Afwachtend

Je hebt mensen die in een virtuele wachtrij gaan omdat de bioscopen weer open zijn en ze unbedingt de eerste avond dat dat kan er bij moeten zijn, diezelfde mensen gaan in een meterslange fysieke rij staan om Primark of IKEA in te kunnen. Boosterprik? Ze kunnen geen dag meer wachten. En je hebt mij, het afwachtende type. 'Het komt wel weer' is mijn credo, ik ga wel als de eerste hausse voorbij is. Ik zag een man op het journaal die op de eerste dag dat het weer kon om 11 uur 's morgens op een terras (het is januari) een biertje tot zich nam en acteerde alsof het dertig jaar geleden was dat ie dat had gedaan, terwijl ik dan heel nuchter (no pun intended) denk, je kan toch thuis ook bier drinken als horeca is gesloten. 

Zo heb ik eerst gisteren mijn boosterprik gehaald, ik geloof dat ik ergens in december al kon, maar ik zag de drukte op de priklocaties en dacht, ik wacht wel even. Gaandeweg bleek er in mijn dorp een priklocatie te zijn waar men sinds half januari ook gewoon kon binnenlopen, en dat heb ik gisteren gedaan. Zondag in het gristelijke Capelle dat betekent binnenkomen, vragenlijst invullen, doorlopen, prikken, even plaatsnemen om te zien of ik ter aarde zal storten en weer weggaan. Alles binnen een half uur. 

Afwachtend, ja, maar ook prematuur soms. Zo dacht ik meteen die boostervaccinatie aan mijn QR-code te koppelen, maar daar staat zo'n 24 uur voor. Oké dan. Nu de eerste dagen van de heropening van horeca e.d. voorbij zijn zal ik binnenkort ook weer eens denken aan een restaurant te bezoeken. Eerst maar zien of ik bijwerkingen zal ervaren van de boosterprik.

Happy vibes week 5

De jam die ik koop is van Bonne Maman, u kent ze wel, die potten met die geruite dekseltjes. Meestal die met de paarse deksels, omdat daar minder suiker in zit en daardoor de smaak van het fruit sterker is. Onlangs las ik het volgende verhaal van Michael Perino wat met deze fabrikant te maken heeft.

Hij was zijn boodschappen aan het doen in een supermarkt in New Jersey toen hij een kleine oudere vrouw zag staan voor het vak waar alle smaken met jam van Bonne Maman in waren gepresenteerd. Hij zag dat de vrouw moeite had met de smaak te zoeken die ze wilde omdat de potten naar achter geschoven waren en ze de etiketten niet kon lezen Hij bood haar zijn hulp aan.

Nadat hij haar een pot met frambozenjam had aangegeven bedankte ze hem en vroeg: "Weet je waarom ik dit merk koop?" Michael lachte en antwoordde: "Omdat het lekker is?" "Ja, het smaakt heerlijk", ze pauzeerde even en ging verder. "Ik ben een Holocaust overlevende". Dit was niet een gesprek wat Michael had verwacht bij zijn rondje boodschappen doen.

"Tijdens de oorlog heeft de familie die eigenaar is van het bedrijf die de jam maakt mijn familie laten onderduiken. Dus daarom koop ik het altijd. En steeds als ik boodschappen ga doen herinneren mijn kleinkinderen me, 'Bubbe, vergeet geen jam te kopen'". Michael zei haar dat het de beste reden was om een product van een bepaalde fabrikant te kopen. Ze lachten elkaar toe vanachter hun mondkapje en gingen ieder hun eigen weg.

Iemand heeft het uitgezocht en hoewel de jam van Bonne Maman pas in 1971 op de markt verscheen, had de familie Chapoulart sinds 1910 een fruit en noten business in het Franse dorpje Biars-sur-Cère. Zoon Pierre is samen met zijn zwager en zakenpartner Jean Gervoson in 1959 begonnen met het vervaardigen van jam. Er zijn meer verhalen bekend van Joden over de families Chapoulart en Gervoson, maar Andros, zoals de fabrikant van Bonne Maman heet, geeft als antwoord als er naar gevraagd wordt: "De familie is erg op hun privacy gesteld en geeft geen commentaar op persoonlijke vragen". Dat klopt, Jean heeft in veertig jaar nog nooit ook maar één interview gegeven. 

Nu ik dit verhaal ken moet ik er steeds aan denken als ik een pot jam in mijn karretje doe.

Abah abortus

Om te beginnen een link naar het clipje van het lied van Jasperina de Jong 'Abah Abortus', geschreven door Guus Vleugel en Joop Stokkermans. Het dateert uit begin jaren zeventig en nu zo'n vijftig jaar later blijkt het nog steeds een heet hangijzer nu de meerderheid voor het afschaffen is van de verplichte bedenktijd van vijf dagen voor abortus.

Nu vind ik dat ik als middelbare man me absoluut niet met die hele abortusdiscussie moet bemoeien. Vrouwen zijn zelf mens genoeg om te beslissen over hun eigen lichaam. Daarnaast is er heel veel onderzoek naar gedaan om tot deze afschaffing te komen, wat niet betekent dat vrouwen helemaal geen bedenktijd mogen nemen. Als zij dat zelf graag willen, juist wel, iedere mens, dus ook iedere vrouw is anders. 

Wat mij vooral stoort is dat er mannen zijn die nog steeds qua denkbeelden in de priktollentijd leven en immer nog menen dat vrouwen handelings- en wilsonbekwaam zijn. De Pavlovreactie uit de hoek van de mannenbroeders van de SGP inzake dit soort kwesties is te verwachten, zij hebben het 'vrouwenstandpunt'. Vrouwen zijn voor hen nog steeds tweederangs burgers met slechts één recht, het aanrecht. Al vanaf hun oprichting in 1918 zijn ze van mening dat vrouwen op grond van de Bijbel geen regeermacht toekomt. Dat 'geloofspartijen' als SGP, CU, CDA en Denk dus tegen het initiatiefwetsvoorstel hebben gestemd ligt in de lijn der verwachting.

Maar een partij als FvD die bij vaccinatie roept:  'Mijn lichaam, ik bepaal, ik wil niet gedwongen worden, we zijn de Joden van nu, tribunalen' vindt bij abortus opeens: 'Aangifte van verkrachting als bewijs, verplicht naar een echo staren, kindermoord!' Ik deel met enige walging het relaas van het Kamerlid Pepijn van Houwelingen:

-'In het voorliggend initiatiefwetsvoorstel wordt de beraadtermijn van 5 dagen voor een abortus afgeschaft. FvD is hiertegen. Ervan uitgaande dat dit wetsvoorstel aangenomen gaat worden zouden we graag dit amendement ter overweging willen meegeven. Het amendement stelt het bekijken van een echoscopie door de moeder verplicht voordat tot de abortus wordt overgegaan bij een zwangerschap die langer dan tien weken heeft geduurd. Deze verplichting geldt alleen als het verzoek voor abortus niet voortkomt uit een verkrachting, incest, omdat het leven van de moeder gevaar loopt of omdat een (ernstige) aandoening bij het embryo is geconstateerd (m.a.w. het betreft een ongewilde maar normale zwangerschap waarbij geen sprake is van verkrachting, incest of gezondheidsproblemen bij moeder of kind).'

Van Houwelingen

In het debat benoemde Pepijn, met veel stotteren en haperen, dat het wenselijk is dat de vrouw in geval van verkrachting en/of incest wel als bewijs een aangifte moet hebben gedaan. Waarschijnlijk heeft u na het lezen hiervan een weinig gevomeerd in uw mond, dat is begrijpelijk. Zelfbeschikkingsrecht van vrouwen wordt in deze door Pepijn en zijn FvD volledig weggevaagd.

Pepijn van Houwelingen.

Change of plans

Begin februari 2020 besloten vriend Remco en ik om kaartjes aan te schaffen voor een concert van de Dolly Dots een jaar later. Wij zijn gekke mensen, en ik die nooit verder dan een week vooruit kijk vlieg dus ook wel eens uit de bocht. Nou, u weet het, pandemische tijden braken aan met alle gevolgen van dien. Het concert werd steeds uitgesteld en nu zouden we aankomende donderdag dan toch eindelijk gaan. Maar ja, theaters, u weet wel waar mensen geplaceerd worden en niet zoals bij IKEA's en Actions als kippen zonder kop door elkaar lopen blijken volgens de boven ons gestelden een bron van besmetting te zijn, dus mogen ze maar tot 22.00 uur open, want u weet, het virus barst dan pas goed los.

Daardoor zagen het theater en de dames Dots zich genoodzaakt het concert voor de, ik geloof, derde keer uit te stellen naar ergens in juli. Want zij willen hun publiek wel een complete show voorschotelen en niet een verkorte versie daarvan. Maar ondanks dat ik de theaters, de artiesten en iedereen die in die sector werkt een zeer warm hart toedraag en ik nog maar eens benadruk dat de cultuursector onevenredig hard is getroffen in deze bange tijden, hebben Remco en ik besloten om van een bezoek aan onze hel- en vriendinnen van vroeger af te zien. Te meer ook omdat Remco en zijn man precies dan vakantie hebben en, Deo volente, misschien wel weg willen gaan. In plaats daarvan gaan we met malkander een avond fijn uit eten voor de gezelligheid en om de horecabranche die ook nogal in de hoek zit waar de pandemische klappen vallen te ondersteunen.

De Dolly Dots, het mag gewoon niet zo zijn dat ik ze ooit zal zien in levende lijve. Ergens tijdens hun hoogtijdagen traden ze op op Parkpop, gehouden in de achtertuin van waar ik destijds woonde, het Zuiderpark in Den Haag. Dat heb ik toen ook gemist, hoewel ik het wel kon horen, maar ik hield toen ook al niet van veel mensen bij elkaar. Het dichtste bij ben ik gekomen toen ik Dot Esther voorbij zag komen tijdens een theatervoorstelling die zij net als ik bezocht. Het zij zo. Soms moet je je bij zaken neerleggen. En ach, ik heb de box met al hun liedjes. 

Danse Macabre

De Efteling, ik ben er al jaren niet meer geweest, in de jaren zeventig ging ik er als kind voor het eerst heen. Het park was voor ons kinderen geweldig, speeltuinen, Holle Bolle Gijs (papier hier, dankjewel), de stoomcarrousel en natuurlijk het sprookjesbos met o.m. de gekleurde duiven bij Sneeuwwitje (wisten wij veel van dierenleed) en het hoogtepunt van de dag, het sprookje geschreven door de Belgische koningin Fabiola 'De Indische Waterlelies' met Bert Kaempfert's 'Afrikaan Beat'. Daar keek je met open mond naar.

Ik kan me de reclame nog herinneren in 1978 met de bij kinderen zeer populaire Martin Brozius ('Hamelen' en 'Ren Je Rot'), waarin hij gewag maakte van de allernieuwste spannende aanwinst van de Efteling: Het Spookslot. Martin stond midden tussen de zerken en wat keek ik er naar uit om dat te gaan zien. In werkelijkheid kwam je als publiek niet in het spooklandschap zelf te staan, zoals Martin, dat viel wat tegen, maar wat we zagen gebeuren achter het glas onder het opzwepende 'Danse Macabre' van Camille Saint-Saëns maakte desalniettemin enorme indruk. 

Sindsdien is het park flink uitgebreid en zich meer gaan richten op het beleven van attracties, het moest hoog, hard, snel, over de kop, ondersteboven, etc. Fata Morgana en Droomvlucht trek ik nog wel, maar bij die snelle toestanden was ik altijd degene die bij de jassen en tassen bleef met een ijsje totdat de anderen hun adrenalineshot weer hadden gehad. Ik bleef het sprookjesbos toch altijd nog het leukste vinden, ook al mocht ik bij de kabouterhuisjes niet meer naar binnen als volwassen mensch.

Onlangs kwam in het nieuws dat daar waar 'De Indische Waterlelies' een vaste onaantastbare plek heeft veroverd in het park sinds 1966, het Spookslot na 44 jaar zal worden gesloopt ten gunst van een nieuwe nog niet bekend gemaakte attractie. Ik moest meteen aan Martin denken en zijn reclame en hoe wij kinderen erdoor gegrepen werden. De dodendans zal aankomend seizoen voor het laatst te horen en te zien zijn in het ten dode opgeschreven Spookslot, de jeugd van nu reageert weer op andere prikkels dan wij destijds, de publiekstrekker uit de late jaren zeventig blijkt na onderzoek het minst gewaardeerd van het hele park. Het kan verkeren. 

Toen was geluk... #103

De wijk waarin ik ben opgegroeid in Den Haag was een wijk welke in de jaren vijftig is gebouwd, er was woningnood na de oorlog en Den Haag, net als andere steden, ging uitbreiden. Dat moest nieuwerwets en vernieuwend, niet meer die smalle straatjes van voorheen, maar hoog- en laagbouw afgewisseld met veel groen en ruimte. Ik hou van die jaren vijftigbouw, en herken het meteen als ik in andere steden ben. Als je de verhalen ook hoort van de mensen die er als eerste gingen wonen, de ongekende luxe die ze ervaarden in het hebben van een eigen badgelegenheid met een lavet, vaak vrij uitzicht en de door Harrie Jekkers bezongen gemeenschappelijke achtertuin, is een Haags begrip. 

Wat er in mijn jeugd ook heel erg bij het straatbeeld hoorde waren klokken. Niet die van een kerktoren, maar gewoon klokken op een soort kleine lantaarnpaal. Ik weet dat er één stond vlakbij huis op de kruising Maartensdijklaan/Hengelolaan. Daar heb ik geen foto van kunnen vinden, wel een foto van zo'n klok op de nabijgelegen Loevesteinlaan. Niet iedereen had een horloge en zo konden mensen toch op bepaalde strategisch uitgezochte locaties zien hoe laat het was. 

Nee, die klokken zijn er niet meer, wanneer ze precies zijn weggehaald weet ik niet, tot in de jaren tachtig of negentig zag je ze nog, maar gaandeweg zijn ze uit het straatbeeld verdwenen. Ze hebben hun functie verloren onze telefoontjes vertellen ons de tijd. 

De Loevesteinlaan in Den Haag in aanbouw met prominent op een kruising een straatklok.

Ook Kijkduin (achter het in aanbouw zijnde hotel is de zee) had zo'n klok. 

Tegeltjeswijsheid 418

 

In Memoriam: Meat Loaf

1978. Ik voelde me niet senang op school, maar ja, je móest. Het was voor mij een kwestie van overleven en letterlijk de minuten tellen tot de schooldag weer om was en reikhalzend uitkijken naar het weekend. Niet dat ik nou zoveel deed dan, maar muziek was en is voor mij iets waar ik me in kan verliezen. Heerlijk op mijn kamertje muziek draaien en opnemen van de radio. En toen was daar opeens Meat Loaf. 

Ik overdrijf niet als ik zeg dat het een sensatie was. Zij die het toen ook hebben meegemaakt zullen dat beamen. Zoiets was nog nooit vertoond. 'Paradise By The Dashboard Light' was een single van ruim acht minuten waarin een heel verhaal werd verteld, de bijbehorende videoclip met de enorme Meat Loaf en de minuscule Karla DeVito, zou nu niet meer kunnen. Hoe hij haar tijdens het honkbal-intermezzo in het nummer bepoteld en franskust. De opwinding in die tijd ging meer over de single die verkrijgbaar was in de ruim acht minuten versie en een ingekorte van ruim vijf minuten waar men hetzelfde standaard bedrag van een single voor betaalde. Ik herinner me dat daar een heel item op de radio aan werd besteed.

Meat Loaf was het pseudoniem van Marvin Lee Aday die naast muziek maken ook aan de weg timmerde als acteur en vanaf 1975 in tientallen films heeft gespeeld. Samen met Jim Steinman was hij al vanaf 1972 bezig met een album waar uiteindelijk bovengenoemde single ook op zou komen. De titel van het album was 'Bat Out Of Hell'. Hij had Ellen Foley ontmoet en zij verzorgde de vrouwelijke vocalen op het album, maar niemand wilde het uitbrengen zodat Ellen verder ging met haar eigen carrière. Pas in 1977 werd het uitgebracht en tegen die tijd was Karla tot de entourage toegetreden. Het lag in de bedoeling dat ze de vocalen van Ellen opnieuw zou inzingen, maar dat is nooit gebeurd, tot ongenoegen van beide dames. 

De single en het album sloegen, welliswaar met vertraging, in als een bom. Van het album zijn wereldwijd zo'n 43 miljoen exemplaren verkocht. In Nederland heeft het 57 weken in de album top 100 gestaan, waarvan 12 weken op de eerste plaats. De bombastische muziek van Jim en Meat Loaf wordt Wageriaanse rock genoemd en zij bleven die stijl trouw. Er volgen meer hits en albums, maar ze bleven teruggrijpen op het thema zodat er in 1993 en 2006 er een deel twee en drie uitkwam met de respectievelijke ondertitels 'Back Into Hell' en 'The Monster Is Loose'. 

In 2016 kwam het laatse album van Meat Loaf uit en z'n laatste filmrol speelde hij in 2014. Hij trad ook nog steeds op maar zakte in september 2016 tijdens een optreden in Canada in elkaar. Afgelopen 20 januari is Meat Loaf overleden, naar verluid aan de gevolgen van corona, hij was als absolute tegenstander van vaccinaties niet gevaccineerd. Meat Loaf is 74 jaar geworden. 

Meat Loaf met Karla DeVito.

Happy vibes week 4

Marieke Akerboom uit Nieuw Vennep kon het niet langer aanzien, het jonge dakloze Poolse stel, Anita en Matthew, dat sinds november in een tentje bivakkeerde naast een hondenuitlaatveldje. Ze ondernam actie en nam het stel in huis. 

'Ze bloeien helemaal op', vertelt Marieke. Daarnaast is haar actie niet onopgemerkt gebleven in de buurt. 'Mensen doneren allemaal spullen'. Naast spullen is er veel steun en hebben ze een baan aangeboden gekregen.  

Waarom ze het doet? 'Omdat ik denk dat elk mens beter verdiend. Als je ze zo na een paar dagen hier zo ziet en ze staan samen te dansen en ze geven elkaar weer een kus en een knuffel, je ziet ze gewoon veranderen'. 

Anita en Matthew. 

Beste John

Marco B., Ali Bouali, Jeroen R. en een niet met naam genoemde regisseur van 'The Voice Of Holland' zijn dus allemaal beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag, variërend van opmerkingen en aanrakingen tot het zenden van piemelfoto's en verkrachting. Ik heb de 'BOOS' uitzending niet gezien, maar het journaal opende ermee en had er ruim de tijd voor ingepland. Zoals bekend is Jeroen tot nog toe de enige die heeft toegegeven. 

John de Mol de oppermachtige grote baas van Talpa werd geïnterviewd, direct na het zien van de reportage. Alle mediatraining ten spijt heeft hij niet gereageerd zoals (voormalige) coaches en deelnemers dat deden met de platitudes 'diep geschokt', 'onderste steen boven' en 'hart gaat uit naar'. Nu ken ik John niet persoonlijk, maar hij komt op mij over als een megalomane ontoegankelijke man wiens wil wet is en die absoluut geen tegenspraak duldt. In zijn reactie op het hele gebeuren was dat zichtbaar in zijn houding en antwoorden. Hij legt de verantwoordelijkheid bij de slachtoffers en benadrukte dat die zich hadden moeten melden bij de daarvoor aangewezen loketten, daar meteen achteraan zeggend dat die ene dame die zich had gemeld jaren geleden over Jeroen, heeft geresulteerd in een gesprek met hem waarna hij weer gewoon verder kon gaan met zijn werk. Hij eindigde met een sorry voor de slachtoffers die nu hopelijk hebben geleerd de volgende keer (!) wel aan de bel te trekken. Geen woord over de verantwoordelijkheid van de daders. 

Het empathisch vermogen van een kiezelsteen. Als deelnemer aan één van zijn programma's moet men een pagina's dik document ondertekenen waarin astronomische bedragen staan vermeld mocht je 'uit de school klappen' over zaken betreffende het programma. Het zal waarschijnlijk in ambtelijke taal zijn opgesteld. Daarnaast is het ervaren van seksueel overschrijdend gedrag en het vervolgens melden iets anders dan je melden bij de juiste persoon voor een pleister als je je in je vinger hebt gesneden. Tel daarbij de zeer kwetsbare positie op die een jonge kandidaat heeft ten opzichte van al die bekende mannen die zichzelf de koning van de apenrots wanen en zich intimiderend opstellen en een weldenkend mens begrijpt de afschuwelijke positie waarin slachtoffers zich bevinden. Daarnaast is het het slachtoffer die bepaalt wanneer en aan wie ze het meldt.  

Iedereen die met het programma te maken heeft gehad en om het hardst schreeuwen dat zij nooit nare ervaringen hebben gehad, niet onheus bejegend zijn geweest en het als een veilige en positieve plek hebben ervaren en het ook niet hebben gemerkt naar anderen toe; het gaat even niet om jullie. 

De vrouwen werkzaam bij Talpa hebben daags na het interview het onderstaand paginagroot statement laten plaatsen in het Algemeen Dagblad. Zij stellen: "Dit is het statement van verdrietige vrouwen die bij Talpa werken, die met stijgende verbazing en het schaamrood op de kaken hebben aangehoord wat de reactie was van John de Mol op de vragen van Tim Hofman. Wij vinden het heel goed dat hij daar is gaan zitten, maar zijn ook teleurgesteld dat hij vrouwen oproept om zich vooral te melden bij de juiste loketten".

10 Jaar Aidan's World #29

 

Meer dan 10 jaar geleden en ik heb er nog steeds geen bevredigend antwoord op gekregen.

donderdag 14 juli 2011

Can I see you in the kitchen?

In Amerikaanse series en speelfilms komt regelmatig de vraag voor: "Can I see you in the kitchen?"
De situatie is dan meestal zo dat een personage een ander personage iets wil vertellen/de mantel wil uitvegen/een ontboezeming wil doen/etc.
In ieder geval iets wat de andere aanwezigen niets aangaat.
Ik vraag me af of het in Amerika een soort van etiquette is, wordt het in het dagelijks leven ook gebruikt, of komt het alleen in series en films voor? En waarom altijd in de keuken?
In Nederland, zowel in films als in 'real life' heb ik nog nooit iemand horen zeggen: "Kan ik je even in de keuken spreken?"
Ook in Franse, Duitse of Spaanse films heb ik nooit gehoord;
"Je peux parler dans la cuisine?"
"Kann ich dir in der Küche sprechen?"
"¿ Puedo hablar en la cocina?"

Great reset

Ik heb het even voor u nagekeken het talentenjachtprogramma 'The Voice Of Holland' bestaat al sinds 2010. Twaalf jaar dus, ik heb zelf nooit een aflevering gezien om het simpele feit dat ik niet van de formule hou van de meeste talentenjachtprogramma's. Te schreeuwerig, te lang, zeker met al die reclame tussendoor, maar vooral omdat mensen worden afgebrand, niet tegen zichzelf in bescherming worden genomen als al vrij snel duidelijk is dat er van talent geen sprake is. Ik hoorde van mensen die dit soort programma's wel kijken dat zij het het leukste vinden in de aanloop waarbij iedereen auditie kan doen en mensen zichzelf voor gek zetten. Of dat dan 'The Voice Of Holland' is of een ander talentenjachtprogramma weet ik niet. 

In mijn beleving zijn er zo'n 53 van die zelfde soort programma's. Ik heb het wel eens eerder vermeld, de enige talentenprogramma's die ik leuk vind zijn 'Op zoek naar...', waar naar een musicaltalent wordt gezocht voor een bepaalde rol en waar echt getalenteerde mensen aan meedoen die positieve feedback krijgen en onlangs het programma 'Aria' waar operatalent een podium krijgt, met eveneens positieve tips en trucs voor de deelnemers om het beste uit zichzelf te halen.

Dit gezegd hebbende kan ook ik de afgelopen dagen niet om 'The Voice Of Holland' heen, al zou ik willen. Het programma is per direct van de buis gehaald wegens seksueel grensoverschrijdend gedrag van medewerkers naar de kandidaten toen. De poep heeft de ventilator geraakt, want het blijkt niet om een losstaand incident te gaan maar meer dat het schering en inslag was. Er wordt nog onderzoek gedaan en het online consumentenprogramma 'BOOS' komt vanavond met een uitzending die na diepgaand onderzoek het een en ander aan het licht zal brengen. Nee, ik ga er niet naar kijken, ik vind het verdrietig genoeg voor de slachtoffers die, zo is al gebleken, nu ze met hun verhaal naar buiten durven te komen bakken met stront over zich heen krijgen. 

Eén persoon, bandleider Jeroen Rietbergen, heeft meteen al erkend dat de aantijgen aan zijn adres juist zijn. Anderen die ook beschuldigd worden beweren bij hoog en bij laag dat ze zich van geen kwaad bewust zijn. En weer anderen die al jaren aan het programma meewerken buitelen over elkaar heen om te zeggen dat ze 'nooit iets hebben gemerkt'. Jurylid Anouk Teeuwe heeft haar medewerking aan het programma, mocht het ooit nog doorgaan, opgezegd, kortom tumult alom.

Omdat ik het van een grote afstand hoor en zie wat er allemaal gebeurt en uitzoom krijg ik de indruk dat er een soort great reset aan de gang is, om er maar eens een modeterm in te gooien. In die zin dat mensen, meest mannen, die zich in een onaantastbare positie wanen zoals o.a. royalty (Andrew), beroemdheden, al zijn ze dat enkel maar in het kleine landje Nederland, maar ook in andere bedrijfstakken, menen weg te kunnen komen vanwege hun machtspositie met seksueel grensoverschrijdend gedrag, worden eindelijk eens daarop aangesproken. Maar ook politici en royale mensen die vinden dat coronamaatregels niet voor hen gelden en dus gewoon feestjes geven op Downing street 10 of naar hun buitenhuis in Griekenland op vakantie gaan. Hun (machts)positie betekent in de huidige tijd niet meer dat ze vanzelfsprekend onschendbaar zijn. Ook zij zullen zich moeten verantwoorden voor hun (wan)daden. Als dat dan een onderdeel is van een great reset, lijkt me dat prima. Hoewel zij die die term voor in de mond hebben liggen er een heel andere invulling aan geven. 

Toon frequent signaal

Ergens vorig jaar zomer is het al bekend gemaakt, netbeheerder Stedin stopt met de Toon frequent-signalen. Het was een mededeling waar ik niet warm of koud van werd (no pun intended). Dit omdat alle netbeheerders dat landelijk gaan doen, één voor allen, allen voor één of zoiets. Je als netbeheerder onderscheiden om als enige er gewoon mee door te gaan was blijkbaar geen optie. Ze hebben er geen zin meer in denk ik, ik weet het niet.

Het houdt voor mij in dat het piek- en daltarief verdwijnt, maar daar was ik toch al niet zo mee bezig, maar ook dat mijn elektrische boiler niet meer gaat opladen, m.a.w geen warm water meer. Licht dreigend was er aan toegevoegd dat als boilermensen warm water wilden behouden het kon zijn dat ze dan zelf stappen moeten gaan ondernemen. Ook die mededeling heb ik voor kennisgeving aangenomen, ik huur en ik verwacht van de woningbouw dat zij zich ermee occuperen.

Nou, dat doen ze, zo bleek gisteren. Er lag een brief in de bus met de mededeling dat Stedin op 24 januari definitief gaat stoppen met het TF-signaal naar mijn energiemeter en dat mijn boiler vanaf die datum 's nachts niet meer opwarmt. Ik moet vanaf dan zelf de boiler met de tijdschakelaar die erop zit omzetten voor warm watergebruik. Maar de woningbouw zou de woningbouw niet zijn als ze niet met een oplossing zouden komen.

Zij kunnen een aanpassing doen zodat de boiler continu verwarmd wordt, voor het bedrag van €59,90 wordt die aanpassing gedaan. Mocht ik dat willen dan werd mij verzocht het bijgevoegde antwoordformulier in te leveren bij de bewonersconsulent. Voor 18 februari (?!)

Nu zal ik van dat bedrag op dit moment in mijn leven er geen glas wijn minder om drinken, maar ik heb ook tijden gekend, nog niet eens zo heel lang geleden, dat zo'n uitgave voor mij een forse aanslag zou betekenen op mijn besteedbaar inkomen en ik kan me voorstellen dat het voor veel anderen nog steeds zo is. Dat gezegd hebbende heb ik de bewonersconsulent even gebeld, want de briefing wierp wel enige vragen op natuurlijk.

Als al sinds vorig jaar zomer bekend is dat dit staat te gebeuren, is een week voordat het dan werkelijk plaatsvindt een mededeling doen uitgaan niet wat laat? Ik bedoel, maandag 24 januari gaat het in maar de terugkoppeling van wel of geen aanpassing à €59,90 moet voor 18 februari binnen zijn. Dit betekent dat ik voorlopig zelf die knop iedere avond moet aan gaan zetten totdat de woningbouw de aanpassing heeft gedaan. Met de schildpadtrage wijze waarop de woningbouw op mijn lekkage heeft geacteerd nog vers in m'n geheugen zou het zomaar maart of april kunnen worden eer de aanpassing plaats zal gaan vinden. Daarnaast, waar vindt die dan plaats, in de meterkast of aan de boiler zelf?

Nou, de inmiddels weer andere bewonersconsulent, de wijze waarop de vorige op mijn lekkage heeft gereageerd, of liever gezegd, dat niet heeft gedaan is een 'functie elders' geworden, deelde mee dat er eerst verzameld gaat worden wie de aanpassing wil en wie niet en dan wordt er in de meterkast, op de galerij, iets gedaan waardoor de boiler weer automatisch zal gaan opwarmen. Dus stel ik me erop in dat het inderdaad wel even zal gaan duren eer het voor elkaar is. Iets in me zegt dat de verantwoordelijkheid van zoiets bij de woningbouw zelf ligt, want als ik over een paar jaar hier overleden word uitgedragen, zal de nieuwe bewoner toch niet ook €59,90 moeten aftikken om automatisch warm water te ontvangen, maar goed, het is wat het is. 

De komende tijd moet ik niet gaan vergeten die tijdschakelaar iedere avond aan te zetten om de andere morgen warm te kunnen douchen. 

Tegeltjeswijsheid 417

 

Don't look up

Leonardo DiCaprio, Jennifer Lawrence, Rob Morgan, Meryl Streep, Cate Blanchett, Timothée Chalamet, names, darling, names, names, names in de Netflix film 'Don't Look Up'. Als één van de laatste Netflixabonnees heb ik 'm dan ook gezien. Mijn hele 'omringd door gekken'-gevoel was de volledige 138 minuten dat de film duurt aanwezig. De film kon ook op geen beter moment komen om ons eens een spiegel voor te houden, al denk ik, nee, weet ik zeker, dat zij die er het meest baat bij zouden hebben, nu het met deze film ongeveer in je gezicht geduwd wordt, het nog niet (willen) zien. 

Nog voor de coronapandemie losbarstte was het script al geschreven, maar wat zijn er veel één op één raakvlakken te zien met hoe een gedeelte van de mensheid reageert op het nieuws dat de aarde over zes maanden zal worden getroffen door een komeet, vergelijkbaar met de planetoïdeinslag die 66 miljoen jaar geleden heeft plaatsgevonden en het einde betekende van de dinosauriërs. Deze komeetinslag zou tot gevolg hebben dat al het leven op aarde eindigt. Astronomen Randall (Leonardo) en Kate (Jennifer) waarschuwen maar het gepeupel gelooft het niet. Via sociale media wordt er de draak mee gestoken, complottheorieën buitelen over elkaar heen, en ook de president van Amerika (Meryl als een soort female Donald Trump) is drukker met de verkiezingscampagne dan met het feit dat de wereld over een half jaar vergaat. In nieuwsprogramma's moet het vooral luchtig blijven en lacht men de voorspellingen weg en is men meer geïnteresseerd in het verhaal van een zangeres en haar vreemdgaande vriendje. Er komt een groepering non believers op die wij in onze pandemie kennen als antivaxers, met de leus 'Don't look up!' onder het mom, wat je niet ziet is er niet. En dan komt er ook nog een verdienmodel om de hoek kijken.

De ondertitel van de film is 'Based on truly possible events', want het zou gewoon kunnen gebeuren natuurlijk en mijn mensbeeld is zo laag dat ik zomaar aanneem dat er, met in het achterhoofd hoe er door net iets te veel mensen wordt omgegaan met een pandemie, zo op wordt gereageerd. Ook door overheden die zichzelf veel belangrijker vinden dan het volk waarvoor zij zouden moeten staan. Er zit humor in de film, maar die is, o ironie, al weggekaapt door hoe er in de afgelopen twee (drie? ik ben het een beetje kwijt) jaar op en over de pandemie is geacteerd en gereageerd. De realiteit blijkt vaak verbazingwekkender dan een fictief verhaal. 

Mocht u de film nog niet gezien hebben, ga er gerust voor zitten en kijk vooral de aftiteling helemaal af, want halverwege en helemaal aan het eind zijn er nog twee scènes te zien. 

Names, names, names.

Happy vibes week 3

Het volgende speelt zich af in Costco, een soort warenhuis in Tucson, Arizona. Een vertegenwoordiger staat er Vitamix te promoten, een vrij dure mixer/juicer van zo'n $400. Een klant verteld wat hij zag.

De jongeman van Vitamix sprak met een vrouw die duidelijk in gevecht was met kanker, ze had bestralingen ondergaan wat was te zien aan de hoofdoek die ze om haar door de bestraling kale hoofd had geknoopt. Ze hadden het over de gezondheidsvoordelen van het product als men er vers fruit en groente mee zou bereiden en ze spraken over de antioxidanten en de kanker bestrijdende eigenschappen van fruit en groenten. Het was duidelijk dat de vrouw er graag een wilde kopen, maar dat ze het zich niet kon veroorloven vanwege de medische kosten die ze momenteel had (Amerika hè). 

Enige tijd later stond ik achter de vrouw in de rij om een stuk pizza te kopen toen de jongeman van Vitamix naar haar toe kwam en haar een splinternieuwe Vitamix overhandigde met de bon erbij voor het geval er iets mee aan de hand zou zijn in de toekomst. De vrouw huilde van van blijdschap om de ongelooflijke vrijgevigheid en vriendelijkheid van de vertegenwoordiger en knuffelde hem met alles wat ze in zich had.

Ik ben naderhand naar hem toegegaan om hem te bedanken wat hij voor haar had gedaan. Hij had er zelf voor betaald en de volledige prijs afgerekend. Hij vertelde dat hij na hun gesprek heel sterk het gevoel kreeg dat ie dat voor haar moest doen. Ik vind het zo mooi, daarom deel ik, met zijn toestemming, zijn foto. We hebben meer Jeremy's  nodig in de wereld. Mocht u bij Costco komen in de vestiging in Tucson, Arizona Grant/Wilmot, ga naar hem toen en schud zijn hand en bedank hem. hij zal zich een beetje gegeneerd voelen, maar het zal hem ook goed doen. 

Jeremy ©foto Eric Frey

Ontmaagd

Het menselijk lichaam kent een aantal openingen en holtes. Sommige dienen om iets in zich op te nemen, zoals de mond om eten en drinken tot je te nemen en de oren om geluid in te ontvangen. Andere openingen dienen weer om niet nader te noemen substanties het lichaam te doen verlaten. Het is belangrijk dat je dat niet door elkaar gaat halen, dus niet dat je dingen anders dan geluid in je oor gaat stoppen. Aan de andere kant kan het lichaam de mond in specifieke gevallen laten functioneren als een uitgang, maar laat ik daar niet verder op ingaan.

Gisteravond was er een teambijeenkomst op het werk, een soort workshop gedrag (h)erkennen. Ik ben nieuw dus ik maak (nog) geen golven, daarnaast ben ik tot een bepaalde hoogte erg van 'when in Rome', maar ik vind het in deze tijden vrij curieus dat zoiets gepland stond. Een grote groep mensen bij elkaar, ik had er tweede gedachtes over. Maar er was over nagedacht. Ramen zouden worden opengezet voor de ventilatie, er was afstand gecreëerd en vanzelfsprekend droeg iedereen mondkapjes. Daarnaast waren er zelftests aangekocht zodat we voordat we de meeting zouden bijwonen onszelf konden testen.

En dat was voor mij voor het eerst, omdat ik mijn vaccinaties heb gehad en ik niet hou van grote mensenmenigten en ik overall me goed heb kunnen handhaven de afgelopen twee, of is het al drie, jaar met de diverse gradaties van maatregelen en ik een zekere mate van zelfisolatie eigenlijk wel prettig vind, heb ik me nooit hoeven testen en daar ook nooit de behoefte toe gevoeld.

De neus is bij uitstek een lichaamsdeel waar het lichaam zaken door loost, het enige wat er naar binnen komt is zuurstof. Maar gisteren heb ik dus mijn tot dan toe maagdelijke neus ontmaagd in de steriele witte ruimte van mijn werkomgeving door er een bij de coronazelftest geleverd stokje in te duwen en een hele choreografie uit te voeren met een buisje, vloeistof, knijpen, tikken en druppelen om er achter te komen dat ik negatief ben wat in dit geval dus positief is. Voor de hypochonders onder u die drie maal daags zo'n neuspenetratie uitvoeren niet meer iets waar u warm of koud van wordt, maar ik vond het wel een dingetje zeg maar. 

De meeting ging dus over gedrag (h)erkennen en is nog maar weer eens naar voren gekomen dat ik insights type blauw-groen ben, maar dat was geen nieuws voor mij. Het is trouwens niet zo vastomlijnd, hoor, er zitten net zoals tussen zwart en wit nog heel veel kleurnuances tussen. 

Herinnert U zich deze nog? #189

 SNOOPY

"NO TIME FOR A TANGO"

1978

Aantal weken: 11

Hoogste positie: 17

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Ethel Mezas en Florence Woerdings vormden in 1978 het duo Snoopy en scoorden een eerste hit met dit vrolijke liedje. Een jaar later komt er ruzie en wordt Florence ingeruild voor Maureen Seedorf. Datzelfde jaar scoort Snoopy hun grootste hit met 'It's All In The Bible'. In 1980 houdt het, na één album en vier singles alweer op. 

Min of meer gedwongen, een al afgemixte single ligt klaar, maar de échte zangeres op de platen die alles (meerstemmig) had ingezongen laat in een interview weten ermee te stoppen en geen zin meer heeft in de hele charade, mede omdat Ethel, die dus nooit een noot heeft gezongen, had verkondigd dat ze het zo heerlijk vindt om live te zingen. 

Catmusic (Catapult/Rubberen Robbie) zaten achter de nummers van Snoopy en die goochelden wel meer met studio zangers en zangeressen en anderen die de nummers vervolgens playbacken. De dames die te horen zijn op de hits van de Surfers zijn de Haagse zusjes Crooks die eerder als de Internationals een grote hit hadden met 'Young And In Love'. Op tv worden hun vocalen gelipt door een aantal fotomodellen w.o. Esther Oosterbeek die later met de Dolly Dots triomfen vierde. Marian Pijnakker en Cor van de Hoogt van de band Tower ('See You Tonight') zongen de liedjes van Fantastique ('Mama Told Me', 'Costa Blanca') in, maar op tv zagen we Dick van Dam en Astrid Leuwener. En Catmusic zat achter al deze acts. 

Ach, dit soort verlakkerij begon al in de Hollywoodmusicals van vroeger en heeft dus altijd al bestaan. Bij Boney M. zongen enkel Liz Mitchell en Marica Barrett op de platen en zong producer Frank Farian de mannenstem in. José Hoebee en Saskia (van Serge) waren op plaat de Pins van Doris D, en vervangster van Patty Brard bij Luv', Ria Thielsch, is nooit te horen geweest, zo vertelde producer Hans van Hemert. En u dacht toch niet dat de Vengaboys die u in de clipjes en op tv heeft gezien ook maar één moment in de opnamestudio hebben doorgebracht. Maar u weet, al is de leugen nog zo snel......

Toen was geluk... #102

Vanwege mijn blogje van gisteren over de pas aangeschafte eierkoker komt hier min of meer het vervolg over een ander onmisbaar keukengerei waarvan ik weet dat niet iedereen het kent, althans dat merk ik als mensen mij het zien gebruiken: 'Wat is dat voor iets?', heb ik meermalen mogen horen en bij de uitleg ervan krijgen mensen net als bij de aardbei ontkroner ogen als schoteltjes. 

Maar ik weet niet beter dat zowel de aardbei ontkroner als de eierprikker (want daar heb ik het hier over) tot de standaard keukenuitzet hoort. Sterker nog, volgens de overlevering is de moeder aller aarbei ontkroners in ons gezin gekomen toen mijn moeder de 'blije doos' ontving vanwege mijn komst op de wereld, daar zat ie in. En de cirkel is rond, want die heb ik nu naast mijn eigen aardbei ontkroner in mijn bezit.

De eierprikker is ook iets wat ik onmisbaar achtte toen ik op mezelf  ging wonen, en sinds dat prille begin behoort ie al tot mijn keukenuitrusting. Precies zo'n witte als op de foto, en net zo een als wij thuis ook hadden, alleen was die gekleurd. 

Met een eierprikker druk je het ei voordat je het gaat koken met de bolle kant op de prikker. Het kleine gaatje zorgt ervoor dat de lucht kan ontsnappen en het ei niet openbarst. En ja, ook met de zojuist gekochte eierkoker moet je dat doen. Het maatbekertje wat erbij geleverd is om de juiste hoeveelheid water af te passen voor zachte of harde eieren, heeft aan de andere kant zo'n prikkertje. Maar u begrijpt dat ik mijn eigen jaren 80 prikkertje blijf gebruiken. 

Eierkoker

Mijn moeder heeft haar hele leven het huishouden bestiert zonder een eierkoker en ik was ook hard op weg, maar sinds kort behoor ik tot het legioen van trotse eierkokerbezitters. Onze eieren thuis en dus ook sinds ik een eigen huishouden draaiende hou bij mij werden gewoon gekookt in een steelpannetje met water. Die pannetjes kun je dan ook enkel maar voor eieren gebruiken vanwege de kalkaanslag die er onherroepelijk bij hoort.

Mijn laatste pannetje was zo aftands geworden dat ie zelfs het water erin niet meer goed opwarmde, maar om nu weer een ander pannetje op te offeren, zo vaak kook ik nu ook weer geen eieren. Maar vorige week viel mijn oog op een eierkoker voor twee eitjes, dus niet zo'n sta-in-de-weg voor zes eieren, maar een heel lief klein mintgroen apparaatje en ik dacht, waarom niet? Ik ben een gek mens! Leef op de rand!  

Dus heb ik het mezelf cadeau gedaan. Zoals gezegd, er gaan weken voorbij dat ik geen gekookte eieren eet, als ik ze al eet is het gebakken of anders gekookt in de sla, maar ik wilde de meerwaarde van zo'n speciale eierkoker nu wel eens ontdekken. Nou, ik kan u vertellen, wat is mijn leven tot nog toe incompleet geweest. Precies de eitjes zoals ik ze lekker vind, hard gekookt en helemaal droog! Normaal in een pannetje met water gekookt zijn ze wat nattig, maar nu een gekookt eitje zoals een gekookt eitje hoort te zijn. En de eierschaal is er nog nooit zo makkelijk afgegaan. 

Behoort u nog tot de sloebers die hun eitjes in een steelpannetje kookt, ik kan u zeggen er is een andere wereld waar ook ik tot voor kort geen weet van had. Stap die wereld ook in. U bent het waard. 

Tegeltjeswijsheid 416

 

Crisp

Eén van de vele voordelen van bewust alleenstaand zijn, is dat je altijd gewoon kunt eten wat je lekker vindt of waar je op dat moment trek in hebt. Geen overleg nodig. Zin in spruitjes, dan eet ik spruitjes. Behoefte aan wat lekkers, dan komt er lekkers. Dat werk. Maar ik merk wel dat het een beetje hetzelfde is, ik wijk niet heel erg af van wat ik gewend ben. Als ik pastasaus maak met veel groentes dan is dat meteen voor een keer of drie vier, de voornoemde spruitjes zitten in een zak waar ik ook drie keer mee doe. Kant en klare maaltijden uit de reguliere supermarkten zijn niet echt om over naar huis te schrijven dus die laat ik links liggen.

Maar sinds kort heb ik, via vriendin Talitha kennis gemaakt met Crisp. Als u hier klikt komt u op de website van Crisp en kunt u lezen over het wat en hoe. Let wel, je kunt alleen bestellen via een app op je smartfoon, niet via die website. Nu ik onlangs ben opgestuwd in de vaart der volkeren is dat voor mij geen probleem meer. De reden waarom ik enthousiast ben over Crisp is ten eerste heb ik via Talitha al het één en ander kunnen proeven en dat heeft de test doorstaan, ten tweede hebben ze een hele uitgebreide seizoensgebonden keuze met ook vele gerechten voor één persoon, zowel vers als vers ingevroren, als ook meer dan vijftig recepten waarbij je bij het bestellen alle ingrediënten in één keer in je mandje zet. 

En voor mij ook belangrijk, naast dat alles verser dan vers is, dat alles zoveel mogelijk biologisch is en er veel keus is in vegetarisch, al ben ik dat niet honderd procent, maar ik merk dat ik op organische wijze de laatste jaren steeds minder vlees eet hoewel ik zo nu en dan ook gewoon kan genieten van een biefstukje bij Loetje als dat straks weer mogelijk is. Ik merkte aan ons laatste bezoek aan Middelburg dat we steeds vaker als vanzelf biologische restaurants frequenteren. Het is allemaal zoveel smaakvoller. Wat ik ook fijn en goed vind is dat Crisp samenwerkt met kleine leveranciers, ze kopen direct in bij de makers en kwekers van hun producten. 

Mijn koelkast is nu gevuld met de heerlijkste en verrassendste gerechten als o.m. masala spinazie met pittige aardappeltjes, cashewnoten en een Indiase kaas, korma met pulled oats en pompoen, Thaise groene curry met vegan kip en Mexicaanse stoofschotel. Elke dag iets verrassends en het is werkelijk heerlijk. Ik ben al weer reuze benieuwd als de seizoenswisseling er aan komt wat er dan allemaal weer te kiezen is.

En niet onbelangrijk: het is geen abonnement, je zit nergens aan vast, m.a.w. niet dat je verplicht bent te bestellen en anders 'de maaltijd van de week' krijgt als je dat vergeet, zoals vroeger bij Boek en Plaat en je dan een streekroman kreeg opgestuurd als 'boek van de maand'. 

Ik kan me zo voorstellen dat u, zeker als u de website heeft bekeken, geïnteresseerd bent, laat het me weten, dan kan ik u aanmelden en krijgt u een cadeautje en €15 shoptegoed. Daarnaast spaar ik, door u aan te melden en als u daadwerkelijk gebruik gaat maken van Crisp, voor een borrelplank. 

Dit was mijn eerste bestelling waarbij ik voornamelijk diepvries besteld heb.
Bij mijn tweede bestelling heb ik meer voor vers gekozen. 

Happy vibes week 2

Grga Brkić was met twee vrienden aan het bergklimmen in het Kroatische Velebit gebergte. Toen hij in een ravijn was gevallen konden zijn twee vrienden hem niet meer bereiken en besloten om de hulpdiensten in te schakelen. 

De hond van Grga kon echter wel bij hem komen en heeft Grga dertien uur lang warm gehouden door boven op hem te liggen. Het dier lag er nog toen de hulpdiensten aankwamen om Grga weg te takelen. 

"Sjeverno", zoals de hond heet "heeft mijn leven gered", zegt Grga."De seconden en minuten kropen voorbij." Grga is gewond, maar de hond maakt het goed. 

Grga en Sjeverno. 

Wit

Mijn eerste werkweek bij m'n nieuwe werkgever zit erop. Het was een enerverende ervaring, ik laveerde tussen 'wat is het leuk' en 'dit leer ik nooit'. Wat mij vooral op de been hield was, en ik kan het niet genoeg zeggen, het enorme warme welkom wat ik heb mogen ervaren van alle collega's van directie en artsen tot naaste collega's en de dames van de schoonmaak. Zo geïnteresseerd, begripvol en ondersteunend. Want het is veel. Veel in de zin van (administratieve) handelingen en andere verrichtingen, maar nu na deze week begint het langzaamaan te landen.

Ik weet nog maar een fractie van alles, maar ik kan al wat dingen zelfstandig en mede door de geruststelling van de mensen die mij inwerken dat het voor iedereen als heel veel ervaren wordt en dat het zeker goed gaat komen en ik in hun ogen al best veel oppik, maakt dat ik voorzichtig durf te zeggen dat ik er vertrouwen in heb dat dat ook gaat gebeuren. 

Maar geen eerste werkweek zonder incident natuurlijk. U begrijpt dat ik in smetteloos wit dien te verschijnen. Er is ooit een hele romanreeks opgestart over mannen in het wit. Het uniform wordt keurig door de firma verstrekt, en ook gewassen. Dit natuurlijk omdat niet iedereen even wit wast. Voor mij is kleding besteld maar nog niet gearriveerd. Toch was er voor mij ook een uniform en de dame die dat bijhoudt vroeg of ik het niet erg vond om de volgende dag hetzelfde uniform nog eens aan te doen, omdat er op de locatie geen andere was. Mijn antwoord was dat het prima was, en dat ik er vandaag extra zuinig en voorzichtig op zou zijn. 

Nog geen half uur later morste ik er koffie overheen, dit kwam doordat we achter de balie koffie drinken uit een thermosbeker met zo'n gaatje in het deksel. De laatste keer dat ik uit zo een op een tuimelbeker gelijkend iets dronk was ik drie, daar ging het dus mis. Het leek in eerste instantie mee te vallen maar er was een heel spoor van koffie op mijn smetteloze uniform. Ik mocht een ander bovenstuk aan doen, net één maatje te klein, maar wel schoon. De andere deponeerde ik in de wasmand.

Aan het einde van de dag wilde ik me gaan omkleden toen ik er achter kwam dat het sleuteltje van mijn lockertje nog in het met koffie overgoten jasje zat. En de wasmand was leeg.... De dame deelde nog net niet met haar ogen rollend mee dat die in de wasmachine zat die aan het draaien was. Dus wie zat er samen met z'n nieuwe collega op z'n knieën bij de wasmachine met z'n handen door de drijfnatte was te graaien? Precies. En ja, daar was het sleuteltje. 

Toen was geluk... #101

Och wat voelde ik me begin jaren negentig volwassen toen ik mijn eerste antwoordapparaat aanschafte. Het was de tijd voor de mobiele telefoons en ik was natuurlijk zo belangrijk dat mensen mij altijd moesten kunnen bereiken of op z'n minst hun boodschap moesten kunnen inspreken op dat kleinood. Mijn eerste antwoordapparaat had zo'n heel klein bandje, die ook op een gegeven moment vol kon zijn. Dat is nooit gebeurd, zo belangrijk was ik nou. Je moest het bandje eerst terugspoelen om de berichten vervolgens te kunnen afluisteren. Je kon ook ingesproken boodschappen bewaren, steeds opnieuw afluisteren of gewoon verwijderen. 

Thuiskomen betekende eerst, met m'n jas nog aan, kijken of het berichtenknopje knipperde en hoeveel berichtjes er waren achter gelaten. Later heb ik er ook één gehad zonder bandje maar met een ander systeem. Ik telefoneerde me ook suf in die tijd. Er waren vrienden met wie ik gerust twee uur aan de telefoon kon zitten. Ik moet er niet meer aan denken. 

Hoe tijden veranderen. Een vaste lijn heb ik al jaren niet meer, en telefoneren doe ik nu vrijwel nooit meer, alleen als het écht niet anders kan. Ik doe alles middels WhatsApp of mail. Onbekende nummers neem ik sowieso nooit op, terwijl vroeger als de telefoon ging je überhaupt nooit wist wie er belde maar je gewoon keurig met je naam de telefoon beantwoordde. Een ingesproken bericht op voicemail is niet meer iets waar ik heel blij van word, meer licht geïrriteerd. 

Of het onbekende nummer dat mij een hele tijd terug dagelijks belde, waar ik zo genoeg van had dat ik op een gegeven moment aannam en op niet zo'n aardige toon beantwoordde met de aloude klassieker van Jan-Simon Minkema in zijn rol van opa Herman Knots: 'Hallo, wie spreekt mij!?' Totale verbouwereerdheid aan de andere kant. Het was een onderneming die normaal een heel verhaal zou houden en niet meteen zou zeggen wie het was, maar dat nu meteen kenbaar maakte, waarop ik met een 'geen interesse en wilt u me niet meer bellen' kon reageren. 

Ach ja, het wonder van de telefonie, van nouveauté via dagelijks gebruiksartikel naar ouderwets relikwie. Want de smartphones van nu met hun ingebouwde voicemail lijken in niets meer op hun voorgangers met aangesloten antwoordapparaten, het zijn gewoon kleine computertjes waar je toevallig ook nog old school mee kunt bellen. 

Met zo'n ieniemini bandje. 

De modernere variant zonder bandje. 

Herinnert U zich deze nog #188

 US

"MUSIC IN THE AIR"

1974

Aantal weken: 8

Hoogste positie 5

Mocht de video niet te zien zijn klik hier.

Mocht de melodie van dit nummer u bekend voorkomen, dat kan. Oorspronkelijk is het een oud Nederlands volksliedje, 'Het Slijperswiel' ook wel bekend als 'Komt Vrienden In Den Ronde'. Het gaat over een scharenslijper die in het lied verhaalt over wat een geweldig beroep hij heeft.

Een groep platenpluggers met o.m. Bob Bernards en Ron Brandsteder, die ook duidelijk te horen is op deze single, hadden een gelegenheidsformatie opgericht en Ron en Dick Bakker 'adopteerden' dit traditionele lied, arrangeerden het en maakten er een, niet zo'n heel indrukwekkende, Engelse tekst op. Onmiskenbaar is ook de stem van Patricia Paay.

Het lied heeft een hoog Veronica-gehalte, maar dat kan komen dat het juist een hit werd in de periode dat Zeezender Veronica gedwongen werd te stoppen.

10 Jaar Aidan's World #28

Afgelopen 31 december was het precies 6 jaar geleden dat het faillissement werd uitgesproken van de firma waar ik destijds werkte, Vroom & Dreesmann. Het was geen verrassing, zoals ik ook in die tijd al meldde, het hele jaar 2015 was er een opmaat naar, maar toch waren er collega's in de vestiging en in den lande die als door de bliksem getroffen waren. We mochten toen nog zes weken werken, betaald door het UWV en toen was het klaar. Er zijn verschillende (Facebook)groepen actief over het enorme gemis en hoe fijn en leuk het er was. En ja, ik heb er met plezier gewerkt, de boeken- en entertainmentafdeling was de leukste afdeling van het warenhuis. Maar er was ook veel mis, hoor. Neem nou de airconditioning, dat bleef een bron van hilariteit, getuige ook dit blogje uit 2013.

vrijdag 26 juli 2013

Airco-medy

In mei was ik in Toronto, het was er warm en het 32 etages tellende hotel was voorzien van airco, en dat functioneerde ook naar behoren. Afgelopen weekend was ik in Antwerpen en ook het 15 etages tellende hotel aldaar was ondanks de verzengende hitte buiten in z'n geheel een oase van koelte.

Het bedrijf waar ik werk telt 3 etages en sinds ik daar werk, al heel wat jaar, is de airco kapot, of er is een storing, dan weer loopt het koelwater weg, is er een onderdeel vervangen gaat het volgende onderdeel kapot. En niet alleen daar waar ik werkzaam ben, nee, in andere filialen doen zich dezelfde problemen voor. Het is een aaneenschakeling van mankementen waarvan de oorzaak is samen te vatten in het aloude gezegde 'Voor een dubbeltje op de eerste rij'. Het moet zo goedkoop mogelijk en dan is dit dus het gevolg er van.

Maar afgelopen voorjaar werd er eens flink in de buidel getast om het voor eens en altijd op te lossen, er werd een nieuw systeem aangelegd zodat we nu in een aangename temperatuur zouden kunnen werken. Want productiviteit neemt vanzelfsprekend af met tropische warmte in het pand om maar niet te spreken over klanten die er dan voor kiezen elders te gaan waar het wel prettig toeven is. Wij waren enigszins sceptisch en naar nu blijkt met reden.

Precies twee dagen heeft het systeem naar behoren gewerkt, en gisteren heeft de eerste monteur zich al gemeld. Niemand kijkt er echt van op, we zijn het gewend en hoewel het natuurlijk te triest voor woorden is, lijkt het meer op een klucht. Volgens onze technische man heeft het er mee te maken dat de airco is aangebracht door, en met onderdelen van, verschillende bedrijven, die ook allemaal een eigen reparatiedienst hebben. We hebben de aloude ventilators al in gereedheid gebracht.

Tegeltjeswijsheid 415

 

In Memoriam: Betty White

Als je zoals Betty White al bij het allerprilste begin van de Amerikaanse televisie in 1939 op een experimenteel kanaal tot letterlijk aan haar dood op 31 december j.l. de Amerikaanse huiskamers bent binnengekomen, dan ben je er gewoon altijd geweest. Betty staat dan ook sinds 2014 in het Guinness Book Of Records als vrouw met de langstlopende televisieloopbaan. Wij kennen haar voornamelijk van de geweldige comedy "Golden Girls" waarin ze samen met Beatrice Arthur, Rue McClanahan en Estelle Getty speelde. De serie heeft gelopen van 1985 tot 1992. Maar in Amerika is Betty een icoon. Naast rollen in diverse series en films had ze o.m. ook een eigen talkshow in de jaren vijftig waarin ze als vaste gast een zwarte muzikant uitnodigde. Dat was iets ongekends in die dagen van segregatie in Amerika. Maar daar had Betty lak aan. 

Ze was tevens de eerste vrouw, nog voor Lucille Ball, die een eigen televisieserie produceerde in 1953, "Life With Elizabeth", waarin ze zelf ook speelde. Ze had ook een groot gevoel voor zelfspot. Zo kan ik me haar gastrol herinneren in "Ugly Betty" in de episode "Bananas For Betty", waarin ze zichzelf speelde en uit een taxi werd geduwd door één van de hoofdkarakters. Betty White de lieveling van het publiek lag daardoor in het ziekenhuis. Als de camera aan was van alle nieuwsuitzendingen was ze de Betty zoals iedereen haar kende, maar ging ie uit bleek ze een vuilbekkende bitch vol met sterallures. Echt tranen gelachen. 

17 januari zou ze 100 jaar worden en dat zou haast een nationale feestdag worden in Amerika. Zelf keek ze er erg naar uit. Er zou een documentairefilm komen "Betty White: 100 Years Young - A Birthday Celebration" en naar verluidt komt die er alsnog, alleen kan Betty het zelf niet meer meemaken. In de laatste week van 2021 verscheen al ter ere van haar aankomende honderdste verjaardag een groot interview met haar in het tijdschrift "People". Op de vraag of er nog iets was in Hollywood wat ze niet had gedaan, maar altijd wel had willen doen, antwoordde ze: 'Robert Redford'. En zo zullen we Betty blijven herinneren als immer ad rem en grappig tot het laatst toe. Op 31 december is ze in haar slaap overleden. En hoewel je op 99 jarige leeftijd niet in de kindermeel bent gestikt en ze een geweldig mooi leven heeft gehad, had ik haar zo graag nog die nationale viering van haar honderdste verjaardag gegund. 

Onder de foto's heb ik een clipje geplaatst uit 'Golden Girls' van anderhalve minuut, waarin Betty improviseert in één van Rose haar St. Olaf-verhalen. Vanaf 0.50 zien we haar collega's Beatrice (Dorothy) en Rue (Blanche) het niet meer hebben terwijl Betty in haar rol blijft. 

                                           Als het clipje niet te zien is klik hier

Happy vibes week 1

Vorig jaar heeft u zich 52 weken lang in de blogjes op zondag , onder de noemer 'Omringd door gekken', kunnen verwonderen over de menselijke gedragingen in deze wereld in de breedste zin van de betekenis. Ik voel me nog steeds, om niet te zeggen steeds meer, omringd door gekken. Verbazing, verwondering, verbijstering buitelen vaak over elkaar heen. Dat zal dit jaar niet anders zijn vermoed ik. Maar hoewel mijn mensbeeld lager is dan ooit, ik ben zelfs de overtuiging toegedaan dat de wereld beter af is zonder onze soort, wil ik nu we er dan toch nog steeds zijn, al doet Moeder Natuur haar best om tot volledige eliminatie over te gaan, dit jaar op zondag me in de blogjes gaan richten op verhalen, momenten en gedragingen waarin je tóch nog een klein beetje hoop krijgt en er tussen die gekken toch zo hier en daar een verstandig mens rondloopt of rondliep. Kortom: happy vibes! Maar maakt u zich geen zorgen, mochten er weer hilarische laagschedelige gebeurtenissen plaatsvinden, zullen die vast wel eens aangestipt gaan worden zo hier en daar in de blogjes die nog geschreven gaan worden.

Met de feestdagen nog vers in het geheugen wil ik graag het volgende verhaal delen van Kerstmis 1944.

De destijds 12 jarige Fritz Vincken woonde met zijn moeder Elisabeth tijdens het Ardennenoffensief in de Ardennen. Op 24 december 1944 waren drie Amerikaanse soldaten hun eenheid kwijtgeraakt en kwamen aan bij hun afgelegen huisje. Ze waren doodmoe en bevangen door de kou. Elisabeth besloot hen binnen te laten. Niet lang daarna werd er weer op de deur geklopt, vier Duitse soldaten die eveneens hun eenheid kwijt waren geraakt en een plek nodig hadden om te overnachten. Elisabeth ging akkoord, maar deelde de zeven mannen heel duidelijk mee dat ze hun wapens naast zich neer moesten leggen. Een Duitse soldaat zag dat één van de Amerikanen gewond was en haalde zijn eerste hulp kistje tevoorschijn en ging hem verzorgen. 

Die avond hadden de zeven mannen midden in die vreselijke oorlog gezamenlijk een vredig en vriendelijk kerstdiner. Op een gegeven moment pakte Elisabeth de bijbel en sprak biddend de wens uit dat de oorlog snel zou eindigen en dat deze mannen het zouden overleven. De andere morgen gaven de Duitsers de Amerikanen een kompas en een routebeschrijving om hun eenheid weer te vinden. De mannen zeiden elkaar gedag en gingen terug naar hun eigen eenheden.

In 1995 woonde Fritz inmiddels op Hawaii en was een Amerikaans staatsburger geworden. Hij vond toen één van die Amerikaanse soldaten van destijds, Sgt. Ralph Blank, die jarenlang dit verhaal aan iedereen had verteld. Bij hun ontmoeting een jaar later had Ralph gezegd: 'Jouw moeder heeft mijn leven gered'. Fritz ervaarde die uitspraak als het hoogtepunt van zijn leven. 'Mijn moeders moed is niet vergeten en laat zien wat goede wil kan doen'. Ralph overleed in 1999 en Fritz in 2001.

Ralph en Fritz bij hun ontmoeting in 1996.

Silvesteravond

Talitha vond het leuk om, nu ze sinds augustus in haar nieuwe appartement in Rotterdam woont, daar oud en nieuw te vieren, zich natuurlijk houdend aan de maatregelen. Samen met vrienden Remco en Pieter was ik ook uitgenodigd. In de aanloop naar de avond toe kwamen we, ik weet niet hoe en waarom, op sjoelen en dat ik een sjoelbak heb. Die sjoelbak ligt al meer dan twintig jaar onaangeroerd in de berging, maar voor deze gelegenheid is ie van alle stof ontdaan om de feestvreugde te verhogen.

We begonnen met heerlijk door Talitha gemaakt Indisch eten, echt een feest, ik had me over het toetje ontfermd en Remco en Pieter hadden de taak van de bollen en de flappen op zich genomen van de beste bakker in Rijswijk, dit alles vanzelfsprekend gelardeerd met champagne en gezellig bijkletsen. Ik had nog een raadspelletje meegenomen verpakt in een soort knalbonbon, die natuurlijk niet echt knalde, erg leuk om te doen. Daarna het sjoelen, waarbij we merkten dat als je een sjoelbak zo'n twintig jaar niet gebruikt deze best even met was mag worden ingevet, maar desalniettemin toch wat rondjes kunnen spelen met als winnaar Remco.

Alle vier wilden we graag naar de oudejaarsconference van Peter Pannekoek kijken. Ik heb twee van zijn shows in het theater gezien, dus ik verwachtte wel iets en hij heeft ons niet teleurgesteld. Erg van genoten. Het moment suprême maar weer met champagne geproost en ons naar het dakterras begeven van het complex waar buurman Tom en z'n kids ook even naartoe kwamen om op gepaste afstand van malkander naar het verboden vuurwerk te kijken. Daarna nog lekker even met elkaar de allereerste momenten van 2022 doorgebracht om vervolgens weer huiswaarts te keren. Een hele fijne avond met lieve mensen. Laat het nieuwe jaar zich maar voor ons ontvouwen.