Nutteloze weetjes

U weet natuurlijk allemaal dat als u in Italië om een Pizza Hawaii zou vragen

u het land wordt uitgezet, en terecht. Het was een Griekse immigrant in

Ontario, Canada die in de jaren zestig Pizza Hawaii had bedacht. Hij was

geïnspireerd door Chinees eten en met name de  typische combinatie van 

zoete en hartige smaken. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Twee studenten in Schotland hebben op een kunsttentoonstelling een ananas

achtergelaten op een tafel om te zien of het kunst zou worden. Toen ze vier 

dagen later terugkwamen, was de ananas er nog steeds en was er een glazen

bescherming over aan gebracht. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De Italiaanse wielrenner Alfredo Binda was zo goed in zijn sport dat hij 

betaald werd om weg te blijven van de Giro d'Italia in 1930. Het bedrag wat 

hem aangeboden werd was hetzelfde als wat de winnaar van de tour zou 

krijgen dat jaar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Slechts drie mensen waren bevoegd om Apollo-parachutes te vouwen en in te

pakken. Men vond hen zo onvervangbaar dat hen niet was toegestaan om in 

dezelfde auto te reizen om te voorkomen dat ze alle drie bij een eventueel

ongeluk tegelijk gewond raakten of erger, en zo het spaceprogramma in de

war zouden sturen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In het Canadese Hudson Bay gebied weeg je iets minder dan je ergens anders

doet, omdat er hier minder zwaartekracht is dan in andere gebieden in de 

wereld.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De fietsen die VanMoof vanuit Nederland naar de Verenigde Staten

verschepen kwamen vaak beschadigd aan. Dus ze besloten om een afbeelding

van een grote dure flat-screen tv op hun dozen te plaatsen. De beschadigingen

namen met 70% af.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Koolmonoxide vergiftiging wordt gelinkt aan zogenaamde spookhuizen, sinds

zeker de jaren twintig van de vorige eeuw. Die theorie zou de hallucinaties en 

ziektes kunnen verklaren van de bewoners, omdat veel spookhuizen oude 

gebouwen zijn met defecte huishoudelijke apparatuur.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2011 was een 75 jarige vrouw in Georgië op zoek naar koper om te verkopen

toen ze per ongeluk een ondergrondse kabel doormidden hakte en zo Armenië,

wat voor internet 90% afhankelijk is van Georgië, volledig afsneed van 

internet. Vijf uur lang waren 3.2 miljoen mensen verstoken van internet in 

Armenië maar ook grote delen van Azerbeidzjan en Georgië zelf. 

Winnaar

Aan de gelezen blogjes kan ik zien dat er nieuwe lezers zijn die 'Aidan's World' hebben ontdekt. Ik weet niet wie het zijn, maar ik zie dat blogjes van jaren her worden gelezen door de nieuwe geïnteresseerden. Voor mij is dat ook leuk omdat ik echt niet alle blogjes van 12 jaar nog in mijn geheugen heb zitten. Soms weet ik nog wel dat ik ergens iets over heb geschreven, maar er zijn ook dingen helemaal uit mijn geheugen gewist, zoals onderstaand blogje van 19 augustus 2014. Ook de gebeurtenis zelf waar ik over geschreven heb is volledig uit mijn systeem. Heel vaagjes kan ik me nog iets heugen, maar de details heb ik ook echt pas weer tot me genomen door het te lezen.

Het was ten tijde van mijn engagement bij V&D waar destijds het fenomeen kassakoopjes tot prioriteit werd verheven. Dat het artikelen waren die niets te maken hadden met de boeken- en entertainmentafdeling waar ik werkzaam was, bleek dan weer niet zo van belang. Ik herinner me vooral sokken. "Voor u dit boek van Jean-Paul Sartre, bent u geen bundeltje sokken vergeten?" Iets meer dan een jaar later ging het bedrijf failliet. Of het één met het ander te maken heeft gehad, kunnen we nu na zoveel jaar niet meer vaststellen. Of het in die feestelijke week waarover het in onderstaand blogje gaat ook sokken waren (ik betwijfel het zeer) of iets heel anders vertelt het schrijfsel niet. En zoals gezegd, ik was de hele gebeurtenis vergeten en kan het u ook niet meer zeggen. 

Belangrijke mededeling

'Goedemorgen Aidan!', zei mijn leidinggevende toen ik gisterochtend het kantoor binnenkwam, 'Er is een belangrijke mededeling voor je'. Direct ben ik alert, want een 'belangrijke mededeling' betekent niet automatisch ook een leuke mededeling, zo is in het verleden wel eens gebleken. Ik reageer dus neutraal met een wat gereserveerde houding en enigszins samengeknepen ogen, maar mijn leidinggevende, die me al wat langer kent dan vandaag, prikt er doorheen en zegt: 'Nee dit is echt leuk!' Ik ontdooi, want als het zo gebracht wordt kan het niet anders dan ook leuk zijn.

Ik bleek namelijk vorige week de meeste kassakoopjes verkocht te hebben van het hele pand. Ik heb een aantal vrienden die in de medische wereld vernieuwingen introduceren en daar de hele wereld over lezingen over geven, weer anderen die jonge mensen klaarstomen om goed voorbereid de maatschappij te betreden, sommigen helpen bedrijven en hun medewerkers weer op juiste koers te komen, en zelfs een vriend die familie en vrienden van overledenen begeleidt in de voor hen zo zware tijd. In dat licht gezien steekt de meeste kassakoopjes verkopen wat schril af, maar het is in mijn métier toch echt het hoogst haalbare.

Dat ik dit nog mag meemaken! Al had ik op dat moment dood ter aarde gestort, dan nog was mijn leven niet voor niets geweest, de meeste kassakoopjes! Mag ik u even spreken, zeg! Het is de Oscar van ons bedrijf. Toegegeven het is een gedeelde glorie, samen met 2 collega's, maar daarvan had ik toch echt de meeste verkocht, het verhoogt mijn status, voor zover dat nog mogelijk was, naar duizelingwekkende hoogtes. Ik neem aan dat deze mijlpaal in mijn dossier wordt opgenomen en dat bij terugkomst van de bedrijfsleider van zijn vakantie de salarisonderhandelingen kunnen gaan beginnen. Maar eerst zal ik nog eens goed gaan verzinnen wat ik met de gewonnen prijs ga doen, dronken als ik ben van de overwinningsroes.

Vanzelfsprekend wordt hier binnen het bedrijf niet geheimzinnig over gedaan, en wordt mijn naam en die van mijn mede winnaars vermeld in het personeelsrestaurant, waar collega's uitbundig en sommigen zelfs met enige afgunst op reageren in de hoop dat ook zij ooit mogen meemaken dat hun naam in één adem met die van mij genoemd zal worden als kassakoopjeswinnaar van de week!

Toen was geluk... #136

Van de week zag ik ergens een afbeelding van het boekje en lap! Ik was meteen terug op de basisschool. Ik heb het over een boekje van het educatieve spel LOCO. Mensen van mijn generatie zullen het zich zeker kunnen herinneren en ik zag dat het nu nog steeds in de handel is, zij het natuurlijk gemoderniseerd. 

LOCO staat voor Leren, Oefenen, Controleren en Ordenen. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik vandaag jaren oud was toen ik dat vernam, wat best kwalijk is want ik zag dat het destijds ook al gewoon op de boekjes stond. Als kind let je daar niet op, want je bent bezig met het willen doen van het (leerzame) spel. Het werd voor het eerst uitgebracht in 1968, dus toen ik er mee aan de gang ging op school was het een betrekkelijk nieuw iets. 

Er waren (en eigenlijk zijn) verschillende werkboeken, je doet de oefeningen uit het boek en plaatst de tegeltjes op de juiste plek in de de bijbehorende doos. Als je alle vragen hebt beantwoord, doe je de doos dicht, draait deze om, opent 'm dan weer en dan zie je een patroon. Als het patroon niet klopt heb je één of meerdere fouten gemaakt. Dat is globaal het idee. Hoe het helemaal precies werkt weet ik niet meer, het is dan ook best wel lang geleden. Maar ik kan me de lichte opwinding nog goed herinneren die zich meester maakte als je de doos omdraaide om te zien welk patroon het was geworden en of je het goed had gedaan. Voor ons, de kinderen uit die tijd leek het wel magie, de kinderen van thans die al in de wandelwagen met een eigen spelcomputertje of zelfs een telefoontje (I kid you not) zitten, zullen er wellicht wat meewarig naar kijken. 

La chanson de Jacky (Jackie)

U zult begrijpen dat ik de laatste dagen het oeuvre van Willem Nijholt veelvuldig heb beluisterd, en dan komt vanzelfsprekend het fantastische nummer 'Jackie' voorbij. Een lied van Jacques Brel die het als 'La Chanson De Jacky' heeft opgenomen in 1965. Als kind werd Jacques Jacky genoemd en het nummer is een autobiografische maar vooral ook een parodistische, ironische en zelfs wat cynische kijk op hoe hij zichzelf op dat moment als zanger ziet. Bang om tot in lengte van dagen zijn chansons te moeten zingen voor een steeds ouder wordend publiek. Niet veel later zou Jacques zich meer gaan toeleggen op acteren en het zingen laten voor wat het was. 'La Chanson De Jacky' heeft hij vanaf 1965 steeds gezongen en ook op z'n allerlaatste concert op 16 mei 1967 ontbrak het niet. 

In 1967 neemt de Britse zanger Scott Walker het nummer als 'Jackie' op in de Engelse vertaling van Mort Shuman. En het lokt in Engeland meteen controverse uit. Referenties aan drugs een zinnen als 'Authentic queers and phony virgins' konden écht niet volgens de BBC en het lied werd dan ook niet gedraaid waardoor het natuurlijk een hit werd. In 1991 nam Marc Almond het op in een eigentijdse versie en scoorde er eveneens een hit mee. 

In 1971 kwam het lied in de vertaling van Ernst van Altena op het album van Willem Nijholt 'Van Elsschot Tot Nijgh'. In Nederland was Liesbeth List natuurlijk de door Jacques Brel zelf bejubelde vertolker van Nederlandse vertalingen van zijn chansons, maar dit lied moet, vind ik, door een man gezongen worden. Liesbeth is er dan ook vanaf gebleven. En ook niet iedereen kan dit lied aan, de tekst alleen al vraagt om een gedegen aanpak en interpretatie met de juiste intonatie anders wordt het een woordenbrij. Willem was dus de uitgelezen persoon om vilein en met spottende arrogantie deze waanzinnige tekst op die opzwepende muziek van Gérard Jouannest te vertolken. 

Jackie

En op een goede dag ben ik
Een zanger met een Spaanse tic
Vooral geliefd bij rijp're vrouwen
Ik tokkel wat op een gitaar
Gestolen uit een koffiebar
Mijn dank voor veel te veel vertrouwen
Ik noem mezelf Antonio
En schrik niet voor een zonde terug
Maar voor ik iets geef, zeg ik: Ho
Kom zelf maar eerst over de brug
En ik word dronken, elke nacht
En poch dan op mijn man'lijkheid
Bij grootmamma's die zich nog steeds
Aanstellen als een jonge meid

Maar als ik olifanten zie
Niet hoger dan m'n eigen knie
Word ik weemoedig en ik zing
Van toen ik door het leven ging
Als Jackie

Oh, kon ik maar, al was het dan heel even
Weer jochie zijn, desnoods voor een kwartier
M'n kinderjaren weer opnieuw beleven
Lief, lief op een bete manier

En in de hippe kring verleid
Ik elke minderjaar'ge meid
Die ik te werk stel in bordelen
En ik maak platen bij de vleet
De toppers op de hitparade
Vruchteloos nageaapt door velen
Ze noemen mij dan mooie Jack
En ik verschaf ze drank en kicks
Van opium en Turkse sticks
Tot echte flikkers en valse maagden
Dan geld ik als een groot tiran
En met m'n geld op alle banken
Schud ik miljoenen uit mijn mouw
Dan nog wist ik wat ik liever wou

Want als ik in een opiumkit

Tussen de Aziaten zit

Word ik weemoedig en ik zing

Van toen ik door het leven ging

Als Jackie

Oh, kon ik maar, al was het dan heel even
Weer jochie zijn, desnoods voor een kwartier
M'n kinderjaren weer opnieuw beleven
Lief, lief op een bete manier

Het paradijs lijkt mij wel fijn
Waar vrouwen blond gevleugeld zijn
Omdat het daar zo ijl en hoog is
Ze zingen blij hallelujah
Als ik de hemelpoort doorga
Net zoals zondags in de hoogmis
Daar zal ik heten Vader God
Die alle wonderen kan verklaren
De mysteries openbaren
Compleet met baard en lange haren
En is het heilig werk volbracht
M'n hart gebroken van de pijn
Omdat een mens toch slecht wil zijn
Dan weet ik dat ik elke nacht

Met alle eng'len aan mijn zij
En ook de duivel nog erbij
Ik weer weemoedig word en zing
Van toen ik door het leven ging
Als Jackie

Oh, kon ik maar, al was het dan heel even
Weer jochie zijn, desnoods voor een kwartier
M'n kinderjaren weer opnieuw beleven
Lief, lief op een bete manier

© Jacques Brel, Gérard Jouannest, Ernst van Altena, Willem Nijholt

Zonnige dag

De weerberichten heb ik niet zo in de gaten gehouden de laatste dagen. Ik heb geen tv gekeken en ook geen journaal, want het was 's avonds zulk lekker weer dat ik tot laat op de herontdekte lanai heb gezeten. Dus toen ik zondag opstond en mijn ontbijtje op diezelfde lanai nuttigde dacht ik enkel maar: het wordt een mooie dag.

En dat was fijn, want Steven en Carolien zouden vanuit het verre Eindhoven afreizen naar Rotterdam om samen met Talitha en mij een leuke dag door te brengen. Rond half twaalf heb ik de metro genomen naar Talitha waar we malkander zouden treffen. Ik vond het wel al warm, maar sloeg er nog niet veel acht op. Bij Talitha een kopje koffie gedronken en toen op weg gegaan om bij De Schone Lei aan de Kralingse Plas te gaan lunchen. Een geweldige plek met een fabuleus uitzicht op de skyline van Rotterdam. We zaten op het terras met een fijn briesje en hebben heerlijk geluncht. 

Vervolgens zijn we naar Tanah Lot gelopen en onderweg merkte ik wel dat het behoorlijk warm was en eenmaal aangekomen bij Tanah Lot bleek het echt wel bloed verziekend heet. Vanzelfsprekend hebben we ons onder de parasols geposteerd en laafden ons aan koele dranken. Ik laat het dan maar over me heen komen, maar het was gewoon iets van 32 graden of misschien wel warmer en ik ben op een leeftijd en fysieke staat dat ik me en publique natuurlijk niet meer in korte broek en singlet vertoon. Maar het gezelschap maakte veel goed, we hebben lekker zitten kletsen over van alles en nog wat en hebben later ons nog tegoed gedaan aan wat vingervoedsel en salades. Meer heeft een mens niet nodig in de tropen. 

Later de wandeling naar Talitha's huis via het hertenkamp weer gemaakt om daar nogmaals te hydrateren om het zo rond tien uur een dag te noemen. Een zonnige en zeer warme dag, maar met leuke mensen en u weet gedeelde hitte is halve hitte, hoewel....

History repeating

Iedereen weet nog waar ie was toen ie in april 1912 hoorde dat de onzinkbaar gewaande Titanic was vergaan, ik ook, ik was nog niet geboren. Van de 2228 opvarenden kwamen er 1523 om het leven. De ramp vond nu alweer 111 jaar geleden plaats maar spreekt nog steeds tot de verbeelding. Sinds die tijd zijn er boeken, documentaires en films over gemaakt. Tentoonstellingen in musea, interviews met sommige van de 705 overlevenden waarvan de laatste in 2009 is overleden, het blijft ons fascineren. 

Zeker toen het wrak in 1985 werd gevonden op zo'n 3800 meter diepte, was er weer veel interesse. Onderzoek uit 2019 wees uit dat grote delen van het schip zijn verdwenen door een metaal etende bacterie en men verwacht dat er over zo'n twintig-dertig jaar niets meer van het wrak over is.

Toen ik vernam dat vier miljardairs voor $250.000 per persoon samen met piloot Stockton Rush in een duikboot naar de enorme dieptes in de oceaan zouden gaan om naar de wrakstukken van de Titanic te gaan kijken was ik niet verbaasd. Mijn mensbeeld is over het algemeen niet zo rooskleurig, in dezelfde week heb ik gelezen en gehoord over Antoneta Gjokja, een medewerkster van Albert Heijn die 's morgens is doodgestoken op haar werk door een ex tbs'er die al eens eerder een moord had gepleegd, dat er zieke geesten zijn die babyaapjes martelen en vermoorden, dat filmen en er vervolgens andere zieke geesten zijn die dat kopen om er naar te kijken, er laagschedeligen zijn die stenen naar baby zeehonden gooien, ze oppakken om ermee op de foto te gaan, wetend dat de moeder dan niet meer terugkeert en het dier zal sterven, en randdebielen die in het Koningin Wilhelminabos de glazen panelen met daarop zo'n 20.000 namen van mensen die overleden zijn aan kanker aan gruzelementen hebben geslagen. Dan valt zo'n tripje om de verveling tegen te gaan van de vier puissant rijken nog wel mee. Ik vind het vooral smakeloos. 

Inmiddels weten we dat het duikbootje, wat aan geen enkele kwaliteitseis voldeed, is geïmplodeerd, niet heel verwonderlijk toen ik zag wat voor een ding het was, het leek wel speelgoed. Dat de ramp van de Titanic er nu vijf doden bij kan tellen is, zeker voor de familie en vrienden van de vijf, afschuwelijk, laat daar geen twijfel over bestaan.

Maar waar ik mijn hoofd maar niet omheen krijg is, dat je überhaupt zoiets wil, maar vooral dat 111 jaar naar dato op nagenoeg dezelfde plek vijf mensen om het leven zijn gekomen waar duizenden in doodsangst zijn geweest en er 1523 hun graf hebben gevonden. Het lijkt me een zeer beladen plek. Toch een gevoel dat hun ongewilde eeuwige grafrust werd verstoord door mensen die van gekkigheid niet meer wisten wat te doen met hun geld en er een pleziertripje van maakten. Daarnaast weer een 'kapitein' die niet wilde luisteren naar deskundigen die zelfs brieven hebben gestuurd naar OceanGate, waar Stockton de CEO van was, omdat ze zich ernstig zorgen maakten. 

Helemaal om van te ijzen is dat de vrouw van Stockton, Wendy, directe nazaat is van Isidor en Isa Straus. Hij was mede-eigenaar van warenhuis Macy's en zij behoorden tot de rijkste personen die in 1912 aan boord waren van de Titanic. Isidor wees een plek in de reddingsboot af omdat er nog vrouwen en kinderen werden gered en Isa wilde niet zonder haar man de boot verlaten, zij behoorden tot de 1523 slachtoffers. Het waren de groot-grootouders van Wendy. Alsof op een of andere manier de geschiedenis zich heeft herhaald. 

De vijf inzittenden van de verongelukte duikboot: Hamish Harding, Paul-Henri Nargeolet, Stockton Rush, Suleman Dawood en Shahzada Dawood.

In Memoriam: Willem Nijholt

Sommige mensen staan voor mij op eenzame hoogte, Willem Nijholt is zo iemand. Vanaf mijn prilste jeugd hoorde hij bij mijn leven. Natuurlijk voor het eerst als Koen de Graaf in 'Oebele', samen met onder meer Wieteke van Dort met wie hij onlosmakelijk verbonden was, in hun beider carrière kruisten hun wegen veelvuldig. Dit had natuurlijk alles te maken met hun Indische achtergrond. Willem werd op 19 juli 1934 geboren in Gombong op Midden-Java. Op achtjarige leeftijd kwam hij samen met zijn moeder in het Jappenkamp terecht waar wat hij daar heeft meegemaakt in zijn hele verdere leven een litteken heeft nagelaten.

Willem heeft ongelooflijk veel gedaan was multi-getalenteerd, acteren, zingen, dansen, presenteren, film, tv, theater, musical, van komisch tot serieus toneel. Na 'Oebele' wees hij een hoofdrol in de opvolger 'Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer' af, hij was voor dat moment wel even klaar met voor en met kinderen te werken en wilde het theater weer in. In het laatste seizoen van de serie speelde hij wel een gastrol als Clovis van Wamp. Samen met Wim Sonneveld en Corrie van Gorp was hij in 1971 in een theatershow te zien en zelf noemde hij die periode de leukste uit zijn carrière. 

Hij heeft in twee musicals van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink gespeeld, 'Wat Een Planeet' en 'Foxtrot'. In die laatste zingt hij het voor die tijd (1977) vooruitstrevende lied 'Sorry Dat Ik Besta', waar hij moeite mee had, maar waar Annie van zei: "Niet zeuren, jongen, je doet pionierswerk!" Wat mij verder nog bijstaat zijn de series 'De Stille Kracht', 'Pleisterkade 17' en 'De Kris Pusaka'. Ook dat Willem de eerst jaren van 'Kinderen Voor Kinderen' presenteerde en het programma 'Hollands Decor' uit begin jaren negentig waarin hij aan de hand van een boek literaire wandelingen maakte. 

Helemaal op zijn plek was hij in de eerste seizoenen van 'Op Zoek Naar....', waar hij als de eminence grise van de Nederlandse theaterwereld jong aanstormend talent van zijn eerlijke maar immer opbouwende commentaar voorzag. De geweldige tips die hij gaf, zijn opmerking of iemand wel 'pezzaz' had en 'een gezongen zin begint met het eerste woord'. m.a.w. verstaanbaar zingen vanaf het eerste moment. 

Slechts één keer heb ik Willem in het theater gezien, en wel in de rol van Fagin in 'Oliver!'. Dat was een geweldige ervaring, hoe hij die rol speelde maar ook hoe hij, toen het eindapplaus in ontvangst werd genomen, met de kinderen over het toneel heen holde en danste. Ook heb ik hem ontmoet bij de uitreiking van de cd box met alle liedjes van Hamelen. "Was jij een 'Oebele'-kind?" vroeg ie en ook "Wat speelde ik dan toch in Hamelen?" 

Vanzelfsprekend heb ik veel liedjes van hem (131) en de 10 dvd box 'Een Carrière In Beeld' uit 2011, waar ik nog niet alles van heb gezien. Nu Willem is overleden op 88, bijna 89 jarige leeftijd, heb ik die box maar weer eens tevoorschijn gehaald om weer te kunnen genieten van al dat moois wat hij in die bijna 60 jaar dat hij actief is geweest heeft gedaan. 

Tegeltjeswijsheid 469

 

Een maand later

Gisteren was het precies één maand geleden dat ik na lange tijd weer ben gaan sporten. Ik heb beloofd u daar niet te veel mee te vermoeien omdat er gewoon niet zoveel spannends over te vermelden is, maar ik heb veel vragen gekregen over hoe ik het vind en of er al resultaten geboekt zijn. Welnu, de sportschool op zich heeft een heel goede vibe, het begint er al mee dat het een kindvrije zone is, daarnaast heb ik al vanaf moment één een heel fijn zen gevoel als ik er ben. Er komen allerlei mensen van jong tot oud, van gespierd tot obese en die diversiteit maakt dat het een fijne plek is. 

Ik ken er niemand en dat wil ik graag zo houden. Daardoor ben ik gefocust en als ik bezig ben met, laten we eerlijk zijn, heel dom cardio of training, dan kan ik mijn gedachten lekker laten gaan en ordenen, zo werk ik niet alleen aan een lichamelijk maar ook aan een mentaal welzijn. Ik sport heel random op steeds verschillende dagen en tijdstippen, precies wanneer het mij uitkomt. En na het sporten is er de beloning van de massagestoel.

Ik doe het rustigjes aan, het is niet dat sporten mijn leven zo beïnvloed dat ik er alles voor opzij zet. Ik heb ooit iemand gekend die zich er helemaal in verloor dat afspraken rondom zijn hele sportschoolgang moesten worden ingepland, kwam ie half in de middag verhit binnenzeilen als de rest van ons al in de dynamiek van de dag waren met elkaar, zoiets werkt natuurlijk niet. Voor mij gaan uitjes of afspraken met vrienden voor het sporten, en dan, ik ben een man op leeftijd dan mag je toch wel enige wijsheid verwachten in het stellen van prioriteiten.

Na een maand op m'n gemak te zijn begonnen is er zelfs al enig resultaat te melden, spiermassa is met 3% toegenomen, vetmassa met 3% afgenomen en ik weeg 2,2 kilo minder. Maar maakt u zich geen zorgen, ik heb nog steeds overgewicht, hoor. En ja, als ik fanatieker was geweest met wellicht ook nog een dieet erbij was het allemaal natuurlijk veel spectaculairder, maar waarom zou ik? Ik heb ook nog een rugconditie waar ik rekening mee moet houden. En dan, in mijn schemerjaren wil ik gewoon een wijntje bij het eten, een toetje en wat lekkers bij de koffie. Es kijken hoe het er over een maand voorstaat. 

De beloning na het sporten: de massagestoel. 

Mooie zinnen

Al ruim twaalf jaar schrijf ik blogjes en ik durf te zeggen dat ik in de loop van de tijd een eigen schrijfstijl heb ontwikkeld. In eerste instantie dacht ik dat iedereen dat kon, een blogje schrijven, maar gaandeweg heb ik ontdekt dat het niet iedereen gegeven is. Stukjes tekst en zelfs blogjes van sommigen zijn niet meer dan een woordenbrij waar niet doorheen te komen is. Je moet er aanleg of talent voor hebben. Ik kan het niet precies omschrijven, maar in een blogje of wat voor stuk tekst dan ook, moet een bepaald soort ritme zitten, er moet een begin, middenstuk en eind uit te distilleren zijn en daartussen moeten vloeiende zinnen zonder al te veel herhaalwoorden tezamen een prettig te lezen geheel vormen. Dat is iets wat je, als schrijver ervan, van nature aanvoelt. 

Ik heb natuurlijk meer dan dertig jaar in de boeken gewerkt en daarvoor heb ik als kind en adolescent heel veel gelezen. Als kind mocht ik voor het slapen gaan lezen in bed, in de hoop dat ik vanzelf in slaap zou vallen, dat gebeurde echter niet. Mijn moeder moest op een bepaald moment het licht uit komen doen. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat sinds ik niet meer in de boekhandel werk ik minder boeken ben gaan lezen, maar taal blijft een rode draad in mijn leven, hence twaalf jaar blogjes schrijven en tussendoor ook nog een paar jaar columns voor de radio.

Uit het bovenstaande kunt u opmaken dat boeken lezen voor kinderen en jongeren belangrijk en bepalend kunnen zijn voor de rest van hun leven. Ik weet dat de kinderen en jongeren van nu veel meer prikkels te verwerken krijgen dan ik dat als kind vroeger had, vanwege de sociale media die er destijds niet was en de godganselijke dag televisie wat ik vroeger ook ontbeerde. Misschien is het daarom des te belangrijker om lezen aan de jeugd aan te prijzen als iets wat leuk en (ont)spannend is. Wellicht door er op een andere manier naar te kijken, boeken moeten de concurrentie nu immers aangaan met de verlokkingen van het wereld wijde web. 

Ouders spelen daar een belangrijke rol in en natuurlijk ook de leraren op school. Onlangs zag ik iets geweldigs wat dierbare vriend-op-afstand Bertus, al sinds de vorige eeuw basisschoolleraar, in zijn klas doet. Tijdens het stillezen (wat een heerlijke term) vraagt hij aan zijn leerlingen om, als ze een mooie zin tegenkomen die op een kaartje te schrijven, vervolgens worden ze verzameld in een bakje waar op gezette tijden een kaartje wordt uitgehaald waar dan weer leuke gesprekken door ontstaan.

Dat is toch goud! De leerlingen lezen aandachtig, worden geraakt door een zin, noteren die en spelenderwijs worden ze verleid om na te denken waarom ze het een mooie zin vinden. Door het kaartje met de mooie zin onder de aandacht te brengen, wordt er weer gememoreerd aan het verhaal, wat gebeurde er ook al weer, wat was de context en natuurlijk waarom heeft het kind juist die zin opgeschreven, zou de auteur het ook anders hebben kunnen formuleren? Een scala van gespreksonderwerpen dient zich aan. 

Ik vermoed zomaar dat deze kinderen dit zo in hun systeem krijgen dat lezen voor hen een echte ontdekkingstocht wordt, niet alleen het verhaal, maar ook het taalgebruik an sich. Dat ze daar over nadenken en zelf ook creatiever worden in het schrijven van een opstel of werkstuk. Daarnaast weet ik zeker dat ze er later in hun leven profijt van zullen hebben. Taalvaardigheid is een belangrijk iets.

Dit is de originele foto van het 'mooie zinnen-bakje' van de leerlingen
van Bertus. 

Kussens

Mijn blog over de kussens voor de tuinstoelen op de lanai, heeft een storm aan reacties opgeleverd, met als overduidelijke tip die lezers los van elkaar gaven: ga eens bij Action kijken. Mijn voormalige collega van heel lang geleden en nu buurtgenote Debby kwam ook met die tip met de toevoeging dat ze er pas geweest was en er kussens had gezien die bij de huidige ambiance van de lanai zouden passen. 

Zelf kom ik er eigenlijk nooit, maar gisterochtend was ik wezen sporten en de sportschool is in het kunstmatig aangelegde Stadtmitte van Capelle gesitueerd waar ook de winkels zijn. Er is slechts één geldige reden om in sportkleding over straat te gaan en dat is als je daadwerkelijk gaat sporten of er van terug komt. Ik weet dat ik hieromtrent een roepende in de woestijn ben, want ik zie mensen die nog nooit van hun leven gesport hebben en dat ook nooit zullen gaan doen in trainingsbroeken en -pakken zich in de openbare ruimte begeven. Bij het aanmelden kreeg ik van de sportschool een sportrugzak met heel groot hun naam erop, zodat ik daarmee geheel legitiem in sportkleding van en naar de sportschool kan gaan.

Maar nu ging ik ermee het winkelcentrum in, normaliter zou ik liever een wortelkanaalbehandeling ondergaan dan me als een pauper tussen het winkelend publiek begeven, maar zoals gezegd, die tas was de vrijbrief om het te mogen doen. Bij Action zag ik dat meer mensen zo gekleed gingen, echter zonder een sporttas, het zit ook meer in mijn allergie dan in dat van de gemiddelde mens, en Nederlanders zijn over het algemeen al niet de best geklede mensen van Europa, zeker als het warm weer is. Zoals ik al in een eerder blogje schreef, ik word er vaak door met blindheid geslagen. 

Maar dit alles geheel terzijde, ik kwam voor tuinstoelkussens, en jawel hoor, die waren er. Een fractie van de prijs die ik eerder had gezien bij Intratuin. Ik begrijp dat er dan heus wel kwaliteitsverschil in zal zitten, maar het gaat om tuinstoelkussens, niet om iets wezenlijks belangrijks. Ik ben er blij mee, deze passen beter bij de sfeer van de huidige aankleding van de lanai.

De jaren zeventig kussen krijgen ook een goede bestemming. Dierbare vriend Steven die een welhaast museale jaren zeventig inrichting heeft in zijn woning zal ze zondag, als we elkaar ontmoeten, meenemen. Een betere plek kunnen ze niet krijgen.

De nieuwe kussens. 

Ondersteboven van de Amerika's

Sinds enkele weken bekijk ik het programma 'Ondersteboven Van De Amerika's' waarin Waldemar Torenstra samen met zijn team van Noord Amerika (New York) naar Zuid Amerika (Peru) reist om zich te laten informeren over de inheemse volkeren en culturen. Want toen Christoffel Columbus in 1492 Amerika 'ontdekte', was dat niet een leeg gebied, daar woonden al duizenden jaren mensen, die hij abusievelijk 'Indianen' noemde omdat hij dacht dat ie India had bereikt via een andere route. 

In het programma wordt verder gekeken dan het Europese perspectief, dat kennen we nou wel, maar hoe is het de inheemse bevolking vergaan toen de kolonisten kwamen en hoe gaat het anno 2023 met hen? Waldemar ontmoet de meest interessante en bijzondere mensen en werd hij, naar eigen zeggen, getroffen hoe de inheemse bevolking ook nu nog steeds wordt bedreigd in hun voortbestaan. "Toen de witte mensen kwamen schoven wij iets op, zodat ze erbij konden zitten, maar ze pikten alles in en nu hebben wij geen plek meer" vertelt Oren Lyons, een vooraanstaand chief van de Seneca tribe en de Haudenosaunee gemeenschap, op constaterende en min of meer berustende toon.

Wat naar voren komt is dat de Europeanen hun christelijke normen en waarden opdrongen aan de mensen die er al duizenden jaren woonden en dat de ziektes die ze meebrachten heel veel doden tot gevolg had, omdat het ziektes waren waar de oorspronkelijke bewoners niet tegen bestand waren. Daarnaast werden ze ook gewoon vermoord en werden hun rituelen en levenswijze, die zo veel verder was dan de Europeanen, als godslasterlijk en duivels gezien. Vrouwen en mannen waren gelijk en de 'two spirit people' (personen van het 'derde geslacht', die zowel mannelijke als vrouwelijke eigenschappen hadden) hadden in de gemeenschap hun eigen plek en rol. Daarnaast kenden ze een duurzame manier van leven in harmonie met de natuur. 

Het programma is zo gemaakt dat het is of je zelf met Waldemar en zijn team meereist. De crew komt gewoon in beeld, je ziet ze overleggen over hoe ze dingen het best kunnen aanpakken, tegenslagen worden niet weggeknipt en de hoofrollen zijn natuurlijk voor de mensen die Waldemar ontmoet en interviewt. Wat een wijsheid en verbondenheid met Moeder Natuur waar we juist ook in deze tijd als Westers mensch, net als toen de inheemse bevolking onder de voet werd gelopen door onze voorvaderen, beter naar zouden kunnen luisteren. Dat werd destijds niet gedaan waardoor hele beschavingen die, ik zeg het nog maar eens, vaak veel verder waren dan de Europeanen destijds, zijn weggevaagd. 

Ik wil hier ook de kinderen even in herinnering roepen die nog niet zo lang geleden in het nieuws waren omdat ze veertig dagen in de Colombiaanse jungle hadden overleefd. De zusjes en broertjes van 13, 9, 4 en 1 jaar oud behoren tot het Huitoto-volk en het oudste meisje was door haar moeder onderwezen over de natuur en de jungle, welke vruchten ze wel en niet kon eten bijvoorbeeld. Ik zie Vlinder en Florian het nog niet eens een week uithouden. Zelf zou ik binnen twee dagen al ten prooi vallen aan een wild dier of een slang.

Kortom, deze serie is zeer de moeite waard, ik meen dat volgende week de laatste aflevering al is, maar er is altijd een mogelijkheid om het terug te kijken. Doen hoor, ik was meerdere malen tot tranen toe geroerd. 

Waldemar in gesprek met Matthias van de Tohono O'odham tribe. 

Oren Lyons. 

Verjaardagscadeau

Afgelopen december werd vriend Rick vijftig, hij vierde dat uitgebreid begin januari en iedereen die hem een warm hart toedraagt was aanwezig. Als cadeau hebben Talitha en ik nagedacht en besloten om een mooie kaart te geven met daarin het vooruitzicht op een leuke dag op een nog nader te bepalen datum ergens tegen of in de zomer.

Gisteren was die dag en Rick en natuurlijk ook Chris hadden geen idee waar we heen gingen, maar wij vertrouwen elkaar, zodat we weten dat we niet ineens gaan bungy jumpen of een survivalbaan afgaan. We hadden besloten om naar Zierikzee te gaan en de dag zich te laten ontvouwen met als enige zekerheid dat we gingen dineren bij De Zeeuwse Hemel, waar ik u al eens eerder over verteld heb. Ze hebben er een geweldige tuin en heerlijk eten, en we hoopten natuurlijk op mooi weer zodat we inderdaad in de tuin konden zitten. Nou, dat zat helemaal goed.

We haalden hen op en gingen rijden en pas toen we al heel dicht bij Zierikzee waren hadden ze het door. Het was lunchtijd toen we aankwamen en dat hebben we gedaan. Daardoor aangesterkt zijn we door het stadje gaan lopen hebben wat winkels bezocht. Ik heb bij een kookwinkel een kleine cafetière gescoord, omdat de mijne stuk was en de grote die ik heb niet handig is voor mij alleen. Het leuke bric-à-brac winkeltje waar we vorig jaar zijn geweest en nu weer heen wilden gaan bleek te zijn verdwenen. Sterker nog, het hele huisnummer was er niet meer. Wat eerder dan verwacht streken we neer bij De Zeeuwse Hemel voor een aperitief, en we zaten er wel heel geriefelijk zodat we zijn verhuisd naar een mooie locatie in de tuin om er te dineren en het was weer voortreffelijk. 

Een fijne ontspannen dag met lieve vrienden in het mooie Zierikzee, is er iets fijners? Zo was het eigenlijk een verjaardagscadeau voor ons allemaal. 

De Zeeuwse Hemel. 

De lanai revisited

Zo nu en dan heb ik u wel eens bericht over mijn lanai, die zo mooi is gesitueerd met een, ik mag wel zeggen, adembenemend uitzicht in de lente en zomer. En toch maakte ik er niet zoveel gebruik van. Vorig jaar heb ik getracht daar verandering in te brengen door er een mooi buitenkleed op te leggen en er in blogjes veelbesproken zonwering op te plaatsen wat nogal wat voeten in de aarde had. Vanwege de zon die er de hele dag op schijnt en ik dacht dat ik er dan wel meer op zou gaan zitten.

Dat gebeurde echter niet, en pas dit voorjaar heb ik na al die jaren de crux gevonden waar het aan lag. Ik heb een beeldig zitje staan op de lanai, een gietijzeren tafeltje met twee stoeltjes. Die stoeltjes zijn oké om er even op te zitten maar niet langdurig. Ik heb wel twee tuinstoelen, maar die moest ik dan steeds opzetten als ik op de lanai wilde verpozen, en dat was een drempel. Nu was mijn lichte OCD daar de oorzaak van. Dat setje met dat tafeltje en die stoeltjes was een soort van heilig, dat móest zo blijven staan. Ik heb dat dit jaar doorbroken. Ik heb die stoeltjes naar boven verplaatst om ze weer neer te zetten als het buiten kunnen zitten voorbij is, en heb de tuinstoelen permanent neergezet. En voilá, ik ben nu dagelijks op de lanai te vinden, lekker buiten eten, bakkie koffie, muziekje aan, helemaal fijn!

Het enige nu is dat de foeilelijke kussens moeten worden vervangen. Die passen nergens meer bij. Toen Talitha en ik bij Intratuin waren zag ik leuke kussens, maar die waren €45 per stuk. Nu vind ik het helemaal geen punt om ergens €45 aan uit te geven, maar €90 voor twee tuinstoelkussens vind ik echt overdreven, dus zal ik es moeten kijken voor wat goedkopere varianten in een betere kleurstelling die bij de rest van de lanai past. Maar voor nu: leve de lanai!

Die kussens......😬

Adembenemende en vooral ook rustgevende view vanaf de lanai. 

Tegeltjeswijsheid 468

 

Geslaagd

Gisteren hoorde de scholieren of ze al dan niet geslaagd waren, het is ieder jaar weer een item op het Journaal. En elk jaar denk ik dan ook terug aan dat moment voor mij, heel veel jaren geleden. Ik geloof niet dat het journaal er toen aandacht aan besteedde. Ooit heb ik in het jaar dat ik 50 werd en door het jaar heen 'Jubeljaarblogjes' plaatste met een terugblik op mijn leven tot dan toe er een gewijd aan de periode dat ik hoorde dat ik was geslaagd. Een mooie gelegenheid om het weer eens naar voren te halen: 

Geslaagd!

"Want na het eindexamen begon het leven pas".

Rob de Nijs, 1973

De schoolexamens zijn weer achter de rug, en veel scholieren wachten met spanning op de uitslag. Ik weet niet hoe dat nu gaat, vast met een berichtje via mail of app, maar ik kreeg op woensdag 3 juni 1981 een brief in de bus, ik wist dat de tijding op die dag zou komen. De post kwam in die tijd altijd rond 10 uur en ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik na dagen van zenuwachtigheid 's-morgens in mijn ochtendjas het portiek ben afgerend, de brief van school direct, zittend op de trap, heb open gemaakt, en de aanhef was: 'Aan de geslaagde eksamenkandidaten en hun ouders'. 'Eksamen', ja. Volgens mij is dat geen goed Nederlands, heb het even opgezocht en het is examen in het Papiamento. Nu was onze secretaresse Joke van school een dame met roots in de gebieden waar Papiamento gesproken wordt, maar ik blijf het, nu ik het lees (ik was het glad vergeten), een beetje vreemd vinden. 

Ik was door het dolle, weet nog dat ik naar school ben gegaan om zeker te weten of het wel waar was, ik geloof dat er lijsten met namen op het prikbord in de hal waren aangebracht, maar het was echt zo. Als ik was geslaagd mocht ik van mijn ouders van m'n gespaarde geld een stereo installatie kopen, sinds jaren mijn grootste wens. Het werd een in die tijd populaire stereotoren, met bovenop een pick up, daaronder een radio en een cassettedeck, met daaronder weer ruimte om LP's neer te zetten. 

Er werd vanzelfsprekend gebak gekocht, en ik moet gestraald hebben, want de verkoopster vroeg: "Ben je geslaagd?", en toen ik daar bevestigend op antwoordde zei ze: "Dan krijg je er vlaggetjes bij". Na al die jaren kan ik dat nog steeds zo lief vinden. Nu ik achteraf mijn dagboekje van toen lees, en de brief van school heb ik toch wat gemengde gevoelens, gevoelens die me weer 34 jaar terugwerpen in de tijd naar de niet zo lekker in z'n vel zittende puber die ik toen was. Ik heb het nooit zo naar m'n zin gehad op school, daar heb ik in een eerder jubeljaarblogje al eens over geschreven, hoorde niet zo bij de groep, en wilde het schoolgedeelte van mijn leven dan ook niet mengen met mijn leven thuis, het is daarom dat ik niet wilde dat mijn ouders bij de diploma uitreiking waren op vrijdag 19 juni 1981. Mijn vader was ziek, dus die kon sowieso niet mee, maar tegen mijn moeder heb ik ook gezegd dat het niet hoefde. 

Dagboekfragment

Zondag, 21 juni 1981....Vrijdagavond heb ik m'n diploma gekregen, daarna gingen we naar de lerarenkamer waar drankjes en hapjes klaar stonden, buiten was een draaiorgel. Ik ben met Joke, Wim en Elvira in Blom (de leraar) z'n auto naar Tin-On (?) gegaan om daar te eten. Ik nam tomatensoep, babi pangang speciaal en ijs met slagroom. Daarna zijn we met z'n allen naar de Papenstraat gegaan om wat te drinken. Ik heb de hele avond met Blom en Elvira gepraat, heel leuk. Ik ben met Elvira's ouders weer naar huis gekomen, Ik realiseer me wel dat dat het laatste avondje dat we allemaal bij elkaar waren was.....

Dit kleine dagboekfragmentje is een opsomming zonder gevoel, gewoon sec wat er is gebeurd zonder enige emotie, en dat is in een notendop hoe mijn schoolperiode voelde, plichtmatig, iets wat je moest ondergaan, wat ik ook alleen maar daar wilde houden en niet wilde mengen met mijn leven buiten en na school. Die laatste zin geeft aan dat ik ondanks alles, tóch een definitief afscheid voelde die ik van harte toejuichte, maar tegelijkertijd ook huiverig was voor de volgende stap, en de examenperiode op school herinner ik me als aangenamer dan daarvoor, ik werd min of meer geaccepteerd, en we zaten allemaal in hetzelfde (examen)schuitje wat misschien een soort band schiep.

Op de brief van school zag ik, nu ik hem weer heb opgezocht, ook een uitnodiging voor een 'toneelgebeuren' en een eindbal, maar het spreekt voor zich dat ik daar niet ben heen gegaan. Dat was nog een brug te ver, en het was goed zo, het was klaar.

Dit bovenstaande therapeutische stukje doet misschien anders vermoeden, maar ik voelde me als gediplomeerde schoolverlater de koning te rijk. Daarnaast had ik 1 juli 1981 al werk. Voornamelijk herinner ik me ieder jaar in de examentijd het glorieuze gevoel van toen: ik was geslaagd, mocht mijn grote wens in vervulling laten gaan (stereotoren), hoefde niet meer naar school en ik kon gaan werken. Bovendien hoeft een vervelende schoolperiode geen erg negatieve invloed te hebben op je latere leven, het heeft me ook een zelfredzaam mens gemaakt met een gezonde dosis incasseringsvermogen die weet dat ie altijd op zichzelf kan terugvallen.

Ik heb zelfs nog zo'n vlaggetje met het
onmiskenbare handschrift van mijn moeder.

In Memoriam: Treat Williams

Treat Williams acteerde in theater, films, televisieseries en -films. Vanaf 1972 speelde hij de rol van Danny Zuko in de theatervoorstelling van 'Grease'. Hij had al kleinere rollen gespeeld in vier films toen hij wereldwijd doorbrak als George Berger in de filmmusical 'Hair'. Voor die rol werd hij genomineerd voor een Golden Globe Award. 

Daarna is hij in talloze films te zien geweest. Vanaf 1985 was hij ook te zien in verschillende tv series. Als gastacteur of een hoofdrol, zoals in 'Everwood' (2002-2006) waarin hij Dr. Andrew Brown speelde. Maar omdat 'Hair' één van mijn meest favoriete films is en de wereld en ook ik toen pas goed kennismaakte met hem blijf ik Treat altijd zien als Berger. Het was in filmmusicals in die tijd, en misschien nu nog wel, gebruikelijk dat de acteurs die we zagen niet altijd degene waren die de liedjes zongen. Daar wilde regisseur Miloš Forman niets van weten, hij wilde dat iedereen zelf zong, Treat had natuurlijk al musicalervaring in het theater als Danny in 'Grease', maar ook andere acteurs als John Savage en Beverly D'Angelo zongen zelf. 

Treat was getrouwd met Pam van Sant en zij hebben twee kinderen Gill en Ellie. Op 12 juni jongstleden werd Treat door een automobilist aangereden toen hij op zijn motor wilde afslaan. Dat ongeluk is hem fataal geworden. Hij was 71 jaar.

Stom misschien, want ik heb Treat nooit ontmoet of gesproken, maar ik ben er best een beetje verdrietig van. 

Treat Williams als George Berger in 'Hair'.

Natuurlijk een clipje van Treat uit 'Hair', 

'I Got Life'. Niet te zien? klik hier.

In 2019 was er vanwege het 40 jarig jubileum van de film op initiatief van Treat een reünie van de cast van 'Hair'. Annie Golden, Don Dacus, Beverly D'Angelo, Dorsey Wright, Treat Williams en John Savage. 

Toen was geluk... #135

Bij deze, voor mij, afschuwelijke temperaturen en hysterisch schijnende zon moest ik denken aan de jaren zeventig toen ik nog gewoon hele dagen in de zon kon vertoeven, ik moet er nu niet meer aan denken. Ik heb het idee, maar dat kan ook verbeelding zijn, dat de zonnekracht van nu zo heel anders is dan in die tijd. Ik vermijd de zon nu zoveel mogelijk, maar soms ontkom je er niet aan en ik voel de zonnestralen echt branden en voor mijn gevoel was dat vroeger niet zo. 

Maar goed, van wat we nu weten over de schadelijke invloed van de zon, hadden we toen geen idee. Geen weldenkend mens zal nu meer gaan liggen 'bakken in de zon' of zal zich, zoals ik vroeger soms wel deed, voor langere tijd in de zon wagen zonder zich in te smeren. Hoewel, ik begreep dat de wapjes die met schuim op de mond van woede weigerden zich te laten vaccineren tegen het covid virus, nu weer iets anders hebben gevonden om zich over op te winden, ze vinden insmeren met zonnebrandcrème gevaarlijk want er zouden kankerverwekkende stoffen inzitten en dus krijgen de machthebbers de schuld of zoiets. Precies weet ik het ook niet, ik heb lang geleden al bedacht me niet meer in wappielogica te verdiepen, want die is er niet. Wel weet ik dat als zij zich met hand en tand tegen iets keren dat je dan het beste het tegenovergestelde kunt doen. Zij zeggen nu zich niet in te smeren en zo de zon in te gaan, terwijl de wetenschap er nu is dat je juist van te veel zon..... Maar ja, wetenschap, ook daar hebben ze geen hoge pet van op. 

In de jaren zeventig smeerde ik me ook in, met Delial, dat was het merk waar mijn moeder bij zwoer, dus neem je dat als kind over. Ik vond en vind geen enkele zonnebrandcrème lekker ruiken, zo chemisch allemaal, en ook Delial had een bepaalde kenmerkende geur. Ik zag dat het merk nog steeds bestaat, maar ik zie nog de flacons en de reclames van toen voor me.

Laag profiel

Afgelopen week was het druk op het werk, ook wij kampen met personeelstekort, zieken en de vakantietijd heeft natuurlijk een aanvang genomen. Zaterdag heb ik van 10 uur 's morgens tot in de avond gewerkt, het was druk met net even te weinig mensen. Dan heb ik zondag nodig om weer even bij te tanken, dan kan ik er daarna weer tegenaan. Even een dag voor mezelf in en om het huis. Dat doet wonderen. 

Het werkt voor mij ook niet erg mee dat het 30 graden is, u weet inmiddels dat ik daar niet goed tegen kan en dan het liefste maar thuis blijf omdat ik een koele woning heb en ik dan sans gêne in singlet en korte broek kan lopen omdat toch niemand het ziet. Ik weet dat er mensen zijn die met het met warm weer niet zoveel kan schelen hoe ze de wereld tegemoet treden, ik word er regelmatig door met blindheid geslagen, en het is helemaal oké dat zij zich zo senang voelen daarin, maar ik ben er wat voorzichtiger in waar het mezelf betreft, zeker als oudere man is niet alles meer esthetisch verantwoord. 

Talitha, Rick en Chris gingen naar Tanah Lot en ik was ook van harte welkom, maar ik heb bedankt omdat ik even alle drukte van de afgelopen week uit mijn systeem wilde hebben en dan met dertig graden in een tuin is niet mijn idee van een ontspannen middag. En zij kunnen zich prima vermaken, daar hebben ze mij niet voor nodig. Ik heb naast het huishouden, dat gaat ook gewoon door, verder lekker gelummeld en ben weer helemaal zen. Zo nu en dan laag profiel houden is voor mij onontbeerlijk. Klaar voor de nieuwe week!

Tegeltjeswijsheid 467