Hup zei m'n simmetje

Vanaf het begin dat ik mijn nieuwe telefoon had, viel de mogelijkheid om te bellen of gebeld te worden steeds weg. Nieuwigheid, denk ik dan nog in mijn argeloosheid, maar het werd steeds erger dus ik HTC gevraagd wat het kon zijn. De simkaart kon wel eens de oorzaak zijn was het antwoord.

Vandaag de nieuwe bij T-Mobile bestelde simkaart ontvangen, en dát was dus niet het probleem want nu kan ik met geen van beide simkaartjes meer bellen of gebeld worden, voor de rest kan ik alles met m'n telefoon, behalve bellen. De nieuwe tijd met z'n gadgets, ik ben er dol op!

Ik zal de gang naar de T-Mobile shop maar weer es maken... *zucht*

Wat zegt u?

Twee minuten na openingstijd komt er een man aan, onverzorgd, bruine tanden, kortom duidelijk een uitgestotene van de maatschappij. Hij deelt mij direct zijn blijkbaar zojuist gedane observering mee: "U houdt van mannen".
Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had en vroeg: "Wat zegt u?"
"Ik wil niet brutaal zijn of zo, maar u houdt van mannen, dat zie ik meteen".
Ik had het dus toch goed gehoord en antwoordde: "Wat fijn dat u dat meteen ziet".
Hij mompelde nog iets van dat ie er niks mee bedoelde, maar ik ben verder gelopen en had zoiets van Waarom? Wat voegt deze mededeling toe?

Collega Jowita keek alsof ze water zag branden en collega Carla trok een gezicht alsof ze een acute aortavernauwing kreeg, en strompelde met haar laatste krachten het magazijn in om aldaar in een gierende lachbui te geraken.Toen de man weer weg was kwam ze, zich vasthoudend aan de deurpost, weer tevoorschijn.

Achteraf bleek deze persoon zich op andere etages ook al heel vreemd te hebben uitgelaten tegen collega's. Het was dus iemand die geestelijk niet helemaal in orde was.

Nu weet ik dat je geen master degree in behaviorisme hoeft te hebben om te zien hoe de vork in de steel zit bij mij, maar ik vroeg me af, moeten we anderen van alles wat we constateren en signaleren ongevraagd deelgenoot maken? Dit is een retorische vraag, want natuurlijk moet je dat niet doen, het feit dat je iets meent aan te voelen is alleen belangrijk voor jou.

Op mijn werk never a dull moment!

Richard Groenendijk: Alle Dagen

Op aanraden van mijn collega Hans die ooit met Richard heeft gewerkt als lichtman ben ik een paar jaar geleden voor het eerst naar een voorstelling van Richard Groenendijk gegaan.
Ik had hem daarvoor wel eens op TV voorbij zien komen, gehoord dat hij als één van de weinigen in het tribute programma voor Robert Long diens teksten heel goed kon brengen, maar verder kende ik hem niet zo goed.
Hans had geen woord teveel gezegd. Deze man is in staat om in z'n eentje een programma neer te zetten die van begin tot eind boeiend is en blijft.

"Alle Dagen" is de derde voorstelling die ik van hem heb bezocht en ik kan er kort over zijn, die moet je gewoon gaan zien, tot maart volgend jaar toert Richard nog door het land.
Hij laat met alleen zijn talent, dus zonder gekke hoedjes of verkleedpartiijen typetjes tot leven komen die je vóór je ziet. Laat horen dat ie niet voor niets zo nu en dan in een musical staat met mooie en hilarische liedjes. Heeft veel zelfspot, relativeert en stelt zichzelf zeker aan het eind van de show heel kwetsbaar op.
Ik heb genoten!

Oh honey, machinery

Omdat ik bang was dat de volgende stap zou zijn dat de NS me in elkaar zouden slaan als ik het waagde, ondanks al hun moeite mij aan de chipkaart te krijgen, wederom met een papieren kaartje te gaan reizen, heb ik vandeweek mezelf eens ingelezen op hun site over wat ik nou allemaal moest doen.

Ik kwam er achter dat je het chipkaartje automatisch kan laten opwaarderen, zodat je maar één keer een activeringsproces moest ondergaan. Via de site diende ik mijn voordeelurenabonnementkaartjesnummer in te toetsen dan kon ik naar een oplaadpunt om de bestelling op te halen.

En wat bleek, zo'n oplaadpunt was er gewoon bij good old Albert Heijn! Dus vandaag ben ik naar het aangegeven punt gegaan en jawel hoor daar stond een apparaat met iets van 3 of 4 verschillende gleuven waar het kaartje in zou kunnen. Gleuf 3 die ik probeerde gaf reactie en op een gegeven moment gaf het schermpje aan dat het automatisch opwaarderen er op stond.

Nou ja, of het allemaal goed gegaan is weet ik nog niet, want toen ik thuis kwam om op de NS-site te kijken of het gelukt was (je schijnt daar dan precies te kunnen zien welke reizen je wanneer gemaakt hebt alsmede de saldo van de chipkaart) bleek de site tot maandag in onderhoud te zijn en dus niet bereikbaar.

Als het goed is hoef ik nu dus nimmer meer in rijen bij automaten te staan, ik check in, reis en check uit. Als het bedrag op de chipkaart tot 5 Eurie gedaald is wordt het automatisch aangevuld tot 20 Eurie.
Leve de vooruitgang dan maar!

Teloorgang

Dat het eens zo trotse staatsbedrijf P.T.T. sinds de jaren 90 aan het afbrokkelen is, is bekend.
Dat de ooit zo prachtige, ja soms zelfs statige postkantoren tot het verleden behoren is jammer.
Ik ben blij dat ik ze nog heb meegemaakt.
Maar nu is het pijnlijk duidelijk dat de oude schoenen zijn weggegooid voor er nieuwe waren. Onderstaande noodkreet vond ik in de brievenbus:

Nieuwe cast "Hotel"

Een publiciteitsfoto van de cast van de nieuwe serie "Hotel".

Tegeltjeswijsheid 19

Een blije Dreuzel

Ooit van collega Loes de eerste 3 DVD's van Harry Potter geleend, en er met veel plezier naar gekeken, na verloop van tijd deel 4 gezien en ik geloof ook nog deel 5, maar toen kon ik me niet meer helemaal in de film inleven omdat ik de verhaallijn was zoekgeraakt vanwege de te lange tussenpose.

Vanaf die tijd riep ik al: "Als er na de laatste film een box uit komt met alle delen dan schaf ik die meteen aan"
Dat is dus nu gebeurt. Laat de winter maar komen!

Vluchtgedrag - Loes den Hollander

Na het zinderende "Broeinest" en het spannende "Zwanezang" ben ik nu bezig in het boek "Vluchtgedrag" van de Nederlandse auteur Loes den Hollander.
(ik heb me trouwens altijd afgevraagd waarom een vrouwelijke auteur geen autrice genoemd wordt, maar daar gaat het nu niet om)
Ik vind haar boeken heerlijk om te lezen, je wordt vanaf het eerste hoofdstuk helemaal in de verhalen meegezogen, vooral "Broeinest" kan ik warm aanbevelen.

A foggy day in Capelle town

Dat het zondag mistig weer was is niemand ontgaan, het was landelijk. Middels diverse social media foto's gezien van mensen die hun omgevig in de mist gefotografeerd hebben.
Het gaf hier een gevoel van de buitenwereld te zijn afgesloten, wat ook waar was want het openbaar vervoer staakte dus Capelle was niet te bereiken zonder auto, en met auto was het vanwege de mist ook niet aan te raden.
Ik vond het wel prima.

Zaterdagavond is Jeroen op visite geweest wat ook nog heel wat voeten in de aarde had omdat de
treinverbinding tussen Leiden en Rotterdam er vanwege werkzaamheden er het hele weekend uit lag.
Hij diende via Woerden naar Capelle te komen, zou kunnen blijven logeren, ware het niet dat de RET zondag ging staken. Zodat ie zaterdag met een bus (!) Van Rotterdam naar Leiden werd vervoert.
Leve het OV!

Mistige zondag besteed aan het vervaardigen van m'n surprise voor Sinterklaas 3 december aanstaande. Hij is bijna af, nog wat details en ik ben er klaar voor!
Neen, nog steeds geen naam, het leuke aan het hele surprise gebeuren is het feit dat het geheim blijft en pas op de avond zelf duidelijk wordt wie wie nou had.

Gevederde vrienden

Omdat het al best wat kouder wordt,  vandaag weer een bakje op de lanai gevuld met pindaatjes voor de vogels. Het duurt altijd even voor ze in de gaten hebben dat het er staat, maar dan nemen ze het ook meteen in hun dagelijkse routine op.

De kleine koolmeesjes pikken dan gauw een pindaatje en vliegen er mee naar een boom. Eksters en kouwen blijven meestal wel even zitten en kunnen een heel rijtje pinda's in hun snavel in één keer naar binnen werken. Spreeuwen en een incidenteel roodborstje heb ik ook al eens gezien. Leuk!

Van oude menschen en dingen die voorbij gaan

Pas vorig jaar kwam ik er via mijn moeder achter dat er in Rotterdam en omstreken een gratis krantje is dat eens per twee weken verschijnt: "De Oud Rotterdammer". Het is een krantje voor 'de oudere mensch' met daarin verhalen over hoe het vroeger was, markante figuren uit vervlogen tijden, belangrijke gebeurtenissen, kortom veel nostalgie. Het krantje bestaat al 7 jaar.

Ik ben iemand met een nostalgische inslag dus vind ik het krantje ook leuk om te lezen, ik kan ze voor ons bij een tabak/tijdschriftenzaak meenemen. En opeens lag daar ook "De Oud Hagenaar"!!
Die krant bleek 3 jaar te bestaan, en is eigenlijk alleen verkrijgbaar in en om Den Haag, maar ons vaste adres voor de Rotterdamse versie heeft ook die Haagse liggen.

Voor ons als échte oud Hagenaars is dat natuurlijk helemaal leuk. Zo kunnen we dan af en toe even wegdromen van hoe het vroeger ook al weer was.

E.H.B.O.

Vandaag haalde ik mijn vinger open op het werk. En omdat boeken met bloedspetters niet zo fijn is, begaf ik mij naar het trappenhuis waar op iedere etage een E.H.B.O. koffer hangt.

De bebloede vinger omhoog houdend maakte ik met de andere hand de koffer open.....geen pleisters.
Wat week in de benen balanceerde ik naar de 2e etage, kon met moeite de koffer pakken en openen....geen pleisters

Met m'n laatste krachten sleepte ik me, licht in mijn hoofd, vanwege het vele bloedverlies over de grond naar de 1e etage, wierp me tegen de E.H.B.O.-koffer aan en vond daar uiteindelijk pleisters om de wonde te verplegen.

Ik zal in het wekelijks overleg eens aanstippen dat de koffers nodig eens moeten worden aangevuld.

Toen en Nu: Shakin' Stevens

In 1981 heeft Shakin' Stevens (pseudoniem van Michael Barrett) een grote hit met "This Ole House".
Hij is dan al vanaf 1969 bezig met zijn carrière, eerst als frontman van The Sunsets waarme hij in een voorprogramma van de Rolling Stones heeft opgetreden. Na 7 jaar stopt de band en speelt 'Shaky' de rol van Elvis Presley in de musical "Elvis!"
En in die muziek is hij wat blijven hangen en heeft er in de jaren 80 veel succes mee gehad.

Opnemen, afspelen en opbergen

Voordat je je muziek digitaal kon opslaan was er de CD, en daarvoor was er het cassettebandje.
Na de bandrecorder uit de jaren 60 kwam er in de jaren 70 het handzame cassettebandje waarmee je muziek kon opnemen. Tot aan het moment waarop er opneembare CD's op de markt kwamen zijn ze succesvol geweest, zelf heb ik er honderden gehad.
Ook echt jaren 70 was de cassettemolen om ze in op te bergen

Dat het eens even gezegd is.

Omdat ik geen kinderen in mijn directe omgeving heb hou ik me niet bezig met het hele Sinterklaasgebeuren an sich. Geen intocht, geen Sint journaal, etc.
Wel was ik op de hoogte dat er een nieuwe TV-sint kwam dit jaar, in de krant werd daar een verslag van gedaan en er stond letterlijk:

"Iedereen is bijna opgegroeid met Bram van der Vlugt. Maar ik denk wel dat 'de nieuwe' slaagt voor het sinterklaasexamen"

Geen woord, geen letter, geen verwijzing was er naar De Enige Echte Sint: Adrie van Oorschot.
Adrie van Oorschot was van 1965 t/m 1985 de Sint van mijn jeugd, samen met hoofdpiet Piet Römer werd hij ieder jaar ingehaald door vrouwtje Bouw (Mies Bouwman) en later door vrouwtje Wiet (Wieteke van Dort).
Twintig jaar lang heeft Adrie met veel plezier gestalte gegeven aan de TV-sint. Hoe belangrijk onderdeel het van zijn leven was blijkt wel uit de mijter en staf die op zijn grafsteen te vinden zijn.

Dat het eens even gezegd is.

Conny Who?

Zaterdag met theatervriend Harry naar de voorstelling "Conny Who?" van Anne van Rijn geweest. Anne is bekend van het cabaretuo Dames Voor Na Vieren.
"Conny Who?" is voor een gedeelte opgehangen aan de theatergrootheid Conny Stuart. In de voorstelling leest Anne de biografie van Stuart en trekt dan vergelijkingen met haar eigen leven.
Daar waar de vedette Conny Stuart heel duidelijk weet wat ze wel en niet wil met haar leven en carrière en zeer perfectionistisch is, is van Anne van Rijn chaotisch en heeft geen duidelijk doel.

In de voorstelling speelt Anne beurtelings Conny en zichzelf, wat de voorstelling wat rommelig maakt.
Het leven en de carrière van Conny Stuart is naar mijn mening boeiend genoeg om alleen aan haar een hele voorstelling te wijden, zonder daar het leven van Anne in te verwerken, hoewel dat wel komische momenten opleverde. Heel grappig als de single Anne met Prada jas op visite is bij een vriendin met gewenste kinderen, waar dus totaal niet op gelet wordt, wat voor iedereen met kinderen in z'n omgeving zeer herkenbaar is.
Het leven van Conny wordt in sneltreinvaart er doorheen geduwt (mannen, kinderen en carrièrehoogtepunten worden min of meer alleen aangestipt)

Pluspunt aan Anne is dat ze een heel goede zangeres is en de liedjes van Conny (veelal geschreven door de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt) fantastisch vertolkte, alleen jammer dat het vaak maar kleine stukjes waren, de liedjes die wel in z'n geheel werden vertolkt (o.a.'Zeur Niet', en  'Wat Moet Ik Doen Zonder Jou') behoorden dan ook tot de hoogtepunten van de voorstelling.

Al met al een erg leuke avond gehad, alleen vervelend voor mevrouw van Rijn en mij dat ik een hoestbui kreeg!

Conny Stuart

11-11-11

Velen huwden op deze datum, wij hadden een gezellig samenzijn in mijn onderhand tweede thuisstad Almere. Al lang geleden besproken en het zou beurtelings een Italiaanse-, toetjes-, Italiaanse-, en uiteindelijk een internationale avond worden.

Talitha maakte Aziatische sushi als voorgerecht, Linda en Jörgen namen het Italiaanse hoofdgerecht voor hun rekening, ik zette in op Engelse trifle voor dessert, en André en Edo brachten Franse kaasjes mee.

Meestal doen we deze bijeenkomsten op zaterdag, maar nu het op vrijdag was , was de reis er heen nogal filerijk. Eenmaal in Almere aangekomen bleek er in de Stripheldenbuurt waar Linda en Jörgen wonen een wegomlegging te zijn waar TomTom ook van in de war raakte, ik meende zelfs dat De Stem wat wanhopiger klonk dan anders bij het 'Keer om'.
Alsof ik in Plopsaland was beland heb ik straten gezien met namen als Donald Ducklaan, Catootjepad en Lambikstraat.

Aangezien het Sinte Maarten in Almere (vanwege de Noord-Hollandse import?) grootschalig gevierd wordt heb ik op mijn zoektocht om op het juiste adres te komen hele groepen zingende kinderen moeten zien te ontwijken. Maar uiteindelijk tóch aangekomen en een heel gezellige avond gehad.
Was nog nét op tijd om baby Noortje te zien voor ze ging slapen, geen fotootje kunnen maken omdat ze net aan het eten was en het is een Gouden Regel dat men geen foto's maakt als baby's eten, zeker niet als de moeder er heel nauw bij betrokken is.

Kreeg van Linda de belofte dat Jörgen zich persoonlijk zou inzetten dat de wegomlegging bij het nieuwjaarsbezoek in januari verholpen zou zijn.

Omdat wij als een soort hyena's aanvielen op de sushi van Talitha is daar helaas geen foto van, maar het was heerlijk.

Tegeltjeswijsheid 18

De plank mis slaan

Nooit te beroerd om met wat dan ook in het nieuws te komen heeft "Prins" Frédéric von Anhalt, de man van de Hongaars-Amerikaanse actrice Zsa Zsa Gabor aangekondigd een boek te willen schrijven over de beroemde familie van zijn vrouw, haar zussen Magda en Eva en moeder Jolie. Hun leven in Hongarije, de aankomst in Amerika en het moet vooral, en dat is Frédéric wel toevertrouwt, een 'Tell-all'- boek worden. Geen taboes.

De lieverd vergeet alleen dat er al zo'n boek is, in 1985 is het boek "Such devoted sisters: Those fabulous Gabors" geschreven door Peter H.Brown uitgekomen.
Daarin wordt uitgebreid stilgestaan bij de kinderjaren van de zussen, Hoe Eva als eerste naar Amerika ging en later Zsa Zsa zich bij haar voegde, hoe Jolie en Magda uiteindelijk uit Nazi-Hongarije zijn gevlucht vanwege hun (half)Joodse afkomst.
Het boek geeft een goed inzicht over hoe de Gaborfamilie zich vanaf hun aankomst hebben gemanifesteerd als de glamoureuze diva's op een wijze die voor die tijd ongekend was.
Het is een goed gedocumenteerd boek, zonder ranzigheden.

Frédéric komt in dat boek niet voor omdat hij pas in 1986 met Zsa Zsa is getrouwd, en ik denk dat daar de schoen wringt voor deze publiciteitgeile bewuste man. Hoewel ik het erg leuk zou vinden om een soort 'herziene' uitgave over het leven van de Gabors met een update van wat er zich na 1985 heeft afgespeeld te lezen, zit ik niet te wachten op de openhartigheden van de "prins".

v.l.n.r. Magda, Zsa Zsa en Eva

De nieuwe tijd net wat u zegt

Deze zin uit het nostalgische lied "Het Dorp" van Wim Sonneveld, daar denk ik geregeld aan, als er weer eens iets nieuws en/of hips door de strot wordt geduwd.

Deze keer zal ik ook maar overstag gaan omdat het er uiteindelijk op uit gaat draaien dat je 'moehoet'.
Ik heb het over de OV-Chip kaart van de NS. Als reiziger van de Rotterdamse metro is het gebruik van de RET-chip kaart mij al vertrouwd. De NS Chip kaart heb ondanks de herhaaldelijke post en emails die ik als voordeelurenabonnementhouder heb mogen ontvangen nog niet geactiveerd.

Het idee van het systeem is dat je landelijk met 1 kaart in al het openbaar vervoer kan reizen.
Dat is (nog) niet zo. Het schijnt wel in de planning te liggen. Omdat ik geen zin heb om uit te gaan zoeken waar wel en niet wilde ik daarop wachten.

Maar nu ik binnen 1 week tijd moeite had om een ouderwetsch papieren kaartje te kopen en ik vandaag weer zo'n email ontving om m'n kaart te gaan activeren, ga ik dat dan maar doen.

De 1e keer werd mijn giropas als niet geschikt bevonden door 2 automaten op het perron Blaak, naar een ander perron gegaan, daar werd m'n pas een soort van opgegeten en net toen de lichte paniek toesloeg weer uitgespuugd en kon ik er, de goden zij dank, toch mee betalen.

Later die week kwam ik weer aan op hetzelfde perron Blaak en waren de automaten weg, wel stonden er de paaltjes waar je dus kan chippen. De automaten waren ineens verhuisd naar buiten, gelukkig had ik de tijd ruim genomen en kon ik m'n trein halen.

Altijd denkend in complottheorieën, verdenk ik de NS er van dat ze die automaten expres betaalkaarten niet laten accepteren zodat je er als argeloze reiziger kriegel van wordt en dan die chipkaart neemt.

Okay, ik geef me gewonnen.

Hoeren neuken en Corry Konings

Voormalig Vader Abraham protégé Corry Konings wilde het eens over een andere boeg gaan gooien en heeft een nieuwe single uit met de welluidende titel "Hoeren Neuken Nooit Meer Werken"

Neem even de tijd om dit tot je door te laten dringen.

Samen met de cast van New Kids heeft ze het nummer opgenomen als titelsong voor hun nieuwste film en vind dat zelf heel gewoon.
"Het is gewoon spreektaal" legt ze uit. "Als ik in de auto rij zeg ik ook wel eens kut" vervolgde ze.

Dat laatste nieuws was teveel voor mij en al mijn zintuigen vielen voor een moment uit.

Dit is de clip van het nummer:

Toen en Nu: Shirley Bassey

Vandeweek las ik op het blog van vriend en James Bond liefhebber André dat Bondfilm 23 in de planning staat, de titel zal "Skyfall" zijn en de release wordt in het najaar van 2012 verwacht.
Met enige spanning zal dan ook worden gespeculeerd over wie het Bondthema mag gaan zingen.

En bij het onderwerp 'Bondthema's' kom je al heel gauw uit bij Shirley Bassey, de enige zangeres die 3½ Bond thema op haar naam heeft staan. De eerste was in 1965, "Goldfinger", wat meteen haar internationale doorbraak betekende. In 1971 mocht ze nog eens aantreden voor "Diamonds Are Forever". En de laatste keer was voor "Moonraker" in 1979, wat in eerste instantie voor Johnny Mathis was bedoeld, maar die wegens ziekte geen opnames kon maken.

De ½ staat voor het nummer "Mister Kiss Kiss Bang Bang" wat was opgenomen en bedoeld als thema voor de film "Thunderball" uit 1966 maar later werd er besloten om Tom Jones de eer te gunnen met een lied gelijknamig aan de filmtitel. Op de soundtrack staat het afgekeurde nummer wel, maar gezongen door Dionne Warwick. Shirley's versie zag pas het levenslicht op een verzamelbox van haar werk ergens in de jaren 90.

De nu 74 jarige (inmiddels Dame) Shirley Bassey treedt nog steeds op en ik zou het geweldig vinden als zij het is die wordt gevraagd om het nieuwe Bondthema te zingen. Maar het zal ongetwijfeld een 'ster' van nu zijn die met de eer zal gaan strijken.

Spaarloon

Jaren geleden moedigde de destijds zittende regering de werkende mens aan om een gedeelte van hun loon te storten op een spaarloonrekening, steekwoorden: belastingvoordeel, appeltje voor de dorst, e.d.

Ik heb dat ook gedaan en het gespaarde bedrag omgezet in een lijfrentepolis om als ik straks moegewerkt als bejaarde (of als we steeds langer door moeten werken, hoogbejaarde) man niet direct naar het oude mannenhuis zou moeten, maar dan het gespaarde bedrag in gedeeltes kan aanspreken om wat rianter de oude dag door te komen.

Ten gunste van de overdrachtsbelasting heeft de huidige regering besloten om per 1 januari 2012 te stoppen met de spaarloonregeling.
Mensen zoals ik die het bedrag maandelijks op de lijfrentepolis lieten storten moeten nu zelf maar even regelen hoe ze dat verder gaan doen.

Het spreekt voor zich dat ik aan geen enkel 'voordeel-idee' van welke regering dan ook gehoor zal geven. Wie herinnert zich nog PC-privé ? Het aanschaffen van een computer op een financieel aantrekkelijke manier dat wegens (te) groot succes acuut werd gestopt, en onlangs nog het gratis verstrekken van de ID-kaart, dat heeft geloof ik anderhalve week geduurd.

Nu heb ik meer dan een maand geleden m'n verzekeringsagent benaderd, waar de lijfrentepolis loopt, met wat vragen over hoe ik het nu verder wil gaan doen.
Hij zou spoedig contact opnemen, ik heb het gevoel dat wij een verschillende opvatting hebben van het woord spoedig.
Ik wacht nu af, laat de verzekeringsmaatschappij maar met een soort van dreigbrief komen in januari
Ik eet ze rauw bij het ontbijt.

De eerste lootjes

Voor ik er erg in had was ik gerekruteerd om op 3 december aanstaande met een groep vrienden aan een sinterklaasviering deel te nemen. En na jaren niets aan dit volksfeest gedaan te hebben leek me het wel weer eens leuk!
Moest je in het pre-wwwtijdperk dan nog regelen dat iedereen bij elkaar kon komen om lootjes te trekken, nu kan deze handeling worden verricht zonder een stap de deur uit te zetten. In dit geval heel handig omdat de groep verspreid is over het land.

In mijn mailbox kreeg ik een berichtje van lootjestrekken.nl  onder de naam G.E.K.A.F.T. (nee geen T.A.F.K.A.P., maar de beginletters van de namen uit de groep) waar ik me moest aanmelden en ook een verlanglijstje kon invullen. Als iedereen uit de groep dat gedaan heeft (ik was de laatste en groepslid T. herinnerde mij eraan het niet te vergeten) dan worden de lootjes verdeeld en krijg je in je mailbox de persoon voor wie jij dit jaar Sint Nicolaas bent.

En dan begint het, de eerste lootjes die in dit geval zwaarder wegen dan de laatste, onder de dagelijkse werkzaamheden komen er dichtelijke volzinnen in me op die ik dan even wegzet tot er op een gegeven moment in mijn hoofd zich een geheel gaat vormen en ik het daadwerkelijk ga uitwerken, dat zijn dan de laatste lootjes en die gaan eigenlijk vanzelf.

Maar nu zit ik nog in de eerste fase, en nee, wiens lootje mij ten deel is gevallen kan ik helaas niet meedelen. Sint Nicolaas is fan van m'n blog en is een echte yenta zodat dan binnen no time bekend is wie het is en dat kan natuurlijk de bedoeling niet zijn.

Emmi@Leo

Donderdagavond is voor mij het theaterseizoen begonnen in het Isala Theater in Capelle aan den IJssel met de toneelvoorstelling Emmi@Leo gespeeld door Loes Haverkort en Waldemar Torenstra, beiden bekende film en TV acteurs.

Het stuk is gemaakt naar het boek van Daniel Glattauer, vertaald in 23 talen en in Duitstalige gebieden verwerkt tot toneelstuk. Nu dus ook in Nederland.
Het verhaal gaat over twee mensen die bij toeval met elkaar in contact komen via e-mail en er een maandenlange e-mail wisseling ontstaat, ze worden digitaal verliefd zijn beurtelings uitgelaten en onzeker, vragen zich af of de fantasieversie die ze van elkaar gemaakt hebben wel strookt met de werkelijkheid, weten niet of ze elkaar wel wíllen ontmoeten, kortom intimiteit en afstand heel dicht bij elkaar.

Ik vond het een enorm leuke en goed gespeelde voorstelling, Loes en Waldemar speelden samen maar eigenlijk solo omdat ze reageerden op elkaars e-mails zonder daadwerkelijk persoonlijk of fysiek contact.
Vele hilarische momenten, blijdschap, wanhoop, verdriet, verlangen , angst, alle emoties kwamen voorbij in een stuk dat heel goed werkelijkheid zou kunnen zijn.

In Memoriam: Rijk de Gooyer

Een kleine 4 maanden na het overlijden van zijn jarenlange kompaan Johnny Kraaijkamp is Rijk de Gooyer overleden aan de gevolgen van altvleesklierkanker die 2 weken geleden was ontdekt.
Rijk was bekend als komiek, veelal in de rol van aangever, zanger en acteur.

Stoomcake

Bij m'n wekelijkse bezoekje aan mijn moeder hebben we een cake gemaakt, niet zomaar your average bakcake, maar stoomcake. Ik wist van het bestaan niet af, en mijn moeder had tot voor kort in haar 85 jarig leven er ook nooit van gehoord.

De hulp die mijn moeder helpt in de huishouding is van Chinese afkomst en brengt regelmatig iets lekker voor haar mee, zo ook cake die ze erg lekker vond, ze heeft uitgelegd hoe ze de cake zonder oven (!) maakte.

Kant en klaar cakemeel met melk en eieren mixen. Het beslag gaat in een springvorm in en pan met kokend water en wordt zo au bain-marie (met deksel op de pan) door de stoom gaar binnen 45 minuten.

Het resultaat is een sponsachtige cake, lekker, maar zelf vind ik cake uit de oven net wat smaakvoller.

Mauro, de jongen en het kind

De media mag graag middels hun berichtgevingen de lezer een bepaalde (meningen)hoek in 'begeleiden'.
Zo zal, als een 18 jarige een 73 jarige slaat het als volgt worden weergegeven:
"Bejaarde mishandeld door 18 jarige MAN"
Is diezelfde 18 jarige slachtoffer zou er dit staan:
"In de Dorpstraat is een 18 jarige JONGEN neergestoken"

Het mag dus geen verrassing heten dat de uitgeprocedeerde illegale asielzoeker Mauro in de media met 'jongen' wordt aangeduid. In heel erg linkse kringen, ook bij monde van de sprekende PvdA trui Spekman, zelfs met kind, dat klinkt namelijk veel erger; voornemens zijn een kind uit te zetten.

Wereldwijd, dus ook in de binnenlanden van Angola is het doorgedrongen dat er in Nederland geen minderjarige asielzoekers worden uitgezet. Zo kon het dus gebeuren dat Mauro in 2002 naar Portugal werd gevlogen en vervolgens in 2003 per bus afgeleverd in Rotterdam bij zijn zus.
Zij vertrok na een half jaar met de noorderzon nadat zij hem bij de politie had gebracht. Hij legde in zijn toelatingsprocedure valse verklaringen af, een verblijfsvergunning is meermalen afgewezen.
Hij (of liever gezegd zijn natuurlijke moeder) heeft de gok gewaagd en verloren want nu is hij 18 en zal hij volgens 'de regel van de wet' weer worden teruggestuurd naar zijn familie in Angola.

Nu er vanuit de kant van de pleegouders en hemzelf de media is opgezocht maakt dat de zaak alleen maar moeilijker voor hem. Alle ogen zijn gericht, meningen worden over en weer geschreeuwd, kranten staan er vol mee, journaals openen met de laatste feiten.
In de politiek gaat het allang niet meer om hem als persoon, maar om de eigen partij zo veel mogelijk buiten schot te houden en om het feit dat er nieuwe Mauro's zijn die deze kwestie met grote belangstelling volgen. Hij is slechts nog een symbool.'

Nu is er een soort compromis gesloten dat hij een studievisum mag aanvragen en dat niet, zoals schijnbaar gebruikelijk is, in z'n land van herkomst hoeft te doen maar gewoon hier.
VVD, PVV en CDA vinden dat wel een plan, de linkse partijen zien toch liever een verblijfsvergunning.
Saillant detail is dat de wet waaraan hier gerevereerd wordt destijds mede is aangenomen door PvdA-ster Albayrak, toen staatssecretaris van justitie.

Volgens zijn pleegmoeder is het ook geen optie, hij studeert nu op MBO3. En volgens mij moet ie heel wat inhalen want de laatse week is ie niet veel op school geweest, maar beurtelings in de 2e kamer of interviews gevend.

En nu? Moeten we zeggen regels zijn regels, dus je kunt gaan? Regels worden door mensen gemaakt en mensen kunnen regels waarnodig aanscherpen of versoepelen.

In april heeft een uitgeprocedeerde asielzoeker, die bovendien bekend was bij de politie (wat dééd die hier dan nog) zijn ex-vriendin en een politieman vermoord. Deze zit nu op kosten van de staat in de gevangenis.

Mauro is een door zijn omgeving geliefd persoon die niet helemaal eerlijk hier is gekomen en gebleven maar die hier zijn thuis heeft gevonden en zo heel graag hier wil blijven om zijn toekomst op te bouwen.

Als ik een keus mocht maken...

Kijk en vergelijk

Sinds de komst van internet is het heel makkelijk om voor bepaalde artikelen die je graag wilt hebben van alles op te zoeken. Reviews, service en vooral de prijs. Ik doe dat middels deze site.
Dat dat zeker de moeite loont blijkt uit de 6 delige DVD box die ik al heel lang wilde hebben van Jasperina de Jong.

De prijzen varieerden van €51.29 tot €83.29, tot ik op bovengenoemde site zag dat Bol.com  (als enige) deze box aanbood voor €19.99!
Ik dacht eerst nog aan een fout, maar inmiddels heb ik de box in huis voor de genoemde prijs.