Herinnert U zich deze nog? #252

LIZA MINNELLI

'THE DAY AFTER THAT'

1993

Geen hitnotering

 

Als de video niet te zien is klik hier.

Zangeres en actrice Judy Garland (1922-1969), de moeder van Liza Minnelli, was een gay icon nog voordat die benaming een begrip was. Haar iconische rol van Dorothy Gale in de musicalfilm 'The Wizard Of Oz' uit 1939 zorgde ervoor dat onder homoseksuele mannen de uitdrukking 'a friend of Dorothy' in zwang raakte, een soort geheimtaal om aan elkaar te laten weten dat het oké en veilig was, want het moest in vroeger tijden allemaal stiekem en onder de radar blijven. 

Liza erfde die status van gay icon van haar moeder en aanvaarde die rol met verve. Altijd heeft zij zich als voorvechtster opgesteld voor acceptatie en omarmt ze tot op de dag van vandaag haar wereldwijde schare van fans uit de lhbti+ gemeenschap. In 1993 nam ze het bovenstaande nummer op en doneerde de opbrengsten aan AIDS-onderzoek. 

Oorspronkelijk komt het lied, geschreven door Fred Ebb en John Kander, uit de musical 'Kiss Of The Spider Woman', waar het in een heel andere context en met voor een groot gedeelte andere tekst wordt gezongen. Liza nam het dus op om destijds de gay community een hart onder de riem te steken dat alles uiteindelijk goed zal komen. Dat is voor een groot gedeelte gelukt, AIDS betekent niet meer automatisch een doodsvonnis. Maar het lied is op verschillende manieren te interpreteren.

Zelf vind ik het in de huidige tijd weer een zeer actueel lied. Daar waar extreem rechtse of religieuze winden waaien is het voor de lhbti+ gemeenschap niet meer vanzelfsprekend dat zij mogen zijn wie ze zijn. U kent de reacties van de boosmensen wel: 'Het wordt door onze strot geduwd', wat ze eigenlijk zeggen is: 'Ik vond het beter toen ze onzichtbaar waren en ik kon doen alsof ze niet bestonden'. Het enige wat de regenbooggemeenschap nastreeft is gelijke rechten zoals iedereen, anderen leveren er niets voor in. Nu alles, en dus ook alles wat met lhbti+ te maken heeft, veel zichtbaarder is vanwege social media lijkt het er op dat een bepaalde luide groep mensen wil dat mensen behorende tot de regenbooggemeenschap weer tot tweederangs burgers worden gedegradeerd, dat willen ze ook voor vluchtelingen, mensen van kleur en asielzoekers, kortom iedereen die niet aan het eendimensionale kleine wereldbeeld voldoet waarin zij zich wanen. 

In dit lied wordt Liza ondersteunt door het New York Gay Men's Choir, Newark Boy's Choir, Singers Forum en Women Of The St. Cecilia Chorus. Het lied heeft ze ook in Frans en Spaans opgenomen met vertaling van respectievelijk Charles Aznavour en Gloria Estefan. De strijd voor lhbti+ rechten blijkt nog niet gestreden, ooit behaalde resultaten zijn dus geen garantie voor het heden en de toekomst, maar met de inmiddels 79 jarige bondgenoot Liza voorop zullen we alert moeten blijven en desnoods de barricaden weer op moeten gaan. Het is zoals Liza zegt: "Dit is een lied van hoop", want uiteindelijk komt er een tijd dat iedereen mag iedereen zijn wie hij/zij/hen wil zijn, zonder in angst te hoeven leven.

'And the world that gives us pain
That fills our lives with fear
On the day after that, will disappear'

Tuinfeest

Vandaag, 20 juli, is het de Internationale Dag van het Schaken. Schaken is een van de oudste en meest universele spellen ter wereld. Vandaag staat het spel met pionnen en lopers centraal, maar meer dan dat staat ook centraal waar schaken allemaal voor staat. Het simplistische en tegelijk ingewikkelde, de denksport erachter, het verbindende karakter dat spelers over de hele wereld met elkaar in contact brengt, en het educatieve aspect ervan wordt op deze dag ook belicht. De dag wordt jaarlijks op 20 juli gevierd, omdat dat de oprichtingsdatum is van de Internationale Schaak Federatie of de FIDE in 1924 in Parijs.

Gisteren was het een warme, zelfs wat benauwde dag en met een groep vrienden hadden we afgesproken om met elkaar op de tuin van een van hen een gezellige namiddag met barbecue door te brengen. Letitia en David wonen vlakbij me, dus boden aan me op te halen. Parkeren bij het complex is vrijwel onmogelijk, maar in het nabijgelegen bos is plek genoeg, alleen is er maar wel één ingang het bos in voor auto's en die zat nou net aan de heel andere kant dan wij opreden. Een gratis rondje bos dus, maar uiteindelijk kwamen we aan op plaats van bestemming.

Andere gasten hadden exact hetzelfde gedaan, maar nu weten we voor de volgende keer hoe we in één keer goed kunnen rijden. Lekker bij kunnen kletsen met elkaar onder het genot van hapjes en drankjes, er kwam onweer en regen, wat zeer welkom was voor de nodige afkoeling en we konden droog zitten onder de pergola, dus we namen onze drankjes mee daarheen en gingen er gerieflijk zitten en verder babbelen. Toen het tijd was om de barbecue te ontsteken was het alweer droog. Zelf ben ik niet zo van met de barbecue in de weer zijn, maar anderen vinden het weer het summum, dus dat komt dan altijd wel goed. 

We hebben heerlijk gesmuld met koffie en lekkers na. Een welbestede middag en avond zo met elkaar. 

Tegeltjeswijsheid 521

 

In Memoriam: Connie Francis

Vandaag, 18 juli, is het Internationale Mandeladag. Het gebeurt niet vaak dat individuele personen een eigen dag krijgen. Daar moet je een speciaal iemand voor zijn, maar bij Nelson Mandela is daar weinig twijfel over. Mandela streed 67 jaar lang voor gelijkheid van zwarte Zuid-Afrikanen en leverde daarmee een onmiskenbaar belangrijke bijdrage aan de bestrijding van racisme en discriminatie. Zijn werk is nog lang niet klaar, en daar staan we op deze dag bij stil.

Gisteren kwam tot ons dat zangeres Connie Francis is overleden. Ik moet u bekennen dat ik dacht dat ze al niet meer onder ons was. Niet dat haar muziek geen plekje heeft in mijn muziekcollectie. 107 verschillende nummers van haar heb ik in m'n bezit, waaronder ook haar grote Duitstalige hits, Connie heeft in maar liefst vijftien verschillende talen gezongen ook in het Nederlands. 

Ze was de dochter van een Italiaans immigrantengezin en werd geboren als Concetta Rose Maria Franconero, maar nam Connie Francis als artiestennaam aan. Al in 1955 sloot ze als 18 jarige een platencontract af en in 1958 scoorde ze haar eerste grote hit met 'Who's Sorry Now'. Eind jaren vijftig tot halverwege de jaren zestig was ze de populairste popzangeres van de wereld. Zij was het die als eerste het Duitstalige 'Paradiso' opnam in 1962 voordat onze Anneke Grönloh er een hit mee scoorde met de Nederlandse versie. Ook de grote hit 'De Winter Was Lang' van Willeke Alberti was oorspronkelijk door Connie opgenomen als 'Blue Winter'. In de jaren zestig heeft ze tevens in vier muzikale films gespeeld.

Op 8 november 1974 overkwam Connie iets afschuwelijks, ze is onder bedreiging van een mes verkracht en vastgebonden aan een stoel. Bijna was ze gestikt door het zware matras wat de dader op haar had gegooid. Dit ongelofelijke drama is ze nooit helemaal te boven gekomen. Ze heeft daarna vaker een comeback gemaakt, maar rampspoed achtervolgde haar steeds. In 1978 is ze haar stem kwijt geraakt door een neusoperatie om pas vier operaties later in 1981 weer te kunnen zingen. In datzelfde jaar werd haar broer vermoord door de mafia. In 1984 ondernam ze een zelfmoordpoging en ze is meerdere malen opgenomen geweest in psychiatrische instellingen. Na zo nu en dan weer muziek maken en optreden is ze in 2018 met pensioen gegaan. 

Dit jaar ging een liedje van haar uit 1962, een b-kant van een singletje, 'Pretty Little Baby', viraal op Tik Tok. Toen haar om een reactie werd gevraagd, antwoordde ze dat ze het hele nummer was vergeten, maar dat ze het geweldig vond dat dit lieve liedje door een nieuw jong publiek werd omarmd. Ze zou deze maand, vanwege hernieuwde interesse in haar, haar opwachting maken bij een evenement, maar dat ging niet door vanwege ziekenhuisopname. Daar is ze overleden op 87 jarige leeftijd. 

Zelf zei ze ooit: "Ik wil niet zozeer herinnerd worden om de hoogtes die ik heb bereikt, maar om de dieptes waaruit ik ben opgeklommen. Ik hoop dat ik het goed heb gedaan."

Weet je nog wel, oudje

Vandaag, 17 juli, is het Wereld Emojidag. De kleine tekentjes die ooit begonnen als smileys 😊 zijn inmiddels uitgegroeid tot een bonte verzameling van emoties, plaatsen, kleuren, vormen en voorwerpen. Voor ieder onderwerp is wel een passende emoji te bedenken. Daarmee leuken ze tekst op, maar kunnen ze ook iets dat taalkundig uniek is: met één gebaar een hele emotie of tekst vastleggen. Sinds 2014 vieren we jaarlijks Wereld Emojidag. 

Het was in de jaren negentig van de vorige eeuw dat Hans en ik van alles ondernamen. We hebben elkaar leren kennen, via via, door onze gezamenlijke bewondering voor Shirley Bassey. In de muziek vonden we elkaar. Veelal the American Songbook en iedereen die zich daarmee bezig hield, van Bassey tot Streisand en Sinatra tot Manilow, maar ook dance/disco muziek uit de jaren zeventig en tachtig kon en kan ons bekoren. Daarnaast gingen we vaak met een zich steeds uitbreidende groep uit, meestal in Den Haag en Leiden. Hele weekenden waren we op stap tot in de vroege uurtjes, dansen en natuurlijk kijken of er wat te scoren viel. Niets menselijks was ons vreemd. Ook vierden we verjaardagen en feestdagen met vrienden uit de groep.

Die jaren liggen achter ons, ik moet er niet meer aan denken om 's nachts met veel te veel mensen in het lawaai te staan. Ik ga nu in het weekend te bedde op de de tijd dat ik vroeger gepikt en gedreven mezelf in het nachtleven stortte. Buiten dat het uitgaansleven door de opkomst van de moderne communicatiemiddelen totaal is veranderd, om het over de muziek van nu nog maar niet te hebben, is het ook voor niemand leuk om bejaarde mannen hijgend hip te zien doen. Ik weet nog dat in de dagen dat wij de stad rood verfden, er oude mannen langs de kant stonden die gerust nog een groen blaadje wilden en dat ik het altijd zo'n trieste aanblik vond. Wij hebben toen tegen elkaar gezegd: 'Sla me in m'n gezicht als ik op die leeftijd nog in disco's rondhang.' Gelukkig hoeft dat niet en zorgt de natuur, als het goed is, ervoor dat je er de kracht niet meer voor hebt en het ook gewoon niet meer wil. 

Gisteren kwam Hans op visite en hebben we lekker onder de parasol op de lanai gezeten met drankjes en lekkers onderwijl pratend over van alles en nog wat en ook zijn we natuurlijk even langs memory lane gegaan. De plaatsen en mensen van toen ze zijn allemaal de revue gepasseerd, terwijl wij als een soort Statler en Waldorf het bezagen met de milde blik van de oudere mensch die met een glimlach om de mond terugkijkt op de jonge jaren waarin we menig etablissement oplichtte met onze bruisende jeugdige aanwezigheid en bijna letterlijk dansten tot de zon weer opkwam. 

Hans en ik in de 90's.

The office

Vandaag, 16 juli, is het de Internationale Dag van de Slang. Er zijn meer dan 3000 soorten slangen en de meeste mensen zijn er bang voor. Slangen zijn echter vaker banger voor mensen dan andersom. Wist u dat er meer mensen doodgaan aan bijen en wespen dan aan slangen? Nou, dan weet u het nu.  Slechts 375 soorten van alle slangen zijn giftig en de meeste daarvan wonen in Azië en Australië. 

Sinds enige tijd kijk ik op Netflix naar de serie 'The Office', De Amerikaanse versie welteverstaan, de originele is van Britse makelij en kent twee seizoenen met veertien afleveringen. De Amerikaanse versie heeft negen seizoenen gelopen van 2005 t/m 2013. Ik heb het destijds nooit op tv gezien, maar haal het nu dus in. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een hele tijd terug twee afleveringen heb gezien en niet meer verder gekeken heb, ik kon er niet zo inkomen, maar na onlangs nog een poging kijk ik bijna iedere avond wel. Het is een zogenaamde 'mockumentary', een sitcom waarbij de vierde wand wordt doorbroken. De personages richten zich met enige regelmaat tot de kijkers. Later werd dat in 'Modern Family' ook gedaan.

In 'The Office' kijken de personages soms met een blik van verstandhouding in de camera naar de kijkers. Jim Halpert, gespeeld door John Krasinski doet dat het vaakst en is daar een meester in, zijn blikken zijn hilarisch. Ik herken me er ook in, in gedachten maak ik vrij vaak een 'Jim-face'. Ook leggen de personages, net als bij 'Modern Family' één op één met de camera bepaalde zaken uit. Het verhaal speelt zich af, zoals de titel al weggeeft, op een kantoor van een bedrijf dat handelt in papierwaren. De volledig incapabele baas, Michael Scott, is een magistrale rol van Steve Carell. En ja, ook in deze serie zie ik heel sterke gelijkenissen met collega's van vijfendertig jaar V&D. Niet Michael, die is zoals Donald Trump zich manifesteert, zichzelf totaal overschattend, fout op fout maken, de verkeerde dingen zeggen, steeds anderen de schuld geven van zijn eigen falen, kortom regelmatig kromme tenen van wat hij allemaal zegt en doet. Ook benoemt ie vaak dat hij De Baas is, nou zo'n leidinggevende heb ik dan wel ooit gehad, als iemand dat steeds moet benoemen getuigt dat natuurlijk niet van enige leiderschapskwaliteiten. 

Dwight Schrute, gespeeld door Rainn Wilson, daarvan heb ik er wel een paar van bij V&D zien rondlopen. De Woefdram van het kantoor, zichzelf belangrijker voordoen dan ie is en zich als gelijke voelen met de boven hem gestelden, terwijl die en ook zijn collega's hem door zijn gedrag helemaal niet moeten. Bij V&D hadden we een leidinggevende die als de bedrijfsleider zijn maandagochtendpraatje hield het steevast halverwege overnam, wij hadden daar de grootste lol om. Ook zat ze als de bedrijfsleider er niet was luid en duidelijk met de deur open te telefoneren op zijn kantoor. Kostelijk dat soort mensen. Of toen er net zaktelefoons aan de leidinggevenden waren uitgereikt was er één bij die de hele dag op de roltrap stond, van beneden naar boven en vice versa omdat hij daar, zoals ie zei, het beste bereik had. Hij was het ook die steeds om de drie zinnen zei: 'Ik ben de baas', om zijn beweringen kracht bij te zetten. Als hij vrij was belde ie om 17.40 uur op of we er nog wel waren, de winkel ging om 17.30 uur dicht, maar we moesten tot 17.45 uur blijven. En wee je gebeente als je er niet was, we hadden veel pret om die man, niet mee te werken. Dwight is dus het prototype van dat soort collega's, die in elk bedrijf rondlopen.

Ik denk dat die herkenning en de bijna één op één karaktereigenschappen van Donald Trump die te herkennen zijn in Steve's Michael het, voor mij, een geweldig leuke serie maakt om te kijken. Onlangs heb ik de aflevering gezien, de eerste van seizoen drie, 'Gay Witch Hunt' waarbij Oscar Martinez, gespeeld door Oscar Nunez ongewild door Michael uit de kast wordt geduwd. Alles wat je niet moet doen in zo'n situatie wordt natuurlijk met voeten getreden. Ik heb regelmatig plaatsvervangend beschaamd 'nee! nee!' geroepen naar de tv, te ongemakkelijk voor woorden. Ik raad 'm aan, hoor deze serie. Negen seizoenen, dus u heeft dan wat te gaan.

De acteurs van 'The Office'.

John Krasinski als Jim Halpert en zijn 'Jim-face'. 

Steve Carell als Michael Scott. 

(Geen) werk en vakantie

Vandaag, 15 juli, is het de Internationale Dag van de Jongerenvaardigheden. Met een goede opleiding kun je ver komen in het leven. Toch is dat voor lang niet iedereen een gegeven. Hier in het westen hebben we te maken met een leenstelsel, maar zelfs dat onzalige plan is nog erg effectief vergeleken met wat er voor mensen uit derdewereldlanden vaak mogelijk is. Op 15 juli vieren we de Internationale Dag voor de Jongerenvaardigheden, waarbij we stilstaan bij hoe belangrijk een praktische opleiding is voor jongeren om het in de grote wereld te redden.

Op deze dag voortbordurend, ik ben voor de jeugd van thans het afschrikwekkende voorbeeld om toch vooral jezelf te educeren. Ik heb, door omstandigheden die voornamelijk met mezelf te maken hadden, nooit doorgeleerd wat nu, laat in mijn leven, in m'n gezicht ontploft. Werkloos zijn op zestigjarige leeftijd met beperkte mogelijkheden is in de huidige maatschappij geen sinecure. Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik de zaken neem zoals ze komen en dientengevolge niet in een diepe depressie ervan raak. Het is wat het is. Ik ben van de zilveren lijntjes, weet u nog wel. 

In het half jaar dat ik nu tijdelijk uitkeringsgerechtigde ben, leef ik op de interne klok. Het betekent dat nu ik niet ergens op een bepaalde tijd wordt verwacht, op organisch natuurlijke wijze ontwaak, dat is tussen acht en negen uur 's morgens. Ik heb ooit gezegd dat de wekker zetten voor werk of weet ik wat iets tegennatuurlijks is, je moet, terwijl je lichaam het nog niet aangeeft, in de benen. Ik weet dat wij dat in de westerse wereld met elkaar hebben afgesproken, maar toch. 

Uitslapen tot elf of zelfs twaalf uur wat ik vroeger deed, kan ik niet meer. Negen uur is de max, ook lig ik er 's avonds vroeger in. De leeftijd wellicht, en dan, een mens verandert ook gedurende zijn/haar/hen leven. Als ik op de hond pas, dan moet ik wel de wekker zetten, want om half acht komt het dier vrolijk springend haar dag hier doorbrengen. Daardoor hou ik er feeling mee als ik straks, mocht God het willen, emplooi heb en weer op onchristelijke tijden wordt verwacht.

Enige tijd terug vroegen Chris en Rick of ik met hen meewilde voor een weekje naar hun huis in Frankrijk. Dat leek me, mede omdat ik er al eens ben geweest en het dus ken, geweldig leuk! "Moet je wel doorgeven aan het UWV", zei Chris. Ik wist dat niet, maar ben even op de site gaan kijken, en ja, warempel. Sterker nog, je hebt, terwijl je niet werkt, tóch recht op vier weken vakantie! Totale verbazing aan mijn kant, nooit geweten, ik ging ervan uit dat als je niks doet je niet ook nog 'recht' op vakantie hebt, ik heb daar de vorige keer ook nooit gebruik van gemaakt. Maar goed, ik heb dat dus keurig doorgegeven en het is goed bevonden.

Vorige week nog een telefonisch onderhoud gehad met mijn adviseur werk, dat is, in tegenstelling tot de vorige keer, nu steeds dezelfde. Ze vroeg hoe het ging en was ook met stomheid geslagen over mijn avontuur met de vacature van 24-32 uur die, na het sollicitatiegesprek, plots veranderde in die voor een oproepkracht. Leuk weetje is dat de vacature nu weer uitstaat, maar dan nu wél als vacature voor oproepkracht, niemand van de geïnterviewden vond die onverwachte verandering dus een goed idee. "Nee, natuurlijk niet" reageerde mijn UWV vriendin. Ze vroeg hoe ik mijn dagen doorkom, omdat er natuurlijk mensen zijn die zich geen raad weten en in een soort zwart gat vallen. Daar heb ik geen last van, ik vermaak me prima, kan alles wat ik normaal in één vrije dag prop nu op m'n gemak doen. Verder ben ik actief op zoek naar werk en dat is helemaal oké volgens haar. Ze vond het een heel goed plan om een weekje er tussenuit te gaan. Wel wordt ik nu als, ik vermoed, zwaar geval, geschoven naar Maatwerk, voor oude mensen die aan het werk geholpen moeten worden. Zij nemen binnenkort contact met me op. 

Ik wacht het af, de vorige keer was er een soort cursus, vanuit de overheid, voor oude mensen die aan het werk moeten/willen, maar die werd toen voor het laatst gegeven, was leuk, maar veel oude wijn in niet eens zulke nieuwe zakken. Misschien is er nu iets nieuws. We gaan het zien.

"Non non rien n'a changé"

Vijfentwintig weken stonden ze ermee in de hitparade in de nazomer van 1971, het Franse jongenskoor Les Poppys met hun nummer één hit 'Non Non Rien N'a Changé'. Over de leadzanger Bruno Polius, heb ik 12 jaar geleden al een Toen en Nu blogje geschreven. Onlangs hoorde ik dit lied weer en het blijkt angstig actueel, welhaast een profetie gezongen door Bruno en zijn vrienden van het koor. Heb er een hertaling van gemaakt: 

Nee Nee Er Is Niets Veranderd

Dit is het verhaal van een wapenstilstand
Waar ik om had gevraagd
Dit is het verhaal van een zon
Waar ik op had gehoopt
Dit is het verhaal van een liefde
Waarvan ik dacht dat het nog bestond
Dit is het verhaal van een mooie dag
Waarop ik, als klein kind,
gelukkig wilde zijn
Samen met de hele wereld
Ik wilde, ik hoopte
Dat vrede zou heersen
Op deze kerstavond
Maar alles ging door
Maar alles ging door
Maar alles ging door

Nee, nee er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé! 

En toch vele mensen
Zongen met ons mee
En toch vele mensen
Ze knielden neer
Om te bidden, ja om te bidden
Om te bidden, ja om te bidden
Maar ik zag elke dag
Op televisie
Zelfs op kerstavond
Geweren, kanonnen
Ik huilde, ja ik huilde
Ik huilde, ja ik huilde
Wie kan mij dat uitleggen

Nee, nee, er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé!

 
Ik denk aan het kind
Omringd door soldaten
Ik denk aan het kind
Dat zich afvraagt waarom
Altijd, ja altijd
Altijd, ja altijd
Ik denk aan dit alles
Maar dat zou ik niet moeten doen
Al deze dingen
Gaan mij niet aan
En toch, ja en toch
En toch zing ik, zing ik

Nee, nee, er is niets veranderd
Alles, alles is doorgegaan
Hé! Hé! Hé! Hé!

Blije berichtjes

Om in/van deze boze wereld niet helemaal moedeloos te worden een aantal blije berichtjes waarin u kunt zien dat de mensheid nog niet helemaal verloren is:

Toen was geluk... #167

Weet u het nog? 1 januari 2002, we gingen over op de euro. Onze geesten werden er rijp voor gemaakt met 'ding flof bips', De eerste letters van de landen die gezamenlijk op 1 januari de euro invoerden, Duitsland, Italië, Nederland, Griekenland, Frankrijk, Luxemburg, Oostenrijk, Finland, België, Ierland, Portugal en Spanje. Dit ezelsbruggetje is bedacht door Pim Gerrits van reclamebureau Publics. Hoe zou dat zijn gegaan in die meetings, is Pim veelvuldig op de schouders geslagen en heeft hij promotie gekregen? Dat hij drie landen was vergeten die ook de euro op die datum invoerden (Monaco, San Marino en Vaticaan), dat laten we maar even buiten beschouwing. In Nederland kregen we in december 2001 een gratis kennismakingssetje met euromuntjes.

Ik weet nog dat we in de winkel alle artikelen dubbel moesten prijzen, ik heb mijn hele boekenafdeling handmatig van europrijzen voorzien, ik weet nog de omrekenkoers, 1 euro was 2,20371 gulden. U moet voor de grap vandaag de dag eens terugrekenen naar guldens, een lichte apoplexie is niet uitgesloten, al is het natuurlijk na bijna 25 jaar niet meer realistisch. Ik geloof dat ik het n.a.v. lijsten deed en dat het voor een bepaalde tijd dubbel geprijsd moest blijven. 

Het was even wennen omdat guldens voor Europa een uniek kenmerk hadden, het stelsel was verdeeld in kwarten, in plaats van kwintielen, wat gebruikelijker was in de ons omliggende landen. De euro had dat ook, dus €0,20, 2, 20 en 200 i.p.v. ƒ0.25. 2,50, 25 en 250. Daarnaast kwam de in 1983 afgeschafte cent weer terug en ook een muntje van twee cent. Finland was al heel snel klaar met die één en twee cent muntjes en Nederland stopte er in 2004 mee, alles werd afgerond op vijf cent. De muntjes zijn nog wel geldig, maar wie heeft ze nog? In sommige landen worden ze nog gebruikt, dus daar kunt u ze nog ontvangen, maar meestentijds gebruiken we contant geld niet meer zo vaak.

Men had een maand de tijd, van 2 januari tot 28 januari 2002, om zowel met guldens als met euro's te betalen. Daarna werden enkel nog euro's geaccepteerd. Op de kassa kon je destijds beide aanslaan als men ermee betaalde, maar het wisselgeld werd in euro's teruggegeven, dat rekende de kassa uit. 

Ik weet nog dat we het toen uitriepen als we een euromunt uit een ander land in de kassa kregen: "Ik heb er één uit Spanje!" "Oh, laat es zien!" Er kwamen ook speciale mappen in de handel waarbij je alle muntjes uit de twaalf landen kon sparen. De vader van mijn collega Rijnie deed dat dus. In die beginperiode letten we goed op, tot het moment dat Rijnie zei dat ie alles compleet had. Maar ja, Monaco, San Marino en Vaticaan dus, het zijn en waren geen EU landen maar mochten wel als enige niet EU landen eigen euromunten slaan en deden dat ook. Daar voorzag de map niet in en de munten daar geslagen zijn heel moeilijk aan te komen en daardoor ook vrij kostbaar. De Monegaskische twee euromunt van Grace Kelly wordt aangeboden voor €1000 en voor die van Fort Monaco zelfs tussen de €2000 en €4000 euro.

Inmiddels kijkt denk ik niemand meer naar waar de muntjes vandaan komen, en zijn Slovenië (2007), Cyprus, Malta (2008), Slowakije (2009), Estland (2011), Andorra (2013), Letland (2014) Litouwen (2015) en Kroatië (2023) toegevoegd aan de rij landen waar de euro een wettig betaalmiddel is. Andorra gebruikte al sinds het begin in 2002 de euro als betaalmiddel, maar in 2013 heeft het land voor het eerst eigen munten geslagen.

Er is nu dus een hele generatie opgegroeid voor wie de gulden en ons zo mooie gekleurde Nederlandse papiergeld (buitenlandse vrienden vonden het net Monopolygeld) niet hebben meegemaakt. 

De verzamelmap voor euromuntjes

Het kennismakingssetje. 

1990-1996

Vandaag, 11 juli, is het Wereldbevolkingsdag. Waar was u op 11 juli 1987? Werd u of uw kind toen toevallig net geboren? Dan kan het goed zijn dat dat precies de 5 miljardste aardbewoner was! En nu bijna vier decennia later, hebben we er plots 7 miljard! 11 juli is, in herinnering aan die datum in 1987, uitgeroepen tot Wereldbevolkingsdag. Op deze dag staan we stil bij de enorme impact die ons absurd hoge bevolkingsaantal heeft op de planeet. 

Onlangs mijn dagboekje van 1990 t/m 1996 eens doorgelezen. Net als de voorgaande keer blijf ik me verbazen over de hoeveelheid van dingen waar ik mee bezig was, hoe druk ik het had met vrienden, familie, relaties, werk en wat ik daarnaast ook nog allemaal deed. Ik zou het nu niet meer op kunnen brengen. In februari 1991 ben ik bij V&D weggegaan omdat ik een carrière bij Holland Casino ambieerde. Dat heb ik een kleine maand volgehouden, dat was, heel mild uitgedrukt, niet één van mijn beste keuzes geweest. Na nog iets afschuwelijks uiteindelijk in mei van dat jaar weer teruggegaan naar V&D, met open armen ontvangen, en waar ik het, zoals bekend, tot aan het faillissement in 2016 heb volgehouden. 

In november 1991 ben ik voorgoed uit Den Haag weggegaan, 'Dag jeugd, hallo volwassen leven' staat daarover te lezen in mijn dagboekje. Ik ging samenwonen in Capelle aan den IJssel met m'n eerste verloofde. Als ik het met afstand en de wetenschap van nu allemaal doorlees was ik daar nog helemaal niet aan toe en verloofde ook niet. Ik liet me veel te veel aanleunen, en zag de rode vlaggen niet. Er waren plannen om weer te gaan verhuizen naar Rotterdam en terwijl dat gaande was heb ik tussen neus en lippen door ook nog de best wel zware opleiding voor het vakdiploma voor de boekenbranche gehaald. Er werd naar Rotterdam verhuisd, maar niet meer samen. Ik kwam in de Zwarte Paardenstraat terecht midden in de stad, in een duur één kamer appartement. Ik kon voor mijn gevoel, zo staat er te lezen en zo voelde ik het weer terwijl ik het las, weer ademhalen. Ik hoefde niet meer op m'n tenen te lopen, ik bloeide weer op. Veel gezeur wel met de nieuwe liefde van verloofde, dat had ik waarschijnlijk geblokt, maar in het dagboekje staat dat ik regelmatig en zelfs tot op mijn werk toe werd opgebeld door hem.

Na een half jaar Zwarte Paardenstraat kon ik door tussenkomst van mijn lieve voormalige schoonmoeder een maisonnettewoning betrekken in de Orchideestraat, wéér een verhuizing. Er brak een tijd aan van veel uitgaan met vrienden, feesten, partijen, kleine amourettes, en uiteindelijk in juni 1994 de tweede verloofde. Dat was veel te vroeg en ik heb het ook aan aankomende verloofde gelaten: Denk goed na wat JIJ wilt, niet wat ik wil of hij wil, want verloofde was nog gecommitteerd. Er werd voor mij gekozen met ook weer veel gedoe van gevolgd worden in de auto tot bezoeken op het werk, 'Er was een nogal opgewonden man met een baard voor jou', hoorde ik toen ik van lunchpauze kwam. Wat ik allemaal heb doorstaan! 

Maar ja, zoals je aan een verloofde komt, zo raak je die ook weer kwijt aan iemand in een tuinstoel op een verjaardag ergens in 1995. Toen in december van dat jaar de relatie eindigde, waren diens armen al gespreid en kon toenmalige verloofde zich daar naadloos in storten. En ze zijn nog steeds samen, dus het was een zegen in een vermomming. Al met al heeft het met tweede verloofde anderhalf jaar geduurd.

In 1996 had ik het heerlijke motto 'ik zie wel' voor het nieuwe jaar aangenomen, en misschien wel voor mijn verdere leven, staat er overmoedig in het dagboekje te lezen. Op 1 april van dat jaar ben ik van V&D Rijswijk overgeplaatst naar V&D Rotterdam Zuidplein. Ik woonde immers in Rotterdam en dat was qua reistijd en reiskostenvergoeding een betere optie. 

En dan lees ik natuurlijk over alle mensen die er toen nog waren, mijn ouders, tantes en ooms, vrienden van mijn leeftijd destijds die er nu niet meer zijn. Ik nam het toendertijd gewoon als vanzelfsprekend aan. Als ik nu lees over die heerlijke weekenden bij mijn ouders in Doetinchem, wat zou ik daar veel voor over hebben voor nog één keer zo'n weekend. Mijn zus Els, die weer naar Argentinië ging, en later weer terug zou komen en natuurlijk ook alle mensen van toen die nu nog onderdeel uitmaken van mijn leven. 

'Ik zie wel' was het motto, en dat is nu bijna 30 jaar later mijn motto eigenlijk nog, bedacht ik me, omdat die laissez-faire houding tenslotte het beste bij me past, dat wist ik eigenlijk toen al, het maakt me het gelukkigst. Ik wist toen in 1996 zeker: Geen verloofdes meer, ik word non, te veel gedoe, het staat er letterlijk. Dat is niet helemaal gelukt, er waren nog wat stenen waar deze ezel zich aan moest stoten, maar momenteel ben ik, zoals u wel vaker van mij hoort, een heel contente bewust alleenstaande. Ik weet wat het is om dat niet te zijn, maar constant iemand om mee heen, dat past niet zo goed bij me. Uiteindelijk komt alles altijd goed.

Ten tijde van het dagboekje, 1994, die taille! 😮 En dan dat overhemd in die broek.😆

 

De onvergetelijke generatie

Wij zijn nu 'de ouderen' maar.....

We zijn geboren in de jaren '50, '60 en '70 toen dingen gebouwd werden om lang mee te gaan. We groeiden op met de belofte: 'dit nooit weer' in de jaren '50, met protesten voor verandering in de jaren '60 en met grote dromen in de jaren '70. We zaten op school met krijtschoolborden in de jaren '60, maakten aantekeningen in de klas in de jaren '70 en typten op logge typmachines in de jaren '80. We werden verliefd, misschien wel meer dan eens, stichtten gezinnen of leefden vrij, ontdekten onszelf in de jaren '80 en '90. We dansten door de jaren '80 met cassettebandjes in onze zakken en grote dromen in ons hart. We leerden het rustiger aan te doen in de jaren '00. We werden wijzer in de jaren '10. En hier zijn we dan, nog steeds sterk in de jaren '20. Acht decennia. Twee verschillende eeuwen. Twee verschillende millennia.

We gingen van draaischijftelefoons naar FaceTime-gesprekken. Van vinylplaten naar muziek streamen vanuit onzichtbare wolken. Van handgeschreven liefdesbrieven naar sms'jes die in seconden de oceaan over vliegen. We zaten met gekruiste benen op een hoogpolig tapijt naar zwart-wittelevisie te kijken, toen kleurentelevisie, toen HD-televisie, en nu bingewatchen we Netflix. We herinneren ons de eerste computers, machines zo groot als kasten, en nu hebben we meer macht in de palm van onze hand. We droegen wat goed voelde: broeken met wijde pijpen, minirokken, jumpsuits, vredessjaals en Levi's. We hebben polio-angsten, mazelenuitbraken, varkensgriep en onlangs COVID-19 overleefd. We leerden fietsen op driewielers, toen fietsen, toen brommers, toen benzine slurpende auto's, en nu zweven we geluidloos in elektrische auto's. We speelden, knikkeren, touwtjespringen, verstoppertje, hinkelen, voordat spelletjes in een telefoonscherm pasten. We lazen. We stelden vragen. We gaven om anderen.

We dronken limonade uit glazen flessen en water rechtstreeks uit de kraan. We aten wat vers was, niet wat in plastic verpakt zat of thuisbezorgd werd. En door dit alles heen zagen we de wereld voor onze ogen veranderen. We zagen biologie veranderen van schetsen uit schoolboeken naar gentherapie en DNA-mapping. We zagen de mensheid naar de sterren reiken en op de maan landen. We zagen muren vallen en ideeën opkomen. We hebben echt "alles gezien". Onze generatie is een generatie die de grootste kloof in de geschiedenis heeft overbrugd, van analoge kindertijd naar digitale volwassenheid. We leerden ons aan te passen, te overleven, te evolueren. We worden niet alleen ouder, we zijn ervaren. 

Aan iedereen van deze buitengewone generatie: Maak een buiging. Jullie zijn de levende geschiedenis. Jullie zijn degenen die herinneren. En jullie zijn degenen die er nog steeds zijn, die nog steeds in ontwikkeling zijn. Op ons, de onvergetelijke generatie.

Leave the world behind

Van de week de film 'Leave The World Behind' gezien op Netflix. Het is een film uit 2023 mede geproduceerd door Barack en Michelle Obama middels hun Higher Ground Productions. Het is een film naar aanleiding van het boek van Rumaan Alam.

Het is een apocalyptische psychologische thriller met in de hoofdrollen Julia Roberts, Ethan Hawke. Mahershala Ali, Myha'la Herrold, Charlie Evans en Farrah Mackenzie. Amanda (Julia) en Clay (Ethan) gaan met hun kinderen Archie (Charlie) en Rose (Farrah) een weekend weg naar Long Island in een prachtig huis. Plots staat 's avonds de eigenaar G.H. (Mahershala) en zijn dochter Ruth (Myha'la) voor de deur, vanwege een stroomstoring in de stad kunnen ze nergens heen. Het gezin had al gemerkt dat er geen wi-fi is en ook de tv geeft storing aan, stroom hebben ze nog wel.

Na eerst wat aarzeling en argwaan, van met name van Amanda, blijven G.H. en Ruth ook in het huis en steeds meer vreemde gebeurtenissen volgen zich op, vliegtuigen die neerstorten, dieren die vreemd gedrag vertonen, en nog zo wat andere onverklaarbare zaken. Uiteindelijk stelt G.H. de hypothese dat het land zich in een militaire driefasencampagne bevindt, een gecoördineerde aanval gericht op destabilisatie van het land. Hij interpreteert de vreemde gebeurtenissen, zoals de stroomuitval, bizarre geluiden en verontrustend gedrag van de dieren als stappen in een plan om chaos te veroorzaken en uiteindelijk te leiden tot een staatsgreep of burgeroorlog. Kevin Bacon zet in de kleine rol van Danny de meest Amerikaanse Amerikaan neer die je je in zo'n situatie kunt voorstellen, en onderstreept daarmee de hypothese van G.H.

De film laat zien hoe een eventuele oorlog in het westen zou kunnen gaan verlopen, geen wapengekletter, maar volledige destabilisatie, waarbij de bevolking zelf tot waanzin gedreven zich onderling tegen elkaar keert. Ik raad de film ten zeerste aan, omdat in de huidige tijd het niet geheel ondenkbaar is dat op enig moment iets van deze strekking plaats zou kunnen gaan vinden. 

Ruth, G.H., Clay en Amanda.

Archie en Rose.

Kevin Bacon, Sam Esmail (regisseur), Ethan Hawke, Julia Roberts, Farrah Mackenzie, Charlie Evans, Mahershala Ali en Myha'la Herrold op de première in 2023.

Rust en Vreugd

Vandaag, 8 juli, is het Wereld Onthullingsdag. Gelooft u in de groene mannetjes? Dat complete randdebielen zoals Donald Trump vier jaar lang geheim kunnen houden dat er ergens in een Amerikaanse woestijn ooit een UFO is gecrasht? Denkt u dat de aliens onder ons zijn en dat er Belangrijke Mensen in de wereldorde proberen die informatie angstvallig bij u vandaan te houden? De aluminiumhoedjes van de Paradigm Research Group zijn er in ieder geval van overtuigd, en zij hebben daarom Wereld Onthullingsdag opgericht. Die dag is bedoeld om the truth eindelijk out there te laten komen.

Wereld Onthullingsdag ('World Disclosure Day') vindt jaarlijks plaats op 8 juli. De organisatie achter de dag vindt het vooral belangrijk dat overheden opener worden over hun reilen en zeilen, dat belangrijke informatie openbaar wordt gemaakt, en dat geheimen aan de hele mensheid kenbaar moeten worden gemaakt, maar in werkelijkheid gaat het vooral over de waarheid over buitenaards leven.

U heeft vast wel de tv serie over Hendrik Groen gezien met in de hoofdrollen o.m. Kees Hulst, André van Duin en Olga Zuiderhoek. De serie is gemaakt naar de boeken van Peter de Smet die onder pseudoniem van Hendrik Groen schrijft. De inmiddels 73 jarige  Peter wil coûte que coûte uit de publiciteit blijven, want: 'Ik heb geen zin in die heisa van bekendheid'. Prijzen die hij met de boeken en serie heeft behaald worden steevast door anderen opgehaald.

In de vier boeken over Hendrik Groen gaat het over een bejaarde man die in een verzorgingshuis zit en samen met een groep bewoners het strenge bewind tegengaat en leuke dingen gaat ondernemen, dit tot groot ongenoegen van de directie. In 2021 is het boek 'Rust en Vreugd' verschenen en dat speelt zich af op een volkstuinencomplex. Emma Quaadvliegh is weduwe geworden en vindt in de papieren van haar man een aanvraag van enkele jaren geleden voor een huisje op het complex 'Rust en Vreugd'. Ze besluit, nu ze boven aan de lijst van gegadigden staat, om een tuinhuisje te nemen.

Ik heb het boek gelezen en heb regelmatig hardop gelachen. Het complex is een soort mini samenleving met eigen wetten en regels, waar voor de één streng en voor de ander bijna niet bestaand mee omgesprongen wordt. De mede tuineigenaren die je leert kennen in het boek zijn voor iedereen bekende archetypen. Ik herkende meteen het type mensen waarmee ik te maken heb gehad in mijn tijd bij V&D, wat ook een soort eigen samenleving was en waar ik soms met verbazing naar heb gekeken, stripfiguren bijna.

In het boek gaan Emma en enkele andere tuineigenaren in tegen het Trumpiaanse schrikbewind van de voorzitter en de andere hielen likkende leden van het bestuur. Het leest heerlijk weg en ik raad u dit boek dan ook ten zeerste aan, mede ook vanwege de herkenbaarheid, er komen vast ook menstypen in voor die u vanuit uw nabijheid herkent. Ik zag dat er dit jaar een tweede deel is uitgekomen met de titel 'De slag om Rust en Vreugd'. Dat ga ik natuurlijk ook lezen.

Of er plannen zijn weet ik niet, maar ook dit verhaal is zeer geschikt om een tv-serie van te maken. Tijdens het lezen zag ik al verschillende acteurs voor me die bepaalde personages zouden kunnen spelen. 

Kinderlokkers

Vandaag, 7 juli, is het de Dag van de Zachte G. In Brabant en Limburg wordt met een zachte g gesproken, dat is een overeenkomst in de verder verschillende bevolkingsgroepen, die door anderen vaak, tot hun grote frustratie, onterecht op één hoop worden gegooid. De zacht g dus, ik als Hagenaar praat van nature met een nogal harde g. Ik ben door mijn 'Haagse tongval' ook afgewezen voor, als vrijwilligers werk (!), het voorlezen van boeken, en nee, ik klink niet als Jacobse en van Es. Voor alle Brabanders en Limburgers een hele fijne zachte G Dag. 

Paniek in de buurtapp, een buurvrouw had een zeer vervelende ervaring in het Kralingse Bos waar twee vrouwen ongevraagd haar kinderen optilde en met hen gingen schommelen. Dit lijkt onschuldig, maar lang verhaal kort, deze vrouwen hoorden bij een wit bestelbusje waar een man achter het stuur zat en waar de politie al melding van had gekregen dat de vrouwen spelende kinderen vragen om in het busje te komen 'Robloxen'. Ik als boomer moest even googelen wat dat is, het is een videospel. De buurt buitelde over elkaar heen in de app.

'Childtrafficking' en 'adrenochrome' werd er geroepen. Ik moest weer even googelen bij het laatste woord, de eerste snapte ik nog wel. Toen ik jong was werd ik door mijn moeder gewaarschuwd voor 'kinderlokkers', ik vond het een griezelig woord en dekte voor mij de lading volledig, hoewel niet werd duidelijk gemaakt wát die kinderlokkers dan wel of niet van plan waren met het eenmaal gelokte kind, begreep ik instinctief dat het niet veel goeds was. Nooit snoepjes aannemen, en nooit met vreemde mannen meegaan, dat was wat er op volgde in de tijd vóór de digitale wereld. Mannen ja, vrouwen waren boven elke verdenking verheven, want daar werd, in ieder geval bij mij, nooit over gesproken. Enkel mannen waren kinderlokkers. Inmiddels weten we wel beter, en ook het bovenstaande maakt duidelijk dat ook vrouwen zich ten opzichte van kinderen niet altijd als een oermoeder gedragen.

In deze tijd komt voor ouders met kinderen de kinderlok-dreiging niet enkel meer van het oude ambacht van het fysiek meelokken van kinderen op straat, maar ook via het wereld wijde web. Men vindt het heel gewoon dat kinderen net uit de baarmoeder meteen al een eigen account en mobiele telefoon hebben en daar loert heden ten dage ongelooflijk veel gevaar omdat kinderen van nature onbevangen, nieuwsgierig en goedgelovig zijn.

Zelf ben ik niet zo dol op kinderen, om met Annie Schmidt te spreken, ik zal ze niet slaan, maar gek met kinderen, nee. Kinderen lopen dan ook altijd met een grote boog om me heen, zeker nu ik als bejaarde ben veranderd in iets wat er nu eenmaal is, zoals een boom of een lantarenpaal, word ik toch al minder gezien als levend ademend mens, helemaal prima, de wet van de natuur, het gaat om jong zijn en om samen weer nieuw leven voort te kunnen brengen, daar hoort een oud mens niet meer bij, ik kan dat billijken. 

Maar nu ik twee keer per week op een puppy pas en met het dier ook wandelingetjes maak, ben ik plots een kindermagneet. Zelfs al zie ik er op hondoppasdagen ongeschoren, sans maquillage en haarstylingsproducten met een pet en zonnebril, gehuld in enkel in huis te dragen altmodische klamotten uit als de gecaste kinderlokker, drommen buurtkinderen zich om me heen en word ik, vanwege de pup, plots gezien en krijg ik allerlei vragen over de hond en of ze haar mogen aaien. Als ze me zonder hond zien, vragen ze: "Wanneer is het hondje er weer?"

Daarmee wil ik maar zeggen dat kinderen heel beïnvloedbaar en naïef zijn, dus ouders pas goed op, op witte bestelbusjes, op wat uw kind doet en ziet op het internet, en op mannen én vrouwen met puppy's die wel kwaad in de zin hebben. 

Tegeltjeswijsheid 520

Vandaag, 6 juli, is het Wereld Kusdag. Nou, wat let u, tuit de lippen en kus!

Ja Ja

Vandaag, 5 juli, is het, net zoals elke eerste zaterdag van juli, sinds 1923 (!) de Internationale Dag van de Coöperatieven. Coöperaties zijn overal nodig. Op economisch gebied, op regeringsvlak, in de internationale politiek. En dat is precies waar de International Co-operative Alliance voor gaat: Meer samenwerking tussen mensen, landen en bedrijven, omdat op die manier alles efficiënter zal kunnen verlopen.

Gemeente Capelle wil verspilling tegengaan, het is daarom dat vanaf 1 september er geen ongeadresseerde reclamefolders meer in de brievenbus worden bezorgd. Zo wil de gemeente papierverspilling voorkomen. Maar als je tóch reclamefolders wilt blijven ontvangen dien je een 'ja ja sticker' op de brievenbus te plakken die gratis af te halen is op het gemeentehuis of bij de bibliotheek.

Reclamefolders zijn de fundering onder mijn bestaan, ik baseer er mijn wekelijkse boodschappen op en ik ontdek er zaken in waarvan ik niet wist dat ik ze nodig had, en waar zonder mijn verdere leven zinloos zou zijn. Dus ik ben gisteren naar de bibliotheek gegaan voor de stickers. En ik ontdekte iets curieus.

Geen sticker plakken betekent dus vanaf 1 september geen folders maar wel huis-aan-huisbladen. Dan is er de nee-nee sticker dan krijg je beiden niet meer, en de ja-ja sticker dan krijg je beiden wel. Ik hoef persoonlijk die huis-aan-huisbladen niet zo heel erg, het lokale suffertje werp ik ongelezen weg, maar wél de reclamefolders, maar dat kan niet. Een gemiste kans lijkt mij, als je als gemeente dan papierverspilling wil tegengaan, doe het dan goed en niet half. Nu zou ik met stickertjes kunnen knippen en plakken, maar ik vermoed dat de bezorgers dat niet gewend zijn en het dan verkeerd gaan doen en ik mijn levenslijn, de reclamefolders, dan toch niet meer krijg als zijnde de enige woning met een costumized stickertje op de brievenbus. 

Ja, ik weet dat je reclamefolders ook online en op je telefoon kan inzien en dat heb ik ook geprobeerd, maar ik kan er niet aan wennen. Noem me ouderwets, maar ik wil gewoon met de papieren folders op schoot een boodschappenbriefje maken, dus ik heb gisteren de ja-ja sticker geplakt.

Toen was geluk... #166

Zoals u weet gaan mijn gedachten nog wel eens terug naar vervlogen tijden en van de week moest ik opeens denken aan de bekers met advocaatvla en bitterkoekjesvla die eind jaren zeventig/jaren tachtig in het zuivelschap van de supermarkt te vinden waren. Ze waren van het formaat waarin je nu halve liters kwark en pudding kunt kopen. Die van advocaatvla was donkergeel en die van bitterkoekjesvla was lichtgeel. Ik weet niet meer van welk merk ze waren, ik wil zeggen Mona, maar het zou ook zomaar Melkunie of Campina geweest kunnen zijn. 

Vanzelfsprekend heb ik het wereldwijde web afgezocht naar foto's ervan, maar niet gevonden. Vroeger jaren maakten we niet zoveel foto's en al helemaal niet van dit soort zaken. Er is destijds blijkbaar ook geen reclame voor gemaakt, anders was dat wel naar voren gekomen. Geruisloos zijn ze uit het supermarktassortiment verdwenen en worden nu niet meer gemaakt.

Bitterkoekjespudding kom je nog wel regelmatig tegen, maar pudding is geen vla. Tóch heb ik ontdekt dat er zeker nog vla van beide soorten te vinden is. Als u hier klikt ziet u dat deze firma advocaatvla als seizoensvla verkoopt, dus beperkte periode leverbaar, met advocaatsmaak. Dat had die van vroeger ook, advocaatsmaak, het was niet zo dat je na het eten van dit dessert laveloos op de bank hing. Ook zag ik dat ons aller Lidl rond Pasen advocaatvla heeft verkocht, dat is volledig langs me heen gegaan. Er acht op slaan dus volgend jaar!  Bitterkoekjesvla wordt door Campina gemaakt, in literverpakking, maar ook als seizoensvla in de winter. Kwestie dus van opletten en m'n slag slaan als het er is. 

Maar u begrijpt dat ik enorme zin heb gekregen in die vla's die vroeger gewoon het hele jaar verkrijgbaar waren. Ik heb nog een half flesje advocaat staan vanwege een dessert dat ik heb gemaakt een tijdje terug. Als ik dat nu van de week eens door vanillevla spatel, heb ik mijn eigen advocaatvla die wellicht wat sterker is dan die met advocaatsmaak. 

Het verhaal van de foto

Vandaag, 3 juli, is het Internationale Plastic-tassen-loze-dag. De duizelingwekkende opmars van de plastic tas begon in 1965 en als de wereld de productie niet helemaal stopzet, zal het gewicht van plastic zakken die in zeeën en oceanen worden gegooid, over 30 jaar groter zijn dan dat van alle wezens die erin leven. Dit probleem is elke dag de moeite waard om over na te denken, maar eens per jaar is er een speciale kans: Internationale Plastic Bag Free Day. Zelf maak ik nooit gebruik van plastic tassen, ik heb altijd een tasje bij me en als ik boodschappen doe heb ik zo'n boomer boodschappen kar. 

In 1975 ging ik voor het eerst naar het buitenland op vakantie: Parijs. Het was in deze periode, dus precies vijftig jaar geleden. Het was destijds ook een warme zomer, maar als kind ervaar je dat heel anders. Mijn ouders en ik gingen met de trein, er was nog geen sprake van de Thalys, dus we stapten in Den Haag op en deden er vijf uur over om voet te zetten op Parijse bodem. Daar wachtten oom Baan, tante Bes en hun kinderen Barbara en Gerard ons op. Met hen brachten we de vakantie in Parijs door. Oom Baan had er ooit gewoond en leidde ons rond.

Het was een aaneenschakeling van bezoek aan de Parijse bezienswaardigheden, noem ze, en we hebben het bezocht. Ik kan me herinneren dat we op Quatorze Julliet, de Franse nationale feestdag, 's avonds met een boot over de Seine zijn gegaan en vuurwerk hebben gezien en er een matrozenkoor aan het zingen was. Het was in de nadagen van de hippies en die bevonden zich op île de la Cité, waar ook De Boom stond en nog steeds staat. Er is daar bij die boom een foto genomen, en de keren daarna dat ik in Parijs ben geweest in 1990, 1998 en 2017 ben ik er steeds geweest, de laatste keer was een maand na het overlijden van mijn moeder, dat was voor mij een emotioneel moment. Daar heb ik al eens een blogjes over geschreven: blogje 1 en blogje 2 in 2017 was het een enorme boom geworden. En het spreekt voor zich dat mocht ik nog es in Parijs zijn dat De Boom steevast opgezocht zal gaan worden. 

Het hotel in 1975 was bij mijn weten Hotel Normandie vlakbij metrostation Duroc als ik me niet vergis. Het wereld wijde web laat nu een enorm hotel zien met die naam, maar dat was het toen niet. Gelegen in een zijstraat met een wenteltrap waarbij in de draai van de trap steeds een toilet was gesitueerd. Waarschijnlijk bestaat dat hotel van toen niet meer. Als kind had ik vaak hoofdpijn en dat had ik nu ook op de dag dat we naar Versailles zijn geweest, maar in de middag even slapen en het was weer over. 

Wel was er natuurlijk Het Incident. Geheel in de geest van die dagen had ik houten kleppers aan, maar bij het instappen van de metro schoot er één klepper onder. Ik in tranen: "Nu wordt mama boos", want mijn moeder kon over zoiets nogal heftig reageren. Maar tante Bes zei meteen: "Nee, daar is je moeder helemaal niet boos om, je doet het toch niet expres." En omdat tante Bes dat zo beslist had gezegd kon mijn moeder natuurlijk niet in woede ontsteken. Mijn vader is met oom Baan nog teruggegaan naar het station waar we ingestapt waren, maar de klepper lag heel gevaarlijk waar alle elektriciteit is dus heb ik de rest van de dag op blote voeten door Parijs gelopen. In 1975 keek niemand daar van op. Er moesten schoentjes gekocht worden, blijkbaar had ik alleen die kleppers mee, en die schoentjes kan ik me nog voor de geest halen, van geweven canvas met een rieten zool in blauw/rood. 

Wellicht ligt het feit dat ik in mijn jeugd barrevoets over straat heb gelopen er aan ten grondslag dat ik nu voor standaard begrippen buitensporig veel schoenen bezit, en op reis verschillende schoenen meeneem. De weerslag van een jeugdtrauma, wie zal het zeggen?

Tante Bes, Gerard, Barbara, oom Baan, ik en op de voorgrond mijn vader. Hier heb ik de
kleppers nog aan. Een ijsje eten en ik heb als enige weer een ander ijsje dan de rest.
Mijn moeder heeft de foto gemaakt van haar is die enorme groene tas.

VINH heeft me uitgeknipt op Montmartre. Ik weet nog dat het
5 Franc kostte, dat vonden we nogal een bedrag. "Weet je het zeker?"
vroegen mijn ouders. Ik wist het zeker. 

Dorstprikkel

Vandaag, 2 juli, is het Wereld UFO Dag. In 1947 werd door een piloot voor het eerst melding gemaakt van vijf vreemde, vliegende lichtballen, Onidentificeerbare Vliegende Objecten. Daar ligt ook de grondslag van deze dag, omdat dit eerste echte UFO-melding ooit was. Ook was dit jaar het jaar van de heilige graal onder UFO-jagers: Een UFO zou toen in de Amerikaanse staat Roswell zijn neergestort. Dat zou op 2 juli zijn gebeurd.

Het Nationaal Hitteplan is deze week weer actief, en ik vind dat een goed iets. Ik kan me ongebreideld vrolijk maken over de chronische boosmenschen onder ons die zich, ondanks de hitte, enorm opwinden over het feit dat er een hitteplan is. 'Ik weet zelluf wel wat ik wel en niet moet doen' en 'vroeger hoorde je daar nooit over en waren er ook hittegolven'. Nou, als we één ding van de coronapandemie hebben geleerd is het dat eigen verantwoordelijkheid bij een bepaalde groep mensen niet aanwezig is. Vroeger hebben we inderdaad ook hittegolven gehad en ook toen werden er op tv en in de kranten tips aangereikt om de warmte het hoofd te bieden, maar dat was het. Nu hebben we social media erbij en daar komen die tips via verschillende kanalen tot ons. En als je dan onder het bericht reageert dat je het onzin vindt met veel boze emoticons erbij, zorgt het algoritme ervoor dat je meer van dat soort berichtjes te zien krijgt en kom je in een vicieuze cirkel terecht, en tart je je bloeddruk door je er telkenmale over op te winden.

Door het hitteplan ben ik er achter gekomen dat ik als (bewust) alleenstaande oudere tot een risicogroep behoor, er moet naar me omgekeken worden. Nou, zolang u iedere dag een blogje van mij te zien krijgt ben ik er nog en ben ik niet bevangen door een hitteberoerte. Ook leerde ik dat ouderen geen dorstprikkel meer hebben. Dat herken ik, enkel ik heb mijn hele leven nooit dorstprikkels gehad. Ik ben als een kameel, ik kan goed zonder drinken. Althans, dat dénk ik, mijn lichaam geeft niet aan dat er vocht in moet, maar dat moet natuurlijk wel. Hoe vaak heb ik niet van vrienden gehoord die op dagjes uit met flesjes water in de weer waren: 'Moet jij niet wat drinken?' en 'Je drinkt veel te weinig, je nieren....'. Ook met uitgaan vroeger, kon ik de snelheid van drankjes niet bijhouden, ik bedankte er ook regelmatig voor en als ik een rondje gaf, nam ik zelf vaak niets, ik had het gevoel te verdrinken. Maar nu ik weet dat ik die prikkel dus blijkbaar ontbeer, heb ik deze dagen steeds een glas water binnen handbereik, als ik het zie staan neem ik af en toe een sip, meer als een soort 'medicijn' dan dat ik er voor mijn gevoel echt behoefte aan heb. Dus het hitteplan is voor mij al geslaagd, nu ik het woord 'dorstprikkel' heb geleerd.

Verder hou ik laag profiel, ik ben momenteel in de bevoorrechte positie dat ik werkloos ben, met deze hitte is dat niet erg. Elk nadeel heb se voordeel (sic), u weet toch. Ik heb maandagochtend vroeg boodschappen gedaan en zal me zeker tot en met woensdag in huis verschansen, donderdag schijnt deze hittegolf weer voorbij te zijn. Mijn huis is koel en ik kan hier lopen in kleding waarmee ik me, gezien mijn leeftijd en huidige fysiek, niet in het openbaar kan vertonen. Ook ben ik dus in de gelukkige omstandigheid dat ik (bewust) alleen woon, daardoor slaap ik als een blok met die hitte, ik kan diagonaal in bed liggen, want er is geen ander warm lichaam in de relatielijke sponde die nog meer warmte genereert. 

Je vooral niet druk maken over het bestaan van hitteplannen of overstuur raken als evenementen niet doorgaan vanwege de tropische temperaturen omdat de organisatie hun verantwoordelijkheid neemt en heel verbeten laten weten dat jíj wél gaat sporten, tuinieren, wandelen of andere activiteiten gaat ontplooien en in de zon gaat liggen zonder je in te smeren. Bij deze: je bent een bikkel, nog nooit is er iemand geweest die meer een bikkel is dan jij, noch zal er ooit iemand komen die meer een bikkel zal zijn dan jij, jij bent de grootste bikkel. 

Een buitengewoon gesprek

Vandaag, 1 juli, is het Keti Koti. Op deze dag herdenken we de afschaffing van de Nederlandse slavernij in Suriname en het Caribisch gebied. In het Surinaams betekent de term letterlijk 'ketenen gebroken'. In 1863 werden op deze dag zeker 45.000 tot slaaf gemaakten bevrijd. Keti Koti is bedoeld als herdenking van de slavernij. De dag is niet alleen voor de afstammelingen van tot slaaf gemaakten, maar ook voor witte mensen om eens stil te staan bij wat de slavernij betekent heeft voor ons, onze voorouders, onze geschiedenis, en ons huidige leven. De laatste jaren groeit de roep om Keti Koti uit te roepen tot nationale feestdag en ik ben daar een groot voorstander van. Het is een gezamenlijk verleden waarvan we met elkaar er over eens zijn dat het een donkere periode uit onze geschiedenis is, wat is dan mooier en fijner om deze belangrijke dag met elkaar te vieren?

De EO heeft een prachtig programmaformat met 'Een Buitengewoon Gesprek' waar ik met veel plezier en ontroering naar heb gekeken. Een groep mensen met een beperking bereidt zich voor op de komst van een bekende Nederlander en stelt hen vragen. Deze mensen zijn zo geweldig open, eerlijk en oprecht zonder filter en de vragen komen recht uit hun hart. Vragen die andere journalisten niet willen of durven stellen.

De serie is ten einde en Youp van 't Hek, Hanneke Groenteman, Jandino Asporaat, Rico Verhoeven, Frank Lammers en Caroline (Kèr'olai'n) van der Plas waren de gasten die door de journalisten werden ondervraagd. Ik heb bij elk van de interviews een traantje weggepinkt, heb de interviewers in mijn hart gesloten en heb de geïnterviewden weer anders leren kennen. Geen van hen ken ik persoonlijk en zie alleen wat ze qua werk doen en hoe ze in de media worden neergezet, maar door dit programma met de onbevangen en ongedwongen sfeer zie je een heel andere kant van de geïnterviewden omdat van decorum geen sprake meer is.

Ik beken eerlijk dat Jandino en Caroline (Kèr'olai'n) in hun werk en wat ik van ze ken niet mijn kopje thee zijn, maar zoals ze hier met de journalisten omgingen en hun soms indringende vragen beantwoorden en er met wederzijds respect met elkaar werd omgegaan, ik toch weer een andere kijk heb gekregen op hen als mens. Met boksen heb ik ook niks, zie alleen dat Rico vitamientjes voor de ogen is, maar ook bij hem was het een prachtig en ontroerend interview omdat zonder omhaal uit oprechte interesse directe vragen werden gesteld.

Ik hoop van harte dat dit programma een vervolg krijgt. Mensen als Herman van Veen, Willeke Alberti of Richard Groenendijk lijken me ook heel fijne gasten. Zelf ken ik Jan-Simon Minkema en ik denk dat hij het ook heel leuk zou vinden om door deze groep geïnterviewd te worden. Journalist Otje doet graag aan stand up comedy en zou dat graag onder regie van Barrie Stevens doen en Milan is fan van Hugo de Jonge, hij draagt ook graag mooie schoenen, lap, weer twee gasten erbij. Trouwens, nu Caroline (Kèr'olai'n) als eerste politicus is geweest, wat ik heel stoer vind, lijkt het me geweldig als collega's haar voorbeeld volgen. Weg met de media training en het eigenbelang (Hallo Dilan Yeşilgöz), laat je maar eens ondervragen door mensen zonder dubbele agenda en alternatieve motieven. 

Mocht u de programma's willen terug zien of kennis willen maken met die geweldige journalisten, klik dan hier. Het is absoluut de moeite waard. 

De immer vrolijke en goedlachse Prince stelt een vraag aan Youp.