2015

Als ik, traditiegetrouw inmiddels, de laatste dag van het jaar terugkijk op het afgelopen jaar 2015, stel ik vast dat het in verschillende opzichten een bewogen jaar was. Allereerst de terreur die op verschillende plekken in de wereld plaatsvond en nog steeds plaatsvindt, ver weg en angstig dichtbij. De vluchtelingenstroom die mede daardoor op gang is gekomen en nog steeds voortduurt, mensen die desperaat hun land verlaten in de hoop ergens anders vrede, vrijheid en rust te vinden, ook in Nederland. De ontroerende lieve initiatieven die worden genomen om deze mensen een warm welkom te heten, maar ook de niets ontziende haat van weer anderen die menen dat de 'grenzen dicht moeten' en 'eigen volk eerst' scanderen. Dat laatste blijft me verbazen, maakt me verdrietig en boezemt me ook wel angst in, het doet me denken aan de periode voor de bange jaren 40-45.

Voor mij persoonlijk was het mijn jubeljaar, waar ik in het blogje van gisteren bij stil heb gestaan. Ik werd 50 en heb dat 'gevierd' door voor het eerst alleen een paar dagen weg te gaan, naar mijn geliefde stad Londen. Zoals ieder jaar ben ik ook weer ontzettend blij en dankbaar dat mijn lieve oude moeder nog bij ons is. Haar gezondheid is broos, maar steeds verbaast ze me weer door haar veerkracht en doorzettingsvermogen, ondanks dat haar wereld steeds kleiner wordt en ze steeds minder kan. Aankomend jaar hoopt ze op 20 mei de gezegende leeftijd van 90 jaar te bereiken.

En wat heb ik weer vele leuke en onvergetelijke momenten, avonden, dagen en weekenden met mijn fantastische vrienden beleefd. Theaterbezoeken, musea, uitstapjes, etentjes, mijn surpriseparty voor m'n verjaardag, toen het even wat minder ging stonden ze ook voor me klaar. Jullie zijn stuk voor stuk parels, ik hou van jullie.

Begin dit jaar werd er door het bedrijf waar ik werk een bom gedropt waarvan de rookwolken het hele jaar door zichtbaar bleven, om vlak voor kerst het onvermijdelijke en ook de te verwachten mededeling te doen dat een faillissement eigenlijk onafwendbaar is. Er worden andere woorden gebruikt en, tegen beter weten in, hoop geuit dat het zo'n vaart misschien niet zal lopen, maar het hele jaar door merkte een goed verstaander al dat het hierop zou uitdraaien. En nog wordt er gesparteld en gedraaid, maar het paard is dood en er aan blijven trekken heeft geen zin.

In mijn omgeving hebben zich bij vrienden en bekenden ook faillissementen voorgedaan en zijn er ontslagen gevallen, de economische crisis maakt vele slachtoffers, en juist nu het economisch weer iets beter gaat, zijn er op het laatste nippertje toch nog veel bedrijven die het net niet hebben gered, waaronder dus het bedrijf waar ik werkzaam ben. Omdat ik het al aan zag komen is het voor mij niet echt een donderslag bij heldere hemel, meer een bevestiging van een sterk vermoeden. Dat neemt niet weg dat voordat het nieuwe jaar zelfs maar een aanvang heeft genomen ik al weet dat ook 2016 voor mij een bewogen jaar zal worden met veel veranderingen. Ik ben er klaar voor, laat maar komen die orkaan!

50 Jaar in Londen, de schaamte voorbij; net wakker met bril en
ongestyled haar.

Mama.

Surprise party.

Utrecht.

Delft.

Den Haag.

Zaanse schans.

Jubeljaar: Het slotakkoord

"Verder niets er zijn alleen nog een paar dingen die ik houd omdat geen mens er iets aan heeft."
Boudewijn de Groot, 1966

En zo komt ook mijn zelf benoemd jubeljaar tot een eind, 40 jubeljaarblogjes heb ik geschreven over de eerste 50 jaar van mijn leven. Zelf heb ik er enorm veel plezier in gehad ze te schrijven, de beelden en het gevoel van al die beschreven momenten kwamen terug en ik beleefde ze in mijn hoofd weer opnieuw, soms pinkte ik een traantje weg, over de mensen en de dingen die er niet meer zijn, over een andere simpelere tijd, maar dankbaar dat ik ze heb mogen kennen en meemaken, ze zitten in mijn hart en zullen mijn verdere leven altijd bij me blijven. Ik hoop dat ik op jullie, mijn lezers, de geestdrift die ik voelde en bedoelde heb kunnen overbrengen. 

In de toekomst zullen er best nog wel eens herinneringen aan vroeger in een blogje voorbij schieten, maar met deze 40 jubeljaarblogjes heb ik de kern van mijn eerste 50 jaar aardig samengevat. De tweede helft breekt nu aan, hoewel helft, er zullen heus geen 50 jaar meer komen, na mijn vijftigste leef ik, zoals ik al eerder heb gezegd, in het nog, alles is extra, maar dat wil niet zeggen dat er geen leuke, mooie, fijne en dierbare herinneringen meer bijkomen. Ik ben ervan overtuigd dat dat namelijk wel het geval zal zijn. L'chaim!

Het aller-aller-prilste begin, mijn moeder, die verbaasd reageert op wat iemand zegt, is hier in verwachting van mij.

Papa en mama met mini-me

Een onbeschreven blad met nog een heel leven voor zich.

Jongensdeskundige

Nu ik moet gaan nadenken wat ik na het aankomende faillissement met mijn arbeidzame leven aan moet, wordt mij zomaar het beroep 'jongensdeskundige' in de schoot geworpen. Jongensdeskundige, ik wist van het bestaan niet af, maar ene Angela Crott is naast oud-onderwijzeres, historica en moeder van twee zoons ook jongensdeskundige. Als Angela (middelbare leeftijd, kort pittig kapsel, moeilijke bril, opvallende oorbellen, kortom het type vrouw waar je in ieder museum er minstens zo'n 20 van ziet rondlopen) het kan kan ik het ook. Want ik heb een streepje voor op haar, ik ben namelijk jarenlang een jongen geweest, dus daar waar zij zich in de psyche van de mannelijke adolescenten middels diepgravende onderzoeken heeft moeten verdiepen, kan ik gewoon putten uit eigen ervaring en gevoelens.
Ik vraag me nu plotseling af of er ook middelbare mannen zijn die 'meisjesdeskundige' zijn? Ik krijg daar vrij enge gedachtes bij.

Jongensdeskundige Crott:

Jongens dagen elkaar uit. Ze zeggen dingen tegen elkaar die je als meisje niet tegen een vriendin kunt zeggen omdat je daarmee de vriendschap beëindigt. Dat is bij jongens anders. De vriendschap wordt er eerder door verstevigd. Zo begroette mijn jongste zoon zijn vrienden steevast met 'wat heb jij een lelijke kop zeg!'

Begroetingswoord
Waarom roepen puberjongens zo vaak 'homo' naar elkaar? Omdat 'homo' niet alleen voor een scheldwoord, maar ook voor een begroetingswoord staat. Misschien is het wel allereerst een soort begroetingswoord. Je kunt elkaar natuurlijk ook anders begroeten, maar jongens zijn niet zo subtiel. Zeker niet als vanaf een jaar of twaalf hun testosteronniveau toeneemt. Dat is een biologisch gegeven. En dit biologische gegeven speelt op in de puberteit. 

Wat een ontdekking! Vrouw Crott stelt verder dat jongens in de puberleeftijd bezig zijn om hun mannelijkheid te bewijzen door stoer gedrag, een 1 halen op school is cooler dan een goed cijfer e.d., met "homo" naar elkaar roepen (altijd minstens 2 octaven lager dan hun eigenlijke stem) tonen ze dus hun mannelijkheid en zetten tegelijkertijd vraagtekens bij de mannelijkheid van een ander. Groeps- en competitiegedrag. Het zijn nogal open deuren die ze met haar publicaties intrapt.

In het dierenrijk zie je ook dat bijna volwassen dieren op speelse wijze de competitie aangaan met elkaar om te zien wie het sterkst is en om zich voor te bereiden op het leven als volgroeid exemplaar. En mensen zijn doorgeschoten apen, dus waarom zou het bij ons nu anders zijn?
Zij vindt het dus toelaatbaar voor puberjongens om 'homo' als begroetingswoord en semi-scheldwoord te gebruiken, maar wat vindt zij ervan dat (vaak dezelfde) puberjongens voor ieder woord het woord 'kanker' zetten? Zinnen als : "Dat k..proefwerk was k..moeilijk". Moeten we daar ook toegeeflijk en vergoelijkend in zijn? Of moeten we misschien aangeven dat je met bepaalde woordkeuzes en taalgebruik anderen kunt kwetsen? Bereiden we ze juist dan niet beter voor op het leven in de grote mensenwereld? Ik weet het niet, maar ik ben dan ook (nog) geen jongensdeskundige, ik was er ooit alleen maar een.

Derde kerstdag

Natuurlijk weet ik ook wel dat er geen derde kerstdag bestaat, en ik geloof zelfs dat alleen Nederland een tweede kerstdag heeft, maar nu na onze twee kerstdagen een zondag viel, voelt het wel een beetje zo. Die dag hadden vriend Harry en ik besloten om een bezoek te brengen aan het gemeentemuseum in Den Haag vanwege de tentoonstelling 'Ode aan de Nederlandse mode'.

De 9292-website liet mij reizen tot aan het Hollands Spoor en vervolgens met de tram, en daar begon voor mij al het plezier: heerlijk door 'mijn' Den Haag gereden worden, ik hield me in om niet met mijn neus tegen het raam te gaan zitten. De reis voerde eerst door een wel bekend, maar troosteloos gedeelte van de stad, maar hoe dichterbij het museum, hoe mooier en voornamer de bebouwing werd. Harry stond er al, en we besloten eerst te lunchen, maar het duurde even eer we binnen waren, jassen in de garderobe, tas in de kluis, geen kleingeld, wisselen, mijn museumjaarkaart moest helemaal ingevuld zijn eer ik werd toegelaten (geboortedatum man of vrouw aankruisen, dat bleek nog niet helemaal duidelijk, denk ik) nog maar even een toiletbezoek en toen eindelijk binnen.

Op weg naar de lunch liepen we eerst de tentoonstelling 'Nederland dineert' over, mooi gedekte tafels van voorname mensen uit vervlogen tijden, prachtig om te zien. Vervolgens even geluncht en daarna de doorlopende tentoonstelling 'Wonderkamers' bekeken en ook ondergaan. Alleen hierom is een bezoek aan dit museum meer dan waard. Het is moeilijk te omschrijven maar het zijn verschillende werelden die je doorloopt en ervaart, indrukwekkend.

Het gebouw waar het museum in is gehuisvest is ademloos mooi en ontworpen door mijn favoriete architect Berlage, er is naast de al genoemde tentoonstellingen nog veel meer te zien, o.a Mondriaan, Delfts blauw, Frans keramiek en natuurlijk die waarvoor we gingen 'Ode aan de Nederlandse mode', waarin de meest mooie en bijzondere creaties te zien zijn van Nederlandse ontwerpers vanaf +/- de jaren 50 tot nu. De uitbundige couture van Viktor & Rolf en Fong Leng, maar ook de inhuldigingsjapon van koningin Máxima. Het was een feest om te zien.

Daarna zijn we nog even naar het naast gelegen schoolmuseum (Museon) geweest. Iedere Hagenaar van mijn leeftijd is in zijn lagere schooltijd naar het schoolmuseum geweest toen het nog gehuisvest was in de Hemsterhuisstraat, een donker, mysterieus en geheimzinnig gebouw met weckflessen met daarin griezelige dingen op sterk water, maar sinds 1986 is het gesitueerd naast het gemeentemuseum. Niets donkers en geheimzinnigs meer nu, maar licht en ruimte en omdat het toch vooral voor kinderen is, veel doedingen, knopjes, laatjes, kastjes, balletjes, spelletjes, geluidjes, oefeningetjes, testjes, kortom een museum anno 2015. Leuk en interessant, maar het haalt het niet bij zijn grote broer het gemeentemuseum. Het was een heerlijke middag, en een welbestede derde kerstdag zondag.

Nutteloze weetjes

Dit jaar was er een volle maan met kerst. De laatste keer was
in 1977 en de volgende keer is in 2034.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het gaatje in het lipje van een blikje fris zit er niet voor niets,
het is ontworpen om als je het lipje draait als rietjeshouder
te functioneren.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je tien squats doet krijg je in Mexico-stad een gratis
metrokaartje. De overheid maakt dit mogelijk met als doel
obesitas te bestrijden. In Mexico heeft 70% van de volwassenen
overgewicht.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je mag niet doodgaan in het plaatsje Longyearbyen in Noorwegen.
Het kerkhof is al 70 jaar gesloten omdat vanwege de kou de lijken
niet vergaan. Er zijn er die nog steeds sporen van het griepvirus
dragen die in 1917 een epidemie veroorzaakte.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Japan is het eten van Kentucky Fried Chicken zo populair
met kerst, dat men het 2 maanden van te voren moet bestellen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Die Fuggerei in Ausburg, Duitsland is de oudste bestaande sociale
woonwijk ter wereld. Het is in 1521 gesticht. Het wordt nog steeds
bewoond door behoeftige mensen en de huur is sinds het begin nooit
verhoogt en bedraagt nog steeds één Rijnse Gulden per jaar, 88
eurocent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tabasco-saus moet eerst 3 jaar op smaak komen voordat het in
de flesjes komt en verkocht kan worden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Orchideeën hebben hun naam te danken aan hun wortels, die er
uit zien als ballen. Orkhis is Grieks voor testikels.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Slowakije is het traditie om karper te eten op kerstavond.
Maar voordat de vis wordt bereid moet deze zo'n twee dagen in
de badkuip van de familie zwemmen. Na het eten verzameld ieder
schubben van de karper en dragen die bij zich in hun portemonnee
tot de volgende kerstavond voor geluk en voorspoed.

Die Fuggerei

Tegeltjeswijsheid 193

Zo'n dag

Dinsdagavond checkte ik voor het slapen gaan nog even het laatste nieuws en zag dat mijn werkgever de volgende dag surseance aan ging vragen. Ik was er niet heel erg door geschokt, omdat ik voor mezelf al had uitgemaakt dat de vraag niet was óf dit zou gaan gebeuren, maar wanneer dit zou gaan gebeuren, en zelf had ik het meer eind januari verwacht, als het boekjaar eindigt. De timing zo vlak voor kerst is niet zo gelukkig gekozen, maar geeft tegelijkertijd aan hoe slecht ze er voor staan. 

De andere dag was ik vrij en was dus niet bij de officiële bekendmaking 's ochtends met de door de firma gedicteerde lezing door de bedrijfsleider. Ervaring van het afgelopen jaar heeft me trouwens geleerd dat ik uit de media meer informatie krijg dan wat de directie selecteert mede te delen. Ik kreeg in alle vroegte vele lieve berichtjes van vrienden die het nieuws ook hadden vernomen, en ik nam zelf ook het laatste nieuws tot me. Ik moest er toch vroeg uit want ik had een afspraak bij de kapper.

Toen ik mijn fiets wilde pakken bleek de sleutel niet meer op de deur te passen die me toegang verschaft tot de algemene bergingsruimte waar mijn eigen afgesloten berging is. Dan ga je twijfelen aan jezelf. Heb ik de juiste sleutel? Zie ik nu dat er aan het slot is gemorreld? Ik zag dat mijn buurman die iedere dag met zijn fiets naar het werk gaat, die ook in de berging staat, achter zijn computer zitten. Misschien paste zijn sleutel wel. Van hem hoorde ik dat er een nieuw slot in was geplaatst en dat we allemaal 3 sleutels in de brievenbus hadden ontvangen. Nou, ik dus niet!

Gelukkig mocht ik zijn sleutel lenen en ik heb er meteen één laten bijmaken. 's Middags heb ik de bewonersconsulent een mailtje gestuurd met dit hele verhaal en met de vraag of ze alsnog mij de sleutels wil doen toekomen, en toen ik toch bezig was ook maar even gemeld dat er ook nog geen actie was ondernomen op het gat in mijn keukenvloer (waar ik op 1 december over blogde en voorspelde dat ik er verder niets meer over zou horen als ik het zelf niet zou aankaarten; waarvan acte)

Bij het boodschappen doen bij Albert Heijn had ik iets wat in een '2 en 1 gratis'-actie was, alleen registreerde dat niet bij de kassa. Ik ken dan de procedure dat je dat bij de servicebalie kan rechtzetten. Het was maar iets van €4,60, maar als aankomend uitkeringsgerechtigde vond ik dat ik die moeite moest nemen. De heel vriendelijke dame achter die balie had er aardig wat werk aan om het voor elkaar te krijgen (telefoontjes plegen, handmatig uitrekenen, was het écht wel zo, e.d.), maar ik kreeg het bedragje terug.

Omdat het toch wel een wat hectische ochtend was, kwam ik er bij mijn moeder achter dat ik mijn huissleutels helemaal niet bij me had: vergeten. Gelukkig heeft zij reservesleutels van me in huis, dus die kon ik meenemen. Met mijn moeder in de scootmobiel in de loeidrukke Albert Heijn voor haar kerstboodschapjes gedaan. Dan is zo'n scootmobiel wel een ding hoor, als je ermee door de enigszins gestreste huisvrouwen moet laveren, maar mijn moeder kan er fantastisch mee omgaan, en de meest mensen zijn heel galant.

In de namiddag weer thuis even het laatste nieuws van de surseance gelezen en 's avonds mijn collega Carla gebeld hoe de dag op het werk was. Ik had namelijk vernomen dat de curator het niet meer toestond dat er artikelen werden geretourneerd, en er tevens niet meer met cadeaubonnen kon worden betaald of airmiles verstrekt of ingewisseld. En omdat de winkel is gelegen in een wijk met vrij veel laagschedeligen die geen idee hebben van wettelijke bepalingen laat staan weten wat een curator überhaupt is, was het een zware dag geweest. Gisteren betrad ik het strijdtoneel, maar er is nu zoveel publiciteit om geweest, dat ik geen nare ervaringen heb gehad, alleen mensen die ons sterkte wensten en mee leefden. En toen was het kerst.

De kerst uit mijn jeugd

"Karsmis ba mijn ouwers thuis, der stoeng ne karsboêm en e stalleke meh bougiekes en e kribbeke"

Stafke Fabri, 1978

Zo onbewogen als ik nu tegenover kerstmis sta, zo ongeremd enthousiast was ik als kind, december was de mooiste maand van het jaar! Dat kwam door de gezelligheid thuis in de jaren dat ik opgroeide, het was en voelde als een magische tijd. Vandaag ga ik weer eens heerlijk terug naar toen, naar een kerst zo ergens in de jaren 70 en 80. 

Het kopen van de kerstboom was een belangrijke gebeurtenis die mijn vader op zich nam. We, want ik mocht altijd mee, kochten de boom bij ons op de Leyweg, bij voorkeur 's-avonds want als het donker is geeft dat meer elan aan het hele gebeuren. Vervolgens moest de boom een paar dagen 'uithangen' en terwijl de dennengeur zich door het huis verspreidde duurde het voor mijn gevoel altijd heel lang voordat we de boom gingen optuigen. Mijn vader deed de lampjes er in en ik mocht de ballen doen en de oude kerststal, nog uit mijn vaders jeugd, neerzetten. Om onduidelijke redenen werd zodra de kerstboom er stond de eettafel vanuit de achterkamer naar de voorkamer verhuist, en dat bleef zo totdat de boom weer weg werd gehaald en het huis weer in z'n gewone doen kwam.

24 December was de dag waar ik als kind het meest naar uitkeek, nog kan ik terwijl ik dit opschrijf en het door mijn hoofd laat gaan, de opwinding en spanning oproepen die ik toen voelde. Mijn vader ging met wat familieleden naar de nachtmis om 24 uur, ik ben wel eens een paar keer meegegaan. Mijn moeder en zij die niet naar de mis gingen kwamen dan in actie om de tafel in gereedheid te brengen voor als de kerkgangers weer thuis kwamen. Dan aten we eigen gebakken tulband, kerstbrood, nog wat andere lekkernijen en vanzelfsprekend beschuitjes met muisjes, want er was immers een kindeke geboren. 

Dan kwam nog een ander hoogtepunt: de cadeautjes die al dagen onder de boom lagen werden één voor één uitgereikt en uitgepakt. Zelf had ik ook geld gespaard en voor allemaal iets gekocht, dat was een ander december-moment wat ik geweldig vond, zélf cadeautjes kopen voor iedereen. Ik vond de reacties op mijn uitgezochte presentjes net zo leuk als de dingen die ik zelf mocht ontvangen. 

De eerste en tweede kerstdag waren wat minder vast omlijnd, die waren ieder jaar anders. We kregen bezoek of we gingen naar mensen toe, maar wat ik me blijf herinneren en ook koesteren was het al eerder genoemde magische gevoel. Maar ja, je groeit een stukje en de wereld heeft haar betovering verloren. 

De eettafel in de woonkamer.

Cadeautjes onder de boom en de oude kerststal.

Kerst 1976: ik krijg een doos Das-klei. Mijn moeder in een wulpse panterprint (1976,hè)

Mijn ouders bij de boom in 1983.

Oranje boven

Er is veel te doen geweest om de komst van de 700 vluchtelingen naar het 150 inwoners tellende dorp Oranje. Maar altijd bleef overeind staan dat het bij de Oranjenaren vooral ging om het aantal, niet om de vluchtelingen zelf.

Honderden vluchtelingen en inwoners vierden afgelopen zondag gezamenlijk alvast kerst in het asielzoekerscentrum. Centraal Orgaan opvang Asielzoekers en cultuurorganisatie K&C Drenthe organiseerden een groot kerstfeest op het azc terrein voor héél Oranje: de bewoners van het azc en de inwoners van het dorp. Er werden gezongen, ook in het Drents en Syrisch, er was een kerstboom er waren heerlijke hapjes uit alle windstreken. Papa Noël, zoals de kinderen in het azc de kerstman noemen, kwam niet, maar het belangrijkste was dat iedereen op een leuke, fijne en gezellige manier bij elkaar en met elkaar was. Zoals kerst hoort te zijn, of zoals het eigenlijk altijd hoort te zijn.

Tien kleine Indiaantjes

Tien kleine Indiaantjes gingen uit eten langs verre wegen.

Eén stikte in zijn drankje – toen waren er nog negen.

Negen kleine Indiaantjes praatten tot diep in de nacht,

Eén kon niet wakker worden – toen waren er nog acht.

Acht kleine Indiaantjes kwamen op een eiland aangedreven,

Eén zei, dat hij niet verder wou – toen waren er nog zeven.

Zeven kleine Indiaantjes kapten hout met een kapmes,

Eén sloeg zichzelf in tweeën – toen waren er nog zes.

Zes kleine Indiaantjes hielden een honingbedrijf,

Eén werd gestoken door een bij – toen waren er nog vijf.

Vijf kleine Indiaantjes kregen met het recht gemier,

Eén kwam terdege in de knoei – toen waren er nog vier.

Vier kleine Indiaantjes gingen naar zee en zie,

Eén rode haring verzwolg er een – toen waren er nog drie.

Drie kleine Indiaantjes gingen naar Artis mee,

Eén grote beer drukte er een fijn – toen waren er nog twee.

Twee kleine Indiaantjes gingen naar het zonnebad heen,

Eén schroeide de zon een gat in zijn bast – toen was er nog maar één.

Eén klein Indiaantje bleef helemaal alleen.

Hij hing tenslotte zich maar op – dus bleef er toen niet één.

Het personeelsbeleid op mijn werk lijkt erg op het aloude versje uit 1945 "Tien Kleine Indiaantjes". In hun oneindige wijsheid zijn er 400 mensen, waarvan velen er meer dan 40 jaar werkzaam waren, ontslagen. Mensen die weten hoe het metier werkt, die, als dat al gaat gebeuren, vervangen zullen worden door zo goedkoop mogelijke arbeidskrachten, lees (zeer) jonge mensen voor wie dit hun eerste baan zal zijn en die, met dank aan onze onvolprezen regering, 3 maal 7 maanden een contract aangeboden krijgen en vervolgens bedankt worden, want vaste contracten, daar doet vrijwel geen enkel bedrijf meer aan. 

Ook worden door de firma mensen-van-een-zekere-leeftijd met een, voor hun begrippen, aanzienlijk salaris aangeboden om op een financieel aantrekkelijke manier hun loopbaan te beëindigen. Dit alles is vrij bijzonder omdat deze keuzes ettelijke miljoenen kosten en er al een heel jaar lang moord en brand geschreeuwd wordt dat er nergens geld voor is. 

Voor mij betekent het dat er twee dames én mijn leidinggevende vertrekken, wat tot gevolg heeft dat ik samen met 2 parttimers overblijf, waarbij ik met een aan zekerheid grenzende veronderstelling vermoed dat ik weer duidelijke grenzen moet gaan aangeven, temeer omdat ook de bedrijfsleider is vervangen en we nu iemand hebben waarvan ik de indruk krijg dat haar contactuele eigenschappen alsmede de basis omgangsvormen niet de doorslag hebben gegeven haar die functie te laten vervullen. 

Kortom het wordt wederom een spannend jaar op het werkvlak, omdat ik niet het gevoel heb dat er klantgericht gedacht word, het enige waar we ons in zouden kunnen onderscheiden. De klachten over een niet functionerende webwinkel, waarbij die klachten ook niet of nauwelijks worden opgelost zijn buitenproportioneel. Klantgericht handelen vanuit het hoofdkantoor lijkt welhaast onmogelijk, ik krijg gewoon geen antwoord. Het enige wat ik zoveel mogelijk probeer te doen is de klanten die bij mij komen, ondanks de tegenwerking van de firma zelf, zo goed als binnen mijn vermogen ligt te helpen. Ik merk dat het (door de klanten) gewaardeerd wordt, maar het is een druppel op een gloeiende naar een faillissement afglijdende plaat. Ik voel me steeds meer roepende in de woestijn, steeds meer als het laatste Indiaantje.

Tegeltjeswijsheid 192

Watching you

Veelplegers in de regio Tilburg die zich meerdere malen schuldig hebben gemaakt aan overvallen, inbraken en straatroven hebben van de gemeente Tilburg een kerstkaartje ontvangen. Op de voorkant staat een tekening van kerstballen tegen een blauwe lucht. Binnen in de kaart staat: "Gelukkig nieuwjaar. Nog goede voornemens? WIJ WEL! We gaan u dit jaar weer trakteren op onze warme aandacht. Hartelijke groeten, uw gemeente en politie".

Ik vind het hilarisch leuk om op deze ludieke manier kenbaar te maken aan deze criminelen dat ze, op meer manieren dan één, niet vergeten zijn. De veelplegers in kwestie denken daar heel anders over, de overvallers, inbrekers en straatrovers vinden het 'zeer grievend' en bovendien 'erg gemeen'. Ze zijn onnodig schrik aangejaagd, vinden ze. Ja, je leest het goed de personen die, meerdere malen, in andermans huizen hebben ingebroken en daar spullen hebben weggenomen, die winkeliers hebben overvallen en niets vermoedende voorbijgangers hebben beroofd vinden het gemeen van de gemeente Tilburg dat ze een kaartje hebben gekregen waarop staat dat ze hen nog steeds in de smiezen hebben, ze hebben de schrik nu om het hart.

Één van de veroordeelden is zo boos dat hij een advocaat heeft ingeschakeld, hij vindt het inbreuk op zijn privacy. De gotspe. Jaren geleden was ook al zoiets aan de hand. Justitie liet toen weten dat de politie en gemeente deze kaarten gewoon mag versturen, zolang de ontvangers binnen de definitie van veelpleger vallen.

Klein gala

Donderdag stroomde mijn Facebookpagina vol met in nette kleding gestoken kinderen en ook op mijn werk werden er door moeders en oma's foto's getoond van (klein) kinderen met stralende hoofdjes in hun mooiste kleding, de jongens vaak met een dasje of strikje en gestyled haar, en de meisjes in zwierige jurkjes en zilveren schoentjes. Ook was het van belang, begreep ik, dat moeders en/of oma's aanwezig waren om ze uit te zwaaien, de werkdag werd door sommigen eerder afgebroken om dat te kunnen gaan doen.

In mijn kinderloze beleving was het voor het eerst dat mijn aandacht er op gevestigd werd dat de kinderen massaal naar een kerstdiner op school gingen om daarna de kerstvakantie in te luiden. Het kan daarom zijn dat zulks al jaren plaatsvindt, maar dat het me niet is opgevallen omdat het niet zo massaal op sociale media werd gedeeld, of dat in mijn omgeving pas dit jaar kinderen in de juiste leeftijd ervoor zijn.
Het zijn veelal lagere schoolleeftijd kinderen, ik begreep van een collega dat het op de middelbare school weer niet cool is om dat te doen (althans dat gold voor haar oudste kleinzoon). Het zal, ik vond het in ieder geval erg leuk om die foto's te zien, de kinderen straalden, je kon zien dat dit een hoogtepunt voor hen was, en het deed me, mede door de drang om hen uit te willen zwaaien, denken aan de Amerikaanse highschool prom.

Tegelijkertijd realiseerde ik me dat er in mijn lagere schooltijd (1971-1977) zoiets helemaal niet was. Ik kan me wel herinneren dat we tegen de kerst wat andere dingen deden dan gebruikelijk en iets van een lunch (weet ik ook niet heel zeker), maar een echt officieel kerstdiner in extra nette kleding absoluut niet. Of zijn er lezers van om en nabij mijn jaargang die in hun schooltijd wél aan schoolkerstdiners deden? Laat het gerust weten.

Triakel

Sinds de verharding van de samenleving steeds meer om zich heen grijpt, negativisme en agressiviteit orde van de dag zijn in het algemeen en in verband met de vluchtelingenproblematiek in het bijzonder, merk ik dat het zijn weerslag heeft op mijn gestel, voel me onrustig, heb regelmatig last van hoofdpijn en mijn weerstand is de laatste tijd wat minder. Ik ben welhaast chronisch positief ingesteld, ben in den beginne conflict vermijdend en inschikkelijk, maar kan tot het uiterste gebracht wel heel duidelijk mijn grenzen aangeven als daar overheen gegaan wordt, gewoon verbaal zonder geweld.

Als ik dat hele gebeuren in Geldermalsen op het journaal zie, heb ik liever een vluchtelingengezin naast me wonen dan die laagschedelige eiguh-volluk-eers-schreeuwers. Waar is het toch misgegaan dat mensen zich per definitie aangevallen voelen als er gediscussieerd wordt? Mijn mensbeeld wordt danig op de proef gesteld, en daarom kan ik me laven aan positieve berichten, als een soort triakel, ik voel dat ik daar behoefte aan heb en zulke fijne berichten raken me dieper en intenser nu het afgezet wordt tegen de maatschappelijke verharding, want ook al kost het me moeite, ik wíl in het goede van mensen blijven geloven.

Zoals het verhaal van de Rotterdamse straatkrantenverkoper Stanley Arduin, Hij zag dat in de Hoogstraat een juweliersechtpaar in gevecht was met een overvaller en bedacht zich geen moment, kwam het echtpaar te hulp en overmeesterde de overvaller. "Ik had geen idee of er wapens waren. Het was mijn intuïtie. Ik kan niet tegen onrecht."

Ook de actie van LeBron James, een legende in de basketbalwereld heeft me geraakt. LeBron is een superster voor iedere basketballiefhebber en toen hij hoorde van de 16 jarige Aaron Miller die zelf ook basketbal speelt, maar vanwege een hersenbeschadiging over een paar jaar niet meer kan lopen en dus ook geen basketbal meer kan spelen, liep hij tijdens de rust op Aaron of en begroette hem met een aai over z'n bol. Met ogen als schoteltjes en een open mond van verbazing dat de vedette naar hem toekwam onderging Aaron deze ontmoeting.

Ik denk dat ik wat vaker dit soort ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen in mijn blogjes ga plaatsen, voor mezelf en voor jullie lieve lezers om ondanks alle ellende die mensen elkaar aandoen er veel mooie dingen gedaan worden door mensen voor anderen, dat mogen we nooit vergeten.

Stanley Arduin

Aaron Miller en LeBron James

Tegeltjeswijsheid 191

Zoo dan!

Hoewel mijn (schriftelijk) taalgebruik enigszins wat archaïstisch is zal ik niet net doen of de spellingshervorming van Marchant in 1934 nooit heeft plaatsgevonden, dus geen zo met twee o's, maar "Zoo" als in een voor Nederland nieuwe serie die vanaf 4 januari bij SBS 6 wordt uitgezonden. Ik zag er maandag een voorstukje van en ik ben er erg nieuwsgierig naar.

In Amerika is de serie afgelopen zomer op TV geweest, en was het de best bekeken zomerserie aldaar. Het is een serie naar aanleiding van het boek met dezelfde titel van James Patterson en Michael Ledwidge. Het dierenrijk komt in opstand tegen de mensheid. Na eeuwen van onderdrukking zijn de dieren het zat om door mensen te worden opgesloten, getemd, gegeten of te worden gedood voor vermaak. Al snel blijkt dat er een grote opstand gaande is vanuit het dierenrijk dat zich verenigt tegen de mensen. Een team van experts moet gaan uitzoeken hoe dit geweld kan worden gestopt. De serie was zo'n succes dat er een tweede seizoen aankomt.

Dit is de openingsintroductie:

"For centuries, mankind has been the dominant species. We've domesticated animals, locked them up, killed them for sport. But a series of recent events seem to suggest, all across the globe, animals have decided no more. And so, we were hired. A team of people from different backgrounds, with different specialties; an expert in animal behavior, a journalist, safari guide, foreign intelligence agent, and a veterinary pathologist. Our task: to find out what is happening with the animals, why it's happening and how to stop it."

Ik ben gefascineerd door dit gegeven en zal zeker gaan kijken, alleen hoop ik niet dat SBS 6, zoals wel vaker, twee episodes achter elkaar programmeert, dan zal ik er één opnemen voor later, want met reclames mee zit je dan een hele avond voor de TV en ik wil ook nog wel wat anders doen 's-avonds.

Kerstneutraal

Er zijn mensen die in september al kennis geven zich enorm op de kerstdagen te verheugen, tegelijkertijd zijn er ook mensen die met veel misbaar kond doen van het feit dat ze kerstmis iets verschrikkelijks vinden, bij die laatste groep vermoed ik altijd dat zij het principe 'negatieve aandacht is óók aandacht' hanteren. Zelf ben ik kerstneutraal, ik heb er niet zo veel mee, maar het ís er nu eenmaal en ik vind het prima zo. Ik kan genieten van hen die zich er helemaal in verliezen, en zolang dat uit vrije wil is, is dat alleen maar positief. Ik moet dan altijd denken aan de verhalen uit WO II waarin soldaten die door de regeringen van hun landen werden gestuurd om tegen elkaar te vechten met de kerstdagen ieder in hun eigen taal kerstliedjes zongen, dat van elkaar hoorden en toen met elkaar die dagen hebben doorgebracht om daarna wel weer het geweer ter hand te nemen, maar voor even waren ze één. Dat is wat kerst kan doen.

Ik vind het fijne dagen om even in retrospectief door te brengen, zelf bouw ik dat soort dagen door het jaar heen wel meer in, maar met kerst was het tot voor kort zo dat het hele land even massaal pauze nam, even tot zichzelf kwam en tijd nam voor elkaar. Daar heeft de middenstand echter verandering in gebracht, eerst via de meubelboulevards en nu zijn op tweede kerstdag vrijwel alle winkels open, en er zijn er zelfs die op beide kerstdagen open zijn. Een teloorgang vind ik, maar dat vind ik van wel meer dingen en hoe leeg is je leven als je drang hebt om per se op die dagen te moeten winkelen? Is het dan niet júist een teken om even enigszins meditatief tot jezelf te komen? Vaak zijn het mensen die zelf wél (al dan niet gedwongen) de laatste twee weken van het jaar vrij zijn.

Zelf merk ik dat zo vanaf half november de klanten in de winkel min of meer gestrest gedrag vertonen, omdat de feestdagen die er aankomen hen veel druk geven, ze móeten gezellig doen, móeten cadeautjes kopen, móeten een 6 gangen diner voor 12 personen klaarmaken, het maakt ze er niet vrolijker op. Echtparen die elkaar afsnauwen, kinderen die door hun ouders met overslaande stem worden toegeschreeuwd, en dit alles onder het mom van 'De Feestmaand'. Vandaar dat ik eerder de vrije wil benoemde in deze.

Als kerstneutrale heb ik wel 726 kerstliedjes, heb de kerstkaarten gisteren op de bus gedaan, heb ik op mijn hoektafeltje een heel klein kerstboompje neergezet met wat kerstmemorabilia er omheen, en natuurlijk de kerstster van thuis die uit de jaren 60 stamt opgehangen. Dit in schril contrast met mijn buren (2) die er al vanaf de laatste week van november en soort knipperende, flikkerende lichtshow op na houden. Het spreekt voor zich dat dit dezelfde buren zijn die met voetbalkampioenschappen zich ook helemaal te buiten gaan. Ach, als zij daar nou plezier aan beleven is het prima, als 50+ mensch word je ook wat milder en word de live and let live attitude wat ruimer geïnterpreteerd, bovendien past het zo mooi bij de kerstgedachte.

Bijschrift toevoegen

Nutteloze weetjes

In Japan kun je een 'huiljongen' huren. Hij kijkt zielige
films met je en droogt je tranen als je moet huilen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Studies hebben aangetoond dat het eten van heet gekruid
eten je kan helpen langer te leven. Dit komt voornamelijk
door de capsaïcine, die niet alleen je tong in brand zet,
maar ook antioxidant bevat.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er zit een verborgen 'liefdesscene' in 'Harry Potter And
The Prisoner Of Azkaban'. Op het eind van de film zie je
voetjes van twee mensen in een compromitterende positie
links onder op Marauder's Map.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De meeste magnetrons gebruiken meer elektriciteit tijdens
hun levensduur om het klokje te laten lopen, dan voor het
warm maken van het eten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je www.theuselessweb.com bezoekt, zal deze je naar
talloze willekeurige websites leiden die compleet zinloos
zijn.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Afrikaanse buffels stemmen over welke richting ze opgaan.
Ze staan in een bepaalde richting, of ze gaan liggen. Alleen
volwassen vrouwtjes stemmen, allemaal, ongeacht hun
sociale status in de groep.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sokken zijn de meest nodige kledingstukken in thuislozen
opvang, maar worden het minst gedoneerd omdat mensen
ze houden tot ze opgedragen zijn. Dit gemis maakt
dat dak- en thuislozen een groter risico lopen voor ziektes
en blootstelling aan kou.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Tossen is niet een 50/50 % kans, het is een 51% kans voor
de kant die boven ligt als je begint met tossen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De originele pluche beesten die de inspiratie waren voor
de verhalen van Winnie The Pooh, kun je zien in de New
York Public Library. Ze waren cadeautjes voor de echte
Christopher Robin tussen 1920 en 1928.

Paul van Vliet Academie

Sinds 5 jaar heeft de eminence grise van het Nederlands cabaret Paul van Vliet zijn naam verbonden aan een vakopleiding cabaret en kleinkunst, de Paul van Vliet Academie. Mijn collega Hans en zijn vrouw Saskia maken deel uit van het docententeam, Hans leert de studenten een lichtplan maken voor hun voorstelling en Saskia is van het geluid en de techniek en hoe de omgangsvormen in het theater zijn. Ik hoorde steeds de verhalen en nu er dan weer voorstellingen waren, die de studenten in 10 weken zelf hebben geschreven, met coaching van de docenten natuurlijk, ben ik op uitnodiging van Hans met Rick, Chris en Harry wezen kijken.

Eerst vanzelfsprekend op ons gemak een hapje gegeten bij het Italiaanse restaurant Il Vesuvio, daartoe kwam Harry mij ophalen die toch al in Rotterdam was gisteren. De voorstellingen vonden plaats in het Zeeheldentheater, een heel leuk, sfeervol klein theatertje in de Haagse Trompstraat. Bij het binnenkomen waren er meteen twee incidenten. We konden de kaartjes niet pinnen, dus werd geld bijeen geschraapt om ze te kunnen voldoen, door die consternatie had ik mijn telefoon even neergelegd, dat weer vergeten en toen ik het ontdekte was ie weg, maar de robuuste barman had hem gevonden en achter de bar gelegd, dus even lichte paniek om niks.

We kregen in totaal 7 studenten te zien, voor de pauze een derdejaars, een tweedejaars en 2 eerstejaars, en na de pauze 3 derdejaars. Ze moesten in ieder geval iets zingen, bestaand of zelf geschreven, het cabaret gedeelte moesten ze natuurlijk ook zelf geschreven hebben, en vanzelfsprekend bij Hans een lichtplan indienen, die ik van de week al hoorde zuchten dat ie in al die dagen 34 lichtplannen moest doen en dat sommige niet op tijd waren die hij dan vervolgens ging dreigen ze onder een TL-balk te zetten. Maar uiteindelijk komt alles natuurlijk goed.

Gisteren was de laatste avond van de week, en het leuke is dat we 7 heel verschillende voorstellingen (variërend van 10 tot 20 minuten) hebben gezien. Sommigen wat aarzelend, anderen voluit, hier en daar was er een tekst even kwijt, we zagen studenten met nu al een heel goede uitstraling en anderen die er nog wat aan moeten gaan werken. Mensen van 20 tot boven de 50, typetjes maar ook studenten die heel dicht bij zichzelf bleven. Verschillende hebben indruk op me gemaakt, maar ik wil er dan toch één noemen die ik er echt uit vond springen en dat is Tim van Scheijen, 3e jaars, zijn optreden was in zo'n minuut of 20 een complete mini-cabaret voorstelling, met een verhaal met een begin en een eind, waar bepaalde zaken in terugkomen, daarnaast beschikt hij over een goede zangstem en dito spreekstem en heeft hij een fantastische uitstraling en mimiek waarmee hij het publiek meeneemt in zijn verhaal. Van Tim gaan we zeker meer horen, vergeet niet dat je het hier voor het eerst hebt gelezen. 

Naast ons jaarlijkse bezoek aan de studenten van Codarts in het Rotterdamse Luxor lijkt het ons leuk om volgend jaar nog eens naar de studenten van de Paul van Vliet Academie te gaan kijken. 

Zeeheldentheater, dan is zo'n beeld verplicht.

Chris, Rick en Harry is de sfeervolle foyer. 

De piano waarachter de gelauwerde pianist/componist Martin van Dijk de studenten begeleidde.