Vorige week dacht ik nog dat het de laatste tijd zo goed gaat qua rugklachten, en meteen is dat een rode vlag, want als ik er bij stil sta weet ik dat binnen afzienbare tijd het anders zal zijn, en voilà, sinds zondag speelt mijn rug weer op. Ik ben er niet doorheen gegaan, maar het voelt alsof er iets 'klem' zit. Ik beweeg me dus weer als de gebochelde van de Notre Dame. En geloof me, dat is zeer vermoeiend, ik beweeg met het gevoel van, naast pijn, of mijn lichaam 'op de rem' staat. Liggen en zitten gaan goed, maar staan en lopen is een temptatie.
Als ik nog bij eerdere werkgevers zou werken had ik me af moeten melden omdat ik daar acht uur per dag stond. Voor een liggend beroep ben ik te oud, maar gelukkig heb ik nu emplooi waarbij er voor het grootste gedeelte de mogelijkheid is om het werk zittend te doen. Ik heb het daar ook op uitgezocht nadat ik merkte dat hele dagen staan en met goederen in de weer zijn niet meer zo goed samengaan met een rugconditie. De jaren gaan tellen en dat kan ik billijken, en dan, al zou ik gillend en schreeuwend de voortschrijdende tijd tegemoet treden, dit soort lichamelijke ongemakken zouden me terugfluiten.
Er zijn ergere dingen, hoor, en u moet dit ook niet zien als een klaagzang, maar toch wel iets wat ik niet goed kan uitstaan, omdat nét als ik denk dat het wel goed gaat het dan weer komt oppoppen, zo van 'je dacht toch niet....'. Het is meer signaleren van een tijdelijk ongemak waar ik in de loop der tijd wel mee heb leren omgaan, maar waarvan ik nooit weet hoe lang het gaat duren. En dan, nooit klagen over een kleine ongerieflijkheid, het noodlot zou het door een groter willen genezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten