A raisin in the sun

Gisteravond met vriendin Nadira naar de toneelvoorstelling "A Raisin In The Sun" geweest. Eerst bij haar een hapje gegeten en even wat bijgekletst en toen op weg naar het Isala Theater. Heel bijzonder was dat we letterlijk als enigen op de eerste rij zaten, precies in het midden, de rest van het publiek zat op de rijen er achter. Het was een heel indrukwekkend stuk waarin heel goed werd geacteerd door alle acteurs, die ik dan ook allemaal even wil noemen:

Jetty Mathurin als Lena
Mandela Wee Wee als Walter Lee
Samora Bergtop als Ruth
Djamila Landbrug als Beneatha
Yamill Jones als Travis
Adam Kissequel als Joseph en George
Yorick Zwart als Karl.

Het speelt zich af in Chicago eind jaren 50 bij de familie Younger, een zwarte familie die het niet breed hebben. Maar er komt geld van de levensverzekering van de man van Lena. De verhoudingen in het gezin komen op scherp te staan, iedereen wil iets anders met het geld. Wat heel goed is getroffen is het universele thema van een gezin uit een arbeidersmilieu hoe ze het hoofd boven water moeten houden, en hoe het is om als een zwart gezin te leven in het Amerika van de jaren 50 waar de segregatie nog volop aanwezig is. Dat wordt pijnlijk duidelijk als Lena een huis heeft gekocht voor de familie in een witte wijk. De voorzitter van de bewonerscommissie, Karl, komt naar de familie en legt omstandig uit dat het beter is als ze er niet heen verhuizen, de bewoners hebben geld bij elkaar gebracht om het huis van hen met wat winst terug te kopen. Treurig genoeg lopen er parallellen in dit bijna 60 jaar oude toneelstuk met nu over groepen mensen die sommigen liever niet in hun buurt hebben.

Het is een prachtig toneelstuk met een fantastische cast, die op de toppen van hun kunnen spelen, wat een geweldige talenten. Het is een heel intensief stuk, met veel heftige emoties, en je wordt mede door de acteerprestaties in het verhaal meegezogen. Het is een vrij lange voorstelling, die duurde tot kwart voor elf, maar geen moment heb je dat in de gaten. Ook het decor zit heel ingenieus in elkaar. Kortom een aanrader! Nadira en ik wisten het niet, maar het toneelstuk uit 1959 is in 1961 verfilmd. Daarnaast zijn er in 1989 en 2008 ook televisiefilms van gemaakt.

Na afloop hebben we nog even een wijntje gedronken om nog wat na te praten en toen kwamen de acteurs ook nog even wat drinken, we hebben een aantal de hand kunnen schudden en ze gecomplimenteerd met deze prachtige voorstelling. Met Samora hebben we nog even wat langer gepraat en ze vertelde dat ze juist de wisselwerking tussen het publiek en de acteurs in dit stuk zo geweldig vind en daar veel energie van krijgt, wat voor deze voorstelling ook wel nodig is.