Toen ik twee weken geleden was bevangen door een onwillig lichaam vanwege mijn rug, moest ik toch even een condoleancekaart op de bus doen. Gelukkig is er een brievenbus in mijn straat. Terwijl ik met de kaart in de hand naar de brievenbus strompelde kwam ik bij de entree van het appartementencomplex mijn buurvrouw van verderop tegen met een vuilniszak, we liepen even op waarbij ze uitriep: "Wat is er met jou aan de hand?!" Ik legde uit dat mijn rug weer eens voor een verrassing zorgde. Even later kwam ze met wat lekkers aan de deur. Hoe lief is dat?
Vorige week was er feest bij de buren naast me, hun jongste werd gedoopt en toen de festiviteiten over waren kwam ze een schaaltje met zelfgemaakte zoetigheden brengen. Ook al zo lief. Ik heb goed contact met alle buren. D.w.z. we maken es een praatje en als we iets voor elkaar kunnen doen dan staan we klaar, maar ik ben, zoals u wellicht wel weet, een nogal private persoon, de deur staat niet wagenwijd open voor Jean et tout le monde, zeg maar.
Gisteravond kwamen vrienden Rick en Chris stellingkasten ophalen, die, nu ik paxkasten heb, over zijn en zij kunnen ze goed gebruiken op de zolder in hun pied-à-terre in Frankrijk. Ik vond het een mooi moment om weer eens een cake te bakken, en dan de eerder genoemde buren er ook mee te verrassen en meteen de schaaltjes teruggeven van hun traktaties.
Ik ben, zoals al eerder gemeld, geen keukenprins, ook al heb ik nooit klachten op mijn spaarzame kaarsverlichte dinertjes, ik ben toch altijd een beetje gespannen of het allemaal lukt en iedereen het lekker vindt. Cake is natuurlijk niet zo heel moeilijk en als ik ermee bezig ben zijn er twee mannen die over mijn schouder heen meekijken, mijn vader en oom Ton. Oom Ton was de man van die hier al vaker genoemde tante Jopie.
Mijn vader was vermaard om zijn bakkunsten die hij met verjaardagen en andere hoogtijdagen ten toon spreidde. Cake, al dan niet gemarmerd, tulband, boterkoek, cupcakejes, het bezoek keek er al naar uit. Ik als klein jongetje stond dan vaak bij hem in de keuken als ie bezig was en zijn tip was dat alles wat je gebruikte vetvrij moest zijn, dus de beslagkom, het bakblik en de gardes werden eerst met heet water afgewassen voordat ze werden gebruikt.
Oom Ton had in zijn jonge jaren bij een banketbakkerij gewerkt en hij maakte de heerlijkste taarten, zijn devies was dat je het beslag langdurig moest kloppen met de mixer omdat het er luchtiger van werd. Beide tips neem ik ter harte als ik een cake bak en ze staan, in mijn gedachte, bij me in de keuken, pratend met elkaar zoals ze dat vroeger deden onderwijl mij in de gaten houdend of ik het allemaal wel goed doe. Als ik dan die heerlijke geur van vers gebakken cake door het huis ruik, vind ik dat ik het eigenlijk vaker moet doen, een cake bakken.
Alvorens ik de cake presenteer en weggeef heb ik 's middags natuurlijk eerst zelf geproefd (het kontje!!) of het allemaal wel oké was. En ja, dat was het.
 |
| 1996. Oom Ton snijdt hier zijn eigen gebakken kerstslagroomtaart aan. |
 |
| Mijn eigen baksel. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten