donderdag 17 oktober 2024

Toen was geluk... #158

Mijn professie van kassamedewerker zal binnen afzienbare tijd worden bijgeschreven in de rij van uitgestorven beroepen als lantaarnopsteker, videotheek medewerker, kolenboer en stronttonnetjesschepper. Steeds meer kun je in winkels, supermarkten vooral, maar ook in andere winkels, tot aan kledingwinkels toe, zelf afrekenen zonder dat er een mensch aan te pas komt. Men is zelfs al zover dat je met je karretje door een poortje loopt en dat dan alles wat erin ligt in één keer is geregistreerd. Het staat nog in de kinderschoenen, ik geloof dat er één proefwinkel is in Nederland die ermee werkt. Ik denk dat in die paar jaar dat ik nog mag/moet werken het ook vast nog niet zover zal zijn dat het algemeen is, maar ik kan me voorstellen dat ik het als hoogbejaarde wellicht nog zal meemaken. 

Ik kan me de verwondering nog herinneren die ik als kind had bij modeketen Peek en Cloppenburg, waar men met buizenpost werkte bij de kassa. Het geld of de betaalkaart die je gaf (van pinnen, laat staan contactloos betalen, had nog niemand gehoord) werd door de kassamedewerker in een capsule gedaan die door een buis met overdruk of vacuüm werd getransporteerd naar iemand die ergens anders in het gebouw de betaling afhandelde en per omgaande bon en wisselgeld via datzelfde systeem weer retourneerde naar de kassamedewerker die het vervolgens aan jou overhandigde. Ik had er zo'n voorstelling van dat er dan ergens iemand alleen in een ruimte zat met die buis waar dan telkenmale zo'n capsule uitkwam, die ruimte zag er in mijn verbeelding uit als een soort gevangeniscel. Maar de werkelijkheid zal anders zijn geweest. Buizenpostkassamedewerker is inmiddels ook een uitgestorven stiel.



woensdag 16 oktober 2024

WTF

Meer dan honderd dagen is het kabinet nu bezig, of nou ja bezig, er is nog niet heel veel uit hun handen gekomen, te druk als men is om anderen en elkaar voor rotte vis uit te maken en dingen willen doordrukken waarvan iedereen weet, en ook heeft gezegd, dat het gewoonweg niet kan. 

Hilarisch en de satire voorbij zijn de falende Faber flaters want versproken, vermoeid en vergist:

Mijn tweet klopt....O nee toch niet
Ik trek de spreidingswet in!....Nee er komt een variant, nee, nee dat gaat toch maar niet gebeuren.
Ik vraag een opt-out aan....Nah, toch maar niet
Borden, er komen borden.....Nee geen borden.
Ja, de dragende motivering voor de noodwet is af!.....Binnen een half uur: nee, de dragende motivering is toch nog niet af. 

Dilan Yeşilgöz, door wiens leugenachtige 'nareis op nareis, het vorige kabinet is gevallen zegt het nu heel raar te vinden als iemand het huidige kabinet zou laten vallen op asiel. 

PVV, VVD en BBB waren niet aanwezig bij de toch wel belangrijke hoorzitting over de Afghaanse beveiligers die voor hun leven moeten vrezen omdat deze partijen de aan hen gedane beloftes weigeren na te komen. 

Carloline (Kèr'olai'n) van der Plas maakt zich om hele andere dingen druk, zij wil met haar BBB het gezonde verstand terugbrengen in Amsterdam: 'We gaan Amsterdam redden'. Ze wil het dorpsgevoel terugbrengen. Ik vind dat nogal een angstig dreigement voor de bewoners van de hoofdstad. Bij de laatste verkiezingen stemde trouwens één (1) procent op haar clubje. 

En Geert Wilders? Die is vooral druk op X om er, naast te schelden en te schofferen en met andere fascisten op de foto te gaan ook een filmpje van een onopgevoed kind te plaatsen met 'Daarom PVV!' erbij. 

Marjolein Faber.


Dilan Yeşilgöz.



Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas.


Geert Wilders.




dinsdag 15 oktober 2024

Handschrift

Op de lagere school werd ons geleerd hoe we netjes moesten schrijven volgens een door het onderwijs bepaalde schrijfstijl, schuin en aan elkaar, als ik me goed herinner. Ik was er niet goed in, op mijn rapport uit klas 3 staat te lezen: 'Zijn handschrift is het slechtste van de klas'. Nee, aan tere kinderzieltjes werd niet gedaan in die jaren. 

Door de leraar gewenst gedrag werd duidelijk ten overstaan van de hele klas gewaardeerd, net zoals ongewenst gedrag. Zo was er een schriftje waarin wij schreven, ik vermoed voor taaloefeningen, en als we die dan af hadden dan ging je naar het bureau waarachter de leraar zat en als hij het mooi en netjes geschreven vond kreeg je een stickertje, die je zelf mocht uitzoeken.

Er waren kinderen met een schriftje volgeplakt met stickertjes en je had mijn schriftje. Ik had, zoals duidelijk vermeld in op het rapport, geen mooi handschrift, of in ieder geval niet mooi genoeg voor de leraar. En ik deed heus mijn best, want ik wilde ook best stickertjes in mijn schrift, maar niks hoor. Dat ik er mijn best voor deed was niet voldoende. Hij zag altijd wel een niet regelmatige schrijfstijl of een pen die had gevlekt, wat hij dan ook luidkeels meedeelde zodat de klas het ook meekreeg. Eén keer heb ik een stickertje mogen uitzoeken. Het feit dat ik het nu na vijftig jaar nog weet geeft al aan dat zoiets onbenulligs voor een kind heel belangrijk kan zijn. 

Nu zou ik denken steek dat stickertje maar in je reet, maar als 8 jarige ben je wat minder assertief. Je bent wel plooibaar als kind en neemt dingen zoals ze zijn, dus ik heb er geen trauma aan over gehouden, al kan ik me de teleurstelling telkenmale als ik me hoopvol aan het bureau meldde nadat ik het gevoel had dat ik deze keer wel netjes genoeg had geschreven, nog wel voor de geest halen. Tot mijn grote ontsteltenis zag ik op het web dat er nog steeds 'beloningsstickers' bestaan! Die naam alleen al, alsnog komt er een trauma opzetten. 

Later had ik juist een heel mooi handschrift, ik had de verplichte stijl losgelaten en een eigen schrijfstijl ontwikkeld, waarvan een leraar op het voortgezet onderwijs zei, die voor de fun onze handschriften analyseerde: "Er is geen lijn in te ontdekken, het gaat echt alle kanten op". Door mijn handschrift was ik in ieder geval niet te pijlen. Later had ik eens een gesprek met een dame van HR, wat destijds nog gewoon personeelszaken werd genoemd, en die riep op een gegeven moment uit: "Ik kan geen hoogte van je krijgen!" "Misschien wilt u dan nog wat vragen" was mijn onderkoelde reactie. Ik blijk een enigma te zijn, zelfs voor mensen wiens beroep het is mensen te kunnen doorgronden. Later was er een reorganisatie bij het bedrijf en kreeg iedereen een gesprek met iemand van personeelszaken. Ik werd bij haar ingedeeld, dat heb ik geweigerd, en heb daarbij bovenstaande reden genoemd. Vanzelfsprekend kreeg ik iemand anders en mocht ik gewoon boeken blijven verkopen. 

Maar ik dwaal af, handschrift, daar wilde ik het over hebben. Na lang dus een mooi handschrift te hebben gehad, is het nu sinds we alles op de computer doen weer naatje. Tikken gaat sneller dan schrijven en mijn gedachten over wat ik wil schrijven ook, zodat het heel slordig en onleesbaar wordt. Zelfs voor mijzelf is het vaak niet meer te achterhalen wat er nou staat, dan sta ik met mijn geschreven boodschappenbriefje in de winkel en heb geen idee wat ik blijkbaar unbedingt nodig heb. Dat ik het nog geen uur geleden zelf heb geschreven en het dus niet heb opgeslagen in mijn brein wijt ik dan maar aan het ouder worden.