Alles wat je van een Amerikaanse film verwacht over dit onderwerp zit erin, zoals dat ze altijd in Amerika aankomen, deze keer landt men in het Central Park in New York. Nooit in het Russische Kamchatka Peninsula, het Bois de Boulogne in Parijs of het Zuiderpark in Den Haag. Daarnaast zit er het verplichte vroegwijze kind in waar eigenlijk een verlate abortus voor zou moeten gelden, en iemand die als enige het buitenaardse bezoek begrijpt. Deze bindende ingrediënten op de koop toe nemend, is het een film die verrassend actueel blijkt over hoe wij aardlingen met de aarde omgaan en hoe wij buitenaards bezoek zouden verwelkomen: met veel militair machtsvertoon, want Amerika.
Als het ruimtevoertuig is geland, maakt er zich een gedaante los uit het felle licht, en loopt op de latere heldin van het verhaal, Helen (Jennifer Connelly), af. Letterlijk op het moment dat de twee elkaar willen begroeten wordt de bezoeker neergeschoten. Ik zie dat zomaar gebeuren mocht het ooit zover komen. Even fast forward, de alien transformeert naar een menselijke vorm, in dit geval de prettige verschijning van Keanu Reeves, en we komen er achter dat zijn naam Klaatu is. Hij komt in vrede, om de aarde te redden. Let wel: de aarde, niet zozeer de bewoners.
En dan komt het actuele om de hoek kijken. 'De planeet is stervende, het menselijke ras is daar de oorzaak van.', concludeert Klaatu. 'We kunnen veranderen, we kunnen de zaken nog omkeren', antwoordt Helen. 'We hebben het in de gaten gehouden, we hebben gewacht en gehoopt dat jullie zouden veranderen. Als de aarde sterft, sterven jullie. Als jullie sterven, overleeft de aarde. Er zijn maar een paar planeten in de kosmos die de mogelijkheid hebben voor complexe levensvormen. Wij zullen de schade die jullie de aarde hebben toegebracht ongedaan maken en geven de aarde de kans om opnieuw te beginnen.'
Dit hele gegeven vind ik gezien de huidige situatie met de klimaatcrisis, de welhaast apocalyptische beelden van de enorme branden en zandstormen in, nu nog enkel, Australië en het uitbreken van het zoveelste dodelijke virus niet zo heel onwaarschijnlijk. De natuur is de mensheid wel zat, heb ik zo het vermoeden, en vecht terug om zelf te kunnen overleven, terwijl als we samen met de natuur zouden opereren, naar haar zouden luisteren en respecteren.... Maar dat schip is reeds gevaren ben ik bang. De totaal misplaatste arrogantie op dat gebied van een groot gedeelte van de mensheid, en de leiders die men kiest is een niet al te best scenario voor de nabije toekomst. Niet zozeer voor mijzelf, ik ben qua leeftijd in overtime en heb geen nazaten, maar voor alle jonge mensen en kinderen die nu geboren worden. In deze film uit 2008 wordt al gesproken over het omslagpunt, wat een klimatologische term is voor het feit dat het omkeren van de klimaatverandering niet meer mogelijk is. Veel wetenschappers zijn van mening dat we dat punt al lang gepasseerd zijn.
De film is natuurlijk fictie, dat weet ik ook wel, voordat u mij in dwangbuis laat institutionaliseren, maar ik vind de raakvlakken met deze tijd opvallend voor een film van twaalf jaar geleden. Op driekwart van de film wordt het verhaal trouwens naar oud Hollywood-gebruik tandglazuur versplinterend, en komt er een verplicht goede afloop, wat niet zozeer mijn goede afloop is, maar dan moet ik zelf maar een film maken, vindt u niet? Desalniettemin wel een film die het kijken waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten