Postcode

Facebookvriend Bertus had op Facebook een linkje geplaatst wat leidde naar oude STER-reclameblokken uit de jaren 70 met Loekie de Leeuw. In één woord; enig! De herkenning, reclamewijsjes van veelal uit het winkelbeeld verdwenen producten die ik moeiteloos weer zo kon meezingen, de teksten ingesproken met een Philip Bloemendal- dictie, vrij veel door Jos Brink, hoorde ik nu. Vele bekende Nederlanders die ook toen al voor het grote geld van de reclame gingen en jonge nog onbekende mensen die later pas bekend zijn geworden.

Één van die reclames, of liever gezegd voorlichtingsfilmpje ging over het juiste gebruik van de postcode.
"Vier cijfers, beetje ruimte, dan twee letters, weer wat ruimte, de plaatsnaam en dit alles zonder puntjes er tussen of streep er onder".
Iemand had op Bertus' post gereageerd met 'Was adressering met postcode nieuw dat ze daar een reclamespotje aan moesten besteden?' En toen drong de rauwe waarheid tot me door: Ik ben nog van vóór de postcode! Ik heb nog enveloppen en kaartjes geschreven met alleen naam, adres en plaatsnaam, en er zijn hele generaties opgegroeid die daar geen weet van hebben.

In mijn idee 1978, maar het bleek 1977, werd de postcode geïntroduceerd, dat kan ik me wel herinneren, het zal in die tijd best in de media zijn aangekondigd met voors en tegens voor het daadwerkelijk doorging, want ik hoorde mijn vader tegen iemand zeggen: "Ja dan krijgt ieder adres een nummer van vier cijfers." Ik concludeerde daar als kind uit dat ons huisnummer vervangen zou worden voor vier cijfers. Gek hè dat je zoiets kleins na jaren nog kunt herinneren.

Ik weet ook dat er huis aan huis een postcodeboek werd bezorgd zodat je zelf van alle familie en bekenden de postcodes kon opzoeken. Later kon je daar op het postkantoor, ik dacht, jaarlijkse supplementen voor ophalen. Pas in 2005 zijn er nieuwe combinaties gemaakt met de letters F,I,O,Q,U en Y, die eerder niet zijn gebruikt, maar we waren door de beschikbare combinaties heen dus het moest wel.
Leuk hoe een post op Facebook weer een laatje aan herinneringen opentrekt.

Toen en Nu: Marcia Barrett

Al tijdens hun hoogtijdagen werd bekend dat alleen Liz Mitchell en Marcia Barrett degene waren die ook daadwerkelijk te horen waren op de platen van Boney M. Producer Frank Farian zong de mannenstem in en wereldhits werden gescoord. Dit werd door iedereen als kennisgeving aangenomen en de hits bleven gewoon komen. Frank probeerde het trucje jaren later nog eens met Milli Vanilli, maar dat werd toen een immense rel waarbij eerdere gewonnen awards door de playbackers moesten worden teruggegeven.

De sound van Boney M. werd naast de muziek mede bepaald door de kenmerkende stem van Liz, maar op de singles "Belfast" en "We Kill The World" plus op een aantal albumtracks zong Marcia de leadvocalen in en die vond ik persoonlijk een veel betere zangstem hebben dan Liz. Het lied "Belfast" was ook speciaal voor Marcia geschreven nog voor ze bij Boney M. kwam, in de vijf jaar daarvoor had ze als soloartiest gewerkt en toen Boney M. net hun eerste hits hadden werd veel van haar repertoire gebruikt voor de optredens. In 1986 had Frank geen zin meer in Boney M. en liet ze aan hun lot over, ze toerden nog rond, maar nieuwe hits kwamen er niet meer. De groep viel uit elkaar.

In 1994 werd bij Marcia kanker geconstateerd en volgde een moeilijke tijd van operaties, chemo's en herstel. De kanker kwam terug, maar wederom heeft ze die overwonnen. Door het plotselinge overlijden van Bobby Farrell kwamen de drie Boney M. dames in 2011 na jaren weer samen in Nederland om hem zijn laatste eer te bewijzen.

Marcia is nu 65 jaar heeft enige soloplaten uitgebracht en een voltooid album "Seasons" wacht op release, maar de zakelijke kant van het verhaal vertraagd dat enigszins. Ik heb wat recente interviews met haar gezien en het is een hele sterke, inspirerende, positieve, goedlachse vrouw die haar fans haar 'fanmily' noemt.

Nutteloze weetjes

Als je je eigen maagzuur op je huid kreeg zou het er
een gat in branden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De oprichter van match.com, Gary Kremen is zijn vriendin
kwijtgeraakt aan een man die ze had ontmoet op match.com.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Radioprogramma's zijn op de maan heel behoorlijk te
ontvangen, maar de ontvangst aan boord van een onderzeeër
is uiterst slecht tot onmogelijk.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Straatmuzikanten in Dublin moeten volgens de wet minstens
20 liedjes in hun repertoire hebben.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nederland exporteert meer sojasaus dan Japan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als we blozen wordt het slijmvlies van onze maag eveneens
rood.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mieren knikken naar elkaar in het voorbijgaan, ook rekken
ze zich uit als ze 's-morgens wakker worden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
25 Procent van alle films in Iran wordt door vrouwen gemaakt.
In de Verenigde Staten is dat slechts 4 procent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een gynotikilobomassofiel is iemand die graag aan
oorlelletjes likt.

Het nieuwe seizoen

Mei is de maand waarin de brochures van de theaters weer uitkomen voor het aankomende seizoen. Een heerlijk moment om weer uit te mogen zoeken waar we, (theater) vriend Harry en ik, graag heen willen. Meestal komt het hier op neer dat ik wat voorstellingen uitzoek en die aan Harry voorleg die dan bijna altijd overal enthousiast over is. Ik vind dat hij dan ook even een blik moet werpen op het aangebodene, want misschien heb ik wel iets over het hoofd gezien wat hij heel leuk vindt, zodat we dat alsnog aan de verlanglijst kunnen toevoegen.

Ons theater bezoek concentreert zich op 3 theaters, de beide Luxor theaters in Rotterdam en het Isala theater in Capelle aan den IJssel. Meestal zijn de hoeveelheid voorstellingen fifty fifty, maar dit jaar zitten we eigenlijk uitsluitend in het Isala, met 1 voorstelling in het grote Luxor en als de studenten van Codarts weer een Showcase presenteren in het voorjaar van 2015 ook nog een keer in het dan verbouwde oude Luxor theater.

De oorzaak hiervan ligt ten eerste aan het feit dat Isala eerder was met hun speellijsten en ik er ook eerder kon bestellen, daarnaast wordt het oude Luxor tot en met december verbouwt zodat er vanzelfsprekend minder voorstellingen zijn. We hebben weer heerlijke avonden om naar uit te zien, toneel, musical, muziek, show en cabaret. Gisteren de kaartjes ontvangen van Isala en vrijdag aanstaande kan ik de kaartjes bestellen bij het Luxor. De eerste voorstelling hebben we in oktober, dus laat ons eerst genieten van een heerlijke zomer!

Update

Het viel me op dat ik ineens weer gewoon over straat kon lopen zonder dat mensen mij aanspraken. Selfies werden niet meer gemaakt waarop ik 'per ongeluk' in de achtergrond te zien was. In restaurants kreeg ik bij binnenkomst niet meer automatisch het beste tafeltje. In de metro keken mensen niet meer op uit hun Metro, richting mij, weer in hun Metro, opnieuw richting mij. Het was duidelijk, hier was iets aan de hand.

Sinds een paar jaar mag ik in de Metrokrant mijn mening geven over stellingen die zij voorleggen, en regelmatig wordt dat ook geplaatst, en al die tijd heeft er een fotootje van mij naast de mening gestaan, al die jaren hetzelfde fotootje, en dat werkt op een gegeven moment niet meer, zoals wel blijkt uit het begin van dit blogje. Ik heb de redactie gevraagd een ander, recenter fotootje voortaan bij de publicaties af te drukken, en gisteren gebeurde dat voor de eerste keer.

Dat ik nu binnenkort weer niet meer zonder zonnebril op over straat kan is een kleine prijs die ik daarvoor betaal, want ik vind dat de Metrolezer recht heeft op een goed beeld van de leden van het meningenpanel, wiens doordachte en genuanceerde mening zij mogen overnemen dan wel als discussiepunt bij de koffieautomaat kunnen aandragen mocht het gesprek daar niet op gang kunnen komen.
Alle invitaties voor de diverse RTL 4 spelletjesprogramma's heb ik echter van de hand gewezen, als parttime meningengever moet ik natuurlijk wel mijn geloofwaardigheid behouden.

De oude 

De nieuwe

Tegeltjeswijsheid 123

De engel is gekomen

Wat mensen kunnen op, bijvoorbeeld, artistiek gebied, daar kan ik erg van genieten en ze er om bewonderen. Ze vervolgens op een voetstuk plaatsen vind ik meer iets voor tieners, het zijn in mijn ogen gewoon mensen met een bijzondere gave waar ze hun werk van hebben gemaakt. Maar heel soms zie je iemand die je zo raakt dat het is of deze persoon uit de hemel is neergedaald met een boodschap, dat heb ik steeds als ik de kleine nu 16 jarige Malala Yousafzai zie, wat een fantastische krachtige persoonlijkheid heeft dit meisje. Zelfs de zichzelf stoer vindende zeer gewelddadige mannen van de Taliban zijn bang voor haar alleen om dat ze educatie voor meisjes onder de aandacht brengt, reden ook dat er een aanslag op haar leven is gepleegd op 9 oktober 2012, welke zij wonder boven wonder heeft overleefd.

Gisteren was ze in Nederland om na wereldwijd al vele nominaties en prijzen in ontvangst te hebben genomen de Four Freedom Award voor Vrijwaring van Vrees te krijgen. De aanslag op haar leven heeft haar alleen maar gesterkt in het doorzetten van haar missie, scholing voor alle kinderen. In een prachtige speech benadrukte ze nog maar eens hoe belangrijk dat recht voor ieder kind is: "Ik had destijds twee keuzes, zwijgen en vermoord worden of mijn mond open doen en dan vermoord worden". Onder de toehoorders o.a. koning en koningin, leden van de koninklijke familie en de minister president.

Dit meisje staat voor mij op een metershoog voetstuk.

Omgaan met teleurstellingen

Als ik het goed heb dan beginnen ergens volgende maand de wereldkampioenschappen voor voetbal. Ondanks dat ik er niks mee heb, krijg ik er toch wel iets van mee, omdat de media al maandenlang er mee bezig is. En ook in m'n winkel heb ik een voetbaltafeltje gemaakt met diverse boeken over voetbal in het algemeen en de aankomende wedstrijden in Brazilië (ja, ja, dat weet ik ook!) in het bijzonder.

De meest verbazingwekkende berichten betreffende het evenement komen tot me, zo las ik van de week in de krant dat er werkelijk mensen zijn in Nederland die graag een verzekering zouden willen afsluiten tegen de emotionele schade van weer een verloren WK-finale. Daarnaast zouden ze ook graag een tegemoetkoming willen ontvangen voor een vroegtijdige uitschakeling in de poulefase.

Lees het bovenstaande nog maar eens rustig door, ik heb het ook een keer of drie moeten lezen voordat het tot me doordrong wat er stond en dat er dus mensen zijn die emotionele schade kunnen hebben van een verloren spelletje, en het leed dat ze ervaren door geld kan worden verzacht. Ik probeer een beeld van deze mensen te creëren en ik blijf hangen in een hardcore hooligan uit een achterstandswijk wiens aanmoedigingsvocabulaire bestaat uit een langgerekt monotoon 'húúúúúúúúúúh'.

De vraag die door mijn hoofd blijft spoken na deze mededeling is: "Mogen deze mensen kinderen krijgen?" Zijn zij in staat om ze op te voeden? Bij machte om ze normen en waarden te leren? Een heel belangrijk aspect in de opvoeding is het leren omgaan met teleurstellingen, dat kunnen ze zelf blijkbaar niet zonder financiële genoegdoening. Hoe wordt er omgegaan met een verloren spelletje ganzenbord in zo'n gezin?
Krijgt de kleine Manolito of Deborah, namen die de ouders met veel krullen en kleuren hebben getatoeëerd op hun lichaam, een geldbedrag(je) van pa of moe als de gans van het al vroeg met gouden sieraadjes versierde kind in de put blijft? Heeft de raad voor de kinderbescherming deze mensen al goed in beeld? Is preventieve sterilisatie een serieuze optie? Zijn er al Kamervragen over gesteld? Of is dit land gewoon ziek aan het worden?

Vakantiegeld

Eens per jaar ontvang ik van mijn werkgever een bedrag wat enigszins in de buurt komt van wat ik daadwerkelijk verdien, en dat is eind mei als het vakantiegeld wordt uitgekeerd. De rest van het jaar krijg ik een soort onkostenvergoeding. Nee, je hoort me niet klagen, zeker niet in deze bange tijden met grote werkeloosheid, ik heb erg leuk werk, en ik ben altijd voor het plezierig werken gegaan en niet voor zoveel mogelijk geld verdienen. Dat is een keuze die ieder voor zich maakt, sommigen ontlenen hun bestaansrecht en status aan hun werk en de daaraan gerelateerde salariëring, dat is prima als dat goed voor hen werkt.

Maar ondanks dat veel geld verdienen nooit mijn drijfveer is geweest ben ik wel blij met het door de werkgever van mijn loon ingehouden 8% op jaarbasis die eind mei wordt uitbetaald, en ook al is het een sigaar uit eigen doos, ik zie het altijd als een extraatje. De ene keer besteed ik het daadwerkelijk aan een vakantie, dan weer aan iets opknappen in huis of één af andere grote aankoop.

Vakantie was in het begin van de vorige eeuw onbetaald verlof, maar in de jaren 20 veranderde dat toen loodgieters en bouwvakkers gingen staken om hun vakantie ook doorbetaald te krijgen en andere sectoren volgden. Pas na de Tweede Wereldoorlog kwam bovenop de doorbetaalde vakantie een extra vakantietoeslag, die pas in november 1968 wettelijk is geregeld, eerst was dat 6% en nu is het 8%.
Van meet af aan is het altijd de bedoeling geweest dat het bedrag werd gebruikt om op vakantie te gaan, zo net na de Tweede Wereldoorlog waren vakanties voor veel mensen financieel niet haalbaar. Het gevolg was dat de werkgever met uitgebluste werknemers in zijn maag zat. Als oplossing werd gekozen om dan maar voor hen te sparen en het bedrag wat van juni tot juni opzij werd gezet ineens uit te keren in mei.

Tijden zijn veranderd, maar het vakantiegeld is er nog steeds, en net zoals ik besteden velen het niet meer alleen aan vakanties maar ook aan allerhande andere zaken.

Euh....hallo!?

En zomaar ineens had ik gisteren onder de grond in de metro 4G-bereik, of dat per ongeluk was of dat Rotterdam het stilzwijgend heeft bewerkstelligd, dat zullen we de komende tijd zien. Voordien deden foontjes het niet als de metro onder de grond verdween, dat is geen grote ramp met een reis van zo'n half uur, 's-morgens lees ik toch altijd ouderwetsch de courant, maar voor de terugweg kon ik alleen maar voordat ik de grond in ging en als ik er weer uitkwam dingetjes checken op mijn telefoontje. Zomaar zitten en rondkijken terwijl je openbaar wordt vervoerd is er, voor mij, niet meer bij, ik heb geen idee wie er nog meer bij me in de metro zitten. De nieuwe tijd zeg maar.

Nu las ik juist ook gisteren in de krant een heel klein artikeltje waarin minister Opstelten meedeelde dat "Er altijd plekken zullen zijn waar men niet kan bellen met een mobiele telefoon, zoals in een bosrijk gebied of pakeerkelders". Ook weersomstandigheden kunnen van invloed zijn op de dekking. Het alarmnummer 112 is vanaf die locaties, of door die omstandigheden dan ook niet bereikbaar met een mobiele telefoon.
Dat is een vrij angstig bericht. Mocht je überhaupt aandrang hebben om alleen in een bos te gaan wandelen is je bij deze de lust ontnomen. Maar ook als je samen bent, en er valt iemand en breekt een been, dan kun je niet van uit het bos 112 bellen, je moet dan de gewonde laten liggen en met vleugels aan je voeten het bos uit rennen op zoek naar bereik en dan hoop je nog maar te weten waar het slachtoffer zich bevindt.

Aan de andere kant deden mensen VMT (voor de mobiele telefoon) van alles zonder zich maar een moment te bekommeren over wat er wel niet zou kunnen gebeuren als je op een verlaten weg zonder ANWB praatpalen stil kwam te staan, je in het bos verdwaalde (dat is mij met een groepje mensen overkomen in Oostenrijk tijdens een boswandeling). Grappig dat we nu direct panikeren als we niet bereikbaar zijn of anderen niet kunnen bereiken, en ik doe er zelf ook aan mee, maar niet zo extreem als de hedendaagse jeugd die met het altijd maar bereikbaar zijn zijn opgegroeid en niet anders weten. Ik kan me nog vakanties herinneren dat de thuisblijvers je een fijne vakantie wensten en pas weer van je hoorden als je terug was, het enige teken van leven wat ze van je kregen was een ansichtkaart, en pas een week na terugkomst kon je de foto's (laten) zien de je had gemaakt. En daarom kan ik nog wel eens stil staan bij de wonderen van de techniek en blij zijn dat ik ook weet hoe het was zónder.

De zinloze uitslag

Vorige week maandag heeft mijn moeder in het IJssellandziekenhuis een scan van haar bloedvaten in haar benen ondergaan, en gisteren, een week later konden we terugkomen, op haar verjaardag nota bene, om de uitslag te vernemen en nog veel belangrijker wát er aan gedaan zou worden.

Na een eerder vaten onderzoek twee weken geleden werd er al vastgesteld dat er óf gedotterd zou gaan worden, óf nog een operatie zou gaan plaatsvinden, deze laatste mogelijkheid is bij mijn hoogbejaarde moeder vanzelfsprekend niet favoriet, maar de pijn is zo ondragelijk dat ze wel zo ver is dat als het moet, doe het dan in godsnaam maar.

Ik hoefde niet speciaal vrij te nemen omdat ik voor haar verjaardag al vrij had, maar anders had dat wel gemoeten, want wat de assistente/dokter wil gebeurt, zoals ik al eerder vermeld heb was het feit dat deze uitslagendag op de verjaardag van mijn moeder viel geen reden om het anders in te plannen.

De hele week na het onderzoek tot aan de dag van de uitslag heeft voor mijn moeder natuurlijk in het teken gestaan van onzekerheid en nog steeds de vreselijke pijnen, zelfs zo dat ze gisterochtend opstond met in haar hoofd alleen de gang naar het ziekenhuis en het verlossende woord. Pas toen ze een kaart op de deurmat zag liggen dacht ze: "O ja ik ben ook nog jarig vandaag". 

En zo gingen we op weg, wij waren op tijd, maar de assistente deelde mee dat de dokter een half uurtje uitliep. Al de keren dat we er waren waren we veel later aan de beurt dan afgesproken, maar nu werd het plots medegedeeld. Uiteindelijk zaten we in de spreekkamer om te horen wat er ging gebeuren. Daar verscheen de dokter, die vertelde dat het was verslechterd en dat er gedotterd zou gaan worden of misschien wel een operatie, maar dat ging hij met de behandeld arts van mijn moeder overleggen, en die gaat haar volgende week dinsdag telefonisch op de hoogte brengen wat er besloten is.

Hallo, bent u daar nog? Dat wisten we 2 weken gelden ook al, er zou afgelopen week overleg hebben plaatsgevonden over wat te doen, en nu weten we nog niks. Het was een totaal zinloze actie om gisteren de uitslag te horen, en de onzekerheid over wat er nu te gebeuren staat is er nog steeds. 

Een hele ochtend weg, een auto gehuurd, (in feite) vrij genomen, (in principe) verjaarvisite afgezegd om vervolgens net zo wijs te zijn als toen we binnenstapten.

Heel jammer dit.

Haat

Haat. Een sterke emotie. Ik ben bij mezelf te rade gegaan om te zien of ik iets of iemand haat, ik kon niets en niemand bedenken. Ik kan wel iets niet leuk vinden, raar, stom, oninteressant, teleurstellend, tegen alles waar ik in geloof, etc, maar haat, nee. En toch zit dat woord al ruim een week in mijn hoofd, ik heb haat gezien, gelezen en ik heb er, tegen beter weten in, op gereageerd.

Het begon vorige week zondag toen ik er achterkwam dat de winnaar van het Eurovisie Songfestival, Conchita Wurst, een Facebookpagina had en ik het leuk vond om daar een felicitatie op te zetten, dat idee hadden meer mensen, en vele hartelijke en spontane leuke reacties waren er te lezen, maar daarnaast ook reacties waaruit echt intense diepe haat spraken. Van een niveau waarvan ik niet wist dat het bestond, de boodschap van deze mededelingen waren duidelijk, Conchita moest eigenlijk maar dood, en beschreven werden er de meest gruwelijke manieren om dat te bewerkstelligen. Noem me naïef, maar ik was geschokt en tegelijkertijd ook verdrietig. Van één mededeling raakte ik werkelijk geëmotioneerd, en die heb ik aangegeven als kwetsend en haatzaaiend bij Facebook, en ze hebben deze dan ook verwijderd. Het was een foto van Hitler(!) in schreeuwstand met daarop in grote letters gefotoshopt "vergassen".

Ik probeer te begrijpen dat er mensen zijn die bij het zien van Conchita, een man met baard gekleed als vrouw, vinden dat hun tolerantiegrens hiermee wordt overschreden, dat er werkelijk mannen bestaan die vinden dat hun mannelijkheid hiermee wordt aangetast en dat er vrouwen zijn die het bedreigend vinden om een man gekleed als vrouw te zien die slanker en mooier is dan wat ze in de spiegel zien. Maar dan zeg je "Bah, dit vind ik vreselijk", en je gaat door met je leven. Zo niet de mensen die meenden te moeten reageren op Conchita's pagina, die besteden er uren, nee, dagen aan om hun haatberichten en dreigementen te ventileren, of diverse walgelijke foto's te fotoshoppen en dit alles meerdere malen.

Normaal zou ik mijn schouders ophalen en denken, er zitten geen hersens in dus laat maar, maar iets fascineerde mij aan hun beweegredenen om dit te doen, en bovendien voelde ik me op een vreemde manier ook geraakt door al die haat omdat ik ervoer of Conchita het lied zong voor mijn jongere ik, ergens diep in mij, dus kwam het gepeste jongetje weer even om de hoek kijken die zich gesterkt voelde door de boodschap van het lied.

Ik ging dus kijken wat voor een soort mensen zo ongenuanceerd, hatelijk en primair reageerden. En wat ik zag verbaasde me niet, veel profielen zonder foto, veel hardcore voetbalhooligans, mensen uit Oost Europa en mensen met een Islamitische achtergrond of uit landen waar machogedrag gemeengoed is. Ook enige getroebleerde huismoeders en religieuze haatdragenden zaten er bij. Tussen de gelukkig vele positieve reacties zaten ook enkele van jonge mensen uit bovengenoemde landen die juist gesterkt werden door Conchita en het lied.

En toen maakte ik de fout door iemand, een gezichtsloze waarvan ik de naam alweer kwijt ben, die vol haat reageerde, een beetje uit te dagen. Dat is niet moeilijk, iemand die boos is op de lucht heb je in 3 woorden op de kast. Zo ook hier. In beschaafd Engels gaf ik wat repliek en daar werd op gereageerd, met scheldwoorden, verwensingen naar mij en mijn moeder (?!), mijn nationaliteit, maar ondanks dat ik het boze manneke consequent 'honey', 'sweety' en 'darling' bleef noemen reageerde hij daar gek genoeg niet op. Zijn antwoorden waren in het Frans (dank God voor translate), en ik wist niet dat zo'n mooie taal zulke lelijke woorden vol haat en minachting kende. Op een bepaald ogenblik stelde hij voor dat ik alvast mijn graf ging graven want hij kwam er aan, dat niveau dus.

Ik wist ook wel dat het paarlen voor de zwijnen waren, maar mijn nieuwsgierigheid won het deze keer. Plots bemoeide een aardige Belgische dame, Barbara, zich er mee, die vanzelfsprekend de Franse taal beheerst, en adviseerde me om er geen energie in te steken. Ook zij werd voor rotte vis uitgemaakt door het chronisch boze kereltje. Leuk was wel dat we op zijn post even in het Nederlands verder gingen, Barbara en ik, wat een adertje in zijn hoofd deed knappen, maar vervolgens heb ik de man voor de zekerheid geblokkeerd, het was onduidelijk uit welk land ie kwam, en hebben Barbara en ik samen even 'gekletst' en zijn we nu Facebookvrienden.

Intense diep gewortelde haat, het feit dat ik het zelf niet ken betekent niet dat het niet bestaat. Maar ik blijf me verbazen dat mensen zoveel tijd steken in het plaatsen van haatberichten, je moet dan wel een heel leeg en ongelukkig leven hebben.

Nutteloze weetjes

Abortus is slechts 164 jaar verboden geweest in Engeland, tussen
1803 en 1967.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je een bronzen medaille van de Olympische Spelen van 2012 omsmelt,
krijg je er misschien 4 Euro voor terug.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In 2008 vonden archeologen op Cyprus een loden tablet uit de zevende
eeuw met een vloek: 'Moge je penis pijn doen bij het bedrijven van de
liefde". Het hoe en waarom van de vloek is nooit duidelijk geworden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als de hele wereldbevolking zijn/haar handen goed en regelmatig waste
zou dat per jaar een miljoen levens redden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Docenten vormen de grootste beroepsgroep op online dating sites.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Voordat koningin Elizabeth II haar schoenen aantrekt zijn deze gedragen
door een lid van de hofhouding om ervoor te zorgen dat ze lekker zitten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De eerste kauwgum werd gemaakt in 1871 nadat het Thomas Adams niet
was gelukt van dezelfde bestanddelen autobanden te maken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Één keer per jaar op 22 augustus nodigt prins Hans Adam II van
Liechtenstein het hele land uit voor een feest bij hem thuis.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Elk jaar ontvangt het postkantoor in Jeruzalem ongeveer 1000 brieven
die aan God zijn geadresseerd.

Tegeltjeswijsheid 122*

*met dank aan Nadira

Jarig

Ik ken mensen van rond mijn leeftijd die, als waren ze nog kinderen, de nacht voor hun verjaardag niet slapen en op de dag zelf zich graag in het middelpunt van de belangstelling zetten en zelfs precies bijhouden wat ze van wie krijgen en wie er kaarten heeft gestuurd, dan wel op enigerlei wijze ze hebben gefeliciteerd. Zulke mensen fascineren mij enorm, want ik begrijp het totaal niet. Waarom in godsnaam kun je je daar zo obsessief mee bezig houden?

Nodeloos te zeggen dat ik op mijn eigen verjaardag laag profiel hou, ik vier het al jaren niet en dat bevalt me prima. Ik vind het enig en leuk om vrienden uit te nodigen en me culinair voor ze in te spannen of een gezellige avond met ze door te brengen waarbij er veel gekletst en gelachen wordt en ook wel een serieus gesprek plaats vindt, dit alles onder het genot van een lekker wijntje en wat kleine hapjes. Maar m'n verjaardag vieren, nee, er komen dan zoveel mensen dat je met niemand écht contact hebt, je loopt zelf in de rondte met koffie, gebak, drankjes, versnaperingen, ik hou meer van kleinere gezelschappen zoals hierboven beschreven.

Natuurlijk zijn de hartelijke en lieve felicitaties middels Facebook erg leuk, en op mijn werk is het ook onmogelijk om er omheen te gaan, dus is er een traktatie voor de collega's en de handjes en de zoenen voor mij plus een geschenkje van de naaste collegae. En de hele week al mooie en grappige kaarten in de brievenbus, plus nog de cadeautjes die ik mag ontvangen, en dat strekt zich uit van ver voor mijn verjaardag tot enige weken na mijn verjaardag wanneer ik met een lieve vriendin op haar uitnodiging een hapje ga eten. Dus op al deze kleine momenten van geluk voel ik me al jarig genoeg, en prijs me gelukkig met zulke lieve vrienden en collega's.

Maar meer nog geniet ik van al die heerlijke momenten met elkaar door het jaar heen omdat we er zin in hebben iets met elkaar te gaan doen en van elkaars gezelschap genieten, gewoon omdat het kan. Wel komen er op mijn verjaardag de beelden van vroeger als kind weer terug en heb ik het er met mijn moeder over, want voor haar maak ik vanzelfsprekend een uitzondering, hoe het was toen ik werd geboren en de zorgen die er meteen waren (couveusekindje), wat een oppassend kind ik wel niet was (de woorden van mijn moeder!), maar ook dat ik geen makkelijke eter was, mijn moeder me meer ontzag dan mijn vader bij de opvoeding in het algemeen, kortom mijn vroegste vroeger. En wat koester ik dat ik daar nog met haar over kan praten, want ooit komt de tijd dat alles wat zij me heeft verteld mijn vaststaand verleden zal zijn waar niets meer aan toegevoegd kan worden.

Herinnert U zich deze nog? #49

SILVER CONVENTION

"SAVE ME"

1975

Aantal weken: 5

Hoogste positie: 8

Betsy Allen, Jackie Carter, Rhonda Heath, Suzie Jacks, Roberta Kelly, Penny McLean, Lucy Neale, Linda G. Thompson, Gitta Walther en Ramona Wulf hebben alle 10 tussen 1974 en 1979 in wisselende samenstellingen iets te maken gehad met het Duitse trio Silver Convention, wat aanvankelijk als studioproject was begonnen door producers Sylvester Levay en Michael Kunze. Sommige dames hebben alleen in de studio ingezongen maar konden vanwege andere contractuele verplichtingen niet optreden toen het een succes werd, dus werden er in allerijl anderen gezocht.

Veel maakte het allemaal niet uit, de plaatjes hadden een miniem gedeelte aan tekst, vaak niet meer dan 2 zinnen, het ging om de sound, die al snel de naam 'Munich Sound' kreeg. Tot in de Verenigde Staten reikte de populariteit van Silver Convention in de korte periode dat ze succes hadden. Dit "Save Me" was de eerste hit in Nederland en ik kan me herinneren dat in Top Pop drie van bovenstaande meisjes met handboeien om hun paar regeltjes tekst mimeden onder het doen van een dansje, wat mijn moeder destijds maar raar vond, die handboeien. Kom daar nog es om met wat je nu allemaal te zien krijgt op nationale TV.

In 1977 vertegenwoordigde Silver Convention tot ieders stomme verbazing Duitsland op het Eurovisie Songfestival met het nummer "Telegram". Dit lied had een volledige tekst en een door Penny McLean verzonnen enigszins ingewikkelde choreografie. Ze eindigde op een mooie 8e plaats, maar de grote successen van de beginjaren werden nooit meer gehaald.

Heden ten dage draven een aantal van de dames wel eens op in verschillende nostalgische Europese TV-programma's om de tijd van toen weer te doen herleven. 

Het stoepje

Op 14 maart zijn mijn moeder en ik bij de gemeente geweest om aan te geven dat het stoepje voor haar deur zo schuin en verzakt is dat het niet makkelijk is om met haar rollator er af te gaan. En gisteren, precies 2 maanden later kwam er een meneer kijken. Nee, dat is nog snel, want er stond 12 weken voor.

Die meneer zag het meteen, dat kon zo niet. Mijn moeder demonstreerde toch nog even wat er gebeurt als ze haar rollator er op zet, die rolt dan in een vaartje, hup, zo het gras in, zodat ze de rollator op de rem moet zetten en dan zich vasthoudend aan de deur voetje voor voetje er af moet.

Hij zette ook uiteen wát er gaat gebeuren, er komt van steen een soort bordesje waarop mijn moeder met rollator kan staan en kan draaien naar links en rechts waar aan beide kanten een afritje komt.
Nu gaat morgen natuurlijk niet meteen de schop in de grond, eer dat het echt gaat gebeuren zal er ook weer enige tijd over heen gaan, vooral omdat de gemeente de opdracht aan de woningbouw moet geven omdat het op hun grond plaatsvindt , die het vervolgens weer aan een stratenmaker moet uitbesteden.
Wat een fijn bericht dat er wat aan gedaan gaat worden!

Op de foto zie je het niet zo, maar het stukje stoep tot aan de dwarse klinkers is heel schuin, dáár wordt dus het bordesje op gemaakt met aan weerskanten een afritje.

La Paloma

"La Paloma" was de laatste theatervoorstelling van dit seizoen, en wat een geweldige manier om het seizoen zo af te sluiten! Een komedie met Ingeborg Elzevier, Kitty Courbois en Sigrid Koetse, mag ik u even spreken! Wat een ongelofelijk feest en voorrecht om deze drie grote actrices samen aan het werk te zien, en wat een heerlijk stuk! Ze speelden drie zussen die in een zomerhuisje zitten, en op die leeftijd hebben de zussen heel wat meegemaakt met elkaar en delen de herinneringen van toen en de ongemakken van nu.

Hilarische dialogen die de dames op het lijf geschreven zijn, zodat het voor mij voelde of ik in de hoogtijdagen was beland van de bekende Amerikaanse serie "Golden Girls". Kitty speelt zoals wel meer, de kordate vrouw , Ingeborg de cynische zus en Sigrid, hoe kan het ook anders, de chique dame. Ook speelde de jonge acteur Niels Quist een rol als de kleinzoon van Tilly (Ingeborg). Volgens mij is hij 'vers' van de toneelschool, en wat moet het voor hem geweldig zijn om met deze drie actrices van formaat te kunnen spelen, en ik moet zeggen hij deed niet voor ze onder als de opstandige, maar toch best wel lieve puber Daan.

Het decor was eenvoudig maar mooi, maar met zulke talenten heb je ook niet veel nodig. De titel sloeg op het lied "La Paloma", wat zus Bep (Kitty) ooit in haar hoogtijdagen regelmatig had gezongen en het nu weer wilde gaan doen bij de viering van het 25 jarig bestaan van het huisjespark. Grappig was dat tussen de verschillende scenes door het lied door diverse artiesten ten gehore werd gebracht, van Heintje tot Elvis Presley. 

Ik zou zeggen dat het stuk een echte aanrader is, maar gisteravond was het niet alleen voor ons de laatste voorstelling van dit seizoen, het was ook het einde van de tour voor "La Paloma".

Scenefoto met Ingeborg Elzevier, Kitty Courbois, Sigrid Koetse en Niels Quist

Tegeltjeswijsheid 121

Ziekenhuismanieren

Afgelopen vrijdag met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest waar ze onderzocht zou worden wat de ondraaglijke pijn in haar been veroorzaakte. Dat hield in dat ze een vatenonderzoek kreeg waaruit naar voren kwam dat de doorstroming van het bloed in haar rechtervoet maar 42% is en dat dát de pijn veroorzaakt.
Na enig overleg van de artsen werd de beslissing genomen dat ze nóg een vatenonderzoek gingen doen van de aderen boven aan haar benen, daaruit bleek dat er toch weer iets langzaam aan het dichtslibben is, en om nu precies goed in beeld te krijgen hoe ver dat is moest er een nieuwe afspraak gemaakt worden voor een scan.

De dame bij de balie deelde mee dat dit vandaag, 12 mei is. Ik reageerde dat ik ook nog wel eens moest werken, maar dat kwam niet echt aan, het ziekenhuis beslist en de patiënt schikt, dat is een beetje het motto.
Ook toen ze vervolgens doorging en vertelde dat we ons voor de uitkomst van dat onderzoek op 20 mei moesten melden en mijn moeder opmerkte: "Oh op mijn verjaardag", zei ze niet "Schikt het u dan wel?", maar met "Dan zetten we allemaal een hoedje op".

Nou heb ik direct mijn leidinggevende gebeld en gevraagd of ik vandaag dan om 2 uur naar huis kon om met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan, en dat was geen probleem, en op haar verjaardag had ik al vrij, maar ik blijf het toch een nogal vreemde gang van zaken vinden. Normaliter doet mijn zus, die als erkend mantelzorger vrijgesteld is van werk, dit soort dingen, maar die verblijft in het buitenland zodat ik de honneurs waarneem.

En nu hopen we natuurlijk op een niet al te ingrijpende mogelijkheid om de pijn in mijn moeders been weg te nemen. De arts sprak al over dotteren, en niet over een door mijn moeder gevreesde operatie, bovendien konden ze zien dat haar lichaam al bezig is nieuwe 'weggetjes' te vinden om het bloed toch te laten circuleren.
We wachten het af.

Op naar Wenen

In 1966 won Oostenrijk het songfestival met Udo Jürgens die het liefdesliedje "Merci Chèrie" ten gehore bracht, en nu 48 jaar later heeft Oostenrijk weer gewonnen met de van te voren veelbesproken Conchita Wurst die het James Bond achtige "Rise Like A Phoenix" zong. Achter het personage Conchita Wurst gaat Thomas Neuwirth schuil, die een eerdere poging om als zanger een carrière te beginnen zag stranden om in 2011 als een vrouwelijk personage met een baard te verschijnen. Het was dus geen gimmick voor het festival, maar de manier waarop Conchita al enkele jaren optreedt.

Omdat Thomas veel is gepest vanwege zijn vrouwelijke voorkomen en homoseksualiteit wil hij op deze manier aandacht vragen voor iedereen die gepest wordt vanwege een volgens de maatschappij niet acceptabel uiterlijk en levensstijl, en bij het Eurovisie Songfestival van dit jaar had hij als Conchita een groot podium om dit standpunt juist met dit lied duidelijk te maken. Ook in Nederland wordt er steeds meer aandacht gegeven aan kinderen die gepest worden en in veel Europese landen, Rusland voorop is homoseksualiteit een taboe.

En met succes, zelfs uit sommige Oost Europese landen kreeg deze inzending punten, en 12 keer de maximale 12 punten, waaronder ook uit Nederland. Als deze overwinning mensen die gepest worden of gediscrimineerd een hart onder de riem kan steken is dat natuurlijk prachtig, als voormalig gepeste weet ik hoe naar het kan zijn. Volgend jaar voor het 60e Eurovisie Songfestival reizen we dus af naar Wenen.

Nederland deed het dit jaar ook niet slecht, Waylon en Ilse eindigden als tweede achter Oostenrijk, dat was voor het eerst in het 59 jarig bestaan van het festival dat Nederland een 2e plaats behaalde, en dat is een geweldige prestatie, zeker omdat het een vrij kleurloos liedje was, maar tijdens het festival heel goed gezongen en in beeld gebracht. Ilse en Waylon hebben wat ze beoogden, een Europese carrière in het verschiet. Als Nederland deze tendens doorzet, dan zouden we zomaar weer eens kunnen winnen, en dat mag best wel weer eens, de laatste keer was in 1975.

Conchita in Kopenhagen

Conchita tijdens de finale

Thomas Neuwirth zonder baard

Grand gala concours eurovision de la chanson Européennes 2014

De hele week heb ik er middels mijn blogje naar toe geleefd, de 59e editie van het Eurovisie Songfestival. De 20 landen die zich via de twee voorrondes hebben gekwalificeerd heb ik al in de blogjes van 6 en 8 mei besproken, zij gaan vanavond de strijd aan met de 5 zogenaamde 'grote' landen (lees: de landen die het meest betalen aan de EBU) en de winnaar van vorig jaar.

Denemarken

Cliché Love Song - Basim

Op 15 jarige leeftijd bereikte Basim in 2008 de kwartfinale van de Deense X-Factor, hij maakte sindsdien 2 albums in het Deens en mag nu met het vrolijke Engelse "Cliché Love Song" Denemarken, de winnaar van vorig jaar, vertegenwoordigen. Op de CD klinkt het, door het iets te snel afstellen van de opgenomen vocalen, of het door een smurf is ingezongen, maar live valt dat wel mee. 

Duitsland

Is It Right - Elaiza

Elaiza is een meidengroep die begin 2013 werd geformeerd, met "Is It Right" hebben ze zichzelf via You Tube aangemeld om op die manier een wildcard te krijgen voor de Duitse preselectie. Elaiza werd uitgekozen om met de 10 beste You Tube inzendingen uit te maken wie mee mocht doen aan de Duitse voorronde, ze wonnen en vervolgens de voorronde ook zodat zij vanavond voor Duitsland zijn te zien op het eurovisiepodium. Ik hou niet zo van deze manier van zingen, en live is het (voor mij) irritanter dan de studio opname op de CD, verder een aardig liedje, maar niet echt opzienbarend.

Frankrijk

Moustache - Twin Twin

De tijd dat Frankrijk zangeressen in terlenka avondjurken afvaardigden die met veel pathos een dramatisch en zwaar georkestreerd chanson ten gehore brachten ligt al ver achter ons. Dit jaar mag het vrolijke drietal Twin Twin de Franse driekleur verdedigen met het aanstekelijke "Moustache". Ze hebben alles, zo praat-zingen ze, maar hun enige wens is een snor te hebben. En dan is het nog niet eens 'movember'. Heel in de verte heeft dit nummer wel wat weg van "Dur Dur D'être Bébé" van de Franse kleuter Jordy.

Italië

La Mia Città - Emma Marrone

De tijd dat Italië artiesten afvaardigden die met veel pathos een suikerzoete en zwaar georkestreerde aubade ten gehore brachten ligt ver achter ons, getuige dit onvervalste Italiaanse rocknummer van Emma die bij verschillende bands heeft gezongen en in 2010 een Italiaanse talentenshow won. In dit lied bezingt ze haar haat/liefde verhouding met haar stad, welke stad dat is, daar mogen we naar raden, maar ze is geboren in Florence. Ik vind het allemaal iets te druk en te schreeuwerig.

Spanje

Dancing In The Rain - Ruth Lorenzo

Nog maar eens een voormalige  X-Factor deelnemer, in 2008 werd Ruth 5e in de Britse(!) X-Factor. Sindsdien richt zij zich op zowel de Spaanse als de Britse markt, ook deze bijdrage zingt ze, om iedereen tevreden te houden, in het Spaans en Engels. Het lied begint en je verwacht ieder moment een climax die maar niet komt, het verzand in veel geschreeuw en ad libs aan het einde.

Verenigd Koninkrijk

Children Of The Universe - Molly

De laatste overwinning van Engeland was in 1997 met "Love Shine A Light" van Katrina & the Waves, dus bedacht Molly, toen haar werd gevraagd om een lied te schrijven voor het Eurovisie Songfestival, iets wat er heel veel van weg heeft, en nu maar zien of dit net zulke ogen gaat gooien als 17 jaar geleden. Bij de liveopname die ik heb gezien verslikt ze zich qua ademhaling half in de coupletjes die vrij snel gezongen moeten worden, dus daar valt nog wel wat aan bij te schaven. Grappig is ook het enorme drumstel met daarachter drummer Joe Yoshida, die alles playbackt of playplayd, want geen enkel muziek instrument wordt live gespeeld op het festival.

Voor iedereen weer heel veel plezier en succes, en moge de beste inzending winnen!

Tweelingen

Morgen zien we de 17 jarige  Russische tweeling Anastasia en Maria Tolmachevy nogmaals voor hun land op de wip hun bijdrage "Shine" zingen. Afgelopen dinsdag hoorden zij bij de 10 landen die naar de finale mochten, een, volgens mij, misplaatst boegeroep was hun deel. Deze meisjes doen gewoon hun best en hebben niets te maken met de koers die hun land vaart.

Een tweeling dus, voor de eerste tweeling op het festival moeten we heel ver terug in de tijd, naar 1959, daar zongen de zusjes Alice en Ellen Kessler het lied "Heute Abend Woll'n Wir Tanzen Geh'n". En dat deden ze ook, ze waren de eersten die een choreografie hadden op het festival, wat een beetje behelpen was op het ienimini podium. Het waren vedetten in die tijd, en baarden opzien toen ze op hun 40e verschenen in de Italiaanse Playboy. Alice en Ellen zijn nu 77 jaar en nog steeds actief.

In 1980 kwamen voor Luxemburg de Franse tweeling Sophie en Magaly Gilles uit met het vrolijke "Papa Pinguïn". Dat was dan ook meteen het enige vrolijke, Ralph Siegel, die dit jaar de bijdrage van San Marino heeft geschreven, gaf de zusjes ieder  €5000,- als royalty's voor de single die een hele grote hit was in Frankrijk en veel meer heeft opgeleverd, daarna ging het bergafwaarts met hun carrière, ze werden aan de kant gezet door de platenmaatschappij en Magaly liep eind jaren 80 het AIDS-virus op en overleed op 31 jarige leeftijd in 1996. Sophie heeft haar dood nooit kunnen verwerken en woont nu in Zuid Frankrijk waar ze zelden haar flat uitkomt. 

In 2011 en 2012 kwamen de tweelingbroers John en Edward Grimes uit voor Ierland onder de naam Jedward met respectievelijk "Lipstick" en "Waterline". Jedward werd voor het eerst gezien in de Britse X-Factor in 2009 en hebben inmiddels 3 albums op hun naam staan. Dit jaar zijn ze er ook bij omdat ze winnaars waren bij de lollig bedoelde awards voor het hoogste haar en de grootste schoudervullingen in de geschiedenis van het festival. 

Nederland heeft ook ooit eens geprobeerd een tweeling af te vaardigen, in 1999 deden Barbara en Isabelle Kuylenburg als Double Date mee aan de voorronde in Nederland met het door Jan Rot geschreven "E-mail To Berlin". Dat lied werd door de meisjes echter zo vals gezongen dat het als laatste eindigde, maar door de hilariteit alom tóch nog een hitje werd. Barbara heeft in 2005 haar doctoraalbul Engelse taal en cultuur behaald aan de Universiteit van Amsterdam. Isabelle heeft haar diploma Leraar Gezondheidszorg en Welzijn behaald en werkt als lerares.

Alice & Ellen Kessler

Sophie & Magaly

Jedward

Double Date

Anastasia & Maria Tolmachevy

Eurovisie Songfestival 2014: Tweede voorronde

Van Armenië, Azerbeidzjan, Hongarije, Montenegro, Nederland, Oekraïne, Rusland, San Marino, IJsland en Zweden weten we al dat ze door mogen naar de finale aanstaande zaterdag. Vanavond gaan nog eens 15 landen de strijd met elkaar aan om uit te maken welke 10 we zaterdag terug gaan zien.

Malta
Coming Home - Firelight
Deze 6 koppige Maltezer band bestaat uit 3 broers en 1 zus en twee leden die geen familie zijn. Ze zijn vorig jaar opgericht en deze deelname is hun eerste wapenfeit. Het liedje klinkt als een folksong, en het kabbelt lekker door, is niks mis mee, maar het springt er niet echt uit.

Israël
Same Heart - Mei Finegold
Een bijdrage met power uit Israël. Mei deed in 2009 mee aan de Israëlische versie van 'Idols'  waar ze derde werd, sindsdien maakte ze 2 albums, heeft ze aan verschillende projecten meegewerkt en staat ze in een musical. Ze werd gevraagd of ze aan dit festival wilde deelnemen met dit resultaat, een krachtig gezongen lied, in half Engels en half Hebreeuws.

Noorwegen
Silent Storm - Carl Espen
Toen Carl 17 jaar was deed hij mee aan een lokale zangcompetitie die hij won, hij deed er verder niets mee. Hij werkte als timmerman, deed vrijwilligerswerk, was portier bij een bar en ging voor zijn militaire dienst naar Kosovo. Zijn nicht Josefin wist dat hij nog steeds graag zanger wilde worden en schreef dit lied voor hem waarmee hij Noorwegen vanavond vertegenwoordigd. Zijn verhaal is interessanter dan het liedje, het is een nogal over de top dramatisch lied die hij op zo'n zeurderige wijze zingt dat je hem eens goed door elkaar wilt schudden, een klap in zijn gezicht wil geven en zeggen "Verman jezelf"!

Georgië
Three Minutes To Earth - Shin & Mariko
Deze groep is zeer bekend in Georgië waar ze als sinds 1999 platen maken. Het is een beetje vreemde bijdrage dit "Three Minutes To Earth", eerst worden er een halve minuut lang ongearticuleerde klanken uitgestoten om vervolgens in een volslagen onbegrijpelijke tekst te verzanden, er worden wat losse zinnen gezongen waardoor het mij totaal onduidelijk is wat met dit lied bedoeld wordt of waar het over gaat.

Polen
My Slowianie We Are Slavic - Donatan & Cleo
Donatan is een producer, muzikant en geluidstechnicus, hij heeft meegewerkt aan meer dan 50 Poolse hiphopalbums. Het schijnt dat hij niet op het podium zal verschijnen vanavond, wel te zien en te horen is Cleo een onbekende zangeres die wordt omschreven als 'het meisje met de Slavische charme en de zwarte stem'
Het lied heeft wel iets weg van de aloude hit "The Clapping Song", en de clip die er bij hoort heeft enige pornografische elementen. Het lied was voor de grap opgenomen als opwarmertje, maar om er nou helemaal niks mee te doen, al een hit in Polen en nu op het festival.

Oostenrijk
Rise Like A Phoenix - Conchita Wurst
Na monsters, een transseksueel, de Toppers, diverse travestie-acts, kinderen, hoog bejaarden en een zingende kalkoen is de tijd rijp voor de vrouw met de baard op het Eurovisie Songfestival. Conchita Wurst is het alter ego van Thomas Neuwirth die in 2006 2e werd bij een TV-talentenjacht in Oostenrijk, na nog even in een boyband gezongen te hebben verdween hij van het toneel om in 2011 als een feniks uit de as te herrijzen als Conchita Wurst, een vrouwelijk personage met een baard. En dat geeft je meteen het gevoel dat Conchita over zichzelf zingt in dit lied, een lied dat niet zou misstaan als thema voor een James Bond film en naadloos in het repertoire van Shirley Bassey zou passen. Als Conchita het lied iets meer met de stem van Thomas zingt in plaats van met het aangeleerde kindvrouwstemmetje ( ik heb het beide gehoord) zou het nog wel wat kunnen worden.

Litouwen
Atttention - Vilija Matačiunaitė
In 2003 en 2004 deed Vilija, als lid van verschillende groepen, al deel aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival, daarnaast bleef ze, zowel binnen als buiten Litouwen, mee doen aan diverse festivals. Dit "Attention" is een enigszins agressief lied wat het het nét niet helemaal heeft.

Finland
Something Better - Softengine
De band Softengine bestaat sinds 2011, na een jaar wilden ze een album opnemen, maar daar was geen geld voor, er volgde een inzamelingsactie en in eigen beheer konden ze het album "Endless Waterfall" opnemen. Zowel publiek als jury kozen dit nummer in de Finse voorronde als beste uit, het is een stevig rocknummer, een genre wat in Finland heel geliefd is. Ik denk niet dat het zal aanslaan op het festival, maar gewonnen hebben de heren toch, want nog tijdens de Finse nationale finale sleepten ze een contract met Sony in de wacht.

Ierland
Heartbeat - Can-linn & Kasey Smith
De groep Can-linn werd speciaal opgericht voor het songfestival, en het liedje is er ook duidelijk voor geschreven, het klinkt als een cliché-songfestivalliedje met een hoog 'heb-ik-dat-al-niet-eens-eerder-gehoord' gehalte. Zangeres Kasey Smith is, in Ierland, bekend van de meidengroep Wonderland die in 2011 uit elkaar ging.

Wit Rusland
Cheesecake - Teo
Tot in Wit Rusland reikt de populariteit van Robin Thicke, getuige deze inzending van Teo wat er veel van weg heeft. Teo heeft al twee keer eerder met het festival te maken gehad, nou ja, bijna dan, tot 2 keer toe werd een door hem voor een andere artiest geschreven liedje wat de nationale finale had gewonnen teruggetrokken. Nu gaat ie dan zelf maar, en voor mij persoonlijk is dit dus de leukste inzending van dit jaar en zou het zomaar mogen winnen. Het is een grappig liedje met een wat onzinnige tekst wat Teo op een vrolijke manier brengt en hij beweegt daarbij lekker soepel over het podium.

Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië
To The Sky - Tijana
Tijana is bekend van repertorie met invloeden van alle landen van het voormalig Joegoslavië, en is dan ook in al deze landen populair. Dit stevige lied is op de CD met een overkill aan vocoders te horen welke live niet te reproduceren zijn, zodat het lied in dat geval wat minder krachtig overkomt.

Zwitserland
Hunter Of Stars - Sebalter
Van 2002 tot 2012 speelde en zong Sebalter in de Folkband Vad Vuc. Hij wilde een solocarrière beginnen en dit "Hunter Of Stars" is zijn eerste single. Het is een vrolijk lied met een catchy fluitje er in, lekker niks-aan-de-hand liedje, niks meer niks minder.

Griekenland
Rise Up - Freaky Fortune & RiskyKidd
Het Griekse duo Freaky Fortune in samenwerking met de in Londen geboren RiskyKidd die een Duitse vader en een Jamaicaanse moeder heeft, hoe internationaal wil je het hebben? Deze inzending is natuurlijk enig, een dancenummer wat zomaar een zomerhit zou kunnen worden, live klinkt het wat vlakjes en ik meen een vocalsample te horen, dat mag natuurlijk niet weten we sinds het debacle van Kroatië in 1999. Dit jaar geen 12 punten van Cyprus, en waar gaan de 12 punten van Griekenland zelf heen, is de vraag die op ieders lippen ligt.

Slovenië
Round And Round - Tinkara Kovač
Negen gouden dan wel platina albums heeft Tinkara al in haar bezit, ze is een hele grote ster in eigen land en was de eerste Sloveense artiest die een eigen show op de Duitse televisie kreeg. Al drie keer nam ze deel aan de Sloveense voorronde en nu staat ze er dan met een lied gezongen in het gedeeltelijk Sloveens en Engels. Het nummer maakt niet zo'n diepe indruk.

Roemenië
Miracle - Paula Seling & Ovi
Altijd leuk om oude bekenden terug te zien, in 2010 deden Paula en Ovi ook al mee voor Roemenië en behaalden toen in de finale een mooie 3e plaats. Dat gaat dit nummer niet redden áls het al naar de finale gaat, het is geen aansprekend lied, ondanks de 'magie' die op het podium plaatsvindt in de vorm van nóg een Paula en Ovi. Hans Klok wordt gek.

Voor alle kandidaten heel veel plezier en succes!

Maman Maman - Jean Jacques

Nu we gisteren de Belgische Axel Hirsoux met zijn aubade "Mother" jammerlijk ten onder zagen en vooral hoorden gaan doordat hij, vanwege de nervositeit misschien, er een aantal keer flink naast zat, wil ik jullie eens mee terug nemen naar 1969. Het jaar van de vier winnaressen, dat gaf zoveel tumult dat niemand meer weet wie er naast deze vier ook nog mee hebben gedaan.

Als 6e, maar eigenlijk als 3e, eindigde Monaco met de 13 jarige Jean Jacques met het liedje "Maman, Maman". Dus al die commotie om de 13 jarige Sandra Kim die in 1986 het festival won, is hierbij water onder de brug.  En een 13 jarige jongen die een liedje voor zijn moeder zingt geeft toch minder jeuk dan dat het wordt gedaan door een man van in de 30, daarnaast was de tekst ook mooi:

Mama, mama, ik had een fantastische droom,

mama, mama, ik was volwassen.

Ik marcheerde met een helm, geweer en een rugzak

in het het licht van de morgenzon.

De zon volgde me als een vriend

Mama, mama, ik had een fantastische droom

mama, mama, we gingen beiden weg,

op een groot wit schip, een vlag wapperde hoog.

En ik was de commandant, vaarde uit naar de

eilanden van de wind.

Je was trots op me, mama.

Mama, mama, ik had een fantastische droom,

maar plotseling hield mijn kinderdroom op,

en zag ik hoe het leven als volwassene is.

Ik heb de tijd, ik heb de tijd.

Mama, mama, ik had een hele nare droom,

mama, mama, ik zag je met wit haar

Ik wil de soldaat en het witte schip vergeten,

ik wil bij jou blijven en mag God je nog lang

bij me laten, jij de mooiste van alle moeders.

Mama, mama, ik wil liever nog kind blijven

Houd me dicht tegen je aan, mama

Houd me dicht tegen je aan, mama

Jean Jacques Bortolaï, zoals hij voluit heet heeft tot 1974 platen gemaakt, zijn laatste single "Oublier Ton Nom" kwam uit onder de artiesten naam Jean Jacques Delarive. Jean Jacques is nu 58 jaar en jeugdtrainer bij Rugby Club Toulonnais. Hij is getrouwd en heeft 2 kinderen. 

Jean Jacques als 18 jarige

Jean Jacques als rugbytrainer in Toulon

Eurovisie Songfestival 2014: Eerste voorronde

Het is weer zover, vanavond de eerste voorronde van het Eurovisie Songfestival vanuit Kopenhagen, omdat Denemarken vorig jaar het festival heeft gewonnen. Bulgarije, Cyprus, Kroatië en Servië waren vorig jaar nog van de partij, maar hebben dit jaar afgehaakt, daarentegen verwelkomen we opnieuw Polen en Portugal. Wat mij is opgevallen aan de 37 inzendingen van dit jaar, is dat slechts 4 landen in hun eigen taal zingen, de rest zingt allemaal in het Engels of in 4 gevallen een combinatie van eigen taal en Engels. Verder vond ik van veel inzendingen het abrupte einde van het liedje opmerkelijk, alsof plots de tijdslimiet van 3 minuten bereikt was en er gestopt moest worden. Hoe dan ook ik heb er zin an, en als traditie zal ik ter leering ende vermaeck iedere inzending onder de loep nemen, vandaag dus de 16 landen van de eerste voorronde waarvan er 10 zullen doorgaan naar de de finale aanstaande zaterdag.

Armenië
Not Alone - Aram MP3
Zijn zangcarrière is Aram pas echt begonnen in 2013, toen kwam zijn eerste single uit, maar daarvoor was hij al bekend in eigen land als acteur, presentator en stand up comedian. In aanloop naar dit festival kwam hij al in het nieuws door de nare dingen die hij had gezegd over de Oostenrijkse kandidaat, wat hij afdeed als 'een grapje'. Een knuffel tussen hem en Conchita heeft de zaak gesust. Het wat eentonige repetitieve nummer begint als een ballad om na zo'n anderhalve minuut wat steviger te worden om in de laatste seconden weer rustig te eindigen. Iets te vlak naar mijn idee.

Letland
Cake To Bake - Aarzemnieki
Je kunt onmogelijk niet vrolijk worden van de enthousiaste zanger Jöran van de Letse groep Aarzemnieki, wat 'buitenlander' betekent in het Lets, en omdat Jöran Duitser van geboorte is, is die groepsnaam direct verklaard. Je waant je meteen in de flowerpower tijd met dit ongecompliceerde nummer, waarin voor diverse onmogelijke zaken geen hand wordt omgedraaid, maar een taart bakken, dat is toch heel andere koek, maar dat moet je dan maar aan je moeder vragen. Moeders en taarten, daar horen we dit festival nog wel meer van.

Estland
Amazing - Tanja Mihhailova
"Hallo ik ben Tanja, ik kom uit Estland en ik doe Loreen na" Als dat de bedoeling was, dan had ze bij voorbaat al gewonnen. Dit is een regelrecht kopie van "Euphoria" de Zweedse winnende inzending uit 2012, inclusief de Kate Bushachtige-dansmoves. Tanja zingt al vanaf haar 15e en heeft aan de kleinkunstacademie gestudeerd en heeft aan talloze talentenjachten meegedaan, waarbij ze vaak net niet won. En dat zal ze met deze rip off ook niet doen.

Zweden
Undo - Sanna Nielsen
Al op 11 jarige leeftijd had Sanna een nummer 1 hit in Zweden en al 7 keer deed ze mee aan de Zweedse voorronde voor het Eurovisie Songfestival, en eindelijk mag ze nu dan meedoen. Sanna komt met een Engelse powerballad met een charmant Abba-esk Zweeds accent. Goed nummer en mooi gezongen.

IJsland
No Predjudice - Pöllaponk
Pöllaponk bestaat al sinds 2006 en ze hebben al 3 albums gemaakt, hun muziek is voor kinderen en volwassenen vinden ze zelf. Met dit lied wijzen ze ons er op dat we geen vooroordelen moeten hebben, 'ook al stotter ik (wat ze in dit lied ook daadwerkelijk doen), ik ben nog geen freak'. En zo is het, die lieve boodschap van deze bebaarde mannen mag best wel doorgaan naar zaterdag.

Albanië
One Night's Anger - Hersi
In enigszins onverstaanbaar Engels zingt de Albanese Hersi haar lied. Ze zingt al sinds haar 8e en heeft al aan menig festival meegedaan. Dit nummer wordt wat schreeuwerig gezongen en heeft niet echt een aansprekende melodie.Ik denk niet dat ze zaterdag nog eens mag.

Rusland
Shine - Tolmachevy Sisters
De Russische versie van de Olson twins waren 9 jaar oud toen ze in in 2006 voor Rusland het Junior Eurovisie Songfestival wonnen, ze traden ook op op het Eurovisie Songfestival in Moskou in 2009, en nu komt dan eindelijk hun lang gekoesterde wens uit om op het échte Eurovisie Songfestival hun land te mogen vertegenwoordigen. Hun liedje "Shine" ligt lekker in het gehoor en maakt zeker kans om door te gaan naar de finale. Ik weet niet hoe ver de macht van Poetin reikt, maar een andere dictator, de Spaanse generalisimo Franco, kocht gewoon de overwinning voor zijn land in 1968.

Azerbeidzjan
Start A Fire - Dilara Kazimova
Dilara heeft zangkunst gestudeerd, was lid van een operagezelschap en gooide het roer om door zangeres van hardrockband Unformal te worden waarmee ze in 2008 al mee deed aan de voorronde voor het songfestival, in 2010 probeer ze het nog eens als het duo Milk 'n' Kisses, maar nu mag ze dan echt. Vocaal stelt het ondanks haar ruime ervaring in verschillende muziekstijlen niet zo veel voor, bovendien is het Engels niet te verstaan, de muziek van dit nummer is het enige wat bijzonder is.

Oekraïne
Tick Tock - Mariya Yaremchuck
Mariya is de dochter van de in Oekraïne zeer bekende zanger Nazar Yaremchuck en zingt hier een vrij druk rommelig lied wat niet veel potten zal doen breken en dat is maar goed ook, want gezien de huidige situatie van Oekraïne heeft het land wel wat anders aan het hoofd dan een Eurovisie Songfestival organiseren.

België
Mother - Axel Hirsoux
Dit soort 'cross-over' liedjes doen het nooit zo heel goed op het festival, zo is in het verleden gebleken. Maar nu klopt het beeld wel bij het nummer, Axel, die voor deze deelname in België nog vrijwel onbekend was, ziet er namelijk precies zo uit wat je van een man verwacht die ver over de thuiswoonhoudbaarheidsdatum heen is en daardoor overtuigend lyrisch over zijn moeder zingt voordat hij zich op Aziatische of Oost Europese postorderbruiden gaat storten. Hij zingt het nummer zeer goed alleen leunt dit nummer heel opzichtig tegen Pavarotti's "Caruso" aan.

Moldavië
Wild Soul - Cristina Scarlat
Cristina is een multitalent ze studeerde viool, piano en koorzang, leerde dirigeren en ze is afgestudeerd aan de jazz,- en popafdeling  van de staatsuniversiteit in Moldavië. Haar lied is opzwepend en haar zang intrigerend.

San Marino
Maybe - Valentina Monetta
San Marino is een klein land en je zou denken dat Valentina de enige zangeres is, want voor het derde achtereenvolgende jaar neemt ze voor haar land deel aan dit festival, en ook ditmaal met een lied geschreven door de Duitse songfestivalveteraan Ralph Siegel. Veel succes hadden haar twee vorige pogingen niet, want ze bleef in de voorrondes steken. Ik ben bang dat dat dit jaar ook weer zal gebeuren, want het is een draak van een lied, geen (Siegel) platitude wordt geschuwd, we heard it all before.

Portugal
Quero Ser Tua - Suzy Guerra
De lambada is weer terug van weggeweest met deze Portugese inzending, en ik vind dat het wel weer kan, gezellig vrolijk en lekker in haar eigen taal. Suzy is van kinds af aan al bezig in de muziek, heeft in de Portugese versie van "My Fair Lady" gestaan en is na haar afstuderen door Amerika en Canada getrokken, momenteel woont ze in Dubai. Portugal doet al vanaf 1964 mee, enige verstekjaren buiten beschouwing latend, en heeft nog nooit gewonnen. Ik gun het ze zo.

Nederland
Calm After The Storm - Common Linnets
Dominic Grant en Julie Forsyth toeren in Nederland al jaren rond in feestzalen en op braderieën met country repertoire, en nu dachten de in Nederland wereldberoemde Ilse en Waylon met iets soortgelijks aan het Eurovisie Songfestival mee te moeten doen, want zij zelf en niemand anders hebben bepaald dat dit het meest geschikte nummer was. Countryachtige inzendingen zijn nooit hoog geëindigd, en dat zal met dit voortkabbelende liedje waarin op mompelachtige wijze wordt gezongen naar mijn gevoel ook niet gebeuren.

Montenegro
Moj Svijet - Sergej Ćetković
Sergej heeft met al negen cd's een hele mooie staat van dienst in zijn thuisland, daarnaast is hij ook tweemaal verkozen tot 'popzanger van het jaar'. Hij zingt dit liefdeslied in het Montenegrijns, en het gaat over een verloren gegane liefde waarvan hij hoopt dat zij elkaar ooit weer terug zullen vinden. Sergej heeft een prettige stem en het lied klinkt etnisch door de gebruikte instrumenten en omdat het gezongen wordt in zijn moedertaal, beter dan dat het in (slecht) Engels gezongen zou zijn. Mag naar de finale.

Hongarije
Running - András Kállay-Saunders
Volgens het clipje wat bij dit nummer hoort handelt dit lied over kindermishandeling, dat is, laten we zeggen, vrij ongebruikelijk op het songfestival.  Het is verder een energiek nummer gezongen door de zoon van een Amerikaanse soulzanger en een Hongaars fotomodel. András is opgegroeid in Amerika, vandaar dat we geen Zsa Zsa Gabor-Engels horen. Toen hij op bezoek was bij zijn oma in Hongarije schreef hij zich in voor een talentenjacht en dat resulteerde in een platencontract en een deelname aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival in 2013 waar hij derde werd. Dit jaar won hij wel, een mooie afsluiting van de eerste voorronde.

Voor alle deelnemers heel veel plezier en succes!