Weet je nog wel, oudje

Vandaag, 17 juli, is het Wereld Emojidag. De kleine tekentjes die ooit begonnen als smileys 😊 zijn inmiddels uitgegroeid tot een bonte verzameling van emoties, plaatsen, kleuren, vormen en voorwerpen. Voor ieder onderwerp is wel een passende emoji te bedenken. Daarmee leuken ze tekst op, maar kunnen ze ook iets dat taalkundig uniek is: met één gebaar een hele emotie of tekst vastleggen. Sinds 2014 vieren we jaarlijks Wereld Emojidag. 

Het was in de jaren negentig van de vorige eeuw dat Hans en ik van alles ondernamen. We hebben elkaar leren kennen, via via, door onze gezamenlijke bewondering voor Shirley Bassey. In de muziek vonden we elkaar. Veelal the American Songbook en iedereen die zich daarmee bezig hield, van Bassey tot Streisand en Sinatra tot Manilow, maar ook dance/disco muziek uit de jaren zeventig en tachtig kon en kan ons bekoren. Daarnaast gingen we vaak met een zich steeds uitbreidende groep uit, meestal in Den Haag en Leiden. Hele weekenden waren we op stap tot in de vroege uurtjes, dansen en natuurlijk kijken of er wat te scoren viel. Niets menselijks was ons vreemd. Ook vierden we verjaardagen en feestdagen met vrienden uit de groep.

Die jaren liggen achter ons, ik moet er niet meer aan denken om 's nachts met veel te veel mensen in het lawaai te staan. Ik ga nu in het weekend te bedde op de de tijd dat ik vroeger gepikt en gedreven mezelf in het nachtleven stortte. Buiten dat het uitgaansleven door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen totaal is veranderd, om het over de muziek van nu nog maar niet te hebben, is het ook voor niemand leuk om bejaarde mannen hijgend hip te zien doen. Ik weet nog dat in de dagen dat wij de stad rood verfden, er oude mannen langs de kant stonden die gerust nog een groen blaadje wilden en dat ik het altijd zo'n trieste aanblik vond. Wij hebben toen tegen elkaar gezegd: 'Sla me in m'n gezicht als ik op die leeftijd nog in disco's rondhang.' Gelukkig hoeft dat niet en zorgt de natuur, als het goed is, ervoor dat je er de kracht niet meer voor hebt en het ook gewoon niet meer wil. 

Gisteren kwam Hans op visite en hebben we lekker onder de parasol op de lanai gezeten met drankjes en lekkers onderwijl pratend over van alles en nog wat en ook zijn we natuurlijk even langs memory lane gegaan. De plaatsen en mensen van toen ze zijn allemaal de revue gepasseerd, terwijl wij als een soort Statler en Waldorf het bezagen met de milde blik van de oudere mensch die met een glimlach om de mond terugkijkt op de jonge jaren waarin we menig etablissement oplichtte met onze bruisende jeugdige aanwezigheid en bijna letterlijk dansten tot de zon weer opkwam. 

Hans en ik in de 90's.