Het vergeten raampje

Net toen ik dacht dat het hele asbestgebeuren aan mijn deur voorbij zou gaan, zeker toen ik in een brief van de woningbouw nergens mijn huisnummer gekoppeld aan een datum zag staan wanneer de werkzaamheden gingen plaatsvinden, ging in alle vroegte de bel. Tegen mijn natuurlijke reactie in om dat gewoon te negeren deed ik slaperig open. Twee joviale mannen wenste me met luide stem goedemorgen en vroegen wanneer ze een afspraak konden maken voor het verwijderen van het raam en sponningen op de kopse kant.

Ik keek op die mededeling even niet begrijpend om de hoek van de buitendeur naar het keukenraam. "Nee, het raam aan de kópse kant" reageerde één van de mannen. O, hij bedoelde het raampje wat alleen de hoekappartementen hebben in hun woonkamer, dat zijn er in het wooncomplex maar enkele, en ik ben daar dus één van.

Het is een wat vreemd raampje, het geeft net wat extra licht in huis, en je kan het kantelen, maar eigenlijk doe ik er nooit iets mee, maar goed nu is dat raampje onderwerp van een belangrijk proces.
Het bevat dus asbest en gaat verwijderd worden. Maandag aanstaande gaat het gebeuren, of ik de hoek daar leeg wil halen, het vensterbankje wordt ook verwijderd, of ik hetzelfde raam wat ik een glas-in-lood look heb gegeven terug krijg weet ik niet, ik laat deze zeer onverwachte gebeurtenis maar over me heen komen. Ik kan gewoon thuisblijven als ze er mee aan de gang gaan.