Lááááát.....lááááát....

Vandaag, 17 januari, is het Wereld Fetishdag. Ik laat dat verder bij u.

Ruim anderhalve maand ben ik nu bezig met die lampen van Aigosmart, die het tot begin december altijd goed hebben gedaan. Ik verordonneerde: "Oké Google, doe de lichten aan" en er was licht. En bij: "Oké Google, doe de lichten uit", doofden ze weer. Maar sinds die tijd gaan de lampen in de Aigosmart app steeds off line, en zo kan Googlehome het ook niet herkennen.

In de afgelopen anderhalve maand heb ik meerdere malen de apps opnieuw geïnstalleerd, heb ik de router meermaals opnieuw opgestart en gereset, de Googlehome mini (waarin de stem woont die op mijn vragen en verzoeken reageert) ook een aantal keer gereset. Soms bleef het één tot drie dagen werken en dan weer offline. Zet ik de lampen dan handmatig aan, worden ze direct weer herkend door de Aigosmart app, om vaak nog diezelfde avond offline te gaan, de lampen blijven dan wel branden, hoor. Ook heb ik de servicedienst van Aigosmart benaderd, maar die komen niet verder dan dat de router dichterbij de lampen moet staan. Ze weten het dus ook niet. 

Gisteren heb ik het ultieme gedaan; alle lampen ontkoppeld, er fysiek uitgehaald en weer opnieuw erin gedraaid en geïnstalleerd. Ook de apps weer opnieuw geïnstalleerd en de router en Googlehome mini gereset met als uitkomst: nog diezelfde avond weer offline.

Nu zou een mens voor minder in een dwangbuis kunnen worden afgevoerd naar een plek met vriendelijke mensen in witte jassen, maar ik heb besloten om het los te laten. Lááááát....., ik doe wel gewoon als een commoner 's avonds de lichten aan door op de lichtknopjes te drukken, het geeft wel dat heerlijke jaren zeventig gevoel. Het is dat mijn tv geen knoppen meer heeft, anders....

Toen was geluk... #163

De logeerkamer was als eerste aan de beurt voor de grote schoonmaak. Mijn moeder kijkt altijd over m'n schouder mee als ik bezig ben met huishoudelijke taken en zeker in de logeerkamer omdat daar de oude houten kastjes staan van thuis uit de jaren zestig en zeventig die ik dan lekker in de boenwas zet, ook zo'n geur van vroeger. Verder allemaal prullaria van ooit, nul tot generlei waarde, maar voor mij als gevoelswaarde onbetaalbaar. Ook was zij erbij toen ik de vloerbedekking uitzocht voor de jaren zeventig logeerkamer wat het uiteindelijk geworden is. Noem het overdreven sentimenteel, maar ik voel me er goed bij en zo voelen zij en mijn vader dichtbij.

Onder de prullaria bevinden zich twee glazen flesjes, één van Coca Cola en één van Orangina. Ja kinderen, vroeger waren frisdrankflesjes van glas. Dat Coca Cola flesje heb ik niet zo'n herinnering aan vanaf wanneer ik die heb bewaard, maar het moet ongeveer dezelfde tijd zijn als het Orangina flesje. En dat weet ik nog precies. 

Stel je voor, Parijs 1975, twee echtparen gingen met hun kinderen op vakantie naar de Franse hoofdstad, naast het hotel was een soort cafeetje waar ze iedere dag, nadat ze weer een ander hoogtepunt van de stad hadden bezocht, neerstreken en de kinderen in het gezelschap een flesje Orangina kregen. Het is een frisdrank die oorspronkelijk uit Algerije komt en na de Tweede Wereldoorlog ook in Frankrijk steeds populairder werd. Wij kenden het niet, maar vonden het lekker, en de kinderen vonden de flesje zo bijzonder dat ze besloten om er één mee te nemen. Eén van die kinderen was ik. En nu na vijftig jaar heb ik het flesje nog steeds. Ooit heb ik er dubbeltjes in gespaard. Of de andere kinderen van toen 'm nog hebben? Ik durf met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te stellen van niet. Bij mij is ie van het ouderlijk huis meegegaan met alle verhuizingen en staat nu als een reliek uit een ver verleden, samen met het colaflesje, waar Nederlandse centen inzitten, op één van de oude kastjes.

Tot 1978 werd Orangina in Europa enkel in Frankrijk verkocht, maar nu is het ook hier in de supermarkt te koop, maar natuurlijk niet in zo'n mooi flesje, maar in een variant van plastic die wel de bijzondere vorm heeft behouden. 

Schitt'$ Creek

Vandaag, 15 januari, is het de Dag van de Elfstedentocht. De laatste Elfstedentocht is gereden in 1997, er is dus een hele generatie opgegroeid zonder het, tot nog toe, ooit te hebben meegemaakt. Maar daar gaat dit blogje verder niet over.

Onlangs toegevoegd aan Netflix is de Canadese sitcom 'Schitt'$ Creek'. De serie bestaat uit zes seizoenen en heeft gelopen van 2015 t/m 2020. Ik heb nu één seizoen bekeken en ben begonnen aan de tweede en ben helemaal om. Wat een geweldig leuke serie! 'Schitt'$ Creek' heeft vele prijzen gewonnen waaronder Emmy Awards, wat voor een Canadese serie vrij bijzonder is. Voor het laatste seizoen werd de serie genomineerd voor niet minder dan vijftien Emmy's, en won zeven belangrijke prijzen voor, beste serie, script, regie, mannelijke en vrouwelijke hoofdrol en bijrol, en verbrak daarmee een record.

De serie is geschreven door vader en zoon Eugene en Dan Levy, die ook de hoofdrollen spelen als vader een zoon Johnny en David Rose. Samen met moeder Miora (Catherine O'Hara) en zus Alexis (Annie Murphy) zijn ze een rijk gezin die al in de eerste aflevering alles kwijt raakt en moeten gaan wonen in een dorpje wat Johnny ooit als grap voor zijn zoon heeft gekocht, Schitt's Creek. Ze moeten daar in een Motel gaan wonen en krijgen te maken met de lokale bevolking die er zo hun eigen normen en waarden hebben. 

Dit hele gegeven heeft wel iets weg van de jaren zestig serie 'Green Acres' waarin Eddie Albert en de weergaloze Eva Gabor hun stadse leven verruilen voor het platte land. Vader Johnny probeert zo goed en zo kwaad als het kan zich aan te passen, maar Miora, een vroegere soap opera ster, met nog steeds de allures, kleding en tientallen pruiken en hun wereldvreemde kinderen van rond de dertig hebben daar duidelijk wat meer moeite mee. 

Miora en zoon David zijn mijn favoriete personages, Miora vanwege haar over de top dramatische reacties op gebeurtenissen en David omdat ik wel iets van mezelf in hem herken. De constante verbazing over alles en iedereen om hem heen, waar hij dan heel plastisch op reageert, wat ik enkel in mijn hoofd doe, maar zijn gezichtsuitdrukkingen en reacties zijn hilarisch. Ook dochter en zus van Eugene en Dan, Sarah Levy, speelt in de serie als serveerster Twyla in de locale cafetaria. 

Ik raad de serie, als u van absurde humor houdt, ten zeerste aan.

Alexis, Miora, Johnny en David op het moment in de eerste aflevering als ze uit hun
woning worden gezet. 

Alexis, David, Miora en Johnny voor het motel waarin ze nu moeten gaan wonen.

Deze uitdrukking van David, voor mij zo herkenbaar. 😆
Achter Alexis en David hangt een deel van de pruiken van Miora.