Mensen.....

Vaak, heel vaak eigenlijk wel, denk ik; mensen..... en vervolgens niet veel goeds. Meestal betreft het, voor mij althans, basis omgangsvormen, zaken waarvan ik van mening ben dat het voor zich spreekt. Zo kwam ik met de eerste zonnestralen weer op m'n lanai die uitkijkt over een vijver met daaraan, langs de woningen, een stuk gras wat een soort niemandsland is. Het is er wel, maar de enige die er komt is de gemeentewerker die het gras op gezette tijden komt maaien. 

Tot mijn grote verbazing lag er een grote parasol, kapot en waarschijnlijk vanaf een andere lanai afgewaaid. Ik ga er dan vanuit dat als je jouw parasol plots mist en je over de rand van je lanai kijkt en 'm dan beneden ziet liggen je die dan opruimt. Terwijl ik het constateerde zei mijn verstand dat ik het in eerste instantie aan de beleefdheid van de parasoleigenaar moest laten en hem/haar/hen de gelegenheid moest geven om het op enig moment zelf weg te halen, maar mijn gevoel zei me tegelijkertijd dat ik wel wist wie dat uiteindelijk ging opruimen. U voelt 'm al aankomen, dat was ik. Ik heb ook vanaf mijn lanai gezien dat er nog meer rommel ligt. Nu hebben we een buurman die ik geregeld zie lopen met zo'n grijpding om de straat netjes te houden. Als ik hem weer zie, dan vraag ik of ik het ding even mag lenen, dan haal ik dat ontsierende afval weg. Ik raak het niet met m'n handen aan, want het zijn wat onduidelijke zaken waaronder een ondefinieerbare lap, echt heel goor.   

Maar waarom gooien mensen dingen vanaf hun lanai naar beneden? Wat zijn dat voor mensen? Als je naar beneden kijkt en je ziet die viezigheid is dat toch geen prettig gezicht? Het gaat mijn verstand echt te boven. Ik heb ooit eens bezoek gehad die rookte, dat deed hij vanzelfsprekend buiten, maar in plaats van dat hij de peuk uitdrukte in het door mij voor hem neergezette bakje, wiep hij de nog brandend peuk naar beneden. Daar is gras en ander groen, in de vijver zwemmen vissen en watervogels, wat gaat er dan in je om dat je dat doet? Ik was volledig verbouwereerd en heb er ook wat van gezegd, maar dat werd als pietluttig gezeur aangemerkt. Zoals ik al zei, mensen.....

In Memoriam: Loretta Schrijver

Het gaat hard de laatste tijd, dacht ik toen ik over het overlijden van Loretta Schrijver las. Blijft er dan niemand meer over? Loretta was een vrouw die door de beeldbuis heen kwam, alsof ze bij je in de kamer zat. Zoveel charisma is niet iedereen gegeven, maar zij had het in ruime mate. Haar heerlijke stem en die aanstekelijke schaterlach, volgens mij een geweldig leuk mens. Daarnaast was haar liefde voor dieren enorm, daar zette ze haar bekendheid graag voor in. "Dieren hebben geen stem" zo zei Loretta en zij wilde graag die stem voor hen zijn.

Het blijkt dat Loretta en ik verjaardagsbuddy's waren, geboren op dezelfde dag. Dat wist ik niet. Ook niet dat ze in Amerika is geboren en er haar prille jeugd heeft doorgebracht. Ze is bekend geworden als nieuwslezer van het RTL Nieuws en heeft in de loop van haar carrière nog heel veel andere dingen gedaan, naast presentatiewerk ook voice over van verschillende porgramma's en natuurlijk sprak ze belangeloos spots in voor dierenwelzijnsorganisaties. 

Loretta was dertig jaar samen met Lou Vaz Dias. In 2021 werd ontdekt dat Loretta darmkanker had waaraan ze is geopereerd. De ziekte kwam terug in 2022 maar nu aan haar lever. 27 Maart j.l is ze overleden op de leeftijd van 68 jaar. 

Mysterie

Vandaag, 27 maart, is het de Internationale Dag van het Theater. Oplettende lezers van mijn blog zullen hebben opgemerkt dat ik geen blogs meer schrijf over de vele theaterbezoeken die ik altijd maakte. Maakte, want sinds de coronapandemie, waarbij de door mij geboekte voorstellingen vanzelfsprekend niet door konden gaan, is het bezoek van theater vrij organisch uit mijn systeem verdwenen. En dat is best vreemd, want theaterbezoek is erg leuk en het bracht me altijd veel plezier. Vreemd hoe dingen kunnen gaan, maar deze dag herinnert mij eraan om wellicht tóch weer eens te kijken wat het theater te bieden heeft.

Gisteren opende ik de brievenbus en er lag een kaartje in van PostNL, met de mededeling dat ze me gemist hadden. Op de achterkant stond onder de vraag; 'Waar is mijn pakket?' enkel een huisnummer ingevuld waar het pakket was bezorgd, bij de naam voor wie het was stond niets ingevuld. Maar het huisnummer dat was opgeschreven was míjn huisnummer. Daarnaast had ik volgens mij niets besteld, en ondanks dat de meningen erover verschillen, ben ik een geliefd mens, dus wellicht had iemand mij iets gestuurd. 

Ook heb ik wel eens films gezien die zo zijn begonnen en binnen een mum van tijd bevond de hoofdpersoon van ontvangen vreemde post zich in een soort twilightzone en moest voor zijn leven vrezen in allerhande zenuwachtige gebeurtenissen. Gelukkig is er voor dit soort dingen tegenwoordig de buurtapp. Ik deelde daarin mee wat u net gelezen heeft en vroeg me af wie wél iets verwachtte en wie wél iets heeft aangenomen. 

Het mysterie werd al snel opgelost. De buurvrouw naast me had een pakje aangenomen en het was voor weer een andere buurvrouw. Maar die had natuurlijk geen kaartje in de bus. Pak van mijn hart dat ik niet hangend aan gebouwen en rennend door de nacht mijn vege lijf moest gaan redden van een of andere criminele organisatie. Maar de accuraatheid van de PostNL bezorger mag gerust wat worden opgeschroefd.