Avontuur

Vandaag, 6 maart, is het de Dag van de Doktersassistent(e). Mocht u vandaag een medisch bezoek moeten afleggen, wees dan extra lief voor haar/hem/hen. 

Gisteren begon de dag onschuldig en met goede zin. Ik had afgesproken met Remco om samen es een dagje Den Haag te doen. In lenteachtig weer reisde ik af naar Rijswijk, de reis verliep voorspoedig en binnen drie kwartier arriveerde ik om allereerst bij hem thuis onder het genot van een bakje koffie even fijn bij te kletsen.

In het begin van de middag besloten we richting stad te gaan met de bus. Den Haag ligt momenteel op vierentachtig plekken tegelijk open en dus moest de bus anders rijden dan gebruikelijk. De buschauffeur echter verdwaalde en het contact wat hij opnam met de centrale bracht geen soelaas. Zo reden we met de bus door de poorten van de voormalige gasfabriek over industrieterreinen en kwamen we daar waar geen bus ooit gereden had. Op een gegeven moment liep ie vast voor een tunnel waar ie niet onderdoor kon i.v.m. de hoogte. Keren maar weer, hij verontschuldigde zich en zei  "Ik weet het even niet meer, dit is mijn ergste nachtmerrie." Remco had intussen op zijn telefoon gekeken waar we waren en waar we heen moesten en is naar voren gelopen en heeft de man door de stad begeleid naar het Centraal Station, waar ie heel dankbaar voor was. Daar zijn we zelf uitgestapt.

Wij hadden inmiddels wel zin in een lichte lunch die we gebruikten op het Plein bij Cloos. Aangesterkt leek het ons leuk om het Haags Historisch Museum te bezoeken, maar daar aangekomen bleek die in renovatie dus dat kon niet doorgaan. Het was lekker weer, daarom kozen we voor een wandeling door de stad waarbij we langs Memory Lane zijn gegaan naar daar waar we in onze jonge jaren uitgingen. Het ene etablissement is een tandarts geworden, het andere een woonhuis. Via de Denneweg, die wel veel van z'n vroegere grandeur heeft verloren, kwamen we spontaan uit bij Panorama Mesdag. Dat was alweer heel wat jaren geleden en is altijd mooi. Ook die straat ligt volledig open, maar het museum was wel toegankelijk. Het is dan maar een klein stukje naar de Paleistuin. Dus dat hebben we ook gedaan. Daarna door leuke straatjes naar de tram gelopen om weer richting het Rijswijkse te gaan.

Onderweg nog wat laatste boodschapjes voor het eten gehaald. Pieter was inmiddels thuis van z'n werk en we hebben heerlijk gegeten en fijne avond gehad met elkaar. Lekker gekletst, muziek geluisterd en bekeken. Langzaamaan werd het tijd om weer op huis aan te gaan.

Aangekomen op station Rijswijk ging een niet aflatende sirene af vergezeld met de mededeling 'verlaat onmiddellijk dit gebouw via de uitgang of nooduitgang'. Ik denk dan; ja dag, ik wil naar huis, ik moet met de trein en loop dan gewoon stug door. Dat er verder niemand te zien is, is dan niet echt een signaal voor me. Voor hetzelfde geld, bedacht ik me achteraf, heeft er zich een vuurwapen gevaarlijke crimineel  of een zelfmoordterrorist verschanst, maar op dat moment zegt mijn brein: 'huis-trein-gaan'. Vanzelfsprekend reed de trein niet en ging ik aan de andere kant het station weer uit om met de tram naar het centraal station in Den Haag te gaan. Geen idee wat er aan de hand was. Maar ik word er dan ook wel weer lacherig van dat een dag met hindernissen ook zo eindigt.

Vele wegen leiden naar huis en uiteindelijk na ruim twee uur, wat in schril contrast staat met de drie kwartier waarin dit zou kunnen, veilig thuis gekomen na, voor mijn doen, een dag vol onverwachte uitdagingen en avontuur. Maar het weer was lenteachtig, we hebben voor het eerst dit jaar op een terrasje kunnen lunchen, onder de heater, maar toch, en we hebben het fijn gehad zo met malkander. Zilveren lijntjes winnen het altijd.

Op avontuur!

Terras bij Cloos op het Plein.

Wisten wij veel.

Een stukje van het altijd indrukwekkende Panorama Mesdag.