Tegeltjeswijsheid 507

 

Toen en Nu: Stephan van den Berg

Vandaag, 21 februari, is het de Internationale Dag van de Moedertaal. Die spreken we allemaal, en al zijn we in andere landen terecht gekomen, blijft de moedertaal je éigen taal. Weetje: wat je altijd zult blijven doen, waar je ook woont is tellen in je moedertaal. 

Zoals u wellicht weet heb ik niet zoveel met sport, ik ben bijvoorbeeld één van die tien Nederlanders die tijdens EK's, WK's of wat voor K's dan ook geen wedstrijd kijk. Ik heb er gewoon niks mee. Maar eens in de zoveel tijd komt er een sporter voorbij die niet aan mijn aandacht ontsnapt. Zo was er begin jaren tachtig de windsurfer Stephan van den Berg, die het ver heeft gebracht in die tijd. in 1980 t/m 83 was hij wereldkampioen surfen en in 1984 zelfs Olympisch kampioen, en werd datzelfde jaar ook sportman van het jaar.

Na zijn carrière als wedstrijdsurfer stapt Stephan in het in 1980 gestarte familiebedrijf van zijn broers, een surfwinkel. De broers richten zich niet alleen op verkoop maar ook op het ontwikkelen van windsurfboards. De winkel bestaat nog steeds, sterker nog, er is, naast de winkel in Hoorn, een tweede winkel bij gekomen in Zandvoort en is het assortiment uitgebreid naar o.m. kitesurfen, golfsurfen, suppen en sneeuwsporten. Stephans zoon Kai werkt ook in het bedrijf die nu de naam Vandenberg Surf & Snow heet.

Say what?

Vandaag, 20 februari, is het de Internationale Dag van de Sociale Rechtvaardigheid. Nou, daar valt nog een wereld te winnen denk ik zo. Of de rijkste mannen met megalomane trekjes van de wereld die nu de scepter zwaaien daar iets mee op hebben is nog maar de vraag.

Dus ik had wat besteld en ik ben er nooit zo van om, als het niet te groot is, dat aan huis te laten bezorgen, omdat ik me dan tot het moment daar is toch enigszins unheimisch voel in m'n eigen huis. Nee, daar ben ik niet voor behandeld, ik moet ermee leren leven. Ik kies er dan voor, als het mogelijk is, om het af te halen bij een afhaalpunt of in één van die kasten die tegenwoordig overal staan. 

Deze keer had ik aangegeven het bestelde op te halen bij de lokale Lidl vestiging in de kast van DHL, want die zouden het bezorgen. Nu heb ik tot nog toe nooit klachten gehad over bezorgingen van wie of wat dan ook. En ik ken de verhalen, zoals van mensen die het DHL autootje voorbij zien rijden vanuit huis en terstond een berichtje krijgen dat ze niet thuis zijn. Maar het is bij mij altijd goed gegaan.

Deze keer kreeg ik echter bericht dat de DHL kast van mijn keuze vol zit en dat ze het op een afhaalpunt in de buurt gaan afleveren. 'In de buurt' zijn voor mij dan de sleutelwoorden in dat bericht. Maar dat blijkt een rekbaar begrip. Er zijn twee winkelcentra bij mij op loopafstand met, ik vermoed, toch wel meerdere afhaalpunten. Maar daar wordt mijn bestelling niet gedeponeerd. Neen, ik zal me moeten gaan vervoegen bij een ophaalpunt ver van hier. In ieder geval te ver om te lopen en aangezien ik geen auto heb zal ik het moeten fietsen omdat het met openbaar vervoer ook niet te bereiken is.

Ik weet, het is een eerste wereld-issue en er zijn veel ergere dingen, maar toch, het is natuurlijk raar. Laat mij dan de keus om de bestelling later te laten komen als er weer plek is in die kasten of desnoods alsnog thuis, maar maak die beslissing niet vóór mij. Aan de andere kant heb ik er nu wel tijd voor als tijdelijk werkloze en ik maak van de nood wel weer een deugd door e.e.a. te combineren. U kent me, zilveren lijntjes.