De Film Van Ome Willem' waar hij zowel bedenker van was en er als acteur in speelde. De kinderen vanaf 1984 tot nu zullen hem kennen als Meneer Aart uit 'Sesamstraat'.

Aart was geen gemakkelijke man om mee te werken. Vanaf 1982 tot 2001 verwelkomde hij Sint Nicolaas in Nederland, en dat is niet altijd zonder slag of stoot gegaan. Hij kon slecht overweg met Piet Römer en Adrie van Oorschot die de hoofdpiet en Sinterklaas speelden. Aart zorgde er persoonlijk voor dat Adrie zijn congé kreeg, vervolgens schoof hij zijn oud klasgenoot Bram van der Vlugt naar voren die tot 2010 de rol van Sint op zich nam.

Maar het is diezelfde wat kribbige vastberadenheid die ervoor heeft gezorgd dat Aart welhaast eigenhandig de kindertelevisie in Nederland heeft veranderd.

Afgelopen september was Aart voor het laatst op televisie in het programma 'Sterren Op Het Doek'. In dat programma vertelde hij dat hij met zijn 81 jaar voelde in het laatste bedrijf te zitten. "De kans dat ik 91 word is bijzonder klein. Maar ik ben niet bang voor de dood, het is niet erg als het afgelopen is."

Maar een fataal verkeersongeluk kon natuurlijk niemand voorzien. Aart is twee keer getrouwd geweest en heeft uit zijn eerste huwelijk drie kinderen.

Micah en Caleb

Na mijn verontwaardigde blogje over het uitblijven van hulp aan Australië bij de mede door de klimaatcrisis ontstane natuurramp aldaar, blijkt hulp van diverse kanten uiteindelijk op gang te komen. En nee, dat komt niet door mijn blogje, maar er wordt door de maandenlange berichtgeving wereldwijd tot actie overgegaan. Beter later dan nooit. Er zijn diverse celebrities die grote sommen geld doneren, er zijn inzamelingsacties opgestart waar men kan doneren. Hier in Nederland heeft het Rode Kruis een rekeningnummer geopend waarop men een donatie kan doen.Vanuit Amerika zijn er brandweermensen ingevlogen om ondersteuning te verlenen.

Maar in Australië zelf wordt ook het nodige gedaan om de mensen die alles kwijt zijn geraakt op te vangen en te ondersteunen. Maar ook aan de talloze dieren wordt gedacht.  Met name de koala's hebben het zwaar, deze dieren zijn te langzaam om te vluchten. De neven Micah (19) en Caleb (18) besloten om iets te doen voor de dieren. In hun auto zoeken ze naar koala's die de branden overleefd hebben, ze nemen gewonde en gedesoriënteerde koala's in hun auto en zullen ze zolang als nodig verzorgen alvorens ze weer in het wild uit te zetten.

Het is een verdrietige exercitie, zestig procent van de koala's die ze vonden waren levend verbrand, een aantal van de geredde koala's bezweken alsnog aan hun verwondingen. 'We proberen zoveel mogelijk koala's te redden als we kunnen'. Dit zijn slechts twee van de vele mensen die iets doen voor de dieren en de getroffenen in deze tijd van rampspoed.

Het heeft even geduurd, in mijn opinie te lang, maar de hulp aan Australië is gelukkig toch opgang gekomen. Voor mij zijn het stuk voor stuk helden.

Jeangu Macrooy

Ik kreeg de indruk dat door journalistisch speurwerk er eerder dan men had gewild naar buiten is gebracht dat Jeangu Macrooy Nederland zal vertegenwoordigen op het aanstaande Eurovisie Songfestival in mei. Ik moet meteen bekennen dat ik hem niet ken, maar dat zegt niets, Douwe Bob, Waylon en Duncan Laurence kende ik ook niet voordat ze aan het festival deelnamen. Ik heb natuurlijk wel meteen gegoogeld, en wat ik zag en vooral hoorde beviel me goed. Dit is iemand die wel iets kan, en hij heeft, ondanks dat het aan mij voorbij is gegaan, best al heel wat op zijn naam staan.

Hij heeft twee albums gemaakt, speelde Judas in 'The Passion 2018', is twee keer genomineerd voor een Edsion, heeft verschillende popprijzen mogen ontvangen, en is daarbovenop ook nog eens genomineerd als Best Geklede Man door Esquire. En dat laatste komt op zo'n evenement als het Eurovisie Songfestival zeker van pas. Zoals altijd valt en staat alles met wat voor een nummer hij zal gaan, dus laten we dat even afwachten. Maar wat ik voorbij zag komen bij wat hij al gedaan heeft, heb ik goeie hoop.

Dit jaar staat Nederland meteen in de finale omdat Duncan Laurence vorig jaar heeft gewonnen en wij als gastland het festival mogen organiseren in Rotterdam. De niet in Eurovisie ingewijden zullen zeggen dat twee keer achter elkaar winnen nooit zal gebeuren, maar dat is in de geschiedenis van het festival al meermalen gebeurd. Spanje in 1968 en 1969, Luxemburg in 1972 en 1973, Israël in 1978 en 1979, Ierland zelfs drie keer achter elkaar in 1992, 1993 en 1994, om na een jaar overslaan het festival nog maar eens te winnen in 1996.

We gaan het meemaken. Ben benieuwd naar het liedje van Jeangu. Ik wens hem veel succes en plezier!

Jeangu Macrooy

Extra crunchy crisps honey & mustard flavour

Op mijn leeftijd ga ik niet meer als een malle rigoureuze diëten volgen, of de midlife crisis zou moeten toeslaan, maar daar ben ik dan weer te nuchter voor. Het betekent niet dat ik het Tokkieriaanse gezegde 'Liever dik in de kist dan een feestje gemist' aanhang, er bestaat zoiets als de gulden middenweg. Doordat ik veel fiets, momenteel een beroep uitoefen waarbij ik fysiek bezig ben en daarnaast de sportschool frequenteer kan ik het me permitteren om een toetje te eten na het diner, waarbij ik ook een glaasje wijn drink, wat lekkers bij de koffie neem en later op de avond een bakje met knabbeltjes. Maar, zoals de gulden middenweg dicteert, alles met mate.

Nu ben ik niet verslavingsgevoelig, dus meer dan één glaasje wijn wordt het nooit, en ik kan gerust trommels vol met van alles hebben, het hoeft niet in één keer op. Daarnaast ben ik van mening dat ik de jaren die mij nog resten niet ga lopen vergallen door met een zelfgenoegzaam gebaar lekkere dingen van de hand te wijzen omdat ik een onrealistisch beeld nastreef van het lichaam van toen ik 17 was. Een vetrandje mag best op mijn leeftijd. En aangezien het eerder genoemde gezegde voor velen toch een soort levensmotto is geworden, valt het wat dat betreft heus nog wel mee, al zal ik me niet meer in Badehose vertonen, dat is esthetisch niet meer verantwoord, en moet je als middelbare man ook niet meer willen vind ik. Maar ieder het zijne natuurlijk.

Het is deze kijk op de zaken die me altijd doen uitzien naar de maand december omdat supermarktketen Lidl dan de befaamde Extra crunchy crisps honey & mustard flavour tijdelijk in hun assortiment opnemen. Door het jaar heen is het niet te koop, maar zodra de feestmaand er is liggen ze in de schappen. Ik heb al wat zakjes gekocht en verorbert, maar nu is het de sport om als ik mijn wekelijkse boodschappen doe te zien of ik nog een zakje kan scoren, want het is niet zo dat alles op is als het januari is. En jawel! Gisteren stond ik in de rij bij mijn favoriete kassamedewerker, dat is toch niet iets zorgelijks? Dat heeft toch iedereen? Of heeft het een hoog Sheldon Cooper gehalte?, anyway, ik zag in de kassamandjes nog zakjes honey & mustard crisps liggen en legde er gauw twee op de band. Ik moet er niet aan denken dat ik me dat zou moeten ontzeggen omwille van een utopisch lichaamsbeeld. En dan, het duurt wel weer even voor het december is en de crispjes er weer zijn.

Herinnert U zich deze nog? #151

BZN

"JUST AN ILLUSION"

1983

Aantal weken: 10

Hoogste positie: 4

BZN was in eerste instantie een rockband, vanaf 1967 tot 1976 hadden ze kleine hitjes, maar het liep niet zoals ze het zich zouden wensen. Qua repertoire gooiden ze het roer radicaal om. In 1976 werd de 17 jarige Annie Schilder als zangeres aangetrokken bij de band, en de eerste single met haar, 'Mon Amour', werd meteen een nummer één hit. Vanaf het moment dat ik de verlegen Annie zag staan naast het duveltje uit het doosje Jan Keizer, had ik een zwak voor haar. 

Tot half 1984 bleef Annie bij de band. Ze stopte omdat ze volledig was ingestort, zo vertelde ze onlangs in een interview. Haar plaats werd ingenomen door Carola Smit, en de band heeft nog tot 2007 een glansrijke carrière gehad. Maar zonder Annie vond ik het lang zo leuk niet meer. Ik was daarin in goed gezelschap, want in 2009 toen Mies Bouwman 80 jaar werd, was haar grootste wens om Jan Keizer en Annie Schilder nog één keer samen 'Mon Amour' te horen zingen. Al die tijd hadden Jan en Annie geen contact meer gehad, maar ze stemden toe. Het was een groot succes en heeft geresulteerd in een doorstart als duo Jan en Anny. Afgelopen december gaven ze na tien jaar hun laatste concert samen.

Op de hit 'Just An Illusion', wat als voorlaatste single met Annie als zangeres werd uitgebracht door BZN, zingt ze eigenlijk haar eigen verhaal uit die tijd. Het is ook echt haar nummer, Jan pakte voor de gelegenheid zijn oude vak als drummer weer op voor deze single. Zelden heeft Annie krachtiger gezongen, en ik vroeg me af of na al die jaren dit nummer nog wel op het repertoire stond, en jawel. Ik heb de tv registratie van het afscheidsconcert van Jan en Anny gezien en haar stem heeft nog niets aan kracht ingeboet. Hoe moeilijk Annie soms uit haar woorden komt als ze praat, zo makkelijk zingt ze immers nog de sterren van de hemel. Na ruim veertig jaar heb ik nog steeds een zwak voor Annie. 

Toen was geluk... #47

Misschien vreemd om er hartje winter aan te denken, maar plots schoten mij die stoelen in gedachten die vroeger op terrassen stonden van zogenaamde 'uitspanningen'. Een heerlijk archaïsch woord wat mijn vader vroeger bezigde: "Dan gaan we een stukje fietsen, en daarna even wat drinken bij die uitspanning", was een heel gewone zin tijdens vakanties.

Uitspanning

Café-restaurant buiten de stad, vaak met terras en speeltuin

Maar het gaat dus om de stoelen die daar stonden. Ik vond het 'springtouwstoelen' die in mijn herinnering voornamelijk in Nijntje-kleuren voorkwamen. Maar enig speurwerk leerde me dat het 'spaghetti-stoelen' dan wel 'Scoubidou-stoelen' waren, en er meer kleurschakeringen bestonden dan enkel blauw, rood en geel. Ook in mijn herinnering, dat overal waar een uitspanning was, ook altijd die stoelen stonden. Maar het geheugen is er bekend om dat het wel eens trucjes uithaalt, dus wie weet is het mijn voorliefde voor kleuren die dat graag wil geloven.

De cirkel van het leven

Gisteren is de vader van een lieve vriendin overleden na een kort ziekbed. Ik heb de leeftijd bereikt waarop vrienden en bekenden van om en nabij dezelfde leeftijd hun ouders gaan verliezen. Zelf heb ik mijn beide ouders niet meer, mijn vader is in 2005 overleden en mijn moeder in 2017. Er gaat sindsdien geen jaar voorbij of ik hoor van een vader of moeder voor wie het leven klaar is. Naar mate je ouder wordt zijn er ook meer begrafenissen dan bruiloften, het is daardoor wel een bijzondere levensfase. De generatie voor mij, voor ons, dunt uit en langzaam gaan we zelf tot de buitenste kring behoren.

De cirkel van het leven. Maar soms is die cirkel ernstig van slag, zoals bij een nichtje van mij die jaren geleden haar zoon, nog in zijn tienerjaren, door een noodlottig ongeval is verloren, of die vriendin wiens man van rond mijn leeftijd door een ziekte is weggenomen, haar met hun twee kinderen achterlatend. Het is niet iedereen gegeven om gezond en wel de negentig te halen.

De vader van mijn eerste verloofde overleed plotseling aan het begin van onze relatie en de moeder van mijn laatste verloofde is heengegaan tegen het eind van de verbintenis, beiden op veel te jonge leeftijd. Het feit dat daarna de moeder van een verloofde in wording op 47 jarige leeftijd plotseling overleed, geeft wellicht aan waarom er wat huivering is om met mij romantisch te verkeren.

Maar terugkerend naar de levensfase waar mijn leeftijdgenoten en ik inzitten, waarbij ouders vaak eerst wat gaan kwakkelen met de gezondheid en ze ondersteuning nodig hebben bij de dagelijkse dingetjes. Mijn moeder vond het hilarisch toen ik haar vertelde dat als we met vrienden bij elkaar waren er altijd uitvoerig werd geïnformeerd naar het wel en wee van wederzijdse ouders. Tegelijkertijd vond ze het ook wel fijn, fijn dat er naar haar gevraagd werd, maar ook fijn voor mij dat ik mensen om mij heen had die er voor mij waren.

Mijn moeders grootste angst om één van haar kinderen te overleven is haar gelukkig bespaard gebleven, maar sommigen, zoals mijn eerder genoemde nichtje, hebben dat kruis wel moeten dragen. Zo ook de ouders van een vriendin die hun oudste dochter aan een terminale ziekte hebben verloren.
De cirkel van het leven zouden we zo graag perfect rond zien, maar helaas is ie dat zelden.

Australië

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar steeds als ik op het journaal de apocalyptische beelden uit Australië zie, heb ik het gevoel naar een rampenfilm te kijken. En besef dan dat het echt is. De immens grote bosbranden die het land teisteren, de beelden van grijze rook luchten of soms oranje van het vuur, de wanhopige mensen die vluchten en hun huizen aan de vuurzee moeten overgeven, de niet aflatende strijd van de brandweermensen. Vierentwintig mensen zijn door de brand omgekomen, en, houd u vast, naar schatting 500 miljoen dieren. De karkassen van kangoeroes, koala's en schapen liggen langs de wegen.

De niet geliefde premier van het land, Scott Morrison, is een categorische klimaatcrisis-ontkenner, en weigert ook maar iets aan te passen aan het Australische klimaatbeleid. Bosbranden zijn er ieder jaar in de zomer, maar hitterecords (het is er nu 50 graden) en droogterecords volgen elkaar op, al drie jaar kent Australië een recorddroogte. Dit alles is uitzonderlijk en zorgt ervoor dat de branden heviger zijn dan ooit en moeilijker te bestrijden. Miljoenen hectares bos zijn verwoest, waaronder delen van tropische bossen die eeuwenlang gevrijwaard zijn gebleven van branden.

Nu kan ik het mis hebben, maar ik krijg de indruk dat er door andere landen niet heel veel, of eigenlijk niets, wordt gedaan om Australië te helpen. geen landen die blusvliegtuigen sturen of extra brandweermensen bijvoorbeeld. Normaliter hoeft er maar ergens iets te gebeuren of in Nederland wordt giro 555 geactiveerd, maar nu niets. Ik vernam wel dat mensen als Nicole Kidman en Pink flinke donaties hebben gedaan aan de Australische brandweer, en ook particuliere initiatieven van zogenaamde 'influencers' om geld te doneren zijn gelanceerd. maar op bestuurlijk niveau blijft het angstig stil.

Ter vergelijking, toen de Notre Dame voor een gedeelte afbrandde, struikelde men wereldwijd bijkans over malkander heen om afschuw te laten blijken en geld te doneren voor wederopbouw van de kathedraal. Nu in Australië voltrekt zich voor onze ogen een ramp die zijn weerga niet kent, die mens en vooral ook dier op ongekende wijze treft, om het over de schade aan de natuur nog maar niet te hebben, en ik ben verbaasd dat het land er, zoals ik het zie, eigenlijk helemaal alleen voorstaat.

Latonya en Kevin

Omdat ik mensen over het algemeen niet zo heel erg leuk vind, en ik me er ook heus wel van bewust ben dat dat ook maar een enigszins vertekend beeld is, wil ik dit jaar iedere zondag een blogje plaatsen met iets wat ik heb gehoord, gelezen of gezien waaruit blijkt dat het best nog wel meevalt. Ja, dan haal ik mijn eigen vooringenomenheid onderuit, dat zouden meer mensen eens moeten doen. O nee, daar ga ik weer....

Positiviteit is het woord van de zondagen in 2020, in ieder geval in mijn blogjes. Vandaag het verhaal van Latonya Young en Kevin Esch.

Latonya Young is een alleenstaande moeder van 43 met drie kinderen in Georgia. Ze werkt overdag als kapster en 's avonds als Uber taxichauffeur. Omdat ze haar eerste kind kreeg als 16 jarige is ze gestopt met school om voor haar zoontje te zorgen. Hoewel ze in 2007 alsnog haar high school diploma haalde, voelde ze dat ze nog niet al haar leerdoelen had gehaald. Ze is in 2010 begonnen aan een opleiding aan het Perimeter College op de Georgia State University, maar door $693 die ze de universiteit nog schuldig was, maar niet kon betalen was ze gedwongen met haar studie te stoppen.

'Iedere keer als ik het geld bij elkaar had gespaard, hadden mijn kinderen iets nodig. Nou ja, dan wacht ik wel' was haar nuchtere reactie.

In haar taxi nam op een zekere avond Kevin Esch plaats, ze raakten aan de praat en Latonya deelde hem het bovenstaande mee. Een paar dagen later kreeg Latonya een telefoontje van de universiteit, dat ze per direct weer met haar studie verder kon gaan omdat Kevin voor haar de $693 had betaald. Latonya bekende volledig uit het veld geslagen te zijn. 'Ik vond het nu nog belangrijker om mijn goede cijfers te behouden, om aan Kevin te laten zien hoe ongelooflijk dankbaar ik ben voor zijn gulle gave'.  

In december 2019 studeerde Latonya af en Kevin zat in de zaal om haar toe te juichen toen ze naar het podium liep om haar diploma associate's degree strafrecht in ontvangst te nemen. 

Latonya Young bij haar diploma uitreiking.

Kevin Esch en Latonya Young. 

Herinnert U zich deze nog? #150

FREDDIE AGUILAR

"ANAK"

1980

Aantal weken: 12

Hoogste positie: 4

In de zomer van 1980 kwam er een bijzondere single de hitparade binnen, het volledig in het Tagalog gezongen 'Anak' door de Filipijnse zanger Freddie Aguilar. Tagalog is een Austronesische taal en wordt gesproken op de Filipijnen. Het Filipijns is op het Tagalog gebaseerd. 

Het lied 'Anak', wat 'kind' betekent, gaat over een vader die verhaalt over zijn zoon, hoe hij en zijn vrouw zo blij waren met zijn komst en wat een vrolijk en gelukkig kind het was. Al opgroeiend wordt de jongen steeds mee onhandelbaar, maar zijn ouders blijven van hem houden, ook al ziet hij dat niet. Hij gaat een losbandig leven leiden, maar komt uiteindelijk tot inzicht en keert weer naar huis en zijn familie terug.

Freddie is nu 66 jaar en heeft zo'n veertig albums uitgebracht. Hij heeft een eigen bar-restaurant, Ka Freddies, in Quezon City waar hij nog steeds optreedt.