We zijn er altijd al geweest...

 

Herinnert U zich deze nog? #241

MICHEL FUGAIN & BIG BAZAR
'RING ET DING'
1976
Aantal weken: 3
Hoogste positie: 23

 

Als de video niet te zien is klik hier.

Eind jaren zestig maakte Michel Fugain zijn debuut, hij behoorde tot de nieuwe generatie van sociaal en politiek geëngageerde Franse chansonniers. Michels fascinatie voor de musical 'Hair' bracht hem ertoe om in 1972 een groep van zo'n vijfentwintig zangers, dansers en musici samen te stellen; Le Big Bazar. De getalenteerde groep jonge artiesten wonen samen, zingen, dansen, acteren, jongleren en musiceren met elkaar. In de groep zit ook Stephanie met wie Michel trouwt en vier kinderen krijgt. 

De groep bestaat tot 1976 en brengt een aantal albums en singles uit, waaronder dit vrolijke 'Ring Et Ding'. Hun wervelende shows trekken volle zalen. Begin jaren tachtig trekt Michel zich tijdelijk terug uit de showbusiness en gaat met zijn gezin een tijdje in Amerika wonen. In 1988 komt ie weer terug naar Frankrijk en wordt warm welkom geheten, hij gaat weer met veel succes platen maken. In 2001 besluit hij zijn carrière per direct te beëindigen als zijn dochter Laurette op 21 jarige leeftijd overlijdt aan leukemie. Hij wil samen met zijn vrouw dit grote verlies verwerken. 

Het verhaal van de foto

Er zijn mensen die kunnen dingen, daar maken ze hun beroep van of gaan er op een andere manier mee aan de slag. Ik kan in principe niks, heb weinig skills, en voor mijn beroep had ik eigenlijk, zo achteraf beschouwd, wellicht iets richting acteren moeten kiezen. Daar moet je zeker wat voor kunnen en ook een dosis talent hebben, aan de andere kant is het geen hogere wiskunde, Shirley Temple kon het al toen ze vier was. Maar wat zou het heerlijk zijn om je in personages te kunnen verdiepen of achter te verschuilen, om iemand te zijn die je helemaal niet bent. Het zou mij niet om de bekendheid gaan, want in deze tijd bekend zijn lijkt me echt de horror, dus op die manier bekeken is die gifbeker aan me voorbij gegaan. In mijn arbeidzame leven heb ik 35 jaar lang gewerkt in boeken en later ook muziek wat, als je het ruim interpreteert, toch nog iets met entertainment heeft te maken, het eindproduct ervan. 

In mijn huidige metier ben ik ook wel aan het entertainen, ik doe leuk met de cliënten, maak lolletjes met ze en toen van de week er een calamiteit was en er niet kon worden betaald bij de selfpay en de rij aan de kassa tot decemberdrukteachtige proporties aanzwol, zette ik een tandje bij in snelheid en vrolijkheid. Bij de wachtende mensen in de rij geen één dissonant, men accepteerde de situatie en met een grapje hier en een kwinkslag daar zijn zij en ik de middag doorgekomen. Dus iets van onderhoudend talent zit er wel ergens in. Een nee, ik ga nu niet terwijl de grim reaper langzaamaan in het gezichtsveld komt mezelf in de acteerwereld storten, dat schip is gevaren. Zolang ik kan blijven doen wat ik nu doe is dat entertaining genoeg voor mij. 

Er is wel een ander zaadje geplant met Kerstmis 1980, u ziet mij op onderstaande foto een door mij gevraagd geschenk bekijken, een dagboek, gekregen van tante Jopie. Vanaf dat moment ben ik een dagboek gaan bijhouden, met tussenpozen, tot eind december 2010. Dertig jaar dus, een jaar later ben ik heel voorzichtig begonnen met blogjes schrijven. Een blogje is natuurlijk iets anders dan een dagboek, maar de basis is wel gelegd toen in 1980. Ik ben eigenlijk zelf verrast dat het bijna naadloos in elkaar is overgegaan, dat had ik niet zo helder voor de geest. 

Het geeft wel aan dat schrijven voor mij iets belangrijks is, blijkbaar. Ik vind het ook leuk om te doen, het is tevens een vorm van entertainment, want nergens beweer ik de wijsheid in pacht te hebben, het is voor mijn gevoel meer cabaretesk, een beetje tongue in cheek en satirisch. Mezelf neem ik vooral niet te serieus, al niet in het leven in het algemeen, zelfspot en humor is de kurk waarop ik drijf, maar zeker niet in m'n blogjes. Voor mijn gevoel doet iedereen maar wat in het leven en ik ben daarop geen uitzondering.

Leuk vond ik dat ik een paar jaar columnist mocht zijn van het radioprogramma 'Uit De Kast' en de website van 'Roze Golf' waarbij ik bij de eerste steeds voor de uitdaging stond een column te schrijven over het onderwerp dat die week werd behandeld. Vaak dacht ik: maar hier kan ik écht niks over schrijven, toch is het me altijd gelukt om, soms via een omweg, iets te schrijven wat bij het onderwerp paste. Het was allemaal liefdewerk oud papier, maar ik heb er veel van geleerd. Ik had een 'eis' dat na de door mij voorgelezen column een lied van mijn keuze werd gedraaid. Een column is trouwens weer anders schrijven dan een blog, kort vertelt: een column kan altijd een blog zijn, maar een blog niet altijd een column. 

Dit zo eens bekeken durf ik na ruim dertien jaar blogs en columns schrijven te zeggen dat ik dan enig talent heb voor schrijven en in de loop van de jaren een eigen stijl ontwikkeld heb. Ik heb onlangs mijn eerste dagboek eens doorgelezen en alle momenten van toen weer voor mijn geestesoog beleefd, veel daarvan was ik vergeten en ik schreef toen ook heel anders dan nu. Een dagboek is natuurlijk meer voor zielenroerselen dan een blog en als tiener heb je hele andere denkbeelden dan als bejaarde. Daarnaast, van een dagboek verwacht je niet dat anderen het lezen. Een blog is voor iedereen, ter leering ende vermaeck. 

Kerst 1980; een dagboek vol met onbeschreven pagina's.

Het dagboek nu; een gedeelte van mijn jeugd gevangen in woorden.