dinsdag 15 oktober 2024

Handschrift

Op de lagere school werd ons geleerd hoe we netjes moesten schrijven volgens een door het onderwijs bepaalde schrijfstijl, schuin en aan elkaar, als ik me goed herinner. Ik was er niet goed in, op mijn rapport uit klas 3 staat te lezen: 'Zijn handschrift is het slechtste van de klas'. Nee, aan tere kinderzieltjes werd niet gedaan in die jaren. 

Door de leraar gewenst gedrag werd duidelijk ten overstaan van de hele klas gewaardeerd, net zoals ongewenst gedrag. Zo was er een schriftje waarin wij schreven, ik vermoed voor taaloefeningen, en als we die dan af hadden dan ging je naar het bureau waarachter de leraar zat en als hij het mooi en netjes geschreven vond kreeg je een stickertje, die je zelf mocht uitzoeken.

Er waren kinderen met een schriftje volgeplakt met stickertjes en je had mijn schriftje. Ik had, zoals duidelijk vermeld in op het rapport, geen mooi handschrift, of in ieder geval niet mooi genoeg voor de leraar. En ik deed heus mijn best, want ik wilde ook best stickertjes in mijn schrift, maar niks hoor. Dat ik er mijn best voor deed was niet voldoende. Hij zag altijd wel een niet regelmatige schrijfstijl of een pen die had gevlekt, wat hij dan ook luidkeels meedeelde zodat de klas het ook meekreeg. Eén keer heb ik een stickertje mogen uitzoeken. Het feit dat ik het nu na vijftig jaar nog weet geeft al aan dat zoiets onbenulligs voor een kind heel belangrijk kan zijn. 

Nu zou ik denken steek dat stickertje maar in je reet, maar als 8 jarige ben je wat minder assertief. Je bent wel plooibaar als kind en neemt dingen zoals ze zijn, dus ik heb er geen trauma aan over gehouden, al kan ik me de teleurstelling telkenmale als ik me hoopvol aan het bureau meldde nadat ik het gevoel had dat ik deze keer wel netjes genoeg had geschreven, nog wel voor de geest halen. Tot mijn grote ontsteltenis zag ik op het web dat er nog steeds 'beloningsstickers' bestaan! Die naam alleen al, alsnog komt er een trauma opzetten. 

Later had ik juist een heel mooi handschrift, ik had de verplichte stijl losgelaten en een eigen schrijfstijl ontwikkeld, waarvan een leraar op het voortgezet onderwijs zei, die voor de fun onze handschriften analyseerde: "Er is geen lijn in te ontdekken, het gaat echt alle kanten op". Door mijn handschrift was ik in ieder geval niet te pijlen. Later had ik eens een gesprek met een dame van HR, wat destijds nog gewoon personeelszaken werd genoemd, en die riep op een gegeven moment uit: "Ik kan geen hoogte van je krijgen!" "Misschien wilt u dan nog wat vragen" was mijn onderkoelde reactie. Ik blijk een enigma te zijn, zelfs voor mensen wiens beroep het is mensen te kunnen doorgronden. Later was er een reorganisatie bij het bedrijf en kreeg iedereen een gesprek met iemand van personeelszaken. Ik werd bij haar ingedeeld, dat heb ik geweigerd, en heb daarbij bovenstaande reden genoemd. Vanzelfsprekend kreeg ik iemand anders en mocht ik gewoon boeken blijven verkopen. 

Maar ik dwaal af, handschrift, daar wilde ik het over hebben. Na lang dus een mooi handschrift te hebben gehad, is het nu sinds we alles op de computer doen weer naatje. Tikken gaat sneller dan schrijven en mijn gedachten over wat ik wil schrijven ook, zodat het heel slordig en onleesbaar wordt. Zelfs voor mijzelf is het vaak niet meer te achterhalen wat er nou staat, dan sta ik met mijn geschreven boodschappenbriefje in de winkel en heb geen idee wat ik blijkbaar unbedingt nodig heb. Dat ik het nog geen uur geleden zelf heb geschreven en het dus niet heb opgeslagen in mijn brein wijt ik dan maar aan het ouder worden. 




maandag 14 oktober 2024

Herinnert U zich deze nog? #240


 MOUTH & MACNEAL
'HOW DO YOU DO'
1971
Aantal weken: 15
Hoogste positie: 1


Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Vorige week overleed producer en tekstschrijver Hans van Hemert die een enorme schat aan muziek nalaat. Eén van zijn eerste grote internationale successen behaalde hij met het door hem en Harry van Hoof geschreven en gecomponeerde nummer 'How Do You Do' van Mouth & MacNeal. Het werd een grote hit in Europa en behaalde tevens de Amerikaanse (8), Canadese (2) en Nieuw-Zeelandse (1) hitlijsten. 

Hans was met zowel Sjoukje (Maggie MacNeal) als Willem (Big Mouth) bezig een solocarrière te creëren, maar dat lukte niet zo erg, totdat hij op het idee kwam hen samen te voegen en de verschillen tussen hen uit te vergroten in hun nummers. Dat sloeg aan, Willem groot, grof en luid wiens partijen werden ondersteund door een harmonieorkest en Sjoukje, slank en liefjes, zong begeleid door een strijkkwartet. 

Waar geen rekening mee werd gehouden was dat Willem en Sjoukje totaal niet met elkaar overweg konden, wat later breed is uitgemeten toen het duo in 1974 uit elkaar ging. Wel deden ze in dat jaar nog mee aan het Eurovisie Songfestival met 'I See A Star' met een derde plaats als resultaat achter ABBA en Gigliola Cinquetti en ook aan het San Remo Festival met 'Ah L'amore' waar ze een elfde plaats mee behaalden. 

Maar ten tijde van 'How Do You Do' zag iedereen enkel maar de kolderieke podiumact die ze brachten in televisieprogramma's door heel Europa. Buiten Europa zijn ze nooit geweest vanwege de vliegangst van Willem. In Amerika had het duo daardoor iets mysterieus, wie waren die mensen? Het zou Amerika niet zijn als ze in de tekst niet iets dubbelzinnigs zouden horen, men dacht dat het 'nana-nananana' een toespeling was op seks. Het stond een Amerikaanse gouden plaat niet in de weg. 

Op de b-kant van de single staat het liedje 'Land Of Milk And Honey', daarvan heeft de Amerikaanse rapper Eminem dit jaar een sample gebruikt in zijn nummer 'Lucifer'. Niemand was meer verbaasd dan Hans van Hemert die het zelf nou niet zo'n heel goed liedje vond, kort voor zijn overlijden werd hij er over geïnterviewd in het Journaal.  

zondag 13 oktober 2024

Jofel

Het was weer eens tijd om even fijn bij te kletsen met malkander, zodat we in onze agenda's hadden gezet dat Remco en Pieter naar ons zouden komen in het Capelse. We hebben bij mij lekker koffie en daarna een wijntje gedronken om ons zo rond half zeven te begeven naar de IJssel waarlangs restaurant Jofel is gevestigd. Ik had er van de zomer al eens gedineerd met vriend Jan-Willem, buiten op het terras, en het eten was zeer goed bevallen, zodat ik hen vol overgave kon meenemen naar dit etablissement.

Ik had er toen niet zo opgelet, maar ook binnen hangt er een geweldig leuke sfeer, het voelde meteen heel cozy aan. Gezellig personeel en, zoals ik al vermeldde, heerlijk eten. Het wordt tevens op een oogstrelende wijze geserveerd. Het zijn ook geen alledaagse en doorsnee gerechten maar met net even dat beetje meer. En is er iets heel gangbaars, zoals het dessert wat Pieter had gekozen, dame blanche, dan wordt dat op zo'n unieke wijze geserveerd dat het meteen weer heel bijzonder is. Het dessert heet dan ook dame blanche 2.0.

Vanzelfsprekend hadden we gereserveerd, en dat is ook nodig, want het restaurant was helemaal vol. Er komt een leuk publiek, het is niet heel erg budget, maar ook niet heel expensive, het is bovenal een heel leuke en lekkere ervaring. 

Ik kan me zo voorstellen dat u ook wel benieuwd bent naar Jofel. Als u hier klikt ziet u dat er verschillende vestigingen zijn, naast Capelle ook in Vlaardingen, Prinsenland, Zoetermeer en Bleiswijk. 

Ik (wij) gaan gaan in ieder geval zeker terug.