Walgelijk

Voor een korte tijd heb ik me er toe kunnen zetten om "De Wereld Draait Door" te kijken, de berichtgeving van de diverse onderwerpen vond ik vrij eenzijdig (lees: alles vanuit een links standpunt beredeneerd), maar sinds maandag ben ik echt afgehaakt, wat daar voor een beschamende vertoning plaatsvond was de druppel. Kok Robert Kranenborg had collegaatje Angélique Schmeinck meegenomen om het te hebben over het bereiden van krabben. Angélique staat hoog aangeschreven in de kookwereld, maar op de manier waarop zij zich in het programma presenteerde alsmede die opgejaagde waanzinnige blik in haar ogen deden mij toch vermoeden dat ze in meer of mindere mate psychisch niet helemaal in orde is.

Dit werd nog eens onderstreept door de twee levende krabben die ze had meegenomen en die in een klein glazen bakje met water op tafel stonden. Angélique vond het belangrijk om over het liefdeleven van de krabben te verhalen en haalde de twee dieren uit het bakje en hanteerde ze alsof het levenloze dingen waren. In een filmpje zagen we haar een levende krab in kokend water onderdompelen. Vervolgens ging ze in de studio plotseling onaangekondigd een liedje zingen als ode aan de krab.

Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat bij krabben en kreeften ook gevoel, pijnbeleving en bewustzijn aanwezig is. Kreeften lijden minimaal 2 minuten wanneer ze in kokend water worden gegooid en krabben meer dan 5 minuten, en dan heb ik het nog niet eens over de lijdensweg die de dieren ondergaan vanaf het moment dat ze gevangen worden.

En net als je denkt dat het dieptepunt over dit onderwerp hiermee wel bereikt is, komt gisteren op het nieuws een bericht over de Belgische kok Piet Huysentruyt, die heeft in een uitzending de poten van een levende kreeft afgebroken om het nog levende dier daarna met een mes doormidden te snijden. Piet zegt, terwijl hij de levende kreeft doormidden snijdt: "Je moet daar niet mee zitten, als je ze straks zult eten, zul je content zijn, echt waar. Als ze rechtstreeks op de grill gaat is ze echt het beste". 

Ik heb letterlijk met de hand voor mijn mond vol ontzetting zitten kijken, wetend dat er een apparaat bestaat welke de dieren binnen 1 seconde verdoven om ze vervolgens binnen 5 tot 11 seconden pijnloos te kunnen doden. In Engeland, Verenigde Staten en Noorwegen wordt dat apparaat (Crustastun) al gebruikt.

Angélique Schmeinck

Piet Huysentruyt

Leesvoer

De boekenwereld is geen wilde wereld, dat is het nooit geweest en dat zal het ook nooit worden. Het is wat bezadigd, en loopt vaak wat achter de feiten aan, springen niet snel genoeg in op trends of veranderingen. Toen een ieder zichzelf respecterende retailer hun papieren cadeaubonnen al lang had vervangen voor die handige creditcard-achtige cadeaukaartjes, die door consumenten met een ieder gewenst bedrag kunnen worden opgewaardeerd, en waar het restbedrag gewoon op blijft staan na een besteding, werd er in boekhandels nog gestempeld en strookjes gescheurd.

Maar goed, uiteindelijk zijn ook de boekenbonnen nu al weer geruime tijd ook van plastic en op te waarderen. En nu komen ze met iets leuks, er komen 5 genre-boekenbonnen uit, te weten: reizen, literatuur, koken, spanning en kinderen, naast de al neutrale boekenbon. Vanzelfsprekend kun je voor de genre boekenbon alle boeken kopen, maar het idee is om een cadeautje nóg persoonlijker te maken, voor zover dat bij een boekencadeaubon kan. Je koopt bijvoorbeeld een reisboekenbon voor iemand die van reizen houdt, en verpakt dat leuk met een bijpassende kaart en een reistijdschrift of wat mini-badproducten, zo moet je het zien.

Ik vind dit een, voor de boekenwereld, bruisend idee, alleen nu kreeg ik gisteren onder het mom van 'Geef leesvoer cadeau' de kookboekenbon binnen, en daarop staat een bekende kok afgebeeld, en het mag duidelijk zijn dat het om een Nederlandse boekenbon gaat, dus de voor de hand liggende Jamie Oliver of Nigella Lawson vallen natuurlijk af, dan heb je de keuze uit de kleurrijk bebrilde Rudolph van Veen, de fotogenieke Sergio Herman, de vrolijke Mathijs Vrieze, de deskundige Robert Kranenborg of de kleine vileine Joop Braakhekke om er maar een paar te noemen, maar neen, voor de kookboekenbon is gekozen voor het aanminnige gelaat van Herman den Blijker. En dat vind ik dan weer zo'n onbegrijpelijke boekenwereldkeuze, wel met een leuk idee komen maar er in de uitwerking nét naast zitten.

Maar om positief te eindigen, de boekenbonnen waren niet de laatste papieren cadeaubonnen, nog steeds is er de papieren cadeaubon van de VVV....

Misty water-colored memories of the way we were

Erica Minkman, Carla Stigters, Esther Jansen, Jolanda van Ruijven, Piet L'Ami, Alphons van Beek, John Vis, Alexander Kooijmans, Robert Romeijn, Kathleen Beer, Frans Heemskerk, Silvia van Steen, Joyce Smit, Anita Brands, Jan Franken, Irma Kroes, Marga Borsboom, Jolanda Veldwijk, Marian vd Berg, Patricia vd Meer.

Den Haag, 1977, de 6e klas van de St. Ceciliaschool. Ik ben nog uit de tijd van de lagere school met 6 klassen i.p.v. (ik geloof) 8 groepen zoals het nu is. Met de meeste van deze jongens en meisjes heb ik dus 6 jaar de lagere school doorlopen. Zes belangrijke jaren in een mensenleven. De school was op loopafstand van mijn huis en de meeste kinderen woonden in de omtrek van de school. Ooit heb ik zo'n zelfde verzameling fotootjes gehad van de 2e klas, maar die ben ik, helaas, kwijtgeraakt. Bijzonder dat ik alle achternamen nog weet.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn klasgenootjes wel eens gegoogeld heb en op Facebook heb gezocht, en sommigen (7) heb ik gevonden, maar om nu na bijna 40 jaar contact te maken, vind ik ook weer zo iets, daar is het me niet om te doen, ik wilde alleen maar zien hoe het met ze gaat en hoe ze er nu uitzien. Nou ja, met Anita heb ik even contact gehad toen ik nog op Hyves zat, ik wist haar verjaardag nog, wat zij dan weer grappig vond. Ik hoop van allemaal dat het ze goed gaat, dat het leven ze heeft gebracht wat ze ervan verwacht hadden.

Met meneer Franken onze leraar in de 6e klas en tevens hoofd van de school heb ik tot aan zijn overlijden in (ik dacht) 2005 contact gehouden in de vorm van kerstkaartjes sturen, wat ik nu nog steeds doe naar zijn vrouw die ons soms ook wel eens een dagje opving. Ik ben op zijn begrafenis geweest omdat ik het een fijne leraar vond en ik voelde of ik alle kinderen vertegenwoordigde die hij in zijn lange carrière les heeft gegeven.

Het voortgezet onderwijs, daar heb ik het nooit zo leuk gehad, reden waarom ik ook nooit heb doorgeleerd, hoewel ik dat wel zou hebben gekund, na het behalen van mijn diploma ben ik gelijk gaan werken. Dat is eigenlijk één van de weinige dingen waar ik spijt van heb, maar het is gelopen zoals het gelopen is. Heel therapeutisch om dit nu zo eens op te schrijven, waar een blogje al niet goed voor is.

Ondanks dat wel een foto van de examenklas 1980/81 van de Beatrijsschool uit Den Haag, van deze leerlingen weet ik alleen de voornamen en dan nog omdat ik ze er ooit bijgeschreven heb. En ook van hen hoop ik dat ze allemaal goed terecht zijn gekomen.

André, Alwin, Wim, Peter, Ronald, meneer Blom, Kees
Joke, Wim, Franka, Frans, Janet, Françoise, Max, Frank
Elvira, Leon

Koningsdag

Koningsdag, ik moet er nog erg aan wennen, koninginnedag ligt zoveel lekkerder in de mond, ook nieuwslezer Rick van der Westerlaken vergiste zich. Wat ik begrepen heb is de koningsdag goed verlopen, geen noemenswaardige incidenten, het weer zat goed mee en mensen hebben er een gezellige en plezierige dag van gemaakt. Zelf heb ik het aangename (vrije dag) met het noodzakelijke (voorjaarsschoonmaak van de keuken) verenigd. Ik ben niet zo van de mensenmassa's, dus zoek ik de drukte niet op.

Lekker uitgeslapen, en de middag dus gebruikt om de keuken weer eens goed onder handen te nemen, een hele klus, maar het geeft zo'n fijn voldaan gevoel als het weer gedaan is. Nu rest alleen nog de lanai wat ik gepland heb voor volgend weekend, dan is alles in en om het huis weer klaar voor de zomer.

's-Avonds lekker naar de show "Wigwam" van Youp van 't Hek gekeken, dus heb ik er zo met mezelf ook een fijne en nuttige eerste koningsdag van gemaakt.

Tegeltjeswijsheid 120

Toen en Nu: Victoria Principal

Van 1978 tot 1987 speelde Victoria Principal de rol van Pamela Ewing in de TV-serie "Dallas". En dat is ook meteen haar grootste verdienste op het acteervlak, hoewel ze tot 2001 in verschillende series gastrollen heeft gespeeld. Ze bedankte voor de uitnodiging om haar rol van Pamela te hervatten in de nieuwe serie van "Dallas" in 2012. Ongelofelijk succesvol was ze met haar in 1989 opgestarte lijn schoonheidsproducten 'Principal Secret'. Het bedrijf maakte in 2013 bekend dat het reeds 1.5 biljoen dollar heeft omgezet.

In 2006 is Victoria na 20 jaar huwelijk, gescheiden van haar man, Dr. Harry Glassman. Ze is nu 64 jaar en is naast haar business in de schoonheidsmiddelen ook actief bij verschillende filantropische instellingen.

Achtentachtig

Zoals iedere woensdag was ik gisteren bij mijn moeder met wie het redelijk gaat, ze is slecht ter been, en dat is iets wat ze wekelijks benoemd als "oud worden is fijn, maar oud zijn is niks aan". Gisteren hadden we het over haar aanstaande verjaardag volgende maand waarop ze 88 hoopt te worden, ze vertelde me een voorval wat ik zo'n leuk en aandoenlijk verhaaltje vond dat ik het graag wil delen.

"Ik weet nog goed", zo begon ze, "dat ik in de tram zat met Elsje, die moet toen zo'n jaar of 5 zijn geweest, ze zat naast me, toen er een oud vrouwtje moeizaam de tram binnen kwam. Ik nam Els op schoot en zei tegen het vrouwtje, 'Komt u hier maar zitten hoor'. Dat deed ze, en ze zei 'Het gaat allemaal niet meer zo makkelijk, ik ben al 88 jaar'. Ik keek het mensje eens aan en dacht: 88! wat ontzettend oud, ik kon me er geen voorstelling van maken. En nu word ik volgende maand zelf 88, en moet ik steeds denken aan dit voorval".

Zo zie je maar dat een ogenschijnlijk onbeduidende gebeurtenis je jaren later, in dit geval 58 jaar, zomaar heel helder in je herinnering op kan duiken.

In zo'n Haagse tram vond dit voorval plaats

Witte nar

Eigenlijk zou de theatershow "Witte Nar" van Karin Bloemen vorig seizoen al in de theaters te zien zijn ware het niet dat ze niet de juiste inspiratie had om een show af te leveren die haar gevestigde naam waardig was, zodat we eerst gisteravond de voorstelling konden bezoeken.

Als Karin het eerste nummer inzet heb ik altijd het gevoel dat ze niet bij stem is, en altijd is dat na 2 nummers verdwenen en zingt ze net zo makkelijk een jazz nummer als een hertaling van het Robbie Williams nummer "Let Me Entertain You", wat als Karin het zingt "Iemand Moet De Nar Zijn" heet, een hoogtepuntje, net zoals het weergaloze voor haar door Jan Beuving geschreven lied "Amsterdam Is Dood". Naast het zingen van Nederlands en Engels repertoire komen er ook verschillende typetjes voorbij waarvan de dronken vrouw wel leuk is, maar net iets te lang doorgaat. Grappiger is de Karin Bloemen in 2044 in een tehuis voor oude artiesten of de vrouw die in ziet dat artiesten pas echt gaan verdienen als ze dood zijn en daar hele bijzondere ideeën over heeft.

Al met al een fijne avond gehad met een gevarieerde show wat nog een hele bijzondere avond bleek te zijn, want het was de laatste voorstelling voor de verbouwing van het Oude Luxor theater. De zaal blijft zoals ie is maar daaromheen gaat grondig verbouwd worden om op 1 december weer open te gaan. Dat fijne Oude Luxor theater die op de nominatie stond om te sluiten en toen in een verlenging ging die, gelukkig, nooit meer eindigde. Het publiek kreeg een glaasje champagne om alvast te proosten op een goede verbouwing en Karin en haar muzikanten proostten mee.

Nutteloze weetjes

Het energiedrankje Red Bull is verboden in Noorwegen, Denemarken,
Uruguay en IJsland.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Fidel Castro de macht greep in Cuba liet hij alle Monopoly
spellen vernietigen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kaas was het meest gestolen levensmiddel in 2011
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De meeste bijen zoemen in A, maar als ze moe zijn zoemen ze in E
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Een copoclefiel is iemand die sleutelhangers verzameld.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De eerste mobiele telefoons kostten € 2300,- en de accu had een
werktijd van ongeveer 20 minuten
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het Duitse 'Handschuhschneeballwerfer' betekent zoveel als 'lafaard'. De
uitdrukking verwijst naar iemand die sneeuwballen gooit met
handschoenen aan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Vrouwtjesbladluizen baren vrouwtjesbladluizen die alweer zwanger zijn
van nieuwe vrouwtjesbladluizen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen doden ten minste 100 miljoen haaien per jaar, dat zijn er ongeveer
11.000 per dag.

In Memoriam: Mimi Kok

Mimi Kok werd ontdekt door Toon Hermans, nadat ze in 1951 Miss Zandvoort werd. Ze heeft tot het laatst veel rollen gespeeld zowel op toneel als voor televisie en film, o.a, in "Pension Hommeles", "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer", "Rooie Sien" en "Eric Of Het Klein Insectenboek".
Maar ze zal altijd herinnert worden als Gé Braadslee, de rol in de VPRO serie "Het Is Weer Zo Laat" .  In 2012 was ze te zien in het realityprogramma van omroep MAX "Krasse Knarren", waarin ze samen met andere (voormalig) bekende ouderen een week lang terug in de tijd gingen in een jaren 70 woning om zo hun gezondheid te verbeteren. Mimi leed aan een longziekte en is 80 jaar geworden.

Mimi bij de Miss Zandvoort verkiezing 1951

Tegeltjeswijsheid 119

Herinnert U zich deze nog #48?

CARL ANDERSON

"SUPERSTAR"

(Excerpt from the soundtrack "Jesus Christ Superstar")

1973

Aantal weken: 42

Hoogste positie: 1

Kerstliedjes, hoeveel wil je er hebben? maar een populair liedje over Pasen is er eigenlijk niet, het dichts in de buurt komt dan de rock opera "Jesus Christ Superstar" die handelt over de laatste dagen van Jezus en eindigt met de kruisiging. Voor Tim Rice en Andrew Lloyd Webber was dat hun derde musical productie samen in 1970, hoewel musical, dit werk wordt bestempeld als rockopera, omdat er niet in wordt gesproken alleen gezongen. Eerst was er het album in 1970 om vervolgens op de planken te worden gebracht, het is één van mijn favorieten en wordt nog steeds wereldwijd opgevoerd. 

Het baarde in die tijd enorm opzien om Jezus als een soort hippie neer te zetten en religieuze groeperingen protesteerden er dan ook tegen. Tegenwoordig wordt JCS met name opgevoerd door kerkelijke musical gezelschappen. In 1973 kwam de film uit met in de hoofdrollen Ted Neeley (Jezus Christus) Carl Anderson (Judas Iskariot) en Yvonne Elliman (Maria Magdalena). Was de theaterversie al bijzonder, de film maakte gebruik van tanks, mitrailleurs, en de castleden kwamen aan in een bus en laadden de rekwisieten uit.

De muziek van de film was ongekend populair, het lied "Superstar" was een hit in 1970 voor Murray Head die de rol van Judas zong op het album, maar hier is de versie van 1973 uit de film te beluisteren gezongen door de te vroeg overleden Carl Anderson. In dit nummer vraagt Judas na Jezus verraden te hebben en zich te hebben opgehangen omringd door engelen zich af of het nou wel zo verstandig van Jezus was om juist in zo'n vreemd land en zo vroeg in de tijd zich tot de mensen te richten, zou hij in deze tijd gekomen zijn dan zou hij de gehele natie kunnen bereiken want er is nu immers massacommunicatie. 

Zo nieuw is het idee van die "Passion" dus helemaal niet....

Hier zingt Judas omringt door engelen het lied "Superstar"

Carl Anderson 1945-2004

Iedereen noemt zich ook maar mens tegenwoordig

Één van de leukste schrijvers die ik ken is Yvonne Kroonenberg, haar ironische humor en zelfspot zijn geweldig. Dus als zij over een bezoek aan Amsterdam Noord zegt: "Ik wist niet wat ik zag: mensen die zó primitief zijn dat ze niet eens een gewone zin kunnen uitspreken. Ze slaken kreten, vaak op harde toon, omdat ze toch wel heel graag begrepen willen worden. Iedereen noemt zich ook maar mens tegenwoordig", kun je mij wegdragen, hilarisch!

Voor iedereen die met 'prachtwijken' te maken heeft ook een herkenbare observatie, en iedereen die (het werk van) Yvonne kent kan deze uitspraak ook in de juiste context zetten. Maar dan blijken er mensen te zijn die hierop primair reageren en zo kan het dus zijn dat Yvonne een lawine aan haatberichten over zich heen kreeg. Zelf vind ik het een geweldige titel voor een nieuw boek: "Iedereen Noemt Zich Ook Maar Mens Tegenwoordig"

Onderstaande video uit de prachtwijk Duindorp in Scheveningen lijkt een Koefnoen persiflage, maar is echt, en ik vind het heel mooi bij dit blog passen, want ook de, en ik gebruik de term losjes, 'meneer' in het witte shirt noemt zich een mens.

Yvonne Kroonenberg

Een ramp

Er zijn van die berichten op het journaal waarbij ik het niet droog hou, het verschrikkelijke nieuws over het gezonken passagiersschip De Sewol in Zuid Korea is zo'n bericht. Het was een boot met jongeren van 16 en 17 jaar, hun leraren en de bemanning op schoolreis naar het eiland Jeju. Van de 459 opvarenden zijn er 164 gered, 4 mensen zijn overleden, bijna 300 mensen worden nog vermist.

De beelden met radeloze ouders en familieleden die nog niets weten over hun kinderen en familieleden gingen door merg en been. Laten we alsjeblieft op een wonder hopen. Mijn gedachten gaan uit naar deze mensen.

Tegeltjeswijsheid 118

Nutteloze weetjes

Typemachines werden ooit 'literaire piano's' genoemd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bill Clinton werd op zijn achtste aangevallen en toegetakeld
door een schaap en leerde pas fietsen toen hij 22 was.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Voordat hij het handelsembargo tegen Cuba ondertekende,
gaf John F. Kennedy zijn perssecretaris opdracht 1000
Cubaanse sigaren voor hem te kopen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zijn schorpioenensoorten die slechts één keer per jaar
hoeven eten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de Braziliaanse staat Rio Grande Do Sul woont slechts
5 procent van de bevolking. 70 Procent van de
fotomodellen komt echter uit deze streek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het standbeeld van Winston Churchill op Parliament Square
staat onder stroom om het duiven te beletten op zijn hoofd
te gaan zitten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De odontomachus is een vleesetende mierensoort die zijn
kaken 2300 keer sneller kan laten toeklappen dan een
mens met zijn ogen kan knipperen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Eekhoorns kunnen zich de bergplaats van 10.000 noten
herinneren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In de roman waar de film "Pinocchio" op was gebaseerd
werd de pratende krekel op beestachtige wijze vermoord,
brandden Pinocchio's voeten af en ten slotte werd hij door
een stel dorpelingen opgehangen.

Huismensen

Tot ver in de jaren 60 was het heel normaal dat werkende vrouwen als ze gingen trouwen werden ontslagen, ze hadden nu immers een man die het geld voor beiden of het gezin ging verdienen, van de vrouwen werd verwacht dat ze het huishouden deden en voor de kinderen zorgden. Maar gelukkig waren daar in de jaren 70 de 'wij-vrouwen-eisen-vrouwen', die hadden genoeg van de, zoals zij dat noemden, onderdrukking van de vrouw en zeker de vrouw als lustobject. Dat laatste getuigde wel van enige onbedoelde humor van de doorgaans humorloze vrouwenbeweging, want de gemiddelde baas-in-eigen-buik-vrouw zag er niet uit, dus die hoefden zeker niet bang te zijn om als lustobject gezien te worden, nu ja, ze deden dat dan voor hun onwetende maar veel mooiere zusters, denk ik dan maar.

Bh's werden verbrand, tuinbroeken aangetrokken, lichaamsbeharing werd ongemoeid gelaten, aan diëten werd niet (meer) gedaan en zo trokken ze ten strijde en met succes, er verbeterde veel voor de vrouwen, het feit dat het feministische tijdschrift "Opzij" nog niet zo lang geleden ter ziele ging geeft aan dat de emancipatie van de vrouw in de loop van de tijd goed gelukt is. Vrouwen hadden destijds de onbedwingbare behoefte om alles wat mannen deden en konden óók te willen en te kunnen, met dat verschil dat het voor de vrouwen wel een keuze moest blijven, voor mannen gold destijds dienstplicht, vrouwen konden kiezen om het leger in te gaan, van mannen werd verwacht dat ze werkten, vrouwen hadden een keus om (er bij) te gaan werken, het moest natuurlijk wel leuk blijven.

Op Europees niveau werkt de Nederlandse vrouw in vergelijking met andere landen veel minder dan hun Europese zusters. In Nederland werken veel vrouwen parttime, dus minder uren. Bij mij op het werk zijn er vrouwen die slechts 2 dagen per week werken, dan is het meer een hobby, maar goed het is een keuze, en als het kan en je voelt je er goed bij, waarom niet? Bovendien is het in de huidige tijd niet zo makkelijk om fulltime aan de bak te komen.

Maar nu las ik van de week in de krant dat er mannen zijn die er bewust voor hebben gekozen om huisman te worden, wat natuurlijk prima is, hun vrouw is de kostwinner en deze mannen zorgen voor de kinderen en het thuisfront. Maar hoe we dan ook gewend zijn aan vrouwen als soldaat, buschauffeur, havenarbeider of minister van defensie, huismannen stuiten op veel vooroordelen, "Heb jij geen werk?" wordt er aan huisman Peter gevraagd als hij boodschappen doet. "Mannen worden vaak nog afgeschilderd als niet verstandig genoeg om de zorgrol op zich te nemen." zegt huisman en parttime journalist Marcel.

Bijzonder dat we aan huismannen nog niet helemaal toe zijn, terwijl ik denk als dat een keuze is die hen blij maakt, het toch oké is, waarom zou een man per se de kostwinner moeten zijn als hun vrouw daar veel meer zin in heeft, daar hebben de Dolle Mina's destijds toch ook voor gestreden? Of is het zoals Barbra Streisand ooit gezegd heeft: "Vrouwen doen er jaren over om hun man te veranderen naar zoals zij willen dat ie is, om vervolgens te klagen dat het niet meer dezelfde man is als toen ze hem leerden kennen".

Putting It Together

Gisteren met vriend Harry naar de voorstelling "Putting It Together" geweest. Het is een Nederlandse vertaling van een musical-revue met de liedjes van Stephen Sondheim welke z'n première al kende in 1992 in Engeland. Zijn liedjes zijn in Nederland niet zo heel bekend, vandaar dat de zaal maar voor een klein deel gevuld was. Grote sterren als Liza Minnelli, Barbra Streisand en Eartha Kitt hebben veel van zijn oeuvre gezongen.

De verhaallijn in de voorstelling is vrij dun maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de fantastische vertaling van Jeremy Baker en de goede zang van Paul Groot, Esther Maas, Matthias Quadekker, Brigitte Heitzer en Porgy Franssen, hoewel de laatste geen briljant zanger is, maar hij komt er mee weg zeker na de pauze. Esther blinkt voor mijn gevoel uit in haar stille spel, en zet heel goed een welgestelde vrouw van middelbare leeftijd neer. Het samenspel tussen de spelers is erg leuk en de vaak ingewikkelde liedteksten en meerstemmige samenzang is van heel hoog niveau, en om met Willem Nijholt te spreken: ieder woord is te verstaan, en dat is bij deze soms bijna literaire teksten wel van groot belang. Mooie levensbeschouwelijke nummers worden afgewisseld met liedjes vol humor, maar het is nooit plat. Ook het orkest onder leiding van Jeroen Sleyfer mag niet onvermeld blijven.

Het was door de opzet een bijzondere ervaring en ik ben blij dat ik door deze voorstelling Esther en Matthias heb leren kennen, twee mensen met veel talent.

Brigitte Heitzer, Matthias Quadekker, Paul Groot, Esther Maas & Porgy Franssen

April 2014

Als jullie in de toekomst gevraagd zal worden wanneer je het begon te merken, en bij het woordje 'het' zal een veelbetekenende blik van verstandhouding worden gewisseld, dan moet het antwoord zijn: april 2014.

Begin deze week ben ik met de metro op het traject werk-huis, wat ik dus al járen reis, een station te ver doorgereden. Eergisteren viel door mijn onhandigheid de net gereinigde thermoskan op de grond die daar niet goed tegen kon. Mijn plan gisteren om direct na mijn werk boodschappen te doen viel in het water omdat ik het boodschappenbriefje niet bij me had, dus eerst naar huis waar ik het briefje ook niet kon vinden, op de zoektocht naar het briefje ontdekte ik ik mijn tas de portemonnee van mijn moeder die ik sinds woensdag dus, onbewust, van en naar mijn werk heb meegenomen. 

Ik belde haar meteen op om het oudje gerust te stellen, want in mijn gedachten zag ik haar licht panikerend door haar huis schuifelen op zoek naar haar beurs. Maar toen ik haar aan de telefoon kreeg zei ze heel nuchter: "Ja dat dacht ik al, toen ik 'm niet kon vinden, dacht ik die moet bij jou in je tas zitten en dan komt ie vanzelf wel weer hier". De koelbloedigheid! Maar goed het boodschappenbriefje, waar kon dat nou liggen?

Na het schrijven heb ik het blijkbaar tot een frommel gemaakt en in de papierbak gegooid, want daar lag ie. 

Dus nogmaals, april 2014, daar begon de geestelijke aftakeling. 

Veilig pesten

Bij RTL 5 hadden ze zich geen betere reclame kunnen voorstellen dan de commotie die er is ontstaan door het nog uit te zenden programma "Project P: Stop Het Pesten". De gepeste leerlingen laten daar middels een verborgen camera zien wat zij dagelijks meemaken aan pesterijen. Het Einstein Lyceum in Hoogvliet is niet zo blij met deze werkwijze en is naar de rechter gestapt om het programma niet te laten uitzenden.

Een woordvoerder van de school zag ik op TV zeggen: "Dit hoort niet op deze manier te worden aangepakt, maar binnen de veiligheid van de school". De VEILIGHEID van de school. Veiligheid, hij zei het echt. Welke veiligheid?! Er is zeker één leerling die zich helemaal niet veilig voelt, die wordt namelijk dagelijks gepest, binnen die veiligheid van jouw school. Ik zou als school deze man niet meer in het openbaar laten spreken.

Goed dit gezegd hebbende, zitten we met een op sensatie beluste commerciële zender die zijn verminderd toerekeningsvatbare achterban moet blijven voeden met uitzendingen van bedenkelijk allooi. En aan de andere kant hebben we het probleem van gepeste kinderen op scholen. Ik vind het geen gelukkige combinatie, want ik zag Johnny de Mol van de week in de camera strijdlustig zeggen dat hij jou wel even komt helpen als je wordt gepest, maar Johnny gaat ook weer weg, en dan? Hoe reageren de pesters zich dan af op het slachtoffer?

Pesten móet zeker worden aangepakt, en laat ik ervan uit gaan dat RTL 5 en Johnny het goed bedoelen, maar het is een taak van de scholen en de ouders zelf, daar past geen camera bij, daar is het veel te serieus en ingrijpend voor. Ik weet dat vriend Harry, die docent is, op zijn school er steevast aandacht aan besteed en zegt dat het voor de school en de leerkrachten niet altijd zichtbaar is omdat de gepeste leerling zich schaamt dat hij of zij gepest wordt, en dat zal op meer scholen zo zijn, en zolang dat nog moeilijk is om in beeld te krijgen vind ik zo'n programma niet wenselijk, hoe goed bedoeld misschien ook.

Daarnaast is het het Einstein Lyceum natuurlijk te doen om hun 'goede naam' hoog te houden, die door deze hele charade al min of meer door het slijk is gehaald, want die 'veilige' omgeving is natuurlijk stierenpoep.
Het enige wat uit deze hele toestand naar voren komt is dat er nog heel veel werk valt te verrichten op het gebied van pesten op scholen, en ik ben er van overtuigd dat het op veel scholen weer wat hoger op de agenda komt te staan, en dat is positief. Maar laat de gepeste leerling alsjeblieft centraal staan in deze kwestie en niet de kijkcijfers of de zogenaamde goede naam van de school.

Herinnert U zich deze nog? #47

GIGLIOLA CINQUETTI

"SI"

1974

Geen hitnotering in Nederland

Het Eurovisie Songfestival is weer aanstaande, en daar zal ik, zoals gebruikelijk, tegen die tijd uitgebreid over berichten via m'n blogje, maar nu gaan we, om al een klein beetje in festivalsferen te komen, 40 jaar terug in de tijd, 1974 het jaar dat Abba het festival won met "Waterloo", Nederland een mooie 3e plaats haalde met "I See A Star" van Mouth & MacNeal, en de Italiaanse Gigliola Cinquetti als 2e eindigde met het mooie lied "Si". 

Gigliola had als 16 jarige in 1964 het Eurovisie Songfestival al gewonnen voor Italië met het ontwapenende "Non Ho L'età" en 10 jaar later was ze er dus weer met deze bijdrage, wat in eigen land nog voor enige commotie zorgde omdat gelijktijdig er een referendum werd gehouden in Italië over echtscheiding, en men dacht dat dit nummer, "Si" (Ja), een verkapte vorm van propaganda was om de bevolking 'ja' te laten stemmen. Ondanks dat bereikte Gigliola, die als laatste mocht aantreden op het festival, een mooie tweede plaats. Met de Engelse vertaling van het lied had ze een grotere hit in Engeland dan met haar overwinning uit '64.

In 1991 was ze nogmaals op het Eurovisie podium te zien als presentatrice samen met de Italiaanse winnaar van het jaar ervoor Toto Cutugno. Het was het slechts gepresenteerde festival ooit, het ging er rommelig aan toe en ze praatten voortdurend door elkaar heen, wat in Italië gebruikelijk is, maar in Europa verder niet.

Gigliola is nu 66 jaar en presenteert momenteel een journalistiek programma "Italia Rai". 

70 Jaar getrouwd

Gisteren zag ik op Facebook onderstaande foto van het echtpaar John & Lauretta 'Honey' Myers, 12 april zijn ze 70 jaar getrouwd, ze wonen in Toledo, Ohio en de foto raakte me. Op de foto in 1944 zie je twee jonge mensen, een knappe jongen in een marine outfit en een mooi meisje die prachtig het tijdsbeeld van de 40's in Amerika verbeeld, op de foto van 2014 zie je John en Honey 70 jaar later, nog steeds gelukkig met elkaar.

Ze ontmoetten elkaar toen John 21 was en Honey 18, het was op een rollerskatebaan waar John Honey ondersteboven reed, ze zijn sindsdien bij elkaar gebleven. Wat is het geheim van zo'n lang huwelijk? "Dat moet liefde zijn", zegt John, "Wat kan het anders zijn?" "Een kwestie van geven en nemen" vult Honey aan.
"En als je boos bent, moet je het weer goedmaken" adviseert John. Ware liefde dus, maar wat betekent dat dan? "Ware liefde betekent dat als er iets met haar aan de hand is, je voor haar zorgt en je probeert dat zo goed mogelijk te doen".

Zo eenvoudig kan het dus zijn, en met een huwelijk van 70 jaar, kun je de woorden van John en Honey gerust voor waar aannemen. John en Honey hebben 2 kinderen 5 kleinkinderen en 9 achterkleinkinderen en 1 op komst. En ze zeggen dat dát ze het meest gelukkig maakt.

Hun kinderen en kleinkinderen hebben middels diverse kanalen (TV, social media) de mensen ( in Amerika) opgeroepen een kaart te sturen naar hun (groot)ouders. Ik ben er te laat mee anders had ik het zeker gedaan, daarom schrijf ik dit blogje met de hartelijke felicitaties aan John en Honey, een voorbeeld voor velen. Ik wens ze een fijne dag toe samen met hun kinderen en (achter) kleinkinderen.

Tulips from the Netherlands for John & Honey

Tegeltjeswijsheid 117

In liefdevolle herinnering: Elisabeth Versluys (1923-2011)

Nu de bioscoopfilm van de succesvolle TV-serie "Toen Was Geluk Heel Gewoon" bijna in de bioscopen gaat draaien viel me op dat actrice Coby Timp de rol speelt van Lea van Vliet, de moeder van Nelly Kooiman, een rol die 15 jaar lang op televisie werd gespeeld door Elisabeth Versluys. Ik vroeg me af waarom Elisabeth niet in de film speelde, en dat had een vrij simpele reden, zij is op 18 november 2011 overleden. Ik wist dat niet! Dat is geheel aan mij voorbij gegaan.

Elisabeth debuteerde reeds in 1946, zo halverwege de jaren 50 was zij in verschillende TV-producties te zien, mensen van mijn generatie kennen haar van de sleutelrol die zij speelde in de serie "Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen Meneer?". Ze speelde Wenzela de IJsheks, alsmede de rol van Brechtje de Wijn. De gelijkenis van de twee dames is van cruciaal belang in de serie. Zoals veel gastacteurs die meerdere rollen in "Hamelen" speelden, was Elisabeth ook te zien als trol Mutte. Tijdens het theaterconcert met de liedjes van "Hamelen" was ze de vertelster. Ook ken ik haar van de geweldige serie "Zonder Ernst". Maar haar meest populaire rol was die van Lea van Vliet, de nagel aan de doodskist van Jaap Kooiman die haar consequent Eucalypta noemt.

Elisabeth is na een kort ziekbed overleden op de leeftijd van 87 jaar.

Elisabeth als Wenzela de IJsheks met Rob de Nijs

Elisabeth als Lea van Vliet met Joke Bruijs, Gerard Cox, Sjoerd Pleijsier en Mouna Goeman Borgesius

Scheepvaartmuseum

Omdat vriend Harry regelmatig uitstapjes wint, mogen wij, Rick, Christian en ik, mee en mede de keuze bepalen. Enige tijd geleden hadden we 5 april uitgekozen voor een bezoek aan Het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Hoe wij zo zouden boffen met het weer konden we niet hebben voorspeld. Ook niet dat het 'museumweekend' was en de entree toch al gratis zou zijn, zodat Harry met zijn kaartje andere mensen blij kan maken, en ik bedoel écht blij, want wat is het een leuk museum!

We hadden afgesproken met Rick en Chris in het restaurant van het museum om een uur of 11, maar omdat we iets later wegreden, en Harry en ik verkeerd zijn gelopen werd het wat later, maar uiteindelijk zaten we dan toch aan de koffie met een punt. Het museum is werkelijk prachtig en vele facetten van de scheepvaart komen aan de orde in mooi opgezette tentoonstellingen, de walvisvaart, schilderkunst, astronomie, zeehelden en nog veel meer, ook de slavernij wordt niet vergeten en er wordt indringend over verteld. Buiten ligt er een VOC schip, wat bezocht kan worden en waar je actief verschillende zaken kunt onderzoeken.

Zo tegen vieren hadden we toch wel zin in een verlate lunch, en zijn we op pad gegaan het zonnige Amsterdam in, we liepen na de lunch nog langs een massaal kussengevecht op de Dam, waar veertjes en andere kussenvulling tot diep in de Kalverstraat het gevolg van waren. Op het Leidseplein zegen we neer op een terrasje voor een wijntje, dat was niet, en ik druk me wat voorzichtig uit, het lekkerste wijntje wat we ooit gedronken hadden, maar het gadeslaan van de passanten is altijd een leuk tijdverdrijf.

Op weg naar een zaakje waar we wat wilden gaan eten voor het diner kwamen we in de Nieuwe Spiegelstraat langs een wat uitbundig exterieur wat de aandacht trok en wat een Italiaans restaurant bleek te zijn, Pasta e Basta. Toen we de menukaart bekeken kwam een jolige ober ons welkom heten en voor we het wisten zaten we aan een tafeltje, en bleek het niet alleen een uitstekend restaurant met heel vriendelijke bediening, maar een muziekrestaurant waar het bedienend personeel op gezette tijden in een lied uitbarsten, en het waren nog goede zangers en zangeressen ook, van opera tot de Andrews Sisters, van Italiaanse liedjes tot het officieuze Amsterdamse volkslied 'Aan De Amsterdamse Grachten' . Het was een hele leuke, onverwachte ervaring, en een mooie afsluiting van een heerlijke dag, een dag met een gouden randje.

Het Scheepvaartmuseum

Het indrukwekkende verhaal van de slavernij

De boeg van het VOC schip

Rick en Chris kijken uit over het water

Even genieten van de zon op het VOC schip

Water golft door je heen

Verschillende boegbeelden.

Kiekeboe uit de walvis

Menukaart van muziek-restaurant 'Pasta e Basta' in een platenhoes