Hoop, lef en trots

Het klinkt als de titel van een nummer van de één of andere volkszanger, maar zo wordt het hoofdlijnenakkoord van de vier ruiters van de Apocalyps gepresenteerd. Het is een akkoord waarbij je van de ene verbazing in de andere valt, dieren, natuur, onderwijs, cultuur, klimaat, vluchtelingen en asielzoekers daar wordt een dikke middelvinger naar opgestoken. En ook de mensen aan de onderkant van de samenleving die de grootste achterban vormen van in ieder geval de PVV, en daar in al hun onwetendheid op gestemd hebben, kunnen wat dit akkoord betreft de tyfus genieten. Nóóit (extreem)rechts stemmen als je je dat niet kunt veroorloven. Het zijn juist de mensen die het nu al goed hebben die het meest zullen gaan profiteren van al die plannen.

Dat is als ze door kunnen gaan. Nu al is duidelijk dat de meeste, zo niet alle, wensen op asiel, klimaat en natuur helemaal niet kunnen. De vier willen een 'asielcrisis' uitroepen, en doen zelf al een stap in die richting door de spreidingswet van tafel te vegen, zodat er mede daardoor inderdaad weer ellende komt in Ter Apel, waar dan weer de meeste mensen op PVV en BBB hebben gestemd, dat is dan wel weer humor. Ze willen meer huizen bouwen, (100.000 nieuwe woningen per jaar) daar moet waarschijnlijk natuur voor worden opgeofferd, daarnaast is er niet genoeg personeel voor. In de bouw werken veel arbeidsmigranten en die willen ze juist weren. Ook willen ze 'alles op alles zetten' om Europese richtlijnen aan te passen. Europa ziet ze aankomen. Ook willen ze vier kerncentrales terwijl er al geen geld is voor twee centrales.

En dan is er natuurlijk nog de 130 km per uur wat juichend al eerder werd gebracht. Die autootjes van de PVV achterban kunnen dat niet eens halen zonder dat het wagentje onderdelen gaat verliezen. Boeken en kaartjes voor theater worden duurder, maar pretparken en bioscoop niet, je wilt natuurlijk niet dat Henk en Ingrid zich op het culturele/literaire vlak zullen ontwikkelen dus voor hen moet je vertier en verstrooiing laagdrempelig houden. O ja, en in 2027 wordt het eigen risico in de zorg gehalveerd, maar dan gaat wel de premie omhoog. Sigaar uit eigen doos, iemand?

Kortom, ik heb met een aan verkneukelen gelieerde verbazing het regeerakkoord tot me genomen in de wetenschap dat heel veel gewoon niet kan en dat de dames en heren over niet al te lange tijd rollebollend over straat en X gaan omdat ze zijn veroordeeld tot elkaar en eigenlijk niet willen, dat merk je aan alles. De ongemakkelijkheid waarmee ze met elkaar omgaan alleen al. 

Ik vond het hilarisch dat Geert Wilders na een half uur al naar buiten kwam omdat zijn 37 minions het zonder een weerwoord eens zijn met wat de Grote Leider zegt, dus het regeerakkoord werd door hem slechts medegedeeld, want Geert is de PVV en het enige lid, wat hij zegt gebeurt. Zo'n extreemrechtse partij is ergens in Europa eerder in de geschiedenis ons nog eens lelijk in het gezicht ontploft. De extreemrechtse voorzitter van de Tweede Kamer, Martin Bosma, is van de extreemrechtse PVV, maar wenst niet dat men noch hem noch de partij extreemrechts noemt. Als het kwaakt als een eend en loopt als een eend...., maar goed, tot groot vermaak, van mij althans, vind hij de term extreemlinks totaal geen probleem.

Het worden bizarre tijden, de voorraad popcorn is weer op peil gebracht, want we gaan beroering krijgen, hoor. Het feit dat de trekkebekkende Ronald Plasterk waarschijnlijk premier wordt is toch iets uit een satirisch programma. Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas, het schoothondje van Geert, vond het akkoord 'heel mooi voor Nederland'. "Ik feliciteer het land", zei de schat. Ik geef het een paar maanden, dan is het wel weer klaar. Maar ook al heeft het geen kans van slagen, het is natuurlijk meer dan schokkend dat er voor het eerst een extreemrechtse partij in de regering zit, dat is de NSB zelfs niet gelukt in de jaren dertig en veertig. We staan er als land internationaal gezien weer goed op. Eerst Joost en nu dit weer. Buitenlandse vrienden vragen zich af of het allemaal wel goed gaat hier. 

Genieten

Het is genieten, hoor, in m'n vrije weekje. De meeste mensen komen pas tot rust en laden weer op door fysiek ook echt weg te gaan op vakantie, zo niet ik. Ik laad juist weer helemaal op als ik thuis ben in mijn eigen omgeving. Als het niet te lang is, hooguit vier, of als ik heel gek doe, vijf dagen, wil ik best een reisje maken, en daar geniet ik intens van, maar het geeft me geen rust, al die prikkels en indrukken zijn voor mij vrij intens. Ik ben zo iemand die na weg te zijn geweest eerst moet bijkomen van alles, ik weet het ik ben een gek mens.

Afgelopen dinsdag ben ik afgereisd naar Den Haag om op bezoek te gaan bij mijn lieve oud collega Nel. Ik ga er uit bij station Moerwijk, een station die er in mijn tijd nog niet was, en loop dan naar haar huis. Ik kom dan langs twee winkels op de hoek van de Melis Stokelaan en de Troelstrakade en in één van die winkels ben ik samen met mijn moeder geweest in 1969 om een bruidsjonkerkostuumpje te huren voor het huwelijk van mijn zus. U begrijpt dat er nu andere neringdoenden in gevestigd zijn, en altijd als ik er langsloop vraag ik me af in welk van de twee winkels die zaak destijds was gevestigd. Het heeft geen belang, maar gewoon voor mij om het beeld compleet te hebben. 

Bij Nel was het als altijd weer ongelooflijk leuk. Het was heerlijk weer, dus we hebben fijn in haar mooie tuin kunnen zitten, onder de parasol. Nel is inmiddels 88 jaar en zoals zij is en in het leven staat is dat een lichtend voorbeeld. We kletsen honderd uit over van alles en nog wat, altijd natuurlijk even over de tijd van toen, in de jaren tachtig dat we samen hebben gewerkt, maar ook over wat er vandaag de dag allemaal gebeurt en wat ons bezig houdt. De tijd vliegt altijd om in de namiddag ben ik weer richting huis gegaan.

Gisteren vroeg op want ik had een afspraak bij de kapper, niks erg, want dan heb ik een lekkere lange dag. Na de kapper thuis wat administratie gedaan en 's middags naar de berging gegaan om daar eens wat op te ruimen. Aantal zaken weggegooid, en wat spullen klaargezet om naar de kringloop te brengen. Ik kwam in de berging nog een heel leuke koffer tegen waarvan ik het bestaan niet wist. Stond helemaal achteraan. Ik heb twee kleintjes, een grote en hele grote die ik had aangeschaft toen ik naar Toronto ging. Ik had nóg een koffer, maar die heb ik weggedaan want hij was kapot. Nou ja, voor een niet zo'n reislustig persoon als ik ben, zijn het wel veel koffers, daar heeft u een punt, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de diverse weekendtassen. Alles ook weer wat beter neergezet.

Die huis-, tuin- en keukendingetjes op m'n gemak doen geven mij veel rust en ook van zo'n bezoekje aan Nel krijg ik veel energie. Heerlijk oplaadmoment zo'n weekje vrij. 

Nel en ik aan het werk, of nou ja, hier kijken we foto's. 

Samen met Nel in haar tuin afgelopen dinsdag. 

Tegeltjeswijsheid 477

 

Weekje

En dan heb ik nu een weekje vrij, mijn 'De Mei Vakantie'. Ik heb een lichte onverklaarbare aversie tegen de term 'De Mei Vakantie'. Ik heb dat niet met kerstvakantie, paasvakantie of zomervakantie, maar 'De Mei Vakantie' zit hoog in mijn allergie. Met Pasen of kerst is het aan iets opgehangen, maar vakantie omdat het mei is.... Het geldt ook enkel maar voor een gedeelte van de bevolking, schoolpersoneel en mensen met kinderen, voor de rest van Nederland is het een loos begrip. Het meest ergelijke vind ik mensen uit één van voornoemde groepen die dan zo langs hun neus kunnen zeggen: "Ja, in 'De Mei Vakantie' gaan we naar....", alsof het iets algemeens is. Maar goed, dat is nu bij deze uit mijn systeem, ik weet dat het een onredelijke emotie is, en ik gun het iedereen die het aangaat van harte hoor, maar die term....

Ik noem mijn weekjes vrij zo door het jaar heen 'proefpensioenweekjes' en ik ken mensen die daarvan weer in de rode vlekken schieten omdat ze, ook al lopen ze tegen hun pensioen aan, zich nog jong en energiek wanen en met kop in het zand betreffende hun nakende bejaardenstatus door hun gevorderde leven gaan. Die proefpensioenweekjes breng ik in en om het huis door, doe wat achterstallige klusjes, maak afspraken met mensen die ik (te) lang niet heb gezien en doe alles vooral lekker rustig aan, helemaal zoals ik mij, als God het wil, als pensionado over een paar jaar zie; de oogsttijd. 

Deze week is, zoals al vermeld, de week van de eerste paxkasten, en gisteren ben ik even de stad ingegaan omdat ik van mezelf nu het vetschort is verdwenen en ik weer een aanvaardbare omvang heb kleding mocht kopen. Als m.m.m. (maatje-meer-mens) voelde ik me daar niet heel senang bij en was het dus best een tijdje geleden dat ik dat gedaan had. Ik kan ook iedereen aanraden, indien mogelijk, om zoiets op maandag te doen. De rust die in de winkels heerst, je kunt overal bij, op je gemak passen, nergens rijen of drukte, heerlijk.

Verder zal ik ergens deze week in de spiegel kijken terwijl de dood me terug zal aanstaren. Ik ga verjaren en dat gaat niet met toeters en bellen, daar ben ik zo niet van, het zal vrij rimpelloos (pun intended) voorbij gaan. Kopje koffie met een gebakje, een klein soirée met mijn inner-innercircle matties en dat is het wel. Altijd leuk als mensen er aan denken en zo niet is het ook goed, geen gedoe. Ik ken iemand die liever een wortelkanaalbehandeling ondergaat dan gefeliciteerd te worden op z'n verjaardag, want het verstrijken van de tijd wordt als het zwaard van Damocles gezien. Nou, daar heb ik geen last van, maar ik hoef ook weer niet op de schouders genomen te worden of in het centrum van de aandacht te staan.

Kortom, het wordt een fijn weekje waar ik weer geheel verkwikt, gereset en ouder, dat dan weer wel, uit zal komen. 

Reis door mijn kamer

Je haalt de man uit de boekhandel, maar je haalt de boekhandel niet uit de man. Toen ik gisteren zo bezig was in huis popte plots de titel 'Reis door mijn kamer' van Maarten Biesheuvel in mijn gedachten op. Ik was namelijk bezig met de te verwachte paxkasten die eind deze week zullen arriveren. Daarvoor moet de kledingkamer, voor nu, gedeeltelijk worden ontruimd en dat dient te geschieden volgens een goed doordacht plan. Ik heb nu eenmaal veel kleding wat nu op rekken en stellingen in de kledingkamer hangt en ligt en dat moet gestroomlijnd worden weggehaald om overzicht te blijven houden.

Op mijn werk had ik aan de bedrijfsleider gevraagd of ik twee van die enorme zakken voor de afvalbakken mocht meenemen, dat mocht. Daar doe ik tijdelijk de schoenen in die ook op rekjes staan, ik zou niet weten hoe ik die anders zou moeten verplaatsen, paar voor paar of zoiets. Gisteren ben ik begonnen met de broeken weg te halen die hangen nu, maar in de nieuwe situatie met de kasten gaan ze liggen. En dat is waar de reis door de kamer begon, want ik kwam broeken tegen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had, hoe leuk is dat? Chris die samen met Rick heeft aangeboden om de kasten in elkaar te gaan zetten wil steeds dat ik dingen weg ga doen, 'Je kunt onmogelijk alles dragen', vindt hij. En als hij hoort dat ik dingen heb herontdekt die ik niet meer wist, zal ie daar het bewijs in vinden van het punt dat ie wil maken. Tevens kwam ik er achter dat sommige broekhangers die ik heb waar schuimrubber om het hanggedeelte is bevestigd gaan verpulveren. Wat een zooi! Díe gaan dus weg, doe ik jedenfalls íets weg. 

De rekjes zijn nu half leeg en die zal ik de dag voordat de kasten komen naar de slaapkamer verhuizen, en op de lege plekken waar de broeken hingen komen dan tijdelijk de overhemden die nu nog aan het plafond hangen op buizen. Die moeten weer worden verwijderd voor de kasten komen. Dan gaan ook de schoenen in de zakken. Door het inzicht van Talitha, zegen haar hart, heb ik nu drie hangkasten en alvast één legkast (die aan de andere kant komt waarschijnlijk) laten komen, zodat ik kan kijken of ik voor de andere kant andere indelingen wil dan die ik in eerste instantie voor ogen had of niet. De indeling van de kasten, roedes of planken zijn gemakkelijk te verwisselen. Het wordt nu allemaal anders, zeker nu de broeken gaan liggen. Momenteel liggen ze keurig op kleur opgevouwen op stapeltjes op het logeerbed.

De reis door mijn kamer is dus nog lang niet afgerond. Ik ben benieuwd wat ik weer ga herontdekken bij de overhemden en straks al het liggende goed. Ontdekkingsreis op de vierkante meter.

The day the music died

Of eigenlijk: de dag dat de EBU zijn geloofwaardigheid totaal verloren heeft. De wijze waarop Joost Klein is behandeld bij het Eurovisie Songfestival is op geen enkele manier goed te praten. U leeft niet onder een steen, dus u heeft kunnen lezen over 'Het Incident', een voorval wat enorm uit z'n proporties is getrokken en wat heeft geresulteerd in de diskwalificatie van Joost, iets wat in 68 jaar Eurovisie Songfestival nog nooit is voorgekomen. Het is wel in hun gezicht ontploft, want er is tot laat vergaderd over hoe en wat en het boe-geroep was niet van de lucht tijdens de uitzending. Nikkie de Jager is een heldin door te weigeren punten te geven namens Nederland, zodat onder weer luid boe-geroep vanwege de keuze voor diskwalificatie ze door de grote baas Martin Österdahl werden voorgelezen. Dit muisje krijgt nog een hele lange staart zei Cornald Maas. En ik denk ook dat het laatste woord hier nog niet over gezegd is. Evenals de deelname van Israël, een land wat op grote schaal genocide pleegt, waar EBU dan minder moeite mee lijkt te hebben.

Dit gezegd hebbende hadden Chris, Rick, Talitha en ik natuurlijk een leuke avond met elkaar. Rick en Talitha hadden wat lekkers gemaakt en ik had daaromheen wat vingervoedsel gehaald en natuurlijk wijn. We hebben het festival bekeken en de winnaar is zo gegund, Nemo Mettler met hun song 'The Code' heeft gewonnen voor Zwitserland. Het is een vocaal hoogstandje over de weg die Nemo heeft afgelegd om te zijn wie hen wil zijn. Een musical in drie minuten voor één persoon. De vakjury was er vrijwel unaniem over eens dat dit het beste lied van dit jaar was en met de punten van het publiek erbij won Nemo met ruime voorsprong op de nummer twee, Kroatië, die het vooral van de publiekstemmen moest hebben. 

God heeft inderdaad verhoedt dat Israël, ondanks de driftig stemmende diaspora, zou winnen, mede door de magere waardering van de vakjury. Je moet er toch niet aan denken dat een land wat zich zo opstelt in een conflict met hun buren een songfestival zou moeten organiseren. Buiten het feit dat het dan een soort Olympische Spelen 1936 zou worden, zouden veel landen zich ook hebben terug getrokken.

Er ligt dus een grote taak voor de EBU om zichzelf en het Eurovisie Songfestival opnieuw uit te vinden. Echt niemand gelooft meer dat het niet politiek is, waar ze altijd mee schermen, het ís politiek. De Israëlische delegatie die zich onaantastbaar waant vanwege de aangeboren levenslange slachtofferrol die ze met graagte claimen heeft zich de hele week misdragen zonder consequenties. De EBU heeft nu een jaar de tijd om te kijken wat ze met de klachten die ze daarover hebben gekregen gaan doen. En ook de zaak Joost Klein zal besproken moeten worden. Het boe-geroep over beide beslissingen werd genegeerd maar zeker wel gehoord. En wellicht moet Nederland (voorlopig) niet meer meedoen.

We gaan het zien, maar ik ben blij met Nemo Mettler als zeer verdiende winnaar.

Nemo Mettler de terechte winnaar voor Zwitserland.

And the winner is....

Als het goed is, gaan we vanavond horen wie het 68e Eurovisie Songfestival heeft gewonnen. Als het goed is, want niets is meer zeker. Gisteren kwam naar voren dat Joost Klein bij een 'incident' was betrokken en daardoor niet mocht repeteren en ook mocht hij gisteravond niet optreden bij de generale repetitie waar de vakjury's hun punten op baseren. Het moet nogal een incident zijn geweest, want de EBU kijkt doorgaans niet zo nauw, een land wat genocide pleegt kan volgens diezelfde EBU gewoon meedoen. Terwijl ik dit blogje schrijf is het zo dat Joost er vanavond gewoon bij is en baseert de vakjury de punten voor Joost op zijn optreden in de halve finale van donderdag. Bij de aankondiging gisteren dat 'the Dutch contestant won't perform tonight' kwam er een massaal boegeroep uit de zaal en werd er 'Joost-Joost-Joost' gescandeerd. De EBU heeft hun website op offline gezet.

Maar het is niet voorbij eer de dikke dame heeft gezongen, maar wie weet wil Joost wel niet meer, of mág hij niet optreden vanwege het 'incident'. En zullen er dan artiesten van andere landen solidair zijn met hem en zeggen, 'bekijk het maar'? Moet Nikkie de Jager dan nog wel gewoon punten geven namens Nederland? Zullen andere landen dan om zand in de machine te gooien Nederland punten geven ook al was er geen optreden? En als ie wel zingt, krijgt ie dan sympathiepunten van het publiek of juist niet? Gaat het festival überhaupt nog wel door? Zoveel vragen, want dit heeft zich nog nooit voorgedaan in al die 67 jaar niet. Zeker niet een eventuele diskwalificatie tijdens het festival. Nou ja, we gaan het meemaken, maar het zal hoe dan ook een vrij ongemakkelijke avond worden. 'United by Music'..... nou, denk opnieuw. "Grootvader, hoe is de Derde Wereldoorlog ook al weer begonnen?" "Ach ja kind, het begon met een liedjesfestival...." 

Maar goed, laten we er, inch Allah, vanuit gaan dat we vanavond gewoon een winnaar hebben. Wellicht leuk om te zien welke landen er in die 67 jaar ervoor die winnaar zijn voorgegaan.

• 7 keer: Ierland, Zweden
• 5 keer: Frankrijk, Luxemburg, Nederland, Verenigd Koninkrijk
• 4 keer: Israël
• 3 keer: Denemarken, Italië, Noorwegen, Oekraïne
• 2 keer: Duitsland, Oostenrijk, Spanje, Zwitserland
• 1 keer: Azerbeidzjan, België, Estland, Finland, Griekenland, Joegoslavië, Letland, Monaco, Portugal, Rusland, Servië, Turkije

Van de landen die, als God het wil, vanavond aantreden hebben Armenië, Cyprus, Georgië, Kroatië, Letland, Litouwen en Slovenië nog nooit gewonnen. Het zou leuk zijn als één van hen... ik gok op Kroatië. 

1976

Op 3 april 1976 heb ik voor het eerst naar het Eurovisie Songfestival gekeken. Wij waren uitgenodigd bij tante Netty en oom Paul, want zij hadden kleurentelevisie. Het festival kwam dat jaar uit Nederland omdat wij het jaar ervoor hadden gewonnen met Teach In en hun 'Ding A Dong'. Ons land werd vertegenwoordigd door Sandra Reemer. In 1972 behaalde ze nog een mooie vierde plaats op het Eurovisie Songfestival samen met Andres en nu ging ze solo. Een jaar eerder had Andres het duo opgeheven en is direct samen met een andere zangeres, Rosy, verder gegaan. Sandra was niet op de hoogte gebracht en zag plots een single in de winkel liggen van Rosy & Andres. Saillant detail: aan de voorronde in Nederland deden Rosy & Andres ook mee, maar Sandra won dus. Oud winnares Corry Brokken (1957) deed de presentatie van het Eurovisie Songfestival voordat ze twintig jaar uit de schijnwerpers verdween en advocaat en rechter werd. 

Met terugwerkende kracht was het een jaar met best wat grote namen. Voor Italië deed het later in Nederland zeer succesvolle duo Al Bano & Romina Power mee. De bekende Duitse schlagerzanger Jürgen Marcus had in 1975 een gooi gedaan om voor zijn eigen land te worden uitgezonden, maar faalde en deed nu mee voor Luxemburg. Duitsland zelf kwam met een afgeslankte versie van de uiterst populaire Les Humphries Singers, er mogen namelijk maar zes personen op het podium staan. Zwitserland kwam voor de tweede keer met het trio Peter, Sue & Marc die dit keer een Engelstalig nummer zongen. In 1971 zongen ze in het Frans. Ze zouden in 1979 en 1981 nogmaals voor hun land aantreden en zongen toen respectievelijk in het Duits en Italiaans. 

Ook de uiteindelijke winnaars uit het Verenigd Koninkrijk, Brotherhood Of Man, hadden al enige hits gehad voordat ze aan dit festival deelnamen. Hun 'Save Your Kisses For Me' was met ruim 80% van de maximale score procentueel gezien lange tijd de hoogst scorende winnaar. De groep is nog steeds bij elkaar en treedt nog regelmatig op. 

Leuk weetje is dat Liechtenstein zich in 1976 ook voor deelname had aangemeld, er was zelfs al een kandidaat, Biggi Bachmann met het liedje 'Little Cowboy'. Maar Liechtenstein had toen geen nationale omroep en was dus ook geen lid van de EBU wat een vereiste is om mee te mogen doen. 

Voor mij was dit eerste festival een openbaring en sinds 1976 heb ik geen festival overgeslagen en door de wondere wereld van het heden heb ik de festivals tot aan 1976 ook terug kunnen zien. Behalve die van 1956 en 1964 omdat daar geen opnames meer van bestaan. 

Brotherhood Of Man met hun eerste prijs.

Sandra Reemer.

Les Humphries Singers.

Tweede voorronde Eurovisie Songfestival deel 2

Gisteren de eerste negen kandidaten besproken die vanavond de strijd aangaan voor een plekje in de finale aanstaande zaterdag, vandaag de volgende zeven en drie landen die al verzekerd zijn van een plek in de finale en dus niet meedoen aan de competitie vanavond, maar wel hun nummer alvast laten horen en zien. 

San Marino

11:11 - Megara

Fuchsia-rock, zo noemt de Spaanse band Megara hun muziekstijl. Dit lied werd afgewezen voor de Spaanse preselectie, maar met aangepaste Italiaanse tekst won het de San Marinese voorronde. De titel, '11:11', komt nergens in de tekst voor, de band zegt dat het te maken heeft met numerologie en het een engelengetal is verbonden met spirituele ontwaking en persoonlijke groei. Ik vind het voornamelijk veel herrie.

Georgië

Firefighter - Nutsa Buzaladze

Ja, dit heeft 'Eurovisie' written all over it, opzwepende melodie, een prachtige zangeres met een geweldige stem en een choreografie met veel haargezwaai. Hiermee zou Georgië wel eens in de finale terecht kunnen komen wat ze de laatste zes keer niet is gelukt. 

België

Before The Party's Over - Mustii

De laatste minuut is de titel het enige wat Mustii met veel pathos zingt ondersteund door een koor vanaf de muziekband. Dit gezegd hebbende komt België met een sterke bijdrage wat goed in elkaar zit en met overtuiging wordt gezongen door Mustii die in eigen land een hele staat van dienst heeft, naast zanger ook als acteur.  

Estland

Nendest Narkootikumidest Ei Tea Me Küll Midagi - 5miinust & Puuluup

Daar waar bij het Eurovisie Songfestival meestal wordt gekozen voor een korte aansprekende titel, vaak maar één woord, dit jaar hebben 23 landen een inzending met maar één woord als titel, denkt Estland daar heel anders over. 'Over Deze Medicijnen Weten We Nog Niets' is de vertaling ervan. Nou, u begrijpt, dat geeft jolijt. Het is een samenwerking tussen de band 5miinust en het duo op leeftijd Puuluup.

In een drukke kakafonie zingen ze dat ze geen junkies zijn maar dat ze het verschil niet weten tussen vitaminen en speed. 

Israël

Hurricane - Eden Golan

Een powerballad wat voor het festival moest worden herschreven omdat de oorspronkelijke titel, 'October Rain', en de tekst naar de aanslagen van Hamas op 7 oktober 2023 zouden verwijzen. Eden zingt het goed, maar het is tegelijkertijd ook een wat middelmatige bijdrage. Het kan alle kanten op gaan. 

Noorwegen

Ulveham - Gåte

De band Gåte maakt progressieve folkrock, Noorse volksmuziek vermengd met metal en elektronische muziek. In 'Ulveham' schreeuwt zangeres Gunnhild het uit, ze bezingt een sprookje waarin ze als een soort mix tussen Assepoester, Sneeuwwitje en Roodkapje door een boze stiefmoeder het bos in wordt gestuurd met een boze wolf en al, maar ook dat ze het bloed van haar broer moet drinken. Gezellig. 

Nederland

Europapa - Joost Klein

Nou ja, wat valt er nog te zeggen over de hekkensluiter van de voorrondes, onze Joost en zijn 'Europapa', u heeft vast niet onder een steen geleefd de laatste maanden. Net als bij Duncan Laurence in 2019 en Ruth Jacott in 1993 denk ik dat Nederland het festival zou kunnen winnen, of op z'n minst in de top vijf zal eindigen. Eerlijkheid gebied te zeggen dat ook Joost dankbaar en breed gebruik maakt van vocalen en stemmetjes op de backingtrack. Bij de oorspronkelijke versie hoort het stukje waarin hij zijn vader bedankt, wat in de videoclip is te zien en wat het nummer een diepere lading meegeeft, er niet bij. Vanavond doet Joost het wel. Dat mag, als alles maar binnen drie minuten blijft, anders moet je dood volgens Coot van Doesburgh die Willeke Alberti's inzending 'Waar Is De Zon' heeft geschreven wat nét iets te lang was. 

De drie volgende landen brengen vanavond hun inzending, maar doen niet mee aan de competitie, ze zijn sowieso al te zien in de finale. 

Frankrijk

Mon Amour - Slimane Nebchi

Voor hen die het oude 'songfestival chanson' missen, hier is Slimane die met veel emotie en groteske armgebaren een weergaloos chanson zingt. Hij heeft de beste stem van dit festival en het moet wel heel raar lopen als Frankrijk hiermee niet in de top 10 belandt. 

Italië

La Noia - Angelina Mango

Verveling, daar zingt Angelina over, maar het lied is zeker niet vervelend, het swingt en ligt goed in het gehoor. Ze zingt prima, maar qua beweging zou een danslesje hier of daar geen overbodige luxe zijn. Maar goed, het is een songfestival en geen danswedstrijd. 

Spanje

Zorra - Nebulossa

Het echtpaar María Bas en Mark Dasousa zijn al 20 jaar getrouwd en vormen sinds 2018 het duo Nebulossa. 'Zorra' betekent 'bitch', 'hoer' of 'slet', welkom op Eurovisie 2024. Op een jaren negentig deuntje zingt María dat als ze alleen uitgaat, het naar haar zin heeft en krijgt wat ze wil ze als zorra wordt gezien. Maar het doet haar niet zoveel, ze haalt er haar kracht uit. Zuiver zingen doet ze dan net weer niet. 

Voor iedereen weer veel succes en plezier gewenst!

Estland: 5miinust & Puuluup.

België: Mustii.

Noorwegen: Gåte.

Tweede voorronde Eurovisie Songfestival 2024 deel 1

Gisteren hebben Cyprus, Finland, Ierland, Kroatië, Litouwen, Luxemburg, Oekraïne, Portugal, Servië en Slovenië zich geplaatst voor de finale aanstaande zaterdag. Vandaag de eerste negen landen die morgen bij de tweede voorronde te zien zullen zijn.

Malta

Loop - Sarah Bonnici

Een lied wat is opgedeeld in kleine stukjes zodat je steeds denkt dat het klaar is. Het komt daardoor ook niet van de grond. Naast de zang komt er ook een intensieve choreografie bij kijken. Het klinkt wel aardig en ziet er leuk uit, maar het is het allemaal net niet. 

Albanië

Titan - Besa Kokëdhima

Een eigentijds nummer wat zo in de hitparade zou kunnen staan. Besa heeft een fijne stem en is in eigen land al 21 jaar een beroemde zangeres. In de voorronde zong ze het in het Albanees als 'Zemrën N'dorë', maar voor het festival is het vertaald naar het Engels. Ik kan me goed voorstellen dat we Besa zaterdag weer terugzien. 

Griekenland

Zari - Marina Satti

Traditionele mediterrane geluiden op moderne beats met een vocoder en veel ta-ta-ta, dat is de inzending van Griekenland, dat er vooral veel punten mee zal verzamelen in de regio. Ze zingt over liefde en de risico's die we daarin soms moeten nemen, alsof je met een dobbelsteen gooit. 

Zwitserland

The Code - Nemo Mettler

Wat kun je in drie minuten laten zien en horen, nou heel veel, zo laat Zwitserland dit jaar zien. Een musical in drie minuten voor één persoon: Nemo. Hen begint als wat we ons nog kunnen herinneren van de Sparks uit de jaren zeventig gelardeerd met een beetje Mika, vervolgens komt er rap, opera en Freddie Mercury achtige alure in de refreinen. Kortom, het is veel maar ook enorm intrigerend. Dit gaat goed scoren.

Tsjechië

Pedestal - Aiko

Vals, vals, vals, van begin tot eind op de nationale finale in Tsjechië, maar toch won Aiko. Die zien we nooit meer terug. 

Oostenrijk

We Will Rave - Kaleen

'Als het donker wordt en we niet meer gered kunnen worden zullen we ram-di-dam-dam-dam raven' zingt Kaleen met een wat dunne stem mee met de muziekband waar al wat gevocodeerde stemmen opstaan. Het is een opzwepend nummer wat ongetwijfeld met de nodige choreografie over het voetlicht gebracht zal gaan worden. 

Denemarken

Sand - Saba

'We bouwden een kasteel van zand', zo bezingt Saba de relatie die als zand door haar vingers is wegglipt in een krachtig nummer met veel power gezongen. Veel backings op de band, maar haar stem is fijn om naar te luisteren en ook muzikaal is het prima in orde. 

Armenië

Jako - Ladaniva

Een vrolijk etnisch lied van Jaklin en Louis, ze vormen samen het duo Ladaniva waar Jaklin de vocalen voor haar rekening neemt en Louis de verschillende muziekinstrumenten. Ze zingt erover dat haar vaak wat wordt gezegd over haar kleding, dat ze zich moet gedragen en niet te veel moet praten, maar ze wil juist een vrij meisje zijn dat graag danst. En dat met heel veel la la lay la la lay's. 

Letland

Hollow - Dons

Wat een heerlijke stem heeft Dons en wat brengt hij een krachtig lied. Het gaat over onzekerheden en anderen die dicteren hoe iemand zou moeten leven. Hoop is het enige wat die druk kan wegnemen. "Zonder hoop zijn we nergens" aldus Dons over zijn nummer waaraan hij zelf ook heeft meegeschreven. 

Zwitserland: Nemo Mettler.

Armenië: Ladaniva.

Oostenrijk: Kaleen.

Eerste voorronde Eurovisie Songfestival 2024 deel 2

Gisteren de eerste negen landen uitgelicht die vanavond meedoen voor een plaats in de finale van het Eurovisie Songfestival aanstaande zaterdag, vandaag de volgende zes en de drie landen die al zijn geplaatst, maar vanavond al hun liedje mogen brengen.

Finland

No Rules - Windows95Man

Het Finse woord 'kalsarikännit' betekent 'in je eentje thuis in je onderbroek alcohol drinken en tv kijken', en Teemu Keisteri is daar de onsmakelijke verpersoonlijking van, hij schreeuwt af en toe wat door de microfoon en wordt vocaal ondersteund door Henri Piispanen en dat gebeurt niet helemaal in tune. Het is een affreuse bijdrage en zal het grote succes van Finland vorig jaar, nummer één bij het publiek en twee bij de jury, bij lange na niet benaderen.

Moldavië

In The Middle - Natalia Barbu

In 2007 deed Natalia ook al eens mee voor Moldavië en behaalde toen de tiende plaats. Tijdens de nationale finale van Moldavië zagen we een soort Moldavische Stepford Wives, vijf volstrekt voor elkaar inwisselbare Natalia's brachten dit lied in Oost Europees Engels met een bij Eurovisie altijd gewaardeerd vioolstukje tussendoor. Is best een oké lied voor met name Oost Europese oren. 

Azerbeidzjan

Özünlə apar - Fahree & İlkin Dövlətov

Een mooi gezongen liefdesliedje, 'neem me mee' zingt Fahree met prettige stem op een fijne melodie. Ergens halverwege komt İlkin erin om op mugham-wijze er wat folklore in te gooien, wat voor onze westerse oren wat hysterisch is, maar voor de buurlanden van Azerbeidzjan weer heel prettig zal klinken.

Australië

One Milkali - Electric Fields

Een geweldige inzending van Australië van het daar populaire electropopduo Electric Fields, de krachtige soulstem van Zaachariaha brengt een lied met een boodschap van saamhorigheid wat de Aboriginal cultuur eert en de tekst heeft dan ook enige zinnen in de Yankunytjatjara taal. Ze heeft het samen met Michael, de andere helft van het duo, geschreven. We gaan ze zaterdag vast nog es zien en horen. 

Portugal

Grito - Iolanda Costa

Wonderschoon weer, Portugal stelt nooit teleur, vrijwel altijd een inzending waarin ze trouw blijven aan de eigen cultuur. Iolanda heeft een geweldige mooie stem en zingt vol passie 'Grito' wat 'roepen' betekent, maar het woord komt niet één keer in de tekst voor.

Luxemburg

Fighter - Tali Golergant

Hier is lang naar uitgekeken, de terugkeer van Luxemburg op het Eurovisie Songfestival. Elk jaar werden ze uitgenodigd en elk jaar was het: nee. Maar nu na 31 jaar staat het land, met in het verleden vijf overwinningen op hun naam, er weer. Luxemburg pikt de draad gewoon weer op, letterlijk, met een lied wat zo uit 1993 had kunnen komen, het laatste jaar dat het land meedeed. Maar het ligt goed in het gehoor en ik hoop dat Tali haar stem onder controle kan houden. 

De drie volgende landen brengen vanavond hun inzending, maar doen niet mee aan de competitie, ze zijn sowieso al te zien in de finale. 

Duitsland

Always On The Run - Isaak Guderian

Dit klinkt goed, Isaak heeft een heerlijke stem, het lied is stuwend maar toch, en ik vind het niet mooi van mezelf dat ik het opmerk, maar hij mist, om maar eens een stoplap te gebruiken, de x-factor. Dat kan aan mij liggen natuurlijk, want stem en lied zijn gewoon goed. Ik wens hem dan ook een mooie klassering toe. 

Verenigd Koninkrijk

Dizzy - Olly Alexander

Het Verenigd Koninkrijk is zo nu en dan niet te verlegen om een gevestigde naam naar het festival te sturen, zo ook dit jaar. Olly is zanger en acteur en sinds 2010 frontman van de band Years & Years. Ik ken hem voornamelijk van zijn hoofdrol als Ritchie Tozer in de adembenemende serie 'It's A Sin' uit 2021. Grappig is dat de eerste twee seconden van zijn bijdrage doen denken aan de hit 'It's A Sin' van de Pet Shop Boys. Het nummer is verder een floorfiller voor in discotheken, het klinkt lekker is dansbaar en ik vermoed dat de flamboyante Olly er een feestje van gaat maken. 

Zweden

Unforgettable - Marcus & Martinus

Zoals elk jaar komt de winnaar van vorig jaar, Zweden, weer met een overgeproduceerde inzending, en ze komen ermee weg want steevast doet het land het goed. Deze keer mag de Noorse tweeling Marcus en Martinus Gunnarsen voor hun buurland uitkomen met een heel gelikt en goed in het gehoor liggend nummer wat qua muziek wel erg geleend is van 'Salva Mea' van Faithless. Vocaal staat er veel al op band en zingen ze mee. Ongetwijfeld zal het goed scoren, maar winnen? Nee, dat denk ik niet. 

Voor alle deelnemers veel succes en plezier!

Finland: Windows95Man.

Moldavië: Natalia Barbu.

Verenigd Koninkrijk: Olly Alexander.

Eerste Voorronde Eurovisie Songfestival 2024 deel 1

Vandaag een blik op de eerste negen deelnemers van de eerste voorronde van het Eurovisie Songfestival morgenavond. 

Cyprus 

Liar - Silia Kapsis

Ieder jaar zitten dit soort nummers er weer bij, een zo genoemde 'powervrouw' die met afgemeten zinnetjes en veel haargezwaai op een dansbaar ritme laat weten dat er niet maar haar te spotten valt. Een lekker radiohitje, ligt goed in het gehoor en zal op een hoop bijval kunnen rekenen van de doelgroep.

Servië

Ramonda - Teya Dora

'Sag Mir Wo Die Blumen Sind' zong Marlene Dietrich ooit, over de zinloosheid van oorlog, en Teya doet hetzelfde, ze bezingt de lila ramondabloem welke in Servië als symbool staat voor de slachtoffers, verliezen en het weer herrijzen van het land na de Eerste Wereldoorlog. 'De wereld brand net zoals iedere bloem, waar zijn de lila ramondas?' zingt Teya in een lied waarin men nog steeds flarden van Duncan Laurence z'n 'Arcade' in hoort, zijn schaduw op het festival is lang. Met de recent versoepelde regels zien we enkel Teya, maar horen we een heel koor wat al op de backingtrack staat. 

Litouwen

Luktelk - Silvester Belt

Nee, Silvester zingt niet 'Lockdown' maar 'Luktelk' wat 'Wacht' betekent, maar met dansers met gezichtsbedekkende outfits zou je zomaar het eerste kunnen verstaan. Het is een vrolijk dansbaar nummer waarin Silvester vraagt aan zijn geliefde om op hem te wachten. Zijn stem is wat magertjes en hij is niet heel toonvast. 

Ierland

Doomsday Blue - Bambie Thug

Nou, daar is de gezelligheid. In een fragmentarisch nummer wat maar niet op gang lijkt te komen schreeuwt Bambie het soms uit om daarna weer heel lieflijk te zingen geholpen op de backingtrack door, zo lijkt het, de vocalen van Beëlzebub zelf. Lene Lovich meets Nina Hagen 2.0. Ik vermoed zomaar dat Ierland er zaterdag niet bij zal zijn. 

Oekraïne

Teresa & Maria - Alyona Alyona & Jerry Heil

Beide dames hebben een solocarrière en vormen voor dit festival een gelegenheidsduo. Ik heb de vertaling van de tekst gelezen en weet nog niet waar het nou over gaat, ze zingen en rappen over Mama Teresa en Diva Maria die blootvoets door de wereld lopen op bladvormige splinters. Ik vind het drie keer niks. Daarbij heeft Jerry nogal wat moeite om zuiver te blijven zingen. Een pre is dat ze voor de backings vier échte mensen live laten meezingen in plaats van die stemmen op band te hebben staan. Ik weet natuurlijk niet of ze dat morgenavond ook zo doen.

Polen

The Tower - Luna

Aardig in het gehoor liggend niemendalletje. Luna heeft een vrij zwakke monotone stem wat op een gegeven moment, ook in die slechts drie minuten, wat gaat vervelen. Dit gaat niet echt potten breken. 

Kroatië

Rim Tim Tagi Dim - Baby Lasagna

Dit is natuurlijk enig, een soort Kroatische Billy Idol met een geweldig leuk lied wat in aanloop naar het festival al snel populair is geworden en zelfs door velen als winnaar wordt getipt. Hij vist wel in dezelfde vijver als onze Joost. Ook Baby zingt over iemand die zijn vaderland verlaat om zijn geluk elders te beproeven op een aanstekelijk ritme met een tekst die net als bij Joost een oorwurm is. Komt helemaal goed met Kroatië dit jaar.

IJsland

Scared Of Heights - Hera Björk

Hera deed in 2010 ook al mee voor IJsland en werd in de finale toen 19e maar bleek een geliefde kandidaat bij de immer licht hysterische idolate achterban. Nu doet ze weer mee met een wat vlak nummer waarbij ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat ze tijdens de nationale finale van IJsland met haar eigen stem (op band) meezingt. ook het alom aanwezige koor op de backingtrack kan nooit enkel door die vier mensen worden gezongen die met haar op het podium staan. We gaan het zien (en horen). 

Slovenië

Veronika - Raiven

Raiven zelf noemt haar bijdrage een 'donker en alternatief popnummer', waarbij ze is geïnspireerd door het verhaal van Veronika van Desenice, een gravin die als eerste vrouw in Slovenië werd beschuldigd van hekserij en is vermoord, door verdrinking, in opdracht van haar schoonvader. Vocaal staat Raiven haar vrouwtje, ze zingt opera en in musicals maar dit is niet een heel toegankelijk lied. Rrrrraaaa! 

Morgen de zes overige kandidaten en twee van de vijf grote (lees: meest betalende) landen, Duitsland en Verenigd Koninkrijk en de winnaar van vorig jaar (Zweden) die hun lied ten gehore zullen brengen, maar al verzekerd zijn van een plaats in de finale zaterdag en op wie dus niet gestemd kan worden. 

Ierland: Bambie Thug.

Kroatië: Baby Lasagna.

Cyprus: Silia Kapsis.

Eurovisieweek

De Eurovisieweek staat weer voor de deur. Dinsdag 7, donderdag 9 en zaterdag 11 mei vinden vanuit Malmö respectievelijk de twee halve finales en de finale plaats. Ik heb al vele vragen ontvangen of ik ook dit jaar, zoals inmiddels traditie is, weer elke inzending ter leering ende vermaeck van kort commentaar zal voorzien. En ja, dat heb ik gedaan. In de blogjes van maandag en dinsdag worden de kandidaten van de eerste halve finale besproken en drie van de zes landen die niet aan de competitie deelnemen omdat ze al rechtstreeks zijn geplaatst, maar wel, voor het eerst dit jaar, hun act al laten zien en horen, en woensdag en donderdag de inzendingen van de tweede halve finale en de drie andere landen die al rechtstreeks zijn geplaatst.

De overige dagen zal ik Eurovisie Songfestival gerelateerde blogjes maken. Ik weet dat er velen zijn die met de blogjes op schoot de uitzendingen bekijken. Mijn commentaren zijn gebaseerd op de uitvoeringen van de voorrondes in eigen land, de videoclips en live uitvoeringen daarna. Ik weet dat de organisatie beelden vrij heeft gegeven van de repetities in Malmö, maar daar kijk ik bewust niet naar. Ik ben het volledig met Joost Klein (onze kandidaat) eens dat het te veel weggeeft van wat de delegaties voor ons in hun drie minuten in petto hebben. Ik laat me liever verrassen op de avond zelf.

Ik ben nog uit de tijd dat (ik meen) een week van te voren de liedjes pas te horen mochten zijn op de radio en er landen waren die in diezelfde week de door de deelnemende landen verstrekte video's lieten zien met hun inzendingen om alvast in de stemming te komen. Dat was in de tijd dat er veel minder landen meededen en het festival maar één avond besloeg. In Nederland werden die previews niet uitgezonden, maar België deed dat wel en daar keek ik toen naar. Maar nu met de wereld in je computer, laptop of telefoon is weinig meer geheim te houden, dus moet je er bewust voor kiezen om het niet te willen zien. Dat heb ik wat betreft de repetitiebeelden dus gedaan. 

Ik wens u een fijne Eurovisieweek toe!

Het verhaal van de foto

Nou ja, een heel verhaal zit er niet echt bij, maar dat prodigieus schattige kind op de foto ben ik. Er zijn hardnekkige geruchten dat ik nooit kind zou zijn geweest en er gewoon ineens was, maar hiermee wil ik het tegendeel bewijzen. De foto is gemaakt bij V&D op de Leyweg in Den Haag, waar wij vlakbij woonden. U moet begrijpen dat we in die jaren net na de oorlog niet de luxe hadden die we nu kennen qua foto's maken, met onze telefoon nota bene, dat zou in die tijd worden weggezet als science fiction. 

Bij V&D was er op gezette tijden in het jaar een standje van Pixyfoto, dat heeft trouwens tot ver in de jaren tachtig stand gehouden, waar met name kinderen op de foto werden gezet. Destijds nog in zwart-wit, en ook mijn moeder kon de verleiding niet weerstaan om haar kind te laten vereeuwigen. Ik vermoed dat ik hier een jaar of twee, drie ben. En het is duidelijk zomer, (plastic)sandaaltjes en een korte broek. Die sandaaltjes heb ik lang, steeds een maatje groter natuurlijk, gehad. In wit en bruin kan ik me herinneren.

Deze vestiging van het concern was ook meer een buurtwinkel dan een heel groot warenhuis Het nam een belangrijke plaats in voor iedereen in de wijk in het algemeen en voor mij als opgroeiend kind in het bijzonder. Er was een supermarkt in gevestigd en mijn moeder kocht daar haar boodschappen, en voor ons als jeugd kon je er alles vinden wat je nodig had of graag wilde hebben, van speelgoed tot schoolspullen. We hebben er wat tijd doorgebracht. Grappig om te weten dat ik jaren later bij diezelfde V&D ben begonnen op de boekenafdeling en vanuit daar ben gegaan naar de vestigingen in Rijswijk en Rotterdam tot aan het faillissement in 2016. 

De V&D vestiging aan de Leyweg rond die periode. 

Spijkers met koppen

Na de interventie betreffende de paxkasten is er dus na ampel overleg besloten om de operatie in twee gedeeltes op te splitsen. Eerst de linkerkant van de kamer, daarna de rechterkant. Dit om het een beetje behapbaar te houden en twee keer vier kasten in plaats van één keer acht kasten te laten komen. 

Het huis staat natuurlijk overeind, als de hele kamer moet worden leeggehaald, en dan komen al die dozen met planken, deuren, zijkanten, achterkanten, schroeven, nippeltjes en dingetjes, dan kan het beter in tweeën worden gedaan. Meteen maar spijkers met koppen geslagen en van de week de bestelling gedaan. Op zaterdag 18 mei wordt het geleverd. Rick en Chris komen een dag later om de kasten te monteren. 

Ik zal van te voren de kant van de kamer waar ze komen te staan leegruimen en alles in logeerkamer en slaapkamer zetten, maar ik moet ook zorgen dat al die dozen met kastonderdelen ergens kunnen staan. Hoofdbrekers! Eerste wereldproblemen, ik weet het, en het gaat vast helemaal goed komen.

Als het eenmaal staat kan ik het inruimen en zien of ik de indeling voor de andere kasten hou zoals ik heb bedacht of dat ik nog aanpassingen wil qua hang- en ligverdeling. Dan kan ik die ook bestellen voor de tweede sessie. Ik kijk er naar uit hoe het zal worden! Ik hou u vanzelfsprekend op de hoogte. 

Nonetheless

Sinds hun eerste hit, eind 1985, begin 1986, 'West End Girls' ben ik fan van de Pet Shop Boys. Hun eerste twee albums kocht ik nog op vinyl. Op het tweede album, 'Actually', staat de single 'It's A Sin' en dat is voor mij één van de beste nummers ooit. Vervolgens natuurlijk alles op cd gekocht en nu onlangs hun vijftiende studioalbum is verschenen, 'Nonetheless', heb ik die natuurlijk ook aangeschaft. Ja, ik koop nog steeds cd's alleen doe ik dat nu via het wereld wijde web. 

De rode draad is dat al hun albums slechts één woord als titel hebben, ik ben gevoelig voor dat soort ogenschijnlijk nonchalante doordachtheid. Door hun repertoire enkel als synth-, dance, of artpop te classificeren zou je ze te kort doen. De teksten die ze veelal zelf maken gaan wel degelijk ergens over. Ook de covers die ze door hun carrière heen hebben ogenomen in hun eigen stijl zijn nooit zomaar gekozen. 

Het nieuwe album is opgenomen met orkest in combinatie met elektronische muziek. De teksten zijn fenomenaal en zijn duidelijke indicatoren van waar we nu staan. De song 'Bullet For Narcissus' gaat over het geloven van allerlei complottheorieën en het blindelings en kritiekloos volgen van de zogenaamde 'sterke leiders' van deze wereld, in dit nummer Narcissus genoemd:

'This Narcissus, his power is his dream

His politics are simply mean

He doesn't trust what he hasn't seen

He's so banal he's made it mainstream' 

'Dancing Star' gaat over Rudolf Nureyev en over zijn vlucht uit de Sovjet Unie begin jaren zestig en hoe hij het Londen van de jaren zestig ervaren heeft. In 'New London Boy' wordt het Londen van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig bezongen:

'Hanging around with my glam rock brothers. 

Skinheads wil mock you call you a fag. 

New London boys can't afford to be scared'

Verder zit er door het album heen een zweem van melancholie, gebracht zoals alleen Neil Tennant dat kan, maar ook humor, zoals in 'The Schlager Hit Parade', want het blijft natuurlijk Brits met onderkoelde tongue in cheek lyrics. 

Na bijna veertig jaar nog steeds fan van de Pet Shop Boys, en zolang zij doorgaan zal ik dat ongetwijfeld blijven. Ik ben natuurlijk niet van de concerten (te veel mensen die los lopen door elkaar heen), maar voor hen zou ik, mits in de buurt, een uitzondering maken. Ik ga ervan uit dat gezien hun leeftijd en die van hun fans er ook vast wel zitplaatsen zullen zijn. 

Tegeltjeswijsheid 476