In Memoriam: Connie Francis

Vandaag, 18 juli, is het Internationale Mandeladag. Het gebeurt niet vaak dat individuele personen een eigen dag krijgen. Daar moet je een speciaal iemand voor zijn, maar bij Nelson Mandela is daar weinig twijfel over. Mandela streed 67 jaar lang voor gelijkheid van zwarte Zuid-Afrikanen en leverde daarmee een onmiskenbaar belangrijke bijdrage aan de bestrijding van racisme en discriminatie. Zijn werk is nog lang niet klaar, en daar staan we op deze dag bij stil.

Gisteren kwam tot ons dat zangeres Connie Francis is overleden. Ik moet u bekennen dat ik dacht dat ze al niet meer onder ons was. Niet dat haar muziek geen plekje heeft in mijn muziekcollectie. 107 verschillende nummers van haar heb ik in m'n bezit, waaronder ook haar grote Duitstalige hits, Connie heeft in maar liefst vijftien verschillende talen gezongen ook in het Nederlands. 

Ze was de dochter van een Italiaans immigrantengezin en werd geboren als Concetta Rose Maria Franconero, maar nam Connie Francis als artiestennaam aan. Al in 1955 sloot ze als 18 jarige een platencontract af en in 1958 scoorde ze haar eerste grote hit met 'Who's Sorry Now'. Eind jaren vijftig tot halverwege de jaren zestig was ze de populairste popzangeres van de wereld. Zij was het die als eerste het Duitstalige 'Paradiso' opnam in 1962 voordat onze Anneke Grönloh er een hit mee scoorde met de Nederlandse versie. Ook de grote hit 'De Winter Was Lang' van Willeke Alberti was oorspronkelijk door Connie opgenomen als 'Blue Winter'. In de jaren zestig heeft ze tevens in vier muzikale films gespeeld.

Op 8 november 1974 overkwam Connie iets afschuwelijks, ze is onder bedreiging van een mes verkracht en vastgebonden aan een stoel. Bijna was ze gestikt door het zware matras wat de dader op haar had gegooid. Dit ongelofelijke drama is ze nooit helemaal te boven gekomen. Ze heeft daarna vaker een comeback gemaakt, maar rampspoed achtervolgde haar steeds. In 1978 is ze haar stem kwijt geraakt door een neusoperatie om pas vier operaties later in 1981 weer te kunnen zingen. In datzelfde jaar werd haar broer vermoord door de mafia. In 1984 ondernam ze een zelfmoordpoging en ze is meerdere malen opgenomen geweest in psychiatrische instellingen. Na zo nu en dan weer muziek maken en optreden is ze in 2018 met pensioen gegaan. 

Dit jaar ging een liedje van haar uit 1962, een b-kant van een singletje, 'Pretty Little Baby', viraal op Tik Tok. Toen haar om een reactie werd gevraagd, antwoordde ze dat ze het hele nummer was vergeten, maar dat ze het geweldig vond dat dit lieve liedje door een nieuw jong publiek werd omarmd. Ze zou deze maand, vanwege hernieuwde interesse in haar, haar opwachting maken bij een evenement, maar dat ging niet door vanwege ziekenhuisopname. Daar is ze overleden op 87 jarige leeftijd. 

Zelf zei ze ooit: "Ik wil niet zozeer herinnerd worden om de hoogtes die ik heb bereikt, maar om de dieptes waaruit ik ben opgeklommen. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan."

Weet je nog wel, oudje

Vandaag, 17 juli, is het Wereld Emojidag. De kleine tekentjes die ooit begonnen als smileys 😊 zijn inmiddels uitgegroeid tot een bonte verzameling van emoties, plaatsen, kleuren, vormen en voorwerpen. Voor ieder onderwerp is wel een passende emoji te bedenken. Daarmee leuken ze tekst op, maar kunnen ze ook iets dat taalkundig uniek is: met één gebaar een hele emotie of tekst vastleggen. Sinds 2014 vieren we jaarlijks Wereld Emojidag. 

Het was in de jaren negentig van de vorige eeuw dat Hans en ik van alles ondernamen. We hebben elkaar leren kennen, via via, door onze gezamenlijke bewondering voor Shirley Bassey. In de muziek vonden we elkaar. Veelal the American Songbook en iedereen die zich daarmee bezig hield, van Bassey tot Streisand en Sinatra tot Manilow, maar ook dance/disco muziek uit de jaren zeventig en tachtig kon en kan ons bekoren. Daarnaast gingen we vaak met een zich steeds uitbreidende groep uit, meestal in Den Haag en Leiden. Hele weekenden waren we op stap tot in de vroege uurtjes, dansen en natuurlijk kijken of er wat te scoren viel. Niets menselijks was ons vreemd. Ook vierden we verjaardagen en feestdagen met vrienden uit de groep.

Die jaren liggen achter ons, ik moet er niet meer aan denken om 's nachts met veel te veel mensen in het lawaai te staan. Ik ga nu in het weekend te bedde op de de tijd dat ik vroeger gepikt en gedreven mezelf in het nachtleven stortte. Buiten dat het uitgaansleven door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen totaal is veranderd, om het over de muziek van nu nog maar niet te hebben, is het ook voor niemand leuk om bejaarde mannen hijgend hip te zien doen. Ik weet nog dat in de dagen dat wij de stad rood verfden, er oude mannen langs de kant stonden die gerust nog een groen blaadje wilden en dat ik het altijd zo'n trieste aanblik vond. Wij hebben toen tegen elkaar gezegd: 'Sla me in m'n gezicht als ik op die leeftijd nog in disco's rondhang.' Gelukkig hoeft dat niet en zorgt de natuur, als het goed is, ervoor dat je er de kracht niet meer voor hebt en het ook gewoon niet meer wil. 

Gisteren kwam Hans op visite en hebben we lekker onder de parasol op de lanai gezeten met drankjes en lekkers onderwijl pratend over van alles en nog wat en ook zijn we natuurlijk even langs memory lane gegaan. De plaatsen en mensen van toen ze zijn allemaal de revue gepasseerd, terwijl wij als een soort Statler en Waldorf het bezagen met de milde blik van de oudere mensch die met een glimlach om de mond terugkijkt op de jonge jaren waarin we menig etablissement oplichtte met onze bruisende jeugdige aanwezigheid en bijna letterlijk dansten tot de zon weer opkwam. 

Hans en ik in de 90's.

The office

Vandaag, 16 juli, is het de Internationale Dag van de Slang. Er zijn meer dan 3000 soorten slangen en de meeste mensen zijn er bang voor. Slangen zijn echter vaker banger voor mensen dan andersom. Wist u dat er meer mensen doodgaan aan bijen en wespen dan aan slangen? Nou, dan weet u het nu.  Slechts 375 soorten van alle slangen zijn giftig en de meeste daarvan wonen in Azië en Australië. 

Sinds enige tijd kijk ik op Netflix naar de serie 'The Office', De Amerikaanse versie welteverstaan, de originele is van Britse makelij en kent twee seizoenen met veertien afleveringen. De Amerikaanse versie heeft negen seizoenen gelopen van 2005 t/m 2013. Ik heb het destijds nooit op tv gezien, maar haal het nu dus in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een hele tijd terug twee afleveringen heb gezien en niet meer verder gekeken heb, ik kon er niet zo inkomen, maar na onlangs nog een poging kijk ik bijna iedere avond wel. Het is een zogenaamde 'mockumentary', een sitcom waarbij de vierde wand wordt doorbroken. De personages richten zich met enige regelmaat tot de kijkers. Later werd dat in 'Modern Family' ook gedaan.

In 'The Office' kijken de personages soms met een blik van verstandhouding in de camera naar de kijkers. Jim Halpert, gespeeld door John Krasinski doet dat het vaakst en is daar een meester in, zijn blikken zijn hilarisch. Ik herken me er ook in, in gedachten maak ik vrij vaak een 'Jim-face'. Ook leggen de personages, net als bij 'Modern Family' één op één met de camera bepaalde zaken uit. Het verhaal speelt zich af, zoals de titel al weggeeft, op een kantoor van een bedrijf dat handelt in papierwaren. De volledig incapabele baas, Michael Scott, is een magistrale rol van Steve Carell. En ja, ook in deze serie zie ik heel sterke gelijkenissen met collega's van vijfendertig jaar V&D. Niet Michael, die is zoals Donald Trump zich manifesteert, zichzelf totaal overschattend, fout op fout maken, de verkeerde dingen zeggen, steeds anderen de schuld geven van zijn eigen falen, kortom regelmatig kromme tenen van wat hij allemaal zegt en doet. Ook benoemt ie vaak dat hij De Baas is, nou zo'n leidinggevende heb ik dan wel ooit gehad, als iemand dat steeds moet benoemen getuigt dat natuurlijk niet van enige leiderschapskwaliteiten. 

Dwight Schrute, gespeeld door Rainn Wilson, daarvan heb ik er wel een paar van bij V&D zien rondlopen. De Woefdram van het kantoor, zichzelf belangrijker voordoen dan ie is en zich als gelijke voelen met de boven hem gestelden, terwijl die en ook zijn collega's hem door zijn gedrag helemaal niet moeten. Bij V&D hadden we een leidinggevende die als de bedrijfsleider zijn maandagochtendpraatje hield het steevast halverwege overnam, wij hadden daar de grootste lol om. Ook zat ze als de bedrijfsleider er niet was luid en duidelijk met de deur open te telefoneren op zijn kantoor. Kostelijk dat soort mensen. Of toen er net zaktelefoons aan de leidinggevenden waren uitgereikt was er één bij die de hele dag op de roltrap stond, van beneden naar boven en vice versa omdat hij daar, zoals ie zei, het beste bereik had. Hij was het ook die steeds om de drie zinnen zei: 'Ik ben de baas', om zijn beweringen kracht bij te zetten. Als hij vrij was belde ie om 17.40 uur op of we er nog wel waren, de winkel ging om 17.30 uur dicht, maar we moesten tot 17.45 uur blijven. En wee je gebeente als je er niet was, we hadden veel pret om die man, niet mee te werken. Dwight is dus het prototype van dat soort collega's, die in elk bedrijf rondlopen.

Ik denk dat die herkenning en de bijna één op één karaktereigenschappen van Donald Trump die te herkennen zijn in Steve's Michael het, voor mij, een geweldig leuke serie maakt om te kijken. Onlangs heb ik de aflevering gezien, de eerste van seizoen drie, 'Gay Witch Hunt' waarbij Oscar Martinez, gespeeld door Oscar Nunez ongewild door Michael uit de kast wordt geduwd. Alles wat je niet moet doen in zo'n situatie wordt natuurlijk met voeten getreden. Ik heb regelmatig plaatsvervangend beschaamd 'nee! nee!' geroepen naar de tv, te ongemakkelijk voor woorden. Ik raad 'm aan, hoor deze serie. Negen seizoenen, dus u heeft dan wat te gaan.

De acteurs van 'The Office'.

John Krasinski als Jim Halpert en zijn 'Jim-face'. 

Steve Carell als Michael Scott.