Nutteloze weetjes

Het Braziliaanse Open tennis toernooi heeft 4 asielhonden in
dienst als ballenjongen tijdens een demonstratie wedstrijd, om
aandacht te geven aan Braziliaanse dieren die op straat leven.
Ze willen laten zien dat goed gevoede en getrainde dieren leuke
en blije dieren zijn. Het doel is zo het adopteren van asieldieren
te promoten.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Frankrijk is er een automaat waar je gratis 1, 3 of 5 minuten
verhaaltjes uit kunt laten printen. De bedoeling is om mensen
uit te dagen hun hersenen enigszins te verrijken in plaats van
gedachteloos door sociale media te scrollen op hun telefoons.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Mensen van boven de 40 presteren beter met een 3-daagse
werkweek. Een studie heeft aangetoond dat het een positieve
impact had op het cognitieve vermogen van mannen en vrouwen
van 40+ als ze zo'n 25 uur per week werkten. Maar meer dan 25
uur per week werken of helemaal niet werken leidde tot een
constante achteruitgang van cognitieve functies.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Komiek Scott Rogowksy heeft een aantal namaak boekomslagen
gemaakt, nam ze mee de metro in en nam de reacties van mensen
op. Titels waren o.a. 'Taxidermie Bij Mensen: Een Beginners
Handleiding', 'Mein Kampf Voor Kinderen' en 'Hoe Hou Je Een
Scheet In'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als je veel in bed ligt, is de kans groot dat je je eenzaam voelt.
Er is gebleken dat eenzame mensen meer tijd doorbrengen in
bed, zelfs als ze moeite hebben met slapen. Chronische
eenzaamheid kan slapeloosheid veroorzaken, maar ook het gevoel
in bed te willen liggen zonder dat je moe bent.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De onlangs overleden Prince heeft zijn haarstijl tussen 1978 en
2013 36 keer veranderd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Omo is een extreem zeldzame witte giraffe in Tanzania. Ze is nu
oud genoeg om de aanvallen van leeuwen en hyena's te ontwijken,
maar er is wel het risico dat ze zal worden geschoten als ultieme
prooi door jagers of stropers.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Er is een 'death watch' dat je levensverwachting calculeert en aftelt
naar het moment dat je zult sterven. De uitvinder ervan hoopt dat
het zorgt dat mensen alles uit de tijd halen die ze volgens de 'death
watch' nog hebben, ze meer bewust zijn van hun keuzes en alles uit
hun leven halen wat er inzit.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Als onderdeel van een sociaal experiment om vooringenomenheid
te onderzoeken, hebben zes fotografen portretten gemaakt van
hetzelfde model, die op zijn beurt ieder van hen een ander
achtergrondverhaal over hemzelf vertelde. Het resultaat liet zien
dat een foto meer wordt gemodelleerd door de fotograaf dan door
degene die gefotografeerd wordt.

Tegeltjeswijsheid 207

Keukenhof

Enige tijd geleden hadden Harry, Rick, Chris en ik afgesproken om Koningsdag door te brengen in de Keukenhof, er van uitgaand dat het dan heerlijk lenteweer zou zijn. Met meer belangstelling dan gebruikelijk is hebben we de afgelopen week de weerberichten in de gaten gehouden. Sneeuwbuien teisterden het oosten van ons land, en hier hadden we hevige regenbuien, maar ook zonneschijn, niet erg hoge temperaturen, kortom het was spannend welke temptaties wij zouden moeten doorstaan. Ik hield me vast aan de mededeling dat de opklaringen vanuit het noord-westen zouden komen.

's Morgens onderweg had ik nog donkere luchten, buien afgewisseld met zonneschijn, maar eenmaal aangekomen bij Rick en Chris en we al kletsend de vanzelfsprekend verplichte oranjetompouce met een heerlijk bakje koffie nuttigden durfden we voorzichtig te voorspellen dat het weer best wel eens mee zou kunnen vallen. Nou ja, lang verhaal kort, het weer was fantastisch voor de Keukenhof.

Ik was er jaren niet geweest, en Rick zelfs nooit, maar wat is het er mooi, prachtige bloemen, tulpen in ontelbare kleuren, hyacinten, blauwe druifjes, één van mijn favoriete bloemen, die ook in het wit bestaan en wij ons afvroegen of dat nu witte blauwe druifjes zijn, heel veel andere bloemen waarvan ik de lutea wel erg bijzonder vond. Het park is heel ruim opgezet met leuke hoekjes, en verrassende doorkijkjes. Ook de overdekte gedeeltes waren een lust voor het oog. De orchideeënkas was met veel oog voor detail ingericht, kortom we hebben enorm genoten en prezen ons gelukkig dat de weergoden ons gunstig gezind waren.

Bij Rick en Chris heerlijk gegeten, dat was niet echt afgesproken, maar ze hadden rekening gehouden met Harry en mij dus dat was een leuke verrassing. Na het eten totale verbijstering teweeggebracht over het feit dat ik vrij veel enigszins foute oude Nederlandse liedjes die Chris op Spotify opzocht naadloos kon meezingen. Het is een gave. Daarna nog 2 spelletjes van ons favoriete spel 30 Seconds gespeeld, om het vervolgens een dag te noemen.

Harry was zo lief om me naar mijn moeder te brengen die op het hondje van mijn zus had gepast die nu eigenlijk bij mij logeert, volgt u het nog? Die had haar eigen avontuur beleefd toen ze van de stoel gleed toen ze het hondje de riem om wilde doen en niet meer kon opstaan. Ze heeft vervolgens 112 gebeld uitgelegd dat er niets ernstigs aan de hand was, alleen dat ze niet op kon staan. Drie man/vrouw sterk zijn vrij snel gekomen, konden door de achterdeur naar binnen, hebben het mensje overeind gezet, en de dame van het gezelschap heeft zelfs het hondje nog uitgelaten.

Normaal is er altijd wel één van ons in de buurt en nu toevallig niet, zul je altijd zien. Maar gelukkig niks ernstigs, alleen een verhaal voor bruiloften en partijen aan overgehouden.

Heel donker paarse hyacinten.

Lutea

Orchideeën

Toen en Nu: Georgie Davis

In de allereerste "Soundmixshow" in 1985, de voorloper van de talloze talentenshows die we nu kennen op tv, deed naast Gerard Joling en de uiteindelijke winnares van dat seizoen, Glenda Peters, ook de 16 jarige Kees Rietveld mee. Hij imiteerde, nou ja soundmixte, Stevie Wonder. Het bracht hem een platencontract en een artiestennaam: Georgie Davis.

Zijn eerste single "Blackstar" (over een actiefiguurtje) werd een grote hit, er kwam een lp en nog meer singles maar die bleven in de tipparade steken of flopten. In 1990 deed Georgie mee aan de voorronde voor het Eurovisie Songfestival met de ballad "Eenmaal" geschreven door John Ewbank, en werd er laatste mee. Hij schreef zelf ook nummers, André Hazes heeft er een aantal opgenomen.

In 1999 is hij een taxibedrijf begonnen samen met zijn vader, maar nog steeds is hij bezig in de muziek. In 2005 schreef hij voor de zangeres Chastity het liedje "Baby It's You" waarmee ze meedong  om Nederland op het Eurovisie Songfestival te mogen vertegenwoordigen dat jaar, ze eindigde echter op de 5e plaats. Zelf heeft Georgie in 2009 meegedaan aan "X-Factor", maar hij kwam niet door de voorrondes.

Een schokkende gebeurtenis

Jopie, de familie bij wie ze in betrekking was, haar zus Netty en alle kinderen en zusters van De Steenen Trappen hadden de zware bombardementen op Roermond overleefd. Zo goed en kwaad als het ging, ging het leven door. Het volgende wat Jopie schrijft dateert ze een paar weken na 11 november 1944. Deel 5 van haar verhaal.

Alles was na het bombardement rustig gebleven. Opeens 's avonds om een uur of acht is er een vreselijk lawaai en zo gek als we nog nooit gehoord hadden. De kinderen waren net naar bed en mevrouw en meneer waren nog aan het lezen. Ik was in de keuken aan het omwassen van 's avonds. Wij weer vlug de kelder in en daar hoorden we beter wat het was. Het waren granaten van de Engelsen, dat hoorden we aan het fluiten, door de stad sloegen ze in, bij ons gelukkig niet.

Op "De Steenen Trappen" wel, daar zijn er ontzettend veel ingeslagen. Ze konden nergens anders meer wonen dan in de kelders, en dat met 300 mensen, klein en groot, dat viel niet mee. Alles is weer stil, we gingen maar naar bed. Toen 's nachts ineens mevrouw aan m'n bed stond, ze vroeg of ik meneer even wilde helpen hun bed en dat van het kleintje naar de kelder te brengen, want iedere keer sloegen er dichterbij granaten in. Ze durfden niet meer boven te blijven. Dus ik m'n bed uit (het was onderhand twee uur), m'n jas aan en weer aan het werk. En het bleef maar rommelen buiten. We dachten minstens dat de Tommies al in Roermond waren. Toen we klaar waren kropen we weer in ons mandje.

Verder is alles zo gebleven, iedere dag granaten en ongelukken, want er zijn heel wat mensen getroffen. En de Duitsers bleven maar stelen en razzia's houden. Er heeft een Mof ook een vrouw gedood, het was zaterdagavond, ongeveer 5 uur, ik moest even voor mevrouw naar de bakker toen ik in die straat kwam hoorde ik ineens een vreselijke slag, ik dacht dat het een granaat was, maar dat was mis. In die straat stonden allemaal groepjes soldaten van drie à vier man. Ik vroeg wat die aan het doen waren. Aan iedere deur belden ze aan en als de deur open ging sloegen ze het slot kapot met hamers en bijlen, net wat ze hadden, zonder pardon.

Wat had dat voor doel? Dat vroegen alle mensen zich af. De Moffen zeiden dat de deuren dag en nacht moesten open blijven. Nu was er ook zo'n troepje voor een winkel die Vlok genaamd was. Ze hadden al enkele malen gebeld en gerommeld maar kregen geen gehoor. Die heethoofden dachten natuurlijk dat de mensen niet wilden opendoen. Één van hen pakte een handgranaat en slingerde die door de deur, en op datzelfde ogenblik kwam die vrouw aangelopen om de deur open te maken. Ze kreeg de granaat in haar buik en was na vijf minuten dood. Ik heb haar zien liggen, haar kleren aan flarden en bebloed, het was vreselijk. Ik zal het hier maar bij laten en verder gaan met het evacueren.

Door Jopie van Etten.

Tutuklusun!

De Nederlandse columniste van Turkse afkomst Ebru Umar is in Turkije in haar huis gearresteerd vanwege tweets over de Turkse dictator Recep Erdoğan. Als Recep werkelijk alles en iedereen wil arresteren die hem de vinger geven omdat ze hem een ongelofelijke klootzak vinden zit half Europa vast. Ebru is schrijfster en columniste en in die laatste rol is het haar taak om zaken te benoemen, soms uit te vergroten, vergelijkingen te maken, de lezers een spiegel voor houden, lezers na te laten denken. Ben ik het altijd eens met Ebru? Nee, vaak wel, maar niet altijd, maar wat een columnist schrijft mag schuren, er mag zand in de machine gegooid worden. De beste columns brengen een (respectvolle) discussie op gang, waarin ruimte is voor elkaars standpunten.

Alles wat in Turkije maar kritisch is over het 'beleid' van Recep of erger nog over de man met de lange tenen zelf, wordt gearresteerd en/of geïntimideerd. Het feit dat het de bedoeling was om Ebru naar en ziekenhuis te sturen om na onderzoek vast te kunnen stellen dat zij niet is mishandeld tijdens haar arrestatie geeft al aan dat zulks in het Turkije van Erdoğan uitzonderlijk is, er wordt gewoon al van mishandeling uitgegaan.

Door de vluchtelingencrisis heeft Recep te veel macht gekregen binnen Europa, de kaart van teruggestuurde vluchtelingen opnemen houdt hij steevast dreigend boven zijn hoofd om hem met een klap op tafel uit te spelen als hij zich beledigd voelt. Dat een dictator van een groot land daar überhaupt tijd voor heeft is al vrij bijzonder, maar is er dan echt niemand in zijn omgeving die aangeeft dat er echt wel belangrijker zaken zijn om je druk over te maken? Ik ben bang van niet hij zal zich omringd hebben met jaknikkers die als de dood zijn uit de gratie te vallen, en mevrouw Erdoğan is een in doeken gehuld wezen van wie niet getolereerd zal worden dat ze denkt, laat staan een menig mag ventileren of, allahbetert, haar man terugfluiten. Vrouwen zijn er volgens Recep en zijn idolate achterban alleen om te neuken en kinderen te baren.

Het feit dat het Turkse consulaat in Nederland een soort kliklijn in het leven heeft geroepen waar in Nederland wonende Turken kunnen aangeven wie in hun ogen iets naars over Recepje zeggen, geeft aan dat de armen van de Turkse dictator lang zijn, veel te lang. In de bange jaren 40-45 noemden we zulke mensen NSBers. Recep Erdoğan is een bevriend staatshoofd, maar dat was Adolf Hitler ook ooit eens. Het lied "Niks Aan De Hand" van de onnavolgbare Annie M.G. Schmidt uit de musical "Foxtrot" uit 1977 waarin het opkomend fascisme in Europa van de jaren 30 wordt belicht kan met slechts wat kleine aanpassingen naadloos aangepast worden voor wat er nu gebeurt inclusief de laffe en bangige houding van de Merkels en Ruttes van het huidige Europa.

Niks aan de hand, wat zou er kunnen zijn

In Nederland is alles fijn.

'T is hier gezellig, altijd geweest.

Één kolossaal Oranjefeest.

Rutte zegt het zelf, niemand die ons iets maakt.

Ga maar rustig slapen, de regering waakt.

In het land van Sinterklaas, suikergoed en marsepein

onze naam is haas net doen of we d'r niet zijn.

Niks aan de hand, geen centje pijn,

alle koppen in het zand, net doen of we d'r niet zijn.

Maar tactvol wezen en aardig zijn 

voor die gevaarlijke gek, dat krankzinnige brein

daarginds in Turkij'

Als hij critici en journalisten vast wil zetten,

tactvol zijn en niet op letten

Europa's vrije woord gaat naar de hel,

vriendelijk zeggen: Dank u wel , dank u wel. 

Ebru Umar

Ook Hitler was ooit een 'bevriend staatshoofd' die zich
niet beledigd mocht voelen.

Dag met contrasten

Afgelopen donderdag lag er een rouwkaart in de bus. Mijn eerste reactie was: "Dat kan niet, ik verwacht geen overlijden, is ie wel voor mij?" Een bespottelijke reactie natuurlijk, maar toch keek ik voor openen nog even of mijn naam er wel opstond, dat was zo. Mevrouw Bettink was overleden, zij was de moeder van mijn leven lang vriendin Anita. Anita en ik kennen elkaar vanaf ons 16e en kwamen al bij elkaar over de vloer toen we nog bij onze ouders woonden, dus vanzelfsprekend kende ik haar ouders ook. Haar vader is jong overleden, toen woonde ze nog thuis, en nu dan mevrouw Bettink.

Anita en ik zien elkaar niet veel, maar het is goed, wij zijn goed. Het sprak dan ook als vanzelf dat ik gisteren naar Den Haag afreisde om de uitvaart van mevrouw Bettink bij te wonen. Het was een ontroerende plechtigheid, mooie woorden werden gesproken door kinderen en kleinkinderen, ook Anita had een prachtige speech en een gedicht waar ik haar en haar moeder helemaal in herkende. Er werden ook foto's getoond van de familie Bettink door de jaren heen. In de koffiekamer konden we de familie condoleren. Anita en ik hebben elkaar minutenlang omhelst, ze was zo sterk, maar nu brak ze even, ze had niet verwacht dat ik er zou zijn.

Ook haar jongste zoontje Jesse werd emotioneel toen ie me zag, hij heeft downsyndroom, en het klinkt een beetje raar om over mezelf te zeggen, maar hij is dol op me. Dus toen ie me zag moest ie huilen en me vasthouden. Hij was zo flink tijdens de plechtigheid, mocht samen met de andere kleinkinderen een kaarsje aansteken en zat samen met z'n grote broer Fabian bij de andere kleinkinderen terwijl z'n ouders aan de andere kant zaten. 's Avonds zou de familie uit eten gaan om het met elkaar mooi af te sluiten, en toen ik tegen Jesse zei dat dat toch heel leuk was, moest ie weer een beetje lachen.

Ook op de uitvaart aanwezig was Erik, een jongen, nou ja, man nu, waarmee ik samen op de lagere school heb gezeten en die ik jaren geleden plots op een verjaardag bij Anita zag, hij bleek een jarenlange vriend van Marcel, Anita's man te zijn. Het Den Haag van mijn jeugd was een dorp, zo lijkt het wel. Ik liep samen met hem op na de plechtigheid en hij bood me aan om met hem mee te rijden, dan kon hij me in Berkel op de metro zetten, dat scheelde voor mij wat reistijd. Het was een emotionele maar mooie ochtend.

's Avonds kwamen Nadira en Albert me halen om naar Harry te gaan om daar een hapje te eten en om kennis te maken met het spelletje 30 Seconds. Harry toonde zich zoals altijd weer een goede gastheer met een prachtig gedekte tafel en heerlijke gerechten, daarna het spelletje wat zoals altijd hilarisch verliep.

Het was een dag van contrasten, het afscheid van een dierbare, vrienden kunnen en mogen troosten door er te zijn en hun verdriet te delen om later een fijne en gezellige avond te hebben met andere lieve vrienden in de geest van mevrouw Bettink, want zij was een echt gezelligheidsmens. Zo grijpen totaal verschillende zaken toch in elkaar en lijkt de boodschap te zijn: 'Vier het leven!'

The Jungle Book

Gisteren met vriend Harry de film "The Jungle Book" bezocht. Gebaseerd op het boek van Rudyard Kipling uit 1894 en natuurlijk de Disney tekenfilm uit 1967. Zowel de film als de tekenfilm laten slechts 3 verhalen zien van de 15 die de totale Jungle Book omvat, naast een aantal gedichten.

Het was de 3D versie, en we hadden nog zo'n bril, maar die bleek niet goed te zijn voor Imax 3D, daar heb je weer een andere bril voor nodig, ter plekke aan te schaffen. Het zal er toch niet van komen dat we dadelijk allemaal 5 verschillende 3D brillen in huis hebben. Nu ja, ik denk dat ik de tijd nog zal meemaken dat we lachen om het feit dat we überhaupt met brillen op zaten in de bioscoop voor het 3D effect, omdat het dan gewoon zonder bril te zien zal zijn.

Waar de tekenfilm nog voor (kleine) kinderen geschikt is is deze film dat beslist niet. Zowel de dieren als de omgeving komen allemaal uit de computer, alles is opgenomen in de LA Center Studios in Los Angeles, maar zo knap gemaakt het is adembenemend echt. De stemmen van de dieren worden ingesproken door niet de minsten, o.a. Bill Murray, Ben Kingsley, Lupita Nyong'o, Scarlett Johansen en Christopher Walken. Mowgli de enige acteur in de film wordt gespeeld door de 12 jarige Neel Sethi een jongen uit New York die uit meer dan 2000 kandidaten is gekozen en voor wie dit zijn eerste film is.

Globaal volgt de film de tekenfilm uit 1967, maar haalt ook weer dingen uit het boek die de tekenfilm niet hebben gehaald en er wordt natuurlijk ook hier en daar een eigen twist aan gegeven, en ja er zitten ook 2 liedjes in die we kennen uit de tekenfilm, enigszins herschreven, maar wel herkenbaar.
Een aanrader om te gaan zien, deze film, maar nogmaals niet met (kleine) kinderen.

Ben Kingsley (stem van Bageehra), Neel Sethi (Mowgli) en
Lupita Nyong'o (stem van Raksha)

De Imax 3D bril en de gewone 3D bril

Kijkduin

Een paar weken geleden appte vriendin Talitha mij met het idee om in april samen met haar hondje Feddy een strandwandeling te maken. Haar opdracht is voldaan en de nieuwe is nog niet ingegaan en ik zit, laat ik zeggen, ook tussen banen in. We hebben de tijd. Die dag was gisteren en wat een prachtige dag voor een middag aan het strand.

Eerst even een bakje drinken bij mij en omdat we elkaar een tijdje niet hadden gezien vanwege werk, geen werk, een verhuizing, kortom het gedoe van het dagelijks leven, eerst wat bijkletsen alvorens we op weg gingen en vanwege het mooie weer kon het dak van de auto neer, zodat we met wapperende sjaal richting Kijkduin gingen. Voor mij jaren geleden dat ik er was, en de eerste voor ons beiden grote verrassing was dat we haast met de auto op het strand stonden en we geen parkeergeld hoefden te betalen. Het is daar vrij parkeren! Kom daar eens om zeg, ik heb dat nooit geweten.

Lekker een stuk over het strand gewandeld met een uitgelaten Feddy die heen en weer rende en kennismaakte met andere honden. Vervolgens zegen wij neer op een beschut terras. De u was in het uur, dus tijd voor wijn met een bittergarnituurtje. Dat was goed uit te houden, rozig van de zon of de wijn of misschien wel van beiden reden we weer terug naar het Capelse om de dag af te ronden met een etentje in Rasa Sayang het Indische restaurant waar Indische mensen zelf ook komen eten, wat een graadmeter is voor de authenticiteit en kwaliteit van het eten. Het was een zeer geslaagde dag.

Tegeltjeswijsheid 206

Bodum® prijzen

Als er iets is wat is veranderd sinds mijn gedwongen arbeidsloosheid, dan is dat het verbruik van koffie, die is enorm toegenomen. Normaal op werkdagen dronk ik alleen 's avonds thuis koffie, maar nu heb ik drie koffiemomenten per dag, een toename van 200%, dan gaat het hard. Het brengt ook enige risico's met zich mee, zo merkte ik van de week, het glas van mijn fijne en mooie 3 kops cafetière van Bodum gleed van het aanrecht in de gootsteen en brak. De kans dat zulks gebeurt is bij vermeerderd gebruik natuurlijk ook groter.

Ik had destijds bij een winkel, waarvan de naam mij even ontschoten is, het eens breed laten hangen en een waterkoker, theepot, een 8 kops cafetière en een 3 kops cafetière aangeschaft. Het was bij elkaar een heel vrolijk en bont gezelschap omdat de items in een multicolour-uitvoering waren. Het was tijdens het tweejaarlijks prijzenfestival van die winkel, welke van oorsprong een week duurde, maar ieder jaar steeds langer werd, tot het uiteindelijk 'wegens succes' wel tot bijna een maand werd opgerekt. Het heeft niet mogen baten, de winkel bestaat niet meer, wat vanzelf betekende dat ik moest gaan uitzien waar ik een vervangend glas, dan wel een nieuwe cafetière kon kopen.

Gelukkig is er internet, en daar kwam ik tot de bijzondere ontdekking dat het glas los te koop is voor €10,90, maar een complete 3 kops cafetière van Bodum €9,90 kost. Multicolour-modellen zijn niet meer verkrijgbaar, maar ze zijn wel te leveren in 6 verschillende kleuren bij Kookpunt in Rotterdam, de kookwinkel die alle andere kookwinkels overbodig maakt. Nu is deze winkel niet in de stad gevestigd, maar in Rotterdam Noord. Geen punt, ik heb nu toch tijd genoeg, maar toen ik met mijn moeder boodschappen ging doen ben ik even bij Blokker binnen gestapt, en daar was een merkloze cafetière in degelijk zwart voor maar €4,99. Die heb ik gekocht met het idee dat als ik zo'n leuke gekleurde, of liever nog zo'n multicolour van Bodum spontaan ergens tegen kom ik alsnog tot aanschaf kan overgaan. Voor nu voldoet het simpele modelletje prima!

De glasloze multicolour cafetière naast
de nieuwe wat soberdere.

Dit zijn de vrolijke gekleurde 3 kops cafetières van Bodum,
die compleet goedkoper zijn dan het glas alleen.

Zorgen om Netty

Jopie zat op 11 november 1944 voor de tweede keer die dag in de kelder bij de familie waar zij werkzaam was vanwege de bombardementen op Roermond. Maar niet iedereen van het gezin was er, en Jopie's zus Netty (mijn moeder) was natuurlijk in De Steenen Trappen. Los van elkaar maakten ze zich zorgen om de ander vanwege de hevigheid van de aanvallen. Dit is het vierde deel van Jopie's verhaal.

Één jongen van ons was niet thuis, mevrouw wist zich geen raad natuurlijk. Ze hadden hem op de fiets naar Maasniel gestuurd voor melk. Dat is een dorpje dichtbij. Ze zei maar steeds: "Als hem iets overkomt zal ik het me nooit vergeven dat ik hem in zo'n gevaarlijke tijd zo'n eind van huis heb laten gaan'. Ineens een oorverdovende slag.

Ik dacht op z'n minst dat het huis ingestort was. Het werd langzamerhand stiller. Ze schoten nog een beetje en na een paar minuten was het weer geheel rustig. We kwamen weer allemaal de kelder uit en de straat op om te kijken wat die harde slag wel geweest was. Toen we op straat kwamen kon je haast niets zien van de stof en het gruis. Voor onze deur lag een balk zo dik als een middelgrote boomstam, die was tegen de deur geslingerd. De balk was afkomstig van een garage die één straat verder gelegen was. U kunt zich wel voorstellen dat het een reuze lawaai is geweest.

Ik zat ook reuze in m'n angst om Netty, want wie weet kon daar ook wel wat gebeurd zijn, maar ik durfde niet aan mevrouw te vragen of ik even mocht gaan kijken want we waren toch al zo laat met alles. Het eten was ondertussen lelijk aangebrand, overal stof en glassplinters. Alles moest weer opnieuw gedaan worden, dus ik had m'n handen nog vol werk. Maar iedere keer vloog ik weer naar de straat om te kijken of ik nog geen bekende zag aankomen. En jawel, daar kwam een meisje van ons op de fiets aan, maar wat was dat nou? Ze huilde.

Ik riep haar en zij kwam de stoep op gereden. Ik rende naar haar toe onderwijl schreeuwend: "Wat is er gebeurd?!" "O meid" zei ze "Op Clara Fey¹ en op De Steenen Trappen is een bom gevallen het moet heel erg zijn!" En meteen reed ze weer door. Ik weer naar binnen en greep mijn jas onderwijl aan mevrouw vertellend wat er was gebeurd. "Ga dan maar gauw kijken" zei ze.

Dat hoefde ze me niet te zeggen, ik rende in één run de deur uit. Boei, het oudste meisje van mevrouw, kwam me achterna. Hand in hand renden we zonder ophouden. Eindelijk kwamen we daar door de straat waar het geweest was, alles was in puin, in een paar minuten hadden de bommen heel wat huizen met de grond gelijk gemaakt. Netty was juist aan de poort toen ik aankwam, ze was zo blij dat ze me zag, want ze was in de waan dat met mij ook iets gebeurd was. Ze meende minstens dat ik onder het puin lag, ze vloog me om de hals en was blij dat ik er was.

Toen gingen we het huis door, dat kon je niet met droge ogen aanzien. Clara Fey¹ was van binnen helemaal kapot, onze slaapcellen, de bedden die er nog stonden, alles was vol gruis en puin. Alles was van de muur gevallen en de achterkant van het huis was helemaal kapot. Het was één puin wat je zag. De zuster vroeg of we allemaal onze kleren naar de kelder wilden brengen. Dus moesten we over puin (want een trap kon je niet meer zien, het was niets als puin wat er op lag) naar boven. We zijn menigmaal gevallen, dat kan ik u wel verzekeren, en dan zag je eruit als je opstond of je zo uit het cement gekropen was.

De zuster moest ook nog al de betrekkingen aflopen om te vragen of we weer in de betrekkingen konden slapen, want bedden hadden ze niet meer voor ons. Dus waren we weer voor dag en nacht.
Mevrouw maakte voor mij een bed van de divan en die werd in de kelder gezet, daar lag ik veilig voor bommen en granaten. De kinderen sliepen ook in de kelder, behalve de jongste die sliep nog met meneer en mevrouw boven op de kamer.

Zondags, één dag na het bombardement, ben ik 's middags naar Clara Fey¹ gegaan en heb daar met puin opruimen geholpen. De toneelzolder, daar was ook een bom op gevallen. Alle toneelkleren hingen aan flarden gescheurd in de bomen. Het was een treurig doch tegelijk grappig gezicht. Daarmee was het bombardement afgelopen.

Door Jopie van Etten

¹Clara Fey was een apart gebouw wat bij De Steenen Trappen hoorde en waar de grote meisjes sliepen

De Steenen Trappen, Neerstraat 33 Roermond. Het laatste blok links naast het witte blok is Clara Fey nummer 31a

Clara Fey, rechts naast het rode blok.

Prom Night

In een wereld waarin een dictator als Recep Erdoğan in eigen land honderden journalisten gevangen zet, honderden studenten en zelfs kinderen heeft laten arresteren voor het 'ondermijnen van de staat', kritische media intimideert en beboet, aanvallen en rellen orkestreert, politieke peilingen manipuleert, maar vervolgens moord en brand schreeuwt als er in een ander, iets beschaafder, land wat grapjes over hem gemaakt worden en eist dat de cabaretier die dat op zijn geweten heeft moet worden vervolgd waarbij hij als chantagemiddel de troefkaart van de miljoenen vluchtelingen dreigt uit te spelen, mag ik graag naar wat leukere en positievere zaken kijken, wetend dat karma veelal, of misschien wel juist, ook voor dictators geldt (Adolf Hitler, Nicolae en Elena Ceauşescu, Saddam Hoessein, Moammar al-Qadhafi)

Voor dat leukere moeten we naar de Verenigde Staten. Als we al iets weten van de American way of living, is het wel dat prom night het hoogtepunt uit het leven van Amerikaanse tieners is, het grote feest waarmee ze hun laatste leerjaar op school afsluiten alvorens ze de grote mensen wereld ingaan. Zo'n prom night gaat met veel en vaststaand ceremonieel gepaard.

Nu zijn er leerlingen van Terra High School in Miami die een hele bijzondere prom night organiseren voor bewoners van het lokale verzorgingshuis Palace Nursing and Rehab Center. Veel senioren hebben toen ze jong waren nooit de kans op een prom night gehad. De 101 jarige Eleanor Bessin heeft haar prom night wel meegemaakt op een boot in Boston samen met de man met wie ze plannen had te trouwen, maar voordat dat plaats kon vinden werd hij de oorlog ingestuurd, kwam terug, werd ziek en is overleden. En de 86 jarige Sadie Gilbert zegt dat ze nooit uitgenodigd is voor haar high school prom, maar het geweldig vindt dat ze nu alsnog de kans krijgt.

Er zijn op 21 april 75 gasten uitgenodigd en er worden dingen gedaan die middelbare scholieren ook doen op een gewone prom night. Zo worden er zoals gebruikelijk een promkoningin en -koning gekozen. De jury bestaat uit het personeel van het verzorgingshuis.

Wat een lief en ontroerend gebaar van de scholieren van Terra High School. Ik wens iedereen een fantastische onvergetelijke avond toe.

De onjarige

In 1819 verscheen het door John William Polidori geschreven verhaal "The Vampyre". Het wordt gezien als de voorloper van talloze vampierenverhalen over ondoden, mensen die eigenlijk dood zouden moeten zijn, maar toch leven door het bloed van mensen tot zich te nemen. Voor zover ik kan nagaan heb ik in mijn directe omgeving niet te maken met ondoden, wel met een onjarige, iemand die wél jarig is maar dat in alle toonaarden en met klem ontkent. Niet vanwege problemen met ouder worden, maar zeer nadrukkelijk het een gewone dag vindt, dus eigenlijk ontkent dat ie überhaupt jarig is.

Ja ik weet het, ik vier zelf nooit mijn verjaardag, maar ik ben een jarige die zijn verjaardag niet viert, dat is van een geheel andere orde. Vriend Harry is een man die zijn verjaardag volledig ontkent, een onjarige dus. Daar is hij niet minder om, wij weten dit en respecteren het. Wij, Rick, Chris en ik, ervoeren het dan ook als een enorm voorrecht dat Harry voor het eerst sinds mensheugenis niet op zijn verjaardag van de aardbodem verdween, maar ervoor koos om deze dag met ons door te brengen. Hij had kaartjes voor de musical "The Bodyguard", en had ons uitgekozen om er samen met hem heen te gaan.

We hadden afgesproken om voor de voorstelling die om 3 uur 's middags zou beginnen eerst even een een kopje koffie met taart te gaan nuttigen, gewoon omdat we van taart houden en niet vanwege zijn verjaardag, we probeerden alles zo neutraal mogelijk te houden. Wel hadden we gemeend om gezamenlijk een aardigheidje voor hem mee te nemen, heel casual, waar hij gelukkig blij mee was.

De musical was feestelijk aangeprezen met hapjes en drankjes, maar het publiek wat er op was afgekomen wierp zich als één man op de schalen, zodat wij net een glaasje jus d'orange konden bemachtigen, maar dat was niet zo heel erg, we hadden net een punt taart op. Het was wel vrij bijzonder om te zien. We hadden geluk, we zaten op rij 0, dat is nog voor rij 1, zodat we alles goed konden zien, bijvoorbeeld dat niet alles live gezongen werd.

De flinterdunne verhaallijn werd met prachtige decors gebracht, er werd geweldig gedanst, matig geacteerd en zoals gezegd was niet alles live gezongen, maar al met al vonden we het unaniem een onderhoudende middag, bij het weggaan ontvingen we als cadeautje nog een flinke reep chocolade, dat wordt natuurlijk altijd gewaardeerd.

We zijn de dag doorgekomen op een ontbijtje en een stuk taart, dus besloten we om ergens een hapje te eten. Rick en Chris zijn enigszins bekend in Utrecht en zij wisten een zaakje ergens onderaan de gracht, Mejuffrouw Jansen, en dat was een hele goede keus, we hebben heerlijk gegeten en zo een hele leuke dag afgesloten met elkaar. Ook de onjarige zelf vond het een leuke manier om deze dag die, volgens hem, niet bijzonder is toch op een bijzondere manier door te brengen.

Record Store Day

Van de week hoorde ik er voor het eerst over: Record Store Day. Het is een internationaal georganiseerde feestdag op de derde zaterdag in april, in 2007 ontstaan in de Verenigde Staten om de kunst van muziek in de onafhankelijke platenzaak te vieren. In meer dan 2000 van die onafhankelijke platenzaken in Amerika, Europa, Australië en Japan vindt dit evenement plaats. In Nederland is men in 2010 voor het eerst officieel begonnen om deze dag mee te vieren.

De winkels van Plato, Sounds en Velvet doen er onder andere aan mee. Er treden artiesten op, van zeer bekend tot debutanten, er wordt met liefde gespeeld en geluisterd. Daarnaast verschijnen er op Record Store Day exclusieve releases die alléén op die dag verkrijgbaar zijn. Het is voor iedereen vrij toegankelijk en het gaat om de lol van het verzamelen van het fysieke product met elkaar te delen. 

Ieder jaar wordt er ook een ambassadeur benoemd, de officiële, met namen als Iggy Pop, Ozzy Osbourne en Jack White en de Nederlandse zoals in het verleden Kensington en Typhoon. Dit jaar is het Eefje de Visser. 

Ik vind het een erg leuk initiatief in deze wereld vol met gratis downloads, ik voel me vaak een roepende in de woestijn als ik vertel dat ik nog gewoon cd's koop. Ik vind het normaal dat je ervoor betaald, het is namelijk hun werk en niemand werkt voor niets. Met het illegaal downloaden van muziek werk je alleen maar verschaling van het aanbod in de hand, de maatschappijen zullen dan alleen nog maar met gevestigde namen willen werken en geen kans meer geven aan nieuwe nog onbekende muzikanten. En natuurlijk load ik ook wel eens wat down (sic), maar dat is dan zulke oude muziek dat het niet meer te krijgen is en waarvan de rechten al lang en breed verlopen zijn. 

Nutteloze weetjes

Als er een meisje wordt geboren in het dorpje Piplantri in
India, komen de bewoners bij elkaar en planten ter ere van
haar 111 bomen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
China heeft meer cement gebruikt tussen 2011 en 2013 dan
de Verenigde Staten in de hele 20e eeuw hebben gedaan.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
SpokAnimal zorgt voor 'werk' voor zwerfkatten die niet
in huis geplaatst kunnen worden. Ze hebben het 'Farm Living'
programma opgezet, zo redden ze deze katten van een spuitje.
Ze worden gekoppeld aan eigenaren van boerderijen of
pakhuizen die verlegen zitten om een goede 'muizen manager'.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Fotograaf James Mollison heeft een serie foto's gemaakt
onder de titel "Where Children Sleep". Het zijn portretten
van kinderen over de hele wereld gecombineerd met de
zeer verschillende omgevingen waarin ze slapen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
In Zweden krijgen bloeddonoren een tekstberichtje als hun
bloed is gebruikt om een leven te redden. Door de
belangrijkheid van bloeddonoren te belichten en ze op deze
manier aan te geven dat ze écht een verschil maken, hoopt
men om meer donoren aan te trekken.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dingen met de hand opschrijven zetten je hersenen aan het
werk, verbetert je spelling, maakt dat je sneller denkt, en
het helpt je om pas verworven informatie beter te onthouden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De beruchte, diepe, enge stem van Ghostface in alle 4 de
'Scream'-films werd ingesproken door stemacteur Roger
Jackson
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Meer dan één taal spreken houden je hersenen jong en dwingt
ze om flexibel te blijven. Studies hebben aangetoond dat
degeneratieve ziekten als Alzheimer en dementie bij
meertalige mensen tot 5 jaar later optreden.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Need-A-Mom' in New York is een service waar je een
moeder kunt bestellen die de strijk voor je doet of een film
met je kijkt als je je alleen voelt, of je van advies voorziet.

De dunne lijn tussen arbeidsbeperkt en 50 plus

Kent u dat, thuis of op uw werk, dat je iets leest of hoort en dat je denkt: "Ja!", maar als je vervolgens even wat verder kijkt het een deceptie blijkt? Ik moest daaraan denken toen het UWV in mijn werkmapje een vacature had geplaatst. Een vacature! Zij die alles van me weten hadden iets gevonden wat bij me past!

Met trillende handen van opwinding opende ik de vacature van administratief medewerker, het ging om een groot bedrijf en de werkzaamheden hielden onder andere in, het personeelsdossier bijhouden en ziektemeldingen verwerken. Enig natuurlijk. maar daar kwam het deksel op mijn neus, dit was een vacature alleen voor mensen met Wajong of WSW, mensen dus met een lichamelijke, psychische en/of verstandelijke handicap die niet onder normale omstandigheden kunnen werken.

Óf het UWV heeft geen idee wat er allemaal wordt doorgestuurd naar de werkmapjes, óf ik weet iets niet over mezelf en behoor zonder dat ik het weet tot een groep mensen met enige beperkingen. Op zich wel verontrustend dat mij de werkzaamheden als omschreven wel erg leuk leken. Maar goed, tot nog toe heb ik nog geen indicatie Wajong of WSW van het UWV gekregen, dus heb ik niet op de vacature gereageerd.

De groep waarvan ik wel al zeker ben dat ik er toe behoor is die van de 50-plussers, en daarvoor zijn ook verschillende trainingen en regelingen in het leven geroepen. Zo zal ik na drie maanden (voor mij half mei) een uitnodiging ontvangen voor een training 'Succesvol naar werk', Samen met andere oude van dagen ga ik dan tien trainingen volgen die ons zullen ondersteunen bij het vinden van een baan. Daar kijk ik erg naar uit, het lijkt me leuk om met 'lotgenoten' ervaringen uit te wisselen en natuurlijk iets op te steken van het gebodene.

Vervolgens blijken er voor werkgevers financiële voordelen aan te zitten om 50-plussers in dienst te nemen, ik had geen idee. En is er voor ons senioren een subsidie voor een opleiding onder de noemer 'scholingsvoucher'. Dat is ook wel iets om te onthouden, mij lijkt het erg leuk en zinvol om een soort werk-leer traject te volgen, dat je dus al voor een gedeelte bij een bedrijf gaat werken en voor het andere gedeelte een voor dat werk gerelateerde opleiding volgt. Dat wat je leert kun je meteen in praktijk gaan brengen, zeg maar. Het lijkt me ook zinvoller voor 50 plussers dan alleen een opleiding en maar afwachten of er überhaupt iets in te vinden is. Ik heb al twee derde van mijn werkzame leven er op zitten, dus lijkt het me niet doelmatig om dat laatste stukje nu te gaan verdoen met zinloze leerstof.

Nu hoop ik maar dat ik bij het UWV in het bakje '50-plus' zit en niet (alleen) in het bakje 'verminderd arbeidsvermogen'. Ze zijn wel heel toeschietelijk daarin, want mocht ik na die drie maanden nog geen uitnodiging hebben ontvangen, dan kan ik middels mijn werkmapje aangeven geïnteresseerd te zijn.

Geen licht, en ik zag dat het goed was

Iedereen heeft vroeger wel zo'n buurman of -vrouw gehad die alles in de gaten hield van wat er zich in de straat afspeelde, of misschien heb je die nu nog wel. Bij mij is het erger; ik bén die buurman! Ja mensen, 2 maanden werkloos en zover is het dan dus al gekomen, ik ben verworden tot de buurtbemoeial.

Mij viel op dat de verlichting van de galerij en het trappenhuis dag en nacht brandde. Dag en nacht! Nu ja, een foutje of zo, maar het duurde de hele week, bovendien was dit het geval bij slechts twee van de drie appartementengebouwen in de straat. Buiten het feit dat dit zinloos is en niet erg milieuvriendelijk, betalen wij, de bewoners, maandelijks middels de servicekosten onder het kopje 'elektra algemene ruimten' een voorschot, dit betekent dat bij de jaarlijkse afrekening wordt bekeken of de betaalde voorschotten genoeg waren voor de werkelijke kosten. Nou, die werkelijke kosten worden op deze manier wel onnodig omhoog gebracht.

Na een ruime week maar eens een mailtje naar de bewonersconsulent gestuurd. Er bleek een calamiteit, de verlichting is gekoppeld aan de straatlantarens, en daar was een defect in ontstaan. Na twee donkere nachten is ervoor gekozen om de 'overbrugginsschakelaar' aan te zetten waardoor de verlichting dan dag en nacht brandt, de andere optie was helemaal geen licht en dat werd niet als wenselijk gezien. De straatlantaarns brandden overigens niet overdag. Ik snap de keuze, maar is zo'n schakelaar dan niet gewoon ouderwetsch handmatig aan en uit te zetten 's morgens en 's avonds? Nou ja goed, ze antwoordde ook nog dat er met de afrekening van de servicekosten rekening mee gehouden zal gaan worden. ik ben benieuwd, de servicekosten van 2016 worden pas in 2017 berekent, dat weet dan niemand meer natuurlijk.

Precies 1 dag na de ontvangst van, en antwoord op mijn mail was de verlichting overdag uit.... Ik zeg niets, maar heeft niet iedere straat zo'n zeurderige oplettende buurman nodig. Euh.... ja toch?

Herinnert U zich deze nog? #85

MARK & CLARK BAND

"WORN DOWN PIANO"

1977

Aantal weke 6

Hoogst positie 8

De tweeling Mark en Clark Seymour uit Ohio spelen al vanaf hun 4e jaar piano, op hun 16e kocht hun vader een tweede piano en hun tweeling piano carrière begon. Ze hadden een act met naast hun pianospel ook comedy en waren in de late jaren 60 reguliere gasten in de "Joey Bishop Show" in Amerika. In hun shows in clubs speelden ze doorgaans nummers van anderen totdat Mark een idee krijgt voor wat later "Worn Down Piano" zou worden. 

Ze namen het lied op in hun act en het nieuws over dit bijzondere nummer ging snel. Platenbonzen verdrongen elkaar om Mark en Clark onder contract te krijgen. Het werd CBS en ze mochten een album maken waarop vanzelfsprekend "Worn Down Piano" kwam. Het voltallige New York Philharmonic Orchestra was in stelling gebracht om het lied volledig tot z'n recht te laten komen.

Het was vanzelfsprekend een albumstuk, het duurde ruim 8 minuten en het verhaalt over een oude piano op een veiling die niemand wil hebben totdat een haveloos uitziende man er op gaat spelen, maar uiteindelijk staat de piano als de veiling is afgelopen nog steeds in een hoekje, zodat het, net als een kinderprentenboek, een rond verhaal is, het verhaal eindigt waar het begint.

In Amerika worden van het album "Double Take" twee singles gehaald die niet veel doen. In Nederland is het de destijds oppermachtige DJ Frits Spits die de vertegenwoordigers van CBS in Nederland overhaalt om "Worn Down Piano" op single uit te brengen. Het is nog lang voor de compact disc, dus op het 45 toeren plaatje moet het lied over de A en de B kant worden verdeeld. Ook al is het hier een hit, "Worn Down Piano" wordt verder nergens op single uitgebracht.

CBS gaan niet meer door met de broers en het blijft dus bij dit ene album. Nochtans treden de broers, nu 70 jaar, nog steeds met hun act op waarin ze met humor veel muziek uit de jaren 70, 80 en 90 spelen, en met succes. En ja hoor, "Worn Down Piano" spelen ze dan ook. 

11 November 1944

De vorige verhalen van Jopie waren ongedateerd, maar moeten in de zomer of nazomer van 1944 te plaatsen zijn. Het volgende verhaal heeft ze duidelijk gedateerd op zaterdag 11 november 1944, een zwarte dag voor Roermond, zo staat in het gemeentearchief te lezen. Die dag is Jopie bij het gezin waar ze werkzaam is. Dit is deel 3 van haar verhaal.

11 november 1944 is een zwarte bladzijde in het geschiedenisboek van Roermond. Toen vond de hevigste luchtaanval op onze stad plaats. Een poging van de Amerikanen om het station te bombarderen liep uit op de verwoesting van de Veldstraat, de hoek Stationsplein/Hamstraat en enkele huizen aan de Godsweerdersingel. Drieëndertig mensen vonder daarbij de dood. In de Veldstraat waren zelfs negen leden van één gezin omgekomen. De vader en twee zonen overleefden het bombardement omdat ze de brandweer waren gaan helpen. Er was niet één Duitser getroffen en er was geen enkele Duitse militaire installatie geschonden.
Bron: Gemeentearchief Roermond


Na een paar weken. De geallieerden waren ons al zo dicht genaderd dat we ieder ogenblik van de dag granaten verwachten konden. We zijn voor de zekerheid maar naar de kelder verhuisd.

11 November 1944:
Ze zijn weer goed aan het vliegen en het is pas een uur of negen. O jee, daar vallen al bommen, maar nog een eind weg. Meneer en ik stonden aan het raam en zien de bommen vallen. De vliegers dwalen al weer af, het wordt weer geheel rustig. Ik ben maar weer aan het werk gegaan want het is zaterdag vandaag dus dat is toch al vlugger opschieten dan anders.

Ongeveer half 1:
Daar komen alweer vliegers. We zijn dat al zo gewend. Ik gun me niet eens de tijd om te kijken, maar meneer wel, die rent naar de tuin (nieuwsgierigheid van de man) en meteen roept hij: "Naar de kelder ze gooien met bommen!" Ik stak nog net even mijn hoofd uit het raam om te zien wat er gaande was. Daar kwamen er twee aan, ze doken en ik zag ook nog dat ze hun bommen lieten vallen. Ik rende naar de kelder ondertussen nog een paar mantels van de kinderen meesjouwend die op de kapstok hingen. We waren net allemaal in de kelder of daar schudde en dreunde het hele huis van de eerste bommen die hun vernietigingswerk reeds hadden uitgevoerd. De kinderen huilden en gilden door elkaar, en wij groten waren aan het bidden. Het geluid van die satansmachines kan ik niet op papier schrijven anders zou u vast ook nog angst hebben.

En het hield maar niet op het bleef maar duiken en gooien. Wij kunnen niets doen dan bidden en afwachten, totdat er ook op ons een bom zou vallen want die veronderstelling hadden we hoor! We hebben in die tien minuten heel wat oefeningen van berouw gebeden en de bommen gierden maar. Toen het eindelijk een beetje stil geworden was kwamen we de kelder uit gekropen. We wilden eens op straat gaan kijken. Toen we in de gang kwamen kwam ons een lawine van stof, rook en gruis tegemoet. Alle ramen waren kapot, maar we kregen niet veel tijd om naar de schade te kijken, want daar kwamen de machines weer aan ronken. We renden holderdebolder weer de trap af, ieder een kleinere op de arm meenemend.

We vielen bijkans de kelder binnen. We dachten dat het nu met ons gedaan zou zijn. De bommen floten als razende over ons heen en kwamen één straat verder neer. Er kwam ook nog een vreemde heer de kelder in rennen. Hij vertelde ons haastig en zenuwachtig wat hij al gezien had. Er was ontzettend veel met de grond gelijk gemaakt. Nergens kon hij in de kelder komen totdat hij de deur bij ons zag openstaan en maar naar binnen gerend was.

Door Jopie van Etten

Veldstraat in Roermond na de bombardementen op 11 november 1944.

Verdraagzaamheid

In deze onzekere tijden met veel mensen op de vlucht en gedoe in de wereld is het niet eenvoudig daar een eenduidige genuanceerde visie op te hebben, het is erg complex. Vluchtelingen, nou vooruit, maar een verdrag met Oekraïne, nee! Of andersom. Terwijl met vliegtuigen gevluchte mensen van Griekenland naar Turkije worden gebracht, komen er op hetzelfde moment weer bootjes met andere mensen aan. Wat een consternatie en verwarring allemaal, nee dan de dierenwereld, daar kunnen wij mensen nog eens een voorbeeld aan nemen, hoor ik vaak om me heen, en om dat te illustreren worden er filmpjes getoond van onwaarschijnlijke dierenvriendschappen tussen katten en vogels, honden en paarden, een dolfijn en een kat, enz. Zoveel genegenheid en verdraagzaamheid.

Momenteel voltrekt zich bij mij in de vijver iets wat we in de mensenwereld discriminatie zouden noemen. Zoals ieder jaar heeft het echtpaar Zwaan op exact dezelfde plek als voorgaande jaren een nest gemaakt en mevrouw Zwaan zit daar zorgzaam te kramen. Meneer Zwaan houdt haar en alles er om heen goed in de gaten. Goedmoedig staat hij de waterhoentjes en eenden toe zich tot vlakbij de kraamplek te bewegen.

Vorig jaar waren er in de andere, grotere vijver nieuwe bewoners gekomen, mevrouw en meneer Nijlgans. Blijkbaar vinden ze het daar minder veilig, er is minder beschutting, en ze hadden denk ik gehoord van de kleine vijver waar meer verborgen plekjes te vinden zijn, en waar er eten in overvloed is. Onlangs kwamen ze eens een kijkje nemen, als door een wesp gestoken kwam de witte meneer Zwaan dreigend op ze af, deze licht getinte vogels hoorden hier niet: Opsodemieteren!

De altijd kalme majestueuze meneer Zwaan bleek een wolf in zwanenveren, een Badr Hari met een verencape van Gerard Joling om. Hij joeg het luid protesterende echtpaar heel de vijver rond. Zij durfden zelfs provocerend langs het kraambed van zijn vrouw te lopen! Hoewel, als hij ze niet had opgejaagd hadden ze dat waarschijnlijk niet gedaan. In volslagen paniek vloog er zelfs één in de boom. Een gans in een boom!

Toch laat het echtpaar Nijlgans het er niet bij zitten, zij vinden dat ze net als alle andere vogels recht hebben op een veilige en prettige leefomgeving, en regelmatig vertonen ze zich tot grote ergernis van meneer Zwaan in de kleine vijver die volgens hem niet groot genoeg is voor hen beiden. Minuten lang hebben de heren Nijlgans en Zwaan elkaar gisteren aangekeken, de één op de kant, de ander vanuit het water. De dames zijn wat minder strijdlustig, met name mevrouw Zwaan ziet het vanaf haar kraambed aan en als ze schouders had gehad, zou ze die hebben opgehaald voordat ze zich opkrulde met de gedachte 'hij leert het ook nooit'.

Zij denkt dan ongetwijfeld terug aan een paar jaar geleden toen meneer Zwaan zich uitermate agressief opstelde tegenover één bepaalde eend, een witte eend. Net zoals hij nu constant de Nijlgansjes achterna zit, zo zat hij toen die ene witte eend na, die natuurlijk veel sneller en wendbaarder was dan hij. Volgens mij zag hij in hem een concurrent, één die veel fitter en sportiever was dan hij en voor wiens charmes zijn vrouw misschien wel eens zou kunnen vallen. Dat was natuurlijk niet zo, want waar deze meneer Zwaan net zo onverdraagzaam is wat vreemdelingen aangaat als wij mensen, kunnen we wel een voorbeeld nemen aan hun trouw, die duurt een zwanenleven lang.

Into Julie

Zoals bekend heb ik een aantal, zoals ik ze noem, 'oeuvre-artiesten', artiesten van wie ik de muziek zo waardeer dat ik graag hun complete oeuvre in mijn bezit wil hebben. Dat zijn soms vrij kleine oeuvre's zoals Abba, maar het kan ook heel omvangrijk zijn zoals bij Frank Sinatra en Barbra Streisand, waarbij de laatste nog niet is uitgezongen.

Onlangs heb ik een nieuwe oeuvre artiest toegevoegd: Julie London (*26-09-1926 - †18-10-2000). In Nederland is zij niet zo bekend. Haar grootste muzikale wapenfeit is dat zij in 1955 de eerste was die één van de parels van het American Songbook heeft opgenomen, "Cry Me A River". Hoewel haar (artiesten) naam anders doet vermoeden was Julie London een Amerikaanse, haar werkelijke naam was Gayle Peck. Tussen 1955 en 1969 heeft ze meer dan 30 albums uitgebracht, soms wel een aantal per jaar, in 1963 bijvoorbeeld maar liefst 4 albums.

Wat mij erg aantrekt is haar zwoele, sexy, bijna fluisterende manier van zingen. Ze heeft een beperkt bereik, en zelf zei ze altijd: "Ik moet heel dichtbij de microfoon gaan staan". Haar albumhoezen uit die tijd cultiveren haar sexy imago. Naast haar zangcarrière acteerde Julie ook, daar begon ze ruim voor haar eerste plaat uitkwam al mee in 1944. Eerst in speelfilms, maar later had ze gastrollen in verschillende tv-series, totdat ze in 1972 de hoofdrol kreeg van Dixie McCall in de ziekenhuisserie "Emergency!". De serie heeft gelopen tot 1978, daarna heeft ze niet meer geacteerd, nog één keer is ze de platenstudio ingegaan om in 1981 het nummer "My Funny Valentine" op te nemen voor de soundtrack van de film "Sharky's Machine"

Lieve lezers, stream die vrouw eens! Bij voorkeur 's avonds met een wijntje of bij het lome zondagochtendontbijt klinkt Julie London echt heel lekker.

1959

1957

1958

1963

1955

1961

1956